ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ ΑΣΤΕΡΟΕΙΔΗΣ ΠΕΡΝΑ ΠΟΛΥ ΚΟΝΤΑ ΣΤΗ ΓΗ ΣΤΙΣ 12 ΟΚΤΩΒΡΗ--Asteroid 2012 TC4: Giant space rock to pass Earth in October - TomoNews

Κάτι τεράστιο από το βαθύ διάστημα έρχεται στη γη και η αποσταση που θα περασει ειναι οσο Νέα Υόρκη-Τόκιο

Πολλοί γνώριζαν τον πιθανό κίνδυνο του αστεροειδούς της Φλωρεντίας, που περασε ξυστα απο την Γη στην 1η Σεπτεμβρίου και ετσι έπεσαν παλι σε μια ψεύτικη αίσθηση ασφάλειας.

Ωστόσο, είναι καιρός να αρχίσουν πάλι να προσέχουν. Η NASA ανακοίνωσε ότι ένα αντικείμενο που ονομάζεται «2012» κατευθύνεται προς τη Γη και αναμένεται να κάνει την προσέγγισή του στις 12 Οκτωβρίου.
Στις 12 Οκτωβρίου, οι ΝεοΥορκεζοι θα είναι πιο κοντά στο αντικείμενο – με το επίσημο όνομα «TC4 2012″ – παρά με τους κατοικους του Τόκιο.
Αυτό σημαινι οτι έρχεται χιλιάδες φορές πιο κοντά στη Γη από ό, τι κομητης της Φλωρεντίας. Μια συγκριση για πιθανό χτυπημα και τι θα δημιουργησει ειναι να φανταστουμε ένα καρπούζι που το πυροβολουμαι με ενα οπλο γκαζιου ΒΒ.
Αν και είναι ελαφρώς μικρότερο από τη Φλωρεντία, αυτό δεν θα μας βοηθήσει πολύ σε περιπτωση που μας χτυπησει, επειδή είναι πολύ πυκνότερο ( πυκνότερο και από γρανίτη!) Και κινείται γρηγορότερα.
Ο 2012 είναι χιλιάδες φορές βαρύτερος από τον μετεωρίτη του Τσελιάμπινσκ που κατέστρεψε ολόκληρη ρωσική πόλη.
Με βάση τα δημόσια αρχεία, θα κάνει την πλησιέστερη προσέγγιση στη γη στην ιστορια οποιουδήποτε αστεροειδούς με το μέγεθός του.
Σε αυτή την περίπτωση, η Γη είναι το καρπούζι και το όπλο ΒΒ είναι ο 2012. Θα διεισδύσει στην φλοιο και θα εχουμε πιτσίλισμα μαγματικών πιέσεων οπως και μαζικές ηφαιστειακές εκρήξεις.
Τώρα φανταστείτε τον 2012 να χτυπα στο Τέξας τον Οκτώβριο του 2017.
Με βάση τους επίσημους αριθμούς από τη NASA, η πιθανότητα πρόσκρουσης είναι 1 στους 600.
Ωστόσο, αποκαλύφθηκαν περισσότερες ανησυχητικές πληροφορίες που δεν θα μπορούσε λογικά να είναι σύμπτωματικες, η NASA διεξάγει ασκήσεις κατά της ιδιας απειλες (δηλαδη χτυπημα απο αστεροειδη) στις 12 Οκτωβρίου, την ακριβή ημερομηνία που ο αστεροειδής υποτίθεται ότι «φτανει» στη Γη.
Είναι πολύ πιθανό ότι δεν πρόκειται για ασκήσεις, αλλά για προετοιμασίες.

Η κυβέρνηση μπορεί απλώς να διατηρεί τις αληθινες πληροφορίες υπό μυστικοτητα για να αποφύγει τον πανικό.Αν και είναι απιθανο οι άνθρωποι έχουν κάποια πραγματική προστασία από ενα τετοιο γεγονός, όσοι έχουν ένα σχέδιο προστασιας μπορεί να πρεπει να το εξετάσουν ξανα τωρα.

ΚΑΤΟΧΙΚΑ ΝΕΑ

http://katohika.gr/

ΧΡΩΜΟΓΡΑΝΙΝΗ : ειδική εξέταση για καρκίνους του ενδοκρινικού και νευρικού συστήματος, του προστάτη και του πνεύμονος

Xρωμογρανίνη :

ειδική εξέταση για καρκίνους του ενδοκρινικού και νευρικού συστήματος, του προστάτη και του πνεύμονος

Της Κλεοπάτρας Ζουμπουρλή, μοριακής βιολόγου, medlabnews.gr 
Η χρωμογρανίνη Α (ΑΧΕ) είναι μια γλυκοπρωτεΐνη ιδιαίτερα γνωστή κλινικά ως biohumoral ειδικός δείκτη για νευροενδοκρινείς όγκους (ΝΕΤ). 

Οι νευροενδοκρινικοί όγκοι είναι νεοπλάσματα που προκύπτουν από κύτταρα του ενδοκρινικού και νευρικού συστήματος που παράγουν και εκκρίνουν ρυθμιστικές ορμόνες. Πολλοί είναι καλοήθεις, ενώ μερικοί είναι κακοήθεις. Πιο συχνά συμβαίνουν στο έντερο, όπου συχνά καλούνται καρκινοειδείς όγκοι άλλα επίσης στον πνεύμονα και το υπόλοιπο του σώμα. Κατατάσσονται στην κατηγορία των σπάνιων ογκολογικών νοσημάτων και αποτελούνται από ένα φάσμα κακοηθειών που δημιουργούνται από νευροενδοκρινή κύτταρα σε όλο τον οργανισμό.. 

Αν και υπάρχουν πολλά είδη τέτοιων όγκων, αντιμετωπίζονται ως μια ομάδα, επειδή τα κύτταρα των νεοπλασμάτων αυτών μοιράζονται κοινά χαρακτηριστικά, όπως το ότι δείχνουν όμοια, έχοντας ειδικά εκκριτικά κοκκία, και συχνά παράγουν βιογενείς αμίνες και πολυπεπτιδικές ορμόνες. 

Οι χρωμογρανίνες διακρίνονται στις μορφές Α, Β και C και ανευρίσκονται στα ενδοκρινικά κύτταρα ολοκλήρου του σώματος, όπως και στο περιφερικό και κεντρικό νευρικό σύστημα. Η χρωμογρανίνη Α αποθηκεύεται στα κυτταροπλασματικά κυστίδια των κυττάρων χρωματίνης στο μυελό των επινεφριδίων και εκκρίνεται ταυτόχρονα με τις κατεχολαμίνες, τόσο από τα φυσιολογικά κύτταρα του μυελού, όσο και τα κύτταρα του φαιοχρωμοκυτώματος και ταυτόχρονα με άλλες πεπτιδικές ορμόνες από τα κύτταρα των νησιδίων του παγκρέατος, εντερο-ενδοκρινή κύτταρα, κύτταρα των παραθυρεοειδών, τα παραθυλακιώδη κύτταρα του θυρεοειδούς και την υπόφυση. 

Τα επίπεδα της χρωμογρανίνης-A (CgA) σχετίζονται με την σοβαρότητα της νόσου, καθώς οι ασθενείς με ΝΕΤ εμφάνισαν προοδευτικώς υψηλότερα επίπεδα της CgA, στο διάστημα που η νόσος εξελισσόταν. Επίσης η CgA είναι ο πρώτος δείκτης ο οποίος αναγνωρίζει την επανεμφάνιση της νόσου στις περισσότερες περιπτώσεις. Η μέτρηση της CgA αποτελεί σημαντικό διαγνωστικό εργαλείο, καθώς τα υψηλά επίπεδα της στους ασθενείς με προχωρημένη νόσο ΝΕΤ υποδηλώνουν μεγάλο φορτίο όγκου, το οποίο αναφέρεται στο μέγεθος των όγκων ή στον συνολικό αριθμό καρκινικών κυττάρων στον οργανισμό. Κάποιοι ασθενείς με μεταστατικούς καρκινικούς όγκους εμφανίζουν επίπεδα CgA που υπερβαίνουν έως και 1.000 φορές το ανώτατο όριο του φυσιολογικού εύρους τιμών.

Σημαντικές αυξήσεις της χρωμογρανίνης Α συμβαίνουν επίσης σε καρκινώματα που περιέχουν κύτταρα με μερική διαφοροποίηση των νευροενδοκρινικών, όπως μικροκυτταρικού καρκίνου του πνεύμονα και καρκίνου του προστάτη. H χρησιμότητα της παρακολούθησης της χρωμογρανίνης Α του ορού σε αυτούς τους όγκους, είναι σημαντική. Θεωρείται πως υψηλά επίπεδα χρωμογρανίνης Α σε όγκους του προστάτη μπορεί να είναι ένας δείκτης κακής πρόγνωσης, πιθανώς λόγω της έλλειψης απόκρισης αυτών των κυττάρων σε αντι-ανδρογόνο θεραπεία. 

Οι όγκοι αυτοί ιστολογικά χαρακτηρίζονται από την παρουσία νευροεκκριτικών κοκκίων τα οποία δίνουν θετική τη χρώση χρωμογρανίνης Α, κάτι που αποτελεί και μέθοδο ιστολογικής ανίχνευσής τους. Οι χρωμογρανίνες είναι παρούσες σχεδόν σε όλους τους ενδοκρινείς ή νευρικούς ιστούς. Τα επίπεδα πλάσματος της χρωμογρανίνης Α (CgA) βρίσκονται υψηλά σε περισσότερο από το 90% των ασθενών με διάφορα pNETs, χωρίς τα επίπεδα αυτά να είναι σίγουρο ότι συμπεριφέρονται ως δείκτες κακοήθειας όπως είχε παλαιότερα λεχθεί. Το παγκρεατικό πολυπεπτίδιο (PP) έχει προταθεί επίσης για να διαδραματίσει αυτό το ρόλο, αλλά δεν χρησιμοποιείται λόγω της χαμηλής ευαισθησίας και ειδικότητας που έχει (54% και 57% αντίστοιχα) στα PNETs. Ο συνδυασμός και των δύο αυτών πεπτιδίων για τα pNETs και για τα NF-pNETs συγκριτικά με τη χρωμογρανίνη, δίνει ευαισθησία που ανέρχεται στο 95% έναντι 75%. 

Η παρακολούθηση των επιπέδων των χρωμογρανίνης Α είναι χρήσιμη στην παρακολούθηση, ή για την αξιολόγηση της εξέλιξης στο χρόνο της νεοπλασματικής νόσου και την αποτελεσματικότητα των θεραπευτικών αγωγών που αναλαμβάνονται. 

Τα επίπεδα της χρωμογρανίνης Α ορού αποτελούν ένα πολύ χρήσιμο διαγνωστικό βοήθημα, δεδομένου ότι οι όγκοι είναι νευροενδοκρινείς όγκοι, που είναι δύσκολο να εντοπιστούν στα αρχικά στάδια, λόγω του μικρού τους μεγέθους, της αργής ανάπτυξης και με μη ειδικά συμπτώματα, τα οποία, όταν υπάρχουν, μπορούν να περιλαμβάνουν διάρροια, ναυτία, έμετο, ταχυκαρδία, αίσθημα καύσου στο πρόσωπο και το λαιμό, με τοπική ερυθρότητα, δύσπνοια, βήχα και δυσκολία στην αναπνοή. Η χρωμογρανίνη Α είναι καλύτερος δείκτης της Β, αν και σε μερικές περιπτώσεις, η Β αυξάνεται, συγκριτικά με την Α. 

Προσοχή 

Υψηλά επίπεδα χρωμογρανίνης Α βρίσκονται στην παρουσία σοβαρής ψυχολογικής και σωματικής καταπόνησης, νεφρική και ηπατική ανεπάρκεια, και στην περίπτωση της πρόσληψης συγκεκριμένων φαρμάκων, όπως η ομεπραζόλη και άλλοι αναστολείς αντλίας πρωτονίων. 
πηγή

http://koukfamily.blogspot.gr/

Η ΑΓΝΩΣΤΗ ΛΕΞΗ " ΚΑΘΗΚΟΝ " ΚΑΙ Η ΠΑΡΑΓΩΓΗ ...ΤΕΜΠΕΛΗΔΩΝ

Η άγνωστη λέξη «καθήκον» 

και η παραγωγή... τεμπέληδων

Του Σαράντου Καργάκου*

Ένα παλαιό, αιχμηρό άρθρο του Σαράντου Καργάκου, που αξίζει να μας βάλει σε σκέψεις και αυτοκριτική -ιδίως όσους υπηρετούν την εκπαίδευση. 

Κατά την άποψή μας, ο λόγος είναι υπερβολικά αυστηρός, ενίοτε και ισοπεδωτικός, σήμερα που η ανεργία ειδικά των νέων με ουσιαστικά και όχι τυπικά προσόντα βρίσκεται στα ύψη και πολλοί για να ζήσουν αναγκάζονται να αναζητήσουν εργασία στο εξωτερικό.

Εν τούτοις, το αίτημα για (καλύτερη) αξιοποίηση των ανθρωπιστικών σπουδών και της πνευματικής κληρονομιάς μας για καλλιέργεια κριτικής σκέψης, αγωνιστικού φρονήματος, ήθους, εργατικότητας, τόλμης, πρωτοβουλίας και δημιουργικότητας είναι επίκαιρο και διαχρονικό.

Α.Χ. Παπανδρόπουλος. 
«Ακούω ότι το μεγαλύτερο σήμερα πρόβλημα των νέων μας είναι η ανεργία. 
Διαφωνώ. Εδώ και τριάντα χρόνια είναι η... εργασία. Ο νέος δε φοβάται την αναδουλειά, φοβάται τη δουλειά. Μια οικογενειακή αντίληψη, ότι δουλειά είναι ό,τι δεν λερώνει, επεκτάθηκε και στο νέο-σουσουδιστικό σχολείο με ευθύνη των κομμάτων, που για λόγους ψηφοθηρίας απεδύθησαν σε μια χυδαία πολιτική παιδοκολακείας, η οποία μετά τη δικτατορία εξέθρεψε και διαμόρφωσε δύο γενιές "κουλοχέρηδων"... παιδιών δηλαδή που δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα χέρια τους -πέρα από τη μούντζα- για καμιά εργασία από αυτές που ονομάζονται χειρωνακτικές, επειδή -τάχα- είναι ταπεινωτικές.

Κι ας βρίσκεται μέσα στη λέξη "χειρώναξ", σαν δεύτερο συνθετικό το "άναξ", που κάνει τον δουλευτή, τον άνακτα χειρών, βασιλιά στον χώρο του, βασιλιά στο σπιτικό του, νοικοκύρη δηλαδή, λέξη άλλοτε ιερή που ποδοπατήθηκε κι αυτή μες στην ασυναρτησία μιας πολιτικής που έδειχνε αριστερά και πήγαινε δεξιά και τούμπαλιν. Γι' αυτό τουμπάραμε...

Κάποτε, έγραφα πως η ανεργία στον τόπον μας είναι επιλεκτική, ότι δουλειές υπάρχουν αλλά ότι δεν υπάρχουν χέρια να τις δουλέψουν. Κι έπρεπε να κατακλυσθεί ο τόπος από 1,5 εκατομμύριο λαθρομετανάστες, για να αποδειχθεί ότι στην Ελλάδα υπήρχε δουλειά πολλή αλλ' όχι διάθεση για δουλειά. Τα παιδιά -τα μεγάλα θύματα αυτής της ιστορίας- είχαν γαλουχηθεί με τη νοοτροπία του «White color workers».

Έτσι σήμερα, το πιο φτηνό εργατικό και υπαλληλικό δυναμικό είναι οι... πτυχιούχοι, που ζητούν εργασία ακόμη και στον OΤΕ ως έκτακτοι, τηλεφωνητές, προσκομίζοντας στα πιστοποιητικά προσόντων ακόμη και διδακτορικά! Γέμισε ο τόπος πανεπιστήμια, σχολές επί σχολών, επιστημονικούς κλάδους αόριστους, ομιχλώδεις και ασαφείς, απροσδιορίστου αποστολής και χρησιμότητας. Πτυχία-φτερά στον άνεμο σαν τις ελπίδες των γονιών, που πιστεύουν ότι τα παιδιά μόνον με τα «ντοκτορά» θα βρουν δουλειά. Έτσι παράγονται επιστήμονες που είναι δεκαθλητές του τίποτα, ικανοί μόνο για το δημόσιο ή για υπάλληλοι κάποιας πολυεθνικής.

Παρ' όλο που γέμισε η χώρα μας τεχνικές σχολές (τι ΤΕΛ, τι ΤΕΙ, τι ΙΕΚ!), οι πιο άτεχνοι νέοι είναι οι νέοι της Ελλάδος. Παίρνουν πτυχίο τεχνικής σχολής και δεν έχουν πιάσει κατσαβίδι οι πιο πολλοί. Δεν ξέρουν να διορθώσουν μια βλάβη στο αυτοκίνητό τους, στο ραδιόφωνο ή στο τηλέφωνό τους. Είναι άχεροι, ουσιαστικά χωρίς χέρια. Τώρα με τα ηλεκτρονικά ξέχασαν να γράφουν, ξέχασαν να διαβάζουν, εκτός φυσικά από "μηνύματα" του αφόρητου "κινητού" τους.

Τούτη η παιδεία, που όχι μόνο παιδεία δεν είναι αλλ' ούτε καν εκπαίδευση, αφού δεν καλλιεργεί καμιά δεξιότητα, εκτός από τη ραθυμία, την αναβλητικότητα και τον φόβο της δουλειάς, όχι μόνο δεν καλλιεργεί τον νέο εσωτερικά αλλά τον πετρώνει δημιουργικά σαν τα παιδιά της Νιόβης. Τα κάνει άχρηστα τα παιδιά για παραγωγική εργασία, γιατί ο θεσμός της παπαγαλίας και η νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας, με το πρόσχημα να μην τα κουράσομε, τους αφαιρεί την αυτενέργεια, την πρωτοβουλία, τη φαντασία και την πρωτοτυπία. Το σχολείο, αντί να μαθαίνει τα παιδιά πώς να μαθαίνουν, τα νεκρώνει πνευματικά.

Δεν τα μαθαίνει πώς να σκέπτονται αλλά με τι να σκέπτονται. Έτσι τα κάνει πτυχιούχους βλάκες. Βάζει όρια στον ορίζοντα της σκέψης και των ενδιαφερόντων. Τα χαμηλοποιεί. Τα κάνει να βλέπουν σαν τα σκαθάρια κοντά, κι όχι να θρώσκουν άνω, να έχουν έφεση για κάτι πιο πέρα, πιο τρανό και πιο μεγάλο. Το έμβλημα πια του ελληνικού σχολείου δεν είναι η γλαυξ, είναι ο παπαγάλος, ο μαθητής-βλαξ που καταπίνει σελίδες σαν χάπια και που θεωρεί ως σωστό ό,τι γράφει το σχολικό.

Και το λεγόμενο "σχολικό" είναι συνήθως αισχρό και ως λόγος και ως περιεχόμενο. Και τολμώ να λέγω αισχρό, διότι πρωτίστως το "Αναγνωστικό". που πρέπει να είναι ευαγγέλιο πνευματικό ειδικά στο Δημοτικό, αντί να καλλιεργεί την αγάπη για τη δουλειά, καλλιεργεί την απέχθεια. Πού πια, όπως παλιά, ο έρωτας για την αγροτική, τη βουκολική και τη θαλασσινή ζωή;

Ο ναύτης δεν είναι πρότυπο ζωής. Πρότυπο ζωής είναι ο "χαρτογιακάς". Όσο κι αν ήσαν κάπως ρομαντικά τα παλιά "Αναγνωστικά", καλλιεργούσαν τον έρωτα για τη δουλειά.

Ακούω πως δεν πάει καλά η οικονομία. Μα πώς να πάει, όταν με τη ναυτιλία που προσφέρει το 5,6% του ΑΕΠ ασχολείται μόνο το 1% των Ελλήνων; (Με τον αγροτικό τομέα που προσφέρει το 6,6% του ΑΕΠ ασχολείται το 14,5% του πληθυσμού). Διερωτώμαι, τι είδους ναυτικός λαός είμαστε, όταν αποστρεφόμαστε τη θάλασσα και στα ελληνικά καράβια κυριαρχούν Φιλιππινέζοι, Αλβανοί και μελαψοί κάθε αποχρώσεως;

Το σχολείο καλλιεργεί τον έρωτα για την τεμπελιά, όχι για δουλειά. Τα πανεπιστήμια και οι ποικιλώνυμες σχολές επαυξάνουν τον έρωτα αυτό. Πράγματα που μπορούν να διδαχθούν εντός εξαμήνου -και μάλιστα σε σεμιναριακού τύπου μαθήματα- απαιτούν τετραετία! Βγαίνουν τα παιδιά από τις σχολές και δικαίως ζητούν εργασία με βάση τα "προσόντα" τους, αλλά τέτοιες εργασίες που ζητούν, τέτοια προσόντα δεν υπάρχουν. Αν δεν απατώμαι, υπάρχουν δύο σχολές θεατρολογίας -πέρα από τις ιδιωτικές θεατρικές σχολές- που προσφέρουν άνω των 300 πτυχίων το έτος. Πού θα βρουν δουλειά τα παιδιά αυτά;

Αν όμως το σχολείο από το Δημοτικό καλλιεργούσε την τόλμη, την αυτενέργεια, βράβευε την πρωτοβουλία, την ανάληψη ευθυνών, την αγάπη για την οποιαδήποτε δουλειά, ακόμη και του πλανόδιου γαλατά, θα είχαμε κάνει την Ελλάδα Ελδοράδο, όπως έγινε Ελδοράδο για τους εργατικούς Αλβανούς, Βουλγάρους, Πολωνούς, Γεωργιανούς, Αιγυπτίους αλιείς, Πακιστανούς και Ουκρανούς.

Σήμερα αυτοί είναι η εργατική κι αύριο η επιχειρηματική τάξη της Ελλάδος. Κι οι Έλληνες, αφήνοντας την πατρώα γη στα χέρια των Αλβανών που τη δουλεύουν, την πατρώα θάλασσα στα χέρια των Αιγυπτίων που την ψαρεύουν, θα μεταβληθούν σε νομάδες της Ευρώπης ή των ΗΠΑ ή θα τρέχουν για δουλειά στην Αλβανία, που ξεπερνά σε νόμιμη και παράνομη επιχειρηματική δραστηριότητα όλες τις χώρες της Βαλκανικής.

Γέμισαν τα Τίρανα ουρανοξύστες, κτίρια γιγάντια, κακόγουστα μεν, σύγχρονα δε.
Περίπου 100 ιδιωτικά σχολεία λειτουργούν στην πρωτεύουσα της χώρας των αετών.
Εμείς αφήσαμε αδιαπαιδαγώγητη την εργατική και την αγροτική τάξη. Στην πρώτη περάσαμε σαν ιδεολογία-θεολογία το σύνθημα "Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη" και υποχρεώσαμε πλήθος επιχειρήσεις να κλείσουν ή να μεταφερθούν αλλού.

Μετά διαφθείραμε τους αγρότες με παροχές χωρίς υποχρεώσεις και τους δημιουργήσαμε νοοτροπία μαχαραγιά. Γέμισε η επαρχία με... "Κέντρα Πολιτισμού", όπου "μπαγιαντέρες" κάθε λογής και φυλής άναβαν πούρο με φωτιά πεντοχίλιαρου ! Το μπουκάλι με το ουίσκι βαπτίστηκε ... αγροτικό! Τώρα, όμως, που έρχονται τα "εξ εσπερίας νέφη", χτυπάμε το κεφάλι μας. Και πού να φθάσουν τα "εξ Ανατολής", σαν εισέλθει η Τουρκία στην Ευρωπαϊκή Ένωση! Θα γίνει η Ελλάς vallis flentium (=κοιλάς κλαυθμώνων) και θα κινείται quasi osculaturium inter flentium et dolorum (=σαν εκκρεμές μεταξύ θλίψεως και οδύνης).

Δεν είμαι υπέρ μιας παιδείας που θα υποτάσσεται στην οικονομία. Θεωρώ ολέθριο να χαράσσεται μια εκπαιδευτική πολιτική με κριτήρια οικονομικής αναγκαιότητας. Θεωρώ ολέθρια όμως και την παιδεία που εθίζει τα παιδιά στην οκνηρία, που τα κουράζει με την παπαγαλία και το βάρος άχρηστων μαθημάτων. Το μεγαλύτερο κεφάλαιο της χώρας είναι τα κεφάλια των παιδιών της.

Τούτη η παιδεία αποκεφαλίζει τα παιδιά. Τα κάνει ικανά να μην κάνουν τίποτε. Ούτε να βλαστημήσουν. Ακόμη και η αισχρολογία τους περιορίζεται στη λέξη που τα κάνει συνονόματα. Αν τους πεις βρισιά της περασμένης 20ετίας θα νομίσουν ότι μιλάς αρχαία Ελληνικά!

Είναι θλιβερή η εικόνα που παρουσιάζει σήμερα, παρουσίαζε χθες και θα παρουσιάζει κι αύριο η ελληνική κοινωνία: να υπάρχουν άνθρωποι άνω των 65 ετών, άνω των 70 ετών, που, ενώ έχουν συνταξιοδοτηθεί, εργάζονται νυχθημερόν, για να συντηρούν τα παιδιά τους μέχρι να τελειώσουν τις ατελείωτες σπουδές τους, τα παιδιά που λιώνουν τα νιάτα τους στα "κηφηνεία", που πάνε σπίτι τους να κοιμηθούν την ώρα που οι Αλβανοί πάνε για δουλειά. Θα μου πείτε, τι δουλειά; Οποιαδήποτε δουλειά, αρκεί να είναι τίμια.

Όταν μικροί -ακόμη στο Δημοτικό- μαθαίναμε απέξω τον Τυρταίο (ποιος τολμά σήμερα να διδάξει Τυρταίο;), δεν τον μαθαίναμε για να γίνουμε πολεμοχαρείς αλλά για να νιώθουμε ντροπή, όταν στη μάχη της ζωής, στην πρώτη γραμμή είναι οι παλαιότεροι, οι "γεραιοί" και οι νέοι κρύβο­νται πίσω από τη σκιά τους. "Αισχρόν γαρ δη τούτο... κείσθαι πρόσθε νέων, άνδρα παλαιότερον". Σήμερα, βέβαια, οι χειρωνακτικές εργασίες ελέγχονται σχεδόν κατ' αποκλειστικότητα από ξένους. Στις οικοδομές μιλούν αλβανικά, στα χωράφια πακιστανικά. Σε λίγο, οι χειρωνακτικές επιχειρήσεις θα περάσουν στα χέρια των Κινέζων που κατασκευάζουν ήδη το μεγαλύτερο μέρος των τουριστικών ειδών που θυμίζουν... Ελλάδα. Ακόμη και τις σημαίες μας στην Κίνα τις φτιάχνουν!

Κι εμείς; Εμείς, όπως πάντα, φτιάχνουμε τα τρία κακά της μοίρας μας. "Φτιάχνουμε" τη ζωή μας στην τηλοψία, που δίνει τα μοντέρνα πρότυπα οκνηρίας στη νεολαία, ποθούμε μια χρυσίζουσα ζωή σαν αυτήν που προσφέρει το "γυαλί", αγοράζουμε πολυτελή αυτοκίνητα με δόσεις, κάνουμε διακοπές με "διακοποδάνεια", εορτάζουμε με "εορτοδάνεια" και πεθαίνουμε με "πεθανοδάνεια". Έλεγε ο Φωκίων, που πλήρωσε τέσσερις δραχμές τη δεύτερη δόση του κωνείου που χρειαζόταν για να "απέλθει", πως στην Αθήνα δεν μπορεί ούτε δωρεάν να πεθάνει κανείς.

Έπρεπε να ζούσε τώρα... Λυπάμαι που θα το πω, αλλά πρέπει να το πω: το σχολείο, οι σχολές και τα ΜΜΕ σακάτεψαν και σακατεύουν τη νεολαία, γιατί μιλούν συνεχώς για τα δικαιώματά της -δικαιώματα στην τεμπελιά- και ποτέ για υποχρεώσεις, ποτέ για χρέος, ποτέ για καθήκον. Το καθήκον έγινε άγνωστη λέξη». 

* Εκπαιδευτικός, ιστορικός, συγγραφέας 
euro2day 
το είδαμε ΕΔΩ

http://koukfamily.blogspot.gr/

ΜΙΑ ΣΥΝΤΑΓΗ ΓΙΑ ΤΗ ΔΥΣΤΥΧΙΑ : «Θα είμαι ευτυχισμένος/η όταν…»

Μια συνταγή για τη δυστυχία: «Θα είμαι ευτυχισμένος/η όταν…»

Περιμένετε η ζωή σας να απαλλαχτεί πλήρως από προβλήματα για να νιώσετε ευτυχισμένοι; Αν ναι, μάλλον θα περιμένετε πολύ, ίσως για πάντα.

Είναι συχνό φαινόμενο όταν είμαστε στρεσαρισμένοι να επαναλαμβάνουμε φράσεις όπως: «Όταν επιτέλους θα…, ή όταν το… θα τελειώσει, τότε θα είμαι χαρούμενος/η». Το πρώτο κενό μπορεί να είναι «το σπίτι μου», μια «τρυφερή σχέση» ή «μια καλύτερη δουλειά». Το δεύτερο κενό μπορεί να είναι επίσης οτιδήποτε, όπως «το διαζύγιο», «η ανακαίνιση», «η ασθένεια», «όταν θα σταματήσει το ποτό» κλπ.

Αλλά η ιδέα αυτή, ότι μόνο έτσι θα μπορέσετε να νιώσετε χαρά, αποτελεί από μόνο του ένα τεράστιο εμπόδιο στην ευτυχία. Αν και είναι σίγουρα φυσιολογικό να εύχεστε μια άσχημη περίοδος να τελειώσει, μπορεί να χάσετε ένα μεγάλο μέρος της πολύτιμης ζωής σας, ενδίδοντας στην ακραία μιζέρια και τη δυστυχία (και πρέπει να τονίσουμε εδώ ότι μιλάμε για τις σχετικά προβλέψιμες κρίσεις της καθημερινότητας και όχι για καταστροφικά γεγονότα. Η αντιμετώπιση ενός τραύματος αποτελεί μια διαφορετική διαδικασία από την αντιμετώπιση του στρες).

Δεν προτείνουμε βέβαια να υποκριθείτε. Αλλά μέσα σε αυτό το δύσκολο πλαίσιο, προτείνουμε να βρείτε μια κάποια ευτυχία, ακόμα και αν αυτή διαρκεί λίγα λεπτά κάθε φορά.

12 τρόποι για να νιώσετε λιγότερη δυστυχία – ακόμα και ευτυχία- στο εδώ και τώρα

1. Αναγνωρίστε τη στεναχώρια που βιώνετε:

Οι έρευνες υποδεικνύουν ότι η αποδοχή των αρνητικών συναισθημάτων, παραδόξως, θα αυξήσει την αίσθηση ψυχικής ευεξίας και θα μειώσει το στρες. Αν και δεν έχει γίνει ξεκάθαρο το γιατί αυτό το βήμα αποτελεί μια τόσο ισχυρή στρατηγική, προηγούμενες έρευνες έχουν δείξει ότι όταν βάζουμε μια ταμπέλα σε αυτά που νιώθουμε -«Αυτό είναι φθόνος», «Αυτό είναι μελαγχολία» κλπ.- τα συναισθήματα μετακινούνται από το συναισθηματικό κομμάτι του εγκεφάλου σας στο λογικό. Και μόλις ενεργοποιηθεί πιο λογική σας σκέψη, μπορείτε να βάλετε στη σειρά αυτά που νιώθετε και να τα δείτε αλλιώς.

2. Νιώστε ενσυναίσθηση για τον εαυτό σας:

Αν φέρεστε με ευγένεια και καλοσύνη σε εσάς, θα νιώσετε ανακούφιση. Δεν θα νιώθετε πια μόνοι, ακόμα και αν δεν έχετε γύρω σας άτομα που να μπορούν να σας στηρίξουν επαρκώς συναισθηματικά.

3. Επιτρέψτε στον εαυτό σας να είναι χαρούμενος, όταν αυτό είναι δυνατό:

Πείτε στον εαυτό σας ότι δεν χρειάζεται να νιώθετε ενοχές που ποθείτε τόσο πολύ να έχετε στιγμές ανακούφισης, ξεκούρασης και χαράς στη ζωή σας.

4. Απολαύστε τους ευχάριστους και υγιείς περισπασμούς:

Μόλις δώσετε το ελεύθερο στον εαυτό σας να είναι χαρούμενος, θα νιώσετε ελεύθεροι να απολαύσετε τις μικρές απολαύσεις- ένα περπάτημα, μια κούπα καφέ, μια συζήτηση με έναν φίλο, μια επίσκεψη στο πάρκο. Η μουσική, τα βιβλία και οι ταινίες μπορούν να σας κάνουν να αποδράσετε και να νιώσετε αγαλλίαση. Υπενθυμίστε στον εαυτό σας ότι είναι εντάξει να διασκεδάζετε, ακόμα και αν ένα άλλο κομμάτι της ζωής σας καταρρέει.

5. Εμμείνετε αυστηρά στο πρόγραμμα αυτοφροντίδας σας:

Ή ξεκινήστε ένα, αν δεν έχετε ήδη. Ασκηθείτε, τραφείτε σωστά, συνδεθείτε με φίλους και κοιμηθείτε αρκετά. Αντισταθείτε στους πειρασμούς του ποτού, της υπερφαγίας και της κατάχρησης γενικά.

6. Αναζητήστε δημιουργικές και ουσιαστικές δραστηριότητες:

Διοχετεύστε τα συναισθήματά σας σε ένα χόμπι ή σε μια δημιουργική δραστηριότητα. Η καταγραφή σε ένα ημερολόγιο μπορεί να σας βοηθήσει να εστιάσετε καλύτερα και ακόμα και να το νιώσετε θεραπευτικά.

7. Βάλτε τα σε ξεχωριστά κουτάκια:

Αν η πηγή της στεναχώριας σας είναι η δουλειά, κλείστε τα αποκλειστικά στο κουτάκι της δουλειάς στο μυαλό σας. Αφήστε τα εκεί, όταν είστε σπίτι, έτσι ώστε να μπορείτε να απολαύσετε τον χρόνο σας εκεί. Όταν επιστρέψετε στην εργασία, ανοίξτε και πάλι το κουτί και αντιμετωπίστε τα προβλήματα εκεί όσο καλύτερα μπορείτε. Αυτό το διάλειμμα θα αποδειχθεί πολύτιμο για να οραματιστείτε νέες λύσεις.

8. Συνειδητοποιήστε ότι όλα αλλάζουν:

Τα γεγονότα αλλάζουν, τα συναισθήματα το ίδιο. Όπως κι αν νιώθετε τώρα, είναι πιθανό ότι θα είναι διαφορετικό στο μέλλον… ίσως ακόμα και το επόμενο λεπτό. Γιατί και αυτό θα περάσει.

9. Αλλάξτε ένα μικρό κομμάτι της κατάστασής σας:

Υπάρχει τρόπος να κάνετε ακόμα και μια τόσο δα μικρή αλλαγή, που θα βελτιώσει τη ζωή σας; Αν ναι, κάντε αυτό το βήμα. Και ύστερα θα έρθει κι άλλο.

10. Ζητήστε βοήθεια:

Μπορεί να πιστεύετε ότι παραδέχεστε την ήττα σας, ζητώντας βοήθεια. Αναπλαισιώστε αυτή την καταστροφική ιδέα. Αντιθέτως, αν το νιώσετε έστω και λίγο, επικοινωνήστε σε κάποιον το πρόβλημά σας. Βρείτε ακόμα και έναν ειδικό που θα γίνει ο σύμμαχός σας σε αυτή τη δύσκολη περίοδο.

11. Βοηθήστε τους άλλους:

Αν και μπορεί να φανεί περίεργη αυτή η πρόταση, δεν είναι. Οι έρευνες δείχνουν ότι όταν βοηθάμε τους άλλους, νιώθουμε κι εμείς χαρά και βεβαίως αποκομίζουμε και άλλα πολλά οφέλη στην υγεία μας. Μπορεί επίσης με αυτό τον τρόπο να συνειδητοποιήσετε ότι η κατάστασή σας μπορεί πάντα να είναι χειρότερη- γιατί ναι, θα μπορούσε.

12. Να είστε ευγνώμονες για όσα έχετε και μπορείτε να κάνετε:

Η ευγνωμοσύνη είναι η ξαδέλφη της ευτυχίας. Υπάρχουν φορές, όπου η αναζήτηση της ευτυχίας θα μπορούσε να αποτελεί έναν τρόπο αποφυγής του να έρθουμε αντιμέτωποι με σοβαρά προβλήματα. Για παράδειγμα, αν νιώθετε δυστυχισμένοι, επειδή βρίσκεστε σε μια κακοποιητική σχέση, η αναζήτηση της ευτυχίας μέσα σε αυτή την κατάσταση θα ήταν μια ψεύτικη δικαιολογία. Καλέστε μια γραμμή βοήθειας και φύγετε αμέσως μόλις μπορέσετε.

Πηγή 

http://conspiracyfeeds.blogspot.gr/

Ελλάνια Διάνθη:

ΤΑ ΠΛΗΚΤΡΟΛΟΓΙΑ ΑΠΟΚΤΟΥΝ ...IQ

Τα πληκτρολόγια αποκτούν… ΙQ

PUBLISHED ON 24/09/2017

Οι συσκευές πληκτρολόγησης δεν είναι πλέον ένα απλό εργαλείο που δέχεται παθητικά τις εντολές του χρήστη τους αλλά αρχίζουν να αντιλαμβάνονται το περιβάλλον στο οποίο βρίσκονται και εργάζονται και αναμένεται να προσφέρουν ολοένα και πιο σύνθετες υπηρεσίες διευκολύνοντας πολύ τους κατόχους τους.

Τα φώτα της δημοσιότητας συγκέντρωσε πριν από λίγες ημέρες η παρουσίαση ενός νέου εικονικού πληκτρολογίου για συσκευές Android. Το πληκτρολόγιο αυτό μετατρέπει αυτόματα τα greeklish σε ελληνικά. Πρόκειται για το Gboard της Google, που επιτρέπει στους χρήστες να πληκτρολογούν λέξεις χρησιμοποιώντας λατινικούς χαρακτήρες (a-b-c…), οι οποίοι στη συνέχεια σχηματίζονται αυτόματα σε ελληνικούς χαρακτήρες (α-β-γ…).

Το πληκτρολόγιο αυτό απευθύνεται σε όλους τους έλληνες χρήστες και στους λάτρεις της ελληνικής γλώσσας, ενώ παρέχει λειτουργίες όπως GIFs, emojis και Glide Typing (σχεδίαση της λέξης χωρίς να σηκώσει ο χρήστης το δάχτυλό του), ενώ ενσωματωμένο είναι και το Google Search.

Τα τελευταία χρόνια τα greeklish, δηλαδή η γραφή ελληνικών λέξεων με λατινικούς χαρακτήρες, χρησιμοποιούνται ευρέως από μεγάλο αριθμό χρηστών. Σύμφωνα με σχετική ανακοίνωση της Google, το νέο αυτό πληκτρολόγιο θα βοηθήσει τους χρήστες να συνεχίσουν να γράφουν στην ελληνική γλώσσα, διατηρώντας τον πολιτισμό και τη γλώσσα της χώρας μας στον ψηφιακό κόσμο. Η Google ανανεώνει ανά τακτά διαστήματα το Gboard για Android, με την υποστήριξη νέων γλωσσών και εργαλείων, στην προσπάθειά της για δημιουργία νέων έξυπνων μηχανισμών για εισαγωγή κειμένου, αυτόματη συμπλήρωση και πρόβλεψη λέξεων σε συσκευές κινητών τηλεφώνων.

Πανέξυπνο

Ο καθηγητής Ζονγκ Λιν Γουάνγκ, του Ινστιτούτου Τεχνολογίας της Τζόρτζια στις ΗΠΑ, και οι συνάδελφοί του επισημαίνουν ότι η προστασία μέσω κωδικών είναι ίσως ο πιο κοινός τρόπος με τον οποίο κάποιος μπορεί να ελέγξει το ποιος έχει πρόσβαση στον υπολογιστή του. Ωστόσο, όπως φαίνεται από τις υποθέσεις κυβερνοεπιθέσεων και hacking που βλέπουν τακτικά πλέον το φως της δημοσιότητας, οι ίδιοι οι κωδικοί είναι πλέον ευάλωτοι, οπότε και στόχος είναι να βρεθεί ένας ασφαλής, οικονομικός και φιλικός προς τον χρήστη τρόπος να προστατεύει κάποιος τον υπολογιστή του.

Ο Γουάνγκ και οι συνεργάτες του ανέπτυξαν ένα «έξυπνο» πληκτρολόγιο που μπορεί να «αντιληφθεί» μοτίβα πληκτρολόγησης, που περιλαμβάνουν την πίεση στα πλήκτρα και την ταχύτητα, διακρίνοντας τον έναν χρήστη από τον άλλον. Ακόμη και αν κάποιος γνωρίζει τον κωδικό, δεν μπορεί να αποκτήσει πρόσβαση στον υπολογιστή, καθώς πληκτρολογεί διαφορετικά. Επίσης, το πληκτρολόγιο συλλέγει την ενέργεια που προκύπτει από την πληκτρολόγηση για να τροφοδοτείται το ίδιο ή κάποια άλλη μικρή συσκευή. Παράλληλα, η ειδική του επικάλυψη απομακρύνει τη σκόνη και τη βρωμιά γενικότερα.

Νοητική πληκτρολόγηση

Τη λειτουργία των ηλεκτρονικών υπολογιστών αλλά και των κινητών τηλεφώνων με τη δύναμη της σκέψης οραματίζεται η Facebook και έχει ήδη αρχίσει να εργάζεται προς επίτευξη του στόχου. Ο γίγαντας της κοινωνικής δικτύωσης αναπτύσσει τεχνολογία που θα διαβάζει τις σκέψεις των χρηστών, ώστε τα κείμενα να πληκτρολογούνται μόνα τους! Στο πρότζεκτ αυτό εργάζεται μια μυστική ομάδα ερευνητών που αναπτύσσει τεχνολογία που θα επιτρέπει στους χρήστες να πληκτρολογούν κείμενα, όπως SMS και e-mails, με τον νου τους και όχι με τα χέρια τους.

Χρησιμοποιώντας εγκεφαλικά εμφυτεύματα και με τη βοήθεια ενός λογισμικού «σιωπηλής ομιλίας», οι χρήστες θα μπορούν να πληκτρολογούν με τη σκέψη τους στην οθόνη του υπολογιστή ή του κινητού τηλεφώνου τους. Ηδη τα ως τώρα πειράματα στη μονάδα Building 8 (Κτίριο 8) έχουν πετύχει ρυθμό οκτώ λέξεων το λεπτό, που θα βελτιωθεί στο μέλλον, με στόχο να φθάσει τις 100 λέξεις το λεπτό.

Πηγή: perierga.gr

https://tanea-diaspora.net/

ΟΙ ΣΠΑΡΤΙΑΤΙΣΣΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΤΟΛΜΗΡΕΣ ΤΟΥΣ ΑΜΦΙΕΣΕΙΣ

Οι αρχαίοι είχαν την πλάκα τους (Δημ. Σαραντάκος)  

Οι Σπαρτιάτισσες και οι τολμηρές τους αμφιέσεις

Posted by sarant

Εδώ και κάμποσο καιρό δημοσιεύω αποσπάσματα από το βιβλίο του πατέρα μου, του Δημήτρη Σαραντάκου, «Οι αρχαίοι είχαν την πλάκα τους» που κυκλοφόρησε το 2009 από τις εκδόσεις Γνώση. Οι δημοσιεύσεις αυτές συνήθως γινονται κάθε δεύτερη Τρίτη.

Η σημερινή συνέχεια είναι η ενδέκατη αλλά φυσικά πρόκειται για αυτοτελείς ιστορίες.  Η προηγούμενη δημοσίευση βρίσκεται εδώ. Ξεκινήσαμε με ιστορίες από τον Ηρόδοτο μετά από τον Λουκιανό και στη συνέχεια περάσαμε σε ιστορίες από τον Διογένη Λαέρτιο και στον Πλούταρχο. Η σημερινή ιστορία παίρνει αφορμή από κάποιες αφηγήσεις από τον Βίο του Λυκούργου (κεφ. 11-15) και προχωράει εξετάζοντας τη θέση της γυναίκας στη Σπάρτη αλλά και γενικά τη Σπάρτη και την ιδιόμορφη κοινωνική δομή της.

Η μελέτη της Σπάρτης και της κοινωνικής δομής της κρύβει αρκετές εκπλήξεις για τον ιστορικό. Εν πρώτοις πρέπει να διευκρινιστεί για ποια Σπάρτη μιλάμε, γιατί η Σπάρτη της αρχαϊκής εποχής σε πολλά σημεία διαφέρει τόσο από τη Σπάρτη των κλασικών χρόνων, που θα  ΄λεγε κανείς ότι πρόκειται για δυο διαφορετικές πόλεις.

Πολύ πριν από τον Πελοποννησιακό Πόλεμο, από τον 6ο ήδη αιώνα η Αθήνα εθεωρείτο το αντίθετο της Σπάρτης σε πολλά πράγματα. Στην πραγματικότητα η Σπάρτη από τον 6ο αιώνα και μετά, ως το τέλος της ιστορίας της δεν έχει προσφέρει τίποτα στην Τέχνη, στην Επιστήμη, στη Φιλοσοφία, στον Πολιτισμό γενικότερα. Ουσιαστικά ποτέ της δεν έπαψε να είναι ένα άθροισμα από πέντε χωριά, που οι κάτοικοί τους διαβιούσαν συνεχώς σε καθεστώς στρατοπέδου, την πολιτείαν ομοίαν κατεστησάμεθα στρατοπέδω, λέει ο Ισοκράτης.

Η ευθυμία, τα αστεία και το χιούμορ ήταν επισήμως κατακριτέα και ελαφρώς ύποπτα. Όταν ο Αρχίλοχος ο Πάριος τόλμησε να απαγγείλει στο κοινό της Σπάρτης σατιρικό του ποίημα για το πώς έχασε σε μάχη με τους Θράκες την ασπίδα του αλλά δεν τον ένοιαξε πολύ, γιατί μια και γλύτωσε θα ‘βρισκε άλλην, οι Εφοροι, που δεν έπαιζαν με τέτοια “ιερά” θέματα, διατάξαν αμέσως την απέλασή του.

Τη Σπάρτη διοικούσε μια σκυθρωπή και καχύποπτη ολιγαρχία, που είχε επιβάλει σε όλους την ισότητα, αλλά μιαν ισότητα στη φτώχεια, στη σκληραγωγία και στην αμάθεια. Σ’όλους ανεξαιρέτως τους Σπαρτιάτες απαγορευόταν να ταξιδεύουν έξω από την επικράτεια χωρίς ειδική άδεια, που σπανιότατα δινόταν. Ομοίως ούτε οι ξένοι μπορούσαν να μπουν και να μείνουν για πολύ στο σπαρτιατικό κράτος.

Η διοίκηση ήθελε να ξέρει κάθε κίνηση και κάθε ενέργεια των πάντων. Δεν υπήρχε δυνατότητα ατομικής ζωής και για όλες τις πράξεις του ο κάθε Σπαρτιάτης έπρεπε να παίρνει την έγκριση των κρατούντων. “Ουδείς ήν αφειμένος ως εβούλετο ζην”, λέει ο Πλούταρχος. Όταν ο Αγησίλαος αντελήφθη κάποιους Σπαρτιάτες να κάνουν κάτι το τελείως αθώο, αλλά με δική τους πρωτοβουλία και χωρίς εντολή, δεν τους είπε τίποτα αλλά τη νύχτα έστειλε κάποιους στρατιώτες και τους σκότωσαν.

Ταυτόχρονα τη διοίκηση χαρακτήριζε η απόλυτη αδιαφάνεια και μυστικότητα στις αποφάσεις και στις ενέργειες. Ο Θουκυδίδης περιγράφει εκτενώς “της πολιτείας το κρυπτόν” τονίζοντας ότι η Εκκλησία του Δήμου στη Σπάρτη είχε καθαρά διακοσμητικό χαρακτήρα. Σπανιότατα συνερχόταν, κανείς εκτός από τον εισηγητή δε ζητούσε το λόγο και οι αποφάσεις δεν παίρνονταν με ψηφοφορία παρά “δια βοής” και ήταν πάντα επικυρωτικές των προτάσεων των εφόρων. Μια και μόνη φορά μίλησε εκτός από τον εισηγητή και άλλος ένας και έγινε ψηφοφορία, αλλά και πάλι όλοι ψήφισαν ομόφωνα την εισήγηση.

Ζώντας ανάμεσα σε υποδουλωμένους πληθυσμούς, (τους περίοικους και τους είλωτες), που ήταν τουλάχιστον πενταπλάσιοι σε αριθμό, οι Σπαρτιάτες ασκούσαν συνεχή και απίστευτα σκληρή τρομοκρατία σε βάρος τους. Κάθε χρόνο οι έφοροι κήρυτταν την “Κρυπτεία” κατά των ειλώτων. Ήταν μια επιχείρηση που γινόταν κρυφά τη νύχτα με σκοπό την εξόντωση των πιο θαρραλέων και πιο ρωμαλέων (και γι΄ αυτό επικίνδυνων για το καθεστώς) ειλώτων.

Κατά το όγδοο έτος του πελοποννησιακού πολέμου συνέβη ένα απαίσιο γεγονός, που μας το μαρτυρεί ο Θουκυδίδης. Οι είλωτες όπως και οι περίοικοι είχαν στρατευθεί και είχαν πολεμήσει γενναία για τη Σπάρτη και οι έφοροι κάλεσαν όσους είλωτες διακρίθηκαν να τους ανταμείψουν. Παρουσιάστηκαν δυο χιλιάδες είλωτες. Οι έφοροι τους στεφάνωσαν, τους άφησαν να παρελάσουν από το κέντρο της Σπάρτης και τους υποσχέθηκαν ότι θα τους ελευθέρωναν. Τη νύχτα όμως και οι δυο χιλιάδες εξαφανίστηκαν και κανείς δεν έμαθε ποτέ με ποιόν τρόπο και σε ποιο μέρος θανατώθηκαν!

Αλλά και η θρυλούμενη ισότητα των Σπαρτιατών ήταν ψέμα. Ορισμένοι, και πρώτοι οι ελέγχοντες την πολιτεία έφοροι, ήταν πιο ίσοι από τους ίσους για να θυμηθούμε τον Οργουελ. Και προνόμια μεγάλα είχαν και περιουσίες τεράστιες είχαν συγκεντρώσει, αλλά και τους δημόσιους πόρους και χρήματα σπαταλούσαν χωρίς έλεγχο. Κι όταν κάποτε το κακό έφτασε στο απροχώρητο και βρέθηκαν κάποιοι σαν τον Αγη και τον Κλεομένη να ανασυγκροτήσουν το καθεστώς και να κάνουν αληθινή ισότητα, οι έφοροι και οι περί αυτούς πλουτίσαντες τους σκότωσαν. Κι αυτό σήμανε και το τέλος της Σπάρτης.

Το πρόβλημα είναι πως για τη Σπάρτη, την ιστορία της και την κοινωνική της δομή δεν έχει γράψει κανένας Σπαρτιάτης ούτε μία γραμμή. Όσα ξέρουμε τα έχουν γράψει ξένοι και μάλιστα Αθηναίοι ή φιλο-Αθηναίοι. Έτσι μας εντυπωσιάζουν κάποιες αντιφάσεις, όπως για παράδειγμα το ότι υπήρχε άγαλμα του Γέλωτος και είναι τουλάχιστον περίεργο να τιμάται το γέλιο σε μια σκυθρωπή πόλη, που οι άρχοντές της δε σήκωναν τα αστεία.

Πολύ σημαντικότερη όμως είναι η ανακολουθία που διαπιστώνουμε, εξετάζοντας τη θέση των γυναικών στη Σπάρτη. Θα περίμενε κανείς πως στη δημοκρατική Αθήνα οι γυναίκες θα ήταν πιο ελεύθερες παρ΄ ό,τι στην ολιγαρχική Σπάρτη. Εν τούτοις συνέβαινε ακριβώς το αντίθετο. Στην Αθήνα η γυναίκα δεν είχε κανένα πολιτικό ή κοινωνικό δικαίωμα. Αντίθετα στη Σπάρτη οι γυναίκες είχαν πολύ μεγάλες ελευθερίες. Όχι μόνο διατηρούσαν τα δικαιώματα τους στην πατρική περιουσία αλλά μπορούσαν και παντρεμένες να αποκτήσουν δικιά τους, έτσι που τον καιρό του Άγη και του Κλεομένη τα περισσότερα χωράφια της Λακεδαίμονας ανήκαν σε Σπαρτιάτισσες.

Πολύ μεγάλες ήταν και οι σεξουαλικές ελευθερίες των γυναικών της Σπάρτης. Το λεγόμενο ότι “στη Σπάρτη δεν υπήρχαν μοιχοί” δεν έχει καμιά σχέση με την συζυγική πίστη, αλλά υποδήλωνε ακριβώς το αντίθετο. Δεν υπήρχε η έννοια της μοιχείας, γιατί οι Σπαρτιάτισσες μπορούσαν ελεύθερα να έχουν ερωτικές σχέσεις με άλλους άντρες, παντρεμένους και μη. Όταν μάλιστα, στο δεύτερο μεσσηνιακό πόλεμο, οι άντρες τους λείψανε πολλά χρόνια μακριά τους, οι Σπαρτιάτισσες δέχτηκαν τις ερωτικές περιποιήσεις των ειλώτων, χωρίς καμιά συνέπεια σε βάρος τους, μολονότι από όλην αυτή την ιστορία γεννήθηκαν πολλά παιδιά, οι λεγόμενοι Παρθενίαι, τους οποίους τελικά η πολιτεία, μη μπορώντας να τους εξομοιώσει με τους πατεράδες τους αλλά μη θέλοντας να τους κάνει ισότιμους με τους άλλους Σπαρτιάτες, τους ξεφορτώθηκε στέλνοντάς τους να ιδρύσουν στη Μεγάλη Ελλάδα την αποικία του Τάραντα.

Αυτή η ελευθερία εκφραζόταν και στη γυναικεία αμφίεση. Δυο χιλιάδες χρόνια πριν εφευρεθεί η «μίνι» φούστα, οι Σπαρτιάτισσες φορούσαν τις φαινομηρίδες, που ήταν πολύ κοντοί χιτώνες που όχι μόνο άφηναν τους μηρούς των γυναικών σε κοινή θέα, αλλά ήταν και σχιστοί στο πλάι, περίπου ως τη μέση.

Εκτός αυτού σε ορισμένες περιπτώσεις μπορούσαν (οι νέες κοπέλες φυσικά) να κυκλοφορούν τελείως γυμνές. Αυτό το θέσπισε, κατά την παράδοση, ο Λυκούργος, αρχικά μόνο κατά τα στρατιωτικά γυμνάσια των νεαρών, θέλοντας έτσι να τους εξασκήσει ώστε να προσέχουν τα παραγγέλματα του «επιλοχία», όταν γύρω τους στις κερκίδες του σταδίου, στέκονταν εκατοντάδες ολόγυμνα κορίτσια.

Η ιδιάζουσα ελευθερία των γυναικών στη Σπάρτη, που σκανδάλιζε τους Αθηναίους δεν ήταν η μοναδική περίπτωση στην Αρχαία Ελλάδα. Μολονότι στις περισσότερες ελληνικές χώρες η γυναίκα ήταν πλήρως υποδουλωμένη στον άνδρα, σε ορισμένες άλλες απολάμβανε σημαντική ισοτιμία μ’ αυτόν. Εκτός από τη Σπάρτη και σε άλλες δωρικές πόλεις, όπως στο Άργος, τη Γόρτυνα της Κρήτης (και σε όλη την Κρήτη γενικώς), αλλά και σε αιολικές, όπως στις πόλεις της Λέσβου, οι γυναίκες είχαν εξέχουσα θέση.

Στη Λέσβο επίσης οι γυναίκες ήταν πολύ πιο ελεύθερες όχι μόνο από τις Ατθίδες αλλά κι από τις περισσότερες Ελληνίδες. Και μπορούσαν να μορφωθούν και τα δικαιώματά τους στην πατρική εξουσία διατηρούσαν και κοινωνικές δραστηριότητες είχαν. Φαίνεται πως στη δωρική και στην αιολική φυλή επιβιώσανε πολλοί θεσμοί και συνήθειες της παλαιότερης μητρογραμμικής κοινωνίας, που επικρατούσε κατά την προϊοστορική εποχή στο Αιγαίο.

https://sarantakos.wordpress.com/

ΕΙΧΑΜΕ ΤΗΝ ΤΥΧΗ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΟΥΜΕ ΣΑΝ ΠΑΙΔΙΑ...

Είχαμε την τύχη να μεγαλώσουμε σαν παιδιά...

H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.

Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στόπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.

Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαιδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους». Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.

Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.

Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου!

Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;

Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη!

Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας,τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ):D : P

Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.

Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί...

http://ereunalogos.blogspot.gr/