shit happens
Μάιος 2017, ξέχασαν τα σύννεφα να φύγουν και τα δάκρυα του ουρανού τις ψυχές καθρεφτίζουν.
Ψιχάλες πώς πέφτετε έτσι, τόσο ρυθμικά; Εισαγωγή αργή, τόσο όσο να φαίνεται ότι πέφτετε και κατρακυλάτε στο πρόσωπό του, μετά δυναμώνετε και τραγουδάτε, όλες τις στιγμές που ζήσαμε και χορεύετε άγαρμπα όλα όσα δε ζήσαμε.
Γιατί αγαπημένες είστε αδιάκριτες; Γιατί φωνάζετε, μαρτυράτε και το κυριότερο θυμίζετε πόσο λίγοι είμαστε να διεκδικούμε τη ζωή; Γιατί θυμίζετε πόσο λίγος είναι εκείνος, που με ευκολία μίλησε στην καρδιά μου και έκανε τα χείλη μου να χαμογελάνε ασταμάτητα;
Γυρνώ και κοιτώ τον άσπρο ουρανό. Πόσο μου αρέσει, πόση ηρεμία έχει, δίνει την ευκαιρία για βαθιές ανάσες. Και ανάμεσα να ξεπροβάλλει δειλά, δειλά ο γαλάζιος ουρανός, σαν παιδική ζωγραφιά, που κάνει τα σύννεφα να μοιάζουν καραβάκια που μας ταξιδεύουν πάνω στο απέραντο γαλάζιο.
Όλα έχουν αρχή και τέλος λένε, όμως τα πάντα είναι συνέχεια. Έτσι είναι η ζωή μας, ένας ουρανός, με ήλιο, βροχές, χιόνια. Δεν υπάρχει τέλος μα πάντα ένα νέο ξεκίνημα. Μια καινούρια εποχή, συνέχεια της προηγούμενης αλλά με άλλο σκοπό. Δεν μπορούμε να ζητάμε από τον χειμώνα καλοκαιρία, ούτε το καλοκαίρι δροσιά. Το κάθε τι και ο καθένας στη ζωή μας έχει τον ρόλο του. Δεν μπορείς να ζητήσεις από τη φραουλιά να δώσει λεμόνια, αν όμως έχεις και τα δύο μπορείς να απολαύσεις μια υπέροχη γρανίτα 
Έτσι και συ ήρθες στη ζωή μου, απέκτησες τον δικό σου ρόλο, όπως και να λεγόταν αυτός. Όμως η εποχή αλλάζει, επιβάλλει αλλαγές και συ μάτια μου είσαι ευάλωτος σε αυτές. Σου άνοιξα την πόρτα, τώρα είδες πώς να ζεις, σου άφησα και νήμα να μη χαθείς στους λαβύρινθούς της, το μόνο που πρέπει είναι να μην «ξεχνάς».
Θα ήθελα τόσα ακόμα να σου δείξω, οι εποχές όμως έκαναν τον κύκλο τους και συ καρδιά μου, μένεις στην ιδέα που τη ζωγραφίζεις υπέροχες με λέξεις. Δεν μπορώ να γέρνω άλλο, για να κρατιέσαι όρθιος όπως σου αρμόζει. Μπορείς μόνος!
Δεν μπορώ μάτια μου να μην ενώνονται οι στιγμές μας, οι προβληματισμοί μας, οι αγανακτήσεις μας , οι χαρές μας και οι λύπες μας. Και μη βιαστείς να μιλήσεις, ξέρω θα ήθελες, πάντα θέλεις, ποτέ δεν κάνεις όμως, ποτέ δεν είσαι. Σεντόνι οι δικαιολογίες που μόνο κουράζουν. Δε σε κρίνω, ήξερα εξ αρχής τι μπορείς και τι όχι, δε θέλησα κάτι από σένα και ούτε πρόκειται. Στο χα πει δε θα μείνω, δεν το κατάλαβες, δεν το δέχτηκες, δεν το πίστεψες.
Τα όσα νιώθεις για μένα, όταν τα νιώθεις μόνος είναι αδιάφορα. Αν ήταν αληθινά, ανιδιοτελή αισθήματα θα τα ένιωθα επίσης. Ανάγκη είναι φιλαράκο, ανάγκη να καλυφθείς. Κοίτα όλοι γύρω σου προχωράνε, εσύ;
Να είσαι ξεκάθαρος σε σένα, στους ανθρώπους σου, στα πάντα, μόνο έτσι θα κάνεις τα βήματα μπροστά που έχεις τόση ανάγκη.
Έβγαλε ήλιο, και τα πουλάκια λαλίστατα. Η ζωή προχωρά! Βλέπεις μάτια μου, δε χρειάζομαι γέμισμα, ούτε όμως επιτρέπω να με αδειάζουν. Ξέρω τα σύννεφα θα ξανάρθουν, και οι ψιχάλες θα μου θυμίζουν, το χαμόγελό σου, τον τρόπο που με αγγίζεις, το γ@μημένο βλέμμα σου. Ίσως όταν έρχονται να κάψουν και το πρόσωπο μου, shit happens που λέει και ένας φίλος.
Υ.Γ there is no true ending but just a new beginning! Πίστεψέ το και προχώρα. Καλή τύχη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου