Ο ουρανός μπορεί να περιμένει (ελληνικοί υπότιτλοι)

Ειρήνη Ανθουλιά

Δημοσιεύτηκε στις 31 Μαρ 2018

Γλυκιά κωμωδία του 1943 σε σκηνοθεσία Έρνστ Λούμπιτς. Παίζουν: Τζιν Τίρνεϊ, Ντον Αμέχ και Τσαρλς Κόμπερν.

ΚΟΡΊΤΣΙΑ ΞΕΚΑΤΙΝΙΑΣΤΕΊΤΕ ΕΛΕΎΘΕΡΑ

Χρόνια η ίδια καραμέλα. Κοριτσάκια κολλημένα σε έναν ανύπαρκτο έρωτα, έτοιμες να βγάλουν νύχια σε ό,τι πιστεύουν ότι απειλεί αυτό που παραδόξως επιμένουν να τους ανήκει. Πόση ανάγκη πια να ανήκουν κάπου, το οποίο  το «φροντίζουν» ασφυκτικά μην τυχόν τους φύγει και όταν φύγει και το κατανοήσουν.. ., σαρώνουν στο πέρασμα τους, ένοχους και αθώους. Μέγα drama queen και ανώτερες (not) συνάμα.

Από μένα είναι ελεύθερος, ορμήξτε και όποια προλάβει! Πάρτε ρόλους ( νταντάς, αδερφής, μαμάς ), όποιος βολεύει την καθεμιά, ανάλογα τι θέλετε να πάρετε από το «αντικείμενο», από εμπειρία θα σας πω μην πτοείστε πιάνει, αρκεί να βρείτε τα σωστά σημεία που χρειάζεται το «αντικείμενο» επιδιόρθωση. Έστω για λίγο,το παραμύθι θα το ξαναζήσετε.

Πριν όμως φτιάξετε το παραμύθι που θα καλύπτει τις απεγνωσμένες ανάγκες σας, πριν αρχίσετε να πετάτε κόσμο στα πηγαδάκια που φτιάχνετε, αναλογιστείτε λίγο την έννοια της αξιοπρέπειας, του αμοιβαίου, του ότι μια σχέση δεν είναι συναλλαγή, δεν είναι υπηρεσίες. Μπαίνεις, δίνεις παίρνεις, ποτέ ίσα και ποτέ ανταλλακτικά. Αν δεις ότι δε σε καλύπτει απλά φεύγεις, με σεβασμό σε σένα και στην επιλογή που έκανες να μοιραστείς στιγμές με έναν άνθρωπο που δεν στον όρισε κανείς, παρά μόνο εσύ.

Αν δεν τον καλύψεις ή αν τον πνίξεις δεν σου φταίει κανείς, κατινιές, υποψίες και μεταφορά ευθύνης σε τρίτα πρόσωπα δεν ωφελούν κανέναν, κυρίως εσένα. Όσο για τις ρουφιανιές να θυμίσω ότι «τη ρουφιανιά πολλοί αγάπησαν τον ρουφιάνο ουδείς».

Δεν τον διεκδικώ, όμως στη ζωή μου θα υπάρχει (επειδή το θέλει). Σε αντίθεση με σας,  θέλω να βλέπω τους ανθρώπους ελεύθερους, να εξελίσσονται, να εξερευνούν, να μαθαίνουν και όπου νιώθουν ευτυχισμένοι εκεί να μείνουν. Πιστεύω ότι ανήκουμε σε μας και όταν βρούμε τον εαυτό μας μόνο τότε θα μπορούμε να μοιραστούμε αληθινές στιγμές με τους ανθρώπους που θα επιλέγουμε, όλα τα άλλα είναι πρόβες!

https://facerealityweb.wordpress.com/

Σωτήρης Αλεξάνδρου: Απομνημονεύματα από την ζωή του σαν φυλακισμένος των Άγγλων

Σωτήρης Αλεξάνδρου: Απομνημονεύματα από την ζωή του σαν φυλακισμένος των Άγγλων

“Συνελήφθηκα στις 14 Οκτωβρίου του 1956, ημέρα Κυριακή. Με μετάφεραν μαζί με άλλους στον αστυνομικό σταθμό της Αμμοχώστου και με πέταξαν στο κελί 1. Προτού καταλάβω τι γινόταν άρχισαν τα μαρτύρια. Άκουγα κλάματα, φωνές, σπαραγμούς… πραγματικά δεν ήξερα τι τους έκαναν.

Άρχισα να παρακαλώ Τον Θεό να έρθει και εμένα η σειρά μου, όσο πιο γρήγορα γίνεται, να τελειώνει το μαρτύριο μου. Δεν πρόλαβα να τελειώσω με τα παρακάλια μου και ήρθα δυο ανακριτές και με έπιασαν. Ήταν οι Linguith και Dear. Με έβαλαν σε ένα τραπέζι και απειλούσαν ότι θα με σκοτώσουν. Εγώ δεν φοβήθηκα και τους είπα εγώ είμαι Έλληνας και δεν φοβάμαι το θάνατο. Αυτό τους έκαμε να εξοργιστούν αφάνταστα και άρχισαν αμέσως να με βασανίζουν.

Με ανάγκασαν να ξεντυθώ από την μέση και κάτω και με έβαλαν να κάτσω σε ένα καλούπι με πάγο για 6 ώρες. Μούδιασε ολόκληρο το σώμα μου. Δεν μπορούσα να δω ή να ακούσω τίποτα. Απλά βογκούσα από τους πόνους. Με πήρα πίσω στο κελί μου και με ξαναπήραν μετά από δυο ώρες. Εγώ επέμενα ότι τίποτα δεν ήξερα. Με ξανάβαλαν στον πάγο μέχρι να δύσει ο ήλιος και μετά με πήραν εκ νέου στο κελί μου. Θυμούμαι να ευχαριστώ Τον Θεό που άντεξα.

Σε ελάχιστη ώρα ήρθαν και με ξανάπιασαν. Άρχισαν τις ερωτήσεις για το που βρίσκονται τα όπλα της Ε.Ο.Κ.Α. Εγώ τους έλεγα δεν ξέρω τίποτα. Με ανάγκασαν να κρατώ μια καρέκλα πάνω απ’ το κεφάλι μου. Όταν εξαντλούμουν και την κατέβαζα, με σάπιζαν στο ξύλο. Με κλωτσούσαν στην κοιλιά, το κεφάλι, τους όρχεις, όπου έφταναν. Μετά πάλι τα ίδια. Μου στράβωναν τα χέρια για να μου τα σπάσουν. Οι πόνοι ήταν αβάσταχτοι. Ο Dear μου έδειχνε το ρολόι, ότι τάχα θα με βασανίζει ως το πρωί. Έφερε και ένα κερί και το έβαλε να στάζει στα γεννητικά μου όργανα. Προσπαθούσα με όση δύναμη είχα να αντισταθώ. Μάταια όμως. Ένας Τούρκος ήρθε και μου κλώτσησε και πάλι στους όρχεις. Παρόλο τους πόνους που είχα, του είπα έλα έξω μόνοι μας να δούμε ποιος είναι άντρας. Μόλις το είπα άρχισα να με κλωτσούν όλοι μαζί.

Την άλλη μέρα πάλι τα ίδια. Με τραβούσαν απ’ τα μαλλιά και με γύριζαν γύρω – γύρω ώστε να μπορούν να με κλωτσούν όλοι. Με έβαζαν πάλι να κρατώ την καρέκλα ενώ αυτοί έκαμναν διάλειμμα. Μόλις μου έπεφτε πάλι ξεκινούσαν να με χτυπούν. Πέρασε και εκείνη η μέρα και ήρθε η επόμενη. Ευχαριστούσα Τον Θεό που με βοήθα να αντέχω.

Πάλι άρχισαν να με χτυπούν. Πονούσα αφάνταστα γιατί όλο μου το κορμί ήταν χτυπημένο, διαλυμένο. Μου έβαζαν το πιστόλι στο κρόταφο και με απειλούσαν να με σκοτώσουν. Παρακαλούσα να το κάνουν, να ησυχάσω. Με πήραν και πάλι πίσω στο κελί, στο νούμερο 2 αυτήν την φορά.

Το κεφάλι μου ήταν τεράστιο. Είχε φουσκώσει παντού. Έτρεχε ένα κίτρινο υγρό απ’ τα αυτιά μου. Ένας Θεός ήξερε τι ήταν. Έτρεμα ολόκληρος. Δεν μπορούσαν να κινηθώ. Μετά από 15 μέρες φριχτών βασανιστηρίων με άφησαν ελεύθερο. Δεν τους είπα τίποτα. Έμεινα πιστός στην πατρίδα μου. Το μόνο που ήθελα ήταν να πάω στην εκκλησία να προσκυνήσω, τίποτα άλλο”.

Σωτήρης Αλεξάνδρου (1932-2008)

https://perithorio.wordpress.com/

"Γερμανοί είχαν βρει τον τάφο 24 Σπαρτιατών!! Με ποια αφορμή γίνεται τώρα η αποκάλυψη!!"

"Γερμανοί είχαν βρει τον τάφο 24 Σπαρτιατών!! 

Με ποια αφορμή γίνεται τώρα η αποκάλυψη!!"

Η Μάχη του Μαραθώνα σηματοδοτεί μια από τις πλέον σημαντικές στιγμές της ελληνικής, αλλά και της παγκόσμιας ιστορίας, αφού υπήρξε καταλυτικός παράγοντας στη δημιουργία του Δυτικού Πολιτισμού. Παρ’ όλα αυτά, μέχρι και σήμερα, οι πλέον βασικές της παράμετροι παρέμεναν άγνωστες.

Στο βιβλίο, “ Η Μάχη του Μαραθώνα, η Ανατροπή” αποτέλεσμα της πολυετούς έρευνας των δύο συγγραφέων, Κωνσταντίνου Λαγού και Φώτη Καρυανού, αποκαλύπτονται για πρώτη φορά κρίσιμα συμβάντα της περίφημης Μάχης.

Πέρα από τα νέα -συγκλονιστικά- στοιχεία που θα παρουσιαστούν για τη μάχη του Μαραθώνα, θα αποκαλυφθεί -με φωτογραφίες- και ένα απίστευτο εύρημα που έχει έμμεση σχέση με τη Μάχη του Μαραθώνα, και το οποίο έγινε πριν από ακριβώς 100 χρόνια. Όμως, εξαιτίας του Εθνικού Διχασμού και του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, το εύρημα δεν αναφέρθηκε σχεδόν καθόλου στις εφημερίδες της εποχής, και σήμερα είναι γνωστό σε ελάχιστους ειδικούς. Το 1915-1916, Γερμανοί αρχαιολόγοι ανέσκαψαν στον Κεραμεικό τον ομαδικό τάφο 24 Σπαρτιατών οπλιτών που αποτελούσαν τη σωματοφυλακή του βασιλιά Παυσανία. Οι άνδρες αυτοί σκοτώθηκαν σε μάχη με τους Αθηναίους το 403 π.Χ. Οι σκελετοί τους ήταν σε άριστη κατάσταση και κάποιοι είχαν μέσα στα οστά τους ακόμη και τις αιχμές από τα βέλη και τα δόρατα που τους σκότωσαν.Ανάμεσα σε αυτούς ήταν δύο πολέμαρχοι -βαθμός αντίστοιχος με αυτός του στρατηγού στην Αθήνα- ο Χαίρων και ο Θίβρακος και ένας Ολυμπιονίκης, ο Λακράτης. Οι Γερμανοί ταυτοποίησαν τους σκελετούς των πολέμαρχων (είναι δύο πενηντάρηδες), του Ολυμπιονίκη (είναι ο μόνος σαραντάρης), ενώ όλοι οι άλλοι ήταν 20-25. Πρόκειται για τους μοναδικούς σκελετούς που έχουμε από Σπαρτιάτες οπλίτες, πολεμάρχους αλλά και από Ολυμπιονίκη (στην ίδια τη Σπάρτη, δεν έχει βρεθεί ούτε ένα κόκκαλο από Σπαρτιάτη του 5ου αιώνα π.Χ.).

Ταυτόχρονα, δημοσιεύεται η πλέον πρωτότυπη αναπαράστασή της και παρουσιάζεται ο ακριβής τρόπος με τον οποίο επετεύχθη η ελληνική νίκη. Οι συγγραφείς καταδεικνύουν ότι η εποποιία του Μαραθώνα υπήρξε όχι μόνο μεγαλειώδης, αλλά και συγκλονιστική.





Πηγή:
Militaire.gr

Η εθνική συνείδηση όπως την όριζε ο Πλάτωνας

Η εθνική συνείδηση όπως την όριζε ο Πλάτωνας

Η Εθνική συνείδηση είναι η γνώση και το βίωμα της ιδιαίτερης φύσης του Έθνους στο οποίο ανήκουμε, η συνείδηση όλων των χαρακτηριστικών γνωρισμάτων που αποτελούν το Έθνος, η γνώση του λαϊκού και φυλετικού χαρακτήρα, του πολιτισμού και της ιστορίας του, επιπλέον η συνείδηση του ότι ανήκουμε στο ίδιο Έθνος και των υποχρεώσεών μας προς αυτό.

Η Εθνική συνείδηση των Ελλήνων παρουσιάζεται πολύ πριν τους Περσικούς πολέμους, που αποτελούν ορόσημο στην εξέλιξής της. Πριν από τον 7ο π.Χ. αιώνα οι Έλληνες είχαν χαράξει γύρω τους ένα τείχος, που ξεχώριζε αυτό από τους άλλους λαούς τους ‘βαρβάρους”. Στην αφύπνιση του κοινού Ελληνικού αισθήματος συνετέλεσε και η επαφή των Ελλήνων μέσω των αποικιών, με άλλους λαούς, η οποία είχε ως αποτέλεσμα να γίνουν συνειδητά τα γνωρίσματα της φυλής τους, κοινά σ’ αυτούς και ξένα στους αλλόφυλους. Επίσης οι Πανελλήνιοι Αγώνες, Πύθια, Νέμεα, Ίσθμια, ιδιαίτερα δε τα Ολύμπια, από τους οποίους αποκείονταν οι βάρβαροι, συνέβαλαν στην τόνωση της Πανελλήνιας συνειδήσεως.

Αλλά η Πανελλήνια αυτή Εθνική συνείδηση δεν επέδρασε στην πολιτική ζωή των Ελλήνων, ο πολιτικός τοπικισμός τους δεν υποχώρησε. Η πόλις – κράτος, το κατ’ εξοχήν Ελληνικό πολιτικό πρότυπο, παραμένει ακλόνητο, ως την μεγάλη στιγμή της Μακεδονικής Ορμής. Πάντως το βίωμα των Περσικών πολέμων τόνωσε την συνείδηση των Ελλήνων και δημιούργησε τάσεις πανελλήνιας Εθνικής πολιτικής. Οι τάσεις αυτές απέβλεπαν στην κατάπαυση των εμφυλίων ερίδων, που μάστιζαν την Ελλάδα και την ανάληψη του Εθνικού πολέμου εναντίον των Περσών (Κίμων – Καλλικρατίδας). Δυστυχώς, η διαρχία Σπάρτης – Αθήνας έσυρε την Ελλάδα στον καταστρεπτικό Πελοποννησιακό πόλεμο. Η επαίσχυντος όμως Ανταλκίδειος ειρήνη, συνετέλεσε στην αναβίωση του ιδεώδους των Πανελλήνων. Ο Γοργίας στην Ολυμπία διακήρυξε την ανάληψη κοινού απελευθερωτικού Αγώνα κατά των Περσών, ο Ισοκράτης με Εθνικό παλμό ωθεί την Αθήνα και την Σπάρτη να συνδιαλλαγούν, για προπαρασκευή Πανελλήνιας στρατιάς “υπ’ Αθηναίων μεν και Λακεδαιμονίων στρατηγουμένης, υπέρ δε των συμμάχων ελευθερίας αθροιζομένης, υπό δε της Ελλάδος απάσης εκπεμπομένης, επί δε την των βαρβάρων τιμωρίαν πορευομένης” (Πανηγ. 185).

Ήταν ευτύχημα το γεγονός ότι η πνευματική ηγεσία του Ελληνισμού είχε συναίσθηση της Εθνικής της συνειδήσεως. Η Εθνική συνείδηση του Αριστοτέλη δεν δημιούργησε τον πολιτικό, τον στρατηλάτη Αλέξανδρο; Άς ασχοληθούμε όμως τώρα με την Εθνική συνείδηση του Πλάτωνα.

Ο Πλάτων πιστεύει στην κοινή καταγωγή των Ελλήνων. Οι Έλληνες μεταξύ τους λέει, είναι οικείοι και συγγενείς, ενώ με τους βαρβάρους είναι άσχετοι και ξένοι “φημί γαρ το μεν Ελληνικόν γένος αυτό αυτώ οικείον είναι και συγγενές, τω δε βαρβαρικώ οθνείον τε αλλότριον” (Πολιτεία 470γ).

Αρρώστεια είναι για τον Πλάτωνα, οι εμφύλιοι σπαραγμοι, γι’ αυτό τις συγκρούσεις μεταξύ των Ελλήνων τις ονομάζει “στάσεις”, ενώ τις συγκρούσεις Ελλήνων βαρβάρων τις αποκαλεί “πολέμους”, μια και οι Έλληνες, όπως λέει, είναι φυσικοί πολέμιοι των βαρβάρων. Και συνεχίζει, όσον αφορά την στάση: “Όπου τύχη να ξεσπάση και χωριστή σε δύο η πόλη, αν αρχίσουν να καταστρέφουν ο ένας του άλλου τα κτήματα και βάζουν φωτιά στα σπίτια, τι αποτρόπαιο πράγμα που φαίνεται να είναι και πόσο αφιλοπάτριδες οι δύο μερίδες. Γιατί αλλιώς ποτέ δεν θα τολμούσαν να ρημάζουν έτσι την μητέρα που τους γέννησε και τους ανέστησε” (Πολ. 470 δ,ε) και πιό πάνω (470 α) σημειώνει ότι αποτελεί βεβήλωση να προσφέρουμε στα ιερά μας, λάφυρα Ελλήνων. Για τον Πλάτωνα δεν είναι δίκαιο οι Έλληνες να εξανδραποδίζουν πόλεις Ελληνικές, απεναντίας μάλιστα “του Ελληνικού γένους φείδεσθαι”. Ομοίως δεν επιτρέπει στους Έλληνες να έχουν Έλληνα δούλο.

Την αντίληψη των αρχαίων Ελλήνων περί διαχωρισμού τους απ’ τους βαρβάρους αποδέχεται και ο Πλάτων. Δύο χαρακτηριστικά χωρία όπου η παραδοχή αυτή είναι σαφής: “Δια πάντων ανθρώπων Ελλήνων τε και βαρβάρων” (Επιστ. Ζ 335 α) και “εν ανθρώποις πάσι και Ελλήσι και βαρβάροις” (Νόμοι Γ 687 α).

Ο Πλάτων θεωρούσε τους Έλληνες, ως λαό του λόγου και ουσιώδες γνώρισμα του Ελληνικού ανθρωπίνου τύπου το φιλομαθές και το φιλόσοφο, αντίθετα γνώρισμα των βαρβάρων το θυμοειδές, το επιθυμητικό και το φιλοχρήματο, γνωρίσματα κατά τον ίδιον κατώτερα.

Ο Πλάτων υπερτάσσει το κοινό συμφέρον ολόκληρης της Ελλάδας, από εκείνο των πόλεων – κρατών, ακριβώς λόγω της βαθειάς Εθνικής του συνειδήσεως. Να και η θέση του σ’ ένα διαχρονικό πρόβλημα του Ελληνισμού : Στην Η’ επιστολή (353 ε) εκφράζει έντονα τον φόβο του για την απειλουμένη έκλειψη της Ελληνικής γλώσσας στην Σικελία.

Αλήθεια, σήμερα ποιός πνευματικός άνθρωπος ανησύχησε για τον ίδιο ακριβώς κίνδυνο, που και σήμερα υφίσταται, σε μεγαλύτερο μάλιστα βαθμό, στην Ν. Ιταλία και στην Σικελία; Ο Πλάτων μάλιστα υποδεικνύει το καθήκον των ομογλώσσων και ομοφύλων “τούτων δε χρή πάση προθυμία πάντας τους Έλληνας τέμνειν φάρμακον”.

Την Εθνική συνείδηση του Πλάτωνα μαρτυρά και η προσήλωσή του στην Ελληνική παράδοση. Αναφερόμενος στα Τρωϊκά, όπως και ο Όμηρος, αποκαλεί τους Έλληνες Αχαιούς, σέβεται το Μαντείο των Δελφών, της Δωδώνης και τον “πάτριον θεόν”.

Γνήσια Ελληνικός είναι και ο Νόμος του περί συμμετοχής στους Τέσσερις Πανελλήνιους Αγώνες, που θα αποτελούσαν και σοβαρούς παράγοντες της ηθικής συνοχής του Ελληνισμού. Αλλά η τρανοτέρα εκδήλωση της Εθνικής συνειδήσεως του Πλάτωνος, είναι η παραδοχή του ότι η υπό ίδρυση ιδεώδης ΠΟΛΙΤΕΙΑ του θα είναι ΕΛΛΗΝΙΚΗ:

” Ην συ πόλιν οικίζεις, ούχ Ελληνίς έσται;

Δεί γι’ αυτήν, έφη” (Πολ.470 ε). 

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

http://www.pronews.gr/

«Πήρες όλη την ευθύνη»

Πώς πάει; Έχει δουλειά;

-Κάτι ψιλά. Εσύ καλά, χρειάζεσαι κάτι;

Και κάπως έτσι βρεθήκαμε αγκαλιά 3 η ώρα τα ξημερώματα, στο μπαλκόνι μου-μας!

Τα ξέρεις όλα και όμως είσαι εδώ. Έπεσα χαμηλά. Στα μάτια σου όχι, «πήρες όλη την ευθύνη». Με πλησιάζεις σα να λες φταίω και είμαι εδώ να το διορθώσω, θα σου δώσω ό,τι θέλεις, θα πάρω όμως εσένα. Το διεκδικείς, το απαιτείς και μου πετάς το μπαλάκι.

Το κρατάω το μπαλάκι, από τη ζωή μου δε φεύγεις, δεν μπορείς ήσουν είσαι και θα είσαι το ομορφότερο κομμάτι της. Πίσω όμως δε γυρνάω, αυτό που φτιάξαμε, χάλασε και τους δυό μας, δεν το θέλω! Θέλω όμως τα βράδια μαζί σου. Είχα ξεχάσει ότι το αγγιγμά σου, με διαπερνάει σα δόνηση.

Χτες βράδυ, σαν άλλους καιρούς, με έκανες «σκλάβα», να μην μπορώ να σου πω όχι πουθενά. Άναψες τη φωτιά που αργόσβηνε μέσα μου. Αυτή η ρημάδα, που δεν ελέχγεται, δεν έχει μέρος, ώρα, τρόπους. Έτσι τη σβήναμε και τη φουντώναμε στο μπαλκόνι μας, παρέα μας τα αστέρια και το φεγγάρι που μας κρυφοκοίταζε ανάμεσα στα πεύκα απέναντί μας.

Δεν υπάρχουν λόγια, ποτέ ανάμεσά μας δεν υπήρξαν, μιλούσαν τα βλέμματα, τα κορμιά μας, όλα τα άλλα περιττά. Ανέκαθαν το ξέραμε, « τίποτα δε θα μας χωρίσει, ακόμα και αν την καθημερινότητα δεν μπορούμε να την παλέψουμε παρέα, τα βράδια που όλες οι αισθήσεις απελευθερώνονται, θα μας βρίσκουν μαζί, μέχρι η ανατολή να μας χωρίσει! ».

Όταν αγαπάς κάποιον τον αφήνεις ελεύθερο και συ με άφησες. Ας περπατάμε ελεύθεροι, όλο και κάπου θα συναντιόμαστε, να περπατάμε παρέα. Να σε ερωτεύομαι κάθε φορά σα να είναι η αρχή!

https://facerealityweb.wordpress.com/

Χείρωνας: Ο μυθολογικός θεραπευτής

Χείρωνας: Ο μυθολογικός θεραπευτής

Η μορφή του Κένταυρου Χείρωνα είναι σήμερα ευρέως γνωστή ως εκείνη του μυθολογικού θεραπευτή. Ένας σοφός Κένταυρος – μισός άνθρωπος και μισός άλογο – που κατέχει τα μυστικά της θεραπευτικής και γίνεται αρωγός και δάσκαλος όλων των μυθολογικών ηρώων.

Εκείνο ωστόσο που δεν είναι το ίδιο γνωστό, είναι ότι οι υπόλοιποι Κένταυροι, στη Μυθολογία, καθόλου δεν μοιάζουν με τον Κένταυρο Χείρωνα. Σ’ εκείνους υπερισχύει η άλογη φύση και αναφέρονται ως όντα ζωώδη και βίαια. Ο Χείρωνας είναι, θα λέγαμε, η φωτεινή εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα.

Και πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς, αφού ο Χείρωνας είναι ημίθεος, γιός του θεού Κρόνου και της νύμφης Φιλύρας. Παρ’ όλα αυτά, έχει ένα δύσκολο πεπρωμένο – όπως άλλωστε κάθε ημίθεος στη Μυθολογία. Ανακαλύπτει δε τη φωτεινή του φύση μέσα από ένα «σκληρό» παιχνίδι της ζωής. Παιδί βιασμού της μητέρας του από τον πατέρα του – μεταμορφωμένο σε άλογο – και ορφανός και από τους δυο γονείς, υιοθετείται από το θεό του φωτός, Απόλλωνα και μεγαλώνει δίπλα του και δίπλα στις Μούσες. Από εκείνον λέγεται ότι εκπαιδεύεται σε όλες τις τέχνες, για να εξελιχθεί αργότερα στο μεγαλύτερο μυθολογικό θεραπευτή και δάσκαλο, της αρχαιοελληνικής παράδοσης.

Η ιστορία του Χείρωνα μας επιβεβαιώνει το «κλισέ» του πληγωμένου θεραπευτή ή αλλιώς, του «τρελού τρελογιατρού»! Λέγεται πως ο θεραπευτής γίνεται θεραπευτής, πρώτα απ’ όλα, από μια δική του εσωτερική ανάγκη να θεραπεύσει τον εαυτό του και αυτό φαίνεται να είναι σωστό. Προσπαθώντας να θεραπεύσουμε άλλους, γινόμαστε πρόθυμοι να προσφέρουμε εκείνο που οι ίδιοι έχουμε ανάγκη να λάβουμε. Λέγεται επίσης, ότι είναι αδύνατο για κάποιον να θεραπεύσει – ή να σταθεί αρωγός στη θεραπεία άλλου – αν ο ίδιος δεν έχει καταφέρει πρώτα να θεραπεύσει ή να βοηθήσει τον εαυτό του.

Οι μόνοι δυνατοί και αποτελεσματικοί βοηθοί μπορεί να είναι εκείνοι που έχουν διαβεί οι ίδιοι ένα κάποιο θεραπευτικό δρόμο. Ο λεγόμενος θεραπευτής μπορεί να βοηθήσει άλλους, αν γνωρίζει βιωματικά τη θεραπευτική διαδικασία, αν έχει πονέσει, υποφέρει και πασχίσει με ανάλογο τρόπο. Αλλιώς, το μόνο που μπορεί να προσφέρει είναι μια πρόσκαιρη ανακούφιση, κάποια ίσως παρηγοριά κι ένα «μπαστούνι» – όχι όμως θεραπεία.

Φαίνεται, λοιπόν, ότι ο Χείρωνας χρειαζόταν οπωσδήποτε να περάσει μέσα από τα δεινά που του επιφύλαξε η μοίρα, για να μπορέσει έπειτα να «διαπρέψει», ως θεραπευτής. Μάλιστα, οι δυσκολίες κι ο δικός του πόνος υπήρξαν απαραίτητη προϋπόθεση για τη μετέπειτα επαγγελματική του πορεία. Εκείνες τον έκαναν, τελικά, τόσο «επιτυχημένο» θεραπευτή!

Εδώ βλέπουμε, με σαφήνεια, κάτι που έχει γενικότερη ισχύ και αξίζει να το έχουμε κατά νου, ασχέτως αν μιλάμε για θεραπεία ή για οτιδήποτε άλλο. Ο βοηθός, ο σύμβουλος, ο εκπαιδευτής, ο αρωγός γίνεται χρήσιμος για άλλους, μόνο στο βαθμό που έχει καταφέρει να βοηθήσει, πρώτα, τον ίδιο του τον εαυτό. Γι’ αυτό και ο μέντορας – με την ευρύτερη έννοια – δε μπορεί παρά να έχει ιδία και μάλιστα μακρά εμπειρία, στο αντικείμενο που καλείται να συνοδεύσει άλλους. Διαφορετικά, παραμονεύει ο κίνδυνος ενός τυφλού οδηγού τυφλών, ενός συμβούλου επιχειρήσεων που δεν έχει επιχειρήσει ποτέ κάτι, ενός συμβούλου γάμου που δεν έχει υπάρξει ποτέ παντρεμένος, ενός προπονητή ποδοσφαίρου που δεν κλώτσησε ποτέ του μπάλα ή ενός θεραπευτή που δεν αναγνωρίζει την αξία του πόνου.

Φυσικά και δε χρειάζεται ο προπονητής να είναι καλύτερος από τον αθλητή, όπως ο Χείρωνας δεν είναι δυνατότερος απ’ το μαθητή του, Ηρακλή.

Η μυθολογική ιστορία του Χείρωνα αναδεικνύει επίσης ένα άλλο, πολύ σημαντικό, στοιχείο. Ο Χείρωνας, αν και γνωρίζει καλά τα βοτάνια και τα γιατρικά της φύσης, αν και κατέχει όλες τις τέχνες του φωτός, την τοξοβολία και τη μαγεία, δε δίνει έτοιμες λύσεις – δεν κάνει αυτός «καλά» κανένα. Γίνεται – πρώτα απ’ όλα – εκπαιδευτής και δάσκαλος.

Μας μαθαίνει τους τρόπους για να βοηθήσουμε και να θεραπεύσουμε οι ίδιοι τον εαυτό μας. Και είναι μάλιστα εκείνος ο σκληρός εκγυμναστής, που μας δείχνει το δρόμο της άσκησης και της επίμονης προσπάθειας, χωρίς να χαϊδεύει τ’ αυτιά μας.

Ο Χείρωνας συμβολίζει τελικά τη δύναμη της αυτοθεραπείας μας – μια δύναμη, μέσα σε κάθε άνθρωπο, η οποία αφυπνίζεται βραδέως μέσω του χρόνου, του πόνου και του δρόμου. Είναι μια αρχετυπική δύναμη που κατοικεί λίγο πιο πέρα από κάθε «δεν μπορώ» μας. Ας την ενσαρκώσουμε.

https://master-lista.blogspot.gr/