Όταν οι Ρώσοι προσπάθησαν να φτάσουν στο κέντρο της Γης
H γεώτρηση είχε φτάσει σε βάθος 12.262 μέτρων!
Ένα πραγματικό «ταξίδι» προς την άβυσσο. Στις 24 Μαΐου 1970, οι Ρώσοι ξεκίνησαν την περιβόητη γεώτρηση στη Χερσόνησο Κόλα, η οποία βρίσκεται βορειοδυτικά του ευρωπαϊκού τμήματος της -τότε- Σοβιετικής Ένωσης. Επρόκειτο για ένα επιστημονικό εγχείρημα που αποσκοπούσε στην όσο το δυνατόν βαθύτερη εισχώρηση στο φλοιό του πλανήτη μας. Προς εξερεύνηση αλλά και... ικανοποίηση της ανθρώπινης περιέργειας.
Το «πείραμα» κράτησε δεκαετίες. Για την ακρίβεια, η γεώτρηση σταμάτησε το 1992, όταν ο άνθρωπος ήταν πια ανέφικτο να φτάσει βαθύτερα. Ως εκείνη τη χρονική στιγμή, η γεώτρηση είχε φτάσει σε βάθος 12.262 μέτρων! Ωστόσο, κάπου εκεί οι δυσκολίες ήταν ανυπέρβλητες.
Τα γεωτρύπανα είχαν να αντιμετωπίσουν τεράστιες θερμοκρασίες, σχεδόν διπλάσιες του αναμενομένου. Στο συγκεκριμένο σημείο, αυτές άγγιζαν τους 180 βαθμούς Κελσίου, αν κι η εκτίμηση μιλούσε για μια τιμή κοντά στους 100.
Τρία χρόνια αργότερα, το 1995, το εγχείρημα εγκαταλείφθηκε οριστικά, αφού δεν βρέθηκε τρόπος για την ομαλή συνέχιση του, τόσο επιστημονικά, όσο και οικονομικά. Έτσι, οι Ρώσοι «κόλλησαν» στα 12 χιλιόμετρα βάθος κι ενώ εκτιμάται πως η απόσταση από το κέντρο της Γης απέχει περίπου 6.400 χιλιόμετρα!
Στην ουσία, δεν προχώρησαν παρά ελάχιστα προς τα έγκατα κατά την διάρκεια των περίπου 25 ετών της γεώτρησης. Το θέμα, όμως, είναι αν βρήκαν κάτι πραγματικά ενδιαφέρον.
Νερό, αέριο και... μυστήριο
Μια από τις βασικές διαπιστώσεις των επιστημόνων έχει να κάνει με το νερό. Οι ειδικοί ανακάλυψαν πολύ μεγάλες ποσότητες μεταλλικού νερού κάτω από τη γεώτρηση, το οποίο παρουσίαζε επίσης πολύ υψηλές θερμοκρασίες. Ακόμη, βρήκαν αέρια όπως άζωτο, υδρογόνο, ήλιο και διοξείδιο του άνθρακα.
Μια επισημονική εκτίμηση που δεν είχε βάση εν τέλει έχει να κάνει με τα πετρώματα. Στα 9 χιλιόμετρα οι επιστήμονες πίστευαν πως θα σταματούσε η ύπαρξη του γρανίτη και κάπου εκεί θα τον αντικαθιστούσε ο βασάλτης. Κάτι που -προς έκπληξη τους- δεν ισχύε! Στον γρανίτη δε, περίπου στα 7 χιλιόμετρα κάτω από την επιφάνεια, ανακαλύφθηκαν από τους γεωλόγους μικροσκοπικά απολιθώματα από πλαγκτόν, σε βράχους ηλικίας πάνω από 2 δισεκατομμύρια έτη!
Παρ' όλα αυτά, αν και προέκυψαν πράγματι κάποια ενδιαφέροντα στοιχεία, το... μυστήριο δεν λύθηκε. Ο άνθρωπος δεν κατάφερε να φτάσει όσο βαθιά θα ήθελε. Οι πολύ υψηλές θερμοκρασίας στα 12 χλμ. οριοθέτησαν την... Πόρτα της Κόλασης. Ένα πραγματικά εύστοχο παρατσούκλι που δόθηκε στο βαθύτερο σημείο της γεώτρησης.
Fun Fact: Η γεώτρηση έγινε και... γραμματόσημο! Το παρακάτω σοβιετικό γραμματόσημο είναι από το 1987 και σήμερα θεωρείται δυσεύρετο. Και φυσικά, αν κάποιος το 'χει στην κατοχή του κι επιχειρούσε να το πουλήσει στο διαδίκτυο, θα μπορούσε να βγάλει αρκετά χρήματα!
"Αλέθουν" τους Ουκρανούς σε πολλές κατευθύνσεις-Ρωσικοί πύραυλοι πλήττουν τα ουκρανικά μετόπισθεν-Προελαύνει το πεζικό της Μόσχας (Βίντεο)
Η 4η Ιουλίου σηματοδοτεί την επέτειο ενός μηνός από την έναρξη της ουκρανικής επίθεσης-Σε ένα μήνα αιματηρών μαχών, ο ουκρανικός στρατός κατάφερε να θέσει υπό τον έλεγχό του 8 χωριά στις ρωσικές γραμμές του μετώπου
Η 4η Ιουλίου σηματοδοτεί την επέτειο ενός μηνός από την έναρξη της ουκρανικής επίθεσης.Η κύρια κατεύθυνση των ουκρανικών επιθέσεων είναι το μέτωπο της Ζαπορόζιε και του νότιου Ντονμπάς. Σε ένα μήνα αιματηρών μαχών, ο ουκρανικός στρατός κατάφερε να θέσει υπό τον έλεγχό του 8 χωριά στις ρωσικές γραμμές του μετώπου.
Στην περιοχή Βελίκαγια Νοβοσέλκα, ο ουκρανικός στρατός συνεχίζει τις προσπάθειες επίθεσης σε μικρές ομάδες κατά μήκος της γραμμής Πριγιούτνοε- Σταρομαγιόρσκοε. Οι ρωσικές μονάδες έχουν μέχρι στιγμής καταφέρει να περιορίσουν τον εχθρό, καταστρέφοντας καθημερινά δεκάδες Ουκρανούς στρατιώτες.
Την παραμονή της επίθεσης, ο ουκρανικός στρατός κατάφερε να σφηνωθεί στη ρωσική άμυνα περίπου 300 μέτρα βόρεια του Ραμποτίνο στην περιοχή Ορέχοβ. Κατάφεραν να φτάσουν στην πρώτη γραμμή άμυνας των ρωσικών δυνάμεων, μετά την οποία ακολούθησε έντονη μάχη με πυρά στα χαρακώματα. Αφού μέρος των ρωσικών χαρακωμάτων στο πεδίο κοντά στο χωριό καταλήφθηκε από τις ομάδες εφόδου της 65ης ταξιαρχίας των Ενόπλων Δυνάμεων της Ουκρανίας, βομβαρδίστηκαν σφοδρά από το ρωσικό πυροβολικό. Αφού ανασυντάχθηκαν, τα ρωσικά στρατεύματα εξαπέλυσαν αντεπίθεση, ανακαταλαμβάνοντας το μεγαλύτερο μέρος των χαμένων θέσεων.
Από το πρωί της 3ης Ιουλίου, το χωριό Ραμποτίνο στην περιοχή Ζαπορόζιε παραμένει υπό τον έλεγχο του ρωσικού στρατού, δήλωσαν οι τοπικές αρχές.
Ο ρωσικός στρατός ανέφερε επίσης ότι απέκρουσε μια ουκρανική επίθεση από δυνάμεις που έφταναν σε δύναμη μέχρι και μια διμοιρία βόρεια του Νικόλσκι. Ρωσικά πυρά ελεύθερων σκοπευτών εξουδετέρωσαν μια ουκρανική ομάδα αναγνώρισης στην περιοχή του Ραβνοπόλ.
Στην περιοχή της Χερσώνας, οι μάχες συνεχίζονται στην παράκτια ζώνη κοντά στη γέφυρα Αντονόφσκι. Οι ρωσικές μονάδες δεν έχουν ακόμη εκκαθαρίσει την περιοχή, η οποία περιπλέκεται από τους έντονους βομβαρδισμούς του ουκρανικού πυροβολικού από την απέναντι όχθη του Δνείπερου.
Πιο επιτυχημένη είναι η προέλαση των ουκρανικών μονάδων στην περιοχή Μπαχμούτ, όπου έφτασαν σχεδόν μέχρι την Κλεστσέεβκα και την Μπερχόβκα. Ωστόσο, μετά από παρατεταμένες μάχες, ο ουκρανικός στρατός δεν κατάφερε ούτε να αποκόψει το ρωσικό προπύργιο στην περιοχή Ζελεζνιάνσκοε-Ντούμποβο-Βασιλέφκα, ούτε να προχωρήσει προς το Σολεντάρ από τα βόρεια.
Στις 2 Ιουλίου, οι ουκρανικές μονάδες κατάφεραν να διασπάσουν την πρώτη γραμμή της ρωσικής άμυνας και να φτάσουν στα περίχωρα της Μπερχόβκα που βρίσκεται βορειοανατολικά του Μπαχμούτ. Τα ρωσικά στρατεύματα εξαπέλυσαν αντεπιθέσεις και ανέκτησαν τον έλεγχο των χαμένων θέσεων.
Οι σφοδρές συγκρούσεις συνεχίζονται στη νότια πλευρά του Μπαχμούτ. Προσπάθειες ουκρανικών ομάδων εφόδου να καταλάβουν οχυρά και υψώματα κοντά στην Κλεστσέεβκα και την Κουρντιούμοβκα ματαιώνονται από ρωσικά πυρά μικρών όπλων και πυροβολικού.
Εν μέσω των επιθετικών επιχειρήσεων των ουκρανικών δυνάμεων, ο ρωσικός στρατός κατάφερε τελικά να περάσει σε ενεργή άμυνα, διεξάγοντας επιτυχείς τοπικές αντεπιθέσεις σε διάφορες γραμμές του μετώπου. Μαζικά πλήγματα του πυροβολικού και της αεροπορίας σφυροκοπούν τις προελαύνοντες δυνάμεις του ουκρανικού στρατού, ρωσικοί πύραυλοι πλήττουν τα ουκρανικά μετόπισθεν και τώρα το ρωσικό πεζικό διαλύει τον εχθρό με αντεπιθέσεις, ιδίως στα νότια μέτωπα.
Έχω γράψει προηγουμένως για τη στάση απέναντι στο θάνατο στη χθεσινή Βρετάνη και τις δεισιδαιμονίες που περιέβαλαν αυτό το αναπόφευκτο γεγονός. Αυτή η ανάρτηση εξετάζει τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπιζόταν για πολύ καιρό η πραγματικότητα του θανάτου στην ύπαιθρο της Βρετάνης. Κάθε οικογένεια μπορεί να έχει τις δικές της ιδιωτικές παραδόσεις, αλλά υπάρχουν αρκετοί τομείς κοινού εδάφους, καταγεγραμμένοι σε αφηγήσεις που γράφτηκαν τον 19ο και στις αρχές του 20ου αιώνα , ώστε να ανασυνθέσουμε τον τρόπο με τον οποίο οι Βρετόνοι του χθες αντιμετώπιζαν συνήθως τον θάνατο ενός αγαπημένου προσώπου.
Στα ανατολικά της περιοχής, όταν ο θάνατος ενός μέλους του νοικοκυριού φαινόταν κοντά, πολλές οικογένειες κρατούσαν έναν κουβά με φρέσκο, καθαρό νερό στο σπίτι, έτσι ώστε, αν πέθαινε ο ασθενής, να πλυθεί αμέσως η ψυχή τους σε αυτό. Ειπώθηκε ότι όσοι παραμέλησαν αυτή την καλοσύνη θα έβλεπαν τη βασανισμένη ψυχή του νεκρού να επιστρέφει με τη μορφή ενός άτακτου ταν-νόζ . ένα νυχτερινό φως γνωστό ως Will-o'-the-wisp στα αγγλικά.
.
Ωστόσο, στα δυτικά μέρη της Βρετάνης ήταν κοινή πρακτική, όταν κάποιος ήταν κοντά στο θάνατο, να σκεπάζονται ή να αδειάζουν όλα τα δοχεία και τα δοχεία που περιείχαν υγρά, όπως νερό ή μηλίτη, φοβούμενοι ότι η ψυχή του νεκρού πνίγονται εκεί. Παραδόξως, το γάλα θεωρήθηκε ότι δεν προσέφερε κανέναν κίνδυνο και λέγεται ότι η νεοαπελευθέρωση της ψυχής το διψούσε και το ρόφησε άφθονα για να αντλήσει δύναμη από αυτό.
Στην ίδια περιοχή, θεωρούνταν επίσης το πιο ασύνετο να σκουπίζετε το πάτωμα ή να πετάτε τη σκόνη μέχρι να φύγει το σώμα του νεκρού από το σπίτι. Διαφορετικά, κινδύνευε κανείς να πετάξει έξω, ταυτόχρονα, τη νεοαναχωρημένη ψυχή. Ομοίως, ήταν ευρέως γνωστό να μην σκουπίζετε το σπίτι μετά τη δύση του ηλίου, επειδή αυτό κινδύνευε και πάλι να σαρώσει τις ψυχές των νεκρών που πιστεύονταν ότι επέστρεφαν στα προηγούμενα σπίτια τους τις ώρες του σκότους. Τέτοιες ελεεινές ψυχές ήταν ευπρόσδεκτοι επισκέπτες και θεωρήθηκε σωστό να αφήσουν λίγη φωτιά να σιγοκαίει στη σχάρα τη νύχτα, σε περίπτωση που οι νεκροί επέστρεφαν στην παλιά τους εστία, αλλά οι άνθρωποι φρόντιζαν να βγάλουν το τρίποδο από το τζάκι, μήπως οι νεκροί κάθονταν πάνω του και κάηκαν οι ίδιοι.
.
Σε εκείνα τα σπίτια που ήταν αρκετά πλούσια για να τα κατέχουν, όλα τα ρολόγια σταματούσαν μόλις πέθαινε κάποιος και επανεκκινούσαν μόνο όταν το σώμα του νεκρού είχε απομακρυνθεί από το σπίτι. Αν το νοικοκυριό κρατούσε μέλισσες, ήταν παραδοσιακό, ακόμη και στις αρχές του 20ου αιώνα , οι κυψέλες να καλύπτονται με μαύρο πανί. Στην ανατολική Βρετάνη, αυτό το τελετουργικό θεωρήθηκε απαραίτητο για να αποτρέψει τις μέλισσες από το να ακολουθήσουν τον πρώην αφέντη τους, αλλά στη δύση, λέγεται ότι αγνοώντας αυτό το σημάδι σεβασμού κινδύνευε οι μέλισσες να πεθάνουν επειδή δεν θέλουν πένθος για τον χαμένο αφέντη τους. Αν και, σε ορισμένες κοινότητες στην Άπω Δύση, πίστευαν ότι οι μέλισσες ήταν τελικά προορισμένες να πεθάνουν αμέσως μετά τον αφέντη τους.
Η αντίληψη ότι ό,τι ανήκε σε έναν νεκρό θα εξαφανιζόταν σύντομα μετά το θάνατό του φαίνεται να ήταν κάποτε μια αρκετά διαδεδομένη πεποίθηση στην ύπαιθρο της Βρετάνης. Τα ρούχα του νεκρού λέγεται ότι σύντομα τα έφαγαν οι σκόροι. ανεξάρτητα από τα μέτρα που έγιναν για την προστασία τους. Αν ένας αγρότης πέθαινε, τα βοοειδή του θεωρούνταν καταραμένα να πεθάνουν από κακοτυχία ή ασθένεια, εκτός αν πουληθεί γρήγορα από τους κληρονόμους του αποθανόντος.
.
Γύρω από την πόλη Vitré, δεν ήταν ασυνήθιστο για την οικογένεια ενός ετοιμοθάνατου να πάει στην εκκλησία για να προειδοποιήσει τον ιερέα για το τέλος ενός αγαπημένου προσώπου που πλησιάζει, οπότε χτυπήθηκε η καμπάνα της εκκλησίας. εννέα χτυπήματα για έναν άνδρα και έντεκα για μια γυναίκα. Καθώς ο θάνατος πλησίαζε, σχεδόν όλες οι οικογένειες στην σθεναρά καθολική Βρετάνη έστειλαν να βρουν τον ιερέα προκειμένου οι ετοιμοθάνατοι να λάβουν τη χάρη της Ιεράς Ευχαριστίας ή τις τελευταίες τελετές.
Μετά από έναν θάνατο, στενοί φίλοι και γείτονες, συνήθως γυναίκες, έπλυναν το σώμα του νεκρού και ετοίμασαν ένα αυτοσχέδιο νεκρικό παρεκκλήσι μέσα στο σπίτι. καθαρά λευκά σεντόνια ήταν κρεμασμένα που κάλυπταν τους τοίχους και τα παράθυρα του δωματίου που περιείχε το σώμα. Στο πλαίσιο της προετοιμασίας του σώματος, οι γυναίκες που έπλεναν τον νεκρό φρόντιζαν επίσης να καλύψουν και να φράξουν όλα τα στόμια του σώματος για να προστατευτούν από το κακό μάτι και να αποτρέψουν τη διάδοση του θανάτου στο σπίτι.
.
Το ίδιο το σώμα ήταν συνήθως ντυμένο με τα καλύτερα ρούχα του νεκρού, συμπεριλαμβανομένων των υποδημάτων, και τυλιγμένο μέχρι τη μέση σε ένα λινό σάβανο ή λευκό σεντόνι πριν τοποθετηθεί προσεκτικά στο κρεβάτι ή στο τραπέζι. Αν ήταν το πρώτο, και αυτό θα ήταν στολισμένο με λευκά σεντόνια. Αν ήταν το τελευταίο, πάνω από αυτό συνήθως θα υψωνόταν ένα κουβούκλιο από άλλο λευκό σεντόνι. Αυτό το πολύ προσωπικό παρεκκλήσι ήταν συνήθως στολισμένο με κλαδιά από πυξάρι και δάφνη. ενώ κάποιες οικογένειες περικύκλωσαν επίσης το σώμα με φρέσκα λουλούδια.
Κοντά στα πόδια του πτώματος τοποθετήθηκαν αναμμένα κεριά, ενώ κοντά στο κεφάλι τοποθετήθηκε μια μικρή γραμματοσειρά με αγιασμό, μέσα στην οποία ήταν εμποτισμένο ένα κλαδάκι πυξάρι. Καθ' όλη τη διάρκεια της ημέρας, συγγενείς, φίλοι και γείτονες έρχονταν από κοντά και μακριά για να μαζευτούν με τον εκλιπόντα και να εκφράσουν τα συλλυπητήριά τους στην οικογένεια του εκλιπόντος. Ήταν σύνηθες για τους τελευταίους να απέχουν από όλες τις δουλειές του σπιτιού και τις αγροτικές εργασίες μέχρι την ολοκλήρωση της ταφής. Τέτοια καθήκοντα αναλάμβαναν οι φίλοι και οι συγγενείς του νεκρού.
.
Καθώς η είδηση διαδόθηκε σε όλη την ύπαιθρο, όλο και περισσότεροι άνθρωποι έρχονταν από την κοινότητα και τις γύρω γειτονιές της για να αποτίσουν φόρο τιμής στους νεκρούς. Συνήθως, οι πιο κοντινοί συγγενείς κάθονταν πιο κοντά στο πτώμα, ενώ άλλοι στριμώχνονταν μέσα στο ένα δωμάτιο ή και στα δύο, αν το σπίτι είχε την τύχη να έχει δύο δωμάτια στον κάτω όροφο. Αυτή η συνεχής ροή πενθούντων εξασφάλιζε ότι υπήρχαν πάντα άνθρωποι που θα προσεύχονταν για τη σωτηρία της ψυχής του νεκρού. κεντρικό τμήμα της Αγρυπνίας των Νεκρών.
Το βράδυ, ο ιερέας επέστρεψε για να εκφωνήσει τις επίσημες προσευχές για τους νεκρούς και η αναχώρησή του θεωρήθηκε συχνά ως σήμα για να φύγουν και πολλοί από τους πιο μακρινούς θρηνητές. Πριν φύγουν, συνήθιζαν οι πενθούντες να κάνουν το σημείο του σταυρού πάνω από το νεκρό σώμα χρησιμοποιώντας το κομμάτι πυξάρι για να ραντίσουν τον αγιασμό. Ορισμένες κοινότητες απολάμβαναν την πολυτέλεια να κατέχουν ομάδες νέων που γνώριζαν καλά τις προσευχές και τους ύμνους και ήταν πρόθυμοι να τραγουδούν σε νυχτερινές αγρυπνίες ακόμα κι αν δεν γνώριζαν καλά τον νεκρό. Μια αφήγηση από το πρώτο τέταρτο του 20ου αιώνα ισχυριζόταν ότι κατά τη διάρκεια αυτών των αγρυπνιών γίνονταν και χοροί προς τιμήν του νεκρού.
.
Λίγο μετά τα μεσάνυχτα, σερβιρίστηκε λίγο φαγητό και ποτό μετά το οποίο παρέμειναν μόνο τα στενά μέλη της οικογένειας στο σπίτι. Τουλάχιστον ένα άτομο παρέμενε πάντα κοντά στο πτώμα γιατί πίστευαν ότι οι νεκροί δεν έπρεπε ποτέ να μείνουν μόνοι. Αν το νοικοκυριό κουβαλούσε μικρά παιδιά, αυτά τα στέλνανε για ύπνο με φίλους και γείτονες γιατί θεωρούνταν ότι θα προσκαλούσε μεγάλη ατυχία αν ένα παιδί περνούσε τη νύχτα κάτω από την ίδια στέγη με ένα νεκρό άτομο.
Γενικά, οι ταφές εδώ γίνονταν πολύ γρήγορα, μερικές φορές μόλις την επομένη του θανάτου. Την καθορισμένη ώρα, ο ιερέας και οι κληρικοί του, φέροντας τους σταυρούς της πομπής της εκκλησίας, έφθασαν για να οδηγήσουν το νεκρικό σώμα, που είχε συγκεντρωθεί σταθερά όλο το πρωί, στην εκκλησία. Το νεκρό σώμα, τώρα εγκλωβισμένο σε ένα ξύλινο φέρετρο, φορτώθηκε σε ένα κάρο για το προτελευταίο επίγειο ταξίδι του. Εάν ο νεκρός ήταν άνδρας, οι άνδρες της οικογένειας ηγούνταν της πομπής των πενθούντων, ακολουθούμενοι από τις γυναίκες ντυμένες με την παραδοσιακή πένθιμη ενδυμασία από βαριές μαύρες μάλλινες κάπες και πένθιμα σκουφάκια. Ακολούθησαν αμέσως οι άλλοι άντρες πενθούντες και τέλος οι άλλες μοιρολογίστριες. Ήταν παράδοση ότι οι περισσότερες οικογένειες της κοινότητας εκπροσωπούνταν στην τελετή, κατά προτίμηση από άτομο του ίδιου φύλου με τον αποθανόντα.
.
Σε ορισμένες ανατολικές περιοχές, ήταν σύνηθες η νεκρώσιμη ακολουθία να αφήνει έναν μικρό ξύλινο σταυρό στη βάση οποιωνδήποτε σταυρών που περνούσαν από το κορτέζ. Τέτοιες σιωπηλές μαρτυρίες εξαφανίζονταν στο τέλος κάθε χρόνου. Αυτές οι ίδιες κοινότητες οργάνωσαν επίσης τις ταφικές πομπές τους διαφορετικά από εκείνες που παρατηρούνται πιο συχνά στη Βρετάνη. Το φέρετρο ακολουθούσε χαρακτηριστικά ο πιο έμπιστος υπηρέτης του νεκρού κρατώντας ένα μεγάλο αναμμένο κερί. Η οικογένεια του εκλιπόντος περπατούσε πίσω σε σχηματισμό δύο-δύο με τον πλησιέστερο συγγενή συνοδευόμενο από έναν φίλο, μη συγγενή του νεκρού, τον οποίο η οικογένεια ήθελε να τιμήσει. Το επόμενο μέρος της πομπής αποτελούσαν όλοι οι συγγενείς του νεκρού, τοποθετημένοι ανάλογα με το βαθμό συγγένειάς τους, ακολουθούμενοι από τους υπόλοιπους άνδρες πενθούντες που διαδέχονταν οι υπόλοιπες γυναίκες.
Μετά την άφιξη στην εκκλησία, το φέρετρο, το οποίο μετέφεραν φίλοι ή γείτονες, τοποθετούνταν σε έναν ξύλινο καταφάλκο. Πολλά από αυτά περιγράφονται ως μεγάλης ηλικίας και περίτεχνα διακοσμημένα, αλλά δυστυχώς λίγα παραμένουν σήμερα. Στο τέλος της νεκρώσιμης ακολουθίας διαβάστηκε ο μακρύς κατάλογος των οκτάβων και μαζών που συνιστούσαν όλοι όσοι ήθελαν να εκφράσουν τη συμπάθειά τους στον εκλιπόντα. Τραγουδήθηκε η Libera και δόθηκε άφεση πριν μεταφερθεί το φέρετρο στο νεκροταφείο και τοποθετηθεί σε τρίγωνα μπροστά από τον γολγοθά. Μετά τις τελευταίες προσευχές, κάθε πενθούντος πέρασε από το φέρετρο, δίνοντας μια τελευταία ευλογία καθώς το κάνει. εκείνοι που δεν ήταν στενή οικογένεια δεν παρευρέθηκαν συνήθως στην πραγματική ταφή.
.
Μια αξιοσημείωτη διαφορά από τα συνηθισμένα ταφικά έθιμα που ακολουθήθηκαν σε όλη την περιοχή σημειώθηκε γύρω από την ανατολική πόλη Châtillon-en-Vendelais. Εδώ οι συγγενείς του εκλιπόντος ακολούθησαν τη νεκρώσιμη ακολουθία σε μεγάλη απόσταση. Δεν μπήκαν στην εκκλησία κατά τη διάρκεια της τελετής αλλά παρέμειναν γονατιστοί στη βεράντα καθ' όλη τη διάρκεια της λειτουργίας. Μόλις τελείωσε η λειτουργία, επέστρεψαν στο σπίτι τους χωρίς να παρευρεθούν στην ταφή ή ακόμη και να επισκεφθούν το νεκροταφείο.
Ένα ευρέως διαδεδομένο έθιμο υποστήριζε ότι η πόρτα του σπιτιού του νεκρού δεν πρέπει ποτέ να μένει κλειδωμένη κατά τη διάρκεια της ταφής του ούτε το σπίτι του να παραμένει άδειο κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Κατά την επιστροφή από το νεκροταφείο, και έχοντας πλύνει αλλά δεν στεγνώσει τα χέρια του στο πρώτο ρεύμα που συναντούσε, παρείχε στο σπίτι του νεκρού ένα πολύ μέτριο γεύμα συνοδευόμενο με φρέσκο γάλα ή νερό, υπό την προεδρία του πλησιέστερου συγγενή. Αυτή ήταν μια ζοφερή υπόθεση κατά την οποία οι άνθρωποι αναμενόταν να φύγουν αμέσως μόλις τελείωσαν το φαγητό τους, αλλά πολλές οικογένειες πρόσφεραν καλύτερο φαγητό σε ένα ειδικό γεύμα που φιλοξενήθηκε οκτώ ημέρες αργότερα, γνωστό ως Υπηρεσία Οκτώ ημερών.
.
Μέχρι τη δεκαετία του 1930, το πένθος διαρκούσε ένα χρόνο ή μάλλον πρέπει να διευκρινίσω ότι οι χήρες θρηνούσαν για ένα χρόνο ενώ οι χήρες αναμενόταν να θρηνήσουν ένα χρόνο και έξι εβδομάδες. Αυτές οι περίοδοι πένθους φαίνονται ελάχιστα αλλαγμένες σε αυτές που ίσχυαν για το πένθος της γαλλικής αυλής προς τα τέλη του 18ου αιώνα : ένα έτος και έξι εβδομάδες για μια χήρα έναντι μόνο έξι μηνών για τον χήρο.
Τέτοιες διαφορές σημειώθηκαν επίσης εδώ στο γεγονός ότι οι άντρες δεν έδειχναν εξωτερικά σημάδια πένθους, εκτός ίσως από ένα μαύρο περιβραχιόνιο που φορούσαν την ημέρα της κηδείας, όταν πέθαναν οι γυναίκες τους, αλλά η παράδοση απαιτούσε από τις γυναίκες να φορούν τον μανδύα και την κόμμωση της χήρας τους. μια σύμβαση που σιγά-σιγά εξαφανίστηκε γύρω στα τέλη του περασμένου αιώνα, αν και οι χήρες εξακολουθούσαν να φορούν συνήθως την πρωινή τους περιβολή για τουλάχιστον τριάντα ημέρες μετά την ταφή του συζύγου τους. Στο νησί Ouessant της δυτικής ακτής, πολλές χήρες φορούσαν κάποτε τους μανδύες τους ως μόνιμο σύμβολο για την υπόλοιπη ζωή τους, αλλά τέτοιες συμβάσεις έχουν μνημονευτεί από καιρό.
ΨΕΜΑ ΣΤΟ ΨΕΜΑ του Άντονυ ΝΊΛΣΟΝ σε σκηνοθεσία Μιλτιάδη Παπλά
Η θεατρική Ομάδα Πάτρας ΥΠΟΚΡΙΤΕΣ παρουσιάζει την ξεκαρδιστική κωμωδία του Άντονι Νίλσον «Ψέμα στο ψέμα» σε μετάφραση Θοδωρή Πετρόπουλου και σκηνοθεσία Μίλτου Παπλά
Δύο αστυνομικοί έχουν ένα τελευταίο καθήκον πριν επιστρέψουν στα σπίτια τους για τις διακοπές των Χριστουγέννων. Μόνο που αυτό που πρέπει να κάνουν δεν ταιριάζει καθόλου με το γλυκό και χαρούμενο πνεύμα των ημερών. Πρέπει να ανακοινώσουν σε ένα ηλικιωμένο ζευγάρι το θάνατο της κόρης τους σε δυστύχημα. Το όλο ζήτημα απαιτεί ειδικό χειρισμό, για αυτό και τα «καμάρια» της αγγλικής αστυνομίας, εξαιτίας της καλοσύνης τους και μην αντέχοντας να γίνουν αγγελιαφόροι άσχημων ειδήσεων, αποφασίζουν να τους αποκρύψουν το γεγονός.
Ξεκινούν, λοιπόν, να λένε το ένα ψέμα μετά το άλλο και τα πράγματα αρχίζουν να μπερδεύονται, προκαλώντας μια σειρά από παρεξηγήσεις, παρασύροντας έναν ιερέα, τους γείτονες κι ένα...τσιουάουα!
Εσείς τι θα προτιμούσατε; Μια δυσάρεστη αλήθεια ή ένα ωραίο ψέμα;
Το έργο θα ανέβηκε στο θέατρο Αγορά τον Νοέμβριο και Δεκέμβριο του 2019
