Σπιτική συνταγή για να εξαφανίσετε τις μύγες από το σπίτι σας

Σπιτική συνταγή για να εξαφανίσετε 

τις μύγες από το σπίτι σας

Μπορούμε όλοι να συμφωνήσουμε πως μισούμε τις μύγες, τα κουνούπια και τις κατσαρίδες, σωστά; Όλα αυτά τα έντομα είναι αηδιαστικά και ενοχλητικά, χωρίς να αναφέρουμε πως μπορούν να βλάψουν και την υγεία μας.

Ο μόνος τρόπος να σιγουρέψουμε πως θα μείνουν μακρυά από το σπίτι μας είναι να το έχουμε απόλυτα καθαρό, αλλά λόγω του πιεσμένου μας προγράμματος, αυτό είναι σχεδόν αδύνατο.

Ωστόσο, υπάρχει κάτι που μπορούμε να κάνουμε. Πράγματι, θα σας δείξουμε μία απλή σπιτική συνταγή που θα σας βοηθήσει να κρατήσετε τα έντομα αυτά μακρυά από το σπίτι σας.

Θα χρειαστείτε:

1/2 κούπα ξύδι
1/2 κούπα σαμπουάν
1/2 κούπα ελαιόλαδο

Οδηγίες:

Βάλτε όλα τα συστατικά σε ένα μπουκάλι σπρέι, κλείστε το και ανακινείστε καλά. Ψεκάστε το μείγμα οπουδήποτε στο σπίτι – είναι ασφαλές για τα παιδιά και τα κατοικίδια, οπότε δεν χρειάζεται να φοβάστε για τυχόν δηλητηρίαση.

Αρχίστε να χρησιμοποιείτε το μείγμα από σήμερα και θα παρατηρήσετε σύντομα τις μύγες, τα κουνούπια και τις κατσαρίδες να εξαφανίζονται από το σπίτι σας

https://www.pentapostagma.gr/

Ιστορική δήλωση Μ.Σαλβίνι: «Η Αριστερά μετατρέπει την Ευρώπη σε ισλαμικό χαλιφάτο» – «Θα προστατεύσουμε τα Έθνη»

Ιστορική δήλωση Μ.Σαλβίνι: 

«Η Αριστερά μετατρέπει την Ευρώπη 

σε ισλαμικό χαλιφάτο» – 

«Θα προστατεύσουμε τα Έθνη»

Είναι ξεκάθαρο πλέον πως μια νέα πολιτική εποχή για την ΕΕ έχει μπει στην τελική της πορεία. Ο Σαλβίνι ξεκίνησε μια πατριωτική εκστρατείασυσπειρώνοντας τα ευρωπαϊκά κόμματα που μοιράζονται τις ιδέες των Εθνών-Κρατών και προκάλεσε ταραχή στο κονκλάβιο των Βρυξελλών.

Σε μια ιστορική δήλωση κατά τη συνάντησή του με τον Β.Ορμπαν, ο Ιταλός ηγέτης τόνισε πως αν βγει η Αριστερά, η Ευρώπη θα μετατραπεί σε ένα ισλαμικό χαλιφάτο, ξεκαθαρίζοντας πως ο αγώνας της πατριωτικής συμμαχίας θα συνεχιστεί σταθερά.

«Ο πρωθυπουργός της Ουγγαρίας καλωσόρισε τον Ιταλό Υπουργό Εσωτερικών και έγινε σαφές: Ο ένας βρήκε τον άλλον»γράφει η γερμανική Die Welt και προσθέτει ότι οι ηγέτες του πατριωτικού στρατοπέδου θέλουν να κυριαρχήσουν πολιτικά στην Ευρώπη.

Η συνάντηση έγινε στην Βουδαπέστη και σύμφωνα με την γερμανική εφημερίδα «η διάθεση ήταν πράγματι υπέροχη μεταξύ των δύο εκπροσώπων του «ακροδεξιού» στρατοπέδου στην Ευρώπη». Η Die Welt σχολιάζει μάλιστα ότι «ξεπέρασαν τον εαυτό τους σε αμοιβαίους επαίνους και προφανώς είδαν μόνο ένα μεγάλο, πρωταρχικό πρόβλημα στην Ευρώπη: ότι η ΕΕ δεν είναι υπό την ηγεσία ανδρών όπως αυτοί».

«Θέλω να συνεργαστώ με δυναμικούς, ζωντανούς τύπους», δήλωσε ο Όρμπαν, λέγοντας ότι η πολιτική τάξη της ΕΕ είναι «κουρασμένη και ανίσχυρη». «Ελπίζω ότι θα βγουν νέες δυνάμεις που θέλουν να κάνουν κάτι» είπε και κατέληξε στο συμπέρασμα, ότι «η Ευρώπη χρειάζεται τον Ματέο Σαλβίνι».

Ο Ιταλός υπουργός Εσωτερικών έχει στόχο να συσπειρώσει τα πατριωτικά κόμματα στην Ευρώπη και για αυτό ξεκίνησε μια πραγματική ευρωπαϊκή πολιτική εκστρατεία στις 8 Απριλίου προκειμένου να συγκροτήσει την Ευρωπαϊκή Συμμαχία των λαών και των εθνών. Τα ιδρυτικά μέλη της είναι η γερμανική AfD, το Αυστριακό Κόμμα της Ελευθερίας FPÖ, ο Εθνικός Συναγερμός της Μαρίν λε Πεν στη Γαλλία, οι «Αληθινοί Φινλανδοί» και το «ακροδεξιό» κόμμα της Δανίας.

Στη συνέντευξη Τύπου στη Βουδαπέστη ο Σαλβίνι δήλωσε ότι δεν ξέρει πόσα κόμματα θα ενταχθούν στη νέα συμμαχία. Εξέφρασε ωστόσο την ελπίδα ότι αυτή θα είναι ισχυρή, γιατί, όπως είπε, «αν η αριστερά κερδίσει, η Ευρώπη θα γίνει ισλαμικό χαλιφάτο».

Ο υπουργός Εσωτερικών Σαλβίνι σημείωσε μάλιστα ότι οι απόψεις τους αντιπροσωπεύουν μια νέα «εναλλακτική για την Ευρώπη». Και ευχαρίστησε τον Όρμπαν για τις «υπέροχες απόψεις» του στην πρόσφατη συνέντευξή του στην εφημερίδα La Stampa. Εκεί είχε ασκήσει κριτική εναντίον του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος (ΕΛΚ), επειδή επιθυμεί να συνεργαστεί με αριστερούς και φιλελεύθερους, σύμφωνα με τον πρωθυπουργό της Ουγγαρίας.

Το ΕΛΚ και ο Όρμπαν. Αυτή η ερώτηση ήταν ο «ελέφαντας στο δωμάτιο» στη συνάντηση της Βουδαπέστης.«Θα τα σπάσει το Fidesz του Όρμπαν με το ΕΛΚ , και αν ναι, ο Όρμπαν και ο Σαλβίνι θα ενώσουν τις δυνάμεις τους; Ήταν σαφές μετά από σχεδόν μια ώρα συνέντευξης τύπου: Οι δύο άνδρες δεν μπορούν να φανταστούν τίποτα καλύτερο από το να κάνουν πολιτική μαζί», γράφει η γερμανική εφημερίδα

Και οι δύο πολιτικοί τόνισαν ότι θα ήταν πολύ καλύτερα εάν το ΕΛΚ γινόταν όπως αυτοί. Για παράδειγμα, στη μεταναστευτική πολιτική, στην οποία και οι δύο ακολουθούν σκληρή πορεία. Ο Σαλβίνι δήλωσε ότι εάν το ΕΛΚ αγκαλιάσει τις απόψεις του Όρμπαν, θα ήταν χαρά να συνεργαστεί μαζί του. Ο Όρμπαν δήλωσε: Το ΕΛΚ πρέπει να συμπεριλάβει τις απόψεις του Σαλβίνι.

Ο Σαλβίνι πήγε επίσημα στη Βουδαπέστη ως υπουργός Εσωτερικών της Ιταλίας. Το πραγματικό νόημα της επίσκεψης, ωστόσο, βρισκόταν στην ιδιότητα του Σαλβίνι ως επικεφαλής του κόμματος Λέγκα. Ο Όρμπαν βλέπει σε αυτόν τον νέο, τον πραγματικό εκπρόσωπο της Ευρωπαϊκής Δεξιάς.

Σε συνέντευξή του στο «La Stampa» χαρακτήρισε τον Σαλβίνι ως τον «σημαντικότερο άνθρωπος στην Ευρώπη». Και μήνες πριν είπε: «Ο Σαλβίνι είναι ο ήρωάς μου». Ο Σαλβίνι, από την πλευρά του, δήλωσε για τον Όρμπαν: «Είναι ένας θεσμός στην Ευρώπη».

https://www.pentapostagma.gr/

Φράουλες στο σπίτι: Από τα πιο εύκολα φυτά – Δείτε το βίντεο

Φράουλες στο σπίτι: 

Από τα πιο εύκολα φυτά

 – Δείτε το βίντεο

Είναι από τα αγαπημένα φρούτα! Πώς θα σας φαινόταν να το είχατε στον κήπο σας;

Ζουμερές, κατακόκκινες, νόστιμες και θρεπτικές, οι φράουλες είναι ένα φρούτο τόσο αγαπημένο που αυτή την εποχή βρίσκουμε ευκαιρία να απολαύσουμε με χίλιους δυο τρόπους. Έχετε όμως δοκιμάσει να τις καλλιεργήσετε στο δικό σας, σπιτικό μποστάνι;

Η «εξημέρωση» της φράουλας φαίνεται να ξεκίνησε στη Γαλλία του 14ου αιώνα, καθώς οι κηπουροί των βασιλικών κήπων έψαχναν θάμνους αγριοφράουλας για να τη μεταφυτεύσουν. Ωστόσο, οι ποικιλίες που γνωρίζουμε σήμερα είναι πολύ διαφορετικές από εκείνης της εποχής με πιο δημοφιλή τη fragaria ananasa που καλλιεργείται σε όλες τις ηπείρους.

Μπορεί να φυτευτεί μέσα στον Σεπτέμβρη και να καρποφορήσει την άνοιξη. Εναλλακτικά, μπορείτε να τις φυτέψετε στις αρχές της άνοιξης αλλά το φυτό θα αποδώσει πιο μικρή παραγωγή την πρώτη χρονιά και μεγαλύτερη την επόμενη. Προσαρμόζεται εύκολα σε κάθε λογής γλάστρες στο μπαλκόνι ή την ταράτσα. Θυμηθείτε μόνο ότι πρέπει απαραίτητα το φυτό να βρίσκεται σε φωτεινό σημείο και φυσικά μην παραλείπετε να το ποτίζετε επαρκώς. Τις ποτίζετε επαρκώς φροντίζοντας το χώμα τους να είναι υγρό αλλά μην το παρακάνετε. Σε ημέρες έντονης ηλιοφάνειας αποφεύγετε να βρέχετε τα φυλλαράκια τους, κάτι που αποτελεί κανόνα και για όλα τα φυτά για να μην «καούν». Η ποσότητα των καρπών που αποδίδει κάθε φυτό εξαρτάται από τη σωστή φροντίδα του καθώς και τις καιρικές συνθήκες. Κατά μέσο όρο το κάθε φυτό καρποφορεί από 150 έως 400γρ. φράουλες. Όσο για το πότε είναι έτοιμες; Όταν χάσουν σταδιακά το ροζ χρώμα τους και γίνουν κόκκινες. Προσέξτε τη σάρκα τους, που πρέπει να είναι σφιχτή αλλά να μην έχουν παρα-ωριμάσει. Μετά τη συγκομιδή, τις διατηρείτε 4 ημέρες -το πολύ- στο ψυγείο αν δεν τις καταναλώσετε άμεσα.

Δείτε στο παρακάτω video τον κο Κώστα Λιονουδάκη, γεωπόνο που εξηγεί αναλυτικά τα πάντα για τη φύτευση της φράουλας.

https://www.pentapostagma.gr/

Ο Μποστ πριν από το μποστάνι του – 5

Ο Μποστ πριν από το μποστάνι του – 5

Posted by sarant στο 3 Μαΐου, 2019

Εδώ και λίγο καιρό, το ιστολόγιο παρουσιάζει, τις Παρασκευές, μια μικρή σειρά πέντε άρθρων με γελοιογραφίες του Μποστ που δημοσιεύτηκαν τους πρώτους μήνες του 1959 στο περιοδικό Ταχυδρόμος, υποτίθεται ως εικονογράφηση του εύθυμου αφηγήματος «Σταυροφορίες» του Νικ. Τσιφόρου που δημοσιευόταν σε συνέχειες στο περιοδικό.

Λέω «υποτίθεται», επειδή, όπως είπα και στο πρώτο άρθρο, τα σκίτσα του Μποστ αυτονομούνται, στην αρχή δειλά και στη συνέχεια απροκάλυπτα. Κάποια από αυτά τα σκίτσα έχουν στόχο τους Άγγλους και με τα σημερινά κριτήρια μπορεί και να τα λέγαμε ομοφοβικά. Να θυμόμαστε ότι το 1959, με τη συμφωνία της Ζυρίχης στην επικαιρότητα, το αντιαγγλικό αίσθημα στην Ελλάδα ήταν έντονο.

Το πρώτο άρθρο της σειράς το είδαμε εδώ. Το δεύτερο άρθρο της σειράς αυτής δημοσιεύτηκε εδώ., ενώ εδώ είχαμε το τρίτο άρθρο. Πριν από δεκαπέντε μέρες είχαμε την τέταρτη συνέχεια, ακολούθησε μια ανάπαυλα τη Μεγάλη Παρασκευή, και η σειρά ολοκληρώνεται σήμερα.

Το πρώτο από τα σημερινά σκίτσα δημοσιεύτηκε στον Ταχυδρόμο στις 11 Απριλίου 1959. Και σε αυτό παρουσιάζεται μια γάτα, όπως στα προηγούμενα, αλλά μάλλον σε διακοσμητικό ρόλο.

Το σκίτσο δεν ασχολείται βέβαια με τις Σταυροφορίες αλλά με ένα γεγονός της επικαιρότητας, τους γάμους του διαδόχου του ιαπωνικού θρόνου, του Ακιχίτο, με τη Μιτσούκο Σόντα. Κατά σύμπτωση, πριν από μερικές μέρες ο Ακιχίτο παραιτήθηκε αφήνοντας τον θρόνο στον γιο του, ύστερα από τριάντα χρόνια βασιλείας (1989-2019).

Τα λογοπαίγνια ξεκινούν φυσικά από τον τίτλο του σκίτσου (Η άπονος – Ιάπωνος) ενώ στον μονόλογο της γάτας ο Μποστ παίζει με τις ομοιοκαταληξίες σε -ίτο, δίνει όμως και το καταπληκτικό λογοπαίγνιο «ο χιροχιτών» όπως και την ομόηχη ρίμα «ο χιτών – των χιτών».

Άλλου είδους λογοπαίγνια στο κείμενο της μπορντούρας:

Έχει η Μιτσίκο Σόντα – τα κατάλληλα προσόντα
κι έτσι η τυχερή Μιτσίκο – μπαίνει στο βασιλικό τον οίκο
μέσα δε στας αρετάς της – και τη γλώσσα της προσέχει
μύλον έχει ο μπαμπάς της – μα αυτή μιλιά δεν έχει
Τα μάτια της είναι λοξά – τύπος Ιαπωνίας
κι έχουν την κλίση τη λοξή – του κρουνού της Ομονοίας
Και διά τας φίλας που την καλωσόριζαν
δίδει εις τα ανάκτορα διαταγήν να βράσουν όρυζαν.

Ο κύριος Σόντα, ο μπαμπάς της Μιτσίκο, δεν είχε απλώς μύλο αλλά μεγάλη αλευροβιομηχανία. Και, όπως και σε άλλα σκίτσα της εποχής, ο Μποστ δεν χάνει την ευκαιρία να αναφερθεί στο λοξό σιντριβάνι της Ομόνοιας.

Το δεύτερο σκίτσο δημοσιεύτηκε στον Ταχυδρόμο στις 18 Απριλίου και σε αυτό βρίσκουμε πάλι τη γάτα, ενώ  επανέρχονται και οι Άγγλοι σταυροφόροι που είδαμε σε προηγούμενα σκίτσα:

Tο σκίτσο ίσως να το λέγαμε ομοφοβικό σήμερα, με τα τροφαντά οπίσθια των αιχμαλώτων και την πολύ αστεία παρωδία του «Πώς τον λεν τον ποταμό». Ομολογώ όμως ότι, αν και έψαξα (όχι πολύ) δεν βρήκα σε τι παραπέμπουν οι συνεχείς αναφορές στον παστουρμά και στην Καισάρεια, που συνεχίζονται και στο επόμενο σκίτσο. Ο Μπορίς Παστερνάκ είχε βέβαια τιμηθεί το 1958 με το βραβείο Νόμπελ, αλλά ούτε αυτός βρισκόταν ιδιαίτερα στην επικαιρότητα τον Απρίλιο του 1959.

Ίσως η συλλογική σας σοφία βοηθήσει να ξεδιαλύνουμε το μυστήριο του παστουρμά.

Ο Αθανάσιος Ρουσσόπουλος, που αναφέρεται, ήταν καθηγητής του ΕΜΠ και βρισκόταν συχνά στην επικαιρότητα με τα μεγάλα έργα της Αθήνας -αργότερα βγήκε βουλευτής με την ΕΚ και το 1965 ήταν από τους αποστάτες.

Να βάλουμε και το κείμενο της μπορντούρας:

Μέσα σε τόσους διγενείς – πού να βρεθεί ο Διγενής [ο Γρίβας, βέβαια]
Θα έρθουμε του είπανε και συμφωνήσαν όλοι
εάν μετά τον παστουρμά μάς δείξεις και την Πόλη
Έθεσαν με άλλους λόγους ζήτημα πολιτικόν
Από ψηλά το θέαμα είναι μαγευτικόν
Εδέχθη ο δόκτωρ πάραυτα κι είπε αμέσως Ναι
και ήρχισαν αμφότεροι έναν γλυκύ αμανέ
«Καλύτερος ο θάνατος παρά ο χωρισμός
η εύρεσις του παστουρμά είναι βαρύς καημός».

Ξαναλέω πως δεν μπορώ να ξεδιαλύνω με βεβαιότητα τις αναφορές.

Το τρίτο σκίτσο, που δημοσιεύτηκε στις 25 Απριλίου 1959, παρουσιάζει και πάλι Άγγλους σταυροφόρους με καβαφικούς τόνους:

Ο τίτλος φυσικά παραπέμπει στο ποίημα του Ελύτη (…της Αλβανίας) αλλά το κείμενο της μπορντούρας έχει καβαφικές αναφορές.

Ήτον εύμορφος ο Οθωμανίδης (1)
και τον έγραψα να μιλήσωμεν διά τους Αλεξανδρινούς ποιητάς
και ο άθλιος, χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ (2)
μας έδωσεν ραντεβού εδώ
και κρατώ κερί
για να γυρίση γρήγορα και ναν’ καλοί καιροί (3)
όμως θ΄αργήσωμεν να λάβωμεν ειδήσεις
ο βάρβαρος αυτός θα ήτο μία κάποια λύσις. (4)

Οι αναφορές:

(1) Στίχοι του νέου Τεμέθου του ερωτοπαθούς.
Με τίτλον «Ο Εμονίδης»

(2) Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.

(3) Η θάλασσα στα βάθη της πήρ’ έναν ναύτη.—
Η μάνα του, ανήξερη, πηαίνει κι ανάφτει
στην Παναγία μπροστά ένα υψηλό κερί
για να επιστρέψει γρήγορα και νάν’ καλοί καιροί —

(4) Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις.

Ας επισημάνουμε επίσης την εσκεμμένα πρωτόγονη ρίμα «ησυχίαν- ανησυχίαν» που πότε-πότε χρησιμοποιούσε ο Μποστ, καθώς και τον γενικομανή σχηματισμό «φοβούμαι των αγρίων θηρίων».

Το τελευταίο σημερινό σκίτσο, με το οποίο ολοκληρώνεται η μικρή σειρά των άρθρων μας, δημοσιεύτηκε στις 2 Μαΐου 1959 και έχει τη μορφή χάρτη:

Και εδώ η Καισάρεια φιγουράρει σε περίοπτη θέση, οπως και ο παστουρμάς, και πολύ με εκνευρίζει που δεν μπορώ να εξηγήσω τον υπαινιγμό.

Θα προσέξατε επίσης τα τόξα που δείχνουν προς τη Μάλτα, προς όλες τις κατευθύνσεις -σαφης υπαινιγμός στο «Μάλτα γιοκ» που υποτίθεται ότι αναφώνησε ο Οθωμανός ναύαρχος όταν δεν κατάφερε να βρει τη Μάλτα. (Βέβαια, τη Μάλτα τη βρήκαν οι Οθωμανοί, αλλά δεν κατάφεραν να την κυριέψουν αν και την πολιόρκησαν και έδωσαν σκληρές μάχες).

Μετά το σκίτσο αυτό ακολούθησε μια ανάπαυλα περίπου ενός μηνός και από τον Ιούνιο του 1959 ο Μποστ αποκτά πλέον δική του αυτόνομη γελοιογραφική στήλη, με τον γενικό τίτλο Το μποστάνι του Μποστ. Πολλά από τα σκίτσα αυτά τα έχουμε παρουσιάσει στο ιστολόγιο και ίσως δούμε και άλλα στο μέλλον.

https://sarantakos.wordpress.com/

Η ΑΛΛΗ ΓΚΡΕΪΣ

Η ΑΛΛΗ ΓΚΡΕΪΣ από Βάσω Μπερή

Το μυθιστόρημα της Μάργκαρετ Άτγουντ (Margaret Atwood)  ‘Η Άλλη Γκρέις’ βασίζεται σε μια ιστορία που διαδραματίστηκε το 1843 και η οποία απασχόλησε το κοινό για πολλά χρόνια. Η Γκρέις Μαρκς είχε καταδικαστεί σε ηλικία 16 ετών για τη συμμετοχή της στις δολοφονίες του εργοδότη της Τόμας Κίνιαρ και της οικονόμου και ερωμένης του, Νάνσι Μοντγκόμερι. Ο συνεργός της στα εγκλήματα αυτά, Τζέιμς ΜακΝτέρμοτ, καταδικάστηκε και εκτελέστηκε ενώ η Γκρέις φυλακίστηκε για σχεδόν 30 χρόνια. Η Γκρέις όμως δεν πέρασε στην ιστορία με τη βεβαιότητα της δολοφόνου ή της συνεργού. «Ο στάσεις απέναντί της αντανακλούσαν την αμφιθυμία της εποχής ως προς τη φύση των γυναικών : ήταν η Γκρέις μια δαιμόνισσα και ξελογιάστρα, η υποκινήτρια του εγκλήματος και η πραγματική δολοφόνος της Νάνσι Μοντγκόμερι, ή ήταν ένα απρόθυμο θύμα, εξαναγκασμένο να σωπάσει για το κρίμα εξαιτίας των απειλών του Μακ Ντέρμοτ και του φόβου για την ίδια της τη ζωή;» γράφει η συγγραφέας στον επίλογο του βιβλίου.

Η Μάργκαρετ Άτγουντ συνάντησε αυτή την ιστορία  στο βιβλίο της Σουζάνα Μούντι ‘Η ζωή στα ξέφωτα’ γραμμένο το 1853. Η Μούντι είχε επισκεφθεί το σωφρονιστήριο και το φρενοκομείο στο οποίο είχε κλειστεί η περιβόητη φόνισσα και παρότι στο βιβλίο της καταφεύγει σε μελοδραματισμούς και υπερβολές καταγράφει εντούτοις μια ιστορία η οποία θα μπορούσε να ερμηνευτεί με πολλούς τρόπους. «[...] Ο λόγος που έγραψα ένα βιβλίο γι’ αυτό το θέμα είναι πως, αν ήξερα αν το έκανε ή όχι, δε θα είχε ούτε το μισό ενδιαφέρον. Είναι αυτός ο τρόπος που η Γκρέις πρόσφερε μια άδεια οθόνη, όπου ο καθένας μπορούσε να προβάλει τις δικές του απόψεις, πράγμα το οποίο και έκαναν.» Απόσπασμα από συνέντευξη της Μ. Ατγουντ στο Hollywood Reporter

Η ιστορία του βιβλίου ‘Η άλλη Γκρέις’ ξεκινά 8 χρόνια μετά την καταδίκη της Γκρέις. Η ηρωίδα βρίσκεται φυλακισμένη στο σωφρονιστήριο του Κίνγκστον στον Καναδά απ’ όπου βγαίνει με τη συνοδεία φυλάκων για να εργαστεί ως υπηρέτρια στο σπίτι του διευθυντή των φυλακών. Το αξιομνημόνευτο παρουσιαστικό της, η άψογη συμπεριφορά της και η εργατικότητά της σε συνδυασμό με το γεγονός ότι η ίδια ισχυρίζεται ότι δεν θυμάται τίποτα από τα γεγονότα, παρακινούν μια τοπική ομάδα μεθοδιστών, στην οποία μετέχει η σύζυγος του διευθυντή των φυλακών και ένας ιερέας, να αναζητήσουν βοήθεια από έναν γιατρό που ασχολείται με την ψυχική υγεία, προκειμένου να αποδείξουν την αθωότητά της και να της χαρίσουν την ελευθερία της.

«Συλλογιέμαι όλα όσα έχουν γραφτεί για μένα – ότι είμαι μια απάνθρωπη δαιμόνισσα, ότι είμαι το αθώο θύμα ενός αλήτη που εξαναγκάστηκε να ενεργήσει ενάντια στη θέλησή του και με κίνδυνο της ζωής μου, ότι ήμουν υπερβολικά αδαής για να ξέρω πώς θα δράσω κι ότι το να με κρεμάσουν θα συνιστούσε δικαστικό φόνο, ότι αγαπώ τα ζώα, ότι είμαι πανέμορφη με ολόλαμπρο δέρμα, ότι έχω γαλάζια μάτια, ότι έχω πράσινα μάτια, ότι έχω κοκκινοκάστανα καθώς και καστανά μαλλιά, ότι είμαι ψηλή καθώς επίσης κι ότι είμαι μετρίου αναστήματος, ότι είμαι κομψά και ευπρεπώς ντυμένη, ότι λήστεψα μια νεκρή γυναίκα για να φτιασιδωθώ κατ’ αυτόν τον τρόπο, ότι είμαι γρήγορη και ξύπνια στη δουλειά μου, ότι είμαι κατηφής κι οξύθυμη, ότι έχω την εμφάνιση ατόμου ανώτερου της ταπεινής καταγωγής μου, ότι είμαι καλό κορίτσι με ευεπηρέαστη φύση κι ότι δε λέγεται κακός λόγος για μένα, ότι είμαι επιτήδεια και πανούργα, ότι είμαι ελαφρόμυαλη και λίγο εξυπνότερη από κρετίνο. Κι εγώ αναρωτιέμαι, πώς γίνεται να είμαι όλα αυτά τα πράγματα συγχρόνως;»

Ο γιατρός Σάϊμον Τζόρνταν, γόνος εύπορης οικογένειας, σκοπεύει να ανοίξει ένα ινστιτούτο που θα ειδικεύεται στις ψυχικές ασθένειες και έτσι μια περίπτωση όπως αυτή της Γκρέις, με τις μεταπτώσεις των διαθέσεων και την απώλεια μνήμης, του κεντρίζει το ενδιαφέρον και δέχεται να τη διερευνήσει. Σκοπός του αρχικά είναι να κερδίσει την εμπιστοσύνη της και να την πείσει να του αφηγηθεί όλη της τη ζωή, οδηγώντας τη σιγά σιγά στην ημέρα των φόνων, ώστε ή να επαναφέρει τη μνήμη της ή να ξεσκεπάσει την υποκρίτρια. Κι έτσι η Γκρέις αρχίζει να αφηγείται την ιστορία της ζωής της από την αρχή, όταν αναγκάστηκε να φύγει από την Ιρλανδία με τους γονείς και τα αδέλφια της.  Περιγράφει το άθλιο ταξίδι τους στο οποίο έχασε τη μητέρα της. Τη βαναυσότητα και την κακοποίηση από τον πατέρα της και το πώς κατέληξε να εργάζεται ως υπηρέτρια για να συντηρηθεί και να συντηρήσει και τα μικρότερα αδέλφια της.

Στο σπίτι που πιάνει δουλειά γνωρίζει την Μέρι Ουίτνεϊ με την οποία συνδέεται με μια δυνατή φιλία. Η Μέρι την υπερασπίζεται απέναντι στον πατέρα της, της μιλά για την αποτυχημένη εξέγερση κατά της βρετανικής κυριαρχίας και την μυεί στις ριζοσπαστικές ιδέες. Όταν η Μέρι πεθαίνει μετά από μια αποτυχημένη έκτρωση, η Γκρέις έχει το πρώτο σύμπτωμα διαταραχής που αποδίδεται σε νευρικό κλονισμό.  Είναι φανερό ότι η Γκρέις ποτέ δεν ξεπέρασε την απώλεια της φίλης της. Ακόμη και μετά τους φόνους, όταν έφυγε με τον ΜακΝτέρμοτ για να διαφύγουν τη σύλληψη, το όνομα που χρησιμοποιούσε ήταν αυτό της Μέρι Ουίτνεϊ. Αλλά και όσα της είχε πει η φίλη της για τις σχέσεις με τους άντρες ήταν πάντα στο μυαλό της και φίλτραραν κάθε νέα γνωριμία. Οι αντρικοί  χαρακτήρες που περιβάλουν την Γκρέις σε όλη την ιστορία της, αποσκοπούν πάντα στο να την κακοποιήσουν. Καμία καλή εμπειρία δεν έχει αποκομίσει η Γκρέις από τις σχέσεις της με τους άντρες με μόνη εξαίρεση τον Τζερεμάια τον πραματευτή που παρά την ταπεινή του προέλευση μπόρεσε να προχωρήσει και να ανέβει κοινωνικά και τελικά εμφανίστηκε σαν από μηχανής θεός για να τη γλυτώσει από τα βάσανα των ερευνών και των εξετάσεων.

Καθώς η Γκρέις εξιστορεί τα γεγονότα που σημάδεψαν τη ζωή της, ο γιατρός αισθάνεται όλο και πιο μπερδεμένος. Από τη μια είναι σίγουρος ότι έχει μπροστά του ένα αθώο θύμα των περιστάσεων και από την άλλη αισθάνεται ότι η Γκρέις τον εμπαίζει. Παράλληλα προσπαθεί και ο ίδιος να ισορροπήσει ανάμεσα στις πιέσεις που δέχεται από τη μητέρα του για να αποκατασταθεί και στο πάθος του για τη σπιτονοικοκυρά του.

Ένα ισχυρό σύμβολο σε όλη την έκταση του μυθιστορήματος είναι τα παπλώματα. Κάθε κεφάλαιο της ιστορίας έχει σαν τίτλο την ονομασία κάποιου παραδοσιακού μοτίβου παπλώματος και κάποιες φορές αυτό το όνομα έχει σχέση και με το κεφάλαιο που ακολουθεί.  Η Γκρέις όσο μιλάει στον γιατρό ράβει πάντα ένα πάπλωμα που ποτέ δεν είναι δικό της.

Πηγή : https://www.sewmamasew.com/2018/01/quilts-alias-grace-identification-tutorial-roundup/

«Η κυρία Άλντερμαν Πάρκινσον είχε περισσότερα παπλώματα με σχέδια απ’όσα είχα δει στη ζωή μου όλη, καθώς δεν ήταν τόσο της μόδας στην αντίπερα όχθη του ωκεανού, όπου τα εμπριμέ βαμβακερά υφάσματα δεν ήταν τόσο φθηνά κι ούτε τα έβρισκες σε τόσην αφθονία. Η Μέρι έλεγε ότι οι κοπέλες δε θεωρούσαν πως ήταν έτοιμες για γάμο σ’ αυτά τα μέρη αν δεν είχαν πρώτα τρία τέτοια παπλώματα, ραμμένα από τα ίδια τους τα χέρια, και τα πιο φανταχτερά ήταν τα γαμήλια παπλώματα, όπως το Δέντρο του Παραδείσου και το Καλάθι με τα Λουλούδια. [...] Κι απ’ τα χρόνια εκείνα κι έκτοτε έχω συλλογιστεί, για ποιο λόγο άραγε οι γυναίκες διάλεξαν να ράψουν τέτοιες σημαίες κι έπειτα να τις στρώσουν πάνω στα κρεβάτια; Διότι κάνουν το κρεβάτι το πιο αξιοπρόσεχτο αντικείμενο σε μια κάμαρα. Κι έπειτα συλλογίστηκα : είναι ένα είδος προειδοποίησης. Επειδή μπορεί να νομίζετε ότι το κρεβάτι είναι κάτι το γαλήνιο, κύριε, και για σας μπορεί να σημαίνει αναπαμό και βολή κι έναν χορταστικό ύπνο. Αλλά δεν ισχύει το ίδιο για όλους. Κι υπάρχουν πολλά επικίνδυνα πράγματα που μπορούν να λάβουν χώρα σ’ ένα κρεβάτι. Είναι το μέρος όπου γεννιόμαστε, κι αυτός είναι ο πρώτος μας κίνδυνος στη ζωή. Κι εκεί πάνω οι γυναίκες γεννούν, και συχνά αφήνουν την τελευταία πνοή τους. Κι είναι το μέρος όπου διαδραματίζεται η πράξη ανάμεσα στον άντρα και τη γυναίκα που δε θα σας μνημονεύσω, κύριε, αλλά υποθέτω ότι γνωρίζετε περί τίνος πρόκειται. Κι ορισμένοι το λένε αγάπη, κι άλλοι απόγνωση, ή ειδάλλως μονάχα μια προσβολή την οποία οφείλουν να υπομείνουν. Και τέλος τα κρεβάτια είναι το μέρος όπου κοιμόμαστε, κι όπου ονειρευόμαστε, κι όπου πολλές φορές πεθαίνουμε.»

Θα μπορούσε να φανταστεί κάποιος ότι τα παπλώματα σ’ αυτή την ιστορία είναι ένα σύμβολο της γυναικείας αλληλεγγύης και συντροφικότητας αφού όταν πλέον η Γκρέις μπορεί να φτιάξει ένα πάπλωμα για τον εαυτό της συμπεριλαμβάνει σ’ αυτό ένα κομμάτι από ένα ρούχο δικό της, ένα από το μισοφόρι της Μέρι Ουίτνεϊ και ένα από ένα ροζ φόρεμα της Νάνσι Μοντγκόμερι, ώστε να μπορούν να είναι πάλι όλες μαζί.

Αυτό που κάνει την Γκρέις μια παράξενη και όχι μια τραγική φιγούρα είναι ο έλεγχος που ασκεί στην αφήγησή της. Είναι φανερό ότι αντλεί ικανοποίηση από όσα, εύκολα, κρατά μακριά από τα αδιάκριτα μάτια του γιατρού αλλά και από τις διαδρομές στις οποίες κατευθύνει τις σκέψεις του.

«Καθώς έδειχνε περίλυπος, και σαστισμένος τρόπον τινά, και καθώς υποψιαζόμουν ότι δεν πήγαιναν όλα καλά στη ζωή του, δεν είπα ότι δε θυμόμουν. Αντ’ αυτού είπα ότι είχα δει πράγματι ένα όνειρο. Κι τι αφορούσε; Είπε εκείνος, ζωηρεύοντας αισθητά και παίζοντας νευρικά με το μολύβι του. Του είπα ότι είχα ονειρευτεί κάτι λουλούδια, κι εκείνος το σημείωσε με φούρια και ρώτησε τι είδους λουλούδια. Είπα ότι ήταν κόκκινα και μεγάλα, με γυαλιστερά φύλλα σαν της παιωνίας. Αλλά δεν είπα ότι ήταν υφασμάτινα, ούτε είπε πότε τα ‘χα δει τελευταία φορά, κι ούτε είπα πως δεν ήταν όνειρο.»

Η Άτγουντ έχει γράψει ένα βιβλίο που είναι πολύ περισσότερο από μια ιστορία μυστηρίου. ‘Η άλλη Γκρέις’ είναι μια ιστορία σκοτεινή και μελαγχολική και αυτό που εντείνει την προσοχή και το συναίσθημα του αναγνώστη είναι ότι η συγγραφέας παρέμεινε πιστή στα γεγονότα, όπως αυτά έχουν καταγραφεί. Είναι όμως και μια ιστορία για την ύπαρξη της ίδιας της αλήθειας, τις διαφορετικές οπτικές και για την αλήθεια που ο καθένας κρύβει μέσα του.

Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣσε μετάφραση Αύγουστου Κορτώ.

 Υ.Γ. Δείτε και την ομότιτλη σειρά στο NETFLIX – αλλά μετά την ανάγνωση του βιβλίου.

Εκδόσεις : ΨΥΧΟΓΙΟΣ

Βάσω Μπερή | 3 Μαΐου 2019 στο 08:15 |

Passe Partout Reading

https://passepartoutreading.gr/

Οι Άγραφοι Νόμοι του Εθελοντή Διασώστη

Οι Άγραφοι Νόμοι του Εθελοντή Διασώστη

ΟΔΗΓΟΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ

Σε όλο τον κόσμο εκατομμύρια ανθρώπων ασκούν εθελοντικά τη διάσωση. Σε πολλές χώρες η εθελοντική διάσωση έχει γίνει σημαντικός παράγοντας της καθημερινής ζωής.

Σπάνια κάποια άλλη δραστηριότητα περιλαμβάνει τόσο μεγάλο φάσμα κινήτρων όπως η εθελοντική διάσωση. Δίνει την ευκαιρία στους ανθρώπους να εκπληρώσουν προσωπικούς στόχους και να ακολουθήσουν μια δραστηριότητα με νόημα που διαρκεί για όλη τους τη ζωή. Τα κίνητρα για να παραμείνει κάποιος ενεργός εθελοντής διασώστης ποικίλουν από τα οφέλη για την υγεία, την ευχαρίστηση της κίνησης, την επαφή με τη φύση καθώς και τα κοινωνικά κίνητρα μέχρι τη μαγεία της εξερεύνησης και της περιπέτειας.

Στόχος κάθε εθελοντή διασώστη είναι να βοηθήσει με την προσωπική του ανάπτυξη καθώς και την προβολή της κοινωνικής ανάπτυξης ,στην κατανόηση των διαφόρων πολιτισμών και στη δημιουργία περιβαλλοντικής συνείδησης. Προς αυτή την κατεύθυνση, ο εθελοντής διασώστης αντλεί από τους άγραφους κώδικες συμπεριφοράς και τις αξίες που ενυπάρχουν στον εθελοντισμό και τους διευρύνει για να ανταποκριθούν στις ανάγκες της εποχής μας. Οι θεμελιώδεις αξίες στις οποίες στηρίζεται ο εθελοντισμός, θεωρούν αληθές ότι όλοι όσοι ασχολούνται με τη διάσωση παγκοσμίως αναζητούν να διευρύνουν τα όριά τους για το κοινό καλό. 

Ακόμα και αν μερικές από τις βασικές αρχές συμπεριφοράς έχουν πρακτική αξία μόνο για μια μικρή ελίτ, πολλές από τις προτάσεις που διατυπώθηκαν, απευθύνονται συνολικά στην οικογένεια των εθελοντών διασωστών. Με αυτές τις προτάσεις ελπίζουμε ιδιαίτερα πως θα προσεγγίσουμε τους νέους διότι αυτοί αποτελούν το μέλλον της εθελοντικής διάσωσης στην Ελλάδα:

Η αποδοχή των κινδύνων και η ανάληψη των ευθυνών μας. 

Αντιστάθμισμα των στόχων με την ικανότητα και τον εξοπλισμό. 

Έντιμη συμπεριφορά και ειλικρινείς αναφορές στη δράση μας. 

Αγώνα υπέρ της άριστης πρακτικής και διαρκούς γνώσης. 

Ανοχή, κατανόηση των άλλων και αλληλοβοήθεια. 

Την προστασία της άγριας και φυσικής μορφής των ορέων και ορθοπλαγιών. 

Την υποστήριξη των τοπικών κοινωνιών και τη βιώσιμη ανάπτυξή τους.

ΟΜΑΔΑ ΕΡΕΥΝΑΣ ΔΙΑΣΩΣΗΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΩΝ
ΔΙΑΣΩΣΤΕΣ ΡΟΔΟΥ

Πάργα, η πολύχρωμη πόλη που θυμίζει νησί

Πάργα, η πολύχρωμη πόλη που θυμίζει νησί

 

Αμφιθεατρικά χτισμένη στις παρυφές ενετικού κάστρου με τα σπίτια να φτάνουν μέχρι εκεί που σκάει το κύμα, η όμορφη Πάργα είναι ένας από τους πιο δημοφιλείς προορισμούς της Ηπείρου. Συνδυάζοντας την ομορφιά του τοπίου, το ξεχωριστό «χρώμα» της Δυτικής Ελλάδας αλλά και την ηπειρώτικη ατμόσφαιρα που συναντά τα νερά του Ιονίου, η πόλη προσκαλεί τον επισκέπτη να γνωρίσει τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της.
Από το λιμάνι με τα πολύχρωμα κτίρια, γραφικά σοκάκια και σκαλοπάτια ανηφορίζουν προς τον λόφο με το κάστρο, ανάμεσα σε όμορφα σπίτια με ξύλινους εξώστες, σύμφωνα με την ντόπια λαϊκή αρχιτεκτονική. Φτάνοντας στην τοξωτή πύλη ο επισκέπτης αντικρίζει το οχύρωμα που κάποτε ήταν ζωτικό για την επιβίωση της πόλης. Το φρούριο ήταν κάποτε απόρθητο, όπως φαίνεται κι από τους διαδρόμους, τα πολυβολεία, τους προμαχώνες και τα οχυρά, που αποτυπώνουν το πλήρες σχέδιο άμυνας του κτίσματος.
Η Πάργα φημίζεται για τις παραλίες της- Κρυονέρι, Πίσω Κρυονέρι, Βάλτος, Σαρακήνικο, Λίχνος και Αϊ Γιαννάκης, μεταξύ άλλων- οι οποίες την αναδεικνύουν σε αγαπημένο προορισμό του καλοκαιριού.
Η «πινελιά» που προσθέτει κάτι ακόμα πιο ξεχωριστό στην πόλη είναι το γραφικό Νησί της Παναγιάς, ακριβώς απέναντι. Σαν βγαλμένο από καρτ ποστάλ, το νησάκι φιλοξενεί την εκκλησία της Παναγίας αλλά και κάστρο που κατασκευάστηκε από Γάλλους και δεσπόζει στο πιο ψηλό σημείο του.
Μετά την περιήγησή σας στην πόλη αφιερώστε λίγο χρόνο για να επισκεφθείτε τον μυθικό ποταμό Αχέροντα και το Νεκρομαντείο του, ένα από τα σημαντικότερα μνημεία της αρχαιότητας.

https://www.facebook.com/sciencearchives/

https://www.facebook.com/sciencearchives/

Anthologion.gr