Katatonia – The Fall Of Hearts (2016)

του project sol

Metal Review Of The Week #2

Πριν από μερικούς μήνες έπεσα πάνω σε ένα μικρό διαμαντάκι της Metal σκηνής των τελευταίων ετών. Κοιτώντας το εξώφυλλο (ένα πουλί να πέφτει από τον ουρανό νεκρό), μου δημιουργήθηκε η ανάγκη να ακούσω το άλμπουμ, το οποίο συζητήθηκε πολύ από τους διαδικτυακούς “μεταλάδες” απανταχού. Ο λόγος για τη νέα δουλειά του πολύ γνωστού συγκροτήματος Alternative και Dark Metal, Katatonia. Παρότι η μπάντα έχει τις ρίζες της στη Doom Metal, η εξέλιξή της πήρε μία άλλη πορεία. Από τα σκληρά φωνητικά του Jonas Renkse στα τέλη της δεκαετίας του 1990 και τις αργές μελωδίες, η μπάντα εξελίχθηκε σε κάτι εντελώς διαφορετικό, διαμόρφωσε το μοναδικό της ήχο και εισήλθε στα 2010 στη “χρυσή εποχή” της, με επιτυχίες τόσο στο στούντιο (βλ.: Dead End Kings), όσο και στη live σκηνή (βλ.: Sanctitude). Αυτό που είναι αξιοσημείωτο στους Katatonia είναι η εναλλαγή τόσο των υποειδών της Metal όσο ακόμα και του ίδιου του είδους της. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του live άλμπουμ Sanctitude, όπου το ακουστικό στοιχείο παίζει πολύ σημαντικό ρόλο σε όλη τη διάρκεια της παράστασης. Ένα τέτοιο λοιπόν συγκρότημα, το οποίο είναι εκτός των καθιερωμένων ειδών και υποειδών, αλλά ταυτόχρονα πατά γερά στον δικό του μοναδικό ήχο, δεν θα μπορούσε να μην απασχολήσει τη νέα στήλη του blog με το νέο δίσκο του (The Fall Of Hearts).

Στα δεκατρία κομμάτια που απαρτίζουν το άλμπουμ, όλα τα μέλη του συγκροτήματος κάνουν χώρο για τη φωνή του Jonas Renkse. Ο λόγος είναι ποιητικός, ιδιαίτερα στα πρώτα τραγούδια, κάποιες φορές μάλιστα ο στίχος είναι πιο ελεύθερος, όπως στο πρώτο (Takeover), στο δεύτερο (Serein) και στο τρίτο τραγούδι (Old Heart Falls), ενώ κάποιες άλλες, όπως για παράδειγμα στο Decima οι ομοιοκαταληξίες είναι χαλαρές. Και μόλις ανέφερα με συντομία τα πρώτα τέσσερα κομμάτια που “συμπάθησα” με το πρώτο άκουσμά μου. Ειδικά το πιο χαλαρό Decima αποδείχθηκε μέσα από την απλότητα του ρυθμού του, τη μουσική του, με την λαμπρά συντεθειμένη εισαγωγή, τους στίχους και την εξαιρετική και συναισθηματικά φορτισμένη φωνή του Renkse, το αγαπημένο μου από όλο το δίσκο. Το κιθαριστικό (με ακουστική κιθάρα) σόλο, με μία μελωδία που μένει στο μυαλό προσθέτει στη μελωδία των φωνητικών. Τα άλλα τρία έχουν να δώσουν από τη στιγμή που ο ακροατής θα αρχίσει να τα ακούει με μεγαλύτερη προσήλωση. Το Takeover έχει ένα εξαιρετικό “eerie” πιανιστικό μέρος ανάμεσα στα καθαρά Metal μέρη, που υποβάλλει τον ακροατή, και δεύτερες φωνές που συμπληρώνουν την ατμόσφαιρα, το Serein έχει ρυθμό και δυναμική, φωνητικά και στίχους τέλεια συγχρονισμένους, ενώ το Old Heart Falls είναι η κατεξοχήν Alternative Metal προσθήκη, με σκοτεινό και ελεύθερο στίχο, αλλά και με ρεφραίν που θα κολλήσει κυριολεκτικά στο μυαλό των ακροατών. Αυτό που θα επισήμαινα όμως είναι ότι στην αρχή του άλμπουμ (καθώς είμαι λάτρης των intros), θα ήθελα να υπήρχε μία εισαγωγή πριν το Takeover, ώστε να ήταν πιο ομαλή η μετάβαση στα φωνητικά.

Το επόμενο κομμάτι είναι επίσης ενδιαφέρον. Το Sanction, που μοιάζει να έχει επιδράσεις από τη Sludge Metal, διατηρώντας όμως τη σκοτεινότητα που χαρακτηρίζει τους Katatonia. Κοντά στο τέλος, το τραγούδι χαλαρώνει (για λίγο όμως), ώστε μετά να επανέλθει το δυναμικό ρεφραίν. Σημαντικό είναι επίσης να πούμε ότι παρόλο που στα πρώτα άλμπουμ ο Renkse συνήθιζε να χρησιμοποιεί growls στη φωνή του, εδώ δεν υπάρχει αυτό, παρότι η μουσική είναι αρκετά συναφής με αυτό το είδος των φωνητικών (τελευταίο growl που άκουσα από εκείνον βρίσκεται στο 2008, στο άλμπουμ του Arjen Anthony Lucassen: 01011001). Μετά το Sanction όμως, τα πράγματα αλλάζουν. Το πολλά υποσχόμενο άλμπουμ σχηματιζεί μία καμπυλοειδή πτώση και τα επόμενα τραγούδια (Residual, Serac, Last Song Before The Fade) είναι λιγότερο ενδιαφέροντα από τα πρώτα. Όχι διότι η μουσική τους δεν είναι περίπλοκη ή επειδή είναι απλοϊκή, αλλά επειδή (τουλάχιστον στα δικά μου αυτιά) αποτυγχάνουν να διεγείρουν το απαραίτητο συναίσθημα. Με το Shifts επανέρχεται (ευτυχώς!) το ενδιαφέρον, με ένα ρεφραίν που, όντας πιο χαλαρό από τα υπόλοιπα του άλμπουμ μέχρι αυτό το σημείο, δείχνει την άλλη όψη του συγκροτήματος, μία όψη ενός δευτερεύοντος τόνου. ο οποίος διατηρείται σε κάποιο βαθμό μέχρι το Pale Flag.

Για το Pale Flag (το τελευταίο εξαιρετικό κομμάτι του άλμπουμ), θα μπορούσε κανείς να μιλά για πολλές παραγράφους. Είναι μία κατά φύσιν “βόρεια” μπαλάντα με ακουστική κιθαρα σε όλη τη διάρκειά της, στην οποία προστίθεται το μπάσο, ντέφι και τουμπελέκι, ακριβώς όπως στο Sanctitude, στο οποίο αναφέρθηκα και παραπάνω. Και ναι, η Metal μπορεί να μη συνηθίζει να περιλαμβάνει τα συγκεκριμένα μουσικά όργανα, αλλά στη Folk μουσική, από την οποία έχει επηρεαστεί το Pale Flag, αλλά και όλη η Metal προς βορράν, το τουμπελέκι και το ντέφι ταιριάζουν. Τα φωνητικά του Renkse και οι δεύτερες φωνές είναι όσο “σκοτεινές” χρειάζονται, ώστε να υποστηρίξουν τους εξίσου “σκοτεινούς” στίχους. Κι όμως, δεν υπάρχει τίποτα το εξεζητημένο στο Pale Flag. Οι μελωδίες του είναι απλές και χωρίς πομπώδη τόνο, κι αυτό είναι που κάνει το τραγούδι απολαυστικό για όλα τα κοινά. Το άλμπουμ θα μπορούσε να κλείσει εδώ, αλλά ακολουθούν άλλα δύο τραγούδια (Passer, Wide Awake In Quietus), τα οποία δεν παρουσιάζουν το ενδιαφέρον ενός, Decima ή ενός Pale Flag.

Το συμπέρασμα είναι ότι το The Fall Of Hearts αποτελεί μία συλλογή κομματιών στο ίδιο στυλ που ξεχώρισε τους Katatonia πολλά χρόνια πριν. Ως άλμπουμ, θεωρείται καλύτερο από πολλά προηγούμενά τους και όχι άδικα. Τα περισσότερα τραγούδια (εκτός λίγων εξαιρέσεων) έχουν μία δυναμική και ταυτόχρονα ένα τόνο σκοτεινότητας, που κάνει τον ήχο τους μοναδικό, αλλά με επιφύλαξη θα έλεγα ότι σε κάποια σημεία η βαρύτητα του λιγοστού φωτός μπορεί να κουράσει το μέσο ακροατή. Οι Katatonia όμως καταφέρνουν χωρίς αμφιβολία να δημιουργήσουν ένα άλμπουμ αντάξιο των προσδοκιών που εγώ προσωπικά θα περίμενα από ένα Alternative Metal συγκρότημα.

https://stylerivegauche.wordpress.com/