Πλούσιοι και πτωχοί.
Ήταν ζέστη και υγρασία κι ο θόρυβος της μεγάλης πολιτείας γέμιζε τον αέρα. Η αύρα από την θάλασσα ήταν ζεστή κι ανακατεύονταν με τη μυρουδιά της πίσσας και του πετρελαίου. Και με τη δύση ακόμα του ήλιου που κοκκίνιζε τα μακρινά νερά, η ζέστη δεν ήθελε να υποχωρήσει. Η μεγάλη ομάδα των ανθρώπων που γέμιζε το δωμάτιο μόλις είχε φύγει και βγήκαμε έξω στον δρόμο.
Οι παπαγάλοι, σαν ζωηρές πράσινες φωτεινές αναλαμπές, γύριζαν πίσω για να κουρνιάσουν. Νωρίς το πρωί είχαν πετάξει κατά το βορρά, όπου υπάρχουν οπωροφόρα δένδρα, πράσινοι αγροί και ανοιχτοί κάμποι. Και το βράδυ γύριζαν πίσω για να περάσουν τη νύχτα τους μέσα στα δένδρα της πόλεως. Το πέταγμα τους ποτέ δεν ήταν ομαλό, αλλά πάντα απρόσεχτο, θορυβώδες και ζωηρό. Ποτέ δεν πετούν ίσια σαν τα άλλα πουλιά, αλλά πάντα στριφογυρίζουν, πότε αριστερά και πότε δεξιά, ή πάλι κάθονται ξαφνικά πάνω σε κανένα δένδρο. Είναι τα πιο ανήσυχα πουλιά στο πέταγμα τους, αλλά τι όμορφα που είναι με τα κόκκινα ράμφη τους και με το χρυσαφένιο τους πράσινο που είναι ένας θρίαμβος φωτός. Οι γύπες, βαρείς και άσχημοι, έκαναν κύκλους και εγκαταστάθηκαν πάνω στις φοινικιές για τη νύχτα.
Ένας άνθρωπος ήρθε προς το μέρος μας παίζοντας αυλό. Ήταν κάποιος υπηρέτης. Ανέβηκε κατά τον λόφο, εξακολουθώντας να παίζει, και τον ακολουθήσαμε. Έστριψε σε μια πάροδο, συνεχίζοντας το παίξιμο του. Ήταν παράξενο ν’ ακούει κανείς τον ήχο του αυλού σε μια πολυθόρυβη πολιτεία και ο ήχος του έμπαινε βαθιά μέσα στην καρδιά. Ήταν πολύ όμορφο, και ακολουθήσαμε τον παίκτη του αυλού σε αρκετή απόσταση. Περάσαμε αρκετούς δρόμους και φθάσαμε σ’ έναν πιο πλατύ και καλύτερα φωτισμένο. Πιο πέρα, μια ομάδα ανθρώπων κάθονταν σταυροπόδι στην άκρη του δρόμου και ο παίκτης του αυλού πήγε κοντά τους. Το ίδιο κάναμε και μεις και όλοι καθίσαμε ένα γύρω καθώς έπαιζε. Οι περισσότεροι ήταν σωφέρ, υπηρέτες, νυχτοφύλακες με πολλά παιδιά και κάνα δυο σκυλιά. Αυτοκίνητα περνούσαν δίπλα μας, το ένα μάλιστα το οδηγούσε ιδιωτικός σωφέρ. Μέσα ήταν μια κυρία, όμορφα ντυμένη και μόνη της και το εσωτερικό φως ήταν αναμμένο. Ένα άλλο αυτοκίνητο σταμάτησε. Ο οδηγός βγήκε έξω και κάθισε κάτω μαζί μας. Μιλούσαν όλοι μαζί και διασκέδαζαν, γελούσαν και χειρονομούσαν, αλλά το τραγούδι του αυλού ούτε στιγμή δεν σταμάτησε, και ήταν μια απόλαυσις!
