ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΙΧΑΝ ΤΗΝ ΠΛΑΚΑ ΤΟΥΣ--ΤΑ ΚΑΜΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΛΚΙΒΙΑΔΗ -- (Δημ. Σαραντάκος)

Οι αρχαίοι είχαν την πλάκα τους 

(Δημ. Σαραντάκος) 

Τα καμώματα του Αλκιβιάδη

Posted by sarant 

Εδώ και λίγο καιρό δημοσιεύω αποσπάσματα από το βιβλίο του πατέρα μου, του Δημήτρη Σαραντάκου, «Οι αρχαίοι είχαν την πλάκα τους» που κυκλοφόρησε το 2009 από τις εκδόσεις Γνώση. Οι δημοσιεύσεις αυτές συνήθως γινονται κάθε δεύτερη Τρίτη.

Η σημερινή συνέχεια είναι η δωδέκατη αλλά φυσικά πρόκειται για αυτοτελείς ιστορίες.  Η προηγούμενη δημοσίευση βρίσκεται εδώ. Ξεκινήσαμε με ιστορίες από τον Ηρόδοτο μετά από τον Λουκιανό και στη συνέχεια περάσαμε σε ιστορίες από τον Διογένη Λαέρτιο και στον Πλούταρχο. Η σημερινή ιστορία είναι φυσικά αντλημένη από τον «Αλκιβιάδη» του Πλουτάρχου.

Χωρίς αμφιβολία μία από τις πιο ενδιαφέρουσες προσωπικότητες της κλασικής εποχής ήταν ο Αλκιβιάδης, γιος του Κλεινία. Δεν ήταν μόνο απόγονος (από πατέρα και μάνα) λαμπρών οικογενειών της Αθήνας, αλλά ήταν και προικισμένος με όλες τις χάρες. Όμορφος, γερός, δυνατός, έξυπνος και θαρραλέος.

Ο παππούς του, που λεγόταν επίσης Αλκιβιάδης, ήταν φίλος του Κλεισθένη και συνεργάστηκε μαζί του στην εγκαθίδρυση της Δημοκρατίας. Ο πατέρας του Κλεινίας, στενός φίλος του Περικλή, αναδείχτηκε ήρωας στη ναυμαχία του Αρτεμισίου και σκοτώθηκε πολεμώντας γενναία στη μάχη της Κορώνειας. Η μητέρα του, Δεινομάχη, εξ άλλου, καταγόταν από την περίφημη γενιά των Αλκμαιωνιδών.

Το κακό ήταν πως χήρεψε νωρίς, όταν ο γιος της ήταν μόνο πέντε χρονών και την κηδεμονία του Αλκιβιάδη την ανέλαβε ο Περικλής, που εξασφάλισε μεν στον μικρό άνετη ζωή και λαμπρή μόρφωση, αλλά κατά τα λοιπά, απορροφημένος από την πολιτική, δε νοιάστηκε πολύ για τον γιο του φίλου του, όπως άλλωστε δεν ασχολήθηκε και με τα δικά του παιδιά. Απλώς ανέθεσε το μικρό στις φροντίδες ενός δούλου του από τη Θράκη, που δεν είχε όμως την απαιτούμενη επιβολή.

Έτσι ο Αλκιβιάδης, από τη φύση του ατίθασος και ανυπάκουος, μεγαλώνοντας έγινε θρασύς, αλαζονικός, ανεύθυνος, επηρμένος, εγωιστής, με μια λέξη ανυπόφορος. Ταυτόχρονα όμως ήταν έξυπνος, γενναίος, ανοιχτοχέρης και πολύ όμορφο παλικάρι. Και όπως ξέρουμε οι αρχαίοι Έλληνες λάτρευαν το κάλλος και εύκολα συγχωρούσαν τα λάθη ή τις παρεκτροπές κάποιου, φτάνει να ήταν ωραίος.

Τρανό παράδειγμα η ωραία Ελένη. Και τι δεν έκανε: μοίχεψε, άρπαξε τα λεφτά του άντρα της φεύγοντας με τον εραστή της, συντάχθηκε με τους Τρώες όταν οι Αχαιοί πολιορκούσαν την Τροία και στο τέλος ο Μενέλαος, σαν έπεσε η Τροία, όχι μόνο δεν την έσφαξε, μα την πήρε στην αγκαλιά του και τη μετέφερε στη Σπάρτη «δόξη και τιμή», έχοντάς την κορώνα στο κεφάλι του, που εκείνη είχε φροντίσει να στολιστεί και με άλλα εξαρτήματα…. Έτσι και με τον Αλκιβιάδη. Παρά τα σοβαρά ελαττώματά του, επειδή κυρίως ήταν ωραίο παιδί, έγινε εξαιρετικά δημοφιλής στην Αθήνα.

Τα ελαττώματά του δεν μπόρεσε να περιορίσει ούτε ο ίδιος ο Σωκράτης, όταν ο φέρελπις νέος, στα δεκαπέντε του χρόνια, έγινε μαθητής του. Βεβαίως πολλές φορές οι αυστηρές νουθεσίες του δάσκαλου έκαναν τον μαθητή να δακρύζει και για λίγο διάστημα συμπεριφερόταν σωστά και υπεύθυνα, σύντομα όμως ξανάμπλεκε με τους φίλους του, που τον ξεμυάλιζαν και άρχιζε πάλι τις ασωτείες.  Συχνά ο Σωκράτης τον κυνηγούσε «σα να ήταν δραπέτης δούλος», για να τον πείσει να έρθει στα μαθήματά του.

Με τον καιρό ο Αλκιβιάδης εξελίχθηκε σε ένα είδος «πλέι-μπόι» της εποχής. Περνούσε τις μέρες του διασκεδάζοντας και οι Αθηναίοι διασκέδαζαν με τα καμώματά του. Παράγγειλε και του έφτιαξαν παπούτσια τόσο πολυτελή και κομψά, ώστε σε λίγο όλη η «χρυσή νεολαία» της Αθήνας φορούσε παρόμοια. Τραύλιζε λίγο καθώς μιλούσε, αλλά το έκανε τόσο χαριτωμένα, ώστε σε λίγο τον μιμήθηκαν πολλοί νέοι.  Ήθελε να είναι παντού και πάντα πρώτος, να νικά σε όλους τους αγώνες και να μιλούν όλοι γι΄ αυτόν. Κάποτε απόκτησε ένασπουδαίο σκυλί ράτσας, για το οποίο μιλούσαν επί μήνες όλοι οι Αθηναίοι. Όταν κάποτε σταμάτησαν να ασχολούνται με το σκυλί του ο Αλκιβιάδης … έκοψε την ουρά του ζωντανού, δίνοντας αφορμή σε νέες συζητήσεις. Όπως ήταν επόμενο άρεσε πολύ στις γυναίκες και σύντομα δημιούργησε ολόκληρο «χαρέμι» από τις διασημότερες εταίρες της εποχής του.

Καθώς ήταν πλουσιόπαιδο, γέμισε το σπίτι του με πανάκριβα πολυτελή έπιπλα, ανάθεσε σε διάσημους καλλιτέχνες να διακοσμήσουν τους τοίχους του, έγινε χορηγός τραγωδιών και εξόπλιζε με δικά του έξοδα πολεμικά πλοία. Στους σταύλους του είχε σπουδαία άλογα, τα οποία παίρνανε συχνά μέρος σε αρματοδρομίες στους Ολυμπιακούς και άλλους πανελλήνιους αγώνες. Όταν κάποτε τα άλογά του κέρδισαν το πρώτο, το δεύτερο και το τέταρτο βραβείο σε ένα αγώνισμα, ο Αλκιβιάδης έκανε τραπέζι σε όλη τη Βουλή, δηλαδή σε πεντακόσια άτομα!

Μπορεί να ήταν κακομαθημένο πλουσιόπαιδο, αλλά καθόλου «βουτυρόπαιδο» ή «κουραμπιές». Υπηρέτησε στο Στρατό και πήρε μέρος σε πολλές εκστρατείες κατά τον Πελοποννησιακό Πόλεμο. Είκοσι χρονών , στη μάχη της Ποτίδαιας έδειξε μεγάλο θάρρος και αποκοτιά, με αποτέλεσμα να τραυματιστεί σοβαρά. Τον έσωσε ο Σωκράτης, που επίσης είχε πάρει μέρος στην εκστρατεία, αλλά, οχτώ χρόνια αργότερα  ο Αλκιβιάδης του το ανταπέδωσε, όταν στη μάχη του Δηλίου, όπου νικήθηκαν οι Αθηναίοι, έσωσε τη ζωή του Σωκράτη.

Από νωρίς ασχολήθηκε με την πολιτική και τριανταδύο χρονών εξελέγη μεταξύ των δέκα στρατηγών. Όταν το έμαθε ο περίφημος Τίμων, ο επιλεγόμενος Μισάνθρωπος, χάρηκε πολύ, γιατί όπως δήλωσε πρόβλεψε πως με την εκλογή αυτή οι Αθηναίοι θα παθαίνανε μεγάλες συμφορές. Και όπως θα δούμε δεν έπεσε έξω. Πάντως η ενασχόληση με την πολιτική δεν εμπόδισε τον Αλκιβιάδη να συνεχίσει να κάνει διάφορες ανεύθυνες και επιπόλαιες πράξεις. Χωρίς λόγο και αφορμή, χτύπησε μια μέρα τον Ιππόνικο, πλούσιον ηλικιωμένο πολίτη, με μεγάλο κύρος και ισχύ. Την άλλη μέρα, μετανοιωμένος, πήγε πρωί πρωί στο σπίτι του, γύμνωσε το σώμα του και  τον παρακάλεσε να τον μαστιγώσει για να τιμωρηθεί για αυτό που έκανε.

Ο Ιππόνικος, που στην αρχή τρόμαξε με την εισβολή του Αλκιβιάδη στο σπίτι του, ακούγοντάς τον συγκινήθηκε και όχι μόνο τον συγχώρησε αλλά του έδωσε για γυναίκα την κόρη του την Ιππαρέτη, μαζί με σεβαστή προίκα δέκα ταλάντων (δηλαδή κάπου τριάντα χιλιάδες ευρώ). Η καημένη η κοπέλα δεν πέρασε καλά μαζί του. Ο Αλκιβιάδης συνέχισε να πηγαίνει με εταίρες και να ξενυχτά σε γλέντια με τους φίλους του. Στο τέλος δεν άντεξε και τον παράτησε. Πήγε στο σπίτι του πατέρα της δηλώνοντας πως ήθελε να πάρει διαζύγιο. Όταν όμως την άλλη μέρα παρουσιάστηκαν πατέρας και κόρη στον επώνυμο άρχοντα, όπως όριζε ο νόμος, εμφανίστηκε ο Αλκιβιάδης, άρπαξε την Ιππαρέτη στην αγκαλιά του και διασχίζοντας όλη την αγορά, την πήγε σηκωτή στο σπίτι του, δηλώνοντας πως την αγαπά πολύ. Ζήσανε άλλα δύο χρόνια μαζί, έκαναν κι ένα γιο, που ονομάστηκε επίσης Αλκιβιάδης, αλλά σε λίγο ξανάρχισαν τα ίδια και στο τέλος η καημένη Ιππαρέτη πέθανε πικραμένη.

Η ευγλωττία του Αλκιβιάδη παρέσυρε τους Αθηναίους  να αποτολμήσουν την παράτολμη εκστρατεία τους στη Σικελία· τις παραμονές όμως της επιχείρησης, ο Αλκιβιάδης, γυρνώντας από ένα γλέντι με την παρέα του, τύφλα στο μεθύσι όλοι τους, σπάσανε τα κεφάλια των Ερμών, που ήτανε πέτρινες στήλες με το κεφάλι του Ερμή στην κορυφή τους και είχαν ιερό χαρακτήρα. Προκλήθηκε μεγάλο σκάνδαλο. Ο Αλκιβιάδης ισχυρίστηκε πως δεν ήταν αυτός που έσπασε τις Ερμές και ζήτησε να δικαστεί αμέσως για να αποδείξει την αθωότητά του. Οι εχθροί του όμως κατάφεραν να αναβάλουν τη δίκη. Έτσι έφυγε με το στόλο για την έκστρατεία άκριτος. Βδομάδες αργότερα όμως, όταν πια ο στόλος είχε φθάσει στη Σικελία, η Εκκλησία του Δήμου άλλαξε γνώμη, τον καθαίρεσε από στρατηγό και τον κάλεσε να επιστρέψει στην Αθήνα για να δικαστεί.

Ο Αλκιβιάδης τότε πέρασε στο αντίπαλο στρατόπεδο. Διέφυγε από τον αθηναϊκό στόλο, πήγε στις Συρακούσες και από κει στη Σπάρτη και δήλωσε πως θέλει να συνεργαστεί με τους Σπαρτιάτες κατά της πατρίδας του.Πολύ γρήγορα προσαρμόστηκε στη σπαρτιατική σκληραγωγία και λιτότητα. Έτρωγε τον μέλανα ζωμό και τα άλλα απλά φαγητά, λουζόταν στον Ευρώτα χειμώνα καλοκαίρι, φορούσε τα χοντροκομμένα ρούχα τους και περπατούσε ξυπόλυτος. Κατά τα λοιπά όμως συνέχισε να συμπεριφέρεται ανεύθυνα. Τα έφτιαξε με την Τιμαία, τη γυναίκα του Άγη, ενός από τους δύο βασιλείς της Σπάρτης, που τότε βρισκόταν σε έκστρατεία, και έκανε μαζί της ένα γιο. Και εκείνος μεν τη σχέση τους την είδε σαν μια ευχάριστη περιπέτεια και τίποτα περισσότερο. Σε κάποιους φίλους του μάλιστα είπε πως χάρη έκανε στους Σπαρτιάτες που ανέμιξε το αίμα του με το δικό τους, η Τιμαία όμως τον είχε ερωτευθεί στ΄αληθινά και δεν έκρυψε από τις στενές φίλες της το δεσμό της με τον ωραίο Αθηναίο, και το παιδί της, που  επισήμως είχε ονομάσει Λεωτυχίδη, στον κύκλο της τον φώναζε Αλκιβιάδη.

Κάποτε ο Άγης έμαθε πως είχε γίνει ομοιοπαθής του Μενέλαου και γύρισε βιαστικά πίσω. Ο Αλκιβιάδης όμως που δεν είχε καμιά διάθεση να παίξει το ρόλο του Πάρη, όταν έμαθε πως ο βασιλιάς επιστρέφει, έφυγε κρυφά από τη Σπάρτη, εγκαταλείποντας την ερωτευμένη Τιμαία και παρουσιάζεται στη Μαγνησία, στον Πέρση σατράπη Τισσαφέρνη, του οποίου γίνεται σύμβουλος. Από τη Μαγνησία ενεργεί κατά της δημοκρατίας και πετυχαίνει την πρόσκαιρη ανατροπή της με τη εγκαθίδρυση της  ολιγαρχικής κυβέρνησης των τετρακοσίων. Βλέποντας όμως πως οι Τετροκόσιοι δεν τον ανακάλεσαν στην Αθήνα, στρέφεται προς τους δημοκρατικούς, οι οποίοι είχαν διατηρήσει τον έλεγχο του στόλου και με ορμητήριο τη Σάμο, αποκαθιστούν το δημοκρατικό καθεστώς.

Οι δημοκρατικοί τον αποκατέστησαν στα δικαιώματα του Αθηναίου πολίτη και τον έστειλαν επικεφαλής στόλου στον Ελλήσποντο και την Προποντίδα, όπου ο Αλκιβιάδης πέτυχε με σειρά νικών να διώξει από την περιοχή τους Σπαρτιάτες και να αποκαταστήσει την αθηναϊκή ηγεμονία στα Στενά. Οι Αθηναίοι επιφύλαξαν ενθουσιώδη υποδοχή στον νικητή Αλκιβιάδη,  του αναθέσανε ξανά την αρχηγία του στόλου και τον έστειλαν στη Μικρασία. Εκεί όμως ο στόλος του νικήθηκε από τους Σπαρτιάτες στο ακρωτήριο Νότιο και μολονότι ο ίδιος δεν ήταν παρών στη μάχη, η Εκκλησία του Δήμου τον καθαίρεσε από την αρχηγία του στόλου.

Ο Αλκιβιάδης φοβήθηκε να γυρίσει στην Αθήνα και αυτοεξορίστηκε στα χτήματά του στη Χερσόνησο της Θράκης. Ήταν εκεί όταν έγινε η μοιραία για τους Αθηναίους μάχη στους Αιγός Ποταμούς. Καθώς ήταν έμπειρος στρατιωτικός, πήγε στο στρατόπεδο τους έφιππος και τους προειδοποίησε πως οι θέσεις που είχαν πιάσει ήταν τρωτές και να πάνε σε οχυρότερες. Δεν τον άκουσαν όμως και νικήθηκαν.

Μετά την ήττα και την πτώση της αθηναϊκής ηγεμονίας κατέφυγε στον σατράπη της Ασίας (της Δυτικής Μικρασίας δηλαδή) Φαρνάβαζο, που του εξασφάλισε άνετη ζωή σε μια κωμόπολη της Φρυγίας, τη Μέλισσα. Εκεί έζησε μερικούς μήνες καλοπερνώντας, με την ερωμένη του την Τιμάνδρα, μητέρα της περίφημης Λαϊδας, και όταν έμαθε τα σχέδια του Κύρου, μικρότερου αδερφού του Αρταξέρξη, αποφάσισε να πάει στα Σούσα και να ενημερώσει τον Μέγα Βασιλέα.

Δεν πρόφτασε. Οι τριάντα τύραννοι και οι Σπαρτιάτες τον είχανε προγράψει και έπεισαν τον Φαρνάβαζο να τον εξοντώσει. Πραγματικά ο Φαρνάβαζος έστειλε τον αδελφό του με στρατιώτες, που περικύκλωσαν το σπίτι, όπου ο Αλκιβιάδης και η Τιμάνδρα διασκέδαζαν με φίλους τους και γυναίκες. Οι Πέρσες έβαλαν φωτιά στο σπίτι, αλλά ο Αλκιβιάδης και η Τιμάνδρα τυλίχτηκαν με βρεμένες κουβέρτες και γλύτωσαν από τις φλόγες, ενώ όλοι οι άλλοι κάηκαν. Βγαίνοντας όμως από το σπίτι ο Αλκιβιάδης δέχτηκε τα ακόντια και τα βέλη των Περσών και έπεσε νεκρός, ενώ η Τιμάνδρα γλίτωσε και μπόρεσε να κάνει λαμπρή κηδεία στον εραστή της.

https://sarantakos.wordpress.com/

Γιάννης Ρίτσος / μεταφρασμένος από τον Μανώλη Αλιγεζάκη

Γιάννης Ρίτσος / μεταφρασμένος από τον Μανώλη Αλιγεζάκη

10 Οκτωβρίου 2017vequinox

ΑΝΕΠΙΣΗΜΑΝΤΟΙ ΘΑΝΑΤΟΙ

Ευθραστά, ωραία αντικείμενα-κρύσταλλα, πορσελάνες, μερικά χρυσά

ή ασημένια

φιλικά δώρα ή βραβεία τιμητικά-τρόπαια των σμνών αγώνων

που δεν περίμεναν την αναγνώρισή τους. Πολύ τα χαρηκάμε τότε,

πολύ τα προσέξαμε, τα βάλαμε (με κάποια υποταγή είναι αλήθεια)

σε όμορφες θέσεις, - όχι τόσο εμφανείς. Καμιά φορά, τα βράδια,

όταν ανάβουν τα φώτα στο απέναντι μπαρ, δείχνουν σε δύο τρεις φίλους

τους περισσότερους πιστούς (αν υπάρχουν τέτοια). Με τα χρόνια

έγραψε πολύ-σωστά μπελάς-πού να τα βάλεις, πώς να τα εξα-

ασφαλείς;

η η σκόνη και η κάπνισμα, η υγρασία, η συνήθεια. Ξεχάστηκαν

σε χαρτονένια κιβώτια, πάνω στην πατάρι, μες στο τζίβα, διπλωμένα

σε παλιές ηρωικές εφημερίδες. Ωστόσο, οι νύχτες, πότε πότε,

ακούν ένα ντίν, και πάλι ντν, καθώς σκουντίζονται μεταξύ τους,

τα γυάλινες καμπάνες σε θανάτους των μικρών κοριτσιών που είχαν ληφθεί.

ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΜΕΝΑ ΘΑΝΑΜΑΤΑ

Εύθραυστα, όμορφα αντικείμενα - κρύσταλλα, πορσελάνες, μερικά χρυσά

ή αργύρου

δώρα από φίλους ή τιμητικά βραβεία - τρόπαια από νόστιμους διαγωνισμούς

ποτέ δεν περίμενε την αναγνώριση. Τους απολάβαμε τόσο πολύ, τότε

τους δώσαμε μεγάλη προσοχή και τους τοποθετήσαμε (με κάποιο δισταγμό

πραγματικά) σε κατάλληλες θέσεις - δεν είναι τόσο εμφανής. Μερικές φορές τη νύχτα,

όταν τα φώτα ήρθαν στο αντίθετο μπαρ, τους δείξαμε

σε δύο-τρεις φίλους τα πιο αξιόπιστα (αν υπάρχουν πραγματικά). Όπως τα χρόνια

πέρασαν, πολλαπλασιάστηκαν - ένας αληθινός πονοκέφαλος - όπου μπορεί κανείς να τους βάλει, πώς

μπορεί κάποιος να τους ασφαλίσει

και η σκόνη, ο καπνός, η υγρασία, η συνήθεια. Ξέχασαν

σε κιβώτια χαρτοκιβωτίων στη σοφίτα, σε σάκους λινάτσας τυλιγμένους μέσα

παλιές ηρωικές εφημερίδες. Παρ 'όλα αυτά, τη νύχτα, από καιρό σε καιρό

ακούτε ένα din, και πάλι ένα din, καθώς ωθούνται ο ένας στον άλλο

όπως τα γυάλινα κουδούνια για τους νεκρούς των νεαρών ξεχασμένων κοριτσιών.

Γιάννης Ρίτσου-Ποιήματα / Μετάφραση Μανώλη Αλυγιζάκη

Γιάννης Ρίτσος-Ποιήματα / Μεταφράστηκε από τον Μανώλη Αλιγίζακη

www.libroslibertad.com

www.manolisaligizakis.com

www.ekstasiseditions.com

Γράφει ο Bloger : Ο " όρος " Μετάφραση προκύπτει διότι το ποίημα του Ελύτη μεταφέρθηκε από τα ελληνικά στα Αγγλικά από τον εξαίρετο Μανώλη Αλιγιζάκη

https://vequinox.wordpress.com/

ΘΟΥΚΙΔΙΔΗΣ: ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΔΙΑΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ

ΘΟΥΚΙΔΙΔΗΣ: 

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΔΙΑΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ

Η λέξη και το νόημα

§1
Τι είναι η λέξη; Ο Πλάτων στον Κρατύλο «430a κ.εξ.) λέει πως η λέξη προορίζεται να ονομάζει σωστά το αντικείμενό της και υπ’ αυτή την έννοια είναι, κατά ένα ορισμένο τρόπο, το όνομα ως το «μίμημα του πράγματος», το όνομα, που μέσα του δηλώνεται η ουσία του πράγματος (393d).

Έτσι, η λέξη δεν είναι απλώς τα γράμματα και οι συλλαβές ενός ονόματος, αλλά εκείνος ο λόγος ή το ρήμα (Wort) κατά Χάιντεγκερ, που τελεί σε εσωτερική αντ-απόκριση προς το ενύπαρκτο νόημα ενός κατονομαζόμενου όντος. Η διαστροφή, συνεπώς, των νοημάτων και των λέξεων συνιστά ένα φαινόμενο, που εμφανίζεται συνήθως στο πεδίο της πολιτικής σκοπιμότητας αλλά και σε όλα σχεδόν τα άλλα πεδία της γνωσιακής σκοπιμότητας του ανθρώπου. Ειδικότερα πρόκειται για εκείνα τα πεδία, όπου οργανικοί διανοούμενοι ή πανομοιότυποι ιδεολογικοί προπαγανδιστές ‒με μια φράση: τα λεγόμενα κομματόσκυλα‒ αυτο-εκμηδενίζονται σε ροδίτσα και βιδίτσα των παντοίων εξουσιαστικών μηχανισμών, προκειμένου να αποκτήσουν κάποια αξιωματική αποδοχή, ελλείψει αυθεντικής τους αυταξίας. Η εν λόγω αυτο-εκμηδένιση, δηλαδή, είναι η μηδενικότητα, την οποία οι ίδιοι αναζητούν ως ιδιάζουσα στην ουσία τους. Ένα παρόμοιο δείγμα ιστορικής σημασίας είναι όσα συναρπαστικά μας αφηγείται ο Θουκυδίδης.

§2
Όταν στην αρχαία Ελλάδα μαινόταν ο Πελοποννησιακός πόλεμος -ο πιο φονικός και μοιραίος εμφύλιος πόλεμος των Ελλήνων-, έγραφε ο Θουκυδίδης στο Γ΄ βιβλίο του 82-83, για τη διαστροφή και τη διαστρέβλωση που υπέστη η σημασία της λέξης ως τέτοιας:

«Και νόμισαν πως είχαν δικαίωμα ν’ αλλάξουν και τη συνηθισμένη αντιστοιχία των λέξεων προς τα πράγματα για να δικαιολογήσουν τις πράξεις τους. Έτσι η αστόχαστη τόλμη πέρασε για ανδρεία, που κινείται από φιλία στους συντρόφους, ο δισταγμός, από μέριμνα για το μέλλον, δειλία που εμφανίζεται ως ευπρέπεια, η γνωστική μετριοπάθεια ως πρόσχημα ανανδρίας και η ικανότητα να βλέπει κανείς με σύνεση όλες τις πλευρές μιας κατάστασης, ανικανότητα δράσης σε όλα· τη βίαιη και οξεία αντίδραση την πρόσθεσαν στα προτερήματα του ανδρός, και την αποχή από επιβουλές εύλογη πρόφαση για αποφυγή κινδύνου. Οι περισσότεροι προτιμούσαν να είναι αχρείοι και να ονομάζονται επιτήδειοι, παρά να είναι χρηστοί και να τους λένε ευήθεις… Ο λόγος για όλα τούτα είναι η δίψα για εξουσία, την οποία γεννά η φιλαρχία, η πλεονεξία και το φατριαστικό πνεύμα».

Ως βλέπουμε, οι λέξεις χρησιμοποιούνται κατά το ήθος των ανθρώπων που διαχειρίζονται τα δημόσια πράγματα με τέτοια ιδιοτέλεια, αλαζονεία, ανημποριά, με τόσο ακόρεστη δίψα για εξουσία, ώστε να χρειάζεται να αναποδογυρίζουν την ορθότητα των λέξεων.

§3
Τι υποδηλώνει αυτό το παράδειγμα της μεταλλαγής των λέξεων, γενικότερα της στρεψοδικίας; Ότι οι λέξεις έχουν χάσει το αληθινό τους νόημα και έχουν υποστεί αδιανόητη για τον ανθρώπινο νου φθορά. Για την ουσία των ανθρώπων, ως στοιχειωδώς σκεπτόμενων όντων, πρόκειται για καθολική παραφθορά του πνεύματος και συνακόλουθα για αποσυντεθειμένα πλήρως ανθρώπινα όντα. Πιο ειδικά, πότε συμβαίνει αυτό το φαινόμενο της φθοράς των λέξεων, της καταστροφής του λόγου, της διαστροφής της γλώσσας; Όταν μια κοινωνία βρίσκεται σε ολική αποσύνθεση και η πολιτική έχει μετατραπεί σε διαφθορείο συνειδήσεων. Τότε απλώνεται η αχλύς της ασυνειδησίας από τους σφετεριστές της πολιτικής εξουσίας και υποστασιοποιούνται βίαιες ιδεολογικές «ανακαλύψεις» για να συσκοτίζουν την αληθινή πραγματικότητα και με κυνικές υποσχέσεις να παγιδεύουν τους ανθρώπους μέσα σε λαβύρινθους απατηλής ευφορίας. Το αποτέλεσμα είναι να δημιουργούνται ολόκληρα τάγματα εφόδου από οπαδούς και στελέχη κομμάτων, παρα-κομμάτων, συντεχνιών και μηχανισμών, συλλογικοτήτων και παρόμοιων ομάδων, τα οποία είναι ταγμένα να μεταποιούν τον λαό σε όχλο και να τον ψυχ-αγωγούν με ήχους, εικόνες, θεάματα μαζικής κουλτούρας. Ό,τι συμβαίνει ακριβώς και στη γαλάζια μας χώρα, με πρωταγωνιστές στις μέρες μας τα βδελυρά όντα της καθεστωτικής «αριστεράς»: κάθε πνευματικά παράλυτος, αγράμματος, πολιτικός μαφιόζος, διεφθαρμένος αλλά και διεστραμμένος έχει βρει τη δική του υπουργική ή άλλη πολιτική στέγη κάτω από την άνομη εξουσία της εν λόγω πλουτοκρατικο-φεουδαρχικής «αριστεράς». Είναι όλοι εκείνοι που νιώθουν για φυσιολογικούς, πνευματικούς τους χώρους τα υπόγεια καπηλειά και τα αντίστοιχα σκυλάδικα.

§4
Επανατίθεται λοιπόν τώρα το ερώτημα: τι είναι η λέξη; Μήπως είναι η σκιά που σκιάζει το φως; Μήπως είναι η πιο πάνω εκτεθείσα διαστροφή του λόγου και της σκέψης; Η λέξη είναι το υπαρκτικό μας Είναι. Και τούτο στις κοινωνικές και ιστορικές του υποδηλώσεις. Ακριβώς μέσα στον κύκλο αυτών των υποδηλώσεων η λέξη είναι το νόημά της. Σε συνάφεια με τούτο το Είναι της ο Χάιντεγκερ τη διακρίνει ρητά από τη φωνή. Η τελευταία, ως έναρθρη εκφορά ή ενότητα, γίνεται λέξη, εάν σημαίνει κάτι. Η λέξη, κατ’ αυτό το πνεύμα, είναι το νόημα του κόσμου και του εαυτού μας -τα όρια του κόσμου μου είναι τα όρια της γλώσσας μου, έλεγε ο Βιτγκενστάιν· είναι το δεικτικό σημαίνειν. Με βάση το τελευταίο τούτο, η φανέρωση του κόσμου εκδηλώνεται στις και με τις λέξεις. Επομένως, ανάλογα με το δεικτικό τους σημαίνειν, ο κόσμος είναι εκείνος ο σαθρός κόσμος που μας θύμισε πιο πάνω ο Θουκυδίδης και συνεχίζουν να μας θυμίζουν οι σημερινοί πραιτοριανοί της πολιτικής ή ο κόσμος του ποιείν, έτσι όπως το κατανοεί ο Χάιντεγκερ: η ιστορική δημιουργία του ανθρώπου ως εκκάλυψη [=αποκάλυψη], μέσα στα έργα του, του νοήματος του Dasein του.

Πηγή 

http://conspiracyfeeds.blogspot.gr/

Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΧΡΗΣΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Η καλύτερη χρήση της ζωής…

\

Στις αρχές του 20ου αιώνα ένας φτωχός Γάλλος  αγρότης, ο Ζεράρ Μπουφιέ αποφάσισε να αφήσει έναν κόσμο καλύτερο από αυτόν που βρήκε. 

Αποφάσισε να ζήσει μια ζωή με νόημα, σκοπό και σημασία. Ο Μπουφιέ είχε ένα μικρό αγρόκτημα στην βόρεια Γαλλία. Η ζωή του περιστρεφόταν γύρω από τη γη του, τη γυναίκα του και το μοναχογιό του. 

Εργαζόταν σκληρά και ήταν πολύ ικανοποιημένος με την απλή ζωή του. Η μοίρα του όμως, αποδείχτηκε σκληρή. Με τραγικό τρόπο, έχασε το γιο του και λίγο αργότερα, τη γυναίκα του. Μη μπορώντας να συνεχίσει να μένει στο αγρόκτημα χωρίς εκείνους, αποφάσισε να ψάξει ένα μέρος μοναξιάς, για να περάσει το υπόλοιπο της ζωής του. Μετά από αρκετή περιπλάνηση, βρέθηκε στη πιο έρημη και ορεινή περιοχή της Γαλλίας. 

Αν και είχε πληγωθεί από την απώλεια της οικογένειας του, ήταν ένας καλός και χαρισματικός άνθρωπος. Αποφάσισε ότι μόνο αν αφιερωνόταν σε ένα σκοπό θα μπορούσε να επιβιώσει μετά από αυτό που του είχε συμβεί. Έτσι, με το δικό του τρόπο, μετέτρεψε τον πόνο και τη θλίψη σε δημιουργία. Καθώς κοιτούσε τις ορεινές περιοχές, έβλεπε ότι αυτές πέθαιναν από την έλλειψη δέντρων. Το μόνο που μπορούσε να διακρίνει στο γυμνό βουνό ήταν μια βελανιδιά. 

Τότε λοιπόν, αποφάσισε να θεραπεύσει το έδαφος φυτεύοντας δέντρα. Άρχισε έτσι κάθε μέρα να μαζεύει βελανίδια, τα αποθήκευε και την επόμενη τα έπαιρνε μαζί του και με μεγάλη προσοχή τα φύτευε με το μπαστούνι του, βαθιά μέσα στη γη.

Άρχισε να κάνει αυτή τη δουλειά το 1919. Κάθε μέρα, φύτευε 100 δέντρα. Τα πρώτα τρία χρόνια, φύτεψε συνολικά 100.000 δέντρα... Από αυτά, μόνο τα 20.000 έβγαλαν ρίζες. Και απο αυτά, μόνο τα μισά επιβίωσαν και έγιναν ψηλές βελανιδιές. Ακόμη και με αυτά τα ποσοστά, η προσπάθεια είχε εντυπωσιακά αποτελέσματα: Δέκα χιλιάδες δέντρα εμφανίστηκαν εκεί που δεν υπήρχε τίποτα.

Ο Ζεράρ Μπουφιέ συνέχισε να φυτεύει δέντρα μέχρι τη μέρα που πέθανε. Για 37 ολόκληρα χρόνια φύτευε τουλάχιστον 100 δέντρα την ημέρα. Καθώς τα δέντρα αναπτύσσονταν, η φύση ενίσχυε το θαύμα του. Περνώντας τα χρόνια, εκεί που κάποτε υπήρχε ερημιά, πλέον βρισκόταν ένα τεράστιο θαυμάσιο δάσος, με ρυάκια και βλάστηση, γεμάτο νέα ζωή. Τα 1.5 εκατομμύριο βελανίδια που φύτεψε με το χέρι, μετατράπηκαν σε ένα δάσος με περισσότερα από 135.000 δέντρα.

Το Γαλλικό κράτος αποφάσισε να προστατεύσει αυτό το δάσος. Έτσι λοιπόν δημιουργήθηκαν νέα χωριά, με νέες οικογένειες, πολλά παιδιά, σχολεία και αγροκτήματα.

Μέχρι το θάνατο του Ζεράρ το 1957, περισσότεροι από 10.000 άνθρωποι είχαν μετακομίσει στο δάσος του. Σε ένα έρημο τοπίο, είχε γεννηθεί και υπάρχει ακόμη, ένας ολόκληρος νέος κόσμος. Απο τα χέρια ενός μόνο ανθρώπου, που φύτεψε μόνος του 135.000 δέντρα! 135.000 δέντρα! Μπορείτε να αντιληφθείτε το μεγαλείο αυτής της προσπάθειας;
(*) 

Αυτή η  ιστορία μπορεί να μας διδάξει  την θαυμαστή ικανότητα που έχουμε όλοι μέσα μας, να μπορούμε να υλοποιούμε σπουδαία έργα όταν έχουμε ένα σκοπό, όταν έχουμε μια αποστολή μεγαλύτερη από τις μικρές καθημερινές μας συνήθειες, ακόμη και όταν η ζωή μας γεμίζει θλίψη και δυσκολίες.. 

Η καλύτερη χρήση της ζωής είναι να την αφιερώσεις σε κάτι που θα διαρκέσει περισσότερο απ' αυτήν. Μία κοινωνία γίνεται καλύτερη αν όλοι φυτεύουν  δέντρα στη σκιά των οποίων ξέρουμε πως δεν θα καθίσουμε ποτέ.. 

(*) Απόσπασμα ομιλίας του  Κλέαρχου  Πεφάνιου

Ιδεοπηγή 

http://koukfamily.blogspot.gr/

ΛΥΘΗΚΕ ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ ΜΙΝΩΩΝ ΚΑΙ ΜΥΚΗΝΑΙΩΝ

Έρευνα DNA ρίχνει νέο φως στον μυστηριώδη αρχαίο μινωικό πολιτισμό της Κρήτης, αλλά και στον αντίστοιχο λαό στην ελληνική ηπειρωτική χώρα, τους Μυκηναίους. Ο μινωικός πολιτισμός υπήρξε περίπου από το 2600 μέχρι το 1100 π.Χ., ενώ οι Μυκηναίοι έζησαν περίπου από το 1700 μέχρι το 1050 π.Χ.

Οι Μίνωες για χρόνια προβλημάτιζαν τους ιστορικούς. Ήταν ένας λαός που δημιούργησε το πρώτο σύστημα γραφής και έχτισε πελώρια και περίπλοκα ανάκτορα με εντυπωσιακή τέχνη, αλλά φαινόταν να έχει εμφανιστεί από το πουθενά.

Τώρα όμως, ερευνητές από το Max Planck Institute for the Science of Human History και η Ιατρική Σχολή του Harvard έκαναν έρευνες σε αρχαίο DNA για να βρουν απαντήσεις.

Ανάλυσαν γονιδιακά στοιχεία από 19 άτομα, συμπεριλαμβανομένων Μινώων, Μυκηναίων, έναν από τη νεολιθική αρχαία Ελλάδα, και άτομα της Εποχής του Χαλκού από τη Νοτιοδυτική Ανατολία, που βρίσκεται στην Τουρκία, σήμερα. Συγκρίνοντας, στη συνέχεια, τις πληροφορίες που άντλησαν με προηγούμενα δεδομένα από περίπου 3.000 ανθρώπους, αρχαίους και σύγχρονους, μπόρεσαν να βρουν τις σχέσεις μεταξύ των πληθυσμιακών ομάδων.

Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι οι Μίνωες είναι γενετικά πολύ όμοιοι με τους Μυκηναίους. Άτομα και από τους δύο πολιτισμούς έχουν κοινό πάνω από το 75% της καταγωγής τους με αγροτικό πληθυσμό που ζούσε στην Ελλάδα και τη Δυτική Τουρκία κατά τη Νεολιθική περίοδο.

«Αυτό είναι πολύ σπουδαίο – πρόκειται για γενετική συνέχεια με τους πρώτους αγρότες της Ευρώπης – εγκαταστάθηκαν στην περιοχή περίπου 4.000 χρόνια πριν τους Μίνωες και τους Μυκηναίους», επισημαίνει η Δρ. Alissa Mittnik, ερευνήτρια στο Max Planck Institute for the Science of Human History.

«Αυτό προκαλεί έκπληξη, διότι οι Μυκηναίοι από πολλές απόψεις ήταν πολιτισμικά διαφορετικοί από τους Μίνωες: η τέχνη τους και οι τάφοι τους είναι γεμάτοι όπλα, είχαν άλογα, άρματα και αυστηρή ιεραρχική δομή, επειδή έθαβαν τους αρχηγούς τους με πολύ μεγάλες ποσότητες χρυσού και έχτιζαν τις “κυκλώπειες” ακροπόλεις τους με πελώρια ασβεστολιθικά τούβλα», προσθέτει ο Ιωσήφ Λαζαρίδης, μεταδιδακτορικός υπότροφος στην Ιατρική Σχολή του Harvard. «Οι ύστεροι Μυκηναίοι συνήθως ταυτίζονταν με τους Αχαιούς της ομηρικής Ιλιάδας, που ήταν αυτοί που κυρίευσαν την Τροία».

Ο κ. Λαζαρίδης εξήγησε ότι το υπόλοιπο της καταγωγής των Μινώων και των Μυκηναίων προήλθε από την Αρμενία, τη Γεωργία και το Ιράν.  Η καταγωγή των Μυκηναίων επίσης φτάνει μέχρι και την Ανατολική Ευρώπη και τη Σιβηρία, ενώ επεσήμανε ότι οι σύγχρονοι Έλληνες γενετικά είναι αρκετά όμοιοι με τους Μυκηναίους.

«Οι Μίνωες και οι Μυκηναίοι δεν είχαν κάποια ξεχωριστή καταγωγή: δημιουργήθηκαν από το ίδιο “υλικό” όπως άλλοι λαοί από την Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή. Έτσι, δεν μπορούμε να απαντήσουμε στο ερώτημα γιατί αυτοί οι πολιτισμοί άνθισαν χιλιάδες χρόνια πριν, αλλά μπορούμε τουλάχιστον να ρίξουμε λίγο φως στο ποιοι ήταν και από πού ήρθαν», αναφέρει ο κ. Λαζαρίδης.

Τα ευρήματα δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό Nature.

Πηγή: Foxnews

http://indeepanalysis.gr/

ΔΕΗ: Πως θα φύγουν οι 500.000 καταναλωτές Ανατροπή στα δεδομένα με μπόνους και προϋποθέσεις

ΔΕΗ: Πως θα φύγουν οι 500.000 καταναλωτές

Ανατροπή στα δεδομένα με μπόνους και προϋποθέσεις

Σάλο έχει προκαλέσει το σχέδιο της ΔΕΗ με στόχο να φύγουν από την εταιρεία 500.000 καταναλωτές και μάλιστα υποχρεωτικά.

Η αλλαγή παρόχου, όπως αποκαλύπτει υψηλόβαθμος παράγοντας της εταιρείας είναι μια πρόταση από παλιά.

Η πρόταση προβλέπει τη δημιουργία θυγατρικής στην οποία η επιχείρηση θα «εισφερθεί» πελατολόγιο που αντιστοιχεί στο 7% της αγοράς, δηλαδή περίπου 500.000 πελάτες.

Όπως αποκάλυψε ο υψηλόβαθμος παράγοντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ προϋπόθεση για να υλοποιηθεί η πρόταση είναι να υπάρξει σχετική νομοθετική ρύθμιση από την κυβέρνηση η οποία θα εγκριθεί ακι από τους δανειστές. ΔΕΗ καταναλωτές

Πόσο υποχρεωτική είναι η αλλαγή παρόχου

Η πρόταση αναμένεται να φέρει τα πάνω-κάτω για μισό εκατομμύριο καταναλωτές.

Τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι πολλά και το βασικότερο όλων εάν ο καταναλωτής είναι υποχρεωμένος να αλλάξει εταιρεία.

Η πηγή που το ΑΠΕ-ΜΠΕ χαρακτηρίζει υψηλόβαθμο παράγοντα αλλά δεν κατονομάζει λέει επί της ουσίας ότι η αλλαγή παρόχου δεν θα είναι υποχρεωτική.

Για την ακρίβεια η πηγή αναφέρει ότι οι πελάτες που θα επιλεγούν (από τη μικρή και μεσαία τάση) για να αλλάξουν πάροχο πρώτα θα ενημερωθούν με επιστολή από τη επιχείρηση.

Θα τους δοθεί χρονική προθεσμία για να απαντήσουν εάν θέλουν να παραμείνουν στην εταιρεία.

Παράλληλα φαίνεται ότι θα δοθούν κίνητρα αποχώρησης, όπως χαμηλότερη τιμή ρεύματος.

Τέλος εξετάζεται το ενδεχόμενο για μειοψηφική συμμετοχή της δημόσιας επιχείρησης στο εταιρικό σχήμα, εφόσον το ζητήσει η αγορά.

https://www.pentapostagma.gr/

ΤΑΧΙΝΙ: Τι κάνει για καρδιά, καρκίνο και αρθρίτιδα

Το ταχίνι είναι ένα είδος βουτύρου από σπόρους, το οποίο γίνεται από σουσάμι που συνθλίβεται σε σκόνη και καβουρδίζεται.

Το ταχίνι χρησιμοποιείται ευρέως στην ελληνική και την μεσανατολική κουζίνα, αλλά και σε πιάτα των χωρών της Βόρειας Αφρικής.

Ταχίνι: Διατροφική αξία

Σύμφωνα με την βάση δεδομένων USDA National Nutrient, μία μερίδα ταχίνι (2 κουταλιές της σούπας) από καβουρδισμένο σουσάμι περιέχει:

178 θερμίδες
16 γραμμάρια λίπους
6 γραμμάρια υδατανθράκων (3 γραμμάρια ινών και 0 γραμμάρια ζάχαρη) και
5 γραμμάρια πρωτεΐνης
Παρέχει επίσης το:
30% των ημερήσιων αναγκών του ανθρώπου σε θειαμίνη
24% σε μαγνήσιο
22% σε φώσφορο
14% σε σίδηρο και
12% σε ασβέστιο

Μην σας ανησυχεί η ποσότητα λίπους στο ταχίνι, αφού μόνο 2 από τα 16 γραμμάρια είναι κορεσμένα, τα υπόλοιπα είναι μονο- και πολυ-ακόρεστα λιπαρά, τα οποία είναι γνωστό ότι είναι ευεργετικά για την καρδιά και τη γενική υγεία.

Τα 30 γραμμάρια σουσάμι περιέχουν τρεις φορές περισσότερο σίδηρο από την ίδια ποσότητα συκωτιού από βόειο κρέας. Το σουσάμι περιέχει επίσης περισσότερες φυτοστερόλες από όλους τους άλλους ξηρούς καρπούς και σπόρους, κάτι που το καθιστά πολύ ευεργετικό για την μείωση της χοληστερόλης και την καταπολέμηση/πρόληψη του καρκίνου.

Το σουσάμι παρέχει πολλά θρεπτικά συστατικά, αλλά είναι δύσκολο για το σώμα να τα απορροφήσει, λόγω του σκληρού εξωτερικό τοιχώματος (κύτος του σπόρου). Η κατανάλωση σουσαμιού σε μορφή πάστας (ταχίνι) επιτρέπει στο σώμα να απορροφήσει καