Ελληνισμός και Φυλετισμός

Posted on Σεπτεμβρίου 28, 2015by ellas

Στους αμετάβλητους Νόμους της Φύσης βρίσκονται τα κλειδιά της Ζωής, της Τάξης και της Κατανόησης. Οι θεωρίες των ανθρώπων ακόμα και των πιο «λόγιων» από αυτούς, είναι απλά λόγια τα οποία καταλήγουν ως αντικείμενα μελέτης για μετάφραση, επεξήγηση και κατανόηση, καθώς και πολλές φορές διαστρέβλωση και παραπλάνηση ως προς τον υπόλοιπο κόσμο. Συνεπώς, κάθε θεωρία και συμπέρασμα, μεταγενέστερο ή μη, πρέπει να ελεγχθεί πρώτα σύμφωνα με τη συμβατότητα του ως προς τους νόμους που διέπουν τη φύση. Η κάθε φυλή, όπως και κάθε άλλο πλάσμα σε αυτή τη γη, υπόκειται σε αυτούς τους φυσικούς νόμους, ώστε να μπορεί να εξασφαλίσει την ασφάλεια για την ύπαρξη του γένους του.

Η παντοδύναμη Νέα Τάξη πραγμάτων έχει εξαναγκάσει ολόκληρες φυλές, έθνη και πολιτισμούς να παραβιάζουν τα ίδια τους έμφυτα ένστικτα αυτοσυντήρησης και επιβίωσης, με αποτέλεσμα οι άνθρωποι χωρίς, ή και με ελάχιστη κατανόηση να πολεμούν εναντίον των συμπτωμάτων, τα οποία είναι αποτελέσματα αυτής της παραβίασης, χωρίς να αντιλαμβάνονται σφαιρικά την υπάρχουσα κατάσταση.

Ο Πλάτων διαπιστώνει ότι η ανισότητα ως προς τις ικανότητες υπάρχει σε όλη τη φύση και συνεπώς και στον άνθρωπο. Κανένα είδος ζώου δεν παρουσιάζει ίσο μέγεθος, ίσες φυσικές δυνάμεις, ίση δραστηριότητα, ίση γονιμότητα κλπ. Κανένα φυτό ή λουλούδι δεν είναι ίδιο με το άλλο, ακόμα και αν οπτικά φαίνονται πανομοιότυπα. Μάλιστα αυτή η ανισότητα εκφράζεται ως δικαιοσύνη, είναι κληρονομική και ισχύει για όλα τα είδη.

Διότι η μητέρα φύση αποτρέπει την ισοπεδωτική αδικία του ανθρώπου και μοιράζει άνισα ικανότητες και χαρακτηριστικά. Κάτι που δηλώνει πως η ισότητα με τη δικαιοσύνη είναι δύο ασυμβίβαστες έννοιες. Η ισότητα είναι μία έννοια που καταρρίπτει ιδέες, αξίες, ήθη και ιδανικά, καθώς είναι μία δογματική αρχή που στηρίζεται στην αριθμητική εξομοίωση των ατόμων, στην μετατροπή τους σε «μονάδες» απολύτως ίσες και όμοιες μεταξύ τους, καταργώντας την αυτοδυναμία και την αυτοτέλεια κάθε ξεχωριστού ατόμου.

Η δικαιοσύνη αντιθέτως, αδιαφορεί τελείως για το ποσόν και ταυτίζεται ως προς το ποιόν, δεν ενδιαφέρεται για τον αριθμό, ή την πλειοψηφία, αλλά για την ποιότητα και την αξία. Κύρια προϋπόθεση της δικαιοσύνης είναι η αυτοτέλεια, η αυτοδυναμία του ατόμου και επομένως η ηθική του συνείδηση. Το σύνολο — δηλαδή ο αριθμός — δεν παίζει κανένα ρόλο. Γι’ αυτό και η δικαιοσύνη δεν είναι κανόνας, δεν είναι τεχνητά καθορισμένο μέτρο, αλλά μία ηθική και πνευματική οντότητα, με άλλα λόγια μία μεγάλη ιδέα, μία συνεχώς αναβλύζουσα ενέργεια. Πρακτικά λοιπόν, η ισότητα προϋποθέτει δικαιοσύνη και όχι το αντίστροφο.

«Δεν υπάρχει τίποτα πιο άδικο, από την ίση μεταχείριση άνισων», επισημαίνει ο Αριστοτέλης. Επιμένοντας ότι η ισότητα αφορά τους ίσους και η ανισότητα τους άνισους. Γιατί θέλει να διασφαλίσει την παράμετρο της αξίας αποδίδοντας στην ισότητα την ολοκληρωμένη της μορφή, γιατί οι άνθρωποι δεν είναι όμοιοι και πρέπει να δίδεται στον καθένα η αποτίμηση που του αξίζει. Και βέβαια η αναγνώριση της ανωτερότητας κάποιου ατόμου σε κάποιο συγκεκριμένο τομέα δεν πρέπει να γενικεύεται καταλαμβάνοντας και άλλους τομείς που δεν έχουν καμία σχέση.

Στην αρχαία Ελλάδα, οι πρόγονοι μας, βασιζόμενοι στο κριτήριο της καταγωγής, απένεμαν την ιδιότητα του πολίτη, του μέλους, δηλαδή, της πόλεως-κράτους, μόνο σε γηγενείς, συνδέοντας εμπράκτως το Αίμα με τη Γη. Κάτω από αυτό το πρίσμα, ο όρος Πατρώα Γη απέδιδε την ιδιότητα του πατρογονικού τόπου με τις μνήμες και τις επιδράσεις του παρελθόντος. Έτσι, δημιουργείται και η έννοια της φυλής (φύω=γεννώ).

Φυλή είναι ένα σύνολο ανθρώπων που συνδέονται μεταξύ τους δια συγγένειας, δηλαδή έχουν κοινή καταγωγή. Τα άτομα της ίδιας φυλής έχουν όμοια σωματικά και ψυχικά χαρακτηριστικά, τα οποία κληρονομούνται στους απογόνους τους. Συνεπώς, φυλετισμός είναι η θεωρία που αποδέχεται την ύπαρξη διαφορετικών φυλών μεταξύ των ανθρώπων, αλλά και γενικότερα, όλων των ζώντων οργανισμών. Κάτι που υποστηρίζει πως οι φυλές υπόκεινται στον «νόμο της ανισότητας» και στον «νόμο της ποικιλίας των ειδών».

Σε καμία περίπτωση δεν υπάρχει συσχέτιση με την έννοια «λάστιχο» του «ρατσισμού», καθώς ο Φυλετισμός δεν υποστηρίζει πως κάποια συγκεκριμένη φυλή είναι ανώτερη από κάποια άλλη. Αντιθέτως πρεσβεύει τη φύση. Δηλαδή, ότι τίποτα δεν είναι ίσο και πανομοιότυπο, στηρίζοντας την διαφορετικότητα, είτε χαρακτηριστικά, είτε πολιτισμικά. Η θεωρία του Φυλετισμού, δεν επιζητά την εξαφάνιση φυλών, αλλά την διαφοροποίηση τους και τη διάκριση τους ως μέτρο προστασίας, με σκοπό την υγιή συμβίωση, την εξασφάλιση, την επιβίωση και τη συνέχεια του κάθε είδους. Η Ύβρις, συνιστά την υπέρβαση των ανθρωπίνων ορίων, την υπέρβαση της φυσικής τάξεως και την καταστρατήγηση της θείας βουλήσεως. Ο άνθρωπος, ο αυτοκυρίαρχος που σέβεται τους φυσικούς και βιολογικούς Νόμους, σέβεται την διαφορά και στις Φυλές, άρα δεν μπορεί παρά να είναι Φυλετιστής.

Φυλετιστής ήταν ο Πλάτων, όταν διεκήρυττε ότι «Φημί γαρ το μεν Ελληνικόν γένος αυτό αυτώ οικείον είναι και συγγενές, τω δε βαρβαρικόν οθνείον τε και αλλότριον» (Πολιτεία, Ε, 470Γ). Φυλετιστής ήταν ο διαπρεπής γεωγράφος της αρχαιότητος Στράβων, ο οποίος αναφέρει (Γ 322) ότι «Λαοί σχηματισθέντες από ανάμειξη αργότερα εξαφανίζονται τελείως». Φυλετιστής ήταν και ο μύστης Ορφέας, ο οποίος υποστήριζε ότι οι άνθρωποι ήταν «πολυφυλοι» (Ορφικός Ύμνος υπ’ αριθμ.62), για αυτό και υμνούσε τον θεό Απόλλωνα, ο οποίος διαχωρίζει τις ανθρώπινες Φυλές, όπως προκύπτει από τον υπ’ αριθμ. 32 Ορφικό Ύμνο.

Ο Φυλετισμός λοιπόν, μπορεί να χαρακτηριστεί ως μέτρο προστασίας των Φυλών και όχι ως τη μέθοδο καταπίεσης που συχνά παρουσιάζεται συκοφαντικώς στις πολυπολιτισμικές κοινωνίες, ειδικά τα τελευταία χρόνια. Η καταπίεση δεν είναι θέμα φυλετισμού ή ρατσισμού, αλλά καπιταλισμού. Από τα παραπάνω εξάγεται το σαφέστατο, αξιωματικό συμπέρασμα πως η μεγαλύτερη διεθνιστικής, όπως και σιωνιστικής εμπνεύσεως απάτη, είναι η «ισότητα» των Φυλών, σε συνέχεια της “Egalite”, της Γαλλικής Επανάστασης και ταυτόχρονα η τεράστια αγνωμοσύνη των προοδευτικών και φιλελεύθερων απέναντι στη Φύση που τόσο σοφά όρισε στο κάθε Έθνος τα δικά του προτερήματα, για να συνεχίσει αρμονικά την ύπαρξη του. Μια άθλια προσπάθεια εξόντωσης της Αξιοκρατίας που ευαγγελίζονται πως υπηρετούν, μαζί με την ταυτόχρονη τιθάσευση και ενταφιασμό όλων των συνισταμένων που χρησιμοποιούνται για επιβίωση του ανθρώπου και τη δημιουργία πολιτισμένων κοινωνιών.

Η Φυλή έχει αλληλένδετη σχέση με το Έθνος, καθώς ο όρος Έθνος προέρχεται από το αρχαιοελληνικό «έθνω» που σημαίνει κοινά έθιμα και συνήθειες τα οποία συνιστούν απόρροια κοινής καταγωγής. Η κοινή συμβίωση φέρνει αναγκαστικά κοινές συνήθειες οι οποίες ονομάζονται Ήθη – Έθιμα. Αυτά τα Ήθη-Έθιμα δημιουργούν τις συγγενικές έννοιες Ήθος – Έθος – Έθνος. Αναλόγως του επιπέδου του Λογισμού που παράλληλα έχει αναπτύξει το Γένος, ανέρχεται και η ανάλογη ποιότητα του Ήθους – Έθους – Έθνους.

Τα ήθη – Έθιμα και το Ήθος – Έθος – Έθνος δημιούργησαν μια άλλη έννοια, τους Θεσμούς. Οι θεσμοί ήταν εξειδικευμένες συνήθειες (δείγματα αναπτυγμένου Πολιτισμού) όπως π.χ. η απλή τεκνοποίηση του πρωτόγονου ανθρώπου, προήχθη σε συμβίωση και αυτή με την σειρά της προήχθη στον Θεσμό του Γάμου (θεά Εστία). Όταν εδώ είχαμε τον θεσμό του Γάμου, δια της θεάς Εστίας, οι άλλοι λαοί στην καλύτερη των περιπτώσεων ήταν σε κατάσταση «συμβίωσης». Η ψυχολογία των μαζών αναφέρει πως το σύνολο των κοινών χαρακτηριστικών που επιβάλλεται από το περιβάλλον και την κληρονομικότητα σε όλα τα άτομα ενός λαού, συνιστά την ψυχή αυτού του λαού. Αυτοί οι χαρακτήρες, επειδή ως προς την προέλευση τους είναι κληρονομικοί, είναι πολύ σταθεροί.

Έννοιες όπως Έθνος, Πατρίδα και Φυλή αποτέλεσε τη στάση ζωής και προβληματισμό, για τον κύριο εκφραστή της εθνικής μας ιδεολογίας, Ίωνα Δραγούμη. Ο οποίος συνδέει άμεσα τον πολιτισμό με το έθνος, αναφέροντας χαρακτηριστικά:«Ποιος είναι ο τελικός των εθνών, πες τον προορισμό, πες τον αποστολή; Ο πολιτισμός! Να ένα έργο άξιο για τα έθνη, έργο αληθινά ανθρώπινο. Να η δικαιολογία των εθνών. Να πως τα έθνη είναι χρήσιμα στην ανθρωπότητα και να που έσφαλε ο Μαρξ πολεμώντας τα έθνη. Πολιτισμούς γεννούν τα έθνη και αυτά μονάχα. Δεν φθάνει όμως να είναι ένα έθνος πολιτισμένο, πρέπει να είναι πολιτισμένο και από δικό του πολιτισμό. Σε αυτό λοιπόν χρησιμεύουν τα έθνη. Οι πολιτισμοί γεννιούνται ο καθένας σε κάποια πατρίδα, σε κάποια εποχή και σε κάποιο έθνος. Έξω από αυτά δεν μπορεί να σταθεί πολιτισμός». Πάντα επίκαιρος και διαχρονικός, 95 χρόνια μετά τον θάνατό του ο Ίων Δραγούμης, ταυτίζει τον κάθε πολιτισμό με το έθνος του, επικροτώντας την διαφορετικότητα και σεβόμενος πάντα, τους νόμους της φύσης.

Επ’ αυτού ο πατριδολάτρης Άγγελος Σικελιανός επισημαίνει:

«Η Ιδέα του Έθνους πρέπει μέσα μας να ξαναπάρει ακέραια
τη μοναδική, αυθεντική, την πιο βαθειά Ελληνική της εκδοχή,
μίας κοινωνίας κατά βάθος ομοαίματων ανθρώπων,
συνδεδεμένων από το ίδιο χώμα, την ίδια γλώσσα 
κι από τους ίδιους μακρινότατους ιστορικούς αγώνες.»

Στην ερώτηση αν είμαστε φυλετιστές, η απάντηση θα μπορούσε να είναι μόνο μία. Είμαστε Έλληνες! Είμαστε θεματοφύλακες των Εθνικών μας παραδόσεων, των εθίμων, των αγώνων των προγόνων μας. Είμαστε στρατιώτες των ιδανικών μας, γιατί σεβόμαστε την ιστορία μας, την θρησκεία μας και τον πολιτισμό μας. Μα πάνω από όλα, είμαστε τηρητές του φυσικού και βιολογικού νόμου, είμαστε συνεχιστές του αίματος μας.

E.K.

Διαβάστε περισσότερα στο ενδέκατο τεύχος του περιοδικού «Μαίανδρος» που κυκλοφορεί. [xryshaygh.com]