Έπειτα φύγαμε και πήραμε ένα δρόμο που οδηγούσε στη θάλασσα και που περνούσε από τα καλοφωτισμένα σπίτια των πλουσίων. Οι πλούσιοι έχουν μια ιδιάζουσα ατμόσφαιρα εντελώς δική τους. Όσο καλλιεργημένοι κι αν είναι, όσο διακριτικοί και εξευγενισμένοι, οι πλούσιοι στέκουν σε μια αδιαπέραστη και γεμάτη αυτοπεποίθηση απόσταση, έχουν την απαραβίαστη εκείνη βεβαιότητα και σκληρότητα που είναι δύσκολο να διαλυθεί. Δεν κατέχουν τον πλούτο, αλλά κατέχονται από τον πλούτο που είναι χειρότερο κι από τον θάνατο. Η φιλανθρωπία τους είναι αλαζονεία. Νομίζουν πως είναι θεματοφύλακες του πλούτου τους. Έχουν φιλανθρωπικά καταστήματα, κάνουν δωρεές. Είναι οι κατασκευαστές, οι κτίστες, οι δωρητές. Χτίζουν εκκλησίες, ναούς, αλλά ο Θεός τους είναι ο Θεός του χρυσού τους. Με τόση φτώχεια και εξαθλίωση πρέπει να είναι πολύ παχύδερμος κανείς για να είναι πλούσιος. Μερικοί από αυτούς έρχονται για να ρωτήσουν, να επιχειρηματολογήσουν, να βρουν την πραγματικότητα. Για τους πλούσιους και για τους φτωχούς είναι εξαιρετικά δύσκολο να βρουν την πραγματικότητα. Οι φτωχοί λαχταρούν να γίνουν πλούσιοι και ισχυροί και οι πλούσιοι είναι ήδη πιασμένοι στο δίχτυ της ίδιας τους της δράσεως. Και όμως πιστεύουν και ριψοκινδυνεύουν στα ρηχά. Κερδοσκοπούν όχι μόνο στην αγορά, αλλά και σχετικά με το Υπέρτατον. Παίζουν και με τα δυο, αλλά έχουν επιτυχίες μόνον με ότι έχουν μέσα στην καρδιά τους. Οι πίστεις και οι τελετουργίες τους, οι ελπίδες και οι φόβοι τους δεν έχουν καμιά σχέση με την πραγματικότητα, γιατί η καρδιά τους είναι άδεια. Όσο πιο μεγάλη είναι η εξωτερική επίδειξις, τόσο πιο μεγάλη είναι η εσωτερική τους φτώχεια.
Το να απαρνηθεί κανείς τον κόσμο του πλούτου, της ανέσεως και της κοινωνικής θέσεως είναι σχετικά απλό. Αλλά το να παραμερίσει κανείς τον πόθο να είναι, να γίνει κάτι, απαιτεί μεγάλη νοημοσύνη και κατανόηση. Η δύναμις που δίνει ο πλούτος είναι εμπόδιο στην κατανόηση της πραγματικότητος, όπως είναι επίσης και η δύναμις των χαρισμάτων και των ικανοτήτων. Αυτή η ιδιαίτερη μορφή της εμπιστοσύνης είναι ασφαλώς μια κίνησις του εαυτού. Και μολονότι είναι δύσκολο να γίνει, αυτό το είδος της βεβαιότητος και της δυνάμεως μπορεί να παραμεριστεί. Αλλά εκείνο που είναι πολύ πιο λεπτό και κρυμμένο είναι η δύναμις και η ώθησις που βρίσκονται στον πόθο να γίνουμε κάτι. Η αυτοεπέκτασις με οποιανδήποτε μορφή, είτε μέσω του πλούτου, είτε μέσω της αρετής, είναι μια πορεία συγκρούσεως που δημιουργεί ανταγωνισμό και σύγχυση. Ένας νους γεμάτος από την τάση του να γίνει κάτι, ποτέ δεν μπορεί να είναι ήρεμος, γιατί η ηρεμία δεν είναι αποτέλεσμα ούτε εξασκήσεως, ούτε χρόνου. Η ηρεμία είναι μια κατάσταση κατανοήσεως, και το γίγνεσθαι είναι η άρνησις αυτής της κατανοήσεως. Το γίγνεσθαι δημιουργεί το αίσθημα του χρόνου που στην πραγματικότητα είναι η αναβολή της κατανοήσεως. Το »θα γίνω» είναι μια ψευδαίσθησις που γεννιέται από τη σημασία που δίνουμε στον εαυτό μας.
Η θάλασσα ήταν τόσο ανήσυχη όσο και η πολιτεία, αλλά η ανησυχία της είχε βάθος και ουσία. Ο έσπερος ήταν ήδη στον ορίζοντα. Γυρίσαμε πίσω από ένα δρόμο γεμάτον από λεωφορεία, αυτοκίνητα και κόσμο. Ένας γυμνός άντρας κοιμόταν στο πεζοδρόμιο. Ήταν ζητιάνος, εξαντλημένος, υποσιτισμένος μέχρι θανάτου και ήταν δύσκολο να τον ξυπνήσουμε. Πέραν μακριά ήταν οι καταπράσινες πρασιές και τα ζωηρόχρωμα λουλούδια ενός δημόσιου κήπου.
ΚΡΙΣΝΑΜΟΎΡΤΙ Στοχασμοί πάνω στη ζωή μας
https://aenaikinisi.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου