Αυστραλία: “Τα άπλυτά μας” εντός των τειχών μας!
Αντιγράφοντας από την ειδησεογραφία της ημέρας (13/12/2017):
“Νέα νομοθεσία τέθηκε ισχύει από την Τετάρτη στην Αυστραλία, με στόχο να εμποδίζει τους παιδεραστές που έχουν καταδικαστεί εκεί να ταξιδεύουν στο εξωτερικό σε μέρη στα οποία μπορεί να «ξανακυλήσουν», σε μια προσπάθεια, σύμφωνα με την Καμπέρα, να προστατευτούν καλύτερα τα παιδιά.
Βάσει του νέου νόμου, εφεξής θα συνιστά αδίκημα για τους παιδεραστές που έχουν καταχωριστεί ως τέτοιοι από την αστυνομία να εγκαταλείπουν την Αυστραλία χωρίς προηγουμένως να έχουν λάβει την έγκριση των δυνάμεων της τάξης. Αυτοί θα κινδυνεύουν επίσης με ακύρωση του διαβατηρίου τους κατόπιν σχετικού αιτήματος από τις αυστραλιανές αρχές.
Οι παιδεραστές που έχουν καταχωριστεί από την αστυνομία είναι αυτοί που έχουν καταδικαστεί για σοβαρές αξιόποινες πράξεις. Αυτοί υποχρεούνται να ενημερώνουν την αστυνομία για τις μετακινήσεις τους ή τους απαγορεύεται να ασκούν επαγγέλματα μέσω των οποίων έρχονται σε επαφή με παιδιά.
«Η Αυστραλία έχει έως και 20.000 παιδεραστές που έχουν καταδικαστεί και έχουν καταχωριστεί στους σχετικούς καταλόγους της αστυνομίας. Αυτοί έχουν εκτίσει την ποινή τους αλλά εξακολουθούν να υπόκεινται σε υποχρεωτικό δικαστικό έλεγχο για να προστατεύεται ο κόσμος», δήλωσε η υπουργός Εξωτερικών Τζούλι Μπίσοπ.
«Για πολλά χρόνια, αυτά τα αρπακτικά μπορούσαν να πηγαίνουν ινκόγκνιτο στο εξωτερικό και στις χώρες στις οποίες η νομοθεσία είναι λιγότερο αυστηρή, πράγμα που σημαίνει ότι είχαν την ευκαιρία να διαπράξουν αποτρόπαια εγκλήματα», πρόσθεσε.
Το 2016 συνολικά 800 από αυτούς που έχουν καταδικαστεί ταξίδεψαν στο εξωτερικό, πολύ συχνά σε αναπτυσσόμενες ασιατικές χώρες, και περίπου το 40% από αυτούς ταξίδεψε χωρίς να ενημερώσει προηγουμένως την αστυνομία. «Αυτό θα σταματήσει», σημείωσε η υπουργός…” Πηγή:http://www.tanea.gr/news/world/article/5496707/aystralia-apagoreysh-eksodoy-apo-th-xwra-stoys-paiderastes/
Να, μια είδηση που μου έκανε εντύπωση. Ένα κράτος που κρατάει «τα άπλυτά του» εντός των τειχών του για να μην βρωμίσουν άλλους τόπους. Στην προκείμενη περίπτωση το Κράτος της Αυστραλίας για τους καταδικασμένους ως παιδεραστές έφτειαξε νόμο για να τους κρατάει και υπό τον έλεγχόν του εντός των τειχών του, προκειμένου να μην διαπράξουν τα αποτρόπαια εγκλήματά τους και σε παιδιά άλλων χωρών..
Ήξερα, μέχρι τώρα, ότι υπάρχουν οργανωμένα κράτη που- στο πλαίσιο προστασίας των πολιτών τους- πριν επιτρέψουν ανέλεγκτα ή υπό έλεγχο στους μετανάστες- κυρίως τους παρανόμους- δηλαδή εκείνους που εισέρχονται στο έδαφος του κράτους τους χωρίς τα νόμιμα πιστοποιητικά και ταξιδιωτικά έγγραφα-είτε εκείνοι λέγαν πως είναι πρόσφυγες είτε όχι-, ότι κατ’ αρχήν, ελέγχουν την ποινική τους κατάσταση από την χώρα προελεύσεώς τους και όχι μόνο. Ότι επίσης, ελέγχουν και την κατάσταση της υγείας τους (σωματική, διανοητική και ψυχική) πριν τους αφήσουν να αλωνίσουν στον τόπο τους..Είναι η πρώτη όμως φορά που ακούω για κράτος που δεν επιτρέπει την έξοδο από αυτό σε αποδεδειγμένα κακοποιούς- όπως οι παιδεραστές που κακοποίησαν σεξουαλικώς ανήλικα παιδιά– για να προστατεύσουν από τις αποτρόπαιες πράξεις τους τα παιδιά άλλων χωρών. Μπράβο τους!
Επίσης, πρόσεξα στην είδηση ότι οι Αυστραλοί έχουν νομοθετήσει για τους καταδικασμένους επί παιδεραστία υποχρεωτικό δικαστικό έλεγχο ΜΕΤΑ την έκτιση των ποινών τους, που περιλαμβάνει και την , από τους χαρακτηρισμένους ως παιδεραστές υποχρεωτική ενημέρωση των αστυνομικών Αρχών για τις μετακινήσεις τους ή την απαγόρευση σε αυτούς κάθε επαγγελματικής δραστηριότητας που να σχετίζεται με παιδιά.
Αυτά είναι στοιχειώδη για ένα Κράτος Προνοίας και προστασίας των πολιτών του, εκτιμώ..Το ερώτημα είναι που με καίει ..
Εμείς εδώ τι κάναμε πάνω στο θέμα; Τι κάνει το Κράτος μας;
Πράξαμε ως Κράτος παρόμοια με τους Αυστραλούς, δεν πράξαμε ή πράξαμε και συνεχίζουμε να πράττουμε αντιστρόφως ανάλογα;
Κι αν τους αφήνουμε να εξέλθουν οι καταδικασμένοι για σεξουαλική κακοποίηση ανηλίκων από τα όρια του Κράτους μας, τουλάχιστον ελέγχουμε αυτούς τους ξένους που μπαίνουν- όπως και αν μπαίνουν- στην χώρα μας αν είναι ή δεν είναι και τι είναι; Αν πάσχουν και από τι πάσχουν; ‘Η τους αμολάμε στον τόπο μας και όποιον πάρει ο Χάρος; Κι ό,τι λάχει;
Κι αν αφήνουμε μετά την έκτιση της ποινής τους καταδικασμένους επί παιδεραστία ελεύθερους να είναι και να κινούνται, τουλάχιστον επιτηρούνται από τις Αρχές και πως;
Ρωτάω: Τι τα κάνουμε τα δικά μας τ’ άπλυτα; Τι κάνουμε με των ξένων μας τ’ άπλυτα;;
Κι αν δεν κάνουμε, έχουμε σκοπό ως Κράτος να κάνουμε κάτι;
Μιλάω για το Κράτος μας που ως Κύριο σκοπό υπάρξεώς του είναι να προνοεί και να προστατεύει τους πολίτες του;
Αν αναρωτιέστε για το κοριτσάκι της φωτογραφίας.. Ε! Αυτό το παιδί δεν πέθανε από σεξουαλική κακοποίηση. Αυτό το παιδί πέθανε βίαια μες στο αιματοκύλισμα ενός πολέμου- Σε εκείνον μεταξύ του Ισραήλ και της Παλαιστίνης… Πρώτα έζησε τον τρόμο εκείνων που έβλεπε και μετά η μικρούλα έγινε ένα από τα πολλά ανώνυμα θύματά του.
Και, αν το στοιχείο του τρόμου μπρος στον θάνατο είναι κοινό γνώρισμα των παιδιών που θανατώθηκαν σε πόλεμο ή από το χέρι ενός διεστραμμένου παιδεραστή, ο πόνος είναι ανόμοιος..
Άραγες, αυτός ο θάνατος μες σ’ ένα πόλεμο, ως είδος βίαιου θανάτου των μικρών παιδιών νάναι προτιμότερος από μια σεξουαλική κακοποίηση που επέφερε τον θάνατό τους;
Τι αναρωτιέμαι τώρα κι εγώ.. Μ’ αρρωσταίνουν αυτά..
https://beatrikn.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου