Μύκονος: Συνελήφθη 26χρονος με το «σιρόπι του βιασμού»

Υπήρχαν πληροφορίες  ότι διακινούσε ποσότητες   GBL, του λεγόμενου «σιροπιού του βιασμού»

Υπάλληλος της εταιρείας επιγείας εξυπηρέτησης στο αεροδρόμιο της Μυκόνου συνελήφθη γιατί στην κατοχή του βρέθηκε μεγάλη παρτίδα GBL, το λεγόμενο «σιρόπι του βιασμού». Πρόκειται για ένα υγρό άχρωμο και άοσμο που δεν γίνεται αντιληπτό ούτε σε ένα ποτήρι με καθαρό νερό και σύμφωνα με τους ειδικούς προκαλεί αναστολή των σεξουαλικών αντιδράσεων, ζάλη και προσωρινή απώλεια μνήμης. 

Μια άκρως σοβαρή υπόθεση για την οποία συστάθηκε ειδική ομάδα αποτελούμενη από έμπειρους αξιωματικούς του Γραφείου Δίωξης Ναρκωτικών του Λιμεναρχείου Μυκόνου και αστυνομικούς από το ΥΔΕΖΙ της Ασφάλειας Αττικής και της Θεσσαλονίκης οι οποίοι παρακολουθούσαν για ημέρες τον 26χρονο υπάλληλο, αλβανικής καταγωγής γιατί υπήρχαν καταγγελίες ότι ο συγκεκριμένος διακινεί μεγάλες ποσότητες GBL δηλαδή, το σιρόπι του βιασμού. 

Μετά από οργανωμένη επιχείρηση που έγινε τα ξημερώματα του Σαββάτου στο αεροδρόμιο της Μυκόνου, η ειδική ομάδα ακινητοποίησε και πέρασε χειροπέδες στον υπάλληλο και κατέσχεσε περισσότερο ένα λίτρο GBL ποσότητα μεθαμφεταμίνης, κεταμινης, ecstasy, 1800 νάυλον συσκευασίες, 50 σύριγγες ινσουλίνης και μια ζυγαρία ακριβειας. Ο ίδιος είπε στους αστυνομικούς ότι όλες αυτές τις ουσίες τις είχε για προσωπική χρήση, κάτι που όμως δεν έπεισε τα «λαγωνικά» του Λιμενικού και της Ασφάλειας. 

Τον παρακολουθούσαν δύο εβδομάδες 

Ήταν μέσα Αυγούστου όταν στο Λιμεναρχείο Μυκόνου έφθασε μια πληροφορία που έλεγε ότι ένας άνδρας γνωστός και ως ο «Αλεξάντερ ο Αλβανός» που δουλεύει στο αεροδρόμιο της Μυκόνου κινείται με ένα μπλε σκουτεράκι και σπρώχνει μεγάλες ποσότητες από το «σιρόπι του βιασμού». Η υπόθεση αξιολογήθηκε ως ιδιαίτερα σημαντική και για το λόγο αυτό ενημερώθηκαν τα κεντρικά της Ασφάλειας Αττικής αλλά και η Ασφάλεια Θεσσαλονίκης. Μάλιστα φτιάχτηκε ειδική ομάδα με μοναδικό σκοπό να συλλάβει τον ντήλερ του GBL. Το μεσημέρι της περασμένης Πέμπτης, ο «Αλεξάντερ ο Αλβανός» εντοπίστηκε να βγαίνει από τον Κρατικό Αερολιμένα Μυκόνου και να επιβιβάζεται στη μοτοσικλέτα του. Αμέσως τον ακολούθησαν και για τρεις ημέρες έγιναν η σκιά του. 

Όλες οι κινήσεις και οι συναντήσεις του μπήκαν στο μικροσκόπιο και αφού η ειδική ομάδα συγκέντρωσε όλα τα απαραίτητα στοιχεία αποφάσισαν χθες τα ξημερώματα να τον συλλάβουν. Έτσι την ώρα που στάθμευσε τη μηχανή του και ετοιμαζόταν να μπει στο αεροδρόμιο λιμενικοί και αστυνομικοί όρμησαν πάνω του, τον ακινητοποίησαν του πέρασαν χειροπέδες και του κατέσχεσαν το κινητό τηλέφωνο. 

Ο 26χρονος κατάλαβε ότι τα πράγματα ήταν δύσκολα και χωρίς να προβάλλει την παραμικρή αντίσταση είπε στους διώκτες του να τους οδηγήσει στο σπίτι του στο Μαράθι για να τους παραδώσει τα ναρκωτικά και το σιρόπι του βιασμού. Είπε ότι τα είχε για δική του χρήση χωρίς όμως να αποκαλύψει ποιοι ήταν τα αφεντικά του και σε ποιους έσπρωχνε το GBL. Η ειδική ομάδα της Δίωξης Ναρκωτικών του Λιμεναρχείου Μυκόνου, της Διεύθυνσης Διώξης Ναρκωτικών από τα κεντρικά του Λιμενικού (ΔΙ.ΔΙ.ΝΑ.Λ), της ΥΔΕΖΙ της Ασφάλειας Αττικής και της Θεσσαλονίκης, έχουν βάλει στο μικροσκόπιο τις έπαφες του Αλβανού από τα κινητά του τηλέφωνα και κάνουν φύλλο και φτερό όλα τα στοιχεία προκειμένου να φθάσουν στα μεγάλα αφεντικά και τους συνεργούς του Αλβανού καθώς όπως χαρακτηριστικά λένε, η υπόθεση έχει βάθος.

https://www.protothema.gr/

Ψίθυροι του Φθινόπωρου

 Βεατρίκη Α   01/09/2019

      Ύψωσα το βλέμμα και την είδα. Περήφανη, πανώρια με τα φυλλαράκια της να  λάμπουν ασημιά αντίκρυ στον ήλιο σε φόντο ορίζοντα γαλάζιου.. Στα πόδια της η θάλασσα… Αέρας φύσηξε απαλός και ολόκληρη στραφτάλισε ασήμι κι αχνοπράσινο, κύματα τα φύλλα της ..Με τύλιξε η αρμύρα του ανάκατη με τ’ άρωμά της. Πόσο αγαπάω τις λεύκες.. Έδιωξα ένα φυλλαράκι της που είχε σκαλώσει πέφτοντας πάνω στο φόρεμά μου, το λαδένιο. Κρατούσε ακόμη από ζωή.  Ήταν απλά, η ώρα να της φύγει. Ετσι, γίνεται, τόσο απλά… σκέφτηκα.Χαμογέλασα αχνά..’Έσπρωξα μια τούφα ασημένια που είχε φέρει ο αέρας στα μάτια μου. 

 Το φθινόπωρο μας ψιθύρισε κιόλας, Λεύκα μου, της είπα με τον νου, είναι η ώρα του. Ακούμπησα απαλά το χέρι μου στον κορμό της…Για σένα, θάρθει μια άλλη Άνοιξη, της είπα σιγανά  και έπειτα γύρισα την πλάτη μου στην θάλασσα..

https://beatrikn.wordpress.com/

Ο Σκοτεινός Βλαντίμιρ Βλαντιμίροβιτς Πούτιν…! (Video + Photo

Ο Σκοτεινός Βλαντίμιρ Βλαντιμίροβιτς 

Πούτιν…! (Video + Photo)

Posted by Der Kamerad on 2019-09-01

Ο ρόλος του απέναντι σε Ελλάδα και Κύπρο…

Aφού έδωσε στεγνά τον αναξιόπιστο Τσίπρα ο οποίος του ζήτησε ρωσικό εργοστάσιο για να τυπώσει δραχμές, αφού έδωσε εντολή στους Ρώσους ολιγάρχες να σηκώσουν 15 δις ευρώ από την Κύπρο, αφού πούλησε τους S-400 στην Τουρκία, αφού έστειλε 6,5 εκατ. Ρώσους τουρίστες στη Τουρκία (μόλις 150 χιλιάδες στην Ελλάδα), ο σκοτεινός ετοιμάζεται να πουλήσει και τα Su-57 στον Ερντογάν χτυπώντας του φιλικά την πλάτη σαν να του λέει συνέχισε τις έρευνες για κοιτάσματα στην ελληνική και την κυπριακή AOZ.

Την ίδια στιγμή τα ρωσικά τρολς προσπαθούν με κάθε τρόπο να υπονομεύσουν την Ευρώπη με μεγαλύτερο επίτευγμά τους το Brexit.

Ίσως από τους πιο σκοτεινούς ηγέτες στην μεταπολεμική ιστορία.
Μία ενδιαφέρουσα στιχομυθία σχετικά με την αγορά των ρωσικών αεροσκαφών από την Τουρκία είχαν χθες, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν με τον Βλαντιμίρ Πούτιν .

O Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν ξεκίνησε το ταξίδι του στη Μόσχα και μαζί με τον Ρώσο ομόλογό του επισκέφθηκε την έκθεση αεροναυπηγικής. Εκεί βρισκόταν ο ρώσος πρόεδρος Β. Πούτιν με τον οποίο είχαν τον εξής διάλογο για το μαχητικό Su-57:

Ερντογάν: Αυτό είναι το Su-57; Πετάει;

Πούτιν: Θα το δεις σε λίγο.

Ερντογάν: Από αυτά θα πάρουμε;

Πούτιν: Μπορείτε να πάρετε.

Кремлевский пул РИА@Kremlinpool_RIA

Эрдоган после неудачи с американскими F-35 живо интересовался на МАКСе российским Су-57: "Уже летает?", "Уже можно покупать?
"Летает", "Можете купить", - с улыбкой отвечал Путин.

Пока не знаем, как техника, но орешки на МАКСе Эрдогану точно понравились. И не ему одному.

52

5:14 PM - Aug 27, 2019

Twitter Ads info and privacy

27 people are talking about this

Πηγή

https://derkamerad.com/

ΧΡΕΗ

ON ΧΡΕΗ

Χρέη

Γράφει ο Andy Dufresne

GEOPELA       ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 30, 2019

Χρωστάω.

Χρωστάω πολλά, πάρα πολλά.
Λίγα πολύ μεγάλα χρέη, 
πολλά μεγάλα 
και άπειρα μικρά.

Πριν 1.839 χρόνια ο Μάρκος Αυρήλιος στην εισαγωγή των «Εις Εαυτόν»ξεχρέωσε δεκάξι βασικούς πιστωτές του. 
Τον πατέρα του, τη μάνα του, τον αδελφό του, τον παππού του, το «δικό μας» Σέξτο, τους θεούς. 

Ο Νίκος Δήμου στο «Ημερολόγιο του Καύσωνα» 
ξεχρέωσε τον Μάρκο Αυρήλιο για την πιστωτική πολιτική ζωής, 
τον πατέρα του για τη λογική, 
τη μάνα του για την ευαισθησία, 
τη Giselle Vivier, Διοτίμα των δεκατριών του χρόνων.

Εγώ, όσους στριμώξω σε 700 λέξεις.

Σε σένα, μάνα, χρωστάω την ύπαρξή μου. 
Κι ακόμα λίγα παραπάνω: 
Να πονάω αγνώστους και ζώα.
Να ’μαι περίεργος, αλλά διακριτικός.

Με έλουσες με μουσικές, ζωγραφικές και παραμύθια. 
Με ’μαθες να ζηλεύω, με ’μαθες να μην φθονώ.
Να σέβομαι το άγνωστο και το διαφορετικό. 
Μου ’δειξες πως προσπερνούν τη συκοφαντία και την ύβρη: χαμογελαστά.
Να ’μαι σεμνός και να μου φτάνουν λίγα. 
Όταν έχω να απολαμβάνω, όταν δεν έχω να μη ζητώ.
Μου ’πες ν’ απολαμβάνω χωρίς επίδειξη, αλλά και χωρίς ντροπή. 
Να δίνω με προθυμία. 
Ν’ αγαπάω και να μη φοβάμαι ν’ αγαπηθώ.

Πατέρα, με δίδαξες να είμαι ψύχραιμος. 
Δεν το κατάλαβες, δεν ήσουν ψύχραιμος ποτέ…
Με τις υπερβολές σου, με δίδαξες να μη θέλω να υπερβάλλω.
Μ’ έκανες άνθρωπο που προσπαθεί να είναι 
δίκαιος κι αξιοπρεπής, τίμιος κι ειλικρινής, γενναιόδωρος κι αλτρουιστής.
Μ’ έμαθες να μη δουλεύω για τα λεφτά. 
Μου ’πες ότι περιουσία μου είναι ό,τι κουβαλάω πάντα πάνω μου.

Δάσκαλε Τσακαλία, μας έλεγες, στην ώρα των θρησκευτικών, 
ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι, 
αλλά δεν υπάρχουν ούτε δυο ίδιοι. 
Σε θυμάμαι να στρίβεις τα μουστάκια σου: 
«Ρε μαλακισμένα, δεν καταλαβαίνετε ότι βρισιά είναι η χειροβομβίδα κι όχι το μουνί;» 

Αιμίλιε, χρωστάω τη συνείδηση ότι δεν είμαι το κέντρο του κόσμου. 
Μου ’πες να μην περιφρονώ κανέναν, 
να μην θεωρώ τον εαυτό μου ανώτερο από κανέναν.
Με ’μαθες να μη φοβάμαι το κενό, 
να μπορώ να ζήσω χωρίς στήριγμα. 
Nα μην παίρνω τον εαυτό μου στα σοβαρά. 
Μ’ έμαθες ν’ ακούω.

Χρήστο Δασκαλόπουλε, σου χρωστάω το εισιτήριο στον παράδεισο 
της καλύτερης μουσικής, 
αυτής που δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμα.

Φίλε Γιώργο, όταν μέσα στα χρόνια οι φίλοι μετατρέπονταν σε γνωστούς, 
εσύ έμεινες εκεί, να μου θυμίζεις ότι φίλος δεν γεννιέσαι, γίνεσαι
και ότι ο καλός ο φίλος είναι φρούτο εξωτικό 
που όσο και να ωριμάσει, όσο και να τον κουνάνε άνεμοι βορινοί, 
δεν πέφτει ποτέ.

Φίλε Γιάννη, η συντροφιά σου μου επιβεβαίωσε ότι 
οι νεώτεροι sapiens είναι upgraded versions των προηγούμενων
και η επόμενη απ’ τη δική μου γενιά δεν είναι εξαίρεση.

Στάθη Τσαγκαρουσιάνο, χρωστάω νύχτες μεθεκτικές, αέρινες, 
μ’ αγιόκλημα και γιασεμί. 
Μου ταξιδεύεις τη ζωή εικόνες, 
μέγιστε γητευτή των λέξεων.
Μ’ έμαθες να μη φοβάμαι την παρέα της σκοτεινής πλευράς του φεγγαριού μου.
Σ’ ευχαριστώ γιατί μου ορίζεις μέτρο, 
μου θυμίζεις τι σημαίνει νέο ήθος, νέο ύφος. 
Γιατί ο καλοπροαίρετος, ακριβοδίκαιος και λεπτοτέχνης παρατηρητής 
είναι σπάνια, σπάνια πάστα.

Μικρέ μου Ζ. σ’ ευχαριστώ που μου ’μαθες ότι 
τα παιδιά λένε ένα απ’ τα δέκα που τους λες 
και κάνουν εννιά απ’ τα δέκα που κάνεις.

Aγαπημένη,
δεν είναι όνειρο, είναι αληθινό.
Οι άλλοι δεν καταλαβαίνουν, μόνο εσύ και γώ.
Πίστευα ότι δεν υπάρχει, μέχρι να σε δω…
Σ’ αγαπώ. 

Νίκο Δήμου σου χρωστάω πολλά, τόσα που θέλω κι άλλο post για κείνα. 
Έχεις τα κλειδιά από τόσα πολλά που αισθανόμουνα, 
αλλά δεν μπορούσα να ξεκλειδώσω.
Και τα ’γραψες με τρόπο τόσο απλό, που ακόμα αισθάνομαι μωρό(ς). 
Μ’ έμαθες να προσπαθώ να πω τα περισσότερα με τα λιγότερα. 
Μου ’δειξες ότι το καλό έχει εχθρό το καλύτερο. 
Με βοήθησες να μάθω να λέω την αλήθεια μου και να μην φοβάμαι τις εισπράξεις.
Να πιστεύω ότι μπορείς να πετύχεις, χωρίς να αδικήσεις. 
Να μην ανήκω σε ιδέες, αλλά να μου ανήκουν εκείνες. 
Με κατέλυσες με το «Νήφε και μέμνησο απιστείν». 

Αγαπημένοι μου Δάσκαλοι, μακρινοί,
Μεγάλα ονόματα του μύθου και της σοφίας,
Οι ιδέες σας έφτασαν σε μένα από άλλους 
Όμως σας τις χρωστάω.

Πως έγραψε ο Σεφέρης:
«είναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μας».

Δεν ξέρω πόσο καλός μαθητής είμαι.
Αν τα’ χα μάθει όλα, θα είχα γίνει άγιος.
Άγιοι όμως δεν υπάρχουν.

Ελπίζω χρόνια πολλά μετά, 
να είμαστ’ όλοι εδώ 
να μου ξαναδοθεί η ευκαιρία 
να ξεχρεώσω τα χρέη του μέλλοντός μου.

ΠΗΓΗ : http://www.ndimou.gr

https://georgepelagia.wordpress.com/

1η Σεπτεμβρίου Αρχή Της Ινδίκτου – Η Προφητεία Του Ησαϊα Για Τον Χριστό…! (Photo)

1η Σεπτεμβρίου Αρχή Της Ινδίκτου – 

Η Προφητεία Του Ησαϊα Για Τον Χριστό…! 

(Photo)

Posted by Der Kamerad on 2019-09-01

[*Ευχόμαστε καλό και ευλογημένο να είναι το νέο εκκλησιαστικό έτος για όλους και καλή μετάνοια.]

Toυ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου

~ Σήμερα, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἑορτή. Εἶνε ἡ 1η τοῦ Σεπτεμβρίου, ποὺ οἱ Χριστι­ανοί, ὅπως κάθε πρωτομηνιά, ζητοῦν ἀπὸ τὸ Θεὸ νὰ δι­ανύσουν τὸ μῆνα μὲ εὐλογία καὶ χωρὶς ἁμαρτία.

Ἀλλὰ εἶνε καὶ πρωτοχρονιά. –Ἐ­μεῖς, θὰ πῆ­τε, πρωτοχρονιὰ ἔχουμε τὴν 1η Ἰανουα­ρίου. Ναί, ἀλλ᾽ αὐ­τὸ σύμφωνα μὲ τὸ πολι­τικὸ ἡμερολόγιο· μὲ τὸ ἐκκλησι­αστικὸ ἡμερολόγιο ἀρχὴ τοῦ ἔτους εἶ­νε ἡ 1η Σεπτεμβρίου. Στὰ βιβλία τῆς Ἐκκλησί­ας μας ἡ ἡ­μέρα αὐτὴ λέγεται Ἀρ­χὴ τῆς Ἰν­δίκτου, ποὺ σημαίνει πρωτοχρονιά.

Ἡ ἑορτὴ αὐτὴ μᾶς διδάσκει τὴν ἀξία ποὺ ἔ­χει ὁ χρόνος τῆς ζωῆς μας. Ἡ ζωή μας εἶνε ἀν­επανάληπτη· μιά φορὰ θὰ περάσουμε πάνω ἀπὸ τὸν πλανήτη αὐτὸν τῆς Γῆς, δὲν θά ᾽χουμε ἄλλη εὐκαιρία, καὶ πρέπει τώρα νὰ κάνουμε «ἔργα ἄξια τῆς μετανοίας» (Πράξ. 26,20).

Σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας ὥρισε νὰ διαβάζεται τὸ εὐαγγέλιο ποὺ ἀκούσαμε (βλ. Λουκ. 4,16-22). Ἔ­χει βαθειὰ νοήματα. Ἂς προσπαθήσουμε νὰ τὸ ἐξηγήσουμε μὲ λίγα λόγια.

* * *

Ὅπως ὅλοι γνωρίζουμε, ἀγαπητοί μου, ὁ Χρι­στὸς γεννήθηκε στὴ Βηθλεὲμ τῆς Ἰουδαίας. Γιὰ ἕνα διάστημα ὅμως ἔζησε ὡς πρόσφυγας. Λόγῳ τῆς ἀπειλῆς τοῦ Ἡρῴδου ἀ­ναγκάστηκε μὲ τὴν ἁγία του Μητέρα νὰ φύ­γῃ μακριά, στὴν Αἴγυπτο. Ἐκεῖ παρέμεινε ἕ­ως ὅ­του πέθανε ὁ Ἡρῴδης. Πρόσφυγας ὁ Κύριός μας! Κι ἀ­φοῦ ἐκεῖνος ὑπῆρξε πρόσ­φυγας, εἶνε τιμή, ὄχι ὑ­ποτιμητικό, νὰ λέγεται καν­εὶς πρόσφυγας.

Ἐπιστρέφοντας ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο ὁ Χριστὸς δὲν ἔμεινε πιὰ στὴ Βηθλεέμ. Πῆγε στὴ Ναζα­ρὲτ τῆς Γαλιλαίας, ἕνα μικρὸ περιφρονημένο χωριὸ μὲ ἀ­γροίκους κατοίκους. Ἔζησε καὶ με­γάλωσε ἐκεῖ. Ἐργαζόταν πολλὰ χρόνια καὶ ἦ­ταν γνωστὸς ὡς μα­ραγκός· κρατοῦσε στὰ ἅ­γιά του χέρια πριόνια καὶ σφυριά, ἔφτειαχνε ἔ­πιπλα, πόρτες καὶ παράθυρα. Ἔτσι ζοῦσε καὶ συντηροῦσε τὴν ἁγία του Μητέρα, τὴν ἀειπάρ­θενο Μαρία. Εἶνε λοιπὸν ὁ πρῶτος πρόσφυγας καὶ ὁ πρῶτος ἐργάτης.

Ἕνας ξένος ζωγρά­φος, Βιεννέζος, ἔκανε ἕ­να πίνακα ποὺ πα­ριστάνει τὸ Χριστὸ νὰ ἐργάζε­ται ὡς μαραγκὸς στὸ ξυλουργεῖο τῆς Ναζα­ρὲτ κοντὰ στὸν νομιζόμενο πατέρα του Ἰωσήφ. Αὐτὸς ὁ πίνακας θὰ ἄ­ξιζε νὰ στολίζῃ τὰ γραφεῖα τῶν συντεχνιῶν τῶν ξυλουργῶν· νὰ ἔχουν τὸ Χριστὸ προστάτη καὶ ὑπερασπιστή. Σήμερα συμβαίνει, κάποιοι ἀπὸ τοὺς ἐπὶ κεφα­λῆς τῶν ἐργατικῶν σωματείων νὰ μὴν εἶνε ἐρ­γάτες· συχνὰ οἱ λεγόμενοι ἐργατοπατέρες ἔχουν χέρια πιὸ μαλακὰ κι ἀπὸ τῶν γραφέων ποὺ κάθονται στὰ γραφεῖα.

Ὁ Χριστὸς λοιπόν, ἐπειδὴ τὰ περισσότερα χρόνια ἔμεινε στὴ Ναζαρέτ, ὠνομάστηκε «Να­ζω­ραῖος» (Ματθ. 2,23). Ὑποτιμητικὸ παρωνύμιο – πα­ρατσούκλι ἦ­ταν αὐτό· ἐννοοῦσε, ὅτι εἶνε ἀπὸ ἕνα ἄσημο κουτσοχώρι. Καὶ ὁ προσδιορισμὸς αὐτὸς ἔμεινε. Κ᾽ ἐπάνω στὸ σταυρό του αὐτὸ τὸ παρατσούκλι γράφτηκε·«Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖ­ος βασιλεὺς τῶν Ἰουδαίων» (Ἰω. 19,19). Κ᾽ ἐμεῖς λοιπόν, ἂν τυχὸν ὑβριζώμεθα γιὰ τὴν ἀ­λήθεια τοῦ Κυρίου, ἐπειδὴ ἐμμένουμε στὴν ἐκ­τέλεσι τοῦ θείου θελήματος, καὶ μᾶς βγάζουν δι­άφορα παρατσούκλια, ἂς παρηγορούμεθα, ἀ­φοῦ πρῶτος ποὺ δέχθηκε τέτοια συμπεριφο­ρὰ εἶνε «ὁ ἀρχηγὸς τῆς πίστεώς» μας (Ἑβρ. 12,2).

Ὅταν ὁ Ἰησοῦς ἔγινε τριάντα ἐτῶν, πῆγε στὸν Ἰορδάνη, βαπτίσθηκε ἀπὸ τὸν Ἰωάννη στὰ ῥεῖθρα του, καὶ ἀκούστηκε τὸ οὐράνιο δι­άγγελμα· «Οὗτός ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ εὐδόκησα» (Ματθ. 3,17). Κατόπιν βγῆκε στὴν ἔρημο, ὅπου νίκησε τοὺς πειρασμοὺς τοῦ σατανᾶ, καὶ τέλος ἦρθαν ἄγγελοι καὶ τὸν «διηκόνουν», τὸν ὑπηρετοῦσαν (Ματθ. 4,11).

Μετὰ ἀπὸ τὴν ἔρημο, λέει τὸ σημερινὸ εὐ­αγ­γέλιο, ἐπισκέφθηκε τὸ χωριό του. Καὶ πῆγε – ποῦ· «εἰς τὴν συναγωγήν» (Λουκ. 4,16). Ἡ συναγω­γὴ (ἢ χάβρα) ἦταν ἕνα εἶ­δος ναοῦ, ποὺ συγ­κεν­­τρώ­νον­ταν –καὶ μέχρι σήμερα συγκεντρώ­νον­ται– οἱ Ἑ­βραῖοι κάθε Σάββατο γιὰ τὴ λατρεία τους. Οἱ Τοῦρκοι πηγαίνουν κάθε Παρασκευὴ στὰ τζαμιά. Ἐμεῖς οἱ ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ πη­γαίνουμε τὴν Κυριακὴ στὴν ἐκκλησία. Βλέπου­με λοιπὸν ὅτι ὁ Χριστὸς πήγαινε στὴ συν­­­αγωγή. Ἂς τ᾽ ἀ­κού­σουν αὐτὸ καὶ οἱ χιλιασταὶ καὶ ὅ­­σοι ἄλλοι εἶνε ἐναν­τίον τῶν ναῶν.

Στὴ συναγωγὴ ὁ Χριστὸς σηκώθηκε νὰ διαβά­­σῃ. Τοῦ ἔδωσαν τὸ βιβλίο, τὸ χειρόγραφο, τοῦ προφήτου Ἠσαΐα. Δὲν τὸ ἄνοιξε στὴν τύχη· πῆγε καὶ βρῆκε ἕνα συγκεκριμένο χωρίο τῆς προφητείας, ποὺ ἔλεγε· «Πνεῦμα Κυρίου ἐπ᾽ ἐμέ, οὗ εἵνεκεν ἔχρισέ με, εὐαγγελίσασθαι πτωχοῖς ἀπέσταλκέ με, ἰάσασθαι τοὺς συντετριμμένους τὴν καρδίαν, κηρῦξαι αἰ­χμα­λώτοις ἄφεσιν καὶ τυφλοῖς ἀνάβλεψιν, ἀποστεῖ­λαι τε­θραυσμένους ἐν ἀφέσει, κηρῦξαι ἐνιαυτὸν Κυ­ρίου δεκτόν» (Λουκ. 4,18-19 = Ἠσ. 61,1-2). Εἶνε ἕνα δύσ­κολο χωρίο, ποὺ τὸ διάβασε καθαρὰ ὁ Χριστός. Τὸ ἅ­γιο Πνεῦμα, λέει, μὲ καθιέρωσε καὶ μὲ ἔστειλε γιὰ νὰ εὐαγγελίζωμαι στοὺς φτωχοὺς εἰ­δω­λολάτρες (φτωχοὺς σὲ πλοῦτο ἀληθείας) καὶ στοὺς τσακισμένους Ἑβραίους (τσακισμέ­νους ἀπὸ τὴν ἄστοχη προσδοκία τους), γιὰ νὰ φέρω τὴν ἐλευθερία στοὺς αἰχμαλώτους καὶ νὰ δώσω τὸ φῶς στοὺς τυφλούς (εἰδωλολάτρες καὶ Ἑβραίους, ἀλλὰ καὶ στοὺς νεκρούς), νὰ δώσω ἄφεσι σ᾽ αὐτοὺς ποὺ σκλάβωσε ἡ ἁ­μαρτία, νὰ ἐγκαινιάσω χρονικὴ περίοδο συνδιαλλα­γῆς κατὰ τὴν ὁποία γίνεται δεκτὴ ἀπὸ τὸν Κύριο ἡ μετάνοια. Αὐτὰ ἔλεγε τὸ ἱερὸ κείμενο.

Τὰ μάτια ὅλων μέσα στὴ συναγωγὴ ἦταν ἐ­πάνω του. Περίμε­ναν νὰ δοῦν τί θὰ πῇ. Ἤξεραν ὅ­λοι, ὅτι σὲ σχολεῖα δὲν πῆ­γε, γράμματα δὲν ἔμαθε. Αὐτὸς ὅ­μως εἶνε ἡ ἐνυπόστατος Σοφία τοῦ Θεοῦ, ὁ ἴδιος ὁ Θεός! Τί εἶ­πε λοι­πὸν ἐπὶ τοῦ ῥητοῦ αὐτοῦ ὁ Χριστός;

Στὸ ῥητὸ αὐτὸ ζωγραφίζεται ὁ ἁμαρτωλὸς ἄνθρωπος. Καὶ ποιός δὲν εἶνε ἁ­μαρτωλός! Ἐ­δῶ λοιπὸν τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο ζωγραφίζει ζωη­ρὰ τὴν ψυχὴ τοῦ καθενός· στὸν κα­θρέφτη αὐ­τὸν βλέπουμε ὅλοι τὸν ἑαυτό μας. Ἂς δείχνου­με ἐξωτερικὰ εὐτυχισμένοι· ἡ ζωὴ τῆς ἁμαρτίας εἶνε μιὰ ἀθλιότης, μιὰ δυσ­τυχία. Ἔχει φτώχεια, ἡ ἁμαρτία κάνει τὸν ἄνθρωπο φτω­χό. Ἀ­­πόδειξις ὁ ἄσωτος υἱός· κληρονό­­μησε μεγάλη περι­ουσία, τὴ σπατάλησε ὅλη σὲ διασκεδάσεις, κα­τήντησε χοιροβοσκός, καὶ τέ­­λος προσπαθοῦσε νὰ ζήσῃ μὲ τὰ «κερά­τια» (Λουκ. 15,16), τὰ ξυλοκέρατα ποὺ ἔτρωγαν οἱ χοῖ­ροι. Ἡ ἁμαρτία εἶνε ἀ­κόμη κατάστασι ἀσθενείας, μελαγχολίας μέχρι ἀπελπισίας. Ἔρ­χον­ται στι­γμὲς ποὺ ὁ ἁμαρτω­λὸς λέει· Ἀξίζει νὰ ζῶ; τί κοπιάζω; «Ματαιότης μαται­οτήτων, τὰ πάντα ματαιότης» (Ἐκκλ. 1,2). Ἡ ζωή του τέ­­λος εἶνε μιὰ σκλαβιά, μέσα ἀπ᾽ τὴν ὁποία βγαίνει ὁ πανανθρώπινος πόθος γιὰ λύτρωσι.

Πολλοὶ ὑποσχέθηκαν ὅτι θὰ φέρουν νέα τά­ξι πραγμάτων· τελευταῖο πείραμα ἦταν ὁ κομμουνι­σμός, ποὺ εἶπε ὅτι θὰ δημιουργήσῃ ἕναν πα­ράδεισο, ἀλ­λὰ παράδεισο χωρὶς Θεό.

Γι᾽ αὐ­τὸ ὅμως ἀπέτυχε καὶ ἀπογοήτευσε. Καὶ ὅ­ποιος ἄλλος τολμᾷ νὰ σχεδιάσῃ ἕνα νέο κόσμο χω­ρὶς Θεό, χω­ρὶς Χριστό, θὰ ἀποτύχῃ.

Ὁ προφητικὸς αὐτὸς λόγος, εἶπε τώρα στοὺς Ναζαρηνοὺς ὁ Χρι­στός, ἐκπληρώθηκε σήμερα μ᾽ αὐτὰ ποὺ ἀκοῦτε. Ἐγώ, δηλαδή, εἶμαι ἐ­κεῖ­νος γιὰ τὸν ὁποῖο γράφτηκαν τὰ λόγια αὐτά.

Στὴν ἀρχὴ οἱ Ναζαρηνοὶ τὸν θαύμασαν καὶ ὅ­λοι τους βεβαίωναν ὅτι τὰ λόγια του ἔχουν ὄντως θεία χάρι. Ἐν συνεχείᾳ ὅμως δὲν δέχτηκαν τὴν ἀλήθεια ποὺ τοὺς εἶ­πε. Ἀντέδρασαν μάλι­στα θυμωμένοι ἐναντίον του· καὶ με­τὰ ἀπὸ λίγο σηκώθηκαν, τὸν ἔβγαλαν ἔξω ἀ­πὸ τὴν πόλι τους, τὸν ὡδήγησαν σ᾽ ἕνα γκρεμὸ μὲ σκοπὸ νὰ τὸν ῥίξουν κάτω! Ἀλλὰ ἐκεῖνος ξέφυγε ἀπὸ ἀνάμεσά τους καὶ πῆγε ἀλλοῦ γιὰ νὰ συνεχίσῃ τὴν ἀποστολή του (βλ. Λουκ. 4,29).

* * *

Ταιριάζει σήμερα, ἀγαπητοί μου, τὸ ῥητὸ αὐτὸ στὴν ἀνθρωπότητα. Παρὰ τὴν πρόοδο τῶν ἐπιστημῶν, αὐτὴ παλεύει μέσα σὲ πνευματικὴ φτώχεια, μελαγχολία, τύφλωσι, σκλαβιά. Ὁ Γκαῖτε εἶπε· «Ἰδοὺ ἐγώ, μὲ τόσα φῶτα, τυφλός, τυφλὸς ὅπως καὶ πρῶτα».

Ν᾽ ἀπελπιστοῦμε; Ὄχι. Οὔτε νὰ ἐπαναλάβου­με τὸ λάθος τῶν Ναζαρηνῶν. Γιατὶ μέσ᾽ στὴ σκοτεινιὰ φάνηκε οὐράνιο τόξο, ἦρθε ὁ Χριστὸς καὶ κήρυξε «ἐνιαυτὸν Κυρίου δεκτόν», ἄνοιξε θύρα μετανοίας, ἔδωσε εὐκαιρία νὰ σω­θοῦμε· ἀρκεῖ νὰ τὸν ἀκολουθήσουμε. Γιατὶ ὅ­που εἶνε ὁ Χριστός, ἐκεῖ φεύγει τὸ ψέμα, ἡ σκλαβιά, ἡ ἀπελπισία, ἡ λύπη, ἡ ἀδικία, ἡ φτώχεια, τὸ μῖσος, καὶ ἔρχεται ἡ ἀλήθεια, ἡ ἐ­λευθερία, ἡ ἐλπίδα, ἡ χαρά, ἡ εὐσπλαχνία, τὸ ἔλεος, ὁ πλοῦτος, ἡ ἀγάπη, ὁ παράδεισος.

Ἂν λοιπὸν βασιλεύῃ Ἐκεῖνος στὴν καρδιά μας, ἂς διαθέσουμε «τὸν ὑπόλοιπον χρόνον τῆς ζωῆς ἡ­μῶν» (θ. Λειτ.) γιὰ ἔργα μετανοίας. Καὶ τότε, παῖδες Ἑλλήνων, ὑμνεῖτε καὶ ὑπερυψοῦτε Ἰησοῦν τὸν Ναζωραῖον εἰς αἰῶνας αἰώνων· ἀμήν.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Ἁγ. Νεομαρτύρων Πτολεμαΐδος τὴν Κυριακὴ 1-9-1991.

Πηγή

https://derkamerad.com/

Θεία επιδερμίδα

  

Θεία επιδερμίδα

Είναι σαν μια πόλη με ενσωματωμένη προκυμαία. μια πόλη καταγεγραμμένη με καλλιτέχνες του δρόμου και μουσικούς και ακόμη και ζητιάνους, όπου σκιάζονται αργαλειούς και φωνές και ηχώ. Είναι σαν μια πόλη, γεμάτη ζωή και χορό, γεμάτη και ατενίζοντας, αν και αδύναμη. Με ένα τυφλό πνεύμα, το οποίο μόνο ο ρεαλιστικά τυφλός μπορεί να δει. Και για εκείνους που δεν είναι, οι περισσότεροι από αυτούς είναι υπερβολικά βαρεμένοι. Και οι άλλοι είναι ... απλά ατενίζοντας. Απλά κοιτάζοντας και χωρίζοντας.

Αναζητά ψηλά και περπατά, με ένα θαυμαστό βλέμμα, σαν να τολμούν τα αστέρια και το φεγγαρισμένο ουρανό. Τα λόγια του μοιάζουν να είναι άψογα πνευματικά, τόσο μυθοπλαστικά διατεταγμένα και τόσο ασυγκίνητα και δυνατά, σαν να μπορούσαν να μιλάνε όλη την ποίησή του και τη βία του για τον χωρίς κάποια αμφιβολία ή ένστικτο. Είναι γραμμένο πάνω στο πρόσωπό του και στα μάτια του. Γράφεται με τη σύγχυση, που αργή κίνηση, που αργά μετατρέπεται σε ένα τραγούδι της ψυχρής έκστασης του χειμώνα. Αφήνει ένα γέλιο. η πόλη, γρήγορα κοιμάται για να γελάσει μαζί του.

Ονειρεύεται καθώς κινείται. Είναι μια ψευδαίσθηση που τον καθυστερεί. αν και είναι νυχτερινή ώρα, μπορεί να δει έναν ηλιόλουστο βράδυ. Μπορεί να δει τις ψυχές των ανθρώπων. Είναι το φως της ημέρας που βλέπει, είναι η ανάδυση του εαυτού του και μέσα του, είναι ο αντίκτυπος των κομματιών και των γραμμών, των κριτικών και της καλοσύνης, ό, τι αγνόησε και όλα όσα έδωσε μακριά, όσοι το ήθελαν να αλλάξει, να μεγαλώσει σε ένα καλύτερο πρόσωπο, να βρει φωνή. ναι, να βρούμε μια φωνή μοναδική και ισχυρή, με τη δύναμη να θρυμματίζει το γυαλί και να σπάει τις καρδιές, επαναλαμβάνοντας τις ροές της συνείδησης που θα κρατούσαν τον κόσμο για πάντα και νεανικό άγριο. Τουλάχιστον νομίζει ότι είναι. Και σε αυτό το σημείο, ξυπνάει. Βυθίζεται σε ισχύ και τρέχει, μακριά και μίλια μακριά. οι άνθρωποι καλούν, αλλά δεν έχει το χρόνο. Στην πραγματικότητα δεν έχει την ανάγκη. Τρέχει πολύ μακριά. Και δεν πρόκειται ποτέ να επιστρέψει. έχει μεγάλες καρδιές ξένων, κάνει νέους. Έχει μια αγάπη για τη ζωή του. Έχει στόχο και φωνή, ανθισμένο λουλούδι και τραγούδι του εαυτού του .........

https://bluntscatteredoceans.home.blog/

Σκέψεις για το θάνατο: Είναι το τέλος ή η αρχή μας;

Σκέψεις για το θάνατο: 

Είναι το τέλος ή η αρχή μας;

 rashidul.huda

Υπάρχουν διάφορες πεποιθήσεις σχετικά με την έννοια του θανάτου. Πολλοί πιστεύουν ότι αφού πεθαίνουμε επιστρέφουμε σε αυτόν τον κόσμο σε μια νέα μορφή - μετενσάρκωση, πολλοί πιστεύουν ότι μετά το θάνατό μας είτε τιμωρούμε για τις αμαρτίες που κάναμε όταν ήμασταν ζωντανοί είτε ανταμείφθηκαν για τα αγαθά που κάναμε όταν ήμασταν ζωντανοί -Κύθνος και Κόλαση, τότε υπάρχουν αυτοί που πιστεύουν ότι δεν υπάρχει τίποτα μετά το θάνατο-ο κόσμος, η ύπαρξή μας, όλα παύουν για μας. Ανεξάρτητα από την πεποίθηση που ακολουθείτε, είστε σίγουροι ότι θα πεθάνετε μια μέρα σίγουρα, είναι κάτι αναπόφευκτο. Αλλά καταλαβαίνουμε πραγματικά τον θάνατο;

Εάν θεωρήσετε την έννοια της μετενσάρκωσης και το γεγονός ότι η ενέργεια δεν μπορεί ούτε να δημιουργηθεί ούτε να καταστραφεί, εμείς, ως μορφή ενέργειας, δεν πρέπει να σταματήσουμε να υπάρχει, μπορούμε να μετασχηματιστούμε από την μία ενέργεια στην άλλη. Αυτό υποστηρίζει την πίστη της μετενσάρκωσης - χάνουμε την προηγούμενη μορφή μας και μεταμορφώνουμε σε μια νέα. Αλλά γιατί δεν θυμόμαστε τα γεγονότα της προηγούμενης ζωής μας; Υπάρχει κάποιο σφάλμα στη διαδικασία μετενσάρκωσης; Αυτό που σκέφτομαι είναι ότι μπορεί να συμβαίνει επειδή υπάρχει ένα κενό ή κάποια άλλη διάσταση. Αφού πεθαίνουμε, υπάρχουν σε αυτό το κενό ή στη διάσταση χωρίς καμία αίσθηση της ύπαρξης ή του χρόνου μας - αυτό κάνει τη συνείδησή μας τόσο μουντή που χάνουμε την ικανότητα να την χρησιμοποιήσουμε. Αλλά το κενό δεν είναι παγίδα ή αναπόφευκτη. Πρέπει να υπάρχει ένας τρόπος να πάρει τη μορφή ενός νεογέννητου από αυτό το κενό. Κάπως βρούμε έναν τρόπο πίσω στη φυσική σφαίρα, αλλά δεν μπορούμε να το κατανοήσουμε σωστά λόγω του χρόνου που περνάει στο κενό που μας άρεσε η συνειδητότητα. Τώρα, μαθαίνουμε τα πάντα ξανά από την αρχή.

Προχωρώντας στη δεύτερη πεποίθηση-Ουρανό και κόλαση, αυτή είναι μια συναρπαστική ιδέα δεδομένου ότι οι περισσότεροι άνθρωποι φαίνεται να το πιστεύουν ολόψυχα, αλλά υπάρχει ένα σφάλμα στην έννοια αυτή. Αν το εξετάσουμε από την οπτική γωνία του Θεού, μπορούμε να ρωτήσουμε γιατί ο Θεός θα δημιούργησε τον κόσμο και εμάς - έναν κόσμο όπου δεν μας δίδαξε τι ακριβώς θα έπρεπε να κάνουμε, τότε τιμωρήσαμε ή ανταμείψαμε με βάση αυτό που κάναμε προσπαθώντας για να καταλάβουμε το σκοπό μας. Δεν είναι σκληρή ή άδικη; Είμαστε λογικά όντα, μπορούμε σίγουρα να κατανοήσουμε τον σκοπό μας εάν μας το έχουν πει. Οι θρησκείες μιλάνε για τις οδηγίες μας στα ιερά βιβλία τους, αλλά δεν μιλάνε για το σκοπό μας. Είναι ο σκοπός μας να λατρεύουμε τον Θεό και να κάνουμε ό, τι μας έχει δοθεί να κάνουμε στα ιερά βιβλία για να λάβουμε την ανταμοιβή και να αποφύγουμε την τιμωρία; Και πάλι, από την οπτική γωνία του Θεού, γιατί ο Θεός θα δημιούργησε έναν κόσμο μαζί μας σε αυτό και θα περιμέναμε να τον προσκυνήσουμε και να μας τιμωρήσουν αν δεν τον προσκυνήσουμε ή δεν ακολουθήσουμε τις οδηγίες που δίνονται στα ιερά βιβλία; Δεν θα έκανε ο Θεός σαδιστής; Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο είναι ο δημιουργός μας; Μπορεί να είναι μια διάσημη πεποίθηση για το θάνατο, αλλά βάζει τον Θεό μας σε μια πολύ αρνητική εικόνα.

Τέλος, δεν μπορεί να υποστηριχθεί η έννοια του τίποτου, διότι δεν υπάρχει καμία απόδειξη για να προχωρήσουμε με αυτό ή εναντίον της. Ο θάνατος σίγουρα είναι ένα μυστήριο, αλλά δεν νομίζω ότι υπάρχει τίποτα που πρέπει να φοβόμαστε γι 'αυτό. Δεν λέω ακόμη ότι πρέπει να το δεχτούμε, αλλά πρέπει να ζήσουμε τη ζωή μας αμφισβητώντας τα πράγματα για να βρούμε κάποιες αληθινές απαντήσεις. Θα γνωρίζουμε πώς ή τι θάνατος είναι όταν πεθαίνουμε, αλλά όπως ζούμε τώρα, γιατί να μην ζούμε ειρηνικά, βοηθώντας ο ένας τον άλλον;

https://enigmadebunked.home.blog/