Το απόσπασμα της Πέμπτης:
Στα μυστικά του βάλτου της Πηνελόπης Δέλτα
Ξάπλωσαν το μικρό χάμω και τον ξεκούμπωσε η γυναίκα. Την κοίταζε ο Αποστόλης.-Είσαι η κυρία Ευθαλία; ρώτησε.Η νέα ξιπάστηκε.-Που με ξέρεις; ρώτησε.-Δε σε ξέρω, ξέρω όμως τ’ όνομα σου και πως ο Γιωβάν μένει σε σένα…Η δασκάλισσα είχε ανοίξει το ρούχο του παιδιού. Καμιά πληγή δεν φαίνουνταν.-Θα φοβήθηκε, είπε ο Αποστόλης, συχνά φοβάται…Η δασκάλισσα είχε ανασηκωθεί στα γόνατα και με τα δυο της χέρια έσπρωξε πίσω τα μαλλιά της από το μέτωπο.-Αυτός; είπε. Αυτός δε φοβάται τίποτα. Τον έκανε δεξί του χέρι ο πάτερ Χρυσόστομος, έτσι μικρό που τον βλέπεις. Αυτός ανακάλυψε πως ο Μπότσος είχε μαζέψει εδώ όλους τους άντρες της οικογένειας του, για να πάνε να κάψουν το Πέτροβο και να ξεπαστρέψουν τον παπα-Μανόλη. Να φοβηθεί αυτός; Μπα! Κάτι άλλο έπαθε.Ο Γιωβάν συνέρχουνταν. Άνοιξε τα μάτια του, αναγνώρισε τον Αποστόλη και άπλωσε το χέρι του να πιάσει το δικό του.-Μη φύγεις!…του είπε. Σκοτώνουν τις γυναίκες!…Το τουφέκι εντούτοις είχε κοπάσει. Μακρύτερα, τ’ άλλα δυο σώματα πολεμούσαν ακόμα, μα κι εκεί οι πυροβολισμοί έπεφταν αραιοί. Η κυρία Ευθαλία σκούπισε το ιδρωμένο μέτωπο του Γιωβάν και ρώτησε:-Είσαι καλύτερα;Ο μικρός σηκώθηκε. Τα πόδια του έτρεμαν λίγο,μα δεν ήθελε να το δείξει.-Πάμε στη μάχη, Αποστόλη, είπε.-Δεν έχει να πας στη μάχη, και είσαι κακό παιδί που παράκουσες και βγήκες έξω, είπε η κυρία Ευθαλία, περισσότερο χαδιάρικα παρά με θυμό. Σου είχα πει να πλαγιάσεις.-Εσύ καλά είχες βγει… άρχισε ντροπαλά ο Γιωβάν.Μα η δασκάλισσα τον διέκοψε:-Εγώ είμαι άλλο, έκανε.Και σκοτισμένη ρώτησε τον Αποστόλη:-Εσύ είσαι ο Αποστόλης, ο οδηγός;-Ναι!-Βλέπεις, σε ξέρω κι εγώ, από όσα μου είπε τούτος. Λοιπόν άκουσε! Μου τον έστειλαν τούτο το μικρό εδώ για ασφάλεια. Αύριο ο πάτερ Χρυσόστομος κι εγώ, ίσως και ο Διονύσης ο κακομοίρης, και τα δυο του ξαδέλφια, θα είμαστε όλοι στο φρέσκο…-Γιατί; αναφώνησε ο Αποστόλης.-Γιατί είμαστε Γρεκομάνοι, όπως μας λένε, και είναι φως φανερό για τους Τούρκους πως εμείς οδηγήσαμε και βοηθήσαμε τους Μποτσαίους. Πάρε λοιπόν εσύ τον Γιωβάν το ταχύτερο και πήγαινε τον πίσω στον Ζορμπά.
Πηνελόπη Δέλτα, Στα μυστικά του βάλτου, εκδόσεις Ντουντούμη, β’ τόμος, σελ. 293-294
Η Πηνελόπη Δέλτα γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, 1874 και ήταν Ελληνίδα συγγραφέας, γνωστή κυρίως από τα ιστορικά της μυθιστορήματα για παιδιά, η σημαντικότερη ίσως γυναικεία φυσιογνωμία στις κρίσιμες για τον Ελληνισμό πρώτες δεκαετίες του 20ου αι. Τρίτο παιδί του Εμμανουήλ Μπενάκη και της Βιργινίας Χωρέμη. Είχε δύο μεγαλύτερα αδέλφια, την Αλεξάνδρα και τον Αντώνη, τον γνωστό «Τρελαντώνη» του ομώνυμου βιβλίου της. Το βιβλίο της “Στα μυστικά του βάλτου” γράφτηκε το 1937 και η ιστορία εκτυλίσσεται γύρω από τη λίμνη των Γιαννιτσών κατά τη διάρκεια του Μακεδονικού Αγώνα. Στις 27 Απριλίου 1941, ημέρα κατά την οποία τα γερμανικά στρατεύματα κατέλαβαν την Αθήνα, η Πηνελόπη Δέλτα προσπάθησε να αυτοκτονήσει παίρνοντας δηλητήριο και τελικά έφυγε από τη ζωή πέντε ημέρες αργότερα, στις 2 Μαΐου 1941, ενώ είχαν ήδη προηγηθεί άλλες δύο απόπειρες αυτοκτονίας στο παρελθόν. Στον τάφο της, στον κήπο του σπιτιού της, χαράχτηκε η λέξη ΣIΩΠH. Το 2012 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Τετράγωνο η βιογραφία της, από την Μίτση Πικραμένου, με τίτλο «Η κυρία με μαύρα».
https://wordpress64426.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου