-ΣΤΕΛΛΑ ΣΩΤΗΡΚΟΥ


Ένιωθα σπαραγμό, πάλι λύγισα. Και δεν ήσουν εκεί να με κρατήσεις. Δεν ήσουν ποτέ εκεί…

Πονάω μόνο που σε θυμάμαι. Πώς είναι όταν σπας στα δυο; Ξέρεις την αίσθηση; Έτσι ένιωσα κι εγώ όταν έφυγες. Έτσι σιωπηλά κι απροειδοποίητα. Το χειρότερό μου! Μήνες έκανα για να το ξεπεράσω. Κι όμως αυτή η αίσθηση έρχεται ξανά και ξανά, σε ανύποπτες στιγμές και με καταρρακώνει.

Κι αν εμφανιζόσουν τώρα; Έτσι σαν από μηχανής θεός; Τότε φίλε μου δεν ξέρω τι θα συνέβαινε. Αλλά σίγουρα δεν θα ‘ναι το ίδιο πια…

Τι μεγάλο θαύμα ο ανθρώπινος εγκέφαλος! Έχει μια απίστευτη προσαρμοστικότητα σ’ οτιδήποτε γίνεται. Κι αν είναι δυσάρεστο, τον πληγώνει. Προσπαθεί όσο το δυνατόν να το αφήσει πίσω του και να συνεχίσει. Μπορεί μετά από καιρό να ξανανοίξει η πληγή κι ίσως τότε προκαλέσει περισσότερο πόνο η ανάμνηση, αλλά μέχρι τότε αναπνέεις για την κάθε μέρα…

-Πώς είσαι σήμερα;
-Μια χαρά. Ευχαριστώ…

 https://gynaikaeimai.com/

Της Στέλλας Σωτήρκου