Εμπειρία θα το λέω

Published by Sarky

Οι ενσυνείδητες αναμνήσεις μου ξεκινούν από το νηπιαγωγείο. Εκεί δημιουργήθηκαν οι πρώτες φιλίες και άρχισαν στο μικρόκοσμο του σχολείου να διαδραματίζονται ρόλοι της κοινωνίας. Το παιχνίδι της οικογένειας ήταν πάντα πρώτο στη λίστα, άλλωστε το πιο γνώριμο σε όλους, μετά της δασκάλας, του γιατρού κ.ο.κ Κάπου εκεί θυμάμαι τα πρώτα «μου αρέσει», τον πρώτο «συζυγικό μου ρόλο», τα πρώτα «χαμόγελα», τα πρώτα «με άφησε» και τα πρώτα «κλάματα» που δεν είμαστε πια φίλοι.

Ακόμη και τότε στα «αθώα» εκείνα χρόνια, μπαίναμε σε διαδικασία ανταγωνισμού, κάναμε τα πάντα να έχουμε αυτό που θέλαμε, αν ήμασταν ντροπαλοί μέναμε να κοιτάμε, αν κάτι δε μας άρεσε το φωνάζαμε κλαίγαμε, ζητάγαμε δικαίωση, τιμωρία. Δε φοβόμασταν να χάσουμε φιλίες αν ο έρωτας μας χτύπαγε την πόρτα, ήταν ό πιο σημαντικός ρόλος που θα παίρναμε και όταν πληγωνόμασταν μπορούσαμε να γίνουμε μικροί αδίστακτοι εκδικητές. Βέβαια όλα αυτά σε ηλικίες που η κατανόηση αυτών των εννοιών, των πράξεων, των καταστάσεων δεν ήταν εφικτό να είναι κατανοητές, τότε ξεκινούσαμε να μαθαίνουμε το «σωστό και το λάθος».

Φτάνει όμως η στιγμή κάπου στην εφηβεία που ο έρωτας παίρνει τη μορφή και το ρόλο που η φύση του έχει δώσει. «Έλξη, επαφή, παιχνίδι, απογοήτευση, απόρριψη, κοροϊδία». Θυμάμαι τότε τον αδερφό μου, μετά από ερωτική απογοήτευση ήταν σα να έχει έρθει το τέλος του κόσμου, πόσο αστεία άραγε να του φαντάζει σήμερα; Πόσο όμορφα εκείνα τα «μου αρέσεις», «θέλεις να βγούμε», οι «στημένες μπουκάλες» , οι ατέλειωτες ώρες στα πάρκα, τα πρώτα κλεφτά φιλιά, μυστικά, συνομωσίες, όλα στη διάθεση του ζευγαριού….

Έχοντας φύγει πλέον από ό,τι αθώο, θεωρώ τον έρωτα υπερτιμημένο όχι επειδή έχω απογοητευτεί, αλλά πιστεύω ότι είναι υπερεκτιμημένο αίσθημα για να δικαιολογούνται λαθασμένες συμπεριφορές που μόνο στα παιδικά μας χρόνια επιτρέπονται. Δεν αμφισβητώ ότι ο έρωτας είναι ανάγκη και ποιος μπορεί άλλωστε να πάει κόντρα σε μια ανάγκη; Με την αρπαχτική φύση αυτής της ανάγκης έχω ένσταση. Είναι αλήθεια τόσο ακαταμάχητο το αίσθημα να κάνεις αυτό που νιώθεις ότι χρειάζεσαι δικό σου; Πολλές οι απορίες, θεωρίες, απόψεις που ανατρέπονται διαρκώς, με απόκτηση νέων εμπειριών.

Αγκαλιά με τις θεωρίες μου και τη σιγουριά ότι τα αισθήματα μπορούν να ελεγχθούν, μια νέα εμπειρία με συντροφεύει και μου δίνει υλικό για φιλοσοφικές αναζητήσεις. Δεν ξέρω τι είναι, πώς το λένε, δε βρίσκω όνομα να του δώσω, ούτε έρωτα – ενθουσιασμό- πάθος- φιλία, αλήθεια δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι η κάθε συνάντησή μας είναι σαν πρώτη μέρα μετά από καλοκαιρινές διακοπές στο σχολείο. Κάθε μας διάλογος δεν τελειώνει ποτέ και περιμένει να συνεχιστεί στο επόμενο διάλειμμα, με ραβασάκια στην τάξη, μετά το σχολείο… Κάθε αποχωρισμός σα να πρέπει να χωριστούμε για καλοκαιρινές διακοπές.

Καθόμαστε στο παρκάκι, μόνο που δεν ρίχνει κανείς τη μπουκάλα να ξεκινήσει το παιχνίδι. Αλήθεια ή θάρρος με δύο δεν παίζεται. Και μένουμε εκεί κάποιος να τραβάει, κάποιος να τραβιέται και ας κλαίει. Και η ενήλικη γνώση της συνέπειας αυτού του παιχνιδιού να μας καθηλώνει στο παγκάκι παίζοντας τουμπερλέκι με την ορμή του πόθου μας, αφήνοντάς μας «να μετράμε τα άστρα»

Ποια ανάγκη μου καλύπτω μέσα από αυτό δεν ξέρω. Ίσως απολαμβάνω το ότι δεν υπάρχει το μαζί. Ίσως ότι μοιάζει με ένα «γλυκό παρελθόν στο ενοχικό παρόν». Μπορεί να είναι η ηρεμία που βλέπω να βγάζει δίπλα μου, να ρουφάει την αύρα μου, όχι όμως εμένα. Το ότι στις αγκαλιές μας νιώθω σα μωρό που το ταχταρίζουν να μη νιώθει πόνο. Ακόμα και η σαρκική επιθυμία για ολοκλήρωση που μένει να περιμένει έχει την πλάκα του.

Έρωτας δεν είναι, ο έρωτας είναι αρπαχτικό και αυτό δεν το νιώθω. Φιλία δεν είναι, η φιλία είναι αγνή, με τους φίλους δεν περιμένεις σεξουαλικές ηδονές. Μπορεί να είναι κομματάκι από πολλά, μπορεί να μην είναι τίποτα.

Δε με νοιάζει τι είναι ή αν είναι, για μένα είναι εμπειρία, έτσι θα το λέω. Μία εμπειρία που θα ξεκινά και θα τελειώνει στο σκοτάδι. Μια εμπειρία όσο ένα φιλί με διάρκεια βραδινού ονείρου.

https://facerealityweb.wordpress.com/