Η ΤΟΠΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΜΩΒ ΦΩΤΟΤΡΥΠΑΣ

 

Από τον Νώντα Κούκα

Τσεκάροντας το διανοητικό μας σθένος

Ας κάνουμε μια διανοητική άσκηση. Φανταζόμαστε έναν κβαντικό υπερυπολογιστή να λαμβάνει δέσμες κβαντωμένων πληροφοριών από το μέλλον, να τις επεξεργάζεται, να τις αναλύει στο παρόν και να τις μετατρέπει σε «πραγματικό» παρελθόν. Ο εν λόγω q(uantum) bit υπολογιστής δεν κατατρύχεται από την (ψυχολογική) αβεβαιότητα «είτε το ένα είτε το άλλο». Πραγματώνει και υλοποιεί και το ένα και άλλο, όπως και κάθε γεγονός που πλαισιώνει και τα δύο.

Ουσιαστικά, η κεντρική πληροφορία που λαμβάνει ο κβαντικός υπολογιστής μας από τον «ανώνυμο» πληροφοριοδότη του είναι: «υλοποίησε διακριτά και οικονομικά το μέλλον σε παρελθόν».

Η εντολή «διακριτά και οικονομικά» μεταφράζεται από τον υπερυπολογιστή μας ως συνεχής/ αναλογική/ άπειρη ροή. Γιατί; Διότι καθετί που είναι διακριτό και μη διακριτό μαζί (είπαμε ότι ή το ένα ή το άλλο είναι κάτι άγνωστο για αυτόν) αλλά και οικονομικό και μη οικονομικό μαζί, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η ίδια η έναρξη του βέλους του χρόνου, μια κατεύθυνση (διάνυσμα) προκειμένου το μέλλον της πληροφορίας να μετατρέπεται σε παρελθοντικό τετελεσμένο μέλλοντα της ανάμνησής της. Ισοδύναμα, από όλη αυτή τη διαδικασία προικοδοτείται μια γραμμική βάση δεδομένων μνήμης όπου τα πράγματα γίνονται τέτοια, δηλαδή ορατά και απτά, επειδή η (μελλοντική) πληροφορία συμπαγοποιείται ως (παρελθοντική – προβολική) μνήμη.

Μια πολύ συμπιεσμένη μαθηματική πληροφορία όταν εισαχθεί σε έναν τέτοιο υπολογιστή μπορεί να παραγάγει ένα «άπειρο» πλήθος δεδομένων κατά την έξοδό της. Το πρόβλημα τώρα που ανακύπτει στο παραπάνω νοητικό πείραμα, είναι η διεύθυνση στο «βέλος» του χρόνου. Εκ των ιδίων πραγμάτων, ο υπολογιστής κείται αναγκαστικά επάνω σε μια ελαχιστοτική επιφάνεια. Δηλαδή, τοπολογικά μιλώντας, είναι πάνω σε μια επιφάνεια το εμβαδόν της οποίας είναι «τοπικά ελαχιστοποιημένο» και δεν μπορεί να μειωθεί αντικαθιστώντας μικρά τμήματα με οποιαδήποτε άλλη γειτονική επιφάνεια στον ίδιο τον περιβάλλοντα χώρο (υποβάθρου). Επομένως, η πληροφορία που μπορεί να επεξεργαστεί ο υπολογιστής μας είναι αναγκαστικά χρονοειδής αφού διαθέτει μια κάποια έστω ελάχιστη επιφάνεια και άρα ενέργεια χαμηλότερη από αυτήν της καθαρής πληροφορίας. Η οποία, όπως συνάγεται, είναι χωροειδής και τρέχει σε φανταστικό χρόνο, βρίσκεται δηλαδή παντού ταυτόχρονα.

Αφού λοιπόν το σχήμα ελάχιστου εμβαδού αντιστοιχεί στην κατάσταση με τη χαμηλότερη ενέργεια, διαθέτει προφανώς μηδενική επιφανειακή τάση. Ισοδύναμα, μπορούμε να πούμε πως η μέση καμπυλότητά της είναι μηδέν. Φαίνεται λοιπόν ξεκάθαρα πως ο υπερυπολογιστής μας δεν μπορεί να διαχειριστεί την άπειρη ενέργεια της καθαρής πληροφορίας στο πλαίσιο του φανταστικού διανυσματικού χρόνου της. Διότι, όπως γράψαμε, μόνο χρονοειδή πληροφορία χαμηλότερης ενέργειας μπορεί να διαχειριστεί και, ως εκ τούτου, δεν μπορεί να υπερβεί το φράγμα του φωτός. Υπάρχει λύση σε αυτό;

Όταν το βέλος του χρόνου αλλάζει άρδην

Ναι, υπάρχει λύση αν η ελαχιστοτική επιφάνεια του υπερυπολογιστή μας μετασχηματιστεί σε κλειστό βρόχο χωροχρονικής σύνθεσης. Έτσι, χώρος και χρόνος συμπλέκονται άρρητα από τη μια, ενώ από την άλλη επιτυγχάνεται η αρχή της ολονομίας μέσω της οποίας μπορεί τώρα πια να αλλάξει η φορά του φανταστικού βέλους του χρόνου και να δείχνει πια από το παρελθόν προς το μέλλον. Η έννοια της ολονομίας είναι βασική στη διαφορική γεωμετρία. Σχετίζεται με την καμπυλότητα και αφορά στη μετακίνηση διανυσμάτων κατά ένα παράλληλο τρόπο πάνω σε ένα κλειστό βρόχο. Η ολονομία μιας επιφάνειας (ή μιας πολλαπλότητας), σε αδρές γραμμές, αποτελεί μέτρο του βαθμού στον οποίο μετασχηματίζονται τα εφαπτόμενα διανύσματα καθώς διαγράφουν βρόχο πάνω στην επιφάνεια.

Ας μας συγχωρεθούν αυτές οι τεχνικές λεπτομέρειες αλλά είναι βασικές. Ιδού ένα παράδειγμα: ας πούμε πως στέκεστε στον βόρειο πόλο και κρατάτε στο χέρι σας ένα ακόντιο εφαπτόμενο στην επιφάνεια της Γης. Αρχικά περπατάτε κατευθείαν προς τον ισημερινό, ακολουθώντας την κατεύθυνση στην οποία είναι προσανατολισμένο το ακόντιο διατηρώντας συνεχώς σταθερό τον προσανατολισμό του όπως εσείς τον αντιλαμβάνεστε καθώς προχωράτε. Όταν φτάσετε στον ισημερινό το ακόντιο θα κοιτάζει προς τα κάτω. Τώρα, αρχίστε να περπατάτε πάνω στον ισημερινό μέχρι να φτάσετε στο μέσον της περιφέρεια της Γης, αλλά μην ξεχνάτε να κρατάτε το ακόντιο σταθερά προς τα κάτω σε όλη τη διαδρομή. Ύστερα ξεκινήστε πάλι προς τον βόρειο πόλο διατηρώντας πάντα σταθερό τον προσανατολισμό του ακοντίου. Όταν φτάσετε στον βόρειο πόλο το ακόντιό σας θα έχει στραφεί κατά 180 μοίρες παρά την άοκνη προσπάθειά σας να διατηρήσετε σταθερό τον προσανατολισμό του.

Η ολονομία λοιπόν μας πληροφορεί για το τι συμβαίνει σε ένα εφαπτόμενο διάνυσμα καθώς το μετατοπίζουμε παράλληλα – δηλαδή διατηρούμε σταθερό τον προσανατολισμό του καθώς το μετακινούμε κατά μήκος μιας διαδρομής η οποία μπορεί να είναι καμπύλη ή συνεστραμμένη.

Στην περίπτωση λοιπόν του υπολογιστή τη μας αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο το διάνυσμα του χρόνου άλλαξε τη φορά του κατά 180 μοίρες: παγιώνει τον καμπύλο στρεβλωμένο χωρόχρονο σε «ορατό» σύμπαν. Έτσι χαμηλώνει την ενεργειακή στάθμη της καθαρής Πληροφορίας σε επίπεδα τέτοια που να μπορεί ορατοποιείται η α-όρατη πληροφορία σε γεωμετρικές σχηματομορφές. Έκτοτε όμως, η φορά του βέλους του χρόνου είναι ψευδαισθησιακά μονοσήμαντη, στραμμένη από το παρελθόν προς το μέλλον, ενώ συγχρόνως, ο βρόχος καθώς κλείνει θέτει το ορατό σύμπαν σε μια μελαγχολική, μέχρι απόγνωσης θα λέγαμε, καραντίνα. Είμαστε πια καταδικασμένοι να ζήσουμε μόνοι μας μέσα σε μια εικονική πραγματικότητα, όπου παρελθόν, παρόν και μέλλον δεν είναι παρά μια επίμονη ψευδαίσθηση, όπως είπε και ο Αινστάιν.

ΥΓ: Είμαστε λοιπόν μόνοι μέσα στη μωβ φωτότρυπά μας.

πηγή:

 

https://iamarevi.wordpress.com/2016/10/07/%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%83-%CE%BC%CF%89%CE%B2-%CF%86%CF%89%CF%84%CE%BF%CF%84%CF%81%CF%85%CF%80%CE%B1%CF%83-2/

Δημοσιεύτηκε just now από τον χρήστη selana