Ψίθυροι του Φθινόπωρου
Ύψωσα το βλέμμα και την είδα. Περήφανη, πανώρια με τα φυλλαράκια της να λάμπουν ασημιά αντίκρυ στον ήλιο σε φόντο ορίζοντα γαλάζιου.. Στα πόδια της η θάλασσα… Αέρας φύσηξε απαλός και ολόκληρη στραφτάλισε ασήμι κι αχνοπράσινο, κύματα τα φύλλα της ..Με τύλιξε η αρμύρα του ανάκατη με τ’ άρωμά της. Πόσο αγαπάω τις λεύκες.. Έδιωξα ένα φυλλαράκι της που είχε σκαλώσει πέφτοντας πάνω στο φόρεμά μου, το λαδένιο. Κρατούσε ακόμη από ζωή. Ήταν απλά, η ώρα να της φύγει. Ετσι, γίνεται, τόσο απλά… σκέφτηκα.Χαμογέλασα αχνά..’Έσπρωξα μια τούφα ασημένια που είχε φέρει ο αέρας στα μάτια μου.
Το φθινόπωρο μας ψιθύρισε κιόλας, Λεύκα μου, της είπα με τον νου, είναι η ώρα του. Ακούμπησα απαλά το χέρι μου στον κορμό της…Για σένα, θάρθει μια άλλη Άνοιξη, της είπα σιγανά και έπειτα γύρισα την πλάτη μου στην θάλασσα..
https://beatrikn.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου