COP24: Μέσα στην καταστροφή, η κωμωδία συνεχίζει

 apenanti oxthi 

Η 24η Συνδιάσκεψη του ΟΗΕ για το κλίμα (COP241) μόλις έληξε στο Κατοβίτσε της Πολωνίας. Αντί να στηριχτεί στην πρόσφατη έκθεση της ειδικής επιστημονικής ομάδας για το κλίμα (ΔΟΕΕΚ = IPCC2), για να υιοθετήσει ταυπερ-επείγοντα μέτρα που επιβάλλονται έτσι ώστε να κρατηθεί η θέρμανση κάτω από το συν 1,5 βαθμούς σε σχέση με τον 18ο αιώνα, η Συνδιάσκεψη μόλις και με δυσκολία κατάφερε να ορίσει κανόνες που θα πρέπει το κάθε κράτος να ακολουθήσει για να μετρήσει τις εκπομπές του σε αέρια του θερμοκηπίου μετά το 2020. Η ΔΟΕΕΚ επιστρέφει με ευλογίες στις μελέτες της, η “ενίσχυση των φιλοδοξιών” μετατίθεται για αργότερα και οι “αναπτυσσόμενες” χώρες πρέπει να αρκεστούν σε θολές υποσχέσεις σε σχέση με το πράσινο Ταμείο για το κλίμα. 
Μιλώντας για επείγουσες καταστάσεις… 

Η COP21, στο Παρίσι, είχε θέσει ένα στόχο: “Να παραμείνουμε κάτω από τους 2 βαθμούς θέρμανσης σε σχέση με την προβιομηχανική εποχή, εξακολουθώντας πάντως τις προσπάθειες για να μην ξεπεράσουμε τον 1,5 βαθμό”. Στην προοπτική αυτής της απόφασης, είχε ανατεθεί στην ΔΟΕΕΚ να συντάξει μια ειδική έκθεση για τον 1,5 βαθμό. Η έκθεση δημοσιοποιήθηκε τον Οκτώβρη και είναι πολύ ανησυχητική, καθώς συμπεραίνει, κυρίως, ότι η ανθρωπότητα διαθέτει μόλις καμιά δωδεκαριά χρόνια (το πολύ), για να αποφύγει έναν κατακλυσμό τεράστιας έκτασης και, επίσης, ότι είναι αναγκαίες σημαντικές αλλαγές σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας, για να μπορέσουν να μειωθούν οι εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου κατά 50% ώς το 2030 και πλήρως ώς το 2050. 

Στο Κατόβιτσε, οι ΗΠΑ, με την υποστήριξη της Ρωσίας, της Σαουδικής Αραβίας και του Κουβέιτ, έδωσαν μάχη για να εμποδίσουν να ληφθεί υπόψη από τις κυβερνήσεις παντού ο κώδωνας κινδύνου των επιστημόνων. Και κατάφεραν το στόχο τους, αφού η COP24 τελικά αρκέστηκε να ευχαριστήσει την ΔΟΕΕΚ που έκλεισε την έκθεσή της στις προθεσμίες που είχαν. Η διακήρυξη 8 σελίδων που υιοθετήθηκε από τη Συνδιάσκεψη δεν κάνει καμία νύξη, ούτε μία φορά, στον απολύτως επείγοντα χαρακτήρα του ζητήματος που διατύπωσε η ΔΟΕΕΚ. Την ώρα που τα σχέδια για το κλίμα των εθνικών κυβερνήσεων (“εθνικά καθορισμένες συμβολές” -NDC- στη γλώσσα τους3) κρατούν για προοπτική μια καταστροφική θέρμανση κατά συν 2,7 ώς 3,7 βαθμούς Κελσίου, κανένα κράτος δεν πήρε μέτρα για να ενισχύσει τις δεσμεύσεις του. Θα δούμε αργότερα πώς θα καλυφθεί το κενό μεταξύ των λόγων του Παρισιού και των πράξεων των κυβερνήσεων …εάν καλυφθεί. 
Αντίο στις διαφοροποιημένες ευθύνες 

Το ότι γύρισε την πλάτη της στη διάγνωση της ΔΟΕΕΚ δεν είναι ο μόνος λόγος θυμού απέναντι σε αυτή την COP. Η Συνθήκη πλαίσιο του ΟΗΕ για τις κλιματικές αλλαγές (Ρίο, 1992) λέει ότι η θέρμανση είναι “κοινή αλλά διαφοροποιημένη ευθύνη”. Επρόκειτο λοιπόν για κατανομή των προσπαθειών παίρνοντας υπόψη το γεγονός ότι οι λεγόμενες “αναπτυγμένες” χώρες είναι οι ιστορικά κυρίως υπεύθυνες για τη θέρμανση. Η ρήτρα αυτή, θεμελιώδης για τις χώρες του Νότου, βρίσκεται από την αρχή των διαπραγματεύσεων στο στόχαστρο των πλουσίων χωρών, ιδιαίτερα των ΗΠΑ. Όμως, με πρόσχημα την ενιαιοποίηση των διαδικασιών καταγραφής των εκπομπών, η COP24 αποτελεί νέο στάδιο στο βαθμιαίο παραμερισμό της. 

Και πράγματι, η COP24 αποφάσισε ότι οι εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα (CO2) μιας πλούσιας χώρας -η οποία θα μπορούσε απολύτως να σταματήσει αμέσως να καίει κάρβουνο για να παράγει ηλεκτρικό- μπαίνουν στο ίδιο επίπεδο με μιας φτωχής χώρας -που δεν έχει τα χρηματοδοτικά και τεχνολογικά μέσα να αναπτύξει πράσινα εναλλακτικά μέσα. Η ισοδυναμία αυτή θα ήταν ίσως δικαιολογημένη εάν η βοήθεια των αναπτυγμένων χωρών στην ενεργειακή μετάβαση των χωρών του Νότου ήταν πραγματική, ουσιαστική, χωρίς όρους και ανάλογη της δικής τους ιστορικής ευθύνης. Αλλά δεν είναι αυτή η περίπτωση. Τα 100 δισεκατομμύρια ετησίως του “πράσινου ταμείου για το κλίμα” που υποσχέθηκαν για μετά το 2020 (ποσό τελείως ανεπαρκές για να χρηματοδοτηθεί η μετάβαση και η προσαρμογή) παραμένουν κυρίως υπόσχεση στα χαρτιά, ενώ οι πλούσιες χώρες παριστάνουν τον κουφό όταν οι πιο φτωχές τους ζητάνε αποζημιώσεις για τις απώλειες και τις βλάβες (losses and damages) που υφίστανται από τους πιο βίαιους τυφώνες και τα άλλα ακραία μετεωρολογικά φαινόμενα. 

Όλοι αυτοί που, όπως και ο Τραμπ, κυνικά αρνούνται την πραγματικότητα της “ανθρωπικής” κλιματικής αλλαγής -την ώρα που είναι οι κύριοι υπεύθυνοι για αυτήν- δεν διστάζουν όμως να προφασιστούν τον “επείγοντα χαρακτήρα του οικολογικού” για να πνίξουν το διακύβευμα της κοινωνικής δικαιοσύνης. Δικαιοσύνη στις σχέσεις Βορά-Νότου, προφανώς, αλλά επίσης και στις σχέσεις πλουσίων και φτωχών, τόσο στο Βορά όσο και στο Νότο. Το κίνημα των κίτρινων γιλέκων το δείχνει καθαρά, ότι δεν υπάρχει διέξοδος από την κλιματική κρίση μέσα από μια νεοφιλελεύθερη πολιτική που χαρίζει δώρα στους πλούσιους στο όνομα της ανταγωνιστικότητας, από τη μια, και φορολογεί τους φτωχούς, στο όνομα της οικολογίας, από την άλλη. Και όμως, αυτήν ακριβώς την υποκριτική και άδικη πολιτική είναι που οι κυβερνήσεις θέλουν να ενισχύσουν, στο όνομα της διάσωσης του κλίματος. Ιδιαίτερα μέσα από την εγκαθίδρυση (έχει μετατεθεί σε κατοπινή COP) μιας παγκόσμιας τιμής άνθρακα και ενός νέου “μηχανισμού της αγοράς” για να γενικευτεί η εμπορευματοποίηση των οικοσυστημάτων, με ανταλλακτικά δικαιώματα εκπομπών στο χέρι. 
Ανάπτυξη ή κλίμα; Ιησούς ή Βαρνάβας; 

Στο τέλος της συνδιάσκεψης, τα σχόλια των περισσότερων παρατηρητών πηγαινοέρχονται ανάμεσα στην εικόνα του μισοάδειου ποτηριού και στην εικόνα του μισογεμάτου. Δυσανασχετούν για την αργοπορία να εφαρμοστεί η “καλή συμφωνία” του Παρισιού. Αλλά η αργοπορία αυτή δεν πηγάζει μόνο από την κακή πολωνική προεδρεία της COP, ούτε από την υποταγή της στα συμφέροντα του άνθρακα (η COP24 είχε για χορηγούς τις μεγαλύτερες ευρωπαϊκές εταιρείες εκμετάλλευσης ανθρακωρυχείων), ούτε και από την κρίση που ο κακός Τραμπ θα είχε εισάγει στο πολυμερές “μοντέλο” διαχείρισης των διεθνών σχέσεων… Πολύ πιο θεμελιακό είναι το ότι είναι αδύνατο να λυθεί η κλιματική εξίσωση χωρίς ρήξη με την παραγωγικίστικη λογική του καπιταλισμού. Έτσι, μας προσκαλεί να ξαναδούμε αυτά που αποσιωπήθηκαν στην COP21, για να μπορέσουμε να δούμε τη σκοτεινή πλευρά της “καλής συμφωνίας” του Παρισιού… 

Για να σωθεί το κλίμα, αυτό προϋποθέτει να σταματήσει η ανάπτυξη. Για να το πούμε απλά, πρέπει να παράγουμε λιγότερα και να μοιραζόμαστε περισσότερα, πράγμα για το οποίο ο καπιταλισμός είναι απολύτως ανίκανος. Με άλλα λόγια, υπάρχει ένας βαθύς ανταγωνισμός ανάμεσα στη λύση της κλιματικής κρίσης, από τη μια, και στην καπιταλιστική λογική συσσώρευσης, από την άλλη. Εδώ και ένα τέταρτο του αιώνα, οι διάφορες COP δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να στριφογυρίζουν γύρω από το δίλημμα: ανάπτυξη ή κλίμα; Ιησούς ή Βαρνάβας; Η συμφωνία του Παρισιού έδωσε την εντύπωση ότι βρέθηκε μια λύση, αλλά αυτή δεν ήταν παρά μια δήλωση προθέσεων, ένα τεχνασματάκι. Γιατί, στους διαδρόμους, η “καλή συμφωνία” στηριζόταν σε ένα τρελό και εγκληματικό καπιταλιστικό σχέδιο: να “ξεπεραστεί προσωρινά” το κατώφλι της επικινδυνότητας της θέρμανσης. Ο Βαρνάβας αφήνεται ελεύθερος, ο Χριστός σταυρώνεται και ο Πιλάτος πλένει τα χέρια του. 
Σενάριο μαθητευόμενων μάγων 

Η ιδέα είναι η εξής: το όριο του 1,5 βαθμού Κελσίου θα ξεπεραστεί το 2030-2040 -ανάπτυξη για χάρη του κέρδους!-, αλλά χάρη στις “τεχνολογίες αρνητικών εκπομπών” και στη γεωμηχανική θα μπορέσουμε να ξαναψύξουμε το κλίμα κατά το δεύτερο ήμισυ του αιώνα. Κοιμηθείτε ήσυχα, άνθρωποί μου, όλα είναι υπό έλεγχο… Στη συμφωνία του Παρισιού μπορεί το σενάριο αυτό να είναι έμμεσο, όμως είναι πλέον απολύτως ξεκάθαρο στις επιστημονικές δημοσιεύσεις που χρησιμεύουν ως βάση για τους κλιματικούς διαπραγματευτές -ακόμα και για τις εργασίες της ΔΟΕΕΚ. 

Το σχέδιο αυτό “προσωρινού ξεπεράσματος” είναι αντάξιο ενός μαθητευόμενου μάγου, για τουλάχιστον δύο λόγους: 

1) Οι σχετικές τεχνολογίες είναι υποθετικές, ακόμα και επικίνδυνες (τόσο οικολογικά όσο ΚΑΙ κοινωνικά), και, 

2) Γιατί στο ενδιάμεσο, θα μπορούσαν να συμβούν αμετάκλητες καταστροφές -για παράδειγμα, ένα λιώσιμο των πάγων θα μπορούσε να οδηγήσει σε άνοδο κατά πολλά μέτρα των ωκεανών! 

Όμως, οι μαθητευόμενοι μάγοι ακούγονται από τις “ελίτ”, γιατί η “λύση” τους μοιάζει να επιτρέπει τη μετάθεση του διλήμματος της ανάπτυξης για αργότερα. Έτσι, αφήνει στις εξορυκτικές πολυεθνικές και στις τράπεζες που τις χρηματοδοτούν τον απαραίτητο χρόνο για να αποδοτικοποιήσουν τις τεράστιες επενδύσεις τους σε άνθρακα, πετρέλαιο, αέριο. Έτσι, στην πράξη, η συμμαχία ορυκτών και χρηματοπιστωτικού είναι αυτή που καθορίζει και το ρυθμό και τις μορφές της ενεργειακής μετάβασης. 

Απολύτως αφοσιωμένοι στις επιταγές του κέρδους, της ανταγωνιστικότητας (μεταξύ επιχειρήσεων, αλλά και μεταξύ κρατών που προστατεύουν τις “δικές τους” επιχειρήσεις), οι διαπραγματευτές το μόνο που θέλουν είναι να πιστέψουν πως ο Θεός της Τεχνολογίας θα έλθει να σώσει την αγοραία οικονομία τους και το συμπαραμαρτούμενό της, την ατελείωτη ανάπτυξη. Εξού και η αδιαφορία τους για την τωρινή καταστροφή και ο ενθουσιασμός τους, ή και η ειλικρίνειά τους στο να πιστέψουν (ή στο να προσπαθήσουν να μας κάνουν να πιστέψουμε) ότι έχουν συνάψει μια “ιστορική συμφωνία” -άλλη μία… Την ώρα της καταστροφής, η κωμωδία συνεχίζει. 
Κοινωνική δικαιοσύνη, κλιματική δικαιοσύνη: Ίδιος ο αγώνας 

Μετά από αυτή την COP24, ένα πράγμα θα έπρεπε να είναι διαυγές σαν το κρυστάλλινο νερό: δεν υπάρχει τίποτα, μα απολύτως τίποτα, να περιμένουμε από τις κυβερνήσεις, από τον ΟΗΕ, από “διαλόγους Ταλανόα”, από “High Ambition Coalition”4, κλπ. Πρέπει να εγκαταλείψουμε ριζικά κάθε αυταπάτη για τη δυνατότητα να πείσουμε όλους αυτούς τους αρμόδιους για το χάος, όποιοι και να είναι, ότι θα ήταν για το δικό τους καλό να “πάρουν την πρωτοβουλία”, να “ενισχύσουν τις φιλοδοξίες” τους, προωθώντας μια “δίκαιη μετάβαση” προς μία “βιώσιμη ανάπτυξη”, κλπ., κλπ. Δεν πρόκειται να συγκινηθούν -τελεία. Όλες αυτές οι φλυαρίες, όλες αυτές οι σκηνοθεσίες δεν έχουν παρά μόνο ένα στόχο: να κοιμίσουν τους λαούς, να εξουδετερώσουν τη σκέψη τους, να παραλύσουν τις οργανώσεις τους. Είναι η στρατηγικής της αράχνης. Η όποια συνεργασία συνεπάγεται να πιαστείς στα δίχτυα της. 

Στο Βέλγιο, το αδιέξοδο της στρατηγικής της συνεργασίας των μεγάλων περιβαλλοντικών οργανώσεων (και των συνδικαλιστικών ηγεσιών που τις υποστηρίζουν) φάνηκε πλήρως. Πράγματι, την επαύριο της τεράστιας διαδήλωσης για το κλίμα, στις αρχές Δεκεμβρίου (75.000 άνθρωποι στις Βρυξέλλες), οι οργανώσεις “Coalition climat” και “Climate express” παρακαλούσαν τη δεξιά κυβέρνηση να μην πέσει, ενώ η Greenpeace ικέτευε το βασιλιά να πείσει την πολιτική κοινότητα για το επείγον του κλίματος. Προφανώς, χωρίς επιτυχία. Δεν είναι προφανές ότι ο δρόμος αυτός είναι αδιέξοδος; Όταν όλες οι γήινες προσφυγές θα έχουν εξαντληθεί, δεν θα μένει πλέον παρά να ικετεύουμε τα θεία… 

Το αδιέξοδο αυτό είναι παρόμοιο, σε όλη του την κλίμακα, με το αδιέξοδο στο οποίο έχουν βυθιστεί, από τα τέλη του 2014, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, σταματώντας τους σχεδιασμούς δράσης τους, “για να δώσουν μια ευκαιρία στο διάλογο”. Ξέρουμε την τύχη του: η δεξιά κυβέρνηση ξαναπήρε την αυτοπεποίθησή της και διέλυσε, τη μία μετά την άλλη, μια σειρά από κοινωνικές κατακτήσεις. 

Τόσο στον κοινωνικό χώρο όσο και στον περιβαλλοντικό, το συμπέρασμα είναι σαφές: η μόνη γλώσσα που καταλαβαίνουν οι ηγεσίες είναι η γλώσσα της δύναμης. Πρέπει επομένως να οικοδομήσουμε ένα συσχετισμό δύναμης και, για να το καταφέρουμε, δεν υπάρχει παρά ένα μέσον: ενότητα των αγώνων για την κλιματική δικαιοσύνη και για την κοινωνική δικαιοσύνη, σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση. 

Daniel Tanuro 

17/12/2018 

Από το βέλγικο : Gauche Anticapitaliste 

Μετάφραση στα ελληνικά: ΤΠΤ – Περιοδικό “4” 


1Η Συνδιάσκεψη του ΟΗΕ για την κλιματική αλλαγή ή United Nations Framework Convention on Climate Change (https://unfccc.int/) ξεκίνησε από την συνθήκη που υπογράφηκε στο Ρίο ντε Ζανέιρο το 1992 και αποτελείται από 197 “μέρη” ή “εταίρους” (“parties”), που από το 1995 συνέρχονται ετησίως στη Συνδιάσκεψη των Μερών ή COP (Conference of parties). Η τελευταία (24η) διεξήχθη στο Κατόβιτσε της Πολωνίας, στις 1-14 Δεκεμβρίου 2018. [Σημειώσεις του μεταφραστή]. 


2Η Διακυβερνητική ομάδα ειδικών για την εξέλιξη του κλίματος (ΔΟΕΕΚ) ή Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC) είναι η ομάδα ειδικών του ΟΗΕ για την κλιματική αλλαγή. https://www.ipcc.ch/ 


3“Εθνικά καθορισμένες συμβολές” είναι οι στόχοι που υιοθετούν “εθνικά” οι κυβερνήσεις. Στη 19η COP είχαν ονομαστεί Intended Nationally Determined Contributions (INDCs) και στην 21η COP, στο Παρίσι, μετονομάστηκαν σε Nationally Determined Contributions (NDCs). Βλέπε π.χ. και το ελληνικό ΕΣΕΚ (Εθνικό Σχέδιο για την Ενέργεια και το Κλίμα). 


4Διάφορες διακυβερνητικές διαδικασίες συνεννόησης, χωρίς στόχους και δεσμεύσεις, για το κλίμα, όπως ο “Διάλογος Ταλανόα”, που θεσμοθετήθηκε στην 23η COP, βλ. https://talanoadialogue.com/, ή η High Ambition Coalition, που ξεκίνησε από τη την COP21 στο Παρίσι, που δεν έχει κάν συγκεκριμένα μέλη, κλπ.

Του Daniel Tanuro                                                                                           Μετάφραση στα    ελληνικά: ΤΠΤ - Περιοδικό “4”

https://www.apenantioxthi.com/

ΕΝΑ ΑΝΕΚΔΟΤΟ ΜΕ ΤΟΝ ΥΠΕΡΟΧΟ ΤΟΤΟ

ΕΝΑ ΑΝΕΚΔΟΤΟ ΜΕ ΤΟΝ ΥΠΕΡΟΧΟ ΤΟΤΟ

Ο ΤΟΤΟΣ ΣΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ

Η δασκάλα της Α’ δημοτικού έχει πρόβλημα με τον Τοτό που όλο βρίζει και δε δίνει την παραμικρή σημασία στο μάθημα..
– Ποιό είναι το πρόβλημά σου; τον ρωτάει εξαγριωμένη.
– Είμαι πολύ έξυπνος για να είμαι στην πρώτη τάξη, απαντά ο Τοτός με ύφος. Η αδερφή μου είναι στην τρίτη τάξη και είμαι πολύ εξυπνότερος από αυτήν. Πιστεύω πως πρέπει να πάω τουλάχιστον στην τρίτη κι εγώ.
Η δασκάλα τον πάει στον διευθυντή, ο οποίος συμφωνεί να του κάνουν διάφορα tests γνώσεων κι εξυπνάδας κι 

αν απαντήσει σωστά, να τον βάλουν στη τρίτη τάξη.

– Πόσο κάνει 3×13; ρωτά ο διευθυντής.
– 39.
– Ποια είναι η πρωτεύουσα της Φιλανδίας;
– Το Ελσίνκι.
– Πότε γιορτάζουμε το έπος της Αλβανίας;
– Την 28η Οκτωβρίου.
Σε όλες τις ερωτήσεις του διευθυντή, ο Τοτός απαντά σωστά. Όμως, μετά αρχίζει να ρωτά η δασκάλα, η οποία τον έχει άχτι και θέλει να δείξει στον διευθυντή πόσο αθυρόστομος είναι.
– Τί είναι αυτά που η αγελάδα έχει 4 κι εγώ 2; ρωτάει πονηρά η δασκάλα.
– Τα πόδια, απαντά ήρεμα ο Τοτός.
– Τί είναι αυτό που έχεις μέσα στο παντελόνι σου, ενώ εγώ δεν έχω;
– Τσέπες.
– Τί είναι μαλλιαρό, οβάλ, γλυκό και μέσα υγρό;
– Η καρύδα.
– Τι μπαίνει μέσα σκληρό και ροζ και βγαίνει μαλακό και βρεγμένο;
Ο διευθυντής ανοίγει διάπλατα τα μάτια του, αλλά πριν προλάβει να μιλήσει ο Τοτός λέει με αυτοπεποίθηση:
– Η τσίχλα.
– Τι κάνει ο άντρας όρθιος, η γυναίκα καθιστή και το σκυλί στα τρία πόδια του; ρωτά ακόμη πιο έντονα η δασκάλα.
– Χειραψία.
Η δασκάλα τα έχει πάρει στο κρανίο! Αποφασίζει λοιπόν να χτυπήσει πιο δυνατά:
– Χώνεις τα παλούκια μέσα μου. Με πιέζεις, με καρφώνεις κι εγώ ανεβαίνω. Δεν προλαβαίνεις να τελειώσεις κι εγώ βρέχομαι. Τι είμαι;
Τα μάτια του διευθυντή ανοίγουν τρομαγμένα, αλλά πάλι πριν προλάβει να πει κάτι, ακούει τον Τοτό να απαντά:
– Η σκηνή!
– Βάζεις το δάχτυλο μέσα μου! Με παίζεις νευρικά! Ο σωστός άντρας αυτό κάνει πρώτα. Τι είμαι;
Ο διευθυντής πλέον άναυδος κοιτάζει την δασκάλα σα χαμένος!
– Η βέρα! λέει θριαμβευτικά ο Τοτός.
– Είμαι σε διάφορα μεγάθη. Όταν δεν είμαι καλά, στάζω. Όταν με πιάνεις και με αναταράζεις, ανακουφίζομαι…. Τι είμαι;
– Η μύτη.
– Είμαι σα σκληρό δοκάρι με σουβλερή άκρη. Καρφώνομαι με δύναμη τρέμοντας… Τί είμαι;
– Το βέλος!
– Αρχίζω από “μ” και τελειώνω σε “ι”. Όταν με δοκιμάσεις λιγώνεσαι. Τι είμαι;
– Το μέλι φυσικά!
Ο διευθυντής φωνάζει:
– Φτάνει πια! Ποια τρίτη τάξη; Στείλε το κ@λόπαιδο κατευθείαν στο πανεπιστήμιο! Εγώ από μέσα μου απάντησα λάθος σε όλες τις ερωτήσεις…!!!

Thodoras Athanasos

ΠΩΣ ΒΓΗΚΕ Η ΦΡΑΣΗ " ΠΛΗΡΩΣΕ ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ ΤΗΣ ΚΕΦΑΛΗΣ ΤΟΥ" (Μια εκδοχη)

Οι Οθωμανοί φορολογούσαν ακόμη και το μήκος των μαλλιών και οι αγωνιστές έπαιρναν τα βουνά για να μην «πληρώνουν τα μαλλιά της κεφαλής τους»…

Ο Έλληνας είναι τόσο συνηθισμένος στη σκληρή φορολογία όσο και στη φοροδιαφυγή. Άλλωστε επί Τουρκοκρατίας πλήρωνε ακόμη και «τα μαλλιά της κεφαλής του». Οι εκδοχές για το πώς βγήκε αυτή η έκφραση είναι πολλές και εξίσου πειστικές. 

Σύμφωνα με την πρώτη εκδοχή, ο ραγιάς υποχρεωνόταν να πληρώσει ένα ευφάνταστο και υπερβολικό φόρο που σχετιζόταν με το μήκος των μαλλιών του. Όσο μακρύτερα τα μαλλιά, τόσο ψηλότερος λέγεται ότι ήταν ο φόρος. Έτσι συχνά, οι μακρυμάλληδες έπαιρναν τα βουνά για να γλιτώσουν το μαλλί και φυσικά την τσέπη τους.

Ο ιστορικός Χριστόφορος Άγγελος αναφέρει: «Οι επιβληθέντες φόροι ήσαν αναρίθμητοι, αλλά και άνισοι. Εκτός της δεκάτης, του εγγείου και της διακατοχής των ιδιοκτησιών, εκάστη οικογένεια κατέβαλε χωριστά φόρον καπνού, εστίας, δασμόν γάμου, δούλου και δούλης, καταλυμάτων, επαρχιακών εξόδων, καφτανίων, καρφοπετάλλων και άλλων εκτάκτων. Ενώ δε ούτω βαρείς καθ’ ευατούς ήσαν οι επιβληθέντες φόροι, έτι βαρύτερους και αφόρητους καθιστά ο τρόπος της εισπράξεως και η δυναστεία των αποστελλομένων προς τούτο υπαλλήλων ή εκμισθωτών.

Φόρος ωσαύτως ετίθετο επί των ραγιάδων εκείνων οίτινες έτρεφον μακράν κόμην». Από αυτόν τον φόρο βγήκε και η παροιμιώδης φράση «χρωστά τα μαλλιά της κεφαλής του», η οποία χρησιμοποιείται ακόμη και σήμερα. Η πατριωτική ερμηνεία θέλει τους γενναίους οπλαρχηγούς της επανάστασης, όπως ο Κολοκοτρώνης και ο Καραϊσκάκης, να έχουν μακριά μαλλιά, ως ένδειξη περιφρόνησης προς τον Οθωμανό δυνάστη, του οποίου αμφισβητούσαν ευθέως την εξουσία. Μία άλλη εκδοχή σχετίζεται με το είδος του καλύμματος που φορούσαν στο κεφάλι οι Έλληνες επί Τουρκοκρατίας.

Τα καπέλα ήταν ελάχιστα και τα φορούσαν οι πολίτες ανάλογα με την τάξη στην οποία ανήκαν. Δηλαδή, άλλο κάλυμμα είχαν οι άρχοντες, άλλο οι νοικοκύρηδες και άλλο οι χωρικοί. Έτσι, η φράση «πληρώνουμε τα μαλλιά της κεφαλής μας» παραπέμπει στον φόρο που αντιστοιχεί στο κεφάλι του καθενός. Γιατί ο άρχοντας πλήρωνε πολύ μεγαλύτερο ποσό από τον ξωτάρη, που πλήρωνε ελάχιστο και φορούσε το απλό φέσι.

Συχνά οι πλούσιοι και οι μεγαλόσχημοι συνδύαζαν το περίτεχνο καπέλο και με ρούχα που υποδήλωναν την ισχυρή οικονομική τους θέση. Χαρακτηριστική περίπτωση ήταν ο περίφημος «τζουμπές», ένα είδος μανδύα σαν πανωφόρι που φορούσαν οι έμποροι και οι αξιωματούχοι στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Αυτό εξακολουθούσε να φορά και στην ελεύθερη Ελλάδα ο πρωθυπουργός Δημήτριος Βούλγαρης, ως ένδειξη κοινωνικής και πολιτικής ισχύος, παρά το γεγονός ότι το ένδυμα παρέπεμπε απευθείας στην Τουρκοκρατία.

Γι’ αυτό ο υδραίος πολιτικός απέκτησε το προσωνύμιο ο Τζουμπές. Η πολιτική του πορεία στιγματίστηκε από σκάνδαλα και πέθανε από κατάθλιψη μετά την απόλυσή του από τον βασιλιά Γεώργιο. Οι Οθωμανοί έμειναν στην εξουσία πολλούς αιώνες και η φορολογία παρουσιάζει διακυμάνσεις, καθώς υπήρξαν καλές και κακές περίοδοι για τους φορολογούμενους. Σε κάθε περίπτωση, με το κατάλληλο μπαξίσι η φοροδιαφυγή ήταν διασφαλισμένη. Και αυτό στην Ελλάδα δεν άλλαξε ποτέ.  

www.mixanitouxronou.gr
το είδαμε ΕΔΩ 

https://koukfamily.blogspot.com/

Η…«11η Σεπτεμβρίου» στα χέρια των χάκερς. Αποκάλυψαν τα πρώτα μυστικά της τραγωδίας

Η…«11η Σεπτεμβρίου» στα χέρια των χάκερς. Αποκάλυψαν τα πρώτα μυστικά της τραγωδίας

Σειρά εγγράφων αποκρυπτογράφησε η διεθνής ομάδα χάκερ, κάνοντας -σε πρώτο βαθμό- πράξη την απειλή ότι θα προχωρήσει σε αποκαλύψεις σχετικά με απόρρητες πληροφορίες για τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου στις ΗΠΑ.

Σύμφωνα με όσα ισχυρίζονται οι ίδιοι, έχουν στην κατοχή τους εκατοντάδες έγγραφα, μεταξύ των οποίων και 18.000 emails, μη δημοσιοποιημένες συμφωνίες, καταθέσεις και μαρτυρίες ειδικών, καθώς και περιεχόμενο επικοινωνίας με κυβερνητικούς αξιωματούχους.

Μάλιστα, έχουν διαχωρίσει το υλικό, το οποίο αποκαλούν «9/11 Papers» σε πέντε επίπεδα, με το Επίπεδο 1 να περιέχει το λιγότερο σημαντικό υλικό και το Επίπεδο 5 τα πιο ευαίσθητα δεδομένα.

Η πρώτη διαρροή

Η πρώτη διαρροή του επίμαχου υλικού, παρότι δεν προκαλεί ιδιαίτερη αίσθηση για το περιεχόμενο, είναι γεγονός. Συγκεκριμένα, αποτελείται από 650 αρχεία τα οποία περιλαμβάνουν υπομνήματα, συμφωνίες εμπιστευτικότητας, καταθέσεις υπαλλήλων της American Airlines, ασφαλιστικές πληρωμές και συνεντεύξεις με συγγενείς των επιβατών στα μοιραία αεροσκάφη.

Σύμφωνα με το πρακτορείο Russia Τoday, οι χάκερ υποστηρίζουν ότι έλαβαν 3,27 Bitcoins, δηλαδή 12.000 δολάρια, ποσό αρκετό για να δημοσιεύσουν το υλικό του Επιπέδου 1.

Ωστόσο, υπάρχουν τέσσερα ακόμη επίπεδα που παραμένουν κρυπτογραφημένα και, σύμφωνα με την ομάδα, «κάθε επίπεδο περιέχει περισσότερα μυστικά, πιο επιβλαβή υλικά… και γενικά απλά περισσότερη αλήθεια».

Οι χάκερς δημοσίευσαν αρχικά το υλικό μέσω του Twitter, ωστόσο σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα το δίκτυο μπλόκαρε τον λογαριασμό, εξοργίζοντάς τους. Στο πλαίσιο αυτό, εξέδωσαν τελεσίγραφο προς τις ΗΠΑ και το «βαθύ κράτος»

Απειλητικό μήνυμα. 

«Η λογοκρισία σας και οι ψεύτικες ειδήσεις συγκάλυψης δε θα σιγάσουν αυτό τον οργανισμό ή την δημόσια υποστήριξή του. Όλα τα εμπλεκόμενα μέρη (αεροπορικές εταιρείες, εταιρείες επίλυσης διαφορών, επιχειρήσεις έρευνας, FBI, TSA, FAA, τράπεζες, εταιρείες ασφαλείας και άλλοι), θα τα καταστρέψουμε αν δεν αρχίσετε να «παίζετε μπάλα». Αυτή η κατάσταση θα γίνει πολύ πιο τραγική για την επιβίωσή σας. Κάντε τη σωστή επιλογή» αναφέρουν, μεταξύ άλλων, στο μήνυμά τους.

Πηγή: Politis Online 
το είδαμε ΕΔΩ

https://koukfamily.blogspot.com/

ΡΙΖΟΤΟ ΜΕ ΦΡΕΣΚΙΑ ΝΤΟΜΑΤΑ ΣΑΛΤΣΑ ΚΑΙ ΑΥΓΟ

Δημοσιεύτηκε στις 8 Ιανουαρίου 2019 από elganspo

Καλημέρα σε όλο τον κόσμο, σήμερα, πάμε με ένα καλό ριζότο με φρέσκια σάλτσα ντομάτας και  αυγό.

Αν και είχα πραγματικά αμφιβολίες για την τελική γεύση, στο τέλος έχω μείνει με μια καλή γεύση.

Είναι ένα πιάτο που προσαρμόζεται  σε οποιεσδήποτε ώρες ή ημέρες. Έχει χαμηλό κόστος, χρόνο προετοιμασίας αρκετά γρήγορο, μπορείτε να πείτε ότι είναι ένα διαχρονικό ριζότο με φρέσκια σάλτσα ντομάτας και τηγανητό αυγό από πάνω. Πάμε λοιπόν με αυτή τη συνταγή.

Πληροφορίες:

1. Χαμηλή δυσκολία
2. Συνολικός χρόνος προετοιμασίας 45 λεπτά
3. Δόση για 4 άτομα
4. Χαμηλό κόστος

ΣΥΣΤΑΤΙΚΑ:

1. ρύζι 500 γρ.
2. 1 λεπτό ψιλοκομμένο κόκκινο κρεμμύδι
3. 3 σκελίδες ψιλοκομμένο σκόρδο
4. μισό ποτήρι λευκό κρασί
5. 40 γρ.  βούτυρο
6. 30 ml. παρθένο ελαιόλαδο συν λίγες κουταλίές ελαιολάδου
7. 40 γρ. τριμμένη παρμεζάνα
8. 4 αυγά
9. το αλάτι και το μαύρο πιπέρι που χρειάζεται
10. 1 λίτρο ζωμού λαχανικών (περισσότερο ή λιγότερο)

Σάλτσα ντομάτας:

1. 6-7 ώριμες ντομάτες
2. 1 ψιλοκομμένο κρεμμύδι
3. 1 θρυμματισμένο καρότο
4. 30 ml. ελαιολάδου
5. το αλάτι και το μαύρο πιπέρι που χρειάζεται
6. μερικά φύλλα βασιλικού

ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ:

Αρχίσαμε φτιάχνοντας σάλτσα ντομάτας: Σε μια κατσαρόλα με καυτό νερό βάλτε ντομάτες (αφαιρούμε την κορυφή, ενώ στο κάτω μέρος κάνουμε μία εγκάρσια τομή) να βράσουν 1-2 λεπτά, στη συνέχεια αφαιρέστε το δέρμα και στο τέλος τη κόβουμε σε ζάρια.

Ωραία, μετά βάζουμε μια άλλη κατσαρόλα, σοτάρουμε το κρεμμύδι και το καρότο με περισσότερο ελαιόλαδο και μια κουταλιά της σούπας νερό και όταν αυτό γίνει προσθέτουμε τις ντομάτες, βάζουμε το ανάλογο  αλάτι και μαύρο πιπέρι και μετά από περίπου 6-7 λεπτά σβήνουμε το μάτι και τα πολτοποιούμε όλα προσθέτοντας τα φύλλα του βασιλικού και λίγο από το εξαιρετικό παρθένο ελαιόλαδο.

Τώρα, αν έχουμε έτοιμη κέτσαπ, συνεχίζουμε το μαγείρεμα σε μια κατσαρόλα με κόκκινο κρεμμύδι συν το ψιλοκομμένο σκόρδο με το ελαιόλαδο, όταν θα αρχίσουν να ροδίσουν, προσθέτουμε το ρύζι σβήνοντας με λευκό κρασί και  αφήστε το να εξατμιστεί, προσθέστε τη σάλτσα ντομάτας και  συνεχίστε να μαγειρεύετε το ρύζι για 15-16 λεπτά προσθέτοντας λίγες κουταλιές ζεστού ζωμού κάθε φορά που χρειάζεται

Στο τέλος του χρόνου μαγειρέματος, ανακατέψτε το ρύζι με βούτυρο, παρμεζάνα και λίγο  από το έξτρα παρθένο ελαιόλαδο και στο τέλος κάνουμε έναν έλεγχο για αλάτι και μαύρο πιπέρι. 

Πριν από το σερβίρισμα ετοιμάζουμε αυγά μάτια και βάζουμε από ένα σε κάθε πιάτο.

Καλή όρεξη  απολαύστε το γεύμα σας και όπως πάντα, για οποιαδήποτε απορία μπορείτε να μου στείλετε email σε αυτό το blog, χαιρετισμούς σε όλους μέχρι την επόμενη συνταγή.

Μοιραστείτε το:

The Economist: Η Αλβανική Μαφία Δεν Είναι Στην Πραγματικότητα Μαφία…! (Photo)

Posted by Der Kamerad on 2019-01-08

Υπάρχουν ενδείξεις πως υπάρχουν συμμαχίες με πολιτικούς ώστε να ξεπλύνουν τα χρήματά τους στην αγορά ακινήτων σε Βαλκανικές χώρες…

Σε άρθρο της η βρετανική εφημερίδα The Economist αναλύει την δράση των Αλβανών εγκληματιών ανα των κόσμο και προσπαθεί να ανακαλύψει τα αίτια που οδήγησαν την αλβανική μαφία που λειτουργεί σε άλλες χώρες πέραν της Αλβανίας

Η εφημερίδα ξεκινά με αναφορά στην πρόσφατη δολοφονία του Ελληνοαυστραλού, Τζον Μακρή, που καθώς έφευγε από το σπίτι του σε ένα παραθαλάσσιο προάστιο της Βούλας, στην Αθήνα, στις 31 Οκτωβρίου, ένας άντρας έτρεξε προς το αυτοκίνητό του και τον πυροβόλησε. Ο Μακρής βγήκε από το αυτοκίνητό του σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να διαφύγει, αλλά ο ένοπλος άντρας τον εγκλώβισε και τον σκότωσε.

Επειτα, κάνει λόγο και για τη δολοφονία του Σιλβέστερ Ζότολα (Sylvester Zottola), φερόμενου μέλους της εγκληματικής οικογένειας Μπονάνο (Bonanno). Η δολοφονία του έγινε μερικές εβδομάδες πριν πέσει νεκρός ο ομογενής.

Τα δύο περιστατικά, μαζί με τη ληστεία που πραγματοποιήθηκε στο σπίτι του πρώην ποδοσφαιριστή Ραούλ Ταμούδο στην Βαρκελωνη, η Αστυνομία τα απέδωσε στην «αλβανική μαφία» και τα συνδέει με πολλά άλλα που φέρνουν στην επιφάνεια την αυξανόμενη επίδραση των Αλβανόφωνων γκάνγκστερ στον διεθνή υπόκοσμο, όπως γράφει ο «Economist».

Σύμφωνα με το ίδιο Μέσο, ανώτερος αξιωματούχος της Europol κατατάσσει τους Αλβανούς μαφιόζους πάνω ακόμα και από τους Ρώσους «ομόλογούς» τους, αναφορικά με τον κίνδυνο που αποτελούν για την ασφάλεια στην Ευρώπη. Η βρετανική Αστυνομία αναφέρει πως οι δραστηριότητές τους είναι υπαίτιες για την πρόσφατη αύξηση της σωματεμπορίας. Ομάδες Αλβανών και Κοσοβάρων στην Βρετανία φέρονται να είναι υπεύθυνες για δολοφονίες και βασανισμούς με σκοπό να ελέγξουν το εμπόριο κοκαΐνης.

Ωστόσο, η Γιάννα Αρσόφκα (Jana Arsovska), η οποία διδάσκει στο City University της Νέας Υόρκης και παρακολουθεί τις δραστηριότητες των Αλβανών εγκληματιών για πάνω από 15 χρόνια, ισχυρίζεται πως η «αλβανική μαφία» αποτελεί έναν μύθο. Η επίδειξη πλούτου και η ακραία βία από εγκληματίες με καταγωγή από την Αλβανία και το Κόσοβο δεν σημαίνει πως ανήκουν σε κάποια οργανωμένη δομή με κοινές ρίζες όπως η Κόζα Νόστρα στην Σικελία ή η Γιαγκούζα στην Ιαπωνία, σημειώνει η ίδια.

«Βλέπουμε πολλές οργανώσεις να λειτουργούν ανεξάρτητα η μία από την άλλη», τονίζει. «Μιλούν Αλβανικά, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως συνδέονται με οργανώσεις πίσω στην Αλβανία, και ποτέ δεν συνίστανται αποκλειστικά από Αλβανόφωνους».

Εν συνεχεία, η εφημερίδα αναφέρει πως οι ισχυρές ρίζες του οργανωμένου εγκλήματος στην Αλβανία οφείλονται τόσο στη διάλυση των μυστικών υπηρεσιών της χώρας (Sigurimi) με την κατάρρευση του Κομουνισμού το 1991, όσο και με την κατάρρευση της τραπεζικής πυραμίδας το 1997, που οδήγησε στην κλοπή πάνω από 550 όπλων από τις αποθήκες πυρομαχικών της χώρας. Επίσης αναφέρει πως υπάρχουν ενδείξεις για συμμαχίες Αλβανών κακοποιών με πολιτικούς ώστε να δρουν ανενόχλητοι αλλά και να ξεπλύνουν τα χρήματά τους στην αγορά ακινήτων σε Βαλκανικές χώρες.

Τον Μάιο του 2018 η επίσης Βρετανική The Sun είχε αναφέρει σε άρθρο της πως οι Αλβανοί κατάφεραν με σειρά από με βίαιες εξοντώσεις να αποκτήσουν τον έλεγχο του εμπορίου κοκαίνης στο Ηνωμένο Βασίλειο .

Πηγή

https://derkamerad.com/