Συμμετοχικά Συστήματα Πιστοποίησης ποιότητας βιολογικών προϊόντων (PGS)

 apenanti oxthi 

"Τα Συμμετοχικά Συστήματα Πιστοποιήσης (PGS) είναι συστήματα διασφάλισης ποιότητας που επικεντρώνονται σε τοπικό επίπεδο, πιστοποιούν τους παραγωγούς με βάση την ενεργό συμμετοχή των ενδιαφερομένων και βασίζονται σε σχέσεις  εμπιστοσύνης, κοινωνικών δικτύων και 
ανταλλαγής γνώσεων".

Τα Συμμετοχικά Συστήματα Πιστοποιήσης (PGS) επανεξετάζουν τον τρόπο με τον οποίο ξεκίνησε η βιολογική πιστοποίηση πριν από μερικές δεκαετίες. Ταυτόχρονα, πολλά PGS υπήρξαν για πάνω από 40 χρόνια. Η ανάπτυξη και η εξειδίκευση του τομέα της βιολογικής γεωργίας, συνοδευόμενη από την αύξηση του διεθνούς εμπορίου, απαιτούσε τη πιστοποίηση τρίτων να γίνει ο κανόνας στις περισσότερες ανεπτυγμένες βιολογικές αγορές. Ωστόσο, τα PGS δεν έχουν σταματήσει ποτέ να υπάρχουν και εξυπηρετούν βιολογικούς παραγωγούς και καταναλωτές που επιθυμούν να διατηρήσουν τοπικές οικονομίες και άμεσες, διαφανείς σχέσεις. 

Χιλιάδες βιολογικοί παραγωγοί και καταναλωτές έχουν πλέον πιστοποιηθεί μέσω πρωτοβουλιών PGS σε όλο τον κόσμο. Παρόλο που οι λεπτομέρειες της μεθοδολογίας και της διαδικασίας ποικίλλουν, τα βασικά στοιχεία και τα χαρακτηριστικά παραμένουν σταθερά παγκοσμίως.

Οι αρχές των PGS αναπτύσσονται από την οικολογική φιλοσοφία.Τα Συμμετοχικά Συστήματα Πιστοποιήσης (PGS) προσυπογράφουν τα ίδια ιδεώδη που καθοδήγησαν τους πρωτοπόρους βιοκαλλιεργητές. Τα προγράμματα PGS απαιτούν ένα θεμελιωδώς οικολογικό επίπεδο προσέγγιση της γεωργίας που δεν χρησιμοποιεί συνθετικά χημικά εντομοκτόνα, λιπάσματα ή Γ.Τ.Ο. και στηρίζει περαιτέρω τους αγρότες και τους εργαζόμενους σε μια κουλτούρα μακροπρόθεσμων οικονομικών, βιωσιμότητας και κοινωνικής δικαιοσύνης. Η κύρια εστίαση της PGS στην τοπική αγορά προγράμματα ενθαρρύνει την οικοδόμηση κοινότητας, την προστασία του περιβάλλοντος και την υποστήριξη των τοπικών οικονομιών.

Τα προγράμματα PGS δίνουν υψηλή προτεραιότητα στη γνώση και την ικανότητα - όχι μόνο για τους παραγωγούς αλλά και για τους καταναλωτές. Σε αντίθεση με τα υπάρχοντα προγράμματα πιστοποίησης που ξεκινούν με την ιδέα ότι οι αγρότες πρέπει να αποδείξουν ότι είναι σύμφωνα με την πιστοποίηση, τα προγράμματα PGS χρησιμοποιούν ακεραιότητα που βασίζεται στην αρχή της εμπιστοσύνης. Χτίζουν από εκεί με μια απαράμιλλη διαφάνεια και ανοικτό πνεύμα, που διατηρούνται σε ένα περιβάλλον που ελαχιστοποιεί τις ιεραρχίες και τα διοικητικά επίπεδα.

Βασικά στοιχεία 

1. Κοινό όραμα 

Μια θεμελιώδης δύναμη του Συστήματος Συμμετοχικών Εγγυήσεων βρίσκεται στη συνείδηση και στο κοινό όραμα που έχουν οι αγρότες και οι καταναλωτές στις βασικές αρχές που καθοδηγούν το πρόγραμμα. 

2. Συμμετοχική 

Η συμμετοχική πιστοποίηση βασίζεται σε μια μεθοδολογία που προϋποθέτει έντονη συμμετοχή αυτών που ενδιαφέρονται για την παραγωγή και κατανάλωση αυτών των προϊόντων . Οι αρχές και οι κανόνες για τη βιολογική παραγωγή σχεδιάζονται και εφαρμόζονται με τη συμβολή όλων των ενδιαφερομένων - παραγωγών, συμβούλων και καταναλωτών. Η αξιοπιστία της ποιότητας παραγωγής είναι συνέπεια της συμμετοχής. 

3. Διαφάνεια 

Όλοι οι εμπλεκόμενοι, συμπεριλαμβανομένων των αγροτών, πρέπει να γνωρίζουν ακριβώς λειτουργεί ολόκληρη η διαδικασία, τα κριτήρια που υπάρχουν και ο τρόπος με τον οποίο λαμβάνονται οι αποφάσεις.

Τάσος Τσακάλης

https://www.apenantioxthi.com/

Έχετε αναρωτηθεί γιατί η Παναγία ονομάστηκε Μαρία;

Έχετε αναρωτηθεί γιατί η Παναγία 

ονομάστηκε Μαρία;

Στη συνείδηση όλων μας η Παναγία είναι ταυτισμένη με το όνομα Μαρία, αυτό είναι το όνομα που γνωρίζουμε και αποδίδουμε όλοι στην Παναγία. Έχετε αναρωτηθεί, όμως, ποτέ γιατί η Παναγία ονομάστηκε Μαρία;

Τι λέει άραγε η εκκλησιαστική γραπτή παράδοση για το πώς η Παναγία έλαβε το όνομα Μαρία;

Μ εμφανίζει τη Μαριάμ, αδελφή του προφήτου Μωϋσή, (βλέπε Έξοδ. κεφ. 15),
Α την προφήτιδα Άννα, μητέρα του Σαμουήλ (Α’ Βασιλ. κεφ. 1),
Ρ την ωραιότατη Ραχήλ (Γένεσ. κεφ. 29),
Ι την ανδρειοτάτη Ιουδήθ (βλ. σχετ. βιβλίο)
Α τη φρονιμότατη Αβιγαία (Α’ Βασιλ. κεφ. 25).

Ακόμα, όλα τα γράμματα της λέξεως Μαρία σημειώνουν την εξής σωτηριολογική φράση: «Μόνη Αύτη Ρύεται Ιού Απαντας Μισοκάλου» (ΜΑΡΙΑΜ).

Άρα θα μπορούσαμε να συνοψίσουμε ως εξής:

Μ-αριάμ, για την αγνότητά της,
Ά-ννα(Θεία Χάρη), για την υπομονή της.
Ρ-αχήλ(αμνάδα), για την ομορφιά της,
Ι-ουδήθ, για την ανδρειοφροσύνη & την πίστη της,
Α-βιγαία(πηγή χαράς), για την ταπείνωση & τη σωφροσύνη της,

Ας δούμε όμως και μια μικρή ανάλυση από απόσπασμα άρθρου του Πρωτοπρ. ΚΩΝ. ΦΙΟΡΑΚΗ :
[…]Το όνομα της Παναγίας μας είναι Μαρία. Στό όνομα της, κατά τρόπο παράδοξο, ενεργούν τρία κύρια στοιχεία. Η δύναμη, η σοφία, και η αγαθότητα. Το όνομα Μαρία λένε ορισμένοι Πατέρες, ότι προέρχεται από το εβραϊκό όνομα Άϊα,που σημαίνει Κύριος, εδώ Κυρία. Η Κυρία Θεοτόκος σαν μητέρα του Χριστού έχει,λένε, την τελειότητα της δυνάμεως, θεμέλιο της κυριότητος είναι η δύναμη, που κυριεύει πάντων των κτισμάτων σαν «η των ουρανών υψηλότερα και πάσης κτίσεως τιμιωτέρα…». Μην ξεχνούμε, ότι δεν ήταν καθόλου εύκολος ο ρόλος της και, μάλιστα, μέσα στα στενά όρια του χωριού της Ναζαρέτ.

Αρραβωνιασμένη με τον Ιωσήφ βρίσκεται έγκυος. Φορτίο βαρύ, δυσκολίες ανείπωτες.Αλλά η όλη συμπόρευση της με τον Ιησού Χριστό την οδηγούν σε αρκετές δυσκολίες και δοκιμασίες, αποκορύφωμα των οποίων υπήρξε η πικρία του σταυρικού θανάτου του Υιού της. Όλα αυτά ήταν, ασφαλώς, καταστάσεις, που ήθελαν περισσή δύναμη. Η Μαρία οπλίστηκε από τον θεό με τέτοια δύναμη,η οποία ξεπερνούσε τα όρια της ανθρωπινής αντοχής,για να σηκώσει το φορτίο αυτό.Αλλά και ο ρόλος της σαν Μητέρας του Χριστού, αλλά και μητέρας όλου του κόσμου απαιτούσε σοφία. Το όνομα Μαρία ερμηνεύεται ως φωτισμός. Ο φωτισμός χρειάζεται την άνωθεν σοφία.

Η λέξη σοφία ετυμολογείται από το «σώον φως», που είναι κατά τον Σολομώντα «απαύγασμα αϊδίου φωτός», γι’ αυτό το όνομα Μαρία εμπεριέχει την τελειότητα της σοφίας. Ο Χριστός από το ύψος του Σταυρού μας την κληροδότησε ακριβή μας μητέρα. Να θυμηθούμε, ότι από το ύψος του Σταυρού Του είπε τις γεμάτες νόημα λέξεις, όπως τις σημειώνει ο ευαγγελιστής και που δείχνουν τον καινούργιο ρόλο της σαν Μητέρα μας: «Ιησούς ουν ιδών την μητέρα και τον μαθητήν παρεστώτα όν ηγάπα, λέγει τη μητρίαυτού· γύναι, ίδε ο υιός σου, είτα λέγει τω μαθητή· ίδε η μήτηρ σου» (Ιωάν. 19, 26-27). Τέλος, το όνομα Μαρία ερμηνεύεται, σαν πέλαγος. Ο άγιος Αμβρόσιος Μεδιολάνων σημειώνει, ότι στη λατινική γλώσσα η θάλασσα ονομάζεται mare και το πέλαγος marea. To πέλαγος και, γενικά, η θάλασσα αποτελούν σύμβολο της αγαθότητας και της χάριτος του θεού. Την αγαθότητα έχει στην καρδιά της η Παναγία, η οποία, παρά την πίκρα, που της προξενεί το πλήθος των αμαρτιών μας, προστρέχει στη κάθε μας ανάγκη.Με το να λάβει, λοιπόν,η Παναγία το όνομα Μαρία, πήρε και όσα σήμαινε το όνομα αυτό.

Δύναμη για να γίνει η Μητέρα του θεού και στη συνέχεια η Μητέρα ολοκλήρου του ανθρωπίνου γένους. Σοφία χρειάζεται, για να μπορεί να ενώνει και να συμφιλιώνει τα ουράνια με τα επίγεια. Αγαθότητα, ώστε με τις πνευματικές της δωρεές και χάριτες να μεταδίδει σε όλα τα κτίσματα, ουράνια και επίγεια την αγαθότητα του Υιού και θεού της.Με τα γράμματα, που συνιστούν τη λέξη Μαρία, υποδηλώνονται και κάποια άλλα χαρακτηριστικά γυναικεία ονόματα της Παλαιάς Διαθήκης με σημαίνοντα ρόλο στο σχέδιο του θεού, αλλά και συμβολικά κατηγορήματα σωτηριολογικού περιεχομένου. Έτσι στο Μ εμφανίζει τη Μαριάμ, αδελφή του προφήτου Μωϋσή, (βλέπε Έξοδ. κεφ. 15), στο Α την προφήτιδα Άννα, μητέρα του Σαμουήλ (Α’ Βασιλ. κεφ. 1), στο Ρ την ωραιότατη Ραχήλ (Γένεσ. κεφ. 29), στο Ι την ανδρειοτάτη Ιουδήθ (βλ. σχετ. βιβλίο) και στο Α τη φρονιμότατη Αβιγαία (Α’ Βασιλ. κεφ. 25). Ακόμα, όλα τα γράμματα της λέξεως Μαρία σημειώνουν την εξής σωτηριολογική φράση: «Μόνη Αύτη Ρύεται Ιού Απαντας Μισοκάλου» (ΜΑΡΙΑΜ).Η Παναγία μας δείχνει τη μεταμορφωτική πορεία μας μέσα στο χώρο της Εκκλησίας. Όλα εκφράζουν τη βεβαιότητα, ότι η Μητέρα του Χριστού και δική μας Μητέρα είναι το κέντρο όλης της δημιουργίας. Το πρόσωπο με το οποίο εκφράζεται όλος ο κόσμος του θεού, ως ο τύπος και η απαρχή της αγιασμένης κτίσεως και μεσιτεύει διηνεκώς για όλους μας και ενεργεί για τη σωτηρία των ανθρώπων. Είναι «η κόσμον ευλογούσα, τα σύμπαντα αγιάζουσα· τοις κάμνουσιν άνεσις, τοις πενθούσι παράκλησις, τοις νοσούσιν ίασις, τοις χειμαζομένοις λιμήν, τοις αμαρτάνουσιν άφεσις, τοις λυπουμένοις ευμενές παραμύθιον, πάσι τοις αιτούσι ετοίμη βοήθεια».

Πηγή: dogma.gr

https://www.pentapostagma.gr/

Πως να προστατευθούμε από τα κουνούπια

 

Η ορθή αντιμετώπιση των κουνουπιών είναι ευθύνη της πολιτείας και ο Δήμος Μοσχάτου-Ταύρου κάνει προσπάθεια να εφαρμόσει μία γενικότερη ορθολογική διαχείρισή τους που ως κύριο στόχο θα έχει να προλαμβάνει κινδύνους για τη δημόσια υγεία, σπατάλη δημόσιου χρήματος και φαινόμενα αναποτελεσματικότητας των έργων καταπολέμησης των κουνουπιών. Στην προσπάθεια αυτή καλείται και ο πολίτης να συνεισφέρει με κυριότερο μέτρο την εξάλειψη των εστιών ανάπτυξης γύρω από τις κατοικίες μας. Εστίες όπως αυτές που αναφέρονται παρακάτω μπορεί να βρίσκονται μέσα ή έξω από τα όρια του κήπου μας αλλά σίγουρα τα κουνούπια δεν γνωρίζουν από τίτλους ιδιοκτησίας και τελικώς μας επισκέπτονται «ακάλεστα» και χωρίς ιδιαίτερους ενδοιασμούς.

Α. Μέτρα προστασίας στις κατοικίες και στους γύρω χώρους

Ι. Μηχανικά μέτρα

1. Το νερό σε σιντριβάνια, μεγάλα ανθοδοχεία ή άλλες παρόμοιες διακοσμητικές κατασκευές θα πρέπει να αντικαθίσταται τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα. Τα πιατάκια επίσης από τις γλάστρες θα πρέπει να αδειάζουν σε τακτά χρονικά διαστήματα.
2. Τοποθετημένα ελαστικά σε υπαίθριους χώρους που εκτίθενται στο νερό της βροχής είτε πρέπει να απομακρύνονται είτε να καλύπτονται.
3. Τοποθέτηση σήτας σε πόρτες και παράθυρα ή σε άλλες πιθανές εισόδους των κουνουπιών στα σπίτια.
4. Η λειτουργία ανεμιστήρων και κλιματιστικών μπορεί να συμβάλλει στη μείωση της δραστηριότητας των κουνουπιών στις κατοικίες.
5. Στα ανθοδοχεία των νεκροταφείων είναι προτιμότερο να χρησιμοποιούνται συνθετικά άνθη, ώστε να μην απαιτείται η χρήση νερού.

ΙΙ. Χημικά μέτρα

1. Καπνογόνες σπείρες (φιδάκια) μπορεί να είναι πολύ αποτελεσματικές σε καλυμμένους εξωτερικούς χώρους.
2. Εντομοαπωθητικά χώρου (ηλεκτροθερμαινόμενα πλακίδια ή υγρά) μπορεί να είναι πολύ αποτελεσματικά σε εσωτερικούς χώρους ή σε καλυμμένους εξωτερικούς χώρους.
3. Η χρήση αερολυμάτων (αεροζόλ) τα οποία προορίζονται για ερασιτέχνες.
4. Εφόσον κριθεί απαραίτητο, η διενέργεια ψεκασμών με εγκεκριμένα εντομοκτόνα εντός των οικιών ή στον περιβάλλοντα χώρο.
5. Εφόσον κριθεί απαραίτητο, η χρήση προνυμφοκτόνων σκευασμάτων σε εστίες με νερό κοντά σε κατοικίες.

Β. Μέτρα ατομικής προστασίας

1. Η χρήση κουνουπιέρας.
2. Η χρήση μακρών παντελονιών και μακρυμάνικης μπλούζας.
3. Η χρήση εντομοαπωθητικών σώματος

Τα εντομοαπωθητικά σώματος και η ορθή χρήση τους

• Τα εντομοαπωθητικά δε σκοτώνουν τα κουνούπια, αλλά προλαμβάνουν το τσίμπημά τους.
• Αν και τα εμπορικά ονόματα ποικίλλουν, υπάρχουν δύο βασικές κατηγορίες διαθέσιμων δραστικών ουσιών εντομοαπωθητικών: τα συνθετικά χημικά (π.χ. DEET, πικαριδίνη, IR 3535) και τα προϊόντα φυτικής προέλευσης (π.χ. citriodiol, geraniol).
• Τα εντομοαπωθητικά πρέπει να είναι εγκεκριμένα από το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων (ΥΠΑΑΤ) πριν διατεθούν προς πώληση.
• Τα εντομοαπωθητικά πρέπει να εφαρμόζονται σε όλες τις εκτεθειμένες επιφάνειες του σώματος, αλλά και στην εξωτερική επιφάνεια των ρούχων σύμφωνα με τις οδηγίες της ετικέτας του προϊόντος.

1. Η εφαρμογή μεγαλύτερων ποσοτήτων εντομοαπωθητικών δεν οδηγεί σε μεγαλύτερη χρονική περίοδο προστασίας από τα τσιμπήματα.

Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με πληροφορίες που αφορούν στα κουνούπια καθώς και τα μέτρα προστασίας, μπορείτε να επισκεφθείτε και την ιστοσελίδα του Ευρωπαϊκού έργου LIFE CONOPS (www.conops.gr) και του Κέντρου Ελέγχου & Πρόληψης Νοσημάτων (ΚΕ.ΕΛ.Π.ΝΟ., 

http://www.keelpno.gr/).

http://korydallosnews.gr/

ΠΑΡΘΕΝΩΝΑΣ, ΤΟ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΑΡΙ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ

ΠΑΡΘΕΝΩΝΑΣ, ΤΟ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΑΡΙ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ

Γράφει ο Ιωάννης Ασλανίδης

Πρόσφατα διάβασα ένα κείμενο το οποίο αναφερόταν στην απεργία των συμβασιούχων του αρχαιολογικού χώρου της Ακροπόλεως και τις συνέπειες εξ αυτής.

Όσο και αν προσπάθησα να δικαιολογήσω την συμπεριφορά των συμβασιούχων, που εργάστηκαν στο Παγκοσμίου φήμης Ιστορικό Μνημείο της Ακροπόλεως, εστάθη αδύνατον.

Πιστεύω ότι, τουλάχιστον οι εργαζόμενοι ή οι εργασθέντες στα αθάνατα αυτά μνημεία του τόπου μας, θα αισθάνονται ή αισθάνθηκαν την γοητεία και το μεγαλείο, μυούμενοι σε μία Μυσταγωγία των Ιερών Ιστορικών μνημείων, όταν συμμετέχουν με τους προσκυνητές που επισκέπτονται, απ’ όλα τα μέρη του κόσμου, την Ακρόπολη με τον Παρθενώνα.

Φαίνεται όμως δεν είναι έτσι τα πράγματα, διότι οι εργατοπατέρες-καθοδηγητές έχουν άλλη γνώμη. Καίτοι! Γνωρίζουν και γνωρίζει κάθε συμβασιούχος ότι, η εργασία των αυτή έχει ημερομηνία λήξεως, όμως, για τον τρόπο διεκδίκησης όποιων δικαίων έχουν, επιλέγουν να φέρουν ζημιά στη χώρα και ταλαιπωρία και απογοήτευση εκείνων, που ούτε υπεύθυνοι είναι για τα προβλήματά των και ούτε μπορούν να κάνουν κάτι. Αντίθετα έπρεπε να σκεφθούν ως υπεύθυνοι ότι η εργασία των στον ευαίσθητο αυτό χώρο, δημιουργεί μόνο προϋποθέσεις για τους εργαζομένους αυτούς ώστε, όταν δημιουργηθούν ανάγκες προσλήψεων να έχουν προτεραιότητα στις προσλήψεις και τίποτε άλλο.

Αυτά βέβαια για τους, με λαθεμένη και επιζήμια σκέψη, εργατοπατέρες είναι ψηλά γράμματα. Διότι! δεν δίστασαν να ωθήσουν τον προβληματισμένο πρώην εργαζόμενο σ’ αυτές τις ακραίες πράξεις καταπατώντας κάθε στοιχείο ανθρωπίνου δικαιώματος. Δηλαδή! Δεν επέτρεψαν την είσοδο, στο παγκοσμίου φήμης Ιστορικό μνημείο της πατρίδος μας, στους ξένους προσκυνητές του Παρθενώνα και να τους στερήσουν την μοναδική ίσως ευκαιρία της ζωής των, να δουν και να προσκυνήσουν την Ιστορία μας.

Δεν φταίνε οι ξένοι επισκέπτες σε τίποτε και όμως τιμωρούνται και παράλληλα δυσφημίζεται η Πατρίδα μας, από αυτούς που έπρεπε με δέος και Ιστορική ευθύνη να διαφημίζουν αυτήν. Ενώ! Αυτοί αντίθετα προσπάθησαν να εκβιάσουν το κράτος δι’ ίδιον συμφέρον. Περισσότερη λογική και συνεργασία δεν έβλαπτε.

Έχει ενδιαφέρον, στην προκειμένη περίπτωση, να δούμε την εποχή της Τουρκοκρατίας, τι σκέπτεται ένας Τούρκος την εποχή εκείνη για τον Παρθενώνα και την Ακρόπολη. Έχει βρεθεί μία επιστολή του Κιουταχή προς τον Βεζίρη της Βούλας, που δεν έφτασε ποτέ στον προορισμό του, γιατί έπεσε στα χέρια των Επαναστατών. Μεταξύ άλλων ο Κιουταχής γράφει για την Ακρόπολη: «… Το φρούριο της Αθήνας καθώς σας είναι γνωστό είναι παλαιόθεν οικοδομημένο εις πέτραν υψηλήν και δύσβατον. Επειδή είναι τόπος παλαιότητας και παλαιόθεν εβγήκαν εξ αυτού του τόπου πολλοί περιβόητοι φιλόσοφοι και επειδή τα όποια έχει τεχνικά έργα της αρχαιότητας προξενούσι θαυμασμόν εις τους πεπαιδευμένους Ευρωπαίους, δια τούτο όλοι οι Ευρωπαίοι θεωρούσι το φρούριο τούτον, ως ιδίαν αυτών οικίαν και επειδή το νομίζουν ως προσκυνητάριο, τόσον οι Ευρωπαίοι καθώς και όλα τα Έθνη των απίστων το υπερασπίζουσι…».

Σπίτι και προσκυνητάρι των Ευρωπαίων και όχι μόνον, βλέπει ένας Τούρκος ο Κιουταχής την Ακρόπολη, αρκετά χρόνια προτού να έλθει ο Ερνέστος Ρενάν, να προσευχηθεί στον Ιερό Βράχο της Ακροπόλεως.

Κρίμα! για την πατρίδας μας, με τον παγκοσμίου φήμης ζείδωρο Ιστορικό φως της, που έδωσε στην παγκόσμια ανθρώπινη κοινότητα, φως από την φλόγα της και Αυτή, χάριν των σημερινών Ελλήνων κατοίκων της, έμεινε και παραμένει ένα ταπεινό λιχνάρι που τρεμοσβήνει επικίνδυνα.

Ιωάννης Μ. Ασλανίδης
Αντιστράτηγος ε.α.
Επίτιμος Δκτης της Σ.Σ.Ε.

http://koukfamily.blogspot.com/

Το κολύμπι φέρνει υγεία.

Το κολύμπι φέρνει υγεία. 

Του Αλέξανδρου Γιατζίδη, M.D., medlabnews.gr 

Η κολύμβηση κάνει καλό στην καρδιά, στους πνεύμονες, στους μυς, μειώνει το άγχος, δροσίζει

Η κολύμβηση είναι μια ευεργετική άσκηση. Είναι ένα άθλημα ζωής που ωφελεί το σώμα και τον εαυτό μας, γενικότερα. Αλλά τι είναι αυτό που κάνει ωφέλιμο το κολύμπι; 

H κολύμβηση είναι μια δραστηριότητα, που μπορεί να γίνεται σε όλη την διάρκεια της ζωής μας και τα οφέλη που προσφέρει στην υγεία, αξίζουν τον κόπο ώστε να μπούμε στο νερό.

Δουλεύουν όλοι οι μύες του σώματος. Το κολύμπι μπορεί να βελτιώσει την γενική δύναμη ενός ατόμου, την καρδιαγγειακή λειτουργία και την αντοχή. Βέβαια σε αντίθεση με ό,τι παλαιότερα λεγόταν, δεν βοηθά την οστική πυκνότητα (οι ασκήσεις με βάρη ωφελούν περισσότερο την οστεοπόρωση), αλλά βοηθά σε όλες τις άλλες παθήσεις.

Γιατί να κολυμπάτε; 
  
Για τα οφέλη στην υγεία και κυρίως στην καρδιά αλλά ακόμα και για την ψυχική υγεία.
Γιατί το καθημερινό τρέξιμο είναι επίπονο,
Γιατί είναι ωραία η αίσθηση να πλέεις και να γλιστράς το νερό.
Γιατί μπορεί καλοκαιριάτικα να μας δροσίσει

Αν ψάχνετε για ένα καταφύγιο από την ζέστη του καλοκαιριού, τότε μια βουτιά στο νερό είναι ακριβώς είναι αυτό που χρειάζεστε. Η κολύμβηση είναι ένας τρόπος για να δροσιστείτε. Ικανοποιεί θαυμάσια την ανάγκη για ψυχαγωγία σε άτομα και οικογένειες, με την διασκέδαση στην θάλασσα, την πισίνα και τις νεροτσουλίθρες.

Με το κολύμπι ακόμα και αν είναι κανείς δρομέας και προπονείται σε τακτική βάση, μπορεί να βρει μια δραστηριότητα που διατηρεί τον καρδιακό ρυθμό χωρίς να δημιουργεί μεγάλη καταπόνηση στο σώμα μας.

Αν πάλι ένας τραυματισμός εμποδίζει να ρίξετε το βάρος σας σε ένα γόνατο ή σε έναν αστράγαλο το κολύμπι προσφέρει μια άλλη μορφή άσκησης χωρίς σκελετικές καταπονήσεις. Το κολύμπι μπορεί να βοηθήσει για μια αεροβική άσκηση χωρίς το βάρος του σώματός μας να ενοχλεί την κάθε κίνηση.

Η τακτική κολύμβηση αυξάνει την αντοχή, τη μυϊκή δύναμη και την καρδιαγγειακή λειτουργία. Μπορεί να χρησιμεύσει ως παράλληλο στοιχείο κάποιας άλλης άσκησης. Πριν από την προπόνηση στο έδαφος, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε το νερό για προθέρμανση. Η σταδιακή αύξηση του ρυθμού της καρδιάς και η μυική τόνωση επιτυγχάνονται εύκολα μέσα στο νερό.

Μετά την προπόνηση στο έδαφος, λίγο κολύμπι μπορεί να σας βοηθήσει να δροσιστείτε και να χαλαρώσετε ευκολότερα.

Το κολύμπι καίει θερμίδες σε ένα ποσοστό περίπου 3 θερμίδες το χιλιόμετρο ανά κιλό σωματικού βάρους. Εάν ζυγίζετε 68 κιλά και κάνετε 30 λεπτά κολύμπι για 1,5 χιλιόμετρο, τότε θα κάψετε περίπου 900 θερμίδες σε μια ώρα. Ωστόσο, πολλοί κολυμβητές δεν κολυμπούν πολύ γρήγορα, και πολλοί δεν μπορούν να κολυμπήσουν τέτοια απόσταση ή για τόση διάρκεια.

Η ομαδική προπόνηση είτε είναι αεροβική στο νερό είτε είναι κανονική προπόνηση κολύμβησης, βοηθά το άτομα να κοινωνικοποιηθούν. Η ανταλλαγή ιστοριών, η πρόκληση του ενός με τον άλλο, και η αίσθηση ότι μοιράζεσαι τη σκληρή άσκηση, κάνει την ομαδική προπόνηση μια εμπειρία που ανταμείβει.

Υπάρχουν και άλλα ψυχολογικά οφέλη από το κολύμπι. Χαλαρώστε και κολυμπήστε. Αφήστε το μυαλό σας να περιπλανηθεί, επικεντρώνοντας μόνο στο ρυθμό των κινήσεων σας. Αυτή η μορφή του διαλογισμού μπορεί να σας βοηθήσει να αποκτήσετε ένα αίσθημα ευεξίας, φεύγοντας από το νερό ανανεωμένοι και έτοιμοι να συνεχίσετε το υπόλοιπο της ημέρας σας. Πολλά άτομα ανακαλύπτουν άμεσο όφελος από την κολύμβηση.

Αναπτύσσουν δεξιότητες ζωής, όπως την αγάπη στον αθλητισμό, τη σωστή διαχείριση χρόνου, την αυτοπειθαρχία, το να θέτουν στόχους, καθώς και την αυξημένη αίσθηση της αυτό-αξίας μέσω της συμμετοχής στο άθλημα. Οι μαθητές κολυμβητές φαίνεται να τα καταφέρνουν καλύτερα στο σχολείο, σε γενικές γραμμές από ότι οι μη κολυμβητές. 

Το κολύμπι δεν ενδείκνυται για χάσιμο βάρους, εξαιτίας της δροσιστικής επίδρασης του νερού. 

Ενώ καίτε πολλές θερμίδες, όταν βγείτε από το νερό, αυτό το κάψιμο θερμίδων σταματά. Τα αθλήματα στην ξηρά, όπως το τρέξιμο ή το ποδήλατο μπορούν να καίνε το ίδιο ποσό θερμίδων ανά ώρα όπως το κολύμπι, αλλά μόλις σταματήσει η άσκηση συνήθως συνεχίζεται η καύση των θερμίδων για χρονικό διάστημα μέχρι και 18 ώρες μετά την προπόνηση. Αυτό συμβαίνει γιατί όταν βρίσκεστε στο νερό δεν θερμαίνεστε τόσο όσο όταν είστε εκτός νερού και το σώμα σας δεν χρειάζεται να δουλέψει για να σας δροσίσει, όταν η άσκηση λήξει.

Συμπέρασμα: Η κολύμβηση γυμνάζει όλο το σώμα, την καρδιά, τους πνεύμονες και τους μυς με την ελάχιστη καταπόνηση των συνδέσμων και των αρθρώσεων. Ενδείκνυται για αύξηση της φυσικής σας κατάστασης, αλλά ίσως δεν είναι ο καλύτερος τρόπος για να διώξετε τα περιττά κιλά. 

πηγή

http://koukfamily.blogspot.com/

Ἕλληνες, οἱ πρῶτοι ἐφευρέτες τῆς γραφῆς καί τοῦ ἀλφαβήτου. (εξαιρετικό)

Ἕλληνες, οἱ πρῶτοι ἐφευρέτες τῆς γραφῆς καί τοῦ ἀλφαβήτου. (εξαιρετικό)

Της Μαρίας Μαντουβάλου 
Ἀναπληρώτριας Καθηγήτριας 
Φιλοσοφικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν

Μακροχρόνια εἶναι ἡ ἐπιμονὴ τῶν ἐρευνητῶν τῆς προϊστορικῆς Ἑλληνικῆς γλώσσας, ξένων καὶ Ἑλλήνων, εὐτυχῶς στοὺς τελευταίους ὑπάρχουν ἐξαιρέσεις, νὰ ἰσχυρίζoνται τὴν προέλευση ἀπὸ τὴν ἀνύπαρκτη ἰνδοευρωπαϊκὴ καὶ ἄλλες ξένες, ἀνύπαρκτες ἐπίσης, γλῶσσες, ἀκόμη καὶ στὴν ἑλληνιστικὴ περίοδο τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου. Ὁ Ἄγγλος ἑλληνιστὴς π.χ. καθηγητὴς τῆς ἑλληνικῆς φιλολογίας ἀποφαίνεται μὲ βεβαιότητα: «Τὴ δεύτερη χιλιετηρίδα π.Χ. ὁ πρωτοελληνικὸς λαὸς μπῆκε στὴ λεκάνη τοῦ Αἰγαίου, καὶ σιγά σιγὰ ἡ γλῶσσα του ἐξαπλώθηκε ἀνάμεσα στοὺς Πελασγούς, στοὺς Κᾶρες καὶ στοὺς ἄλλους λαοὺς ποὺ βρίσκονταν ἐκεῖ. 

Ὁ Ἡρόδοτος χαρακτηρίζει τοὺς Ἀθηναίους σὰν ἐξελληνισμένους Πελασγούς, δηλαδὴ τῶν προγόνων τους ἡ γλῶσσα ἦταν τὰ πελασγικά», καὶ ὁ ἴδιος ἱστορεῖ πώς «οἱ Ἕλληνες ἱδρυτὲς τῆς Μιλήτου δὲν ἔφεραν μαζί τους δικές τους γυναῖκες, ἀλλὰ παντρεύτηκαν γυναῖκες τῆς Καρίας. Ἔτσι, ἡ ἀρχαιοελληνικὴ γλῶσσα διαμορφώθηκε σὲ στενὴ ἐπαφὴ μὲ ἄλλες γλῶσσες, ποὺ μᾶς εἶναι ἄγνωστες [ὑπογραμμίζω ἐγώ]. Σ’ αὐτὴν τὴν περίοδο πρέπει [!] νὰ ὀφείλεται ἡ ἁπλοποίηση τοῦ φωνητικοῦ συστήματος τῆς ἰνδοευρωπαϊκῆς κοινῆς [ὑπογραμμίζω ἐγώ], δηλαδὴ τῶν φωνηέντων, τῶν συμφώνων καὶ τοῦ μελωδικοῦ τονισμοῦ» (1) καὶ συνεχίζει: «Στὴν πρωτοελληνικὴ ἐποχὴ τὸ ἰνδοευρωπαϊκὸ ἡμιφωνῆεν διαφοροποιήθηκε […].

Ἡ ἁπλοποίηση τῶν ἰνδοευρωπαϊκῶν συμφώνων εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα νὰ χαθοῦν στὰ τέλη τῶν λέξεων τὰ σύμφωνα» (2). Δύο χρόνια ἀργότερα, τὸ 1964, στὸ βιβλίο του μὲ τίτλο «Ἡ Ἑλληνικὴ Γλῶσσα Ἀρχαία καὶ Νέα» συνεχίζοντας τὰ «ἐπιχειρήματά του» πάνω σὲ «βεβαιότητες», ὅπως εἴδαμε, πού, ὡστόσο, τοῦ εἶναι ἄγνωστες, ὅπως λέει, καὶ πάνω σὲ δεοντολογίες ὑψηλῆς ἐπιστημονικῆς σαφήνειας, ποὺ καὶ αὐτὲς ἀνήκουν στὴ σφαῖρα τῆς δεοντολογίας, ἀφοῦ ὁ κ. Καθηγητὴς ἐπικαλεῖται τὸ «πρέπει νά», γιὰ νὰ θεμελιώσει πάνω σ’ αὐτὸ τὸ ὑποκειμενικὸ πρέπει τὰ παραμύθια του γιὰ τὸ «ἰνδοευρωπαϊκὸ ἡμιφωνῆεν»(!!), ὅπως ἐπίσης εἴδαμε πιὸ πάνω. 

Τώρα στὸ νέο του πόνημα ἀνενδοίαστα ἀποφαίνεται: «τὸ ἑλληνικὸ ἀλφάβητο κατάγεται ἀπὸ τὸ φοινικικό» (σελ. 65) καὶ «Οἱ Φοίνικες ἐφεῦραν τὸ πρῶτο φθογγογραφικὸ ἀλφάβητο» (σελ. 66). Δίνει μάλιστα καὶ τὴ γαργαλιστικὴ ἐξήγηση γιὰ τὸ καυτὸ θέμα τῆς ἔλλειψης φωνηέντων στὶς σημιτικὲς γλῶσσες, γράφοντας ὅτι «ὁ ἀναγνώστης τὰ συμπληρώνει εὔκολα τὰ φωνήεντα ἀπὸ τὰ συμφραζόμενα» (σελ. 66), καὶ ἡ πρόθεσή του νὰ μᾶς κανοναρχεῖ μὲ τὸ φοινικικὸ ἀλφάβητο δὲν ἔχει τέλος· γράφει: «Στὸν δέκατο ἔνατο π.Χ. αἰῶνα οἱ Ἴωνες τῆς Μικρασίας δανείστηκαν ἀπὸ τοὺς Φοίνικες θαλασσοπόρους τὸ ἀλφάβητο καὶ τὸ τελειοποίησαν» (σελ. 66). Θὰ κλείσω ἐδῶ τὸν παραληρηματικὸ λόγο τοῦ Ἄγγλου παραμυθιογράφου.

Τὸ 1851 ὁ Σκαρλᾶτος Δ. Βυζάντιος (1798 – 1878), σπουδαῖος κλασσικὸς φιλόλογος καὶ κυρίως λεξικογράφος, σημείωνε τὰ ἄφθονα λάθη στὰ λεξικὰ τῆς Ἑλληνικῆς τῶν Εὐρωπαίων λεξικογράφων, ὅπως π.χ. αὐτὰ ἀπαντοῦν ἀκόμη καὶ στὸ περίφημο λεξικὸ τοῦ Ἑρρίκου Στεφάνου, τὸν «Θησαυρό», παρατηρῶντας ὅτι στὸ δικό του Λεξικό (3) δὲν θὰ παραδεχθεῖ ἀβασάνιστα, οὔτε θὰ διστάσει, νὰ ἀπορρίψει πολλὰ ἐσφαλμένα καὶ παρατράγουδα τῶν ξένων σπουδαίων λεξικογράφων μὲ κύριο ἐφόδιό του τὴν πατρῴα φωνή, ποὺ ὁ Ἕλληνας ἀπὸ ἔνστικτο ἀκόμη ἀναγνωρίζει, ἐνῷ ὁ ξένος, παρὰ τὸν πλοῦτο τῶν Ἑλληνικῶν χειρογράφων ποὺ κατέχει, στερεῖται τῆς δυνατότητας νὰ ἀντιλαμβάνεται τὸ κίβδηλον ἢ ἀκίβδηλον τῶν ἀρχαίων φωνῶν, καὶ φέρνει μεταξὺ πολλῶν ἄλλων τὸ ἀκόλουθο παράδειγμα: «Ὁ θεῖος Χρυσόστομος λέγει (Ὁμιλ. Δ΄ Πράξεις τῶν Ἀποστόλων, τόμ. Δ΄, 624, 25): Μὴ κορακιστὶ φθέγγεσθαι, ὡς ἀνόητοι, καθάπερ τὰ παιδία» καὶ διερωτᾶται ὁ Βυζάντιος: «ποιὸς ἀπὸ μᾶς δὲν καταλαβαίνει ἀμέσως ὅτι τὸ κορακιστὶ ἐδῶ δὲν εἶναι ἄλλο παρὰ τὰ κοινῶς σὲ μᾶς γνωστὰ κορακιστικά»;

Ἀλλὰ ὁ πολὺς Seager, ἀγνοῶν τὴ σημερινὴ τῶν Ἑλλήνων γλῶσσα, ἀρκέσθηκε νὰ τὸ μεταφράσει lingua corvina [= γλῶσσα τοῦ κόρακα] καὶ τίποτα ἄλλο. Τὶ κατάλαβε ὁ σοφὸς μὲ τὴ μετάφρασή του αὐτὴ, μόνο αὐτὸς τὸ γνωρίζει (4). Βέβαια, συνεχίζει ὁ Σκαρλᾶτος Βυζάντιος, πολλὰ λάθη θὰ εἶχαν ἀποφύγει οἱ σοφοὶ Εὐρωπαῖοι, ἂν σπούδαζαν κατὰ βάθος καὶ ὄχι ὡς πάρεργο τὴ σημερινὴ ἑλληνικὴ γλῶσσα ἢ καλύτερα, ἂν ἀνέθεταν τὴ διόρθωση ὅλων ἀνεξαιρέτως τῶν Ἑλληνικῶν συγγραμμάτων, καὶ κατ’ ἐξοχὴν τῶν Βυζαντινῶν, σὲ Ἕλληνες (5). Καὶ ἐξηγεῖ ὅτι παραθέτει στὸ Λεξικό του τόσες παραναγνώσεις τῶν ξένων, γιὰ νὰ ἀποδείξει τὴν ἀναντίρρητη ἀλήθεια ὅτι «περὶ φωνῆς προκειμένου Ἑλληνικῆς, ἀσυγκρίτως ἁρμοδιώτεροι κριταὶ εἴμεθα ἡμεῖς οἱ πατροπαραδότως λαλοῦντες τὴν φωνὴν τῶν Ἑλλήνων, κἂν ὑποτεθῶμεν (πρὸς παρηγορίαν τοῦ Φαλμεράϋερ) οὐχὶ γνήσιοι ἀπόγονοι ἐκείνων» (6).

Ὡστόσο σήμερα ἡ προσήλωση, καὶ ἐκ μέρους Ἑλλήνων λεξικογράφων, σὲ κάθε ξένη θεωρία γιὰ τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα, ὅπως τὸ κατασκεύασμα τῆς Ἰνδοευρωπαϊκῆς καὶ τῆς προέλευσης, δῆθεν ἀπ’ αὐτὴν τὴν ἀνύπαρκτη γλῶσσα, τῆς Ἑλληνικῆς, ὁδηγεῖ στὴν ὑποτίμηση τοῦ γεγονότος ὅτι π.χ. οἱ Ρωμαῖοι δανείστηκαν τὸ ἀλφάβητό τους κατ’ εὐθεῖαν πρὶν ἀπὸ τὸ 700 π.Χ. ἀπὸ τὸ ἑλληνικὸ ἀλφάβητο (7). Ἡ σαθρὴ ἰνδοευρωπαϊκὴ θεωρία χρησιμοποιεῖται ἀπὸ τὴν ἱστορικὴ γλωσσολογία χωρὶς τεκμηρίωση, κυρίως σὲ λεξικὰ ποὺ ἀσχολοῦνται μὲ τὴν ἐτυμολογία, ἀλλὰ ὑπάρχουν καὶ σύγχρονα δημοσιεύματα, ποὺ ἀνατρέπουν μὲ ἰσχυρὴ πολεμικὴ τὴν παραπληροφόρηση (8). Ὁ καθηγητὴς Β. Φίλιας γράφει: «Ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα εἶναι ἡ γλῶσσα τῶν γλωσσῶν – ἐκείνη ποὺ ὄχι μόνο ἐπέδρασε ἀποφασιστικὰ στὴν μορφοποίηση ὅλων τῶν γλωσσῶν τοῦ δυτικοῦ κόσμου» (9), προσθέτοντας ὅτι «ἐμεῖς ἀρνούμαστε παντελῶς νὰ ἀποδεχθοῦμε αὐτὴν τὴ σαθρὴ ἰνδοευρωπαϊκὴ θεωρία» (10). Ἡ ἐπιμονὴ τῶν ὑπονομευτῶν παντὸς ἑλληνικοῦ δημιουργήματος χάλκευσε καὶ μία ἄλλη θεωρία, ἐκτὸς τῆς ἰνδοευρωπαϊκῆς, γιὰ τὴν προέλευση τῆς ἑλληνικῆς γραφῆς, δηλαδὴ τοῦ ἑλληνικοῦ ἀλφαβήτου.

Ἡ καινοφανὴς θεωρία εἶναι ἡ φοινικική, σημιτικὴ προέλευση τῆς ἑλληνικῆς γραφῆς μὲ τὸ παραμύθι μαρτυρία, τοῦ Ἡροδότου (ν, 58) ὅτι ὁ Κάδμος (Σημίτης) πρῶτος ἔφερε τὰ φοινίκεια γράμματα, ὅταν ἦρθε μαζὶ μὲ Φοίνικες περὶ τὸ 1550 π.Χ. στὴ Θῆβα, δηλαδὴ κατὰ τοὺς ὑστεροελλαδικοὺς χρόνους (1550 – 1100 π.Χ.). «Ἀλλὰ ποιὰ γράμματα», ἀναρωτιέται ὁ Ἀκαδημαϊκὸς καὶ Ἀρχαιολόγος Γεώργιος Μυλωνᾶς (11), «ἔφερε στὴ Θῆβα ὁ Κάδμος»; δίνοντας ἀπάντηση ὁ ἴδιος, σχεδὸν ἀναιρετική, στὶς περὶ φοινικικῆς προέλευσης τοῦ ἑλληνικοῦ ἀλφαβήτου ἀπόψεις τοῦ ἀρχαιολόγου Σπ. Μαρινάτου (12). Ἀναφέρει ὁ Μυλωνᾶς σὲ ἀνακοίνωσή του στὴν Ἀκαδημία Ἀθηνῶν: «Δυνάμεθα μετὰ μεγίστης πιθανότητος νὰ συμπεράνωμεν ὅτι τὰ ὑπὸ τοῦ Κάδμου εἰσαχθέντα εἰς τὰς Θήβας γράμματα δὲν ἦσαν φοινικικά. Ἡ γραφὴ τῶν ὑστεροελλαδικῶν χρόνων ἦτο συλλαβικὴ καὶ δὲν εἶχε σχέσιν πρὸς τὴν σημιτικήν» (13). Ἡ παράδοση γιὰ τὰ Κάδμεια, ἢ φοινικικὰ λεγόμενα, γράμματα δὲν γίνεται ἀποδεκτὴ οὔτε ἀπὸ τοὺς γεωγράφους, τοὺς πραγματευθέντες τὴν Βοιωτίαν (14).

Παρατηρεῖ ἀκόμη ὁ Μυλωνᾶς ὅτι ἡ ἀρχὴ τῆς ἑλλαδικῆς γραμμικῆς γραφῆς Β΄ τίθεται περὶ τὸ 1450 π.Χ. Ἀλλὰ καὶ ἡ ὑπὸ τοῦ Κάδμου εἰσαγωγὴ τῆς γραφῆς τίθεται περὶ τὰ 1450 – 1400 π.Χ. Ἡ χρονολογικὴ αὐτὴ συγκυρία εἶναι ἀξιοσημείωτη, γράφει, καὶ ἀφοῦ ἡ εἰσαγωγὴ τοῦ φοινικικοῦ ἀλφαβήτου κατὰ τοὺς χρόνους ἐκείνους ἀποδεικνύεται ἀδύνατη, ἡ μόνη ἐναπομένουσα ὑπόθεση εἶναι ὅτι ὁ Κάδμος ἔφερε στὴ Θῆβα τὴν ἑλλαδικὴ γραφὴ καὶ προσθέτει ὅτι ὁ Ἡρόδοτος ἐπισκίασε τὶς ἄλλες γνῶμες τῶν ἀρχαίων, ἀλλὰ τὰ ἀναφερόμενα ἀπ’ αὐτὸν δὲν ἀποτελοῦν τὴ μόνη καὶ ἀρχαιότερη μαρτυρία τῆς ἀρχαιότητας καὶ ὑπάρχουν πολλὲς γνῶμες κατὰ πολὺ διάφορες τῶν φοινικικῶν παρατηρήσεων τοῦ Ἡροδότου (15).

Τὰ φοινίκεια γράμματα, ἐξηγεῖ ὁ Μυλωνᾶς, ἦταν αὐτὰ ποὺ εἶχαν γραφτεῖ μὲ ἐρυθρὸ χρῶμα. Τὸ ἐπίθετο φοινίκεια σήμαινε γραπτὰ καὶ ὀνομάσθηκαν ἀπὸ τὸ χρῶμα τους καὶ ὄχι γιατὶ τὰ ἔφεραν Φοίνικες στὴν Ἑλλάδα (16). Ἀλλὰ καὶ ὁ ἀρχαιολόγος Ἀντ. Κεραμόπουλος, ποὺ ἔκανε ἀνασκαφὲς στὴν Καδμεία (Θῆβα) γράφει ὅτι, «ἄν θυμηθοῦμε ὅτι ἀπὸ τὶς ἀνασκαφὲς στὴ Θῆβα ἀποκαλύφθηκαν μνημεῖα μυκηναϊκὰ ὅμοια μὲ τῶν ἄλλων ἑλληνικῶν τόπων καὶ ὅτι δὲν ἔχουν κανένα χαρακτῆρα ξένο καὶ μάλιστα φοινικικό, θὰ πρέπει νὰ εἴμαστε σφόδρα δύσπιστοι στὸ μῦθο τῆς φοινικῆς καταγωγῆς τοῦ Κάδμου» (17). 

Ὁρισμένοι λοιπὸν Γλωσσολόγοι καὶ Ἀρχαιολόγοι κατασκεύασαν μιὰ θέση σχετικὰ μὲ τὴν προέλευση τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας καὶ μὲ τεκμήρια τελείως ἐπιφανειακὰ καὶ παραπλανητικὰ μᾶς μιλοῦν γιὰ «ἀποδείξεις», ποὺ δὲν εἶναι παρὰ ἐπινοημένες ἐνδείξεις καὶ φανταστικὲς συλλήψεις τῶν ἰδίων, ὅπως ἀποδεικνύουν ἄλλοι καταξιωμένοι ὁμότεχνοι συνάδελφοί τους. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ τῶν πολλαπλῶν ἀμφισβητήσεων ὁδήγησε ἐρευνητὲς ἄλλων ἐπιστημονικῶν πεδίων, πέραν τῶν φιλολογικῶν, νὰ ἀναζητήσουν τὴν ἀλήθεια γιὰ τὸ σημαντικότερο θέμα παγκοσμίως ποὺ εἶναι ἡ ἐφεύρεση τοῦ γραπτοῦ λόγου, πέραν τοῦ προφορικοῦ, τοῦ κάθε λαοῦ.

Ἡ Στήλη τῆς Rachid, πέτρινη πλάκα ἀπὸ γρανοδιορίτη, ἀπὸ τὸν ναὸ τοῦ Πτολεμαίου Ε΄ τοῦ Ἐπιφανοῦς, 2ος αἰ. π.Χ. μὲ ἐγχάρακτη ἐπιγραφὴ σὲ δύο γλῶσσες αἰγυπτιακὴ καὶ ἑλληνικὴ καὶ τρία συστήματα γραφῆς, ἱερογλυφικά, δημώδη αἰγυπτιακή, ἑλληνική. Τὸ ἑλληνικό μέρος τῆς στήλης ἀρχίζει ὡς ἐξῆς: «Βασιλεύοντος τοῦ νέου καὶ παραλαβόντος τὴν βασιλείαν παρὰ τοῦ πατρός… ».

Τὰ ἐπιστημονικὰ δεδομένα, ποὺ θὰ παρουσιάσω συνοπτικὰ ἐδῶ, ἀνοίγουν νέες προοπτικὲς ἱστορικὲς καὶ πολιτιστικὲς στὸ ζήτημα τοῦ πρώτου ἐφευρέτη λαοῦ, ποὺ ὅπως ἀποδεικνύεται μὲ βάσιμα τεκμήρια εἶναι ὁ ἑλληνικὸς καὶ ἡ δημιουργία ἀπ’ αὐτὸν τῆς γραφῆς καὶ τοῦ ἀλφαβήτου, ποὺ τροφοδότησε στὴ συνέχεια ὄχι μόνο τὴν ἑλληνική ἀλλὰ καὶ τὴν παγκόσμια σκέψη λαῶν, ποὺ ὅταν οἱ Ἕλληνες ἔγραφαν, οἱ λαοὶ αὐτοὶ ἦταν ἀνύπαρκτοι, ὅπως Γάλλοι, Ἰταλοί, Γερμανοί κ.ἄ. Τὸ πνεῦμα ὅμως τοῦ ἑλληνικοῦ ἔθνους ἀντανακλᾶται στὴ γλῶσσα του ἀπὸ τοὺς προϊστορικοὺς χρόνους μέχρι σήμερα σὲ μία συνεχῆ διαχρονικὴ πορεία, ἐκφραζόμενο στὴν ἴδια πατρίδα συνεχῶς καὶ μὲ συνεχῆ παρουσία στὸ προσκήνιο τῆς ἱστορίας, ἐνῷ οἱ λεγόμενοι πρωτοδημιουργοὶ τῆς παγκόσμιας γλώσσας εἴτε εἶναι ἀνύπαρκτοι, εἴτε ἔσβησαν νωρὶς, χωρὶς νὰ ἀφήσουν ἴχνη τῆς «μεγαλοφυοῦς» συλλήψεώς των τῆς γραφῆς, ὅπως ἰσχυρίζονται οἱ διάφοροι Γλωσσολόγοι καὶ Ἀρχαιολόγοι.

Ἕνας νέος ἐπιστήμονας σήμερα, ὁ Νευροψυχολόγος – Νευρογλωσσολόγος Χρυσόστομος Ἐμμ. Καρπαθίου, ἔγραψε δύο πρωτοποριακὰ βιβλία γιὰ τὴν προέλευση τῆς γλώσσας. Τὸ ἕνα ἀναφέρεται στὸν ΛΟΓΟ (18), ὅπου ἡ ἀναδρομὴ στὴν ἱστορία καὶ ἡ ἀποκωδικοποίηση τοῦ ἑλληνικοῦ μύθου, ὅπως γράφει, «δείχνει, ὅλως παραδόξως, ταύτιση μὲ τὴ σημερινὴ ἐπιστημονικὴ πραγματικότητα». Ὅλες οἱ σκέψεις τοῦ συγγραφέα πάνω στὸν Λόγο στηρίζονται στὶς «σημερινὲς ἀπόψεις τῆς ἐπιστήμης τῆς παθολογίας καὶ φυσιολογίας τοῦ λόγου, πολὺ στενὰ δεμένες μεταξύ τους, τόσο στενά, ὅσο τὸ « ΕΝ ΑΡΧΗ ΗΝ Ο ΛΟΓΟΣ » (19).

Τὸ δεύτερο βιβλίο, ποὺ μᾶς ἐνδιαφέρει ἐδῶ ἰδιαίτερα, ἀναφέρεται στὴν ἐξελικτικὴ πορεία τοῦ ἐγκεφάλου καὶ πραγματεύεται, μὲ πρωτόγνωρα ἐπιστημονικὰ ἐπιχειρήματα, τὴ δημιουργία τῆς πρώτης γλώσσας καὶ τοῦ πρώτου ἀλφαβήτου (20). Ἐπειδὴ ἡ μελέτη αὐτὴ εἶναι πολὺ διαφωτιστικὴ γιὰ ὅλους, ἀλλὰ κυρίως τοὺς γλωσσολόγους καὶ ἀρχαιολόγους σχετικοὺς ἐρευνητὲς τοῦ θέματος, ἐπειδὴ δὲν κινεῖται σὲ ὑποθετικὸ ἔδαφος ἡ προσπάθεια τῆς ἀνάπλασης τῶν σταθμῶν ποὺ πέρασε τὸ ἑλληνικὸ ἀλφάβητο, ἀφοῦ κλονίζει μὲ τὸ βιβλίο του τὴ θέση ὁρισμένων ἐκ τῶν γλωσσολόγων, ἀρχαιολόγων ἐρευνητῶν καὶ τὶς ἀστήρικτες ὑποθέσεις τους καὶ ἐπειδὴ διαψεύδει αὐτὲς τὶς φανταστικὲς ὑποθέσεις, ὅπως π.χ. τοῦ Μανόλη Ἀνδρόνικου, ἐκτὸς τῶν ἄλλων τῶν ὁποίων ἤδη ἔχουμε δεῖ σ’ αὐτὴν τὴ σύντομη ἐπισκόπηση ποὺ ἔκανα τοῦ γλωσσικοῦ θέματος τὶς ἀπόψεις, ὁ ὁποῖος μᾶς πληροφόρησε ὅτι «ἡ σύγχρονη ἔρευνα ἐπιβεβαίωσε ὅτι πρότυπο τοῦ ἑλληνικοῦ ἀλφαβήτου ὑπῆρξε τὸ φοινικικὸ ἢ ὀρθότερα τὸ βόρειο σημιτικὸ ἀλφάβητο – ἡ ἔρευνα κινεῖται σὲ χῶρο ἀπολύτως ἀσφαλῆ καὶ ὑπάρχει ὁμοφωνία τῶν ἐρευνητῶν»(21) θὰ παραθέσω τὰ σπουδαιότερά της.

Πρὶν προχωρήσω, νὰ ὑπογραμμίσω ὅτι καὶ ὁ ἀρχαιολόγος Ἀνδρόνικος κινεῖται στὸ θέμα τῆς προέλευσης τοῦ Ἑλληνικοῦ ἀλφαβήτου καὶ τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας σὲ ἐπιχειρήματα τοῦ τύπου «ἡ εἰσαγωγὴ τοῦ σημιτικοῦ ἀλφαβήτου στὴν Ἑλλάδα χρονολογεῖται ὅπως φαίνεται» (22) ἢ «ἔτσι πρέπει νὰ φαντασθοῦμε τὸ ἀρχικὸ ἑλληνικὸ ἀλφάβητο…» (23) ἢ «τὸ ἑπόμενο βῆμα πρέπει νὰ ἦταν ὑποθέτουμε» (24). Σωστά, λοιπόν, ἔγραψε ὁ ἀρχαιολόγος Σπ. Μαρινᾶτος ὅτι πρέπει νὰ εἴμαστε πολὺ φειδωλοὶ στὴ διατύπωση ἀξιωμάτων γύρω ἀπὸ τὰ ζητήματα τῆς γραφῆς, γιατὶ εἴδαμε ὅτι «κεφαλαιώδη ἀξιώματα τῆς ἐπιστήμης καταπίπτουν ἀποτόμως καὶ ἀντιθέτως στηρίζονται νέαι ὑποθέσεις, τὰς ὁποίας πρὸ ὀλίγου οὐδεὶς ἐτόλμα νὰ προβάλη»(25). 

Τόλμησε, λοιπόν, ὁ Καρπαθίου, μετὰ ἀπὸ ἔρευνα τῆς δημιουργίας τοῦ λόγου καὶ τῶν ἡμισφαιρίων τοῦ ἐγκεφάλου, νὰ γράψει ὅτι «ὁ Λόγος ἐκτὸς φύσεως ὑπάρχων γίνεται ἀνθρώπινος, ἐκτὸς ἀνθρώπου ὑπάρχων, εἰκόνα λαμβάνοντας τοῦ κτίσματος, κτίστης ὑπάρχων… Συγκαταβαίνων πρὸς τὸ ἀνθρώπινον… συνεργάζεται ἐντὸς τοῦ ἀνθρώπου, διὰ τοῦ ἐγκεφάλου»(26), καὶ ὅτι οἱ ἀπόψεις περὶ φοινικικοῦ ἀλφαβήτου «ἀπὸ τῆς πλευρᾶς τῆς βιολογίας ἢ γενικώτερα τῆς λειτουργικότητας τοῦ ἐγκεφάλου, δηλαδὴ τῆς Νευροψυχολογίας – Νευρογλωσσολογίας εἶναι ἀναληθεῖς, δὲν εὐσταθοῦν»(27), τονίζοντας τέλος, μετὰ ἀπὸ ἐμβριθῆ ἔρευνα, ὅτι «Παγκόσμια μητρικὴ γλῶσσα εἶναι ἡ μοναδικὴ ἑλληνικὴ γλῶσσα»(28).

Ὁ ἴδιος ἀνατρέπει, μὲ ἰσχυρὰ καὶ πειστικὰ ἐπιχειρήματα, τὸ γαλλικὸ βιβλίο ποὺ ἐξέδωσε τὸ Ὑπουργεῖο Πολιτισμοῦ τῆς Γαλλίας τὸ 1982, γιὰ τὴ «Γέννηση τῆς Γραφῆς» (Naissance de l’ écriture) καὶ ὅπου παρέχονται ἐκεῖ φανταστικοὶ χρονολογικοὶ πίνακες γιὰ τὴν προέλευση τῆς γραφῆς. Ὁ Καρπαθίου ἀπορρίπτει τὶς σχετικὲς ἀπόψεις καὶ θέσεις μὲ βάση τὴν ἐγκεφαλικὴ λειτουργικότητα τοῦ ἀνθρώπου καὶ τὶς βιολογικὲς συνθῆκες ποὺ ἐπέδρασαν στὴ γλῶσσα, στὸν λόγο, σὰν σύνολο ἐγκεφαλικῶν ἀνωτέρων λειτουργιῶν ἀπὸ τὴν πανάρχαια ἐποχὴ μέχρι σήμερα»(29).

Συμπεράσματα τοῦ ἰδίου συγγραφέως εἶναι: 
– Ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα εἶναι σίγουρα ἡ μητέρα τῶν σημερινῶν γλωσσῶν. 
– Ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα εἶναι ἡ μοναδικὴ ὁλοκληρωμένη καὶ ἀνεξάρτητη ἀνθρώπινη γλῶσσα, χωρὶς νὰ ἀναζητᾶ ἐρείσματα σὲ ἄλλες γλῶσσες. 
– Οἱ Ἕλληνες χρησιμοποίησαν νωρίτερα ἀπὸ τοὺς ἄλλους λαοὺς ἐκείνης τῆς ἐποχῆς τὸ ἀριστερὸ ἐγκεφαλικὸ ἡμισφαίριο (ποὺ εἶναι τῆς μάθησης τοῦ λόγου) καὶ γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ καὶ ὑπάρχουν ἀκόμη, ἐνῷ ἀντίθετα ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι λαοὶ ἐκείνης τῆς ἐποχῆς ἔχουν ἐξαφανισθεῖ (30). 

Σημειώσεις 

1. George Thomson, «Ἡ Ἑλληνικὴ Γλῶσσα Ἀρχαία καὶ Νέα», στὸ George Thomson, Διαλέξεις γιὰ τὸν ἀρχαῖο Ἑλληνικὸ πολιτισμό, τ. Α΄, Ἀθήνα 1962, σελ. 53 
2. G. Thomson, ὅ.π., σελ. 54 
3. Σκαρλᾶτος Δ. Βυζάντιος, Λεξικὸν τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσης, τόμ. Α΄, Ἀθήνα 1852 
4. Σκαρλᾶτος Δ. Βυζάντιος,, ὅ.π., σελ. γ΄- δ΄ 
5. Σκαρλᾶτος Δ. Βυζάντιος, ὅ.π., σελ. δ΄ 
6. Σκαρλᾶτος Δ. Βυζάντιος, ὅ.π., σελ. δ΄ 
7. Ν. Κονομῆς, Ἀπὸ τὴν Ἱστορία τῆς Λατινικῆς Γλώσσας ἔκδ. Σύλλογος πρὸς Διάδοσιν Ὠφελίμων Βιβλίων, Ἀθήνα 20125 , σελ. 21 
8. Βλ. Β.Φίλια – Γ. Πρινιανάκη, Τὰ ἡμαρτημένα τοῦ Λεξικοῦ Μπαμπινιώτη, ἐκδόσεις Παπαζήσης, Ἀθήνα 2010, σς. 1-765. Βλ. κυρίως τὸν Πρόλογο τοῦ καθηγητῆ Β. Φίλια καὶ τὸ κεφάλαιο: Τὰ Ἰνδοευρωπαϊκά. 
9. Β.Φίλια – Γ. Πρινιανάκη, ὅ, π. 25 
10. Β.Φίλια – Γ. Πρινιανάκη, ὅ, π. 48 
11. Γ. Μυλωνᾶς, Τὰ Φοινίκεια Γράμματα τοῦ Κάδμου στό: Πραγματεῖαι τῆς Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν, τόμ. 23, ἀριθμ. 5 (1959) 1-33 
12. Σπ. Μαρινᾶτος, Καδμήια Γράμματα, στό: Ἐπετ. Φιλοσοφικῆς Σχολῆς Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν 6 (1955 – 56) 531 – 541 
13. Γ. Μυλωνᾶς, ὅ.π., σσ. 1 καὶ σημ. 2, 24, 8 ,2 
14. Γ. Μυλωνᾶς, ὅ.π., σελ. 24 
15. Γ. Μυλωνᾶς, ὅ.π., σελ. 24 – 25 
16. Γ. Μυλωνᾶς, ὅ.π., σελ. 29 και 26 
17. Ἀντ. Κεραμόπουλος, Θηβαϊκά, Δελτίον 3 (1917) 63. Γ. Μυλωνᾶς, σελ. 4 και 5 
18. Χ. Ἐμμ. Καρπαθίου, Πρῶτο δοκίμιο στὸν ΛΟΓΟ, Ἐκδόσεις Ι. Καραμέτος, Ἀθήνα 2008 
19. Χ. Ἐμμ. Καρπαθίου, Πρῶτο δοκίμιο στὸν ΛΟΓΟ, ὅπ.π., σσ. 9-10 
20. Χ. Ἐμμ. Καρπαθίου, Ἡ ἐξέλιξη τοῦ Ἐγκεφάλου καὶ τὸ Ἀλφάβητο, Ἐκδοτικὸς ὅμιλος «Ἴων», Ἐκδόσεις «Ἕλλην», Ἀθήνα 1995 
21. Μ. Ἀνδρόνικος, Ἡ Ἑλληνικὴ Γραφὴ στὸ ΙΕΕ τ. Β΄, σ. 196 
22. Μ. Ἀνδρόνικος, ὅ.π., σ. 196 
23. Μ. Ἀνδρόνικος, ὅ.π., σ. 197 
24. Μ. Ἀνδρόνικος, ὅ.π., σ. 197, 198 
25. Σπ. Μαρινᾶτος, ὅ.π., σ. 531 
26. Χ. Καρπαθίου, Ἡ ἐξέλιξη τοῦ Ἐγκεφάλου καὶ τὸ Ἀλφάβητο, ὅ.π, σελ. 22, 24 
27. Χ. Καρπαθίου, Ἡ ἐξέλιξη τοῦ Ἐγκεφάλου καὶ τὸ Ἀλφάβητο, σελ. 41 
28. Χ. Καρπαθίου, Ἡ ἐξέλιξη τοῦ Ἐγκεφάλου καὶ τὸ Ἀλφάβητο, σελ. 41, βλ. καὶ σσ. 39- 40 
29. Χ. Καρπαθίου, Ἡ ἐξέλιξη τοῦ Ἐγκεφάλου καὶ τὸ Ἀλφάβητο, σελ. 19, 20 καὶ 13 – 15 
30. Χ. Καρπαθίου, Ἡ ἐξέλιξη τοῦ Ἐγκεφάλου καὶ τὸ Ἀλφάβητο, σελ. 7,8,12 

Ἀναδημοσίευση ἀπό 15-10-2016 

Πηγή Ενωμένη Ρωμηοσυνη

το είδαμε ΕΔΩ

http://koukfamily.blogspot.com/

Το χάρισμα της Δυσλεξίας

Το χάρισμα της Δυσλεξίας

Author: Σταύρος Φυντικάκης 

Όταν ακούμε τη λέξη «Δυσλεξία» οι πιο πολλοί απο εμάς σκεφτόμαστε αμέσως την ανάγνωση, τη γραφή, την ορθογραφία και τα προβλήματα με τα μαθήματα που μπορεί να έχει ένα παιδάκι στο σχολείο. Κάποιοι συσχετίζουν τη Δυσλεξία μόνο με τις λέξεις και με τις αντιστροφές των γραμμάτων και κάποιοι με άτομα που μαθαίνουν πολύ αργά. Σχεδόν όλοι θεωρούν τη Δυσλεξία ως μια μορφή μαθησιακών δυσκολιών αλλά οι μαθησιακές δυσκολίες είναι μόνο μια πτυχή της Δυσλεξίας.

Αν ανατρέξουμε στην ιστορία και δούμε τα ονόματα όλων των ευφυών ανθρώπων, που είχαν Δυσλεξία, θα απορήσουμε λέγοντας: «Πως είναι δυνατόν να έχουν κάνει τόσο λαμπρές ανακαλύψεις και εφευρέσεις ενώ είχαν Δυσλεξία;!». Το σημείο, όμως, που πρέπει να προσέξουμε είναι αυτό ακριβώς. Το γεγονός οτι η ευφυϊα αυτών των ατόμων δεν προέκυψε παρόλη τη δυσλεξία τους αλλά χάρη σε αυτή. Το να έχει κάποιος Δυσλεξία δεν σημαίνει οτι θα είναι διάνοια. Αλλά είναι πολύ βοηθητικό για την αυτοπεποίθησή τους να γνωρίζουν οτι το μυαλό τους λειτουργεί ακριβώς με τον ίδιο τρόπο όπως και το μυαλό των ευφυών ατόμων. Είναι, επίσης, σημαντικό να ξέρουν οτι οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν με την ανάγνωση ή την ορθογραφία δεν σημαίνει οτι είναι και ανόητοι. Η ίδια νοητική λειτουργία που οδηγεί στην ευφυϊα προκαλεί και αυτά τα προβλήματα.

Η νοητική λειτουργία που προκαλεί τη δυσλεξία είναι ένα δώρο με την κυριολεκτική έννοια της λέξης: μια φυσική ικανότητα, ένα ταλέντο. Είναι κάτι το ιδιαίτερο που ενισχύει το άτομο.

Τα άτομα με Δυσλεξία διαθέτουν τις παρακάτω νοητικές ικανότητες:

Αντίληψη: η ικανότητα να αλλάζουν και να δημιουργούν αντιλήψεις

Υψηλή επίγνωση του περιβάλλοντος

Έντονη περιέργεια

Μεγάλη διαίσθηση και διορατικότητα

Πολυαισθητηριακή σκέψη και αντίληψη (με όλες τις αισθήσεις)

Ζωηρή φαντασία

Ικανότητα να ζουν τη σκέψη σαν εμπειρία

Δημιουργικότητα

Εύκολη προσαρμογή στις αλλαγές

Ολιστική σκέψη (βλέπουν όλη την εικόνα και δεν στέκονται στις λεπτομέρειες)

Αντιλαμβάνονται μοντέλα, συνδέσεις και ομοιότητες πολύ γρήγορα και εύκολα

Συγκέντρωση

Έντονη φιλοδοξία και επιμονή

Ανώτερη λογική

Ικανότητα να βλέπουν τα πράγματα διαφορετικά απ’ οτι οι άλλοι

Αγάπη για την πολυπλοκότητα

Ταυτόχρονη επεξεργασία πολλαπλών σκέψεων

Δεν ακολουθούν το πλήθος

Ικανότητα οπτικής, χωρικής και πλάγιας σκέψης 

Αν αξιοποιηθούν αυτές με τον κατάλληλο τρόπο μπορούν να αποτελέσουν μεγάλο πλεονέκτημα σε διάφορους τομείς. Όταν δίνουμε πιο πολλή σημασία στα πλεονεκτήματα και τα καλλιεργούμε, μπορούμε με αυτό τον τρόπο να αμβλύνουμε τα μειονεκτήματα του συνδρόμου της Δυσλεξίας και να δώσουμε μια μεγάλη ώθηση στην αυτοεκτίμηση των ατόμων με Δυσλεξία. Μπορούμε να τα ενισχύσουμε και να βοηθήσουμε ουσιαστικά το άτομο με Δυσλεξία και να το οδηγήσουμε προς τη σωστή κατεύθυνση.

Οι ικανότητες αυτές δίνουν την ευκαιρία στα άτομα με Δυσλεξία να διακριθούν σε κάποιο απο τα ακόλουθα επαγγέλματα:

επιστήμη / έρευνα

ψυχολογία

διδασκαλία

διεύθυνση σε ανθρωπιστικά επαγγέλματα

διοίκηση επιχειρήσεων

πωλήσεις

εσωτερικός και εξωτερικός σχεδιασμός σπιτιού

μαγειρική

ξυλουργική

υποκριτική

ζωγραφική

γλυπτική

γραφική τέχνη

αρχιτεκτονική

σχέδιο

μηχανική

φωτογραφία

μουσική

αθλητισμός

πληροφορική

σχεδιασμός λογισμικού

"Δεν έχω κάποιο μοναδικό ταλέντο, απλά είμαι πολύ περίεργος" Άλμπερτ Αϊνστάιν

πηγή: www.dyslexia.com

http://ameiniasopallineus.blogspot.com/