Ένας από τους κορυφαίους συνθέτες του 17ου αιώνα που όμως δεν έμεινε στην Ιστορία για τη μουσική του, αλλά για ένα αποτρόπαιο έγκλημα – Ακόμα και σήμερα τα στοιχεία συγκλονίζουν

 Ένας από τους κορυφαίους συνθέτες του 17ου αιώνα που όμως δεν έμεινε στην Ιστορία για τη μουσική του, αλλά για ένα αποτρόπαιο έγκλημα – Ακόμα και σήμερα τα στοιχεία συγκλονίζουν

Ελάχιστοι γνωρίζουν σήμερα τον Κάρλο Τζεσουάλντο, όμως ήταν ένας από τους διάσημους συνθέτες του 17ου αιώνα, που δυστυχώς, δεν έμεινε στην Ιστορία για τα μουσικά κομμάτια του αλλά για ένα ιδιαζόντως ειδεχθές έγκλημα.

Στα τελευταία χρόνια της ζωής του διέταζε τους υπηρέτες του να τον μαστιγώνουν δίχως έλεος! Λένε, όσοι έζησαν πλάι του, ότι δεν κοιμήθηκε ούτε μια νύχτα που να μην πεταχτεί από κρεβάτι του κάθιδρος και τρομοκρατημένος.

Επίσης οι υπηρέτες του διέδιδαν ότι καθημερινά έγραφε επιστολές σε έναν ιερωμένο, τον Καρδινάλιο Μπορομέο και τον εκλιπαρούσε να του στείλει τα λείψανα του θείου του, Κάρλο, πιστεύοντας ότι θα τον βοηθούσαν να ξεφύγει από ό,τι τον κυνηγούσε: από τις ερινύες!
Το όνομά του ήταν Κάρλο Τζεσουάλντο και δεν ησύχασε από τα φαντάσματα που τον κυνηγούσαν από το σούρουπο μέχρι την αυγή ως την ημέρα που έκλεισε τα μάτια του και δεν τα άνοιξε ποτέ ξανά. Ποιος ήταν ο Κάρλο Τζεσουάλντο και τι τρομερό είχε κάνει στη ζωή του;

Μπορεί και να μην είναι αλήθεια ότι το σπίτι της οικογένειάς του είναι στοιχειωμένο από τα εκδικητικά φαντάσματα της νεκρής γυναίκας του και του εραστή της. Μπορεί και να μην είναι αλήθεια ότι ήταν ένοχος για βρεφοκτονία, νεκροφιλία και μαγεία. Μπορεί και να μην είναι αλήθεια ότι κατατρυχόταν μέχρι το τέλος της ζωής του από... μάγισσες. Όμως ηαλήθεια είναι πως η ζωή του Κάρλο Τζεσουάλντο είναι από μόνη της ένα μυθιστόρημα τρόμου και εγκλημάτων...

Καταραμένος μουσικός, κατατρεγμένος πρίγκιπας

Ο Τζεσουάλντο, ήταν ένας από τους κορυφαίους συνθέτες που έζησε μεταξύ 16ου και 17ου αιώνα στην Ιταλία (πρίγκιπας της της Βενόζα και κόμης της Κόντσα). Ως μουσουργός έγραψε το όνομά του πλάι σε εκείνα μεγάλων συναδέλφων του για τα έντονα εκφραστικά μαδριγάλια του (το μαδριγάλι είναι είδος  πολυφωνικής - φωνητικής μουσικής που άνθισε την εποχή της Αναγέννησης· πρωτοεμφανίστηκε στην Ιταλία του 14ου αιώνα) και μουσικά θρησκευτικά θέματα στα οποία χρησιμοποιούσε μία ιδιαίτερη μουσική γλώσσα, που δεν ακούστηκε ξανά μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα! Η μουσική του ήταν τόσο ακραία και ξεχωριστή, που ορισμένοι κριτικοί και συνθέτες του 20ού αιώνα θεωρούν τον Τζεσουάλντο ως πρωτοπόρο στο είδος του. Οι απότομες αλλαγές ρυθμικής αγωγής, όπου τα αργά μέρη - όπου τελούνται οι πιο απρόσμενες, χρωματικές αρμονικές συνδέσεις - ακολουθούνται από γρήγορα, διατονικά περάσματα, χωρίς συνδετικές γέφυρες· ο Τζεσουάλντο ενέπνευσε έναν μεγάλο αριθμό μουσικών ακόμα και στον 20ο αιώνα!

Όμως δεν ήταν η μουσική και το ταλέντο του που τον καταχώρησαν στο βιβλίο της Ιστορίας, άλλωστε σε αυτό υπάρχουν δεκάδες μουσουργοί πολύ πιο ψηλά σε αισθητική και δύναμη από τον Τζεσουάλντο, που θα έσπρωχναν το όνομά του να καταγραφεί σε μια υποπαράγραφο του κεφαλαίου «μουσική» με ψιλά γράμματα.
Ο Κάρλο Τζεσουάλντο έμεινε στην Ιστορία για ένα διπλό αποτρόπαιο έγκλημα! Ο Τζεσουάλντο έχει χαρακτηριστεί ως θηριώδης δολοφόνος και θεϊκός συνθέτης!
Ο Τζεσουάλντο ήταν γόνος αριστοκρατικής οικογένειας. Ο θείος του, Κάρολος Μπορομέο, ήταν καρδινάλιος και αργότερα αγιοποιήθηκε από τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, ενώ η μητέρα του, Τζιρόλαμα, ήταν ανεψιά του Πάπα Πίου Δ’. Ο Κάρλο γεννήθηκε το 1566 στη Βενόζα. Το Το 1586 ο Κάρλο Τζεσουάλντο νυμφεύθηκε την πρώτη του εξαδέλφη Ντόνα Μαρία Ντ' Άβαλος, τέσσερα χρόνια μεγαλύτερή του, που θεωρείτο η πιο όμορφη γυναίκα της Νάπολης!

Κάρλο Τζεσουάλντο, θηριώδης δολοφόνος και θεϊκός συνθέτης!

Η Μαρία, δύο χρόνια μετά τον γάμο της συνήψε ερωτική σχέση με τον Φαμπρίτσιο Καράφα, Δούκα της Άντρια. Ο δεσμός του παράνομου ζεύγους μπορεί να έμεινε κρυφός από τον Τζεσουάλντο για περίπου δυο χρόνια, όμως όλοι στην περιοχή γι’ αυτόν ψιθύριζαν. Στις 16 Οκτωβρίου του 1590 ξέσπασε η καταιγίδα: ο Τζεσουάλντο ενώ κυνηγούσε μακριά από το κάστρο του, το ερωτευμένο ζευγάρι συνευρισκόταν στο Παλάτι Σαν Σεβέρο της Νάπολης. Ο απατημένος σύζυγος επέστρεψε αιφνιδιαστικά και τους βρήκε στο κρεβάτι. Δίχως δεύτερη σκέψη ο Τζεσουάλντο τους κατέσφαξε! Επόμενη κίνησή του ήταν να τοποθετήσει τα αιμόφυρτα πτώματά τους στην είσοδο του παλατιού, σε κοινή θέα! Ο Τζεσουάλντο ήταν ευγενής και δεν του ασκήθηκε δίωξη. Οι λεπτομέρειες της σφαγής σώζονται με κάθε ακρίβεια, χάρη στις καταθέσεις μαρτύρων και τα πρακτικά των Αρχών. Η σύζυγός του Τζεσουάλντο, Μαρία, μαχαιρώθηκε δεκάδες φορές από τον απατημένο σύζυγό, ο οποίος - όπως λέγεται - κατά την έξαψη του φόνου φώναζε «δεν θα ψοφήσεις; Θα ψοφήσεις!»... Ο εραστής της κατέληξε έπειτα από πολλά χτυπήματα με ξίφος, ένα από τα οποία τον βρήκε στο κεφάλι. Το πτώμα του ήταν ντυμένο με το νυχτικό της Μαρίας, ενώ τα ρούχα του βρέθηκαν χωρίς κηλιδες αίματος, πλάι στο κρεβάτι. Οι αναφορές της αστυνομίας παραμένουν ανατριχιαστικές, 400 χρόνια μετά!

Η Κόλαση μόλις άρχιζε

Και μετά η ζωή του μουσικού Τζεσουάλντο έγινε Κόλαση: σκότωσε τον γιό του που πίστευε ότι ήταν καρπός του παράνομου έρωτα της συζύγου του με τι τρόπο λέτε; Γύριζε το βρέφος με ταχύτητα γύρω από την κούνια του μέχρι να ξεψυχήσει! Ο Τζεσουάλντο σκότωσε και τον πεθερό του, που θέλησε να πάρει εκδίκηση για τον φόνο της κόρης του. Κι έπειτα από αυτά ο Τζεσουάλντο νυμφεύθηκε ξανά. Με τη Λεονόρα ντ' Έστε, ανιψιά του Δούκα Αλφόνσου Β’. Και ο νέος γάμος του μουσικού δεν στέριωσε: η Λεονόρα περνούσε μεγάλα διαστήματα μακριά του, κατοικώντας με τον αδελφός της στη Μόντενα· ο Τζεσουάλντο της έστελνε απειλητικές επιστολές. Το 1600 πέθανε ο δεύτερος γιος του Τζεσουάλντο από τον δεύτερο γάμο του. Ο Τζεσουάλντο πέθανε απομονωμένος στο κάστρο του, τρεις εβδομάδες μετά το χαμό και του πρωτότοκου γιου του Εμανουέλε, από τον πρώτο του γάμο.

Η ατιμωρησία των ευγενών

Οι Ιταλοί ευγενείς της εποχής ήταν ουσιαστικά υποχρεωμένοι να σκοτώσουν τη σύζυγό τους μόλις την έκριναν ένοχη για μοιχεία. Αυτό το γεγονός δεν κάνει το ειδεχθές έγκλημα του Τζεσουάλντο λιγότερο σοκαριστικό, αλλά δείχνει ότι ένας ανάλογος φόνος δεν αποτελούσε ειδική περίπτωση.
Ο Κάρλο βρήκε καταφύγιο για κάποιο διάστημα στο απρόσιτο κάστρο του και στη συνέχεια μετακόμισε στη Φεράρα . Η απομόνωση, η ενοχή και η εξιλέωση ενέπνευσαν την έντονη συνθετική του δραστηριότητα. Οι σελίδες της μουσικής του είναι γεμάτες μελαγχολία, απόγνωση και αγωνία· αυτή η περίοδος ήταν σίγουρα η πιο παραγωγική σε μουσικό και πολιτισμικό επίπεδο: στο κάστρο όπου απομονώθηκε ο Τζεσουάλντο σύχναζαν διακεκριμένοι διανοούμενοι, μεταξύ των οποίων ο Torquato Tasso και ο Giovanni Battista Marino.

Η ιστορία του Τζεσουάλντο και της μουσικής του έχει συναρπάσει και εμπνεύσει καλλιτέχνες του 20ου και 21ου αιώνα, από τον Stravinsky στον Boulez, τον Andriessen στον Brett Dean, τον Werner Herzog στον Ian Rankin.
Το 1995, ο γερμανός σκηνοθέτης Βέρνερ Χέρτζογκ γύρισε μια μικρού μήκους ταινία, με τίτλο Death for Five Voices (Θάνατος για πέντε φωνές). Το δοκιμιογραφικό φιλμ για το ZDF, αφηγείται τη ζωή και το έργο του Τζεσουάλντο, και πρωταγωνιστεί η ιταλίδα τραγουδίστρια Μίλβα.

«Πεθαίνω, αλίμονο, στα βάσανά μου. Και αυτή που θα μπορούσε να μου δώσει ζωή, Αλίμονο, με σκοτώνει και δεν θα με βοηθήσει!
Ω θλιμμένη μοίρα, αυτή που μπόρεσε να μου δώσει ζωή, Αλίμονο, μου δίνει τον θάνατο!» έγραφε ο Τζεσουάλντο το 1610 και όσοι γνώριζαν έλεγαν με σκυμένα κεφάλια: Ο Κάρλο Τζεσουάλντο γεννήθηκε για τα μαδριγάλια και τα μαδριγάλια για τον Κάρλο Τζεσουάλντο. Και για το έγκλημα, θα προσθέταμε...

https://www.ethnos.gr/

Η πιο αιμοσταγής γυναίκα της Ιστορίας: Τρόμαξε τον Λένιν, ο Στάλιν τη θαύμασε και οι Ρώσοι ντράπηκαν - Πώς εξόντωνε τους εχθρούς της Επανάστασης και πώς πέθανε το Τέρας της Κριμαίας

 Η πιο αιμοσταγής γυναίκα της Ιστορίας: Τρόμαξε τον Λένιν, ο Στάλιν τη θαύμασε και οι Ρώσοι ντράπηκαν - Πώς εξόντωνε τους εχθρούς της Επανάστασης και πώς πέθανε το Τέρας της Κριμαίας

Την έχουν πει: H πιο Aιμοσταγής Γυναίκα της Ιστορίας» και Τέρας της Κριμαίας. Τι σημασία έχει το όνομά της μπροστά σε τέτοια προσωνύμια; Έχει σημασία όμως να τονίσουμε ότι εκείνη η γυναίκα τρόμαξε με τη σκληρότητά της τον Λένιν, προκάλεσε τον θαυμασμό του Στάλιν (περίεργο…) και ακόμα και σήμερα οι Ρώσοι προσπαθούν να την διαγράψουν… Για να ξεφυλλίσουμε το λερωμένο βιβλίο της ιστορίας της:

Την 1η Απριλίου του 1876 γεννιόταν στο Κίεβο ένα χαριτωμένο κοριτσάκι κι έφερνε την ευτυχία στην οικογένεια του πάμπλουτου εβραίου εμπόρου Σαμουίλ Μάρκοβιτς Ζαλκίντ· την μικρή την βάπτισαν Ροζαλία. Εκείνο το όνομα θα την ακολουθούσε μέχρι το θάνατό της και θα ήταν το μόνο σταθερό θεμέλιο ζωής, που κράτησε μέχρι να κλείσει τα μάτια της: το όνομα Ροζαλία και το πατρώνυμο: Σαμουίλοβνα, όλα τα υπόλοιπα γκρεμίστηκαν με τον καιρό.

Τα ονοματεπώνυμα και τα προσωνύμια άλλαζαν συχνά: Οσίποφ, θεία Άνια, Βαλέρια, Δαίμονας… και μόνο ένα προσωνύμιο τη συνόδευσε μέχρι το ξόδι της: η Χωριάτισσα, όμως… Όμως η Ιστορία την κατέγραψε ως την «πιο θανατηφόρα γυναίκα της Ιστορίας», χειρότερη κι από πανδημία! Και σίγουρα, εκείνο το γλυκό, χαριτωμένο και συμπαθητικό κοριτσάκι είχε «πεθάνει» με την ενηλικίωση του.
Η Ροζαλία Ζεμλιάτσκα, λοιπόν, όπως καταγράφηκε στο κεφάλαιο των Τεράτων που πάτησαν στη Γη (το όνομα Ζεμλιάτσκα το απέκτησε από τον πρώτο της σύζυγο) σπούδασε στη Γαλλία, στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της Λυών και στα 17 της χρόνια ξύπνησε μέσα της το πάθος της επανάστασης.

Ηρωίδα της ΕΣΣΔ, αλλά και σφαγέας. Το όνομά της Ροζαλία Ζεμλιάτσκα

Η Ροζαλία υπήρξε μια από τις βασικές πρωταγωνίστριες κατά την αποτυχημένη Ρωσική Επανάσταση του 1905. Μετά 12 χρόνια διάρκειας του Ρωσικού Εμφυλίου Πολέμου, η Ζεμλιάσκα εμφανίστηκε στο προσκήνιο ως βασική ενορχηστρωτής της αιματοβαμμένης Κόκκινης Τρομοκρατίας, μετά την κατάληψη της εξουσίας από τους Μπολσεβίκους. Μάλιστα από το 1920 έως το 1921, όταν η Ζεμλιάσκα προΐστατο στην καταστολή και τιμωρία των αντιφρονούντων στην Κριμαία, οργάνωσε και επέβλεψε προσωπικά μαζικές δολοφονίες που στοίχισαν τη ζωή δεκάδων χιλιάδων – και πιθανώς εκατοντάδων χιλιάδων – ανθρώπων!

Από μικρή χαμογελούσε με τον φόνο...

Από μικρή η Ροζαλία μεγάλωσε σε ένα καταπιεσμένο, από την εξουσία, περιβάλλον Δεδομένου του αντισημιτισμού του τσαρικού καθεστώτος, γίνεται αντιληπτό ότι οι (Εβραίοι) γονείς της κυνηγήθηκαν και απέκτησαν επαναστατικές τάσεις.
Μία από τις πρώτες παιδικές αναμνήσεις της Ροζαλίας ήταν οι πανηγυρισμοί και οι επιδοκιμασίες των γονιών της όταν ακούστηκε η είδηση της δολοφονίας του τσάρου Αλέξανδρου Β' από επαναστάτες το 1881.

Η Ροζαλία μυήθηκε στις ιδέες της Επανάστασης από τον μεγαλύτερο αδερφό της. Η Ροζαλία συνελήφθη από την αστυνομία της Ρωσίας, και σφυρηλατούμενη μέσα στις σκληρές τσαρικές φυλακές, στράφηκε στον μαρξισμό· το 1902, εντάχθηκε στην ομάδα του Λένιν στο Κομμουνιστικό Κόμμα και έγινε σημαίνον στέλεχος των Μπολσεβίκων. Η Ροζαλία, η οποία τότε υιοθέτησε το επαναστατικό όνομα Ροζαλία Ζεμλιάτσκα, ήταν μια ακούραστη διοργανώτρια συγκεντρώσεων· περνούσε τον περισσότερο χρόνο της ανάμεσα στην Αγία Πετρούπολη, την Οδησσό και άλλες πόλεις της Ευρώπης για να συναντηθεί με εκτοπισμένους από το τσαρικό καθεστώς. Η Ροζαλία ήταν μια εξέχουσα προσωπικότητα ανάμεσα στους επαναστατικούς κύκλους της Μόσχας κατά τη διάρκεια της Ρωσικής Επανάστασης του 1905 και ήταν η πιο συνεπής μπροστάρησα στα οδοφράγματα της πόλης.

Στρατιώτες Μπολσεβίκοι στην Κριμαία

Η Ροζαλία πέρασε δύσκολη περίοδο μετά την καταστολή της Επανάσταση του 1905· συνελήφθη και φυλακίστηκε πολλές φορές, νόσησε από φυματίωση και εμφάνισε σοβαρή καρδιακή νόσο, μέχρι που διέφυγε από τη Ρωσία το 1909, με σοβαρές βλάβες στην υγεία της, για να συμπορευτεί με τον Λένιν και άλλους Μπολσεβίκους στην εξορία· επέστρεψε στη Μόσχα το 1914 (είχε αναλάβει την παράνομη μεταφορά αντικαθεστωτικών στα σύνορα της Φινλανδίας), φαινομενικά εξαντλημένη και αδύναμη στα πρόθυρα της κατάρρευσης, για να «αναστηθεί» με τη Ρωσική Επανάσταση του 1917. Ως πρώιμο μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής του Σοβιέτ της Μόσχας, η Ροζαλία ήταν μάχιμη και αποτελεσματική όταν οι Μπολσεβίκοι κατέλαβαν την εξουσία.

Σκαλί σκαλί προς την κορυφή

Στον Ρωσικό Εμφύλιο Πόλεμο που ακολούθησε, υπηρέτησε ως στρατιωτικός επίτροπος στο νότιο μέτωπο και υποστήριξε τη «στρατιωτική αντιπολίτευση», η οποία αντιτάχθηκε στην στήριξη πρώην αξιωματικών του Ρωσικού Αυτοκρατορικού Στρατού.
Ο Λένιν διόρισε την Ζεμλιάτσκα επικεφαλής πολιτικό επίτροπο για την 8η Στρατιά στην Ουκρανία και έπειτα στη 13η Στρατιά.
Και τότε η Ροζαλία άρχισε να ξεδιπλώνει τον σκληρό και αιμοσταγή χαρακτήρα της κατά τη διάρκεια της Κόκκινης Τρομοκρατίας: αιματηρή περίοδο καταστολής από τους Μπολσεβίκους που πυροδοτήθηκε το 1918 μετά μια αποτυχημένη απόπειρα δολοφονίας του Λένιν.

Η Ροζαλία προκάλεσε τον τρόμο από την αρχή: υποστήριξε την εξόντωση των ταξικών εχθρών και συμμετείχε ενεργά στις πρώτες εκτελέσεις στη Μόσχα. Ο ζήλος και οι μέθοδοί της ανησύχησαν ακόμη και τον διαβόητο Φέλιξ Τζερτζίνσκι, επικεφαλής της Cheka (πρόδρομος της NKVD και της KGB). Ο Τζερτζίνσκι είχε το προσωνύμιο «Σιδερένιος Φέλιξ», κάτι που σημαίνει πως αυτά που είδε να κάνει η Ροζαλία, ακόμα κι αυτόν τον «Σιδερένιο» τον λύγισαν. Έτσι, το 1920, κάλεσαν τη Ροζαλία στα Κεντρικά Γραφεία στη Μόσχα και την ενημέρωσαν ότι την μεταθέτουν στην Κριμαία.

Η Ροζαλία στάλθηκε στην Κριμαία ως Γραμματέας της Περιφερειακής Επιτροπής του Ρωσικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Η Κριμαία ήταν ένας από τους τελευταίους θύλακες του Λευκού Στρατού, που ακόμα πολεμούσαν τους Κόκκινους Μπολσεβίκους.
Η Ροζαλία έφτασε στην ουκρανική χερσόνησο αποφασισμένη να εξοντώσει εκείνους που επέμεναν ακόμα να μην βλέπουν το μέλλον της Επανάστασης.

Η συμπαθητική Ροζαλία μεταλλάχτηκε στο Τέρας της Κριμαίας

Ένα ανατριχιαστικό δάσος από πτώματα

Οργάνωσε εκτελέσεις τις οποίες επέβλεπε προσωπικά – πολλοί λένε ότι και η ίδια σκότωνε ανθρώπους και κάποια στιγμή, όταν κατάλαβε ότι η υπόθεση θα τραβήξει πολύ, και έχοντας ευσυνειδησία για τα οικονομικά της Επανάστασης που δεν πήγαιναν και τόσο καλά, αποφάσισε να κάνει οικονομία από τις μαζικές εκτελέσεις - δολοφονίες ή ό,τι επρόκειτο να γίνει, να το κάνει όσο το δυνατόν φθηνότερα. Σε μια εποχή που οι Μπολσεβίκοι μετρούσαν τις σφαίρες μία προς μία και τις έβλεπαν να λιγοστεύουν, η Ροζαλία αποφάσισε ότι ήταν παράλογο να σπαταλούνται πυρομαχικά για εκτελέσεις αιχμαλώτων· για να μειώσει, λοιπόν, τα έξοδα, παρήγγειλε πέτρες τις οποίες οι δήμιοι έδεναν στα πόδια των μελλοθανάτων, οι οποίοι στη συνέχεια πετάγονταν στη θάλασσα. Δεκάδες χιλιάδες έχασαν τη ζωή τους μ’ αυτόν τον ανελέητο τρόπο· λέγεται μάλιστα ότι, όταν τα νερά του κριμαϊκού κόλπου ήταν ήρεμα και η ορατότητα καλή, διακρίνονταν καθαρά ολόκληρες σειρές από όρθια κορμιά που σχημάτιζαν ένα φρικτό υποθαλάσσιο δάσος, που σειόταν από τα ρεύματα στον βυθό της θάλασσας.

Η Μαύρη Θάλασσα έγινε κόκκινη

Η Ροζαλία ήταν, όπως το έθεσε ο νομπελίστας συγγραφέας Αλεξάντερ Σολζενίτσιν: «Η μανία του κόκκινου τρόμου ήταν ανελέητη. Μετά την εμφάνισή της, η Μαύρη Θάλασσα έγινε κόκκινη από το αίμα των εκτελεσθέντων! Τα πολυβόλα δούλευαν ασταμάτητα! Τα παιδιά γονατισμένα παρακαλούσαν να γλιτώσουν οι γονείς τους, αλλά η μανία ήταν ανένδοτη... »

Η Ροζαλία Ζεμλιάτσκα εικονίζεται σε έναν σοβιετικό φάκελο επιστολών του 1975

Η Ροζαλία κάποτε γύρισε στη Μόσχα όπου της απονεμήθηκε το μετάλλιο του Ερυθρού Τάγματος - τότε το υψηλότερο σοβιετικό μετάλλιο. Η Ρόζα Ζεμλιάτσκα ήταν από τους λίγους παλιούς Μπολσεβίκους που επέζησαν της Μεγάλης Εκκαθάρισης του Στάλιν (τον οποίο, όπως λένε, εντυπωσίασε με τη σκληρότητά της) και μάλιστα έλαβε σημαντική προαγωγή τον Μάιο του 1939, όταν διορίστηκε Πρόεδρος της Σοβιετικής Επιτροπής Ελέγχου και Αναπληρώτρια Πρόεδρος του Συμβουλίου Λαϊκών Επιτρόπων της ΕΣΣΔ· είναι η μοναδική γυναίκα που υπηρέτησε σε τόσο υψηλό επίπεδο κατά τη σταλινική περίοδο.
Για τη Ροζαλία γράφτηκαν βιβλία, ποιήματα και δρόμοι πήραν το όνομά της (άλλαξαν όνομα μετά την πτώση της ΕΣΣΔ). Η Ροζαλία πέθανε ένα χειμωνιάτικο βράδυ του Γενάρη του 1947, στον ύπνο της από καρδιακή ανακοπή, σε ηλικία 71 χρονών. Έξω χιόνιζε τύψεις, αλλά η Ροζαλία είχε σκεπαστεί καλά στο ζεστό της κρεβάτι για να μην της χαλάσουν την ηρεμία.

https://www.ethnos.gr/

ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΡΕΧΟΥΝ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ !

ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΡΕΧΟΥΝ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ !

ΑΓΩΓΗ

 

Πληροφορίες-Επανάσταση και Κρίση στη Φιλοσοφία (Μέρος-2) Narayan Giri, Okhaldhunga, Νεπάλ Οκτ. 7 Ανίλ Ρατζιμγουάλε μεταφραστής και επιμελητής - Ramesh Sunuwar -Ναραγιάν Γκίρι Μελέτη-Έρευνα (Βασικές Γνώσεις του Συνολικού Αντικειμένου) «Διαλεκτική» και Χέγκελ: Επανεξέταση της Ενότητας-38 του Λένιν Εδώ χρησιμοποιούμε τη λέξη «διαλεκτική». Στη γλώσσα μας, η λέξη «διαλεκτική» χρησιμοποιήθηκε πάντα για αυτό. Μερικές φορές χρησιμοποιούνται και οι λέξεις «Αντίφαση», «Αλληλεπίθεση» κ.λπ. Αλλά κατά την κατανόησή μας, αντί για «σύγκρουση» και «διαλεκτισμό», η «διαλεκτική» αντικατοπτρίζει την ουσία της διαδικασίας με μεγαλύτερη ακρίβεια. Οι κατάλληλοι όροι της γλώσσας μας παραμορφώνουν σε μεγάλο βαθμό τη «διαλεκτική» και την κρατούν μονόπλευρη. Πολύ λιγότερη προσοχή έχει δοθεί στη «διαλεκτική» του Χέγκελ. Αυτός είναι επίσης ένας πολύ μεγάλος λόγος για τις τεράστιες δυσκολίες στην κατανόηση της σύγχρονης αλλαγής και στην εξαγωγή των απαραίτητων φιλοσοφικών συμπερασμάτων από αυτήν. Παραδόξως, έχει δοθεί ακόμη λιγότερη προσοχή στον Τόμο 38 των Συλλογικών Έργων του Λένιν πάνω από το 1 , ενώ πολλά από τα άλλα έργα και τόμους του έχουν γίνει διάσημα και χρησιμοποιημένα. Αυτά τα σχόλια για τον Χέγκελ είναι σχεδόν άγνωστα. Η ενότητα 38 μελετήθηκε για πρώτη φορά στη γλώσσα μας ως μέρος αυτού του βιβλίου. Μια λεπτομερής εξέταση του Χέγκελ και του Λένιν, καθώς και της «διαλεκτικής», είναι απαραίτητη για να ξεκαθαρίσουν πολλές σύγχυση. Η σημασία τους αυξάνεται ακόμη περισσότερο στο πλαίσιο της τρέχουσας νεοτεχνολογικής και κβαντικής επανάστασης. Ο Λένιν έχει πει σε ένα μέρος - «Διλεκτική» είναι η μελέτη των αντίθετων μερών ενός συνόλου διαιρώντας το σε δύο μέρη. 2 Αυτή η πρόταση, μαζί με πολλές άλλες, οδήγησε σε μια ψευδή και μηχανιστική κατανόηση της «διαλεκτικής», τόσο μεταξύ των υποστηρικτών όσο και των αντιπάλων. Οι μη μαρξιστές στοχαστές έχουν επίσης επικρίνει τον μαρξισμό παίρνοντας τη «διαλεκτική» με την έννοια της «σύγκρουσης των αντιθέτων». Η παραπάνω διατύπωση του Λένιν παρουσιάζει σε μεγάλο βαθμό μια διαλεκτική έννοια της «διαλεκτικής». Υπό αυτή την έννοια είναι περιορισμένη. Αν και ο Λένιν δεν εξήγησε αυτή την πρόταση λεπτομερώς σε εκείνο το μέρος, αυτό που είναι σαφές από τα σχόλιά του σε άλλα σημεία στην Ενότητα-38 είναι ότι εξηγεί τη διαδικασία ανάπτυξης της εγελιανής «διαλεκτικής» χωρίς να παίρνει την έννοια της «σύγκρουσης». Η σύγκρουση μπορεί να εμφανιστεί σε κοινωνικές διαδικασίες όπως η ταξική πάλη, αλλά η σύγκρουση δεν είναι μόνο ανεπαρκής για να εξηγήσει και να κατανοήσει τις λεπτές διαδικασίες της κοινωνίας, της φύσης και του σύμπαντος και τις αλλαγές που συμβαίνουν στο πεδίο των ιδεών, αλλά είναι επίσης μονόπλευρη . Μεταγενέστεροι μαρξιστές στοχαστές και κινήματα έλαβαν αυτή και άλλες προτάσεις του Λένιν μηχανικά και κυριολεκτικά, αφαιρώντας τες από το πλαίσιό τους και υπερτονίζοντας τη «διαλεκτική» τους μορφή, σκοτώνοντάς τες. Ο ίδιος ο Λένιν έθεσε επίσης το ζήτημα του τέλους της ζωτικότητας, στο ίδιο άρθρο του «Για το ζήτημα της «διαλεκτικής»». Η «διαλεκτική» δεν περιορίζεται μόνο στη σύγκρουση, δεν είναι καν η κύρια πτυχή, φαίνεται ξεκάθαρα από τη μελέτη του τόμου-38 των έργων του Χέγκελ και του Λένιν. Η ζωτικότητα της κίνησης, η ροή και η ανάπτυξη, ο δυναμισμός, οι διαφορές στις διαφορετικές στιγμές του, οι διαφορετικές κατευθύνσεις, όψεις, ενότητα, το ίδιο αντικείμενο που παίρνει διαφορετικές μορφές ή πτυχές την ίδια στιγμή, η παρουσία και η απουσία της ίδιας διαδικασίας και η ατομικότητά του στην ίδια στιγμή. την ίδια στιγμή, αυτή είναι η «διαλεκτική», υπάρχουν όψεις της ύπαρξης, και αυτές οι όψεις είναι αιώνιες. Αν η διαδικασία δεν θεωρείται διαρκώς δυναμική, μεταβαλλόμενη, η ζωή της φιλοσοφίας τελειώνει, η ορμή εξαφανίζεται, γίνεται «νεκρή» και μια τέτοια κοσμοθεωρία δεν είναι οδηγός. Όψεις της «Διαλεκτικής» Ο Χέγκελ εξέτασε διάφορες πτυχές της «διαλεκτικής». μι. ΠΡΟ ΧΡΙΣΤΟΥ. Αναλύοντας την ελληνική ελεατική φιλοσοφία που γεννήθηκε στην Ηλεία της Ιταλίας τον 6ο αιώνα, ανακάλυψε μερικά σημαντικά στοιχεία: 1. καθαρή ταχύτητα σκέψης, 2. Σύγκρουση στην ουσία των πραγμάτων. Η ανθρώπινη σκέψη ή σκέψη-ουσία κινείται συνεχώς και αλλάζει από το ένα στο άλλο. Δεύτερον, αντικείμενο-ουσία ή σκέψη-ουσία βρίσκεται σε σύγκρουση. Ο Χέγκελ έχει πει: η ατελείωτη πάλη ανάμεσα στο «πράγμα-αυτό-εαυτό» και «πράγμα-μορφή» ή πράγμα-ουσία και πράγμα-αυτό-αυτό. 3 Η ουσία είναι παροδική, δυναμική και ρευστή στη φύση, εντός της οποίας τα όρια είναι σχετικά. Ο Χέγκελ έρχεται πολύ κοντά στην ανακάλυψη της υλιστικής διαλεκτικής: στην ανάλυσή του για τον Ζήνωνα βρίσκει αυτό που αποκαλεί «αντικειμενική «διαλεκτική»». 4 Στη συνέχεια, ο Χέγκελ παρουσιάζει μια πολύ σημαντική και εκπληκτική πρόταση: αυτού του είδους η «διαλεκτική» περιλαμβάνει το αντικείμενο από μόνο του, χωρίς προκαθορισμένες αντιλήψεις ή δομές σκέψης για το αντικείμενο, χωρίς εξωτερικές επιρροές. Τοποθετούμε τον εαυτό μας μέσα στο αντικείμενο. Να κατανοήσουμε την ουσία του και να αφομοιώσουμε τον καθοριστικό παράγοντα του. Σε αυτή τη διαδικασία προκύπτει και λειτουργεί η αντίθετη απόφαση-αποτέλεσμα ή ορισμός και από την άρνηση αυτής της αντίθεσης, αφού την υπερβούμε, ανακαλύπτεται κάτι άλλο. 5 Διείσδυση «στα πράγματα» – αυτή είναι η ουσία του διαλεκτικού υλισμού. Στοιχεία «Διαλεκτικής» Σχεδόν όλοι αγνοούν αυτό το κομμάτι της φιλοσοφίας, ειδικά την υλιστική διαλεκτική. Έχει παραμεληθεί τελείως στις φιλοσοφικές μελέτες, ειδικά τα 16 στοιχεία που περιγράφει ο Λένιν, για τα οποία θα πούμε κάτι αργότερα. Αυτό που είναι γενικά αποδεκτό είναι ότι ο Χέγκελ, ο Μαρξ και ο Λένιν μιλούν για τους τρεις νόμους της «διαλεκτικής». Αυτό όμως δεν είναι σωστό. Ο Χέγκελ και ο Λένιν μιλούν για τρία στοιχεία «διαλεκτικής» εκτός από κανόνες: 1. «Η ιδέα ή η αρχή της αυτοδιάθεσης». Η ταχύτητα της σκέψης είναι αυτορυθμισμένη. Η κατεύθυνση της κίνησης θα πρέπει να καθοριστεί (να αναζητηθεί). Ποιες είναι οι διαφορετικές όψεις του, ποια τα αντίθετά του; Πώς είναι ευμετάβλητα, δυναμικά, διαφορετικά μεταξύ τους και αναπόσπαστα, μπήκαν το ένα μέσα στο άλλο. Από αυτό, βρίσκεται η πηγή της ταχύτητας. Αυτό το είδος ανάλυσης δεν συναντάται συνήθως στον μαρξισμό, είναι πιο ζωντανό από τον βιβλιομανή μαρξισμό. Εδώ ο Λένιν (και ο Χέγκελ) μιλούν για μονόλογο αντί για «νόμους» της «διαλεκτικής». Οι πτυχές της αλλαγής παρά οι κανόνες είναι πιο χρήσιμες για την εξήγηση της διαδικασίας. 2. «Η αντικρουόμενη φύση των πραγμάτων, οι αντικρουόμενες τάσεις σε κάθε περίπτωση». Σε κάθε αντικείμενο και γεγονός υπάρχουν αντίθετες (αντίθετες ή αλληλοαντιφατικές) τάσεις. Από αυτή τη δήλωση βρίσκουμε ότι κάθε διαδικασία είναι αντιφατική. Έτσι είναι πιο εύκολο να το καταλάβεις. 3. «Ενότητα Ανάλυσης και Σύνθεσης». Αυτό ισχύει τόσο για ιδέες όσο και για αντικείμενα. 16 Στοιχεία «Διαλεκτικής» Τα τρία στοιχεία που δίνονται παραπάνω χωρίζονται σε 16 στοιχεία. Δεν συναντάται πουθενά αλλού στη σύγχρονη φιλοσοφία, η οποία περιλαμβάνει τη μαρξιστική φιλοσοφία, και τα εύσημα για την ανακάλυψή της ανήκουν στον Χέγκελ και στον Λένιν. Μέσα από αυτά τα στοιχεία, ο Λένιν προσπαθεί να αντικατοπτρίσει το σύνολο της διαλεκτικής πραγματικότητας, στην οποία είναι γνωστές οι διάφορες όψεις, στοιχεία, δυνάμεις, κατευθύνσεις κίνησης, φύση της πηγής κ.λπ. και έτσι αντικατοπτρίζει ολόκληρη τη «διαλεκτική» πραγματικότητα. Η πραγματικότητα μπορεί να γίνει κατανοητή όχι από παραδείγματα, αλλά από την ίδια την κίνηση. Το παράδειγμα διαχωρίζει την ύλη από την κίνηση, καθώς και από τις αλληλεπιδράσεις, και έτσι η πραγματική της φύση δεν εμφανίζεται. Το να προσπαθείς να κατανοήσεις τον κόσμο μέσω παραδειγμάτων σημαίνει να τερματίσεις το ζωντανό κίνημα. Κάθε παράδειγμα έχει ατελείωτες αλληλεπιδράσεις. Η ύλη κινείται συνεχώς και η ροή αντανακλά διαρκώς μεταβαλλόμενες σχέσεις. Επομένως, η κρίση της ύπαρξής του δεν μπορεί να γίνει χωρίς μελέτη των άπειρων σχέσεων και αντιφάσεων του. Τα κενά και οι αντιφάσεις είναι εσωτερικά και επομένως αποτελούν οποιαδήποτε διαδικασία. Είναι διαδικασίες οι ίδιες. Η ανάλυση και η σύνθεση ανακαλύπτουν κρίσεις ποιότητας διαδικασίας και υπαρξιακές κρίσεις μέσα από ατελείωτες αλληλεπιδράσεις. Η αντίφαση δεν είναι αμφίπλευρη, μια εικόνα με δύο πλευρές, μια πάλη δύο ίσων αντιθέτων. Μια αμφίπλευρη ερμηνεία δεν βοηθά στην πλήρη κατανόηση των γεγονότων. Μια αίσθηση διμερούς, πρόσωπο με πρόσωπο σύγκρουσης συσκοτίζει τις ατελείωτα δυναμικές πτυχές της διαδικασίας και την ποικιλία των αλληλεπιδράσεων. Αυτό που υποδηλώνει είναι ότι η σύγκρουση δεν είναι μόνο διμερής και διπολική. Είναι πολυμερές, πολυπολικό. Η διμερής σύγκρουση είναι σημαντικό μέρος της πραγματικότητας, αλλά όχι ολόκληρη η πραγματικότητα. Όταν εμφανίζεται κενό, η ταχύτητα επιταχύνεται. Όσο δεν υπάρχει μετάβαση σε διαφορετικές όψεις, δεν υπάρχει αλλαγή στο χρόνο και στο χώρο. Ακολουθίες σχέσεων αιτίου-αποτελέσματος αποκαλύπτουν σημεία αλλαγής μέσω αμοιβαίας αλληλεξάρτησης. Με την ωρίμανση των αντιφάσεων, η σχέση αιτίου-αποτελέσματος εγκαταλείπει την παλιά μορφή και υιοθετεί μια νέα μορφή. Η κίνηση είναι η ροή των ποιοτήτων. Σύμφωνα με τον Χέγκελ, η «διαλεκτική» είναι το αποτέλεσμα αντίθετων αποφάσεων. Συζητώντας την κατά της κρίσης, ο Χέγκελ κάνει μερικές πολύ σημαντικές προτάσεις, οι οποίες δεν συνάδουν με τη φιλοσοφία του: «Η «Διαλεκτική» θεωρείται συχνά ως μια μορφή τέχνης, όπως λέγαμε, που εξαρτάται από ψυχικές ικανότητες και όχι από αντικειμενικές κινήσεις...» Σύμφωνα με τον ίδιο, η «διαλεκτική» έχει τα ακόλουθα χαρακτηριστικά - όταν σε σχέση με ένα αντικείμενο, γεγονός, κίνηση, σημείο, κόσμο κ.λπ., καθορίζει μια κατάσταση-απόφαση, χρόνο-απόφαση, παραμένει σε ένα συγκεκριμένο μέρος, στο ίδιο χρόνο λαμβάνεται και η αντίθετη απόφαση: Δεν μένει στον συγκεκριμένο χρόνο-χώρο, αντί να περιοριστεί ο χωροχρόνος, γίνεται απεριόριστος, η αντικειμενική κρίση απουσιάζει στον χωροχρόνο. Υπάρχει μια εκπληκτική ομοιότητα εδώ με τα ευρήματα της κβαντικής επιστήμης. Όλα ισχύουν για την κίνηση, τη συνείδηση ​​και τις επιστημονικές αρχές. Η «διαλεκτική» είναι αντίφαση και άρνηση, και αυτό με δύο έννοιες: σε επίπεδα, στο αντικειμενικό επίπεδο το αντικείμενο κινείται προς την ανυπαρξία αρνούμενος τον εαυτό του. Και με την αποκρυφιστική έννοια, η «διαλεκτική» στο αποκρυφιστικό επίπεδο συχνά λαμβάνει τη μορφή τεχνασμάτων ή γκάφες. 7  Ο Χέγκελ όχι μόνο ευνοεί την αντικειμενικότητα της «διαλεκτικής», αλλά επικρίνει και την απόδειξη των «αισθήσεων». Ο Χέγκελ προχωρά περαιτέρω προς την υλιστική «διαλεκτική» και σχεδόν την εξερευνά. «Ένας απλός προβληματισμός ή όνομα ή ιδέα σχετίζεται με ένα υπαρξιακό αντικείμενο χωρίς αντίστοιχη ιδέα ή αρχή...» «Αντικείμενο και ιδέα, επομένως, εμφανίζονται «διαλεκτικά» τόσο μέσω των εσωτερικών όσο και των εξωτερικών σχέσεων. «Έτσι ο χαρακτήρας των αντιθέσεων πεπερασμένων και άπειρων, ατομικών και γενικών, δεν είναι εξωτερικός, αλλά εσωτερικά αντιφατικός και μεταβατικός...» 8 Σύμφωνα με τον Χέγκελ, η άρνηση δεν σημαίνει τίποτα. Ή η απαγόρευση δεν είναι άκυρη. Επειδή το πρώτο αναιρείται από το δεύτερο, το πρώτο ενώνεται με το δεύτερο. Το δεύτερο γίνεται το καθοριστικό στοιχείο του πρώτου. Σύμφωνα με τον Λένιν, η απαγόρευση είναι το σημείο σχέσης. Στον εαυτό βρίσκεται η απαγόρευση του εαυτού. Εξηγώντας τον Χέγκελ, ο Λένιν λέει - Αυτό που απαιτείται από την επιστημονική μέθοδο είναι ότι η διαδικασία πρέπει να παρουσιάζει κενά, μεταβάσεις, σχέσεις κ.λπ. Χωρίς αυτό, μια απλή θετική δήλωση είναι άψυχη. Εάν η δήλωση είναι αρνητική, στη διαδικασία είναι απαραίτητο να υποδηλωθεί ενότητα, άρνηση, σχέση, θετική αρνητική. Απαγόρευση μέσω θετικών δηλώσεων, ενότητα μέσω απαγόρευσης - αυτός είναι ο δρόμος της «διαλεκτικής». 9 Έτσι, αναλύθηκαν 1 έως 14 στοιχεία «διαλεκτικής». Τα 15 και 16 συζητούν τη «διαλεκτική» της ουσίας και της μορφής και της ποσότητας και της ποιότητας. Στην πραγματικότητα, μια λεπτομερής συζήτηση αυτών των 16 στοιχείων δεν υπάρχει πουθενά ξεχωριστά. Αυτά είναι μέρος της ανάλυσης που έγινε από τον Χέγκελ και τον Λένιν, τις μεθόδους τους. Παραδόξως, κανείς δεν μπήκε στον κόπο να τα σκεφτεί. Εξαιτίας αυτού, υπάρχει μια ιδιαίτερη δυσκολία στη μελέτη των φιλοσοφιών και στην εφαρμογή τους στο πλαίσιο των σημερινών αλλαγών. «Διαλεκτική» και ανάπτυξη Ολοκληρώνοντας τις παρατηρήσεις του για τη «διαλεκτική», λέει ο Χέγκελ - αναπτύσσεται από τη μια ουσία στην άλλη και γίνεται πλουσιότερη κάθε φορά. Καθώς προχωράτε προς το υψηλότερο σημείο, θα καταλάβετε πιο εύκολα τη βαθύτερη ουσία. Σύμφωνα με τον Χέγκελ, αυτή είναι η επιστήμη: όσο προχωρά ένας επαναλαμβανόμενος κύκλος, τόσο περισσότερο αγγίζει το σημείο εκκίνησης. Έτσι η επιστήμη είναι ένας κύκλος κύκλων. 10 Αυτή είναι μια πολύ βαθιά, ισχυρή, με επιρροή ανάλυση της επιστήμης, η οποία μας βοηθάει πολύ στην κατανόηση των σημερινών γεγονότων. Κατά τη διάρκεια αυτής της ανάλυσης, ο Χέγκελ μετακινείται από τη σκέψη στη φύση και έρχεται πολύ κοντά στην ανακάλυψη του διαλεκτικού υλισμού. Ο ιδεαλισμός του Χέγκελ σχεδόν τελειώνει στο κεφάλαιο για την Τελική Ιδέα. Γιατί το κύριο θέμα αυτού του κεφαλαίου είναι η διαλεκτική μέθοδος, που τον φέρνει πιο κοντά στα φυσικά φαινόμενα. Χρησιμοποιώντας αυτή τη μέθοδο μπορούμε να κατανοήσουμε την ταχύτητα και την ανάπτυξη. Από αυτό αναπτύσσονται δύο αρχές - η αρχή της ανάπτυξης και της ενότητας. Αναλύοντας την ανάπτυξη, φτάνουμε αναπόφευκτα στην ενότητα του κόσμου, δηλαδή της φύσης, της κίνησης, της ύλης, της σκέψης, του ανθρώπου κ.λπ. Σε αυτό το πλαίσιο γνωρίζουμε τις αλληλεπιδράσεις του χωροχρόνου και της κίνησης: «Η ουσία του χωροχρόνου είναι η κίνηση». 11 Και εδώ υπάρχει μια αναλογία με την κβαντική επιστήμη. Επιπλέον, αυτό είναι ένα κβαντικό συμπέρασμα. Κίνηση σημαίνει και να είσαι και να μην είσαι σε ένα σημείο ταυτόχρονα. Στο σημερινό πλαίσιο, γίνεται πιο σημαντικό στην κρίση ταχύτητας. Γιατί έχουμε πρόβλημα με την κρίση ταχύτητας; Όταν εκφράζουμε μια ιδέα, είναι σαν να σταματάμε να κινούμαστε, να της ‘κόβουμε το λαιμό’ και να την παρουσιάζουμε σαν μια άψυχη εικόνα. Το κοιτάμε ή προσπαθούμε να το δούμε και πιστεύουμε ότι είναι δυναμικό. Και αυτό είναι «διαλεκτική»: μια τέτοια σκέψη διαχωρίζει τη μια στιγμή κίνησης από την άλλη. Απαγορεύει τη συνήθη «διαλεκτική». Αυτό δίνουμε τη γενική μορφή της «διαλεκτικής». Δεν μπορούμε να το φανταστούμε, δεν μπορούμε να το εκφράσουμε, δεν μπορούμε να το μετρήσουμε, δεν μπορούμε να το αντικατοπτρίσουμε, δεν μπορούμε να το φανταστούμε χωρίς να τερματίσουμε τη ζωντάνια του, χωρίς να διακόψουμε την κίνηση, χωρίς να το σπάσουμε, χωρίς να το απλοποιήσουμε, χωρίς να το «πνίξουμε». 12 Αυτή η μέθοδος, η οποία περιορίζεται από την ιστορία και την ανάπτυξη των οργάνων, μας οδηγεί σε μονόπλευρα συμπεράσματα. Αυτή η εξαιρετική ιδέα ζωντανεύει σήμερα στο πλαίσιο των άνευ προηγουμένου ανακαλύψεων της κβαντικής επιστήμης. «Και εκεί βρίσκεται η ουσία της «διαλεκτικής», αυτή η «ενότητα, ομοιογένεια των αντιθέτων». "Φωτογραφία = χωρισμός στιγμών = στιγμή ανάπτυξης." 13 Η σκέψη διακόπτει τη συνέχεια, την κίνηση και τερματίζει την κίνηση. Αυτό μπορεί να είναι ένα ενδιαφέρον θέμα μελέτης. Στον κβαντικό κόσμο, οι ιδέες και οι συσκευές μας δεν αλλάζουν επίσης τις κβαντικές κινήσεις; Αυτή η σύγκρουση μπορεί να επιλυθεί μέσω της συμμετρίας και της ενότητας στη σκέψη και στη δυναμική ύλη. Όπως λέει ο Χέγκελ, κάθε πράγμα είναι ξεχωριστό, όχι από τους άλλους, αλλά από τον εαυτό του, από τη δική του ύπαρξη. Μέσα σε αυτές τις αλληλεπιδράσεις της «διαλεκτικής», οι διαδικασίες σκέψης απομακρύνονται συνεχώς από το αντικείμενο και γίνονται όλο και πιο έμμεσες και αφηρημένες. Αυτός είναι ο τρόπος για να φτάσετε στην ουσία και την τελική μορφή, με άλλα λόγια να φτάσετε στην ουσία των πραγμάτων. Στο πλαίσιο της κβαντικής επανάστασης, αυτό γίνεται ακόμη πιο εμφανές για νέες σχέσεις μεταξύ συνείδησης και κίνησης. Τα κοινωνικά συστήματα γεννιούνται από την επαφή τεχνολογίας και ιστορίας. Ως αποτέλεσμα, η ιδέα επιστρέφει επανειλημμένα στην πραγματικότητα και επανέρχεται πιο πλούσια.  Ο «Θεός» είναι η ουσία του κόσμου - ο ιδεαλισμός μετατρέπει τη φυσική ύπαρξη, τα αντικείμενα σε ιδέες. Αυτή η αλλαγή, ο μετασχηματισμός δεν είναι απλή, αλλά μάλλον μια πολύπλοκη διαδικασία. Έχει μια «διαλεκτική» αμφίδρομου χαρακτήρα αντικειμένου-σκέψης, που αναπτύσσεται μέσα από πολύπλοκα μονοπάτια. Εμπλέκεται επίσης η ατελείωτη «διαλεκτική» της ανάπτυξης των ιδεών. Στην πραγματικότητα, είναι η διαδικασία της απομάκρυνσης των σκέψεων από το αντικείμενο, η οποία παίρνει πάντα τη μορφή πτήσης. Αυτή η φυγή ιδεών μπορεί επίσης να πάρει τη μορφή του «Θεού». Αυτό είναι ένα άλλο παράδειγμα της μετάβασης της αλλαγής στην ιδέα της ύλης μέσω της «διαλεκτικής».   Ο κόσμος κινείται μέσα από μια συνεχή μετάβαση και ένωση και διαχωρισμό των αντιθέτων, στην οποία η σκέψη είναι ευέλικτη και μεταβλητή, και η οποία γεννά ποιότητες. Η ποιότητα της φύσης είναι: να είναι δυναμική από το περιορισμένο στο απεριόριστο, για το οποίο η απαγόρευση της απαγόρευσης επαναλαμβάνεται συνεχώς. Το να γνωρίζεις την αυτοκίνηση σημαίνει να γνωρίζεις τον κόσμο, να γνωρίζεις την αυτοκίνηση του κόσμου. Ο Swagati προχωρά απορροφώντας τη συνεχή αρνητικότητα διαφόρων κομμάτων. Νόμοι της «Διαλεκτικής» Οι νόμοι είναι αντανακλάσεις βαθύτερων επιπέδων «διαλεκτικής», είναι στάδια της ανθρώπινης γνώσης του κόσμου, που αντικατοπτρίζουν τις αλληλεπιδράσεις και την ενότητά του. Οι νόμοι λειτουργούν σε όλο τον πραγματικό κόσμο από τη μορφή σε ουσία, μπορούν να γίνουν γνωστοί και έτσι η ουσία μιας διαδικασίας ή ενός γεγονότος μπορεί να αφομοιωθεί. Οι κανόνες είναι ελλιπείς και παροδικοί. Η μορφή συντίθεται και το ίδιο και η ουσία. Επομένως, η ουσία είναι αυτοδημιουργία. Η σύνθεση ή το μοτίβο αντικατοπτρίζεται με τη μορφή κανόνων. Οι κανόνες είναι μια αντανάκλαση της ίδιας της φύσης. Ο νόμος είναι εγγενής στην ουσία της κίνησης. 14 Όσο πιο βαθιά είναι η ουσία, τόσο πιο απομακρυσμένη είναι η μορφή και τόσο πιο κοντά στην πραγματικότητα. Ως αποτέλεσμα, η μορφή είναι εξίσου ποικίλη. Σύμφωνα με τον Χέγκελ, η «διαλεκτική» στο φυσικό, επιστημονικό και πνευματικό πεδίο δείχνει ανάπτυξη. Σύμφωνα με τον Χέγκελ και τον Λένιν, η διαδικασία της αποκάλυψης του αθροίσματος των στιγμών της πραγματικότητας είναι η ουσία της «διαλεκτικής» διαδικασίας γνώσης. 15 Η ανάπτυξη είναι μια αλληλουχία στιγμών και σημείων, που συνεχώς εμφανίζονται και εξαφανίζονται. Αυτές οι στιγμές είναι στιγμές διασυνδέσεων και μεταβάσεων, και επομένως αντανακλούν ουσίες, όχι ολότητες. 16 Η σκέψη-ουσία είναι το υψηλότερο αποτέλεσμα του εγκεφάλου και η υψηλότερη μορφή εγκεφαλικής ύλης. Η διάψευση μιας φιλοσοφίας ή ενός φιλοσοφικού συστήματος δεν είναι απόρριψή της, είναι απαγόρευση. η περαιτέρω ανάπτυξή του· Η αντίθεσή του δεν είναι μια μονόπλευρη αλλαγή θέσης μέσω της φιλοσοφίας, αλλά μάλλον αφομοιώνεται σε ένα ανώτερο σύστημα σκέψης. Ένα τέτοιο σύστημα σκέψης είναι πιο ανεπτυγμένο. 17 Ο ιδεαλισμός και ο υλισμός αναπτύσσονται μέσα από μια παρόμοια διαδικασία. Αυτό που ανακαλύπτει ο ίδιος ο Χέγκελ είναι ότι η σκέψη δεν είναι μόνο ένα στάδιο της ψυχής, αλλά και ένα στάδιο της ζωής της φύσης. Ο Χέγκελ περνά από τον ιδεαλισμό στον υλισμό πολύ εύκολα. Αλλά το πρόβλημα με τον Χέγκελ είναι ότι παρόλο που φαίνεται να έχει μολυνθεί από τη μια φιλοσοφία στην άλλη, δεν μπορεί να αναπτύξει ιδέες από την ύλη. Στον Χέγκελ η σκέψη παίρνει μια ανεξάρτητη μορφή και αρχίζει να κινείται με τους δικούς της νόμους και διαχωρίζεται από την ύλη και συνδέεται με την Υπέρτατη Ιδέα. Στον υλισμό η σκέψη συμπιέζεται από την ύλη. Αν και η σκέψη παίρνει ουσία και απομακρύνεται από την ύλη, την αντανακλά όλο και περισσότερο ουσιαστικά. Στην ουσία, οι σκέψεις είναι η καλύτερη αφετηρία για συμπεριφορά. Για τον Χέγκελ, οι μεταβάσεις ήταν κεντρικές για: 1) τον αχώριστο χαρακτήρα όλων των σχέσεων, 2) τη μετάβαση από τη μία στην άλλη και 3) την ενότητα και την ομοιογένεια των αντιθέτων. Τον 19ο και τον 20ο αιώνα, οι μαρξιστές υλιστές επέκριναν τους Καντιανούς υιοθετώντας τις μεθόδους του Φόιερμπαχ και του Μπύχνερ αντί του Χέγκελ. Επομένως, η ακριβής ανάκλαση της κινούμενης ύλης, ιδιαίτερα της κίνησης, δεν ήταν δυνατή. Αυτό που είχε να πει ο Λένιν είναι ότι το «Κεφάλαιο» του Μαρξ δεν μπορεί να γίνει πλήρως κατανοητό χωρίς να γνωρίζουμε το επιχείρημα του Χέγκελ, ειδικά το πρώτο του κεφάλαιο. Ως αποτέλεσμα «κανένας μαρξιστής δεν μπορούσε να καταλάβει τον Μαρξ» 18 Η ιδέα ότι η γνώση είναι σχετική είναι πολύ σημαντική. Η κβαντική σχετικότητα (και άλλες θεωρίες) του Αϊνστάιν και άλλων επιστημόνων το επιβεβαιώνουν. Η λογική ως αντανάκλαση της φύσης είναι η επιστήμη της γνώσης-διαδικασίας. Η γνώση δεν είναι μια άμεση και πλήρης αντανάκλαση της φύσης. Είναι μια ατελείωτη σειρά ιδεών, αληθειών, κανόνων, ορισμών και αρχών, που εξελίσσονται, αλλάζουν και είναι δυναμικές, άρα και ανεπαρκείς. Εδώ έρχεται στο προσκήνιο η αλληλοσυσχέτιση τριών στοιχείων: 1) της φύσης, 2) της ανθρώπινης σκέψης ή του ανθρώπινου εγκεφάλου (το υψηλότερο επίπεδο ανάπτυξης της φύσης) και 3) της μορφής και της διαδικασίας γνώσης της φύσης. Γι' αυτό ο άνθρωπος δεν μπορεί να γνωρίσει τη φύση στο σύνολό της. Το προσεγγίζει κατασκευάζοντας θεωρίες και ιδέες και αλήθειες. 19 Λένιν και υλιστική «διαλεκτική» Ο Λένιν χωρίζει τους νόμους της φύσης σε δύο κατηγορίες: μηχανικούς και χημικούς. Στο πλαίσιο της σύγχρονης επιστημονικο-τεχνικής επανάστασης προστέθηκαν σε αυτήν νέες κατηγορίες. Η κβαντική επανάσταση έφτασε στα πιο βαθιά βάθη της ύλης και των ατόμων και ανακάλυψε νέες μεταπτώσεις και τις φάσεις τους. Ως αποτέλεσμα, η ιδέα της ύλης γίνεται πλουσιότερη. Από τη μια πλευρά, μια σειρά επιπέδων μπορεί να φανεί από φυσικά, χημικά έως βιολογικά κ.λπ., και από την άλλη, από μηχανικά έως ατομικά, πυρηνικά κ.λπ. Όλα αυτά μπορούν να φανούν μαζί μέσα στη βιολογική μορφή της ύλης. Η μετάβαση από το μη ζωντανό στο ζωντανό είναι μια άλλη επιπλοκή της φύσης. Η μέθοδος Χέγκελ-Λένιν και οι κανόνες μετάβασης γίνονται ακόμη πιο βαθιές στο παρόν πλαίσιο. Αυτό επιβεβαιώνει την αρχή ότι η ύλη και οι σχετικές ιδέες της είναι άπειρες. Δημιουργείται μια «διαλεκτική» σχέση μεταξύ του ανθρώπου και του αντικειμενικού κόσμου. Φαίνεται ότι η φύση και ο κόσμος είναι πέρα ​​από τους ανθρώπους. Οι άνθρωποι φαίνεται να είναι πρωταρχικοί σε αυτή την αμοιβαία δράση-αντίδραση. Όμως ο ίδιος ο άνθρωπος είναι προϊόν της φύσης, μέρος της και η συμπεριφορά της είναι η προϋπόθεση της ύπαρξής της. Τόσο η φύση όσο και η ανθρώπινη συμπεριφορά είναι αντικειμενικές. Σύμφωνα με τη θεωρία Χέγκελ-Μαρξ και τη θεωρία Χέγκελ-Λένιν, η συμπεριφορά είναι μέρος της φύσης, ή του αντικειμενικού κόσμου, αλλά με ειδική έννοια. Από την άποψη της συνείδησης είναι αντικειμενικό και επομένως μέρος της ύλης. Μεταξύ αυτών των δύο, οι σκέψεις δημιουργούνται μέσω των πράξεων. Η συνείδηση ​​προκύπτει επίσης από άμεσες συνδέσεις μεταξύ του εγκεφάλου και της φύσης. Η ανάπτυξη της συνείδησης επιταχύνεται με την κατασκευή και τη χρήση εργαλείων, γιατί τα εργαλεία είναι ο σύνδεσμος μεταξύ φύσης και νου. Η κατασκευή εργαλείων είναι καθοριστικός παράγοντας στην κατασκευή της συνείδησης. Ο μηχανικός και χημικός κόσμος, η πραγματικότητα, προϋπάρχει έξω από τον άνθρωπο, ενεργώντας ως το αντίθετό του, ο άλλος πόλος στις ανάγκες του ανθρώπου (Χέγκελ) 20, κατευθύνοντάς τον να βρει τρόπο να εκπληρώσει τον σκοπό του . Σύμφωνα με τον Χέγκελ, ο σκοπός του ανθρώπου σχετίζεται με τα μέσα μέσω της αντικειμενικότητας. 21 Σύμφωνα με αυτόν, ο σκοπός δεν είναι ορθολογικός, αλλά είναι επίσης περιορισμένος. Γι' αυτό θα πρέπει να επιτευχθεί με αυτά τα μέσα. Ο Χέγκελ ονόμασε τα μέσα «εξωτερικά μέσα». Τα μέσα είναι η εξωτερική, αντικειμενική πλευρά του στόχου. Σε αυτό το βαθμό είναι ανώτερο από τον στόχο. Ο Χέγκελ δίνει το παράδειγμα του αλέτρι που χρησιμοποιείται στη γεωργία: το ίδιο το άροτρο είναι «πιο έντιμο» από τα καταναλωτικά αγαθά που παράγει. Τα μέσα παραμένουν, ενώ τα αγαθά που παράγουν χάνονται. «Ο άνθρωπος ως μέσο αποκτά εξουσία πάνω στην εξωτερική φύση, αν και επηρεάζεται από αυτήν ενόψει των δικών του σκοπών». (Χέγκελ) 22 Αυτή είναι η ανακάλυψη του ιστορικού υλισμού από τον Χέγκελ. Συνεχίζει λέγοντας: Η διαδικασία της γνώσης αντιμετωπίζει την ανεξάρτητη ύπαρξη. Αυτή είναι μια υλιστική έννοια. Λέει - η επιθυμία του ανθρώπου, η συμπεριφορά του γίνεται εμπόδιο στην εκπλήρωση του ίδιου του σκοπού. 23 Γιατί; Αυτό δεν ταιριάζει απόλυτα με την πραγματικότητα; Είναι η απόκρυφη πτυχή της συμπεριφοράς αρκετά αποτελεσματική; Είναι αποκρυφιστικός ο σκοπός; Είναι τα μέσα πλήρως αντικειμενικά, ενώ η συμπεριφορά είναι εν μέρει λανθάνουσα; Σύμφωνα με τον Λένιν, η συμπεριφορά γίνεται εμπόδιο στον σκοπό επειδή διαχωρίζεται από τη διαδικασία της γνώσης και δεν μπορεί να δει την πραγματικότητα όπως είναι. Επομένως, υπάρχει ανάγκη για ενότητα γνώσης-διαδικασίας και συμπεριφοράς. 24 Γι' αυτό είναι απαραίτητο να κατανοούμε συνεχώς, να βλέπουμε και να συμβαδίζουμε με την πραγματικότητα, δηλαδή είναι απαραίτητο να χτίζουμε μια θεωρία. Έτσι, επανεξετάζοντας ορισμένα προβλήματα της παραδοσιακής «διαλεκτικής» και της φιλοσοφίας, τώρα προσπαθούμε να βρούμε απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα στο πλαίσιο της κβαντικής επανάστασης στην επιστήμη. - Πηγή - Βιβλίο του Anil Rajimwale «Scientific-Technical Revolution and Post-Industrial Society». Καθώς αυτό το άρθρο είναι πολύ μεγάλο και σημαντικό, διάφορα μέρη αναφέρονται ξεχωριστά. Άλλα μέρη θα δημοσιευτούν σταδιακά. αντίστοιχα βιβλιογραφία 1) επίσης. I. Lenin, Collected Works, Τόμος 38, Μόσχα, 1961 2) «Για το Ζήτημα της Διαλεκτικής», ό.π., σελ. 359 3) Το ίδιο, σελ. 253 4) Το ίδιο, σελ. 254 5) Το ίδιο, σελ. 255 6) Ό.π., σελ. 221 7) Ό.π., σελ. 223–24 8) Ό.π., σελ. 227 9) Ό.π., σελ. 233 10) Ό.π., σελ. 257 11) Ό.π., σελ. 259–60 12) Το ίδιο 13) Ό.π., σελ. 152 14) Ό.π., σελ. 158 15) Ό.π., σελ. 160 16) Ό.π., σελ. 169 17) Ό.π., σελ. 180 18) Ό.π., σελ. 182 19) Ό.π., σελ. 188–89 20) Το ίδιο 21) Ό.π., σελ. 189 22) Ό.π., σελ. 216 23) Το ίδιο 24) Το ίδιο https://narayangiri.wordpress.com/