Face FIRST Into the FAIL! 😂 | Funny Videos | AFV 2019
Τα Funniest Home Videos της Αμερικής είναι το πιο αστείο πρόγραμμα τηλεοπτικής τηλεόρασης της Αμερικής. Έχουμε συλλέξει αστεία βίντεο από το 1989. Εδώ θα βρείτε αστεία βίντεο, ιογενή βίντεο, βίντεο φάρσα, αστεία βίντεο για τα ζώα, αστεία βρεφικά βίντεο, κλασικά βίντεο, και τις καλύτερες συλλογές και μουσικά σύνολα μερικά από τα πιο αστεία βίντεο 'Έχετε δει ποτέ. Ελέγξτε τα διάφορα τμήματα μας για να βρείτε μερικά από τα καλύτερα ιογενή, αστεία βίντεο γύρω. Ξεκινήστε την μέρα σας σωστά βλέποντας αυτά τα #funnyfails. Δεν υπάρχει τίποτα πιο αστείο από το να τα βλέπετε και να προσπαθείτε να μην γελάτε. Η Αμερική Funniest Videos έχει την πιο επική βιβλιοθήκη για #fail clips και έχουμε μια λίστα για να ξεκινά την μέρα σας με ένα γέλιο 😆
Υπάρχουν λίγα μυστήρια που να ναι πιο ενδιαφέροντα από αυτά που αφορούν άγνωστα άτομα με πλαστές ταυτότητες. Αν το συγκεκριμένο άτομο είναι ένας άγνωστος αποθανών ή ένας μυστηριώδης παράνομος, είναι δύσκολο να μην εικάζετε τι είδους ζωές μπορεί να έζησαν αυτοί οι άνθρωποι πριν τραβήξουν πάνω τους την φήμη. Μερικές φορές, όταν ένας άνθρωπος φεύγει από τη ζωή, ανακαλείπτεται ότι ζούσε κάτω από μια ψεύτικη ταυτότητα, ώστε κανείς να μην ξέρει την πραγματική του ιστορία.
Τα μωρά στο δάσος
Κάθε χρόνο, βρίσκονταν τα λείψανα πολλών αγνώστων ατόμων, και όταν κανείς δεν μπορούσε να προσδιορίσει ποια είναι αυτά, ταξινομούνται ως άγνωστα. Αυτές οι συνθήκες είναι ιδιαίτερα σκληρές όταν τα θύματα αγνώστων στοιχείων είναι παιδιά. Στις 14 Ιανουαρίου 1953, τα απομεινάρια δύο παιδιών ανακαλύφθηκαν κάτω από κάποια βούρτσα στο πάρκο Stanley κοντά στο Βανκούβερ της βρετανικής Κολούμπια. Lab of Mystery https://www.youtube.com/channel/UCOZw1EA8YyfItoBJ7jyVU0A
Παγκόσμιο ρεκόρ Γκίνες κατέρριψε Ηρακλειώτης, καταφέρνοντας να κάνει τις περισσότερες κάμψεις με κλειστή λαβή πάνω σε ιατρικές μπάλες. Ο φυσικοθεραπευτής και αθλητής του Iron Body, Κώστας Σταθόπουλος, εκτέλεσε 44 επαναλήψεις σε ένα λεπτό, ξεπερνώντας το προηγούμενο ρεκόρ κατά 3 επαναλήψεις!
Το ρεκόρ έγινε στις 8 Ιουλίου στο Εθνικό Αθλητικό Κέντρο Ηρακλείου, στο Κλειστό του Λίντο και πριν από λίγες ημέρες αναγνωρίστηκε επίσημα από το Ρεκόρ Γκίνες, που έκανε και σχετική ανάρτηση στη σελίδα του.
Η ομάδα του Iron Body , την οποία ίδρυσε μαζί με μια ομάδα συναθλητών του το 2014 ο νέος ρέκορντμαν του Γκίνες, ετοιμάζεται για νέους στόχους και ρεκόρ. Κύριος στόχος είναι η ενδυνάμωση του κορμού του σώματος, με συνδυαστικές challenging ασκήσεις για να βελτιώσουμε την υγεία και την ευεξία των ανθρώπων.
Το Iron Body ευχαριστεί το Σύνδεσμο Κριτών Κλασσικού Αθλητισμού Ηρακλείου, το Εθνικό Αθλητικό Κέντρο Ηρακλείου και το προσωπικό για τη διάθεση του χώρου (Λίντο), τους χρονομετρητές Κώστα Σακαράκη και Εύα Μουρτζάκη, το γυμναστή του Iron Body Project Δημήτρη Μελεσανάκη, καθώς και τον personal trainer ΜΙχάλη Παπουτσάκη.
Ο Ναζίμ Χικμέτ (Nâzım Hikmet Ran, Θεσσαλονίκη, 15 Ιανουαρίου1902 - Μόσχα, 3 Ιουνίου1963) ήταν Τούρκος ποιητής και δραματουργός, τα έργα του οποίου μεταφράστηκαν σε πολλές γλώσσες. Υπήρξε μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος της Τουρκίας. Πέθανε στην Μόσχα από καρδιακή προσβολή σε ηλικία 61 ετών.
Ύφος γραφής
Αν και τα πρώτα του ποιήματα γράφτηκαν με παραδοσιακό μέτρο, ο Χικμέτ σταδιακά απομακρύνθηκε από τα πλαίσια του μέτρου και της ομοιοκαταληξίας και άρχισε να αναζητεί νέα μορφή για τα ποιήματά του. Κατά τη διάρκεια των πρώτων χρόνων διαμονής του στη Σοβιετική Ένωση (1922-1925), η αναζήτηση αυτή έφτασε στο αποκορύφωμά της. Προτίμησε τον ελεύθερο στίχο, ο οποίος ταίριαζε και με την πλούσια φωνολογία της τουρκικής γλώσσας. Επηρεάστηκε κυρίως από τον Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι. Πολλά από τα ποιήματά του μελοποιήθηκαν από το γνωστό Τούρκο συνθέτη Ζουλφού Λιβανελί, ενώ αρκετά μελοποιήθηκαν και από τον συνθέτη Μάνο Λοΐζο και τον Θάνο Μικρούτσικο. Με υπουργικό διάταγμα ο ποιητής ανέκτησε την τουρκική υπηκοότητα που του αφαιρέθηκε το 1951 εξαιτίας των πολιτικών του πεποιθήσεων. Το αυτοβιογραφικό του έργο Οι ρομαντικοί μεταφράστηκε στα Ελληνικά από τον Κώστα Κοτζιά ("Θεμέλιο")
Ποιήματα μελοποιημένα από τον Μάνο Λοΐζο και τον Θάνο Μικρούτσικο
Αν με τη μεσολάβηση
Αν η μισή μου καρδιά
Απερίγραπτη λένε
Για τη ζωή
Η πιο όμορφη θάλασσα
Μονάκριβή μου
Όπως ο Κερέμ
Στηθάγχη
Το δίχτυ
Λίγα γαρούφαλλα
Μικρόκοσμος
Οι Χτίστες
Η ζωή του
Ο Ναζίμ Χικμέτ Ραν (Nazim Hikmet Ran), όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, γεννήθηκε στην τουρκοκρατούμενη Θεσσαλονίκη στις 15 Ιανουαρίου 1902, στους κόλπους μιας ευυπόληπτης οθωμανικής οικογένειας της πόλης, με γερμανοπολωνικές ρίζες από τη μητρική πλευρά. Ο πατέρας του Χικμέτ Μπέης ήταν ανώτερος αξιωματούχος του Σουλτάνου και η μητέρα του Τζελίλ Χανίμ, εγγονή του γερμανικής καταγωγής οθωμανού στρατάρχη Μεχμέτ Αλή Πασά (Λούντβιχ Ντιτρόιτ, το γερμανικό του όνομα). Πέρασε πολλά από τα παιδικά του χρόνια κοντά στο παππού του στις διάφορες περιπλανήσεις του ως ανώτερος κρατικός αξιωματούχος στη Μικρά Ασία, λόγω της διάστασης των γονέων του.
Ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στην Κωνσταντινούπολη και το 1918 αποφοίτησε από την Οθωμανική Ναυτική Σχολή. Ακολούθησε καριέρα αξιωματικού στο πολεμικό ναυτικό και εντάχθηκε στο πλήρωμα του καταδρομικού Χαμηδιέ. Ένα χρόνο αργότερα αρρώστησε σοβαρά και το 1920, μεσούσης της Μικρασιατικής Εκστρατείας, απαλλάχθηκε από τα στρατιωτικά του καθήκοντα για λόγους υγείας.
Το 1921 μαζί με δύο φίλους του ζήτησε να πολεμήσει στο πλευρό του Κεμάλ Ατατούρκ, που πολεμούσε τις Ελληνικές Δυνάμεις στη Μικρά Ασία. Μάλιστα, έγραψε κι ένα ποίημα, που εξυμνούσε τα στρατιωτικά κατορθώματα του τουρκικού στρατού και τον αγώνα για την εθνική ανεξαρτησία. Ο Κεμάλ εκτίμησε πολύ τις πνευματικές του ικανότητές και αντί για το μέτωπο τον διόρισε διευθυντή ενός εξέχοντος σχολείου της Τουρκίας.
Ο Χικμέτ, που είχε αρχίσει να γίνεται γνωστός για τις κομμουνιστικές του ιδέες, ήλθε γρήγορα σε σύγκρουση με τους συντηρητικούς προϊσταμένους του. Τον Σεπτέμβριο του 1921 εγκατέλειψε την Τουρκία και με πρώτο σταθμό το Μπατούμι της Σοβιετικής Γεωργίας εγκαταστάθηκε τελικά στη Μόσχα, με σκοπό να μελετήσει από κοντά τα επιτεύγματα της Οκτωβριανής Επανάστασης. Από το 1922 έως το 1925 σπούδασε οικονομικές και πολιτικές επιστήμες στη Μόσχα, ενώ επηρεάστηκε καλλιτεχνικά από το κίνημα του ρωσικού φουτουρισμού, το οποίο εκπροσωπούσαν προσωπικότητες, όπως ο ποιητής Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι και ο σκηνοθέτης Βσέβολοντ Μέγερχολντ.
Το 1924, μετά την εγκαθίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας από τον Κεμάλ Ατατούρκ, επέστρεψε στην πατρίδα του, όπου εργάστηκε ως δημοσιογράφος σε διάφορα έντυπα, ενώ ανέπτυξε κομμουνιστική δράση, για την οποίο συνελήφθη και παρέμεινε στη φυλακή για πολλά χρόνια. Το 1949 διαπρεπείς προσωπικότητες της τέχνης, όπως ο Ζαν Πολ Σαρτρ, ο Πάμπλο Πικάσο και ο Πολ Ρόμπεσον ζήτησαν την απελευθέρωσή του.
Το 1951 αποφυλακίστηκε μετά την αμνηστία που χορήγησε στους πολιτικούς κρατούμενους η νέα κυβέρνηση του Αντνάν Μεντερές (ιδεολογικού προγόνου του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογκάν). Τον ίδιο χρόνο, εγκατέλειψε την Τουρκία και εγκαταστάθηκε εκ νέου στη Μόσχα. Το 1956, λίγο μετά την έναρξη του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ στην Κύπρο, ζήτησε από τους Τουρκοκυπρίους να ζήσουν ειρηνικά με τους Ελληνοκυπρίους και να υποστηρίξουν τον αγώνα τους για την αποτίναξη της Βρετανικής Κατοχής στο νησί.
Ο Ναζίμ Χικμέτ Ραν πέθανε στη Μόσχα στις 3 Ιουνίου 1963 από καρδιακή προσβολή και τάφηκε στο ονομαστό κοιμητήριο της ρωσικής πρωτεύουσας Νοβοντονίτσκι. Το 2009 η κυβέρνηση Ερντογκάν τού απέδωσε μετά θάνατον και πάλι την τουρκική ιθαγένεια, η οποία του είχε αφαιρεθεί το 1959. Η επιθυμία του να ταφεί κάτω από ένα πλάτανο σ' ένα οποιοδήποτε νεκροταφείο της Μικράς Ασίας δεν έχει πραγματοποιηθεί μέχρι σήμερα.
Άνοιξε τα μάτια και κοίταξε το ρολόι στον τοίχο. «23:47». 13 λεπτά πριν το τέλος… Ο Νίκος ήταν καθισμένος στο πάτωμα δίπλα της, με την πλάτη στον τοίχο, κοιτώντας το κενό. Έκανε μια ανεπαίσθητη κίνηση να αγγίξει το χέρι του, αλλά το μετάνιωσε αμέσως και παρέμεινε ακίνητη.
-Νόμιζα πως κοιμόσουν. Της είπε χωρίς να γυρίσει το κεφάλι του
-Εύκολο το ‘χεις; ψιθύρισε
-Φοβάσαι;
-Απλά κουράστηκα απ’ την αναμονή…
Γύρισε προς το μέρος της. Η Έλενα θα έλεγε πως της χαμογέλασε κιόλας, αλλά δεν ήταν και τόσο σίγουρη. Απόλυτο σκοτάδι επικρατούσε στο χώρο. Βρίσκονταν κι οι δυο στο υπόγειο της παλιάς μονοκατοικίας. Ο χώρος ήταν γεμάτος υγρασία και υπήρχε μια βαριά μυρωδιά μούχλας στην ατμόσφαιρα. Μία εβδομάδα είχε περάσει, απ’ τη στιγμή που κατέβηκαν εκεί. Δεν υπήρχε ελπίδα να επιβιώσουν, το ήξεραν. Σε λίγα λεπτά θα ήταν κι εκείνοι νεκροί. Όπως όλοι!
Κόντευαν δυο μήνες από τότε που είχαν ξεκινήσει όλα. Οι πρώτοι αστεροειδείς, έπεσαν στην Αφρική. Μέσα σε λιγότερο από δυο εβδομάδες, ολόκληρη η ήπειρος είχε καεί. Στις ειδήσεις, μιλούσαν για ένα απρόσμενο κι ανεξήγητο φαινόμενο. Αστεροειδείς σε εξωπραγματικά μεγέθη, έπεφταν βροχή και κατέκαιγαν ότι έβρισκαν μπροστά τους. Ο αριθμός των νεκρών ήταν ανυπολόγιστος. Όλος ο πλανήτης, παρακολουθούσε ανήμπορος τις εξελίξεις. Οι επιστήμονες είχαν σηκώσει τα χέρια ψηλά! Οι κυβερνήσεις όλων των κρατών, άρχισαν να οδηγούν τους κατοίκους στα πολεμικά καταφύγια, για να σωθούν. Το επόμενο χτύπημα των αστεροειδών, ήταν στην Αμερική, η οποία κατεστράφη ολοσχερώς σε λιγότερο από μια εβδομάδα. Τα υπερσύγχρονα καταφύγια της άλλοτε υπερδύναμης, δεν ήταν ικανά να σώσουν κανέναν. Ήταν όλοι νεκροί. Η ατμόσφαιρα μύριζε φωτιά και θάνατο. Το μένος του σύμπαντος, δεν σταμάτησε εκεί. Ακολούθησε η Ασία και μετά η Ωκεανία. Οι κυβερνήσεις παραιτήθηκαν. Δεν υπήρχε τίποτα που να μπορούσαν να κάνουν. Δεν υπήρχε εξήγηση. Δεν υπήρχε σωτηρία. Ο καθένας προσπαθούσε πια να σώσει τον εαυτό του. Οι περισσότεροι, κλείστηκαν στα σπίτια τους με τις οικογένειές τους κι απλά περίμεναν. Το τελικό χτύπημα για την καταστροφή ολόκληρης της γης, θα γινόταν σήμερα στην Ευρώπη. Σε λίγα λεπτά. Στις 12 ακριβώς…
-Κρυώνεις; τη ρώτησε ο Νίκος χαμηλόφωνα
Η Έλενα πετάχτηκε όρθια.
-Είσαι σοβαρός;;;; Αυτό βρήκες να με ρωτήσεις; Είσαι τελείως βλάκας! Πως σκατά βρέθηκα να περνάω τις τελευταίες μου στιγμές μαζί σου; Εσύ φταις για όλα! Σου είχα πει πως θέλω να πάω σπίτι μου! Στην οικογένειά μου!
Ο Νίκος σηκώθηκε όρθιος και προσπάθησε να την πλησιάσει. Έκανε να την αγκαλιάσει κι όταν ένιωσε τα χέρια του, τα έσπρωξε με έντονες κινήσεις.
-Μη μ’ αγγίζεις! Δεν αντέχω ούτε να μ’ αγγίζεις, ούτε να σε βλέπω, ούτε να σ’ ακούω! Σε μισώ! Μ’ ακούς;;; Δεν αντέχω ν’ αναπνέω ούτε τον ίδιο αέρα μαζί σου! Αυτόν τον βρώμικο, σιχαμερό αέρα, που μ’ αναγκάζεις ν’ αναπνέω σ’ αυτό το γαμημένο υπόγειο! Τι σκατά φαντάστηκες; Πως εδώ θα μπορούσαμε να σωθούμε;
-Δεν είχαμε άλλη επιλογή Έλενα!
-Μου είπες πως θα έβρισκες τον τρόπο! Μου υποσχέθηκες πως θα με πας στο πατρικό μου! Ήθελα να είμαι με την οικογένειά μου!
-Δεν γινόταν Έλενα! Δεν έφτανε η βενζίνη μέχρι εκεί!
-Δικαιολογίες! Ηλίθιες δικαιολογίες! Γιατί σε άκουσα; Σε λίγη ώρα θα πεθάνουμε και τα τελευταία λεπτά θα είμαι μόνη! Εξαιτίας σου!
-Δεν είσαι μόνη αγάπη μου… είμαστε…
Το έδαφος κάτω απ’ τα πόδια τους άρχισε να σείεται. Ένα απόκοσμο βουητό, τους έκοψε την ανάσα. Το ρολόι στον τοίχο, πριν πέσει και σπάσει σε χίλια κομμάτια, έδειχνε «23:59″…
Άνοιξε τα μάτια και κοίταξε το ρολόι στον τοίχο. «23:47». 13 λεπτά πριν το τέλος… Ο Νίκος ήταν καθισμένος στο πάτωμα δίπλα της, με την πλάτη στον τοίχο, κοιτώντας το κενό. Έκανε μια ανεπαίσθητη κίνηση να αγγίξει το χέρι του, αλλά το μετάνιωσε αμέσως και παρέμεινε ακίνητη.
-Νόμιζα πως κοιμόσουν. Της είπε χωρίς να γυρίσει να την κοιτάξει
Η Έλενα ένιωσε να ανατριχιάζει ολόκληρη. Ξανακοίταξε το ρολόι. Δεν είχε έρθει το τέλος! Είχε ακόμη 13 λεπτά!
-Νίκο…
-Τι είναι μάτια μου;
-Πάρε με αγκαλιά… του ψιθύρισε
Ο Νίκος την έσφιξε στα χέρια του, το σώμα της έτρεμε. Ακούμπησε το κεφάλι της στο στήθος του κι έμεινε σιωπηλή. Μέσα στο σκοτεινό δωμάτιο, ακουγόταν μόνο ο ήχος της καρδιάς τους και οι δείκτες του ρολογιού στον τοίχο. Εκείνοι οι δείκτες, που αμείλικτα προχωρούσαν, με προορισμό το τέλος…
Η Έλενα, σήκωσε το κεφάλι της και προσπάθησε να διακρίνει τα μάτια του. Αυτά τα μελαγχολικά καστανά μάτια, που αντίκριζε κάθε πρωί τα τελευταία 2 χρόνια, να την κοιτάζουν με αγάπη. Αυτά τα μάτια, που 2 χρόνια πριν ερωτεύτηκε, απ’ την πρώτη στιγμή που καρφώθηκαν στα δικά της.
-Σ’ αγαπάω… της ψιθύρισε
-Κι εγώ σ’ αγαπάω…
Έμεινε για λίγα λεπτά να προσπαθεί να διακρίνει τη μορφή του, μέσα στο σκοτάδι. Κοίταξε το ρολόι στον τοίχο. Οι δείκτες φωσφόριζαν στο σκοτάδι κι έδειχναν πως το τέλος θα ερχόταν σε λιγότερο από 4 λεπτά…
-Συγνώμη που δεν τα κατάφερα να σε πάω στο σπίτι σου…
-Δεν φταις… δεν φταις εσύ…
Ο Νίκος την έσφιξε πάνω του και τη φίλησε απαλά στα χείλη.
-Συγχώρεσέ με…
-Έλενα…
-Άσε με… Άσε με να στα πω… Είναι η τελευταία μου ευκαιρία! πήρε μια βαθιά ανάσα και συνέχισε. Ξέρω πως υπήρξα ανυπόφορη! Δεν έφταιγες εσύ κι όμως πάντα ξεσπούσα πάνω σου! Ξέρω πως σε πρόσβαλα και σε υποτίμησα πολλές φορές. Τώρα όμως… τώρα, παρόλο το σκοτάδι, βλέπω καθαρά! Ξέρω πως εκμεταλλεύτηκα στο έπακρο, την αδυναμία που μου έδειχνες. Ξέρω πως υπήρξα άδικη και σκληρή μαζί σου, επειδή γνώριζα πως στο τέλος της ημέρας, πάντα θα με συγχωρούσες. Ίσως δεν έχει κανένα νόημα πια, αλλά θέλω να στο πω… Θέλω να σου πω πως σ’ αγαπάω! Σ’ αγαπάω όσο δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ πως θα μπορούσα ν’ αγαπήσω! Εσύ είσαι η οικογένειά μου! Η αγκαλιά σου είναι το σπίτι μου! Μόνο εδώ θα ήθελα να περάσω τα τελευταία λεπτά της ζωής μου, μαζί σου! Σ’ ευχαριστώ που μ’ αγάπησες τόσο και λυπάμαι που δεν κατάφερα να σου δείξω πόσο πολύ σ’ αγάπησα κι εγώ. Συγνώμη για όλα… Σ’ αγαπάω ψυχή μου…
Τα πρόσωπά τους ήταν σχεδόν κολλημένα. Η ανάσα του ενός, έκαιγε τα χείλη του άλλου. Δάκρυα κυλούσαν απ’ τα μάτια τους. Δάκρυα που μέσα στο σκοτάδι δεν μπορούσαν να δουν. Έμειναν έτσι, σιωπηλοί πια…
Το έδαφος κάτω απ’ τα πόδια τους άρχισε να σείεται. Ένα απόκοσμο βουητό, τους έκοψε την ανάσα. Το ρολόι στον τοίχο, πριν πέσει και σπάσει σε χίλια κομμάτια, έδειχνε «23:59″…
Χρόνια τώρα ψάχνεις τη διέξοδο από τη φυλακή σου… Είναι στιγμές, που η σκόνη και η μούχλα νοτίζει το μέσα σου και βήχεις ακατάπαυστα από τη δυσοσμία και τη συνήθεια.
Μόλις αρχίσεις να ζορίζεσαι, χάνεις το οξυγόνο σου, ασφυκτιάς, ψάχνεις απελπισμένα τρόπους διαφυγής, σχεδιάζεις την απόδραση σου. Σε τοίχους, σε ρωγμές, εκλιπαρείς τον δεσμοφύλακα, ουρλιάζεις, χτυπιέσαι μπας και εισακουστείς, μπας και σε λυπηθούν και λυτρωθείς. Βαρύ το έγκλημά σου. Η παραμέληση του εαυτού…
Μόλις το φως διεισδύσει δειλά τις ακτίνες του μέσα από τα κάγκελα της φυλακής σου, λίγο μες την ψυχή σου, ανασκουμπώνεσαι. Ελπίζεις! Αφήνεσαι να πιστέψεις σε ένα θαύμα! Ίσως σε εκείνον τον λαμπερό σωτήρα που θα σε αναγνωρίσει μες το πλήθος και θα σε σώσει από τα κάγκελα της καταδίκης σου, της δικιάς σου φυλακής. Μέχρι η μυρωδιά της υγρασίας να εισχωρήσει ξανά μέσα στο κορμί σου…
Πνίγεσαι μες την παραζάλη σου, όλα είναι θολά. Θέλεις να ξεφύγεις, να λυτρωθείς, να απελευθερωθείς από τα δεσμά σου, αυτά της παραμέλησης και της διαστρέβλωσης της ψυχής και του κορμιού…
Ξημέρωσε πάλι… Ουρλιάζεις άηχα «Ανοίξτε μου να φύγω! Να πετάξω! Να ζήσω από την αρχή! Μα τι λέω; Αφού εγώ έχω το κλειδί…».
Αρχαία Μυστήρια : Εξαφάνιση Του Πολιτισμού Της Κοιλάδας Του Ινδού
Το τελευταίο διάστημα σας έχουμε παρουσιάσει πάνω 30 από τα μεγαλύτερα μυστήρια του κόσμου, αλλά αυτό που δεν καλύψαμε είναι τα αρχαία μυστήρια. Το σημερινό μας επεισόδιο έχει στόχο να το θέσει σωστά αφού σήμερα θα μεγαλώσουμε αυτή την γκάμα με τα μεγάλα άλυτα μυστήρια της επιστήμης. Έχεις κάποια θεωρία που μπορεί να λύσει ένα από αυτά τα μυστήρια; Αν ναι μην ξεχάσεις να μας την αναφέρεις στα σχόλια!
Εξαφάνιση του πολιτισμού της κοιλάδας του Ινδού.
Ο αρχαίος κόσμος της κοιλάδας του Ινδού, ο αρχαιότερος γνωστός πολιτισμός της Ινδίας, είχε μια κουλτούρα που εκτεινόταν από τη Δυτική Ινδία στο Αφγανιστάν και έναν πληθυσμό άνω των 5.000.000 ανθρώπων.. Ο αρχαιότερος γνωστός πολιτισμός της Ινδίας ήταν ένας εντυπωσιακός πολιτισμός με ακμάζοντα το εμπόριο και την καλλιέργεια... https://www.youtube.com/channel/UCOZw1EA8YyfItoBJ7jyVU0A
