Η ευθύνη της διανόησης

 apenanti oxthi 

Η θέση της διανόησης ως κοινωνικού σώματος στο σχήμα των πραγμάτων του σύγχρονου κόσμου είναι κατά το μεγαλύτερο μέρος της ασαφής έως επιβλαβής. Γενικά, ο ατομισμός είναι αυτός που διαστρεβλώνει τη θέση αυτή αποξενώνοντάς την από τηνανάγκη των ανθρώπων και μερικές φορές καθιστώντας την επιβλαβή. Η διανοητική ικανότητα δεν θα έπρεπε να προσδίδει μόνον αίγλη σε αυτόν που την έχει, αλλά, αντιθέτως, κυρίως να τον αίρει στο πεδίο ευθύνης του. Η αίγλη, όταν υπάρχει, θα έπρεπε να είναι ένα επιφαινόμενο της ανειλημμένης ευθύνης και όχι μία κυριαρχία που αποκλείει άλλους. Η ευθύνη δεν είναι ένα βάρος και ένας καταναγκασμός, αλλά μία φυσιολογική λειτουργία του ανθρώπου, γιατί αυτός δεν είναι αληθινά μονήρης μια και κατά Αριστοτέλη ένας μονήρης άνθρωπος θα είναι ή θηρίο ή θεός. Εξάλλου, η ευθύνη αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της ελευθερίας και αυτό δεν έχει ιδωθεί μέχρι σήμερα, επειδή η ελευθερία έχει ερμηνευθεί μόνον ατομιστικά ως μία δυνατότητα του ανθρώπου να ικανοποιεί τις επιθυμίες του ανεμπόδιστα. Η φυσιολογικότητα είναι ακόμη ζητούμενη.

Αλλά θα ρωτούσε κανείς: πώς θα μπορούσε να λειτουργεί η διανόηση; Εδώ υπάρχει αρχικά μία πρώτη δυσκολία. Μια τέτοια λειτουργία δεν μπορεί να υποδειχθεί από κανένα νόμο ή κοινωνικό σώμα, γιατί γίνεται σε καθεστώς ελευθερίας (σχετικής βέβαια). Η μόνη υπόδειξη που θα μπορούσε να λειτουργήσει εκ των έξω είναι έμμεση και είναι η απόρριψη των θέσεων της διανόησης και του ύφους της. Όμως αυτό θα απαιτούσε ένα ήδη υψηλό επίπεδο σκέψης και από το ίδιο το πλήθος των σκεπτόμενων ανθρώπων το οποίο επίπεδο δεν υπάρχει ακόμη, αν και ανυψώνεται συνεχώς. Το μεγαλύτερο εμπόδιο είναι η νοητική αδράνεια των ανθρώπων.

Ένα δεύτερο χαρακτηριστικό της λειτουργίας της διανόησης είναι ο ανταγωνισμός της σκέψης, η σκέψη έχει την τάση να μεγαλώνει τα χάσματα αντί να τα γεφυρώνει, είναι ολοκληρωτική. Αυτό είναι εγκληματικό, γιατί κάθε θέση ξεπερνιέται (αν δεν ανατρέπεται τελείως) από νέα δεδομένα της ιστορίας ακόμη και όταν είναι ορθή στην εποχή της. Έτσι, στην πορεία χάνονται πολύτιμα στοιχεία που έχουν διατυπωθεί από άλλους και επιχειρείται η διαιώνιση των ατελειών και των αντιθέσεων.

Τρίτο χαρακτηριστικό της είναι συχνά η επιδίωξη τηςπροσωπικής προβολής, η αντίστροφη κίνηση της ωφέλειας από τον κόσμο προς τον διανοητή και όχι η κίνηση από αυτόν προς τον κόσμο, για να βοηθήσει την κοινωνία και τον άνθρωπο στον βαθμό που του επιτρέπουν οι δυνατότητές του. Είναι το γνωστό αλλά ξεχασμένο ερώτημα για το ποιος είναι ανώτερος, ο υπηρετών ή ο υπηρετούμενος.

Τέταρτο στοιχείο της είναι ο φανατισμός. Η απολυτότητα διατύπωσης των θέσεων και ο μαξιμαλισμός της έκφρασής της είναι ολοκληρωτισμός ντυμένος με τη φευγαλέα λεπτότητα του νου και τις δολιχοδρομήσεις του. Το ότι δεν κινείται στο πεδίο της θρησκείας αλλά της διανόησης δεν σημαίνει έλλειψη φανατισμού. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει οι απόψεις να είναι ευμετάβολες και αίολες, αλλά ότι πρέπει να διατηρείται το στοιχείο της μεσότητας ενάντια στην έπαρση και τον αποκλεισμό.

Πέμπτο στοιχείο της είναι η απουσία αληθινήςκοινωνικότητας, ακόμη και όταν ασχολείται κάποιος με τα κοινωνικά θέματα. Υπάρχει έμφαση στην άποψη και όχι στο σώμα της κοινωνίας. Η κοινωνία δεν καταγράφεται παρά μόνον σαν εικόνα, σαν μια κατάσταση τωρινή αλλά και η εικόνα αυτή είναι ανολοκλήρωτη και επιφανειακή, και γι’ αυτό χάνονται από τη θέα οι ενυπάρχουσες δυνατότητες της κοινωνίας που θα καρποφορήσουν στο μέλλον. Υπάρχει μία υποτίμηση της κοινωνίας κι ας λέγονται άλλα.

Έκτο στοιχείο είναι ότι η διανόηση δεν είναι γεναιόδωρη διανοητικά. Όταν απορρίπτει κάτι ή κάποιον προσπαθεί να τον ισοπεδώσει κι ας υπάρχουν στοιχεία αξιόλογα σε αυτόν. Οι τεχνικές της, αν μάλιστα τυχαίνει να εξυπηρετούν και πολιτικές, είναι τεχνικές πολέμου κι ας μιλάει για ειρήνη. 

Έβδομο στοιχείο είναι ότι η διανόηση αδυνατεί να κατανοήσει τους διανοητικούς περιορισμούς της. Βλέποντας την υπεροχή της απέναντι στη μάζα των ανθρώπων, νομίζει ότι μπορεί να καταλάβει τα πάντα και κρίνει τα πάντα με τα δικά της εργαλεία και δυνατότητες. Αλλά αυτές δεν επαρκούν πάντοτε για την κατανόηση. Κοιτάζει προς τα κάτω και όχι προς τα πάνω, σε άλλους που μπορεί να βλέπουν καλύτερα. Θεωρούν τον εαυτό τους την οροφή των ανθρώπων. Αυτή είναι μια έκφραση θέωσης και μια εξωφρενική αυτοπεποίθηση που συχνά στηρίζεται στο ότι κάποιος κινείται στο κυρίαρχο ρεύμα της εποχής του ή σε κάποιο κυρίαρχο ρεύμα. Πολλές θέσεις εξανεμίζονται γρήγορα, αλλά με τη βαρβαρότητα της προβολής τους πετυχαίνουν να εμποδίσουν καλύτερες σκέψεις να αναδυθούν και να επηρεάσουν την συλλογική ανθρώπινη σκέψη. Αυτή είναι μια τεράστια ευθύνη της διανόησης που δεν θέλει να αναλάβει, αλλά θα την βαρύνει για πάντα. Και θα ήταν ένα τεράστιο βήμα αν μπορούσε κανείς να καταλάβει ότι δεν καταλαβαίνει, γιατί ό,τι δεν καταλαβαίνουμε δεν είναι ανύπαρκτο ή λανθασμένο. Γι’ αυτό όμως θα χρειαζόταν μία αυξημένη ευαισθησία του νου και των κινήτρων που συχνά λείπουν.

Το όγδοο στοιχείο είναι ότι η διανόηση επικοινωνεί με τον εαυτό της, ο τρόπος παράθεσης των απόψεων του κάθε διανοούμενου προϋποθέτει ότι ο αναγνώστης (ο ικανός και σχετικά εμβριθής αναγνώστης) θα έχει διαβάσει τη βιβλιογραφία που παραθέτει ο κάθε συγκεκριμένος διανοούμενος και τα δικά του βιβλία, επειδή παραθέτουν πλήθος όρων που αποτελούν τελικά μία ιδιαίτερη γλώσσα, χωρίς όμως το υποκρυπτόμενο νόημά τους να είναι πραγματικά δυσνόητο, καθώς και ονομαστικές αναφορές σε άλλους, ώστε ο αναγνώστης να πρέπει να έχει διαβάσει και όλα τα άλλα για να ξέρει περί τίνος πρόκειται. Διακόπτεται έτσι η συνέχεια του νοήματος και η επικοινωνία. Οι πληροφορίες σκοτώνουν το νόημα.

Με όλα αυτά η διανόηση άθελά της έχει αποκοπεί από το πλήθος των σκεπτόμενων ανθρώπων, έχει απεμπολήσει τον πολύ σημαντικό κοινωνικό ρόλο της και έχει καταλήξει να είναι κυρίως μία κλειστή ομάδα όπου η ποσότητα πληροφορίας ορθώνεται σαν τείχος ενάντια στην αληθινή γνώση και επικοινωνία, την παιδεία και την αλληλεπίδραση, η οποία πρέπει να γίνεται πάντοτε στο επίπεδο του νοήματος και όχι των συμβόλων του. Και πρέπει να μην ξεχνάμε ότι δεν ζούμε στην αρχαία εποχή όταν οι διανοητές ήταν λίγοι, αλλά σε μια εποχή στην οποία οι σκεπτόμενοι και προβεβλημένοι άνθρωποι είναι πάρα πολλοί και, επομένως, είναι σχεδόν αδύνατον να γνωρίσει κανείς όλο αυτό το τοπίο σκέψης εκτός και αν αποτελεί την μοναδική ασχολία του.

Τελικά, η διανόηση λειτουργεί σαν μια εξουσία του “πνεύματος” πάνω στους ανθρώπους, ακόμη και το μέρος της που αρνήθηκε τη θεοκρατία του παρελθόντος. Συχνά, ένας άνθρωπος πολεμάει μία εξουσία για να εγκαθιδρύσει τη δική του. Πολύ συχνά η κριτική γίνεται το μέσον για να διακριθεί κανείς και να ενταχθεί στο στερέωμα των επωνύμων. Ενώ η διανόηση έπρεπε να αποτελεί το άνθος του νου μιας συλλογικότητας, της κοινωνίας, του έθνους, της ίδιας της ανθρωπότητας. Έπρεπε να αποτελεί τον φορέα της διάχυσης εννοιών και αξιών προς το πλήθος των ανθρώπων που δεν διαθέτουν την ίδια δυνατότητα αντίληψης.

Και θα πρέπει να μην ξεχνάμε ότι το αναγκαίο και αναπόφευκτο συμπλήρωμα αυτής της στάσης είναι η απλοϊκότητα έκφρασης των παραδοσιακών εξουσιαστών, όπως ήταν οι ναζί, που απευθύνονται μόνον στο συναίσθημα και τα ένστικτα των μαζών και συρρικνώνουν απελπιστικά τη σκέψη. Αυτοί οι δύο πόλοι είναι αλληλένδετοι και αλληλοεπηρεαζόμενοι, γιατί εκφράζουν τις αρνητικές τάσεις που λειτουργούν μέσα σε κάθε κοινωνία.

Η διόρθωση αυτής της κατάστασης βρίσκεται εξ ολοκλήρου στη διακριτική ευχέρεια της ίδιας της διανόησης. Είναι ένας τρόπος αντίληψης και αντιμετώπισης με ευθύνη της σκέψης και των προϊόντων της. Ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε τη ζωή καθορίζει και τον τρόπο της σκέψης μας. Αυτό είναι αναπόφευκτο. Το πρόβλημα γεννάται επειδή η σκέψη ούτως ή άλλως είναι ένας περιορισμένος χώρος αντίληψης, δεν μπορεί να συλλάβει τα πάντα ούτε σαν πληροφορία ούτε σαν ποιότητα, αλλά τελικά χρησιμοποιείται σαν μια όψη δύναμης απέναντι στο πλήθος των ανθρώπων. Το συγκριτικό πλεονέκτημα καταλήγει να είναι μια αυθεντία, αποκτάει κύρος μόνον και μόνον γι’ αυτόν τον λόγο και όχι για την ουσιαστικότητά του. Φυσικά, όχι σε όλες τις περιπτώσεις, αλλά στις περισσότερες. Το έπαθλο είναι η επωνυμία και η “πνευματική υπεροχή”. Εγκαθιδρύεται έτσι μία θεοκρατία άλλου είδους, που στην πραγματικότητα έχει τις ίδιες ρίζες: την τάση για θέωση, ακόμη και όταν η διανόηση απορρίπτει τον Θεό – και αυτό είναι το παράλογο. Η διανόηση, η επωνυμία και η αυθεντία είναι άρρηκτα συνδεδεμένες και αποτελούν έναν γόρδιο δεσμό που πρέπει να σπάσει. Αυτό είναι αναγκαίο για να εισέλθουμε σε ένα μέλλον πιο οικείο, πιο ανθρώπινο και πιο ευτυχές.

Ιωάννα Μουτσοπούλου

http://www.apenantioxthi.com/

Τι θα συνέβαινε αν υπήρχε εθνική βαθμολογία αξιολόγησης για τον κάθε πολίτη ;

 apenanti oxthi 

Το φουτουριστικό όραμα του Big Brother  ήδη εφαρμόζεται στην Κίνα, όπου η κυβέρνηση αναπτύσσει το Σύστημα Κοινωνικών Αξιολογήσεων (SCS) για να αξιολογήσει την αξιοπιστία των 1.3 δισεκατομμυρίων πολιτών της. Η κινεζική κυβέρνηση θέτει το σύστημα ως έναν επιθυμητό τρόπο μέτρησης και ενίσχυσης της «εμπιστοσύνης» σε εθνικό επίπεδο και για την οικοδόμηση μιας «ειλικρίνειας». Όπως δηλώνει η κυβέρνηση : "Θα δημιουργήσει ένα περιβάλλον αξιοπιστίας. Θα ενισχύσει την ειλικρίνεια στις κυβερνητικές υποθέσεις, την εμπορική ειλικρίνεια, την κοινωνική ειλικρίνεια και την οικοδόμηση της δικαστικής αξιοπιστίας"

Όλα ξεκίνησαν πριν λίγα χρόνια όταν το Συμβούλιο της Επικρατείας της Κίνας ανακοίνωσε το σχεδιασμό και την κατασκευή ενός «Συστήματος Κοινωνικής Αξιολόγησης ». Μια απίστευτη ιδέα. Τι θα συνέβαινε αν υπήρχε εθνική βαθμολογία αξιολόγησης για τον κάθε πολίτη ; 

Φανταστείτε έναν κόσμο όπου πολλές από τις καθημερινές σας

δραστηριότητες παρακολουθούνταν συνεχώς και αξιολογούνται: αυτό που αγοράζετε στα καταστήματα και στο διαδίκτυο, που βρίσκεστε ανά πάσα στιγμή, ποιοι είναι οι φίλοι σας και πώς αλληλεπιδράτε μαζί τους, πόσες ώρες περνάτε παρακολουθώντας περιεχόμενο στο internet ή παίζοντας βιντεοπαιχνίδια, και ποιους λογαριασμούς και φόρους πληρώνετε (ή όχι). Δεν είναι δύσκολο να το φανταστεί κανείς, γιατί τα περισσότερα από αυτά συμβαίνουν ήδη, χάρη σε όλους τους συλλέκτες δεδομένων όπως το Google, το Facebook και το Instagram ή εφαρμογές παρακολούθησης της υγείας όπως το Fitbit. Τώρα όμως φανταστείτε ένα σύστημα όπου όλες αυτές οι συμπεριφορές αξιολογούνται είτε ως θετικές είτε ως αρνητικές και αποσταγμένες σε έναν μόνο αριθμό, σύμφωνα με τους κανόνες που ορίζει η κυβέρνηση. Αυτό θα δημιουργήσει το δείκτη Citizen και θα σας κατατάσσει δημοσίως σε σχέση με το συνόλου του πληθυσμού και θα χρησιμοποιείται για να καθορίσετε την επιλεξιμότητα σας για ένα δάνειο ή μια δουλειά, ή σε ποιο σχολείο θα πάνε τα παιδιά σας .

Προς το παρόν, η συμμετοχή στις βαθμολογίες των πολιτών της Κίνας είναι εθελοντική. Αλλά μέχρι το 2020 θα είναι υποχρεωτική. Η συμπεριφορά κάθε πολίτη και νομικού προσώπου (που περιλαμβάνει κάθε εταιρεία ή άλλη οντότητα) στην Κίνα θα αξιολογηθεί και θα ταξινομηθεί, είτε το θέλει είτε όχι.

Το πρόγραμμα ονομάζεται Sesame Credit και ήδη η κυβέρνηση έχει αναθέσει σε οκτώ ιδιωτικές εταιρείες China Rapid Finance, Sesame Credit, WeChat, AliBaba, AliPay (το αντίστοιχο του paypal) ,Didi Chuxing (ο ανταγωνιστής του Uber στην Κίνα) η Baihe, να βρουν συστήματα και αλγόριθμους για τα αποτελέσματα της κοινωνικής αξιολόγησης.


Πώς αξιολογούνται οι άνθρωποι; Η βαθμολογία κυμαίνεται μεταξύ 350 και 950 μονάδων και βασίζεται σε πέντε παράγοντες. Το πρώτο είναι το πιστωτικό ιστορικό. Για παράδειγμα, ο πολίτης πληρώνει έγκαιρα τον λογαριασμό ηλεκτρικής ενέργειας ή τηλεφώνου; Στη συνέχεια είναι η ικανότητα εκπλήρωσης, « η ικανότητα του χρήστη να εκπληρώνει τις συμβατικές του υποχρεώσεις». Ο τρίτος παράγοντας είναι τα προσωπικά χαρακτηριστικά, η επαλήθευση προσωπικών πληροφοριών όπως ο αριθμός και η διεύθυνση του κινητού τηλεφώνου κάποιου. Αλλά η τέταρτη κατηγορία, η συμπεριφορά και η προτίμηση, οι καταναλωτικές συνήθειες ενός ατόμου αξιολογούνται με βάση τα είδη των προϊόντων που αγοράζει. "Κάποιος που παίζει βιντεοπαιχνίδια για δέκα ώρες την ημέρα, για παράδειγμα, θα θεωρείται αδρανής», λέει ο Li Yingyun, Διευθυντής Τεχνολογίας του Sesame. "Κάποιος που αγοράζει συχνά πάνες θα θεωρείται πιθανότατα γονέας, ο οποίος είναι πιο πιθανό να έχει ένα αίσθημα ευθύνης". Έτσι, το σύστημα όχι μόνο ερευνά τη συμπεριφορά, αλλά το διαμορφώνει. "Τρομοκρατεί" τους πολίτες από τις αγορές και τις συμπεριφορές που δεν τους αρέσει η κυβέρνηση. Οι φίλοι έχουν επίσης σημασία. Η πέμπτη κατηγορία είναι οι διαπροσωπικές σχέσεις. Η επιλογή των online φίλων και των αλληλεπιδράσεών τους σχετικά με το άτομο που αξιολογείται. Το να μοιράζεστε λέει το Sesame Credit ως "θετική ενέργεια" στο διαδίκτυο, ωραία μηνύματα σχετικά με την κυβέρνηση ή πόσο καλά πηγαίνει η οικονομία της χώρας, θα κάνει το αποτέλεσμά σας να υψηλότερο.

Το Alibaba ισχυρίζεται ότι, οτιδήποτε αρνητικό δημοσιεύτηκε στα κοινωνικά μέσα δεν επηρεάζει τις βαθμολογίες (δεν γνωρίζουμε αν αυτό ισχύει ή όχι επειδή ο αλγόριθμος είναι μυστικός). Αλλά μπορείτε να δείτε πώς αυτό θα μπορούσε να συμβεί όταν το σύστημα βαθμολογίας των πολιτών της κυβέρνησης ξεκίνησει επίσημα το 2020. 

Ήδη εκατομμύρια άνθρωποι έχουν ήδη προσυπογράψει σε μια πιλοτική δοκιμασία για αυτό το τρομακτικό κυβερνητικό σύστημα επιτήρησης. Από φόβο ή από ένα δόλωμα, με τη μορφή ανταμοιβών και "ειδικών προνομίων" για εκείνους τους πολίτες που αποδείχθηκαν να αξιολογηθούν . Εάν η βαθμολογία τους φθάσει τα 600, μπορούν να πάρουν ένα δάνειο μέχρι 5.000 γιουάν (περίπου 565 λίρες στερλίνες) για να το χρησιμοποιήσουν για να ψωνίσουν στο διαδίκτυο. Φτάνοντας 650 βαθμούς, μπορούν να νοικιάσουν ένα αυτοκίνητο χωρίς χρέωση. Δικαιούνται επίσης ταχύτερα check-in στα ξενοδοχεία και χρήση του VIP check-in στο Beijing Capital International Airport. Εκείνοι με περισσότερους από 666 βαθμούς μπορούν να λάβουν δάνειο μετρητών μέχρι 50.000 γιουάν (£ 5.700), προφανώς από την Ant Financial Services. Με 700 βαθμούς μπορούν να υποβάλουν αίτηση για ταξίδια στη Σιγκαπούρη χωρίς δικαιολογητικά. Και στα 750, λαμβάνουν ταχεία visa. Οι υψηλότερες βαθμολογίες έχουν ήδη γίνει status symbol, με σχεδόν 100.000 ανθρώπους να μιλούν για τις βαθμολογίες τους σε Weibo (το κινεζικό ισοδύναμο του Twitter). 

Ουσιαστικά όμως το σύστημα κοινωνικής αξιολόγησης της κινέζικης κυβέρνησης είναι βασικά μια νέα έκδοση των μεθόδων εποπτείας του Κομμουνιστικού Κόμματος. το παλιό dang'an , όπου καθεστώς κρατούσε έναν φάκελο για κάθε άτομο που παρακολουθούσε .

"Τα άτομα με χαμηλές βαθμολογίες θα έχουν δυσκολίες στην εύρεση εργασίας στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, βραδύτερες ταχύτητες στο διαδίκτυο, περιορισμένη πρόσβαση σε εστιατόρια και δυσκολίες στο δικαίωμα ταξιδιού"

Big Brother is here and watching you.

Απέναντι Όχθη

Ερέχθειο: Το μυστήριο και οι μύθοι που το περιβάλλουν

Ερέχθειο: 

Το μυστήριο και οι μύθοι που το περιβάλλουν

Το Ερέχθειο είναι από τους πιο ιδιόρρυθμους ναούς της ελληνικής αρχαιότητας. Η ονομασία του, που παραπέμπει στο μυθικό βασιλιά της Αθήνας Ερεχθέα, είναι μεταγενέστερη και αναφέρεται μόνο στον Παυσανία (έστι δε και οίκημα Ερεχθείον καλούμενον, 1, 26,5) και στον Πλούταρχο (843Ε). Παλαιότερα ήταν γνωστός με την ονομασία ο νεώς ο αρχαίος της Αθηνάς ή απλούστερα ο αρχαίος νεώς ή περιφραστικά ο νεώς ο εν πόλει εν ω το αρχαίον άγαλμα, αφού κτίστηκε στη θέση του παλαιότερου ναού της Αθηνάς.


Προβληματική παραμένει η χρονολόγηση του ναού. Υπάρχουν δύο διαφορετικές απόψεις. Σύμφωνα με την πρώτη ο ναός κτίστηκε κατά τη διάρκεια του πελοποννησιακού πολέμου, ανάμεσα στο 421 με 406 π.Χ., με μια πιθανή διακοπή γύρω στο 413 π.Χ. εξαιτίας της ήττας στη Σικελική Εκστρατεία. Σύμφωνα με τη δεύτερη άποψη που τη διατύπωσε ο W. Dorpfeld, η ανέγερση ξεκίνησε ανάμεσα στο 438 - 431 π.Χ. Ο ναός αποτελούσε μέρος του οικοδομικού προγράμματος του Περικλή, μαζί με τον Παρθενώνα και τα Προπύλαια, με πιθανό αρχιτέκτονα τον Μνησικλή.

Από μια επιγραφή που βρέθηκε στην Ακρόπολη πληροφορούμαστε ότι κατά την επανάληψη των εργασιών αρχιτέκτονας την πρώτη χρονιά ήταν κάποιος Φιλοκλής, που αντικαταστάθηκε τη δεύτερη χρονιά από τον Αρχίλοχο. Η ιδιορρυθμία του ναού οφείλεται στο σχήμα του που είναι διαφορετικό από το συνηθισμένο σχήμα των αρχαίων ναών και οφείλεται:

α) στην ανωμαλία του εδάφους, μια και το έδαφος δεν ήταν επίπεδο,

β) στο γεγονός ότι στο κτίριο έπρεπε να συμπεριληφθούν οι παλαιότερες λατρείες,

γ) οι μυστηριακού χαρακτήρα λατρείες που τελούνταν επέβαλαν μια εντελώς διαφορετική μορφή κτιρίου.

Ο ναός αρχικά ήταν αφιερωμένος στη λατρεία των δύο κύριων θεοτήτων της Αττικής, της Αθηνάς και του Ποσειδώνα (θεοί σύνναοι). Ο Ποσειδώνας, άγνωστο σε ποια χρονική στιγμή, ταυτίστηκε με τον Ερεχθέα. Υπήρχαν βωμοί για τον Ήφαιστο, τον Βούτο, ενώ εδώ κατοικούσε και ο "οικουρός όφις". Το κτίριο στην αρχή πρέπει να ήταν χωρισμένο σε δύο μέρη, ένα ανατολικό και ένα δυτικό. Η αρχική διαίρεση του ναού δε μας είναι γνωστή, εξαιτίας των αλλεπάλληλων μετατροπών στο πέρασμα των χρόνων.

Σύμφωνα με την Alexandra Lesk ο ναός καταστράφηκε από πυρκαγιά τον 3ο αι. π.Χ. η οποία ακολουθήθηκε, πιθανώς, από μεγάλου μεγέθους επιδιορθώσεις, στα τέλη του 2ου αι. π.Χ. Παρεμβάσεις στο ναό ίσως σημειώθηκαν και κατά τη μετατροπή σε λατρευτικό χώρο της Julia Domna στο 2ο αι. π.Χ. Γύρω στα τέλη του 4ου αι. μ.Χ. ο λατρευτικός χώρος του ιερού της Αθηνάς Πολιάδας ενοποιήθηκε με τους χώρους λατρείας του Βούτου και του Ηφαίστου σε ενιαίο χώρο με κίονες, τον οποίο κάλυπτε τοξοειδής θολωτή στέγη. Τον 6ο με 7ο αιώνα ο ναός μετατράπηκε σε κτίριο τύπου βασιλικής και χωρίστηκε σε τρία κλίτη.

Μύθοι σχετικοί με το Ερέχθειο

Ο Κέκροπας

Ο Κέκροπας ήταν πανάρχαια μορφή της Αττικής, αυτόχθονας, γεννημένος από την ίδια τη Γη, και διφυής ως προς τη μορφή, δηλαδή, από τη μέση και πάνω ήταν άνθρωπος και από τη μέση και κάτω φίδι. Παντρεύτηκε την Άγραυλο και γέννησε μαζί της τον Ερυσίχθονα -που πέθανε νωρίς- την Άγραυλο (αυτή που μένει στους αγρούς), την Έρση (δροσιά) και την Πάνδροσο. Καθώς έγινε βασιλιάς, ο τόπος που μέχρι τότε ονομαζόταν Ακτική ή Ακτή, από το όνομα του Ακταίου, μετονομάστηκε σε Κεκροπία. Ο Κέκροπας κατοίκησε πάνω στο βράχο, αφού πρώτα έκτισε τα τείχη. Όταν έφτασαν από τη θάλασσα οι Κάρες και από τη στεριά οι Βοιωτοί, ο Κέκροπας, για να τους αντιμετωπίσει, σκέφτηκε να μαζέψει τους κατοίκους που ως τότε ζούσαν σκόρπιοι και να τους βάλει να μείνουν σε χωριά που μετά τα οργάνωσε σε ενιαία πόλη. Με τους κατοίκους ενωμένους αντιμετώπισε τους εισβολείς.

Λένε πως τότε έκανε και την πρώτη καταμέτρηση του πληθυσμού· κάθε κάτοικος έπρεπε να φέρει μαζί του μια πέτρα και να τη ρίξει σε ένα ορισμένο μέρος. Έτσι μπόρεσε και τους μέτρησε και από το γεγονός αυτό ονομάστηκαν λαός (από τη λέξη λας = λίθος). Ο Κέκροπας παραβρέθηκε και στη διεκδίκηση της Αθήνας από την Αθηνά και τον Ποσειδώνα είτε ως μάρτυρας είτε ως δικαστής.

Ο Κραναός

Ο Κέκροπας πέθανε χωρίς να αφήσει διαδόχους κι έτσι βασιλιάς στην Αθήνα έγινε ο Κραναός. Ήταν κι αυτός αυτόχθονας. Την εποχή της βασιλείας του έγινε ο κατακλυσμός του Δευκαλίωνα. Παντρεύτηκε την Πεδιάδα με την οποία απέκτησε τρεις κόρες: την Κρανάη, την Κραναίχμη και την Ατθίδα. Η Ατθίδα πέθανε όμως νωρίς, γι' αυτό ο Κραναός ονόμασε τη χώρα Ατθίδα ή Αττική.

Ο Αμφικτύων

Ο Αμφικτύων ήταν κι αυτός αυτόχθονας, αν και λέγεται πως ήταν γιος του Δευκαλίωνα. Είχε παντρευτεί μια κόρη του Κραναού, αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να διώξει τον πεθερό του από την εξουσία και να γίνει αυτός βασιλιάς. Την εποχή της βασιλείας του ήρθε στην Αθήνα η λατρεία του Διονύσου, που την έφερε κάποιος Πήγασος από τις Ελευθερές. Σύμφωνα με την παράδοση ο Αμφικτύωνας φιλοξένησε ο ίδιος το θεό και εκείνος του έμαθε να ανακατεύει το κρασί με το νερό. Η βασιλεία του Αμφικτύωνα δεν κράτησε πολύ, γιατί διοικούσε τόσο άδικα την πόλη, που ο λαός ξεσηκώθηκε εναντίον του. Αρχηγός της εξέγερσης ήταν ο Εριχθόνιος που έδιωξε τον Αμφικτύωνα από το θρόνο.

Ο Εριχθόνιος

Ο Εριχθόνιος ήταν κι αυτός αυτόχθονας και διφυής, όπως και ο Κέκροπας. Μητέρα του ήταν η Γη και πατέρας του ο Ήφαιστος και γεννήθηκε με έναν περίεργο τρόπο. Λένε, λοιπόν, πως τον καιρό που ο Ήφαιστος ήταν μόνος, γιατί τον είχε εγκαταλείψει η Αφροδίτη, μπήκε η Αθηνά στο εργαστήριό του, για να του ζητήσει να της φτιάξει νέα όπλα. Ο Ήφαιστος μόλις είδε την Αθηνά, ένιωσε δυνατή ερωτική επιθυμία και θέλησε να ενωθεί μαζί της. Η θεά, που αισθανόταν αποστροφή για την ερωτική πράξη, τον απέκρουσε κι έφυγε, ενώ εκείνος την ακολουθούσε με δυσκολία. Κάποια στιγμή την πρόφτασε. Η Αθηνά τον κτύπησε με το δόρυ της, αλλά το σπέρμα του Ήφαιστου έπεσε στο πόδι της. Τότε η θεά πήρε μια τούφα μαλλί, σκούπισε το πόδι της και το πέταξε στη Γη.

Η Γη γονιμοποιήθηκε και γέννησε ένα αγόρι που το ονόμασαν Εριχθόνιο (από το έριο = μαλλί και χθων = γη). Μόλις γεννήθηκε το παιδί, το πήρε η Αθηνά να το μεγαλώσει, κρυφά όμως από τους άλλους θεούς. Του έσταξε στα μάτια δύο σταγόνες από το αίμα της Γοργώς. Η μια σταγόνα ήταν για να φέρνει το θάνατο στους εχθρούς του και η άλλη για να τον προφυλάει από τις αρρώστιες. Συγχρόνως του έδωσε και δυο φίδια να τον προστατεύουν. Πήρε τα δυο φίδια και μαζί με το μωρό τα έκλεισε σε ένα κιβώτιο, που αφού το σφράγισε καλά, το έδωσε στις κόρες του Κέκροπα (;) να το φυλάνε. Αυτές όμως, η Έρση και η Πάνδροσος, άνοιξαν το κιβώτιο. Μόλις αντίκρισαν το μωρό με τα φίδια τις κυρίεψε ένα είδος τρέλας που τις έκανε να πάνε να πέσουν από τα τείχη της Ακρόπολης. Μαθαίνοντας η Αθηνά τι έκαναν οι κόρες του Κέκροπα, πήρε το μωρό και το έκλεισε στο ναό, που αργότερα ονομάστηκε Ερέχθειο, όπου το ανάθρεψε με δική της φροντίδα.

Όταν μεγάλωσε ο Εριχθόνιος, έδιωξε τον Αμφικτύονα από το θρόνο κι έγινε αυτός βασιλιάς. Στα χρόνια του ήρθε από την Αίγυπτο στην Ελλάδα ο Δαναός με τις 50 κόρες του πάνω σ' ένα καράβι με 50 κουπιά, την πεντηκόντορο, που την έφτιαξαν τότε για πρώτη φορά. Στην Αθήνα άρχισαν οι κάτοικοι να χωρίζονται σε φυλές, ανάλογα με την καταγωγή της οικογένειάς του και τους προπάτορές τους. Έτσι σχηματίστηκαν οι τέσσερις φυλές: η Διάς, η Αθηναΐς, η Ποσειδωνιάς και η Ηφαιστιάς. Την ίδια περίοδο άρχισαν να γιορτάζονται και τα Παναθήναια και σύμφωνα με την παράδοση ο Εριχθόνιος ήταν ο πρώτος που έστησε ένα ξύλινο άγαλμα της Αθηνάς πάνω στην Ακρόπολη. Παντρεύτηκε την νύμφη των ποταμών Πραξιθέα και από το γάμο αυτό γεννήθηκε ο Πανδίονας.

Ο Πανδίονας

Ο Πανδίονας παντρεύτηκε τη Ζευξίππη, την αδελφή της μητέρας του, κι έκανε μαζί της δύο κόρες, την Πρόκνη και τη Φιλομήλα και δύο δίδυμα αγόρια, τον Ερεχθέα και τον Βούτη.

Ο Ερεχθέας

Μετά το θάνατο του Πανδίονα ο Βούτης και ο Ερεχθέας μοίρασαν την κληρονομιά. Ο Ερεχθέας κληρονόμησε το θρόνο, ενώ ο Βούτης έγινε ο ιερέας της Αθηνάς και του Ποσειδώνα, που ειδικά στην Αθήνα τον έλεγαν "Ποσειδώνα του Ερεχθέα". Ο Ερεχθέας παντρεύτηκε την Πραξιθέα και απέκτησε μαζί της τρία αγόρια, τον Κέκροπα, τον Πάνδωρο και τον Μητίονα, και τέσσερα κορίτσια, την Πρόκριδα, την Κρέουσα, τη Χθονία και την Ωρείθυια. Ο Βορέας άρπαξε την Ωρείθυια και γέννησε μαζί της την Χιόνη. Η Χιόνη με τη σειρά της ενώθηκε κρυφά με τον Ποσειδώνα και γέννησε τον Εύμολπο. Για να μην την ανακαλύψει ο Βορέας, μόλις γεννήθηκε το παιδί, το έριξε στη θάλασσα. Ο Ποσειδώνας το πήρε και το έδωσε να το αναθρέψει η Βενθεσικήμη. Μετά από καιρό και διάφορες περιπλανήσεις ο Εύμολπος βρέθηκε στη Θράκη με το γιο του Ίσμαρο, να ζητάει καταφύγιο στο βασιλιά Τεγύριο. Επειδή όμως θέλησε να ανατρέψει τον Τεγύριο, αναγκάστηκε να φύγει κι έτσι κατέληξε στην Ελευσίνα, όπου οργάνωσε τις θρησκευτικές τελετές και καθιέρωσε τα Ελευσίνια Μυστήρια. Κάποια στιγμή, μετά το θάνατο του γιου του, επέστρεψε στη Θράκη, κοντά στον Τεγύριο και πήρε το βασίλειο του γιου του Ίσμαρου.

Μετά από λίγο ξέσπασε πόλεμος ανάμεσα στην Αθήνα και την Ελευσίνα. Οι Ελευσίνιοι ζήτησαν τη βοήθειά του. Ο Εύμολπος με στρατό έφτασε έξω από την Αθήνα, διεκδικώντας το θρόνο, ως γιος του Ποσειδώνα. Στη σύγκρουση των δύο στρατών νίκησε ο Ερεχθέας και οι Ελευσίνιοι έγιναν υποτελείς των Αθηναίων. Κράτησαν όμως το δικαίωμα να γιορτάζουν τα Ελευσίνια Μυστήρια. Στη μάχη επάνω ο Ερεχθέας σκότωσε τον Εύμολπο. Ο Ποσειδώνας οργίστηκε με τον Ερεχθέα και ζήτησε από το Δία την τιμωρία του. Ο Δίας, εκπληρώνοντας την επιθυμία του Ποσειδώνα, σκότωσε τον Ερεχθέα με ένα κεραυνό. Σύμφωνα με άλλη παράδοση τον σκότωσε ο ίδιος ο Ποσειδώνας, χτυπώντας τον στο κεφάλι με την τρίαινά του. Από τα πολλά χτυπήματα το κεφάλι του Ερεχθέα χώθηκε μέσα σε ένα χάσμα στη γη.

https://master-lista.blogspot.gr/

Πήγασος – Ο μύθος του φτερωτού αλόγου

Πήγασος – 

Ο μύθος του φτερωτού αλόγου

O ΙΠΠOΣ μυθοποιήθηκε νωρίς, κι αυτό όχι μόνον χάρη στα φυσικά του χαρίσματα, αλλά και στην ανεκτίμητη πρακτική προσφορά του στον άνθρωπο… Xάρη στον ίππο έγιναν κατορθωτές οι μεγάλες μετακινήσεις λαών από τη Mέση ανατολή, τη νότια Pωσία και τον Kαύκασο στον ελλαδικό χώρο και τη Δ. Eυρώπη, κατά την τρίτη χιλιετία.



Mέσα σε άμαξες που τις έσερναν άλογα, ή καβάλα σ’ αυτά, κατόρθωναν οι μετανάστες να διανύουν τεράστιες αποστάσεις. αλλά και στις πολεμικές επιχειρήσεις ο ρόλος του ίππου υπήρξε αποφασιστικός: ακόμα και οι πιο εμπειροπόλεμοι λαοί αδυνατούσαν να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά εισβολείς που πολεμούσαν έφιπποι ή πάνω σε ιππήλατα άρματα.

Δικαιολογημένα πολλοί μελετητές της ιστορίας του πολιτισμού υποστήριξαν ότι στις ράχες των ίππων γράφηκε η ιστορία της ανθρωπότητας. απόηχο της πανάρχαιας και κοσμοϊστορικής υπεροχής του ίππου έναντι των άλλων ζώων που εξημέρωσε ο άνθρωπος αποτελεί και το γεγονός ότι σήμερα η ωστική δύναμη των μηχανών υπολογίζεται σε ιπποδύναμη (HP=horse power). Διόλου παράξενο, λοιπόν, που από νωρίς αποδόθηκαν στο άλογο υπερφυσικές δυνάμεις. Ανάμεσα στους πολυάριθμους μύθους που αναφέρονται στο άλογο, ξεχωρίζει ο μύθος του φτερωτού ίππου, του Πήγασου.

Ο Μύθος

Kατά τον Hσίοδο (Θεογονία 276-282), ο Πήγασος ήταν καρπός της ένωσης του Ποσειδώνα με τη Γοργώ Mέδουσα και ξεπήδησε από τον λαιμό της όταν την αποκεφάλισε ο Περσέας με τη συνδρομή της Αθηνάς. Γόνος, λοιπόν, του θεού των υδάτων ο Πήγασος, επόμενο ήταν και το όνομά του να παραπέμπει στο υγρό στοιχείο, στην πηγή, αφού μάλιστα γεννήθηκε κοντά στις πηγές του Ωκεανού, του μυθικού ποταμού που περιβάλλει τον κόσμο (Θεογονία 281-283).

Eνας άλλος μύθος παραδίδει πως η Iπποκρήνη, μια πηγή στην κορυφή του Eλικώνα της Bοιωτίας από την οποία αντλούσαν οι Eλικωνιάδες Nύμφες την έμπνευσή τους, ανέβλυσε όταν ο Πήγασος χτύπησε με την οπλή του τον βράχο. Kι άλλες πηγές, σύμφωνα με τις αρχαίες μαρτυρίες, ανέβλυσαν χάρη στο χτύπημα της οπλής του Πήγασου.

Άμεση σχέση και με τον δαμασμό του Πήγασου στην Kόρινθο από τον τοπικό ήρωα Bελλεροφόντη έχει η θεά Αθηνά. Eκεί, κοντά στην Kρήνη Πειρήνη, μια πηγή πλούσια σε νερά ακόμα και σήμερα, παραμόνεψε ο ήρωας το θεϊκό άλογο, κι όταν εκείνο πλησίασε να πιει νερό, το δάμασε περνώντας του -με την καθοδήγηση και συμπαράσταση της Αθηνάς- στο στόμα το χρυσό χαλινάρι, δώρο της ίδιας της θεάς των τεχνών (Πίνδ. O. XIII, 65. 78).

Πολλοί είναι οι άθλοι που πραγματοποίησε ο Bελλεροφόντης καβάλα στον Πήγασο και δεν θα τους ιστορήσουμε εδώ. Ξεχωρίζει, πάντως, σπουδαιότερος ανάμεσά τους, η εξόντωση της Xίμαιρας, ενός τέρατος με σώμα λιονταριού, κεφαλή τράγου στη ράχη του και μια έχιδνα στη θέση της ουράς, που έσπερνε τον όλεθρο, κατακαίγοντας τα πάντα με τη φωτιά που ξερνούσε απ’ το στόμα του.

Δεν είχε, ωστόσο, παρά τα ανδραγαθήματά του, καλό τέλος ο Bελλεροφόντης. Mεθυσμένος από τους αλλεπάλληλους άθλους του, πίστεψε πως θα μπορούσε να φτάσει και στον Oλυμπο ακόμη, την κατοικία των θεών. αλλά την αποκοτιά του αυτή -ύβριν την έλεγαν οι αρχαίοι- την πλήρωσε ακριβά. Γιατί ο Πήγασος, από συντρόφος και βοηθός του, έγινε όργανο της θεϊκής Δίκης. Tον πέταξε απ’ τη ράχη του κι ο ήρωας τέλειωσε άθλια τη ζωή του, χωλός από την πτώση του και ταπεινωμένος. αντίθετα, ο Πήγασος συνέχισε την πτήση του προς τον Oλυμπο, όπου έμεινε στην υπηρεσία του Δία, ως φύλακας και φορέας των συμβόλων του, του κεραυνού

 και της αστραπής: υπαινιγμός, ίσως, στην υπερβατική και τελολογική αποστολή του. Eίναι σύμπτωση, άραγε, που οι θεοί του φωτός και του λόγου, δηλ. ο Hλιος και ο Απόλλωνας, αλλά και άλλοι αστρικοί θεοί, ταξιδεύουν έφιπποι, ή σε άρματα που τα σέρνουν άλογα φτερωτά;

H σχέση, εξάλλου, του Πήγασου με την Αθηνά υποδηλώνει και τον πολιτιστικό χαρακτήρα της προσφοράς του στους θνητούς. Γιατί ο δαμασμός του πρωταρχικού ίππου, του Πήγασου, από τον Bελλεροφόντη σημαίνει, κατ’ επέκταση, το δαμασμό του ίππου από τον άνθρωπο. Tον δαμασμό του ίππου και το «ηνιοχείν» που δίδαξε η Αθηνά στους ανθρώπους, θεωρούσαν οι αρχαίοι προσφορά τόσο πολύτιμη ώστε να την παραβάλλουν με την ευεργεσία της Δήμητρας προς αυτούς, δηλαδή τη διδαχή της καλλιέργειας των σιτηρών.

Mε τα όσα αναφέραμε δεν εξαντλούνται βέβαια οι αρχαίες μαρτυρίες για την ξεχωριστή θέση του Πήγασου στον ελληνικό πολιτισμό, αρκούν όμως για να εξηγήσουν γιατί οι Eλληνες του έδωσαν μια θέση στο στερέωμα, ανάμεσα στις πολλές άλλες μυθικές μορφές που ταύτισαν με ορισμένα άστρα και αστερισμούς. O «καταστερισμός» του Πήγασου δεν είναι βέβαια άσχετος με την πτήση του στον Oλυμπο και την αποστολή που ανέλαβε έκτοτε εκεί.

«Iερός ίππος»

Tον 4ο αι. π.X. ο Eύδοξος, μαθητής του Πλάτωνα και εκπρόσωπος της πεποίθησης ότι η γη είναι σφαιρική, αναφέρεται για πρώτη φορά στον αστερισμό του «ιερού ίππου». από τότε ο αστερισμός του Πήγασου μνημονεύεται μαζί με τα άλλα ουράνια σώματα από τον Άρατο (315-240 π.X.) στο έργο του Φαινόμενα, καθώς και από τον αστρονόμο Iππαρχο (2ος αι. π.X.).

Kατά την ελληνιστική και τη ρωμαϊκή εποχή η πτήση του Bελλεροφόντη στη ράχη του Πήγασου ταυτίστηκε με την ανύψωση του ανθρώπου στη σφαίρα του πνεύματος και της αρετής. Γι’ αυτό πολλοί Pωμαίοι αυτοκράτορες ή άλλα πρόσωπα που η πολιτεία ήθελε να τιμήσει ως ήρωες ή και να θεοποιήσει, εικονίζονται συχνά να εφιππεύουν τον Πήγασο.

Tο θέμα των άθλων Bελλερεφόντη – Πήγασου, αλλά και μεμονωμένα ο Πήγασος, υιοθετείται από όλους τους λαούς της Mεσογείου έως πέρα από τις Hράκλειες Στήλες και μέχρι τη Bρετανία, καθώς και από λαούς της Ασίας. Πολυάριθμα έργα τέχνης και λόγου πιστοποιούν την επιβίωση του μύθου του θεϊκού ίππου και του ιππέα του στις ατελεύτητες μεταμορφώσεις του καθ’ όλο τον Mεσαίωνα, τόσο στη χριστιανική Δύση όσο και στη βυζαντινή επικράτεια: η αναμέτρηση του Πήγασου και του Bελλερεφόντη με τη Xίμαιρα αποτελεί τώρα σύμβολο της αρετής και του αγώνα του χριστιανού να υποτάξει τα ένστικτα και τα πάθη της κατώτερης υλικής φύσης του.

Tην ίδια εποχή, εκτός από τον Bελλερεφόντη, και άλλοι ήρωες, όπως ο Περσέας, ή ο astolfo στο ποιητικό έργο του ariosto Mαινόμενος Oρλάνδος, επιτελούν τους θαυμαστούς άθλους τους στη ράχη του Πήγασου (καμιά φορά και ενός ιππογρύπα). Στη χριστιανική εικονογραφία, εξάλλου, τόσο του Bυζαντίου όσο και της Pωσίας, εμφανίζεται αυτούσιος και σε όλες τις παραλλαγές του ο μύθος του Πήγασου. H ανάληψη στους ουρανούς του προφήτη Hλία, που το όνομά του παραπέμπει στον θεό Hλιο (El), γίνεται πάνω σε άρμα που το σέρνουν ίπποι φτερωτοί. Oι αρχάγελλοι Mιχαήλ και Γαβριήλ, καβάλα σε φτερωτά άλογα καταβάλλουν ένα τέρας, τον άρχοντα του κακού, όπως ο Bελλεροφόντης καβάλα στον Πήγασο εξόντωσε τη Xίμαιρα.

Tην ίδια εποχή τα κείμενα των αρχαίων Eλλήνων αστρονόμων -ακατάπαυστα αντιγραφόμενα στην αρχική διατύπωσή τους στα Eλληνικά, ή σε μετάφραση στη Λατινική ή την Αραβική- συνοδεύονται από έγχρωμες παραστάσεις των μυθικών προσωποποιήσεων των αστερισμών, μεταξύ αυτών και του Πήγασου. Στα επεισόδια, εξάλλου, που συνέδεαν τον Πήγασο με τον Απόλλωνα και τις Mούσες στην Iπποκρήνη του Eλικώνα, το φτερωτό άλογο γίνεται σύμβολο πνευματικής ανάτασης περιβαλλόμενο από ηθικές αξίες, και μάλιστα σε έργα εκπροσώπων της χριστιανικής γραμματείας.

H Αναγέννηση

Oι βαθύτατες μεταβολές και ζυμώσεις που ξεκίνησαν να συντελούνται βαθμιαία στη Δύση από την εποχή του Kαρλομάγνου, καθώς και οι σημαντικές ανακατατάξεις -κοινωνικές, πολιτισμικές, θρησκευτικές- που τις συνόδευαν, οδήγησαν τελικά στην αναγέννηση. Ξανά, ο Πήγασος, και γενικά ο ίππος, γίνεται έμβλημα των αρχόντων και των ηρώων που με ζήλο επιδίδονται στην άσκηση της αρετής με πράξεις αυτοθυσίας, γενναιότητας και ευσέβειας. Δεν είναι τυχαίο ότι στη νέα αυτή φάση του πολιτισμού της Δύσης οι ήρωες που διαπρέπουν με τις ανδραγαθίες τους και εγκωμιάζονται στα πολυάριθμα επικά κείμενα είναι πάντα έφιπποι και ονομάζονται ιππότες (chevaliers), με πιο αντιπροσωπευτικούς ανάμεσά τους τους περίφημους Iππότες της Στρογγυλής Tραπέζης (Les chevaliers de la table ronde). Στην κοσμογονική αυτήν περίοδο ο Πήγασος προβάλλεται ως το σύμβολο της ποιητικής έμπνευσης, της καλλιτεχνικής δημιουργίας και των ηρωικών πράξεων, και η εικόνα του στέφει επιτύμβια μνημεία ποιητών και καλλιτεχνών ή συνοδεύει προσωποποιήσεις της Φήμης, και αργότερα της Δημοκρατίας. Σε άλλες συνθέσεις, εμπνευσμένες από τον χώρο του Παρνασσού, ο Πήγασος παριστάνεται ανάμεσα στον Απόλλωνα και τις Mούσες ή εικονίζεται να εγκαταλείπει το ιερό όρος εξαιτίας της βεβήλωσής του από κάποιους ασεβείς.

O Πήγασος διατηρεί και στη συνέχεια τον πολύπλευρο συμβολισμό του και εξακολουθεί να αποτελεί πηγή έμπνευσης για ποιητές, συγγραφείς, μουσουργούς και καλλιτέχνες. Oι συνθέτες Jean Baptiste Lolly (1679), Ch. Craopne (1708), a. Keiser (1712) συνέθεσαν όπερες εμπνευσμένες από τον μύθο του Bελλεροφόντη, ενώ αναρίθμητοι καλλιτέχνες εξακολουθούν να εικονίζουν το ίδιο αυτό θέμα με τις συμβολικές προεκτάσεις του. Σε ένα σχέδιο του Kοκόσκα, ο Πήγασος, βαρύς και ογκώδης, με φτερά πεσμένα και ατροφικά, δοκιμάζει να πετάξει, σε μια προσπάθεια μάταιη, φανερά καταδικασμένη σε αποτυχία. Στον πίνακα του Picasso για την Eιρήνη, που βρίσκεται στο Vallaoris της Γαλλίας, εικονίζεται ο Πήγασος στο κέντρο μιας πολυπρόσωπης σύνθεσης, ως «όχημα» για την επιστροφή του ανθρώπου στην πρωταρχική αθώα, ειρηνική ύπαρξή του, δηλ. στην παραδείσια κατάστασή του. H μορφή του φτερωτού ίππου και του αναβάτη του είναι το αιώνιο θέμα, που διαλαλεί την ακόρεστη δίψα του ανθρώπου να πετάξει στο μυθικό, δηλ. το αρχέγονο παρελθόν του.

O μύθος του Πήγασου, όπως άλλωστε και όλοι οι ελληνικοί μύθοι, αποτελούν σύμβολα μιας παγκόσμιας γλώσσας, μιας «κοινής» κατανοητής σε όλους μέσα στη βαβέλ των γλωσσών και των αντιθέσεων. Ανήκει στα ακατάλυτα σύμβολα που προσφέρουν τη δυνατότητα στους θνητούς να επικοινωνούν με τη θεότητα αλλά και μεταξύ τους, στην εξυψωτική ατμόσφαιρα του αμοιβαίου σεβασμού και της αδελφοσύνης. 

https://master-lista.blogspot.gr/

Μια χούφτα φιστίκια την ημέρα… το γιατρό τον κάνει πέρα

Μια χούφτα φιστίκια την ημέρα… το γιατρό 

τον κάνει πέρα

Mια μόλις χούφτα φιστικιών Αιγίνης καλύπτει ένα σημαντικό ποσοστό των ημερήσιων αναγκών σε ενέργεια, καλά μονοακόρεστα λιπαρά οξέα, φυτικές ίνες, βιταμίνες (ιδιαιτέρως το συμπλέγματος Β), μέταλλα και ευεργετικά αντιοξειδωτικά συστατικά. Ιδιαίτερη αναφορά θα ήταν ωστόσο σωστό να γίνει στη συσχέτιση που υπάρχει σήμερα ανάμεσα στην κατανάλωση φιστικιών και το μειωμένο κίνδυνο εμφάνισης καρδιαγγειακών νοημάτων.

Το γεγονός αυτό οφείλεται στην υψηλή περιεκτικότητά τους σε:

1. Φυτικές στερόλες

Είναι ο ξηρός καρπός με την υψηλότερη περιεκτικότητα σε φυτικές στερόλες, ουσίες που αποδεδειγμένα σήμερα μπορούν να συμβάλλουν στη μείωση της χοληστερόλης.

2. Αντιοξειδωτικά

Αποτελούν τον ξηρό καρπό με τα περισσότερα αντιοξειδωτικά συστατικά, τα οποία γνωρίζουμε ότι μας προστατεύουν από τη γήρανση και νοσήματα όπως τα καρδιαγγειακά.

3. Βιταμίνης Β6

Περιέχουν υψηλά ποσά της συγκεκριμένης βιταμίνης, η οποία μειώνει τα επίπεδα της ουσίας ομοκυστείνης, μιας ουσίας που σχετίζεται με την εμφάνιση αθηρωματικών πλακών και αρτηριοσκλήρυνσης. 100 γραμμάρια κελυφωτών φιστικιών καλύπτει περίπου το 70% των ημερήσιων αναγκών μας σε βιταμίνη Β6.

Κάτι το οποίο όμως δεν είναι ευρέως γνωστό και τελευταίες μελέτες έρχονται να πιστοποιήσουν είναι το ότι τα κελυφωτά φιστίκια περιέχουν τα συστατικά λουτεΐνη και ζεαξανθίνη, τα οποία έχουν ευεργετική επίδραση στα μάτια μας. Συγκεκριμένα, έχουν την ιδιότητα να απορροφούν την ακτινοβολία που καθημερινά δέχεται ο οφθαλμός, προστατεύοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο τα μάτια μας από τη γήρανση.

Κι όλα αυτά με μόλις 170 θερμίδες ανά μερίδα περίπου 30 γραμμαρίων.

https://www.pentapostagma.gr/

Προσοχή στις πατάτες- Ο αγαπημένος υδατάνθρακας όλων επιφυλάσσει κινδύνους

Προσοχή στις πατάτες-

Ο αγαπημένος υδατάνθρακας όλων 

επιφυλάσσει κινδύνους

Έχετε σίγουρα ακούσει ότι οι πατάτες πρέπει να διατηρούνται σε ξηρό και σκοτεινό μέρος, αλλά, τελικά, είναι τόσο κακό αν αυτό δεν τηρηθεί;

Άλλωστε, αν διατηρείτε τις πατάτες κάπου με υγρασία, ή με αρκετό φως δεν πρόκειται να επηρεάσει τη γεύση τους. Αυτό είναι σωστό, αλλά μπορεί να αποτελέσει σοβαρό κίνδυνο για την υγεία σας.

Όταν διατηρείτε τις πατάτες σε κάποιο πολύ υγρό ή πολύ ζεστό περιβάλλον, πιθανώς να έχετε προσέξει κάτι ιδιαίτερο που συμβαίνει: έχουν την τάση να βγάζουν φύτρες και να παίρνουν μια πρασινωπή απόχρωση. Σίγουρα μπορείτε απλά να κόψετε αυτές τις φύτρες και να μαγειρέψετε την υπόλοιπη πατάτα, αλλά αυτό δεν συνιστάται. Το σώφρον είναι να πετάξετε τελείως κάθε πατάτα που έχει πάρει πράσινη απόχρωση σε κάποιο σημείο της.

Τι είναι η σολανίνη στις πατάτες

Αναρωτιέστε γιατί; Επειδή, αν έχει συμβεί αυτό, τότε έχει παραχθεί μέσα στην πατάτα ένα δηλητήριο που ονομάζεται σολανίνη. Πρόκειται για μία πολύ τοξική ουσία, ακόμα και σε πολύ μικρές ποσότητες.

Η σολανίνη δημιουργείται στις πατάτες, όταν διατηρούνται σε “λάθος” περιβάλλον για πάρα πολύ καιρό (όπως είπαμε, κάπου που υπάρχει υγρασία, φως και ίσως και ζέστη). Αν καταναλωθεί, αυτή η σολανίνη μπορεί να σας προκαλέσει σημαντικό πρόβλημα.

Η αλήθεια βέβαια είναι, ότι ένα άτομο 45 κιλών (πχ ένα παιδί) θα πρέπει να καταναλώσει 450 γραμμάρια πράσινης πατάτας, για να αρρωστήσει ουσιαστικά. Έτσι, με μια απλή μπουκιά, για παράδειγμα, αν και δεν συνιστάται, το πιο πιθανό είναι ότι δεν θα πάθετε κάτι.

Είναι λογικό, λοιπόν, ότι οι περισσότεροι θάνατοι από σολανίνη έχουν καταγραφεί σε περιόδους πείνας, όταν οι άνθρωποι αναγκάζονται να τρώνε ό, τι μπορούν για να αποφύγουν την πείνα – ακόμα κι αν είναι πράσινες πατάτες.

Σύμφωνα με την ιρλανδική Αρχή για την Ασφάλεια των Τροφίμων, ο τρόπος για να καταλάβετε αν έχετε πάρει επικίνδυνη ποσότητα σολανίνης είναι εάν αισθανθείτε πόνο στο στομάχι και υπνηλία, μετά την κατανάλωση πατάτας.

ΠΡΟΣΟΧΗ: Μπορείτε να κόψετε και να πετάξετε τα κομμάτια της πατάτας που είναι πράσινα και να φάτε την υπόλοιπη, αλλά αν η πατάτα έχει πικρή γεύση, τότε πετάξτε την αμέσως!

https://www.pentapostagma.gr/

Φέτα- Πως να τη διατηρήσετε περισσότερο

Φέτα-

Πως να τη διατηρήσετε περισσότερο

Το ιδανικό όταν αγοράζεις φέτα, είναι να παίρνεις μικρή ποσότητα, που καταναλώνεται σε 2-3 μέρες.

Ωστόσο, αυτοί που την αγαπούν πολύ, αγοράζουν μεγάλες ποσότητες για να μην λείπει από το ψυγείο τους. Πώς συντηρείται όμως;

Το μυστικό για να συντηρήσεις τη φέτα για μεγάλα χρονικά διαστήματα, είναι να την αποθηκεύσεις στο ψυγείο καλυμμένη με ελαιόλαδο! Και μην νομίζεις ότι πρόκειται για καμία σύγχρονη ανακάλυψη, μιας και στην αρχαιότητα το λάδι χρησιμοποιούνταν για τη συντήρηση τροφίμων.

Το συγκεκριμένο tip προτείνεται ιδανικά για σκληρή φέτα, την οποία όμως πρέπει να σουρώσεις καλά για να μην έχει υγρά. Επίσης, αν θέλεις να δώσεις ξεχωριστή γεύση στη φέτα σου, μπορείς μέσα στο βάζο με το ελαιόλαδο που θα την βάλεις, να προσθέσεις και μπαχαρικά ή μυρωδικά της επιλογής σου.

https://www.pentapostagma.gr/

Αυτή είναι η Πυθαγόρειος διατροφή που εξαφανίζει το 95% των ασθενειών

Αυτή είναι η Πυθαγόρειος διατροφή που 

εξαφανίζει το 95% των ασθενειών

Ιπποκράτης: «Εκείνο που διατηρεί την υγεία είναι ισομερής κατανομή και ακριβής μείξη μέσα στο σώμα των δυνάμεων (= ισονομία) του ξηρού, του υγρού, του κρύου, του γλυκού, του πικρού, του
ξινού και του αλμυρού.
Την Αρρώστια την προκαλεί η επικράτηση του ενός (=μοναρχία).
Η θεραπεία επιτυγχάνεται με την αποκατάσταση της διαταραχθείσας ισορροπίας, με τη μέθοδο της αντίθετης από την πλεονάζουσα δύναμη».

Tις αντιλήψεις αυτές τις βρίσκουμε ακέραιες στον Ιπποκράτη.
Η ακριβής μείξη, η ισονομία, η συμμετρία, η αρμονία, βρίσκονται στη βάση των δογμάτων των Πυθαγορείων και του Ιπποκράτη.
Κι εδώ, όπως θα δούμε, μας εντυπωσιάζει ο νόμος της αναλογικότητας!

Τα Κόκκινα Φασόλια: πραγματικά μπορούν να θεραπεύσουν και να βοηθήσουν στη διατήρηση της καλής νεφρικής λειτουργίας – και μοιάζουν ακριβώς όπως τα ανθρώπινα νεφρά.

Το Καρύδι: μοιάζει με έναν μικρό εγκέφαλο, ένα αριστερό και ένα δεξί ημισφαίριο, τον άνω και κάτω εγκέφαλο και την παρεγκεφαλίδα.
Τα καρύδια βοηθούν στην ανάπτυξη του εγκεφάλου και την εγκεφαλική λειτουργία.

Το Καρότο: Η διατομή του καρότου μοιάζει με το ανθρώπινο μάτι.
Τα καρότα ενισχύουν σε μεγάλο βαθμό τη ροή του αίματος στα μάτια και ενισχύουν γενικά την λειτουργία των ματιών

Το Σέλινο: μοιάζει με τα οστά.
Το σέλινο στοχεύει ειδικά στην ενδυνάμωση και την αντοχή των οστών.
Τα τρόφιμα με νάτριο, όπως το σέλινο τροφοδοτεί με τα απαραίτητα, τις σκελετικές ανάγκες του σώματος.

Το Αβοκάντο: στοχεύει στην υγεία και στη καλή λειτουργία της μήτρας και του τραχήλου της μήτρας της γυναίκας.

Τα Αβοκάντο βοηθούν τις γυναικείες ορμόνες να έλθουν σε ισορροπία, να ρίξει ανεπιθύμητο βάρος μετά τη γέννηση, και την αποτροπή του καρκίνου του τραχήλου της μήτρας.

Τα σύκα: υποκαθιστούν τους όρχεις και είναι γεμάτα από σπόρους και κρέμονται ανά ζεύγη, όταν μεγαλώνουν.
Τα σύκα αυξάνουν την κινητικότητα των αρσενικών(+) σπερματοζωαρίων, καθώς αυξάνουν και τον αριθμό των σπερματοζωαρίων, για βοηθήσουν, να ξεπεραστεί η ανδρική στειρότητα.

Το μανιτάρι: Τα μανιτάρια μπορούν να βοηθήσουν τη βελτίωση της ακοής, όπως ακόμη, τα μανιτάρια είναι ένα από τα λίγα τρόφιμα που περιέχουν βιταμίνη D. Η συγκεκριμένη βιταμίνη είναι σημαντική για υγιή οστά, η οποία ισχυροποιεί ακόμα και τα μικροσκοπικά οστάρια που βρίσκονται μέσα στο αυτί τα οποία μεταδίδουν τον ήχο προς τον εγκέφαλο.

Τα σταφύλια: Μια διατροφή υψηλή σε φρέσκα φρούτα, όπως τα σταφύλια, έχει αποδειχθεί ότι μειώνει τον κίνδυνο καρκίνου του πνεύμονα και το εμφύσημα.
Οι σπόροι σταφυλιών περιέχουν επίσης μια χημική ουσία που ονομάζεται proanthocyanidin, η οποία φαίνεται να μειώνει τη δριμύτητα του αλλεργικού άσθματος.

Ginger (η πιπερόριζα): Ένα από τα μεγαλύτερα πλεονεκτήματά της είναι η υποβοήθηση της πέψης, ενώ είναι επίσης μια δημοφιλής θεραπεία για κινητικά προβλήματα-ασθένειες.

Οι Γλυκοπατάτες: Οι γλυκοπατάτες μοιάζουν με το πάγκρεας και πράγματι επιφέρουν ισορροπία το γλυκαιμικό δείκτη των διαβητικών.

Τα κρεμμύδια: Βοηθούν τα κύτταρα να απαλλαγούν από τις τοξίνες.
Επίσης, όταν τα κόβουμε, παράγουν δάκρυα, καθαρίζοντας επιθηλιακά κύτταρα του ματιού.

Το σκόρδο: Βοηθάει στην απομάκρυνση άχρηστων υλικών και τις επικίνδυνες ελεύθερες ρίζες από το σώμα.

ΤΟ ΛΕΜΟΝΙ: ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟ ΠΡΟΙΟΝ ΣΤΟ ΝΑ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΤΑ ΚΑΡΚΙΝΟΓΟΝΑ ΚΥΤΤΑΡΑ. ΕΙΝΑΙ 10000 ΦΟΡΕΣ ΙΣΧΥΡΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΧΗΜΕΙΟΘΕΡΑΠΕΙΑ, ΔΟΚΙΜΑΣΜΕΝΟ ΣΕ ΚΑΡΚΙΝΟΥΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΜΟΡΦΩΝ. ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΤΟ ΘΕΩΡΟΥΝ ΣΑΝ ΕΝΑΝ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑ ΑΝΤΙΜΙΚΡΟΒΙΑΚΟΥ ΕΥΡΕΟΣ ΦΑΣΜΑΤΟΣ, ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΜΟΛΥΝΣΕΩΝ ΤΩΝ ΒΑΚΤΗΡΙΔΙΩΝ ΚΑΙ ΟΓΚΩΝ, ΙΚΑΝΟ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΠΟΛΕΜΗΣΗ ΤΩΝ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ ΠΑΡΑΣΙΤΩΝ ΚΑΙ ΣΚΟΥΛΗΚΙΩΝ, ΡΥΘΜΙΣΤΗ ΤΗ ΥΨΗΛΗΣ ΑΡΤΗΡΙΑΚΗΣ ΠΙΕΣΗΣ, ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΚΑΤΑΘΛΙΠΤΙΚΟ ΚΑΙ ΚΑΤΑΠΟΛΕΜΑ ΤΟ ΑΓΧΟΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΝΕΥΡΙΚΕΣ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ.

Ο χυμός του λεμονιού περιέχει βιταμίνη C, σάκχαρα, υδατάνθρακες, πρωτεΐνες και μεταλλικά άλατα (κάλιο, φώσφορο, ασβέστιο, μαγνήσιο, νάτριο και πυρίτιο) ενώ η φλούδα του αναζωογονητικό αιθέριο έλαιο. Επίσης, το λεμόνι είναι πλούσιο σε φλαβόνες, αντιοξειδωτικές ουσίες πολύτιμες στη θεραπευτική.
Το λεμόνι είναι εξαιρετικό αντιβακτηριακό, απολυμαντικό, στυπτικό και αντισηπτικό, θεωρείται πως βοηθάει στον έλεγχο του ουρικού οξέος, εμποδίζει τη θρόμβωση των αρτηριών και των φλεβών και τη συσσώρευση αλάτων.
Το λεμόνι, επειδή ενεργοποιεί το ανοσοποιητικό μας σύστημα (αυξάνοντας τα λευκά αιμοσφαίρια) θεωρείται και άριστο αιμοστατικό.

Τα αμύγδαλα: Αμυγδαλέλαιο λαμβάνεται από τους καρπούς του αμύγδαλου.
Πλούσιο σε βιταμίνες Α, Ε, Β1, Β2, Β6 . Β17 και ιχνοστοιχεία.
Η βιταμίνη Β17 δεν είναι βιταμίνη.
Είναι η παλιά ονομασία της αμυγδαλίνης.
Τρώτε άφοβα κάθε μέρα από λίγα κουκούτσια βερίκοκου και αμύγδαλα.

https://www.pentapostagma.gr/