Ο Ωκεανός στο Τέλος του Δρόμου:
ένα σκοτεινό παραμύθι φαντασίας και ενηλικίωσης
Οι ιστορίες για μεγάλους δεν έβγαζαν ποτέ νόημα, και αργούσαν πολύ να ξεκινήσουν. Με έκαναν να νιώθω πως υπήρχαν μυστικά, μασονικά, μυθικά μυστικά στην ενήλικη ζωή. Γιατί δεν ήθελαν να διαβάσουν οι μεγάλοι για την Νάρνια, για μυστηριώδη νησιά, λαθρέμπορους και επικίνδυνες νεράιδες;
Ο Neil Gaiman είναι ένας από τους πολύ αγαπημένους μου συγγραφείς και σε αυτό το άρθρο θα σας μιλήσω για το πιο αγαπημένο μου από τα βιβλία του τον Ωκεανό στο Τέλος του Δρόμου.
Ο Ωκεανός στο τέλος του Δρόμου είναι ένα παραμύθι τρομακτικό και ταυτόχρονα συγκινητικό. Μια ιστορία για έναν άντρα που κάποτε υπήρξε παιδί και τώρα είναι μεγάλος, ο οποίος επιστρέφει στον τόπο που ζούσε όταν ήταν μικρός και μαζί του κάνουμε ένα ταξίδι πίσω στα παιδικά του χρόνια όταν ήταν επτά και γνώρισε την μυστηριώδη Λέτι και τον Ωκεανό της.
Αλλά, όπως στεκόμουν σ’ εκείνο το διάδρομο, όλα μού ξανάρχονταν. Οι αναμνήσεις με περίμεναν σε κάθε γωνιά, και με καλούσαν. Αν μου έλεγε κανείς πως είχα γίνει και πάλι επτά χρονών, μπορεί και να τον πίστευα, για μια στιγμή.
Ήταν τότε, 40 χρόνια πριν, που ένας οπαλιοθήρας αυτοκτόνησε στο αυτοκίνητο της οικογένειάς του και που με το θάνατό του ξύπνησε το κακό. Ένα κακόβουλο πλάσμα περνάει στον κόσμο μας και εισβάλει στην οικογένεια του επτάχρονου αγοριού. Ένα τέρας που χειραγωγεί τους ενήλικες και προσπαθεί να τους κάνει χαρούμενους δίνοντας τους αυτό ακριβώς που θέλουν. Και οι μόνοι ικανοί και πρόθυμοι να βοηθήσουν το αγόρι να ξεφορτωθεί το πλάσμα είναι η εντεκάχρονη Λέτι Χέμπστοκ, η μητέρα και η γιαγιά της. Τρεις μυστηριώδεις γυναίκες που ξέρουν τι σκέφτονται οι άνθρωποι και μπορούν να μαντέψουν τις επόμενες κινήσεις τους. Που είναι λες και κατέχουν όλη τη σοφία του κόσμου και που ζούσαν σε εκείνο το αγρόκτημα στο τέλος του δρόμου πριν καν το φεγγάρι δημιουργηθεί. Ένα αγρόκτημα με μια λιμνούλα για πάπιες που η Λέτι του είχε πει πως είναι ωκεανός.
“Θυμάμαι πότε φτιάχτηκε το φεγγάρι”.“Δεν υπήρχε πάντα το φεγγάρι;”“Πλάκα έχεις εσύ. Φυσικά και όχι. Θυμάμαι τη μέρα που εμφανίστηκε. Κοιτάξαμε στον ουρανό – εκείνη την εποχή εδώ πέρα όλα ήταν ένα βρόμικο καφέ και ένα μαυριδερό γκρίζο, όχι μπλε και πράσινο…”
Οι μεγάλοι ακολουθούν μονοπάτια. Τα παιδιά εξερευνούν. Οι μεγάλοι δεν έχουν πρόβλημα να κάνουν την ίδια διαδρομή εκατοντάδες φορές, ή και χιλιάδες. Ίσως να μην περνάει ποτέ απ’ το μυαλό τους να βγουν από το δρόμο, να συρθούν κάτω από τα ροδόδεντρα, ν’ ανακαλύψουν τα κενά ανάμεσα στους φράκτες.
Η γραφή του Neil Gaiman είναι ποιητική και οι λέξεις του σε εγκλωβίζουν στον απόκοσμο κόσμο που δημιούργησε. Και δεν σε αφήνουν ούτε ανάσα να πάρεις μέχρι να το τελειώσεις. Αλλά μέχρι να φτάσεις ως εκεί έχουν καταφέρει να σε αγχώσουν, να σε τρομάξουν, να σε κάνουν να νιώσεις ανακούφιση και μετά αγωνία και μετά να σε συγκινήσουν. Άκρως ατμοσφαιρικό, κλειστοφοβικό και ταυτόχρονα νοσταλγικό και με μια απλότητα που σου θύμιζε κάτι παιδικό αλλά όχι παιδιάστικο.
Βασικά νομίζω πως ο Ωκεανός ήταν αυτό ακριβώς: η παιδική μας ηλικία και η μαγεία που υπάρχει όταν είμαστε παιδιά, αλλά όταν μεγαλώνουμε χάνεται. Ή μάλλον παύουμε να πιστεύουμε σ’ αυτή και την ξεχνάμε. Μπαίνουμε σε έναν κόσμο λογικής όπου τίποτε παράλογο δεν χωρά.
Εκείνος ο άντρας που κάποτε ήταν παιδί θα μπορούσε να είναι ο καθένας από εμάς. Γι’ αυτό άλλωστε ποτέ δεν μαθαίνουμε το όνομά του. Ούτε το δικό του αλλά ούτε και της οικογένειάς του.
Είναι μια ιστορία για την απληστία των μεγάλων, για τους ενήλικες που ξεχνούν πως κάποτε υπήρξαν παιδιά και για τους εφιάλτες. Τους χειρότερους εφιάλτες ενός παιδιού που μπορούν να προκληθούν από οτιδήποτε μπορεί να σημαδέψει την παιδική ψυχή και που οι μεγάλοι αδυνατούν να κατανοήσουν με τη λογική τους.
Υπέροχο!
Οι παιδικές μνήμες κάποιες φορές ξεθωριάζουν και κρύβονται κάτω από πράγματα που τις διαδέχονται, σαν παιδικά παιχνίδια ξεχασμένα στον πάτο της γεμάτης ντουλάπας κάποιου μεγάλου, αλλά δεν χάνονται για πάντα.
“Και πέρασα;”Δεν μπορούσα να διαβάσω το πρόσωπο της γυναίκας στα δεξιά μου στο σούρουπο που πύκνωνε. Στ’ αριστερά μου, η νεότερη γυναίκα είπε: “Δεν περνάς ή κόβεσαι στο να είσαι άνθρωπος, καλέ μου”.
Ο Ωκεανός στο τέλος του δρόμου κυκλοφορεί από τις εκδόσεις SEΛINI σε μετάφραση της Μαρίας Έξαρχου.
Από το οπισθόφυλλο:
Σάσεξ, Αγγλία. Ένας μεσήλικας επιστρέφει για μία κηδεία στο μέρος όπου ζούσε όταν ήταν παιδί. Παρόλο που το παλιό του σπίτι δεν υπάρχει πια, κάτι τον οδηγεί στο αγρόκτημα στο τέλος του δρόμου, όπου, όταν ήταν επτά ετών, συνάντησε ένα πολύ παράξενο κορίτσι, τη Λέτι Χέμπστοκ, τη μητέρα και τη γιαγιά της. Έχει χρόνια να σκεφτεί τη Λέτι, αλλά, καθώς κάθεται στη λιμνούλα (μια λιμνούλα που εκείνη έλεγε πως ήταν ωκεανός) πίσω απ’ την ετοιμόρροπη αγροικία, κατακλύζεται από ξεχασμένες αναμνήσεις. Και το παρελθόν παραείναι παράξενο, τρομακτικό και επικίνδυνο για να έχει συμβεί σε οποιονδήποτε, πόσο μάλλον σ’ ένα αγοράκι.
Σαράντα χρόνια νωρίτερα, ένας άντρας αυτοκτόνησε μέσα σ’ ένα κλεμμένο αυτοκίνητο σ’ αυτό το αγρόκτημα στο τέλος του δρόμου. Σαν το φυτίλι σ’ ένα πυροτέχνημα, ο θάνατος του πυροδότησε μια βόμβα, που η έκρηξη της έφερε απρόβλεπτα αποτελέσματα. Το κακό άρχισε να τριγυρνάει ελεύθερο, πράγμα τρομακτικό και εντελώς ακατανόητο για ένα μικρό αγόρι. Και η Λέτι -μαγική, καθησυχαστική, σοφή για την ηλικία της- υποσχέθηκε να τον προστατέψει, με οποιοδήποτε κόστος.
Ένα πρωτοποριακό έργο από έναν μετρ του είδους του, “Ο ωκεανός στο τέλος τον δρόμου”ξεδιπλώνεται με σπάνια ευαισθησία προς ό,τι μας κάνει ανθρώπινους, και φανερώνει τη δύναμη που έχουν οι ιστορίες να αποκαλύπτουν το κακό γύρω μας και εντός μας και να μας προστατεύουν απ’ αυτό. Είναι ένας συνταρακτικός, τρομακτικός και ελεγειακός μύθος, λεπτοκαμωμένος όσο τα φτερά μιας πεταλούδας και απειλητικός όσο ένα μαχαίρι σ’ ένα σκοτεινό στενό.
Για τον συγγραφέα:
Ο Neil Gaiman γεννήθηκε στο Χάμσαϊρ της Αγγλίας τo 1960. Θεωρείται ένας από τους κορυφαίους μυθοπλάστες της εποχής μας. Έχει γράψει υπέροχα βιβλία για μεγάλους και παιδιά που έχουν αποσπάσει πολλά και σημαντικά βραβεία, όπως τα Nebula, Hugo, Bram Stoker και Locus. Στα πιο δημοφιλή έργα του συγκαταλέγεται η σειρά κόμικ The Sandman, με κεντρικό ήρωα τον Μορφέα, τον αινιγματικό άρχοντα του κόσμου των ονείρων, αλλά και το Ποτέ και πουθενά (Neverwhere) που μεταφέρθηκε στην μικρή οθόνη για το BBC ταυτόχρονα με την κυκλοφορία του βιβλίου. Το βιβλίο του Coraline: Το σπίτι στην ομίχλη, έγινε ταινία και ήταν υποψήφια για Όσκαρ καλύτερης ταινίας κινουμένων σχεδίων το 2010.
https://wordpress64426.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου