Οι μαγευτικές ιστορίες της γιαγιάς Ιτιάς
Μόλις πρόσφατα, οι Πρότυπες Εκδόσεις Πηγή έβγαλαν στην κυκλοφορία μία μικρή, μα πολύ προσεγμένη και όμορφη συλλογή διηγημάτων, με συγγραφείς τους αρθρογράφους του site Will o’ Wisps Άρτεµις Βελούδου – Αποκότου, Αγγέλα Γαβρίλη, Ειρήνη Μανωλάκου, Μαριλένα Μέξη, Ανδρέα Μιχαηλίδη, Αγνή Σιούλα, Γιώργο Shoji Μαρούδη, Ιωάννα Ελίζα Πολιτσοπούλου, Παναγιώτα Τσιµπαλίδη, Βίβιαν Φόρτη και Γιώργο Χατζηκυριάκο. Αυτό το έργο ήταν η τελευταία αγορά μου. Παρόλο που με περιμένουν άλλα βιβλιαράκια εδώ και καιρό να τα διαβάσω, η ανυπομονησία μου νίκησε. Ήρθε η ώρα λοιπόν να σας περιγράψω τις εντυπώσεις μου.
Οι Έλληνες συγγραφείς δεν ξέρουν να γράφουν έργα φαντασίας μου έλεγαν κάποτε και εγώ έγνεφα καταφατικά, απογοητευμένη από τα λίγα έργα που είχα διαβάσει. Έπειτα η βεβαιότητα μου άρχισε να ραγίζει όταν έπεσε στα χέρια μου ο « Μύθος» της Βιβιαν Φόρτη, να σπάει με το «Έρχονται με την ομίχλη» της Αγνής Σιούλα και να γίνεται θρύψαλα, όταν ερωτεύτηκα τα ζοφερά τοπία της τριλογίας «Εφιάλτες» της Βελούδου- Αποκότου. Με τον καιρό διάβασα κι άλλους πολλούς συγγραφείς του είδους, με άξια, όμορφα έργα κι η γνώμη μου όχι μόνο αποκαταστάθηκε, αλλά αγάπησα βαθιά τον ελληνικό φανταστικό χώρο. Στη συνέχεια γέμισα απο μία καινούρια αβεβαιότητα, οι Έλληνες συγγραφείς ξέρουν να γράφουν φαντασίας, αλλά το σκηνικό των έργων τους –εάν θέλουν να πετύχουν- πρέπει να είναι έξω από τον ελλαδικό χώρο. Όταν από την άλλη, είναι μέσα σε αυτόν να τον μεταλλάσουν, να τον κάνουν λίγο πιο ζοφερό… λίγο… κάτι άλλο από αυτό που είναι. Η Ελλάδα με τα με τα ξασπρισμένα βράχια της, την καταγάλανη θάλασσα και τον εκτυφλωτικό ήλιο δεν προσφέρεται για το μεταφυσικό. Της λείπει η ομίχλη του Λονδίνου, το σκοτάδι της Σκανδιναβίας, που πέφτει από νωρίς και τα βαθιά, ατελείωτα δάση…
Ύστερα έτυχε να ακούσω για μία συλλογή διηγημάτων γραμμένη από τα χέρια των αγαπημένων μου συγγραφέων και αρθρογράφων του site Will o’ Wisps. Και κάπως έτσι για ακόμη μια φορά, ευτυχώς διαψεύστηκα!
Ξωθιές, δαιμόνια, και αλαφροΐσκιωτοι, πλάσματα του νερού, μία ατελείωτη παρέλαση μαγικών πλασμάτων, γίνεται στο «Ιστορίες της Γιαγιάς Ιτιάς : αφηγήσεις θρύλων της ελληνικής υπαίθρου». Όλα εμπνευσμένα από τους μύθους, τους θρύλους και τις δοξασίες της Ελλάδος, ήρθε να μου θυμίσει την μακριά και πανέμορφη παράδοση που έχει ετούτη η χώρα στο να πλάθει μαγικές ιστορίες .
To «Ιστορίες της Γιαγιάς Ιτιάς : αφηγήσεις θρύλων της ελληνικής υπαίθρου» είναι ένα συλλογικό έργο, στο οποίο οι συγγραφείς καταθέτουν –οι περισσότεροι- ήδη ειπωμένες προφορικά ιστορίες, φυσικά καμία δεν είναι από πριν γνωστή, καθώς ανήκουν στον κόσμο των προφορικών παραδόσεων, ντυμένες όμως με το δικό τους συγγραφικό ταλέντο και φαντασία. Άλλες μου άρεσαν περισσότερο άλλες λιγότερο. Σε όλες όμως με εξέπληξε το ότι παρόλο το μικρό αριθμό σελίδων τους, ήταν απλόχερες σε απρόσμενα γυρίσματα της πλοκής, με λεκτικό πλούτο και με βαθιά νοήματα. Είναι όλες τους μία και μία, και πιστέψτε με δεν υπερβάλλω.
Μετά το τέλος της διήγησης των ιστοριών υπάρχει ένα παράρτημα οπού ένας- ένας οι συγγραφείς, μας καταθέτουν την πηγή έμπνευσης της κάθε ιστορίας τους ξεχωριστά.
Αυτό που με εξέπληξε ακόμη περισσότερο είναι η έναρξη. Τελειώνοντας τον πρόλογο της Μαριλένας Μέξη, ξεκινάει ένα κείμενο το οποίο δεν έχει τίτλο, αλλά δεν είναι και μέρος του προλόγου. Όταν άρχιζα να το διαβάζω προβληματισμένη και γκρινιάζοντας για την κακή επιμέλεια «Ακόμα δεν ξεκινήσαμε και ξέχασαν να τυπώσουν το τίτλο της πρώτης ιστορίας» κατάλαβα ότι δεν είναι η πρώτη ιστορία, αλλά Η ιστορία. Δηλαδή η κεντρική ιστορία του συνολικού έργου, η οποία μέσα από μια πανέμορφη αφήγηση, ενώνει όλες τις υπόλοιπες. Η ιστορία της μικρούλας φλόγας, που συνάντησε την γιαγιά Ιτιά του τίτλου και του εξωφύλλου. Η ίδια διήγηση συχνά παρεμβάλλεται ανάμεσα στις υπόλοιπες ιστορίες. Θα το πω, είναι η αγαπημένη μου, η αφήγηση του Ανδρέα Μιχαηλίδη είναι μαγευτική.
Μπορεί σε ετούτο το κείμενο να φαίνομαι υπερβολική, ίσως με συνεπήρε ο ενθουσιασμός. Δεν σημαίνει όμως αυτό πολλά; Έχω διαβάσει πολλά φαντασάκια, και δύσκολα ενθουσιάζομαι. Μπορεί να συνέλθω και να ξεφουσκώσει αυτή η χαρά. Αυτό όμως που ούτως ή άλλως μένει είναι η μεγάλη χαρά μου για τη νεότερη γενιά φανταστικών συγγραφέων, που έχει ξεπηδήσει στην χώρα μας. Ναι το ελληνικό fantasy θα έχει ένα μακρύ και υπέροχο μέλλον!
Κείμενο απο το οπισθόφυλλο:
Ήταν κάποτε µια γιαγιά, που δεν άφηνε τη φωτιά της ποτέ να σβήνει. Μα σαν έσβησε η ζωή της, η φωτιά έφυγε απ’ την εστία να περιπλανηθεί, κοιτάζοντας µε το µάτι ενός γάτου, ακούγοντας µε το αυτί ενός σκύλου και πετώντας µε τα φτερά µιας κουκουβάγιας. Κάποτε, έφτασε η φωτίτσα, αποκαµένη πια, στη ρίζα µιας Ιτιάς. Εκείνη, για να την παρηγορήσει, άρχισε να της λέει ιστορίες.
Οι «Ιστορίες της Γιαγιάς Ιτιάς» είναι µια ανθολογία διηγηµάτων, µε τις ρίζες τους στις αφηγήσεις των µανάδων, των γιαγιάδων, κι ενίοτε των φίλων. Ιστορίες µε αερικά, κυράδες του δάσους, δαιµόνια, φεγγαροπαρµένους και νεκραναστηµένους, όπως τις άκουσαν οι συγγραφείς της οµάδας Will o’ Wisps, ή τις εµπνεύστηκαν από την πλούσια λαογραφική παράδοση του τόπου µας.
Αυτές είναι οι αφηγήσεις του βιβλίου, µε µια άλλη να τις αγκαλιάζει –ιστορίες φωτεινές και σκοτεινές, ίσες στον αριθµό, ιστορίες που είπε η Γιαγιά Ιτιά στη Φλόγα…
Γράφουν οι: Άρτεµις Βελούδου – Αποκότου, Αγγέλα Γαβρίλη, Ειρήνη Μανωλάκου, Μαριλένα Μέξη, Ανδρέας Μιχαηλίδης, Αγνή Σιούλα, Γιώργος Shoji Μαρούδης, Ιωάννα Ελίζα Πολιτσοπούλου, Παναγιώτα Τσιµπαλίδη, Βίβιαν Φόρτη και Γιώργος Χατζηκυριάκος.
https://wordpress64426.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου