Ψηλά μπαλκόνια και ψηλά καπέλα
Δεν το κατάλαβα ακριβώς το πνεύμα σου! Τι θα πει «το καπέλο της εικόνας δεν είναι ψηλό»;
Βρήκα κάμποσα, κυρίως από το Royal Ascot, αλλά ως επί το πλείστον έφερναν σε τούρτες κι εγώ δεν ήθελα να σε παραπλανήσω!
Ούτε βέβαια και να μεταφέρω όλο το διαδικτυακό κιτς (διότι, πίστεψέ με, κυκλοφορεί πολύ καπέλο στο διαδίκτυο! Με φουντάκια, με φτεράκια, με λουλουδάκια, με πουλάκια, με παπα***ια, με τους κρεμαστούς κήπους της Βαβυλώνος!)
Ούτως ή άλλως, σήμερα δεν θα μιλήσουμε για καπέλα. Θα μιλήσουμε για τη Φένια.
Τη Φένια τη γνωρίσαμε, μια παρέα φιλενάδων, γύρω στα είκοσί μας plus (και είκοσί της, ίσως ναι ίσως όχι, plus), σε γνωστό κατάστημα καλλυντικών. (Ναι, αμέ! Υπήρχε και την εποχή των Δεινοσαύρων, τι νόμιζες;)
Φανούλα την έλεγαν τότε κι ήταν ίσως η αναιδέστερη πωλήτρια ever! Αγέλαστη, ξινή, διαρκώς βαριεστημένη μ’ εκείνο το πανάθεμα–την–ανάγκη–μου ύφος που, συνήθως, διακρίνει κανείς σε μεγαλύτερης ηλικίας πωλήτριες, οι οποίες γι’ αλλού κινήσανε γι’ αλλού κι αλλού η ζωή τις πάει…
(Θα ήταν άδικο να μην σημειώσω, πάντως, ότι ήταν εμφανίσιμη. Κράτησέ το κι εσύ σαν υποσημείωση και θα δεις γιατί).
Φανούλα την έλεγαν τότε κι ήταν ίσως η αναιδέστερη πωλήτρια ever! Αγέλαστη, ξινή, διαρκώς βαριεστημένη μ’ εκείνο το πανάθεμα–την–ανάγκη–μου ύφος που, συνήθως, διακρίνει κανείς σε μεγαλύτερης ηλικίας πωλήτριες, οι οποίες γι’ αλλού κινήσανε γι’ αλλού κι αλλού η ζωή τις πάει…
(Θα ήταν άδικο να μην σημειώσω, πάντως, ότι ήταν εμφανίσιμη. Κράτησέ το κι εσύ σαν υποσημείωση και θα δεις γιατί).
Κρατούσε το άρωμα σαν Baygon και νομίζαμε πως από στιγμή σε στιγμή θα μας ψεκάσει με σκοπό την παντοτινή μας εξόντωση! Εάν διαπράτταμε το σφάλμα να τη ρωτήσουμε για το καινούργιο μακιγιάζ του οίκου τάδε, «ό,τι βλέπετε εδώ!» απαντούσε, απλώνοντας το χέρι της σα να μας μούντζωνε!
Άσε δε που ξεχείλιζε πάνω της το Αιγάλεω!
[Εδώ, απαραίτητη διευκρίνιση! Δεν έχω προσωπικά, ούτε προηγούμενα με το «x» Αιγάλεω! Βλέπεις, από τα μικράτα μου, έμαθα να εκτιμώ τον άνθρωπο και να μην τον κρίνω από την καταγωγή του, το σπίτι του, τη δουλειά του, τα λεφτά του, τη μόρφωσή του. Η Φανούλα−Φένια, όμως, σιχαινόταν το Αιγάλεω και τη φτώχεια της κι αυτή την απέχθεια δεν μπορούσε να τη διαχειριστεί.
Ε, όταν κυρία μου, δεν μπορείς να το ανεχτείς εσύ η ίδια, πώς ζητάς την ανοχή τη δική μου;]
Άσε δε που ξεχείλιζε πάνω της το Αιγάλεω!
[Εδώ, απαραίτητη διευκρίνιση! Δεν έχω προσωπικά, ούτε προηγούμενα με το «x» Αιγάλεω! Βλέπεις, από τα μικράτα μου, έμαθα να εκτιμώ τον άνθρωπο και να μην τον κρίνω από την καταγωγή του, το σπίτι του, τη δουλειά του, τα λεφτά του, τη μόρφωσή του. Η Φανούλα−Φένια, όμως, σιχαινόταν το Αιγάλεω και τη φτώχεια της κι αυτή την απέχθεια δεν μπορούσε να τη διαχειριστεί.
Ε, όταν κυρία μου, δεν μπορείς να το ανεχτείς εσύ η ίδια, πώς ζητάς την ανοχή τη δική μου;]
Οι… επιδρομές μας στο κατάστημα συχνές, τη Φανούλα τη βλέπαμε σχεδόν πάντα, εκτός αν τύχαινε να έχει ρεπό, ώσπου δεν την βλέπαμε πλέον καθόλου. Δεν μας έκανε εντύπωση· σκεφτήκαμε ότι, με τους τρόπους που είχε, και πολύ άργησαν να της δώσουν πόδι!
♦ ♦ ♦
4 χρόνια πριν
Πώς τα φέρνει όμως η ζωή… ε;
Και ξαναβρίσκουμε τη Φανούλα, δυο–τρία «μούτρα» από την τότε νεανική παρέα που έχουμε πια, παιδιά (και τα έχουμε και στο ίδιο σχολείο!) να έχει κι εκείνη παιδί… στο ίδιο σχολείο!
Κι ήταν τώρα μια Φανούλα… Φανάρα, ντυμένη σαν τον καναπέ της Βίκυς Σταμάτη (μαζί με τα κρόσσια του!)
Σιγά μαντάμ, σε συγκέντρωση γονέων έχεις πάει, όχι στην απονομή των Χρυσών Βατόμουρων!
Και ξαναβρίσκουμε τη Φανούλα, δυο–τρία «μούτρα» από την τότε νεανική παρέα που έχουμε πια, παιδιά (και τα έχουμε και στο ίδιο σχολείο!) να έχει κι εκείνη παιδί… στο ίδιο σχολείο!
Κι ήταν τώρα μια Φανούλα… Φανάρα, ντυμένη σαν τον καναπέ της Βίκυς Σταμάτη (μαζί με τα κρόσσια του!)
Σιγά μαντάμ, σε συγκέντρωση γονέων έχεις πάει, όχι στην απονομή των Χρυσών Βατόμουρων!
Στο χορωδιακό «Φανούλααα;» (το «ααα», σημειωτέον, με βαθύ βιμπράτο) χλώμιασε. Τα μάτια της πάνω μας σαν αστρίτες. Μας αναγνώρισε; Κάτι της θυμίζαμε;
Για το φόβο των Ιουδαίων, πάντως, μας ενημέρωσε ότι λέγεται Φένια (εκ του Φανή, «βεβαίως, βεβαίως!») και… ποιες είμαστε εμείς καλέ; (Α, όλα κι όλα! Το «καλέ» το συμπλήρωσε, αχ, πρώτα βγαίνει η ψυχή κι ύστερα το χούι!) Της είπαμε ποιες–είμαστε–εμείς–καλέ και, μετά βίας γλίτωσε τη λιποθυμία!
Μας πήρε παράμερα (δεν πά’ να ‘χασε τη σειρά για τη φιλόλογο, άλλα ήταν τα φλέγοντα θέματα τώρα!)
Για το φόβο των Ιουδαίων, πάντως, μας ενημέρωσε ότι λέγεται Φένια (εκ του Φανή, «βεβαίως, βεβαίως!») και… ποιες είμαστε εμείς καλέ; (Α, όλα κι όλα! Το «καλέ» το συμπλήρωσε, αχ, πρώτα βγαίνει η ψυχή κι ύστερα το χούι!) Της είπαμε ποιες–είμαστε–εμείς–καλέ και, μετά βίας γλίτωσε τη λιποθυμία!
Μας πήρε παράμερα (δεν πά’ να ‘χασε τη σειρά για τη φιλόλογο, άλλα ήταν τα φλέγοντα θέματα τώρα!)
Άλλ’ αντ’ άλλων καταλάβαμε! Λάθος εκτίμηση! Εκεί που περιμέναμε να μας πει να το βουλώσουμε, δεν την ξέραμε ποτέ, τώρα τη γνωρίσαμε… άρχισε να μας ξετυλίγει το κουβάρι του παραμυθιού και της Σταχτοπούτας που έγινε βασίλισσα (πριν γίνει μαούνα και σπάσει το κρυστάλλινο γοβάκι, σκεφτήκαμε με κακία!)
Ο νυν σύζυγός της, τη γνώρισε στο κατάστημα όπου είχε πάει να πάρει μία κολόνια. Θα το ανέθετε στη γραμματέα του, αλλά ήταν αργά το απόγευμα, την είχε ήδη αποδεσμεύσει και μόλις είχε θυμηθεί τα γενέθλια της τότε φίλης του. (Φτηνιάρης!, ξανασκεφτήκαμε −πάντα χορωδιακά, διότι με τα χρόνια, έχουμε γίνει ένα και είναι περιττό ακόμη και να σκεφτόμαστε καθεμία ξεχωριστά!)
Ο νυν σύζυγός της, τη γνώρισε στο κατάστημα όπου είχε πάει να πάρει μία κολόνια. Θα το ανέθετε στη γραμματέα του, αλλά ήταν αργά το απόγευμα, την είχε ήδη αποδεσμεύσει και μόλις είχε θυμηθεί τα γενέθλια της τότε φίλης του. (Φτηνιάρης!, ξανασκεφτήκαμε −πάντα χορωδιακά, διότι με τα χρόνια, έχουμε γίνει ένα και είναι περιττό ακόμη και να σκεφτόμαστε καθεμία ξεχωριστά!)
«Αλλά έτσι ήταν το γραμμένο και τυχερό μου», συμπλήρωσε νοσταλγικά η Φανούλα − Φανάρα − Φένια που είχε πέσει πάνω σε υιό μεγαλοδικηγόρου (μεγαλοδικηγόρος, πλέον, ο ίδιος), ο οποίος την πήρε από το Αιγάλεω και την έκανε κυρά κι αρχόντισσα σε «έπαυλη με πισίνες (εξωτερική κι εσωτερική, όπως επληροφορήθημεν), γήπεδο τένις («φώναζε» πάνω της το σερβίς της Σαράποβα!), υπηρετικό προσωπικό (τι λες, βρε παιδί μου!) και…» α, ναι! Της έκανε και δυο παιδιά!
«Εσείς;» κοίταξε επιτιμητικά την casual chic αμφίεσή μας που δεν περιελάμβανε όμως, ούτε μια φάσα κρετόν, ούτε μια τρέσα!
«Εσείς;» κοίταξε επιτιμητικά την casual chic αμφίεσή μας που δεν περιελάμβανε όμως, ούτε μια φάσα κρετόν, ούτε μια τρέσα!
♦ ♦ ♦
Την ξαναπετύχαμε και χωριστά η καθεμιά μας, αλλά και μαζί… άλλοτε με καπέλο πλατύγυρο και φτερό (στρουθοκαμήλου; Θα σε γελάσω και δεν το θέλω καθόλου), φτυστή η Βασιλομήτωρ (!) άλλοτε με κλος, άλλoτε με μπάκετ… ποτέ όμως την κεφαλή ξέσκεπη! Τέτοια προσκόλληση στον πίλο, ούτε η Γιάννα!
Δεχτήκαμε τη χαριστική βολή, όταν η Φένια διοργάνωσε νεανική δεξίωση(ναι, ναι, έτσι το έγραφαν οι προσκλήσεις!) όπου τα 13χρονα, 14χρονα−βία, καλούνταν να παρευρεθούν, υποχρεωτικά με:
α) φόρεμα και τακούνια τα κορίτσια και β) επίσημο ένδυμα τα αγόρια!
α) φόρεμα και τακούνια τα κορίτσια και β) επίσημο ένδυμα τα αγόρια!
Η κορούλα της Φένιας (για το αγοράκι δεν έχω στοιχεία) είναι –ακόμη− μικρογραφία της ξιπασμένης μαμάς της. Ακόμη και το ύφος, ίδιο! Ξινό, αγέλαστο, μπλαζέ!
Ίδια η Φανούλα απ’ το Αιγάλεω!
Τι κι αν αντικρίζει κάθε μέρα την ομορφιά, απ’ το ψηλό μπαλκόνι της…;
Ίδια η Φανούλα απ’ το Αιγάλεω!
Τι κι αν αντικρίζει κάθε μέρα την ομορφιά, απ’ το ψηλό μπαλκόνι της…;
Ηθικόν δίδαγμα; Όπως είπε κι η Φάνι Χαρστ:
Κάποιοι άνθρωποι νομίζουν ότι αξίζουν πολλά λεφτά, μόνο και μόνο επειδή τα έχουν.
• Ημερομηνία πρώτης δημοσίευσης: 15 Ιουνίου 2013 στο παλιό μου ιστολόγιο: «P.ink Melani»
• Ημερομηνία δεύτερης δημοσίευσης: 16 Φεβρουαρίου 2016 στο παλιό μου ιστολόγιο: «Living ‘n’ Love»
• Για ευνόητους λόγους, τα ονόματα και κάποια γεγονότα έχουν αλλαχτεί.
• Image source Pinterest
• Ημερομηνία δεύτερης δημοσίευσης: 16 Φεβρουαρίου 2016 στο παλιό μου ιστολόγιο: «Living ‘n’ Love»
• Για ευνόητους λόγους, τα ονόματα και κάποια γεγονότα έχουν αλλαχτεί.
• Image source Pinterest
https://molyvikaixarti.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου