Messenger – “Illusory Blues” (2014)

του project sol

Metal (Progressive New Year’s) Review Of The Week #5

Όταν βρίσκεται κανείς στα Public, κυρίως στο Σύνταγμα, μπορεί να δει μια μεγάλη ποικιλία από δίσκους ακόμα και από νέες κυκλοφορίες, μπαίνοντας έτσι στον πειρασμό να αγοράσει ένα physical copy της αγαπημένης μπάντας του. Για να είμαι ειλικρινής όμως, επισκέπτομαι συχνά το εν λόγω κατάστημα και λόγω εορτών, για να δω εξώφυλλα νέων Rock ή Metal συγκροτημάτων, ώστε μετά να τα αναζητήσω στο Internet και να ακούσω τι έχει να προσφέρει κάποιο από αυτά. Πρόσφατα, λοιπόν, ευρισκόμενος στο κατάστημα, ανακάλυψα τους Messenger. Και η σημερινή κριτική, αν και ονομάζεται  “Metal”, θα περιστραφεί γύρω από αυτό το Progressive Rock/Psychedelic συγκρότημα, το οποίο έχει κάποια στοιχεία από τη Folk μουσική του Βορρά έναν Ambient/Post Rock ήχο, καθώς και λίγα στοιχεία από τη Metal μουσική, έτσι για να ανοίξει ωραία η νέα χρονιά! Κατά καιρούς θα αποκλίνουμε λίγο από την καθαρή Metal για να υπάρχει και μία ποικιλία μουσικών ειδών στις κριτικές του blog. Άλλωστε, είμαστε εδώ για να βλέπουμε μαζί νέους ορίζοντες.

Το άλμπουμ με το οποίο θα ασχοληθούμε σήμερα λέγεται “Illusory Blues” και είναι αυτό ακριβώς που λέει ο τίτλος του. Χωρίς υπερβολές, είναι σαν να ξανακούω Pink Floyd, αλλά με πιο Blues διάθεση και με κάποια σπάνια ξεσπάσματα κιθαριστικών σόλο. Αλλά αρκετά με τις ταμπέλες, οι Messenger έχουν το δικό τους μοναδικό ήχο, ο οποίος εμπνέεται μεν από τους πρωτοπόρους της experimental μουσικής, αλλά ακολουθεί το βασικό κανόνα αυτής: ο πειραματισμός είναι μία διαδικασία που οδηγεί διαρκώς σε νέα μονοπάτια και ξεπερνά το παλιό.

“The Return” ονομάζεται το πρώτο τραγούδι του άλμπουμ που με στοίχειωσε! Ξεκινάει με μία μελωδία ατμοσφαιρική, η οποία υποστηρίζεται από την κιθάρα, ενώ ακολουθούν τα φωνητικά και οι στίχοι. Από πολλές απόψεις θυμίζει Floyd, όμως όπως προανέφερα, οι ταμπέλες δεν προσφέρουν τίποτα εδώ. Μοναδικά riffs (όχι μόνο κιθαριστικά) κυριαρχούν, καθώς η γλυκειά φωνή του vocalist δείχνει να πειραματίζεται με “γνωστές” νότες, τις οποίες όμως διαχειρίζεται με τέχνη. Οι στίχοι έχουν ένα βάθος, κάτι που δεν περίμενα από ένα debut album. Εξεπλάγην ευχάριστα όταν άλλαξε ο ρυθμός του τραγουδιού από 4/4 σε 3/4 και δυνάμωσε η ένταση. Το κομμάτι ξεκινά απλά και οδεύει προοδευτικά στην κορύφωση, όπου και οι Metal επιρροές (κυρίως από την παλιά Metal). Τα φωνητικά σκληραίνουν, ποτέ όμως υπερβολικά, ενώ το όλο εγχείρημα βγάζει κάτι από Seventies , αλλά και κάτι σύγχρονο. Για να κλείσω, παραθέτω μερικά λόγια από την κορύφωση: “Even time can Love ensnare//Even loss can Love repair//Even life can Love reform//Even death can Love withdraw//Love is you, Love is me//Love is all you see and breathe//Love outshines the brightest sun//Love is we and we are, One…”

Ακολουθεί το “Piscean Tide”, ένα κομμάτι που αρχίζει με βιολί και κιθάρα, και συνεχίζει με απαλά φωνητικά. Ηχητικά θυμίζει καλοκαιρινό τραγούδι, ατμοσφαιρικά όμως δουλεμένο, με αποτέλεσμα να παρασύρεται ο ακροατής σε ένα ταξίδι. Αυτό επιτυγχάνεται επίσης με το ρυθμό, ο οποίος “χτυπά” στα 3/4, καθώς και με τις δεύτερες φωνές. Ένα υπέροχο βιολιστικό σόλο κλείνει το κομμάτι, το οποίο θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει κατά κάποιο τρόπο και ήρεμο και δυναμικό ταυτόχρονα.

Σε πιο Post Rock ήχο κινείται το “Dear Departure”. Αρχικά αργόσυρτο, έχοντας κάτι από τις εισαγωγές των Doom Metal και Stoner Rock κομματιών, υποστηρίζει τα φωνητικά, τα οποία τραγουδώνται με τέχνη από τον vocalist. Το τραγούδι συνεχίζει με κάποιους ήχους αλά Pink Floyd και “Echoes”, ενώ συνεχίζει να χτίζει την έντασή του μέχρι να υπάρξει μία έκρηξη από τα μουσικά όργανα, η οποία γίνεται κατανοητή αφού έχουν ακουστεί τα υπόλοιπα μέρη της μουσικής σύνθεσης. Έτσι το τραγούδι καταλήγει με δυναμικό drumming να γίνει Post rock και Stoner Rock προς το τέλος του.

Και σιγά σιγά περνάμε στο αγαπημένο μου κομμάτι από το δίσκο. Το “The Perpetual Glow Of A Setting Sun” είναι ένα μοναδικό Blues μουσικό δημιούργημα, με στοιχεία Metal μπαλάντας. Οι ήχοι από τις αρμονίες της κιθάρας ταιριάζουν απόλυτα στην αρχή του αργού μέρους του τραγουδιού, ενώ οι στίχοι θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ποιητικοί, αν και δεν καθιστούν το τραγούδι ακτατανόητο. Παραθέτω εδώ μερικούς από τους αγαπημένους μου: “Guide me, my muse to this radiance anew//Forever we’ll soar in the blue skies//Show me your truth and I’ll battle with mine;//our souls intertwining beyond time…” Το βιολί παίζει σημαντικό ρόλο, αλλά βέβαια και η επίδραση από τη Blues Rock είναι εμφανής. Το σόλο της κιθάρας κοντά στο τέλος, μαζί με την επιτάχυνση του ρυθμού επιφέρουν την κορύφωση μετά από την προοδευτικά αυξανόμενη ένταση του κομματιού. Το drumming είναι μερικές φορές πολύπλοκο, αλλά και πολύ δυναμικό, ιδιαίτερα προς το τέλος. Η μπαλάντα αυτή με λίγα λόγια δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από παρόμοια τραγούδια του είδους, τα οποία συντέθηκαν μέσα στα 2000, πόσο μάλλον στα 2010, όπου και η περίοδος αναφοράς μας.

Το πέμπτο κομμάτι του άλμπουμ (Midnight) είναι και το μεγαλύτερο σε διάρκεια από όλα τα υπόλοιπα. Ξεκινά με ατμοσφαιρικό ήχο και ακολουθεί η ακουστική κιθάρα. Ρυθμικές μελωδίες και ταιριαστά φωνητικά αφήνουν την μουσική να “αναπνέει”, χωρίς φυσικά να “παραγεμίζουν” με θόρυβο το κομμάτι. Αμέσως μετά ο ρυθμός αλλάζει και επιταχύνει, με ήχους από πλήκτρα, καθώς η ένταση ανεβαίνει, όπως ακριβώς και με προηγούμενες συνθέσεις. Ο ρυθμός και το μέτρο αλλάζουν αρκετές φορές και η μουσική επενδύεται με πολλά στρώματα. Ένα από αυτά αποτελεί το όμορφο βιολιστικό σόλο μετά τα μισά του τραγουδιού.

Το προτελευταίο τραγούδι λέγεται “Somniloquist” και αποτελεί μία μπαλάντα σε ρυθμό 3/4. Η πρωτότυπη μελωδία μπορεί να μείνει και στο δικό σας μυαλό και να σας κάνει να σηκώσετε αναπτήρες ψηλά στον αέρα! Εντάξει, μπορεί να αισθανθείτε καθώς διαβάζετε ότι υπερβάλλω, αλλά αν ακούσετε ιδίοις σώμασι το άλμπουμ θα ικανοποιηθείτε, ακόμα και αν περιμένατε κάτι πιο βαρύ. Ας δούμε τώρα και μερικούς στίχους από το αρκετά πιασάρικο ρεφραίν: “Suddenly I can see through the darkness outside//With spirals around me of colours that I can’t describe//Now this new dawn surrounds me//Assures me if just for a while…” Το κιθαριστικό σόλο πριν το κλείσιμο του κομματιού έχει φτιαχτεί και έχει παιχτεί με πολλή μαεστρία και, όπως φαίνεται, μένει και αυτό στο νου του ακροατή.

Το “Let The Light In” ξεκινά με αφηρημένα πνευστά. Κλείνουμε τα μάτια και αμέσως βρίσκομαστε στον κόσμο που θέλει να μας υποβάλλει η μουσική. Αμέσως μετά μπαίνει η κιθάρα και το τύμπανο, που χτυπά σε όλη τη διάρκεια του κομματιού. Ένα αρκετά αργό (προοδευτικά γίνεται πιο γρήγορο), αλλά ενδιαφέρον τραγούδι, με πολλά στοιχεία από Experimental μουσική και Ψυχεδέλεια κλείνει το δίσκο, αλλά όχι τόσο μελωδικά όσο τα προηγούμενα. Πιο πολύ θα έλεγα ότι είναι πειραματισμοί της μπάντας με τους αφηρημένους ήχους των μουσικών οργάνων τους.

Σίγουρα, ως όλον, το άλμπουμ αναπτύσσεται μέσα στον ακροατή. Όσο περισσότερες φορές το ακούει κανείς, τόσο περισσότερο το εκτιμά. Οι Messenger είναι ένα συγκρότημα με πολύ ταλέντο, όρεξη για δουλειά και έμπνευση και αυτό φαίνεται σίγουρα μέσα από το “Illusory Blues”, το οποίο αποτελεί ένα δυνατό ξεκίνημα για τη μπάντα.

https://stylerivegauche.wordpress.com/

sweet jane eyre