ΛΙΓΗ ΖΩΗ της Χάνια Γιαναγκιχάρα (Hanya Yanagihara),

ΛΙΓΗ ΖΩΗ

Posted on 25 Σεπτεμβρίου 2017

Το δεύτερο μυθιστόρημα της Χάνια Γιαναγκιχάρα(Hanya Yanagihara), «Λίγη ζωή», είναι ένα βιβλίο που δένει στην τροχιά του τον αναγνώστη από την πρώτη του σελίδα και τον απορροφά τελείως με κάθε μια από τις 900 σελίδες του. Το βιβλίο που προτάθηκε για Booker, National Book Award και Goodreads Choice Award Best Fiction, είναι μια σοβαρή συναισθηματική γροθιά, γεμάτη πόνο αλλά και ομορφιά χωρίς να λείπουν απ’ αυτό και εκπληκτικές σκηνές λαμπρού χιούμορ.

Χωρισμένο σε 7 ενότητες με τίτλους που καθορίζονται από τις φάσεις της ζωής των χαρακτήρων του, το βιβλίο γράφτηκε μέσα σε 18 μήνες, αφού σχηματιζόταν για 5 χρόνια μέσα στο μυαλό της δημιουργού του.

Τα θέματά του είναι  δύσκολα και σκοτεινά όπως η παιδική σεξουαλική κακοποίηση, η μοναξιά, η απώλεια και ο αυτοτραυματισμός – για να αναφέρω κάποια από αυτά. Διάβασα κάπου – και συμφωνώ – ότι το βιβλίο «Λίγη Ζωή» δεν είναι ένα βιβλίο για όλους. Δεν είναι ένα βιβλίο για τους λιπόψυχους, τους αδύναμους, τους ανυπόμονους ή … τους σιχασιάρηδες. Πριν πιάσει κανείς στα χέρια του αυτό το βιβλίο πρέπει να ‘προετοιμαστεί’ για τα δάκρυα που θα πλημμυρίζουν τα μάτια του κάθε τόσο, για την καρδιά του που θα πληγωθεί, για την απόλυτη θλίψη που θα τον κυριεύσει για μέρες. Είναι ένα βιβλίο που διαβάζεται αργά και με προσοχή.

Σε όσα έχουν γραφτεί για το βιβλίο έχουν χρησιμοποιηθεί λέξεις όπως «εθιστικό», «σπαρακτικό», «καθηλωτικό», «ανατρεπτικό» για να περιγράψουν αυτή την εμπειρία ανάγνωσης, αλλά και η ίδια η συγγραφέας σε συνέντευξή της δήλωσε ότι σκοπός της ήταν ο κόσμος αυτού του βιβλίου  να είναι «ενδόμυχος, καταπιεστικός και εντελώς αναπόδραστος».  Αλλά και ο χρόνος που περνάει  ο αναγνώστης με τους χαρακτήρες του βιβλίου, τους οποίους παρακολουθεί για ένα διάστημα περίπου τεσσάρων δεκαετιών, τον εμπλέκει  βαθιά και αξέχαστα στη ζωή τους.

Προκειμένου να εξυπηρετήσει καλύτερα αυτό το σκοπό της αλλά και για να  πιέσει τον αναγνώστη να επικεντρωθεί αποκλειστικά στους εσωτερικούς κόσμους των χαρακτήρων της, η συγγραφέας αποφεύγει να ορίσει τον χρόνο που συμβαίνουν όσα περιγράφει και δεν περιλαμβάνει στο κείμενο καμία αναφορά σε αναγνωρίσιμα εξωτερικά γεγονότα όπως πολέμους, καταστροφές κ.λ.

Το βιβλίο «Λίγη Ζωή» παρακολουθεί τέσσερεις φίλους, συγκατοίκους από τα χρόνια του κολλεγίου, καθώς εγκαθίστανται, μετά τις σπουδές τους, στη Νέα Υόρκη για να ξεκινήσουν τη ζωή τους και την καριέρα που έχει επιλέξει ο καθένας. Ο σοβαρός και ανήσυχος Μάλκομ που ονειρεύεται να γίνει επιτυχημένος αρχιτέκτονας. Ο Γουίλεμ, που εργάζεται σαν σερβιτόρος πριν γίνει κινηματογραφικό αστέρι. Ο Τζέι Μπι, γιος μεταναστών από την Αϊτή, που αγωνίζεται να αναγνωριστεί ως καλλιτέχνης. Ο μοναχικός και αινιγματικός Τζούντ που επιδιώκει να γίνει επιτυχημένος δικηγόρος.

Τα πρώτα κεφάλαια ξεδιπλώνονται ως ένα αρκετά συνηθισμένο μυθιστόρημα, εξετάζοντας τις παιδικές ηλικίες, τις ιδιορρυθμίες, τα όνειρα και τις προσδοκίες των τεσσάρων νέων ανδρών, καθώς ενσωματώνονται σε παρέες, στηρίζουν ο ένας τον άλλο και κυνηγούν την επαγγελματική τους επιτυχία. Σύντομα, όμως, η ιστορία αρχίζει να επικεντρώνεται στον Τζουντ και το σκοτεινό μυστικό του παρελθόντος του. Στον Τζουντ που δεν αποκαλύπτει τίποτα και σε κανέναν για αυτό το παρελθόν, που είναι μετρημένος και προσηλωμένος στον στόχο του, που κουτσαίνει και παθαίνει φριχτές κρίσεις πόνου από την ταλαιπωρημένη σπονδυλική του στήλη και έχει αποκλείσει κάθε συζήτηση γι’ αυτό με τους φίλους του.

«Μα όταν ο Χάρολντ έκανε τις άλλες ερωτήσεις, ένιωθε να καταπλακώνεται από το πόσο βαριές και συχνές και μοιραίες ήταν. Και μερικές φορές ο αέρας βάραινε τόσο πολύ από τις ερωτήσεις που δεν του έκανε ο Χάρολντ, που γινόταν τόσο αποπνικτικός λες και τις είχε όντως κάνει. Οι άνθρωποι ήθελαν να μάθουν τόσα πολλά, ήθελαν τόσο πολλές απαντήσεις. Και το καταλάβαινε, αλήθεια – κι αυτός ήθελε απαντήσεις. Κι αυτός ήθελε να ξέρει τα πάντα. Ένιωθε ευγνωμοσύνη τότε για τους φίλους του, και για τα ελάχιστα, σχετικά, που του είχαν αποσπάσει, για το ότι τον άφηναν στην ησυχία του, ένα κενό, απρόσωπο λιβάδι κάτω από την κίτρινη επιφάνεια του οποίου γεωσκώληκες και σκαθάρια στριφογύριζαν στο μαύρο χώμα και κομματάκια οστών ασβεστοποιούνταν αργά και γίνονταν πέτρα.» σελ. 161

Σταδιακά ο αναγνώστης μαθαίνει για τη βίαιη παιδική ηλικία του, που είναι γεμάτη κακοποίηση και παραμέληση, μια παιδική ηλικία για την οποία ο ίδιος αισθάνεται ντροπή και θεωρεί βέβαιο ότι οι φίλοι του θα αποστασιοποιηθούν από αυτόν με αηδία αν μάθουν γι’ αυτή. Οι εστιάσεις στην εσωτερική του φρίκη είναι έντονες και βάναυσες ενώ φαίνεται ότι μεγάλο μέρος του βιβλίου είναι γραμμένο με πρόθεση να δώσει στον αναγνώστη μια ανάπαυλα μεταξύ των αποκαλύψεων. Οι φρικαλεότητες της παιδικής ηλικίας του Τζουντ είναι οι θεμελιώδεις αρχές του χαρακτήρα του και η κατανόηση τους οδηγεί τον αναγνώστη στο ερώτημα αν υπάρχει κάποιο σημείο όπου το τραύμα ‘ασβεστοποιείται’ και δεν μπορούμε να το απελευθερώσουμε; Εκτός αυτών όμως στο βιβλίο επαναπροσδιορίζονται οι έννοιες ‘οικογένεια’ και ‘φιλία’ και προβάλλεται η αγάπη – η αγάπη ανάμεσα στον πατέρα και τον γιό, τον μέντορα και τον μαθητή, η ρομαντική αγάπη αλλά και αυτή της διαρκούς φιλίας.

Ένα από τα στοιχεία που κάνουν ιδιαίτερο αυτό το βιβλίο είναι ότι στις σελίδες του συναντάμε καταγεγραμμένα και αναλυμένα συναισθήματα όπως η όμορφη, ειλικρινής, επίπονη προσφορά, ή οι ανατρεπτικές παραδοχές σχετικά με τους γονείς ή τους φίλους, συναισθήματα που συνήθως προσπερνώνται με απλές αναφορές από τους συγγραφείς. Αισθάνομαι την ανάγκη να το καταγράψω αυτό, επειδή εκτός από το σκοτάδι και τον πόνο – που έχουν επισημανθεί πολλές φορές – υπάρχει μέσα στο «Λίγη Ζωή» και πολύ φως και ομορφιά που επιδιώκει να θεραπεύσει τη φρίκη. Ακριβώς όπως στη ζωή. Ναι, είναι δύσκολο να το διαβάσει κανείς και σε πολλά σημεία ανυπόφορο, αλλά είναι ένα βιβλίο γεμάτο επίσης με ζεστασιά, χαρά, ευγένεια και ευπρέπεια. Και χιούμορ.

Το βιβλίο «Λίγη Ζωή» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ σε εξαιρετική μετάφραση της Μαρίας Ξυλούρη.

Εκδόσεις : ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ

https://passepartoutreading.wordpress.com/