Ο Βασιλάκης
2 ο κεφάλαιο...
τα μιάσματα
2 ο κεφάλαιο...
2) Τι θες να πεις ρε;
-Μπρος!
Άνοιγμα σιγανό, επιφυλακτικό λες και η πόρτα τον προστάτευε από κάποια επερχόμενη συμφορά και παράτεινε το άνοιγμα.
-Καλησπέρα σας.
-Πέρνα μέσα και κλείσε την πόρτα!
Δωμάτιο γυμνό.
Στη μέση του τοίχου μια μεταλλική ντουλάπα και φάτσα το γραφείο με μια καρέκλα με ψηλή πλάτη. Πιο ψηλά η φωτογραφία του Παπαδόπουλου και δίπλα το ¨πουλί¨, πιο πάνω μια εικόνα που έδειχνε το Χριστό να κοιτάζει αγέρωχος.
Προχώρησε με μικρά βήματα προς το γραφείο
-Μάλιστα κε διοικητά ;
Ο διοικητής βαρύς κι ασήκωτος, ούτε που γύρισε να τον κοιτάξει. Με κατεβασμένο το κεφάλι μελετούσε κάποια χαρτιά σ’ ένα φάκελο που είχε ανοιχτό πάνω στο γραφείο του.
Ο Βασίλης προσπάθησε να δει τι διάολο έγραφαν αυτά τα χαρτιά.
Ο άλλος τον πήρε χαμπάρι και του είπε γρυλλίζοντας:
-Πήγαινε πιο πίσω και περίμενε!!
Ο φουκαράς ο Βασίλης πήδηξε προς τα πίσω τρομαγμένος, σα να του όρμηξε τσοπανόσκυλο.
-Εσείς είπατε να..
-Κουβέντα θα πιάσουμε τώρα; Είπαμε περίμενε!!
Στάθηκε προσοχή σα να τον είχαν σε πρωινή αναφορά τάγματος.
«Γαμώτο πολύ άγριος είναι τούτος. Κακά ξεμπερδέματα θα ‘χουμεεε.»
Καθώς στέκονταν, βάλθηκε να παρατηρεί τον διοικητή.
Γαλονάς, χωρίς αμφιβολία, παρά το κουστούμι που φορούσε.
Φαβορίτα ίσα με τ΄ αυτί. Στην ευθεία της μπορούσες να διακρίνεις την γραμμή από το πηλήκιο να κάνει βόλτα στο μέτωπο, περιβάλλοντας μια γυαλιστερή φαλάκρα.
Κάτω από την γραμμή του καπέλου, δυο μάτια λύκου και μουστάκι τσιγκελωτό. Σκέτος βεληγκέκας!
«Τώρα; Πως τον φέρνουν βόλτα ετούτον; Να παραστήσω τον βλάκα ή να κάνω τον οπαδό του Παπαδόπουλου; Το πράμα θέλει προσοχή, ένα λάθος και μ’ έφαγε το μαύρο σκοτάδι!»
Προσπάθησε μια ακόμη φορά να δει τι διάολο έγραφαν αυτά τα ρημαδόχαρτα, χωρίς να καταφέρει πολλά πράγματα.
Πάντως πρέπει να ήταν επίσημα, γιατί ήταν όλο σφραγίδες και υπογραφές.
Όλο τα ίδια και τα ίδια: Υπογραφές, σφραγίδες και χαρτιά, χαρτιά, χαρτιά.
Ολόκληρες ζωές τυλιγμένες μέσα σε σφραγισμένα χαρτιά.
Σφραγισμένα χαρτιά με σφραγισμένες ζωές.
Και πάντα κάποιος μπάτσος ν’ αποφασίζει αν ¨εμφορεί κοινωνικών φρονημάτων¨. Που πάει να πει: ¨εθνικόφρων¨. Δηλαδή, είσαι με ¨μας¨ όχι με τους άλλους
αυτούς που θέλουν να πουλήσουν την πατρίδαν εις τους Βουλγάρους και να φέρουν τον επάρατον κομμουνισμόν. Όπως λέει και ο εθνοσωτήρας μας, της εθνοσωτηρίου εθνικής κυβερνήσεώς μας. Εθνικά σκατά!
Όχι πως ήταν καλύτερα πριν απ΄ την ¨επανάσταση¨.
Τα ίδια χάλια. Κοινωνικά φρονήματα, φακέλωμα, κυνηγητά, ξερονήσια, εξορίες, και βρωμόξυλο σε κάθε αστυνομικό τμήμα.
Για τους άλλους… τα μιάσματα… τους εθνοπροδότες.
Απ’ την άλλη ένα καλοστημένο σύστημα που εξασφαλίζει την βόλεψη ¨εις τα καθ’ ημάς τέκνα της πατρίδος¨.
Να σαν κι αυτό, το τέκνο της πατρίδος που τον έχει στημένο όρθιο, σα μαθητή σε τιμωρία. Ίδιος κι αυτός με τους άλλους που του έκαναν Ε Η Δ στο στρατό. Εθνική και ηθική διαπαιδαγώγηση, τρίχες! Όλο μπαρούφες, για άγιους εθνικόφρονες και τέρατα ¨ εαμοβουλγάρους¨ με τους πρώτους να μας φυλάνε απ΄ τους δεύτερους, που το μόνο τους όνειρο είναι, πως να έρθουν στην Ελλάδα για να μας πηδήξουν τις μάνες και τις αδερφές. Μια λοιπόν και δεν το κατάφεραν μέχρι τώρα, πηδάνε αυτοί εμάς. …Έτσι για να μη μας λείψουν τα πηδήματα.
Ο καραβανάς σήκωσε τα μάτια απ΄ το χαρτομάνι και τον κοίταξε, αυστηρά.
-Γιαα.. να δούμε τι θα γίνει και με σένα..
-Εγώ… τι… κύριε διοικητά; Ιδέα δεν έχω γιατί βρίσκομαι ΄δώ. Να.. στα καλά καθούμενα με βούτηξαν δυο παλικάρια και μ΄ έφεραν εδώ χωρίς να έχω κάνει το πα-ρα-μι-κρό. Εγώ κύριε διοικητά μου δεν έχω τίποτα με κανέναν. Ποτέ δεν έχω πειράξει άνθρωπο. Απ΄ τα δικαστήρια δεν έχω περάσει ούτε απ΄ έξω!
-Για τον στρατό μας, τι πιστεύεις;
-Εγώ κύριε διοικητά;! Εγώ υπηρέτησα στον Έβρο στην Κορνοφωλιά! Δεκαεπτά μήνες με άδεια δέκα μέρες όλη κι όλη. Ήμουν και βαρεοπλίτης, πολυβολητής! Μ΄ ένα σωρό άριστα στο σημάδι! Εγώ υπηρέτησα την πατρίδα στην παραμεθόριο και όχι σε γραφείο!
-Καλά… καλά. Για την εθνικήν μας κυβέρνησην, τι πιστεύεις;
-Κύριε διοικητά μου τι να σας πω! Τα καλύτερα! Αυτοί οι άνθρωποι μας έσωσαν. Δεν ακούσατε τι είπε ο κύριος Πρόεδρος; «Η Ελλάς ευρίσκετο προ ενός αδιεξόδου οδεύουσα προς τον κομμουνιστικόν κρημνόν». Εγώ τι να σας πω κύριε διοικητά μου, στην καρδιά μου τον έχω τον Γιώργο. Αφού στο μαγαζί μου έχω την φωτογραφία του, μαζί με το σύμβολον της επαναστάσεως, να τα βλέπουν όλοι οι πελάτες, που μας έσωσε απ΄ τον κρημνόν και έδιωξε τους αλήτες που μας είχαν φέρει σ΄ αυτό το χάλι και βοήθησε τόσο κόσμο και χάρισε τα χρέη στους αγρότες και ποιος θα ΄κανε τέτοια πράγματα για τον κοσμάκη.
Τα λόγια του βγήκανε νερό σα να τα προβάριζε από ώρες. Τόσο που καμάρωσε τον εαυτό του.
«Μωρέ, ούτε δικηγόρος δε θα τα κατάφερνε τόσο καλά! Σίγουρα τον έφερα τούμπα τον γαλονά. Τώρα, το μόνο που μένει είναι να μου πει: Μας συγχωρείτε για την ενόχληση, να πάτε στο καλό.»
Ο άλλος όμως δεν έδειχνε καμία διάθεση να τελειώνει την κουβέντα.
-Εκεί που ήσουν στημένος με τις ώρες, τι γύρευες;
«Που με είδαν ρε γαμώτο, μήπως με παρακολουθούν και ‘μένα; Αλλά γιατί; Τι έχω κάνει και δεν το ΄χω καταλάβει; Ας του πω καλύτερα για τον μπαταξή μήπως λέγοντας το ‘να, τα’ άλλο μπλέξουν χειρότερα τα πράγματα.»
-Α, τίποτα κύριε διοικητά, ένα χαμένο κορμί ψάχνω που μού ‘φαγε κάποια λεφτά και μου είπαν πως τον είδαν να μπαινοβγαίνει σε μια πολυκατοικία εκεί κοντά. Την έστησα και ‘γω μήπως και τον τρακάρω και πάρω τα λεφτά μου. Καταλαβαίνετε φτωχός άνθρωπος είμαι, δεν μου περισσεύουν!
-Μμμάλιστα... και δε μου λες; Αυτόν που ψάχνεις, πως τον λένε;
-Νίκο Παπαδόπουλο κύριε διοικητά, ένας χαμένος!
Ο διοικητής πετάχτηκε όρθιος σα να είδε φίδι κάτω απ΄ το γραφείο, τα μάτια του άστραψαν γεμάτα οργή κι έβγαλε ένα μουγκρητό, έτοιμος να φάει το μουστάκι του.
-Τι θες να πεις ρε; Ότι ένα ανίψι του σωτήρα μας είναι χαμένος;!!
Αμάν λαχτάρα!
Που να το ΄ξερε αυτός, ο καψερός, ότι το μπατάκι είναι ανιψιός του ¨μεγάλου¨;
Γι’ αυτό τον κουβάλησαν σηκωτό στην ασφάλεια;
Χώρια που ο καραβανάς κάνει σα να του σκότωσαν τη μάνα. Τώρα πως ξεμπλέκουν απ΄ αυτό το δόκανο; Τι διάολο να του πει για να τον ηρεμήσει;
Σίγουρα δεν ήξερε ότι αυτό το γαϊδούρι είναι συγγενής του Παπαδόπουλου! Μπορεί να μην το ήξερε ούτε ο ίδιος ο Παπαδόπουλος! Το κακό είναι πως το ήξερε ο Βεληγκέκας και είχε αναλάβει εργολαβικά την προστασία του.
Αποφάσισε να δείξει ¨πνεύμα συνεργασίας¨.
Στα κομμάτια τα τέσσερα κατοστάρικα. Αυτό που προείχε ήταν να ξεμπλέξει όσο πιο ανώδυνα γίνεται.
«Στους γιατρούς να τα φάει ο κερατάς ! Παν τα λεφτουδάκια μου. Τώρα να δούμε πως θα γίνει να φέρω τούμπα την κατάσταση, μη βρεθώ και σε κάνα ξερονήσι. »
-Μα τι λέτε κύριε διοικητά μου; Που να το ξέρω πως ο κύριος Νικολάκης μας είχε συγγένεια με τον πρόεδρό μας; Ούτε καν που μου το ανέφερε. Τι σεμνό παιδί ! Αν το ήξερα φαντάζεστε ότι θα έφτανα ν΄ ανησυχήσω για το παραμικρό; Φίλοι είμαστε δα. Από χρόνια..
Για μια στιγμή του πέρασε απ΄ το νου να προτείνει στον διοικητή, να πληροφορήσει τον ¨αξιότιμο κύριο Νικολάκη μας¨ ότι του χαρίζει τα τέσσερα κατοστάρικα, αλλά το κατάπιε.
«Θες να το κάνει μόδα και να μου εμφανίζεται κάθε τρεις και λίγο για να ζητάει δανεικά κι αγύριστα;»
Ο γαλονάς τον κοίταξε (ακόμη) συνοφρυωμένος, χωρίς να κάτσει στην καρέκλα του.
-Α! Δηλαδή δεν το ΄ξερες ότι ο κύριος Παπαδόπουλος είναι συγγενής του κυρίου προέδρου;
-Όχι κύριε διοικητά μου! Σας ορκίζομαι, ποτέ δεν μου το ανέφερε! Αν το ήξερα; Θα έβαζα την φωτογραφία του δίπλα στον κύριο πρόεδρο για να ξέρουν όλοι, ποιοι άνθρωποι τιμούν με την παρουσία τους, το μαγαζί μου!
Ο διοικητής έκατσε στην καρέκλα και ξανακοίταξε τα χαρτιά του.
-Λοιπόν.. Βλέπω, είσαι παντρεμένος… δύο παιδιά.. (διάβασμα μουρμουριστό, χωρίς να ξεχωρίζουν λέξεις) ναι… ναι… μμμάλιστα. Στην Κορνοφωλιά είπες υπηρέτησες;
-Μάλιστα κύριε διοικητά, δεκαεπτά μήνες… πολυβολητής!
-Τα ξέρει αυτά ο γιος σου, του τα λες καμιά φορά;
-Βεβαίως! Το παιδί μαθαίνει απ΄ τους γονείς! Μόνο έτσι θα γίνει σωστός άνθρωπος για την κοινωνία και το έθνος. Είναι και αθλητής, παίζει μπάλα στην ¨Θύελλα Νικαίας¨.
-Καλά.. καλά. Πέρνα απ΄ το διπλανό γραφείο να σου κρατήσουν κάποια στοιχεία και να πας στο σπίτι σου. (και αυστηρά) Άλλη φορά να μη κάνεις του κεφαλιού σου. Άμα θες κάτι, θα το λες σε ‘μας.
-Βεβαίως κύριε διοικητά μου! Τώρα που έμαθα…
Αν έμαθε λέει;! Σα την αρκούδα στο ποδήλατο… χωρίς το ξύλο. Πριν έρθει κι αυτό, θα φρόντιζε να μη ξαναμπλέξει με το σόι του ¨μεγάλου¨.
«Στο διάολο τα λεφτά! Κεριά και λιβάνια να τα φάει το καθίκι.»
Το πολύ-πολύ δεν θ΄ αγόραζε τώρα την τοστιέρα, για το μαγαζί.
Αλλά δε βαριέσαι, τα λεφτά ξαναβγαίνουν ο ίδιος δεν ξαναγίνεται.
«Ας την κοπανήσουμε τώρα από δω κι όλα τ΄ άλλα γίνονται»
Δυο διστακτικά βήματα. Άνοιξε την πόρτα και βγήκε, κλείνοντάς την αθόρυβα. Μ΄ ένα γρήγορο βήμα μπήκε στο διπλανό γραφείο. Του κράτησαν τα στοιχεία ταυτότητας και τον ξαπέστειλαν.
Βγαίνοντας είδε τον νεαρό να κάθεται στο παγκάκι, στη γνωστή του στάση.
Γρήγορη ματιά δεξιά – αριστερά. Ερημιά στο διάδρομο.
Στράφηκε στο νεαρό, ψιθυριστά:
-Αγάντα.
-Στο καλό.......>>>>>>>>>>>ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου