Η φυλακή σου
Χρόνια τώρα ψάχνεις τη διέξοδο από τη φυλακή σου… Είναι στιγμές, που η σκόνη και η μούχλα νοτίζει το μέσα σου και βήχεις ακατάπαυστα από τη δυσοσμία και τη συνήθεια.
Μόλις αρχίσεις να ζορίζεσαι, χάνεις το οξυγόνο σου, ασφυκτιάς, ψάχνεις απελπισμένα τρόπους διαφυγής, σχεδιάζεις την απόδραση σου. Σε τοίχους, σε ρωγμές, εκλιπαρείς τον δεσμοφύλακα, ουρλιάζεις, χτυπιέσαι μπας και εισακουστείς, μπας και σε λυπηθούν και λυτρωθείς. Βαρύ το έγκλημά σου. Η παραμέληση του εαυτού…
Μόλις το φως διεισδύσει δειλά τις ακτίνες του μέσα από τα κάγκελα της φυλακής σου, λίγο μες την ψυχή σου, ανασκουμπώνεσαι. Ελπίζεις! Αφήνεσαι να πιστέψεις σε ένα θαύμα! Ίσως σε εκείνον τον λαμπερό σωτήρα που θα σε αναγνωρίσει μες το πλήθος και θα σε σώσει από τα κάγκελα της καταδίκης σου, της δικιάς σου φυλακής. Μέχρι η μυρωδιά της υγρασίας να εισχωρήσει ξανά μέσα στο κορμί σου…
Πνίγεσαι μες την παραζάλη σου, όλα είναι θολά. Θέλεις να ξεφύγεις, να λυτρωθείς, να απελευθερωθείς από τα δεσμά σου, αυτά της παραμέλησης και της διαστρέβλωσης της ψυχής και του κορμιού…
Ξημέρωσε πάλι… Ουρλιάζεις άηχα «Ανοίξτε μου να φύγω! Να πετάξω! Να ζήσω από την αρχή! Μα τι λέω; Αφού εγώ έχω το κλειδί…».
Από Stella
https://gynaikaeimai.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου