Το διαβατήριο του Αντώνη Σαμαράκη
«Οι άνθρωποι εμείς είμαστε μόνοι, ολομόναχοι. Εκατομμύρια άνθρωποι ολομόναχοι. Ο καθένας μας σα να είναι ο μοναδικός άνθρωπος στη γη. Μια ανθρωπότητα μοναξιάς…»
Δεν ήμουν προετοιμασμένη να διαβάσω αυτό το βιβλίο και είμαι εξίσου απροετοίμαστη τώρα που ετοιμάζομαι να σας μιλήσω για αυτό. Και πως άλλωστε να μιλήσεις για κάτι που σε έκανε να κλάψεις, να τρομάξεις και να ελπίσεις; Δεν υπάρχουν λόγια, μόνο λέξεις τυπωμένες σε χαρτί, που σαν άλλο διαβατήριο σου επιτρέπουν να ταξιδέψεις μέχρι να στενά όρια της πραγματικότητάς σου. Ας κάνω μια προσπάθεια, λοιπόν, να σας μιλήσω για το Διαβατήριο του Αντώνη Σαμαράκη.
Ο Αντώνης Σαμαράκης γεννήθηκε το 1919 στην Αθήνα, όπου σπούδασε Νομικά. Στα χρόνια της Κατοχής έπραξε έντονο αντιστασιακό έργο με αποτέλεσμα να τον πιάσουν και να τον καταδικάσουν σε θάνατο. Ευτυχώς (το οποίο συνοδεύεται με βαρύ αναστεναγμό από την συντάκτρια), κατάφερε να δραπετεύσει. Εργάστηκε για χρόνια στο Υπουργείο Εργασίας, ενώ διετέλεσε επίσης εμπειρογνώμων της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας των Ηνωμένων Εθνών για κοινωνικά θέματα και Πρεσβευτής Καλής Θέλησης της UNICEF. Η αγάπη του αυτή για τους νέους τον οδήγησε στον οραματισμό ενός θεσμούς που υπάρχει μέχρι και σήμερα, της Βουλής των Εφήβων. Παρόλο που από παιδί έγραφε ποιήματα, ξεκίνησε τυπικά την συγγραφική του πορεία το 1954 με την έκδοση των διηγημάτων του με τον τίτλο Ζητείται Ελπίς. Ακολούθησαν τρία μυθιστορήματα, μεταξύ των οποίων και το ηχηρό Λάθος, και πέντε ακόμα συλλογές διηγημάτων. Τέλος, ο Σαμαράκης είναι ένας από τους ελάχιστους πολυμεταφρασμένους έλληνες λογοτέχνες με διεθνή βραβεία. Τέτοια ήταν η δύναμη και η ένταση του λόγου του που το 1995 του απονεμήθηκε το Κρατικό Βραβείο Τεχνών και Λογοτεχνίας στη Γαλλία. Έφυγε από τη ζωή το 2003 με μοναδική μεταθανάτια επιθυμία του να δωριστεί το σώμα του στην Ιατρική Σχολή Αθηνών.
Το Διαβατήριο είναι το πέμπτο κατά σειρά εκδοτικό βήμα του συγγραφέα. Πρόκειται για μια συλλογή έξι διηγημάτων με μεγαλύτερο το ομώνυμο Διαβατήριο. Το θέμα τους ακολουθεί στις συγγραφικές σταθερές του Σαμαράκη, τη σχέση του ανθρώπου με το Σύστημα και το δριμύ Κατηγορώ προς πάσα ολοκληρωτική πολιτική κατεύθυνση. Τα λόγια όμως είναι φτώχια, αν και στη συγκεκριμένη περίπτωση και η ποιότητα του αρχείου είναι φτωχή, κατόρθωσα να περάσω σε ηλεκτρονική μορφή το αγαπημένο του από τα έξι διηγήματα, την Τελευταία Ζαβολιά. Γυρίζοντας κάθε μια από τις δεκατέσσερις σελίδες του έτρεμα και ντρέπομαι που το παραδέχομαι, αλλά στο τέλος έκλαψα, έκλεισα το βιβλίο και αναρωτήθηκα πόσες φορές έχω δει την περίπτωση της μικρής Ελένης σε μένα και στον κόσμο γύρω μου. Και είναι πολλές, τρομακτικά πολλές…
Ξέρω ότι στις λίστες ανάγνωσης και στη βιβλιοθήκη σας σας περιμένουν δεκάδες βιβλία, όμως ένα ακόμα δεν θα βαρύνει ούτε τα ράφια ούτε το πορτοφόλι σας. Αν όλοι διαβάζαμε και ακούγαμε τον λόγο αυτού του σπουδαίου λογοτέχνη, ο κόσμος θα ήταν λίγο καλύτερος. Ο Σαμαράκης δεν ανοίγει απλά την σκέψη και την ψυχή μας, έχει δικό του αντικλείδι και μπαίνει κατευθείαν στην πόρτα του μυαλού μας.
Συγχωρείστε με παρακαλώ για την ποιότητα του αρχείου και τον συναισθηματισμό του κειμένου. Αν διαβάσετε ποτέ αυτό το βιβλίο θα με καταλάβετε…
style rive gauche:
style rive gauche:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου