Divided We Fall
Ήρθε η ώρα για τα αγαπημένα του μήνα και ενώ περίμενα ότι θα είχα τόσα πολλά να γράψω, τελικά τα είπα όλα την στιγμή που πατούσα το power για να ανοίξει ο υπολογιστής. Δεν ήταν ότι ήταν άδειος ο Ιούλης, κάθε άλλο, δεν ήταν ότι έλειπαν τα πικάντικα και τα ξινά, από αυτά άλλο τίποτα. Απλά, αθέμιτα σχεδόν, οι τελευταίες μέρες σέρνουν το βάρος της σύγκρισης. Πέρυσι τέτοια μέρα, του χρόνου τέτοια ώρα, και αν δεν είχα πει αυτό και είχα πει το άλλο; Και ακριβώς αυτό το αν και το ίσως που εγκλωβίζονται μέσα σου είναι το κουνούπι παντός καιρού που απειλεί να σου μεταδώσει τις πιο ύπουλες ασθένειες, την αμφιβολία και την ανασφάλεια. Αντικουνουπικά, λοιπόν, ταμπλέτες, φιδάκια και σπιτικές λοσιόν ξιδιού μπας και απαλλαχτούμε από τα ιδιόκτητα φαντάσματα περασμένων καλοκαιριών και αφηρημένων φθινοπώρων.
Αν ο Ιούλιος ήταν ράφι στην βιβλιοθήκη μου, πολύ φοβάμαι πως θα ήταν αραχνιασμένος και σχεδόν άδειος. Μετά τα Γουρούνια με φτερά διάβασα ελάχιστα ελλείψει χρόνου και κουράγιου. Ξεκίνησα και άφησα τον Ταξιδιώτη του Αιώνα, το Φυλαχτό και ένα κάρο άλλα βιβλία που πήγαν άκλαυτα στον πάτο της βαλίτσας. Πάντως, αν και προς το τέλος του μηνός, κατάφερα να προσθέσω μερικά βιβλία στο ράφι: τα Μάτια του Αλνταπουέρτα , τον Εραστή της Ντυράς και τα Κοκάλινα Ρολόγια του Μίτσελ, τα οποία βρίσκονται ακόμα υπό την διαδικασία τοποθέτησης. Ελπίζω σύντομα να βρω χρόνο και διάθεση για να σας μιλήσω για τα συγκεκριμένα. Αν δεν το καταφέρω όμως, κρατήστε το παρακάτω: ο Εραστής είναι ένα από τα ωραιότερα βιβλία που έχω διαβάσει. Το είχα καταλάβει από εκείνο το μάθημα στη σχολή, όταν μετέφρασα ένα χωρίο του δεύτερου κεφαλαίου, ότι εγώ και η Ντυράς ζούμε σε παρόμοιες Μητροπόλεις. Κυρίως λόγο του πρώτου συνθετικού του τελευταίου ουσιαστικού της προηγούμενης πρότασης. Εντάξει, το σταματάω.
Και ενώ οι ερασιτεχνικές προσπάθειες της ουλοπικής γραφής μου φεύγουν άδοξα από την σκηνή, έρχεται ένας μεγάλος τροβαδούρος, να τραγουδήσει και να παίξει με τις λέξεις. Είδα για πρώτη φορά τον Σαββόπουλο ζωντανά την βραδιά που έκλεινα τα δεκαπέντε μου χρόνια. Κοντεύει να περάσει μια δεκαετία και ομολογώ πως προ ημερών στο Ανοιχτό Θέατρο Άνδρου με έπεισε πως δεν έχει περάσει ούτε μέρα από τότε. Εκείνος περπατάει τα απροσδιόριστα 70+ του και εγώ αύριο έχω πρώτη ώρα Αρχαία. Θα κρατήσουν οι χοροί και ίσως, μάλιστα, γυρίσει και η Συννεφούλα. Ο Νιόνιος πάντως δεν θα γεράσει ποτέ.
Είναι κάτι νύχτες με φεγγάρι μες στα θερινά τα σινεμά τραγουδούσε ο αγαπημένος Κηλαηδόνης, ο Μολιέρος της Κυψέλης. Δυστυχώς εδώ το θερινό σινεμά έκλεισε και απόμεινε μονάχα τ’ αγιόκλημα και το γιασεμί. Κανένα παράπονο. Εξάλλου τα Φτηνά Τσιγάρα μόνο με την συγκεκριμένη παρέα μπορείς να τα παρακολουθήσεις. Σύντομα, χρόνου ευρίσκοντος και διάθεσης ανεβασμένης, θα σας παρουσιάσω και ένα καταπληκτικό ντοκιμαντέρ που παρακολούθησα. Το θέμα του: οι γάτες!
Πέρασε και τούτος ο μήνας και ένα ακόμα καλάθι σκουπιδιών αδειάζει περιμένοντας το επόμενο. Το επόμενο που θα έχει κάτι απ το προηγούμενο και ίσως τίποτα διαφορετικό από το μεθεπόμενο. Για αυτό, αν κάτι πρέπει να κρατήσω αυτό το μήνα, θα είναι οι αγκαλιές, τα φιλιά και η αγάπη που έλαβα. Πράγματα που εν τέλει δεν είναι και τόσο δεδομένα και η διαχρονικότητα τους δεν οριοθετείται στα στενά συμβατικά όρια του δικού μας χρόνου.
Έρχεται Αύγουστος, η Ρέα Φραντζή είναι από καιρό στην Πάτμο κοιτάζοντας την γραμμή που της γνέφει. Εγώ εδώ και ακόμα να καταλάβω που τελειώνει η θάλασσα για να αρχίσει ο ουρανός.
*Η φωτογραφία της ανάρτησης είναι καρέ από την σπουδαία ταινία A Man Asleep. Δεν θα ξεπεράσω ποτέ αυτό το βιβλίο.
https://stylerivegauche.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου