«Πήρες όλη την ευθύνη»

Πώς πάει; Έχει δουλειά;

-Κάτι ψιλά. Εσύ καλά, χρειάζεσαι κάτι;

Και κάπως έτσι βρεθήκαμε αγκαλιά 3 η ώρα τα ξημερώματα, στο μπαλκόνι μου-μας!

Τα ξέρεις όλα και όμως είσαι εδώ. Έπεσα χαμηλά. Στα μάτια σου όχι, «πήρες όλη την ευθύνη». Με πλησιάζεις σα να λες φταίω και είμαι εδώ να το διορθώσω, θα σου δώσω ό,τι θέλεις, θα πάρω όμως εσένα. Το διεκδικείς, το απαιτείς και μου πετάς το μπαλάκι.

Το κρατάω το μπαλάκι, από τη ζωή μου δε φεύγεις, δεν μπορείς ήσουν είσαι και θα είσαι το ομορφότερο κομμάτι της. Πίσω όμως δε γυρνάω, αυτό που φτιάξαμε, χάλασε και τους δυό μας, δεν το θέλω! Θέλω όμως τα βράδια μαζί σου. Είχα ξεχάσει ότι το αγγιγμά σου, με διαπερνάει σα δόνηση.

Χτες βράδυ, σαν άλλους καιρούς, με έκανες «σκλάβα», να μην μπορώ να σου πω όχι πουθενά. Άναψες τη φωτιά που αργόσβηνε μέσα μου. Αυτή η ρημάδα, που δεν ελέχγεται, δεν έχει μέρος, ώρα, τρόπους. Έτσι τη σβήναμε και τη φουντώναμε στο μπαλκόνι μας, παρέα μας τα αστέρια και το φεγγάρι που μας κρυφοκοίταζε ανάμεσα στα πεύκα απέναντί μας.

Δεν υπάρχουν λόγια, ποτέ ανάμεσά μας δεν υπήρξαν, μιλούσαν τα βλέμματα, τα κορμιά μας, όλα τα άλλα περιττά. Ανέκαθαν το ξέραμε, « τίποτα δε θα μας χωρίσει, ακόμα και αν την καθημερινότητα δεν μπορούμε να την παλέψουμε παρέα, τα βράδια που όλες οι αισθήσεις απελευθερώνονται, θα μας βρίσκουν μαζί, μέχρι η ανατολή να μας χωρίσει! ».

Όταν αγαπάς κάποιον τον αφήνεις ελεύθερο και συ με άφησες. Ας περπατάμε ελεύθεροι, όλο και κάπου θα συναντιόμαστε, να περπατάμε παρέα. Να σε ερωτεύομαι κάθε φορά σα να είναι η αρχή!

https://facerealityweb.wordpress.com/