Οι μεγαλύτερες πολιτισμικές και ανθρωπολογικές απάτες στην ιστορία της ανθρωπότητας
Ο γίγαντας του Κάρντιφ
To 1869 στο Κάρντιφ της Νέας Υόρκης, δύο εργάτες δούλευαν για να ανοίξουν ένα πηγάδι. Σκάβοντας έπεσαν πάνω σε ένα τεράστιο άγαλμα ύψους τριών μέτρων.
Το άγαλμα διαβρωμένο στα σωστά σημεία φαινόταν σαν ένας απολιθωμένος νεκρός γίγαντας. Ο George Hull στου οποίου το αγρόκτημα έγινε η ανακάλυψη, έστησε μια σκηνή, τοποθέτησε εκεί το άγαλμα και άρχισε να κόβει εισιτήρια για όσους ήθελαν να το δουν από κοντά. Οι επιστήμονες απεφάνθησαν ότι δεν πρόκειται για πετρωμένο γίγαντα, δηλαδή για απολίθωμα, αλλά μάλλον για κάποιο αρχαίο άγαλμα. Ο κόσμος δεν έδινε σημασία στις ανακοινώσεις και πλήρωνε το εισιτήριο για να το δει από κοντά σαν να είχε πάθει ομαδική παράκρουση. Ο Hull πούλησε το άγαλμα για 23.000 δολάρια σε έναν επιχειρηματία από το Συρακιούζ που είχε και αυτός σκοπό να το εκθέσει στο κοινό. Κάποια στιγμή όμως η φάρσα αποκαλύφθηκε, ο Hull πήρε ένα τεράστιο κομμάτι γύψου και ανέθεσε σε έναν τεχνίτη να το λαξεύσει. Στη συνέχεια το έτριψαν με οξύ και άμμο και το «ταλαιπώρησαν» για να φαίνεται παλιό και φθαρμένο. Ο Hull παραμέφθηκε σε δίκη, αλλά τελικά αθωώθηκε.
Το άγαλμα διαβρωμένο στα σωστά σημεία φαινόταν σαν ένας απολιθωμένος νεκρός γίγαντας. Ο George Hull στου οποίου το αγρόκτημα έγινε η ανακάλυψη, έστησε μια σκηνή, τοποθέτησε εκεί το άγαλμα και άρχισε να κόβει εισιτήρια για όσους ήθελαν να το δουν από κοντά. Οι επιστήμονες απεφάνθησαν ότι δεν πρόκειται για πετρωμένο γίγαντα, δηλαδή για απολίθωμα, αλλά μάλλον για κάποιο αρχαίο άγαλμα. Ο κόσμος δεν έδινε σημασία στις ανακοινώσεις και πλήρωνε το εισιτήριο για να το δει από κοντά σαν να είχε πάθει ομαδική παράκρουση. Ο Hull πούλησε το άγαλμα για 23.000 δολάρια σε έναν επιχειρηματία από το Συρακιούζ που είχε και αυτός σκοπό να το εκθέσει στο κοινό. Κάποια στιγμή όμως η φάρσα αποκαλύφθηκε, ο Hull πήρε ένα τεράστιο κομμάτι γύψου και ανέθεσε σε έναν τεχνίτη να το λαξεύσει. Στη συνέχεια το έτριψαν με οξύ και άμμο και το «ταλαιπώρησαν» για να φαίνεται παλιό και φθαρμένο. Ο Hull παραμέφθηκε σε δίκη, αλλά τελικά αθωώθηκε.
Η Γοργόνα του Φίτζι
Το καλοκαίρι του 1842, έφτασε στη Νέα Υόρκη ένας Βρετανός φυσιοδίφης με το όνομα Δρ. Τζ. Γκρίφιν, ισχυριζόμενος ότι έφερε μαζί του ένα εξαιρετικά σπάνιο θέαμα, τη Γοργόνα του Φίτζι, την οποία έλεγε ότι είχε πιάσει στα ανοιχτά του νησιού Φίτζι στον Ειρηνικό ωκεανό. Ο Τύπος της Νέας Υόρκης ενθουσιάστηκε και συγκεντρώθηκε στο ξενοδοχείο του Γκρίφιν, οπού και πείστηκε ότι η γοργόνα των Φίτζι είναι αυθεντική.
Ο Γκρίφιν ξεκίνησε διαλέξεις με κεντρικό έκθεμα ήταν η περίφημη γοργόνα του. Εν τέλει η γοργόνα μεταφέρθηκε στο Αμερικάνικο Μουσείο του Μπάρνουμ, οπού το πλήθος εκστασιασμένο έσπευδε να την δει. Εκεί το έκθεμα παρέμεινε για 20 ολόκληρα χρόνια έως ότου εξαφανίστηκε! Πολλοί πιστεύουν ότι ίσως η περίφημη γοργόνα καταστράφηκε σε μια πυρκαγιά, που ξέσπασε στο μουσείο το 1965.
Όπως αποκαλύφθηκε τελικά, την γοργόνα είχε αγοράσει ο Γκρίφιν απ’ τον συνεργάτη του, Μόζες Κίμπαλ, ο οποίος την είχε αγοράσει με τη σειρά του από έναν Αμερικάνο. Η γοργόνα ήταν πιθανώς ένα θρησκευτικό αντικείμενο από τη νοτιοανατολική Ασία, κατασκευασμένη από το ταριχευμένο κεφάλι και στήθους ενός μικρού πιθήκου που είχε συρραφεί στην ουρά ενός ψαριού.
Ο Γκρίφιν ξεκίνησε διαλέξεις με κεντρικό έκθεμα ήταν η περίφημη γοργόνα του. Εν τέλει η γοργόνα μεταφέρθηκε στο Αμερικάνικο Μουσείο του Μπάρνουμ, οπού το πλήθος εκστασιασμένο έσπευδε να την δει. Εκεί το έκθεμα παρέμεινε για 20 ολόκληρα χρόνια έως ότου εξαφανίστηκε! Πολλοί πιστεύουν ότι ίσως η περίφημη γοργόνα καταστράφηκε σε μια πυρκαγιά, που ξέσπασε στο μουσείο το 1965.
Όπως αποκαλύφθηκε τελικά, την γοργόνα είχε αγοράσει ο Γκρίφιν απ’ τον συνεργάτη του, Μόζες Κίμπαλ, ο οποίος την είχε αγοράσει με τη σειρά του από έναν Αμερικάνο. Η γοργόνα ήταν πιθανώς ένα θρησκευτικό αντικείμενο από τη νοτιοανατολική Ασία, κατασκευασμένη από το ταριχευμένο κεφάλι και στήθους ενός μικρού πιθήκου που είχε συρραφεί στην ουρά ενός ψαριού.
Τα ημερολογια του Χιτλερ
Στις 25 Απριλίου 1983, τα περιώνυμα πλαστά προσωπικά ημερολόγια του Ναζιστή ηγέτη είχαν παρουσιασθεί στο Αμβούργο ως μία εντυπωσιακή αποκάλυψη του Stern, που χαρακτηριζόταν ένα από τα πιο αξιόλογα γερμανικά περιοδικά.
Τα ημερολόγια αποτελούνταν από 62 τετράδια με μαύρο εξώφυλλο τα οποία απέκτησε το περιοδικό ύστερα από αγορά -η οποία τους στοίχισε 9,3 εκατ. μάρκα-από τον συλλέκτη Κόνραντ Κουγιάου.
Η απάτη αποκαλύφθηκε από την δικαστική αστυνομία και τα δημόσια αρχεία του Κόμπλεντς (δυτική Γερμανία).
Το Stern είχε αναγκασθεί να ζητήσει δημοσίως συγγνώμη και οι αρχισυντάκτες του παραιτήθηκαν. Μάλιστα, καθώς επλήγη σε μεγάλο βαθμό η αξιοπιστία του, οι πωλήσεις του περιοδικού έπεσαν για μεγάλο διάστημα.
Ο πλαστογράφος Κουγιάου και ο δημοσιογράφος Χάιντεμαν προσήχθησαν στη δίκη το 1985 και καταδικάσθηκαν σε τετραετή φυλάκιση.
Τα ημερολόγια αποτελούνταν από 62 τετράδια με μαύρο εξώφυλλο τα οποία απέκτησε το περιοδικό ύστερα από αγορά -η οποία τους στοίχισε 9,3 εκατ. μάρκα-από τον συλλέκτη Κόνραντ Κουγιάου.
Η απάτη αποκαλύφθηκε από την δικαστική αστυνομία και τα δημόσια αρχεία του Κόμπλεντς (δυτική Γερμανία).
Το Stern είχε αναγκασθεί να ζητήσει δημοσίως συγγνώμη και οι αρχισυντάκτες του παραιτήθηκαν. Μάλιστα, καθώς επλήγη σε μεγάλο βαθμό η αξιοπιστία του, οι πωλήσεις του περιοδικού έπεσαν για μεγάλο διάστημα.
Ο πλαστογράφος Κουγιάου και ο δημοσιογράφος Χάιντεμαν προσήχθησαν στη δίκη το 1985 και καταδικάσθηκαν σε τετραετή φυλάκιση.
Οι νεράιδες Cottingley
Το καλοκαίρι του 1917 στο το Cottingley της Αγγλίας η 9χρονη Frances συνήθιζε να παίζει στον κήπο του σπιτιού μαζί με την ξαδέρφη της Elsie. Κάποια στιγμή η Elsie δανείστηκε τη φωτογραφική μηχανή του πατέρα της και ξεκίνησε να τραβά φωτογραφίες.
Για αρκετούς μήνες στις φωτογραφίες που εμφάνιζε ο πατέρας της εμφανίζονταν λιλιπούτεια φτερωτά πλάσματα.
Δύο χρόνια αργότερα, η μητέρα της Elsie παρουσίασε τις φωτογραφίες των κοριτσιών σε μια συνάντηση των Θεοσοφιστών που τις έστειλε, στον Harold Snelling, έναν ειδικό αναλυτή φωτογραφιών. Ο Snelling κατέληξε στο συμπέρασμα ότι δεν υπήρχε καμιά καλλιτεχνική παρέμβαση, συνεπώς οι φωτογραφίες ήταν αυθεντικές.
Η παράξενη αυτή ιστορία τράβηξε το ενδιαφέρον του Sir Arthur Conan Doyle, δημιουργό των περιπετειών του Sherlock Holmes και φανατικό του πνευματισμού. Ο Gardner και ο Doyle ζήτησαν μέχρι και τη γνώμη της εταιρείας Kodak για την αυθεντικότητα των φωτογραφιών. Διάφοροι τεχνικοί τις εξέτασαν και συμφώνησαν ότι δεν βρήκαν κάποια παραποίηση. Το περιοδικό “The Strand” δημοσίευσε ένα άρθρο ανακοινώνοντας οτί αυτές οι φωτογραφίες έμοιαζαν με «δώρο εξ’ ουρανού». Το περιοδικό έγινε ανάρπαστο.
Το 1966, σε μια συνέντευξη η Elsie ομολόγησε ότι οι νεράιδες μπορεί και να ήταν αποκύημα της φαντασίας της, αφήνοντας να αιωρείται το ενδεχόμενο ότι με κάποιο τρόπο οι σκέψεις της αποτυπώθηκαν στις φωτογραφίες.
Τελικά το 1983 η Frances και η Elsie αποκάλυψαν ότι οι φωτογραφίες των νεράιδων ήταν ψεύτικες! Χρησιμοποίησαν ένα παιδικό βιβλίο για να αντιγράψουν τις φιγούρες μερικών χορευτριών και τους πρόσθεσαν φτερά. Στη συνέχεια έκοψαν προσεκτικά το ζωγραφισμένο χαρτόνι και στήριξαν τις νεράιδες με βελόνες. Ωστόσο οι δυο τους διαφώνησαν για την τελευταία φωτογραφία, με την Frances να επιμένει ότι ήταν η μοναδική αληθινή.
Για αρκετούς μήνες στις φωτογραφίες που εμφάνιζε ο πατέρας της εμφανίζονταν λιλιπούτεια φτερωτά πλάσματα.
Δύο χρόνια αργότερα, η μητέρα της Elsie παρουσίασε τις φωτογραφίες των κοριτσιών σε μια συνάντηση των Θεοσοφιστών που τις έστειλε, στον Harold Snelling, έναν ειδικό αναλυτή φωτογραφιών. Ο Snelling κατέληξε στο συμπέρασμα ότι δεν υπήρχε καμιά καλλιτεχνική παρέμβαση, συνεπώς οι φωτογραφίες ήταν αυθεντικές.
Η παράξενη αυτή ιστορία τράβηξε το ενδιαφέρον του Sir Arthur Conan Doyle, δημιουργό των περιπετειών του Sherlock Holmes και φανατικό του πνευματισμού. Ο Gardner και ο Doyle ζήτησαν μέχρι και τη γνώμη της εταιρείας Kodak για την αυθεντικότητα των φωτογραφιών. Διάφοροι τεχνικοί τις εξέτασαν και συμφώνησαν ότι δεν βρήκαν κάποια παραποίηση. Το περιοδικό “The Strand” δημοσίευσε ένα άρθρο ανακοινώνοντας οτί αυτές οι φωτογραφίες έμοιαζαν με «δώρο εξ’ ουρανού». Το περιοδικό έγινε ανάρπαστο.
Το 1966, σε μια συνέντευξη η Elsie ομολόγησε ότι οι νεράιδες μπορεί και να ήταν αποκύημα της φαντασίας της, αφήνοντας να αιωρείται το ενδεχόμενο ότι με κάποιο τρόπο οι σκέψεις της αποτυπώθηκαν στις φωτογραφίες.
Τελικά το 1983 η Frances και η Elsie αποκάλυψαν ότι οι φωτογραφίες των νεράιδων ήταν ψεύτικες! Χρησιμοποίησαν ένα παιδικό βιβλίο για να αντιγράψουν τις φιγούρες μερικών χορευτριών και τους πρόσθεσαν φτερά. Στη συνέχεια έκοψαν προσεκτικά το ζωγραφισμένο χαρτόνι και στήριξαν τις νεράιδες με βελόνες. Ωστόσο οι δυο τους διαφώνησαν για την τελευταία φωτογραφία, με την Frances να επιμένει ότι ήταν η μοναδική αληθινή.
Η φωτογραφία του θρυλικού τέρατος Νέσι
Στις 19 Απριλίου του 1934 ο χειρουργός Ρόμπερτ Γουίλσον απαθανάτισε τη “Νέσι” το θρυλικό τέρας του Λοχ Νες.
Αποτελεί μέχρι σήμερα την πιο δημοφιλή απεικόνιση του τέρατος που εμφανίζεται με μακρύ λαιμό και μικρό κεφάλι, έχοντας παρόμοια χαρακτηριστικά με ένα πλησιόσαυρο.
Ο γιος του Γουίλσον παραδέχτηκε την πλαστότητά της, η οποία αποδείχτηκε το 1994 από μια ομάδα ερευνητών. Ο κυνηγός Μάρμαντουκ Γουέδεργουελ, θέλοντας να πάρει εκδίκηση για τη γελοιοποίηση που υπέστη το ’33 από μία άλλη φωτογραφία του ίδιου τέρατος, ήταν ο εγκέφαλος της επιχείρησης. Ανέθεσε στον θετό του γιο, Κρίστιαν Σπέρλινγκ, να δημιουργήσει μία υποβρύχια κατασκευή με μορφή θαλάσσιου ερπετού. Η φωτογραφία δόθηκε στον γιατρό Γουίλσον για να τη δημοσιεύσει, καθώς ήταν πιο αξιόπιστος λόγω του κοινωνικού του κύρους.
Αποτελεί μέχρι σήμερα την πιο δημοφιλή απεικόνιση του τέρατος που εμφανίζεται με μακρύ λαιμό και μικρό κεφάλι, έχοντας παρόμοια χαρακτηριστικά με ένα πλησιόσαυρο.
Ο γιος του Γουίλσον παραδέχτηκε την πλαστότητά της, η οποία αποδείχτηκε το 1994 από μια ομάδα ερευνητών. Ο κυνηγός Μάρμαντουκ Γουέδεργουελ, θέλοντας να πάρει εκδίκηση για τη γελοιοποίηση που υπέστη το ’33 από μία άλλη φωτογραφία του ίδιου τέρατος, ήταν ο εγκέφαλος της επιχείρησης. Ανέθεσε στον θετό του γιο, Κρίστιαν Σπέρλινγκ, να δημιουργήσει μία υποβρύχια κατασκευή με μορφή θαλάσσιου ερπετού. Η φωτογραφία δόθηκε στον γιατρό Γουίλσον για να τη δημοσιεύσει, καθώς ήταν πιο αξιόπιστος λόγω του κοινωνικού του κύρους.
Ο άνθρωπος του Piltdown
Στα 1912, στο Piltdown του Essex, ένας Βρετανός, ερασιτέχνης αρχαιολόγος, ο Charles Dawson (1864-1916), ανακοίνωσε ότι βρήκε τμήματα κρανίου που ανήκει στον υποτιθέμενο Eoanthropus Dawsoni, τον χαμένο κρίκο στην αλυσίδα της εξέλιξης μεταξύ πιθήκου και ανθρώπου.
Η είδηση για την ανακάλυψη του «Ανθρώπου του Piltdown», προκάλεσε αίσθηση. Κοντά στα ανθρώπινα οστά βρέθηκε ένα επεξεργασμένο ελεφαντοστό που ταυτίστηκε με τελετουργικό εξάρτημα αλλά παρομοιάστηκε από κάποιους με ένα πρώιμο μπαστούνι του κρίκετ! Τώρα και οι Άγγλοι είχαν τον δικό τους πρώιμο άνθρωπο, όπως και οι Γάλλοι και Γερμανοί αρχαιολόγοι που είχαν ανακαλύψει τους Κρο-Μανιόν και τους Νεάντερταλ Ο άνθρωπος του Piltdown αναφέρονταν ως ο πρώτος Άγγλος!
Παρ’ όλο που από την αρχή δημιουργήθηκε έντονη συζήτηση σχετικά με την εγκυρότητα της συναρμολόγησης των ευρημάτων, η καταφανής απόδειξη ότι επρόκειτο για απάτη ήρθε στο φως μόλις το 1953.
Τα ευρήματα αποτελούνται από ένα κρανίο ανθρώπου που έζησε την εποχή του μεσαίωνα, μια κάτω σιαγόνα ενός ουραγκοτάγκου 500 ετών και τα απολιθωμένα δόντια ενός χιμπατζή.
Η είδηση για την ανακάλυψη του «Ανθρώπου του Piltdown», προκάλεσε αίσθηση. Κοντά στα ανθρώπινα οστά βρέθηκε ένα επεξεργασμένο ελεφαντοστό που ταυτίστηκε με τελετουργικό εξάρτημα αλλά παρομοιάστηκε από κάποιους με ένα πρώιμο μπαστούνι του κρίκετ! Τώρα και οι Άγγλοι είχαν τον δικό τους πρώιμο άνθρωπο, όπως και οι Γάλλοι και Γερμανοί αρχαιολόγοι που είχαν ανακαλύψει τους Κρο-Μανιόν και τους Νεάντερταλ Ο άνθρωπος του Piltdown αναφέρονταν ως ο πρώτος Άγγλος!
Παρ’ όλο που από την αρχή δημιουργήθηκε έντονη συζήτηση σχετικά με την εγκυρότητα της συναρμολόγησης των ευρημάτων, η καταφανής απόδειξη ότι επρόκειτο για απάτη ήρθε στο φως μόλις το 1953.
Τα ευρήματα αποτελούνται από ένα κρανίο ανθρώπου που έζησε την εποχή του μεσαίωνα, μια κάτω σιαγόνα ενός ουραγκοτάγκου 500 ετών και τα απολιθωμένα δόντια ενός χιμπατζή.
Η υπόθεση της Φωτογράφισης Πνευμάτων του William Hope
Στις αρχές του 20ου αιώνα, ένας νεαρός Άγγλος με το όνομα William Hope έγινε γνωστός λόγω της ικανότητας του να φωτογραφίζει πνεύματα. Τελικά, ο Hope ίδρυσε μια ομάδα από «φωτογράφους φαντασμάτων», η οποία ονομάστηκε Crewe Circle.Το 1922, ο Hope έβγαζε πολύ καλά λεφτά στο Λονδίνο ως φωτογράφος πνευμάτων και ως μέντιουμ – ακόμη και ο Sir Arthur Conan Doyle, «πατέρας» του Sherlock Holmes, ήταν ένθερμος υποστηρικτής του. Μια σειρά από σκεπτικιστές υποστήριζαν ότι οι «πνευματικές» φωτογραφίες του Hope είναι ψεύτικες και το 1922 στο Scientific American αποκαλύφθηκαν τα κόλπα που χρησιμοποιούσαν ο Hope και άλλοι φωτογράφοι πνευμάτων, προκειμένου να μορφοποιούν τις εικόνες τους. Παρότι πολλοί στάθηκαν εναντίον του Hope, ο Doyle έμεινε στο πλευρό του. Έγραψε ακόμη και ολόκληρο βιβλίο για την υπόθεση του Hope και της φωτογράφισης των πνευμάτων και το ονόμασε φυσικά «Η υπόθεση της Φωτογράφισης Πνευμάτων».
Ακόμη κι όταν τον ξεσκέπασαν ως απατεώνα, ο Hope συνέχισε να φωτογραφίζει πνεύματα έως και το θάνατο του το 1933. Ο Doyle τον υποστήριξε μέχρι το τέλος.
Νεκροψια εξωγηινου στο Roswell
Το 1995, ο Αγγλος Ray Santilli είχε αποθανατίσει την αυτοψία ενός εξωγήινου στο σημείο όπου είχε γίνει το ατύχημα στο Roswell την δεκαετία του 1940.
Στο πλάνο εμφανίζονταν περιστασιακά ένα ρολόι, δείχνοντας στον θεατή το χρόνο της νεκροψίας.
Το δωμάτιο διέθετε ιατρικό εξοπλισμό και δίσκους με ιατρικά εργαλεία. Από το ταβάνι κρεμόταν ένα μικρόφωνο, επάνω από το τραπέζι για να καταγράφει τα ευρήματα του ιατροδικαστή, ενώ μέσα από μια τζαμαρία διακρινόταν ένα ακόμη δωμάτιο.
Το ορατό «καστ» αποτελούνταν από τρία άτομα. Δύο άνδρες, με στολές αντιμετώπισης βιολογικού κινδύνου, έκαναν τη νεκροψία. Ένας τρίτος με μάσκα, κάλυμμα κεφαλιού και στολή χειρουργού, στεκόταν πίσω από το γυάλινο χώρισμα, στο άλλο δωμάτιο.
Το σώμα της νεκροτομής είχε παιδικό μέγεθος με διογκωμένη κοιλιά, χωρίς προφανή σεξουαλικά όργανα και μεγάλα μαύρα μάτια χωρίς κόρη, ίριδα ή βλέφαρα. Το ένα πόδι είχε ένα βαθύ τραύμα, από το οποίο φαίνονταν τα κόκαλα και ο ιστός κάτω από το δέρμα. Ήταν μεν ανθρωποειδές στην εμφάνιση, αλλά διέθετε έξι δάχτυλα στα χέρια και τα πόδια.
Αν και είχε είχε λάβει τεράστια έκταση στις ΗΠΑ, στην συνέχεια διαπιστώθηκε πως ήταν ένα πλαστό βίντεο. την απάτη «μαρτύρησε» το ίδιο το αμερικανικό δίκτυο, καθώς κάποιες κακοτεχνίες όπως το σπιράλ – καλώδιο τηλεφώνου τοίχου που διακρίνεται (το 1947 δεν υπήρχαν σπιράλ καλώδια…) είχαν θέσει θέμα αξιοπιστίας του.
Ο ίδιος ο Santilli παραδέχτηκε πως πολλές από τις σκηνές είχαν γυριστεί στο διαμέρισμά του στο Κάμντεν με ψεύτικα σώματα από κούκλες, μυαλά από πρόβατα και εντόσθια από κοτόπουλα.
Στο πλάνο εμφανίζονταν περιστασιακά ένα ρολόι, δείχνοντας στον θεατή το χρόνο της νεκροψίας.
Το δωμάτιο διέθετε ιατρικό εξοπλισμό και δίσκους με ιατρικά εργαλεία. Από το ταβάνι κρεμόταν ένα μικρόφωνο, επάνω από το τραπέζι για να καταγράφει τα ευρήματα του ιατροδικαστή, ενώ μέσα από μια τζαμαρία διακρινόταν ένα ακόμη δωμάτιο.
Το ορατό «καστ» αποτελούνταν από τρία άτομα. Δύο άνδρες, με στολές αντιμετώπισης βιολογικού κινδύνου, έκαναν τη νεκροψία. Ένας τρίτος με μάσκα, κάλυμμα κεφαλιού και στολή χειρουργού, στεκόταν πίσω από το γυάλινο χώρισμα, στο άλλο δωμάτιο.
Το σώμα της νεκροτομής είχε παιδικό μέγεθος με διογκωμένη κοιλιά, χωρίς προφανή σεξουαλικά όργανα και μεγάλα μαύρα μάτια χωρίς κόρη, ίριδα ή βλέφαρα. Το ένα πόδι είχε ένα βαθύ τραύμα, από το οποίο φαίνονταν τα κόκαλα και ο ιστός κάτω από το δέρμα. Ήταν μεν ανθρωποειδές στην εμφάνιση, αλλά διέθετε έξι δάχτυλα στα χέρια και τα πόδια.
Αν και είχε είχε λάβει τεράστια έκταση στις ΗΠΑ, στην συνέχεια διαπιστώθηκε πως ήταν ένα πλαστό βίντεο. την απάτη «μαρτύρησε» το ίδιο το αμερικανικό δίκτυο, καθώς κάποιες κακοτεχνίες όπως το σπιράλ – καλώδιο τηλεφώνου τοίχου που διακρίνεται (το 1947 δεν υπήρχαν σπιράλ καλώδια…) είχαν θέσει θέμα αξιοπιστίας του.
Ο ίδιος ο Santilli παραδέχτηκε πως πολλές από τις σκηνές είχαν γυριστεί στο διαμέρισμά του στο Κάμντεν με ψεύτικα σώματα από κούκλες, μυαλά από πρόβατα και εντόσθια από κοτόπουλα.
Ο ραδιοφωνικός πόλεμος των κόσμων
Tο 1938 στη Χρυσή Εποχή του ραδιοφώνου, με εκατομμύρια να παρακολουθούν φανατικά τις ραδιοφωνικές εκπομπές, ένας παρουσιαστής διέκοψε το μουσικό πρόγραμμα και ανακοίνωσε ότι “ο καθηγητής Farrell του Mount Jenning Observatory” εντόπισε εκρήξεις στον πλανήτη Άρη. Μετά, η μουσική επανήλθε για να διακοπεί ξανά με μια ανακοίνωση ότι ένας μεγάλος μετεωρίτης είχε συντριβεί σε ένα χωράφι.
Λίγο αργότερα, ένας παρουσιαστής από το σημείο της πρόσκρουσης περιέγραφε έναν Αρειανό να βγαίνει από έναν μεγάλο μεταλλικό κύλινδρο.
Ο Όρσον Γουέλς δεν δυσκολεύεται να πείσει τους Αμερικανούς από ραδιοφώνου ότι η Γη δέχεται επίθεση από Αρειανούς. Του ζητήθηκε να διασκευάσει για το ραδιόφωνο το μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας του Άγγλου συγγραφέα Χέρμπερτ Τζορτζ Γουέλς «Ο πόλεμος των κόσμων», ένα από τα πρώτα λογοτεχνικά έργα, που περιγράφει με λεπτομέρειες μία σύγκρουση του ανθρώπου με τους εξωγήινους.
Αρκετοί ακροατές, από το ένα εκατομμύριο που παρακολουθούσαν την παράσταση, πίστεψαν ότι πράγματι η Αμερική δεχόταν επίθεση από Αρειανούς. Πανικός ξέσπασε σε πολλές περιοχές της χώρας. σημειώθηκε μποτιλιάρισμα στους δρόμους από έντρομους κατοίκους, που έσπευδαν να εγκαταλείψουν την περιοχή για να μην πέσουν στα χέρια των εξωγήινων εισβολέων. Πολίτες ζητούσαν μάσκες οξυγόνου από την αστυνομία για να σωθούν από τα τοξικά αέρια που υποτίθεται ότι εκτόξευαν οι Αρειανοί,.
Μόλις τα νέα για τον αληθινό πανικό μαθεύτηκαν στα στούντιο του CBS, ο Γουέλς βγήκε στον «αέρα» και υπενθύμισε στους ακροατές ότι παρακολούθησαν ένα θεατρικό έργο.
Λίγο αργότερα, ένας παρουσιαστής από το σημείο της πρόσκρουσης περιέγραφε έναν Αρειανό να βγαίνει από έναν μεγάλο μεταλλικό κύλινδρο.
Ο Όρσον Γουέλς δεν δυσκολεύεται να πείσει τους Αμερικανούς από ραδιοφώνου ότι η Γη δέχεται επίθεση από Αρειανούς. Του ζητήθηκε να διασκευάσει για το ραδιόφωνο το μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας του Άγγλου συγγραφέα Χέρμπερτ Τζορτζ Γουέλς «Ο πόλεμος των κόσμων», ένα από τα πρώτα λογοτεχνικά έργα, που περιγράφει με λεπτομέρειες μία σύγκρουση του ανθρώπου με τους εξωγήινους.
Αρκετοί ακροατές, από το ένα εκατομμύριο που παρακολουθούσαν την παράσταση, πίστεψαν ότι πράγματι η Αμερική δεχόταν επίθεση από Αρειανούς. Πανικός ξέσπασε σε πολλές περιοχές της χώρας. σημειώθηκε μποτιλιάρισμα στους δρόμους από έντρομους κατοίκους, που έσπευδαν να εγκαταλείψουν την περιοχή για να μην πέσουν στα χέρια των εξωγήινων εισβολέων. Πολίτες ζητούσαν μάσκες οξυγόνου από την αστυνομία για να σωθούν από τα τοξικά αέρια που υποτίθεται ότι εκτόξευαν οι Αρειανοί,.
Μόλις τα νέα για τον αληθινό πανικό μαθεύτηκαν στα στούντιο του CBS, ο Γουέλς βγήκε στον «αέρα» και υπενθύμισε στους ακροατές ότι παρακολούθησαν ένα θεατρικό έργο.
Πηγές:
https://wordpress64426.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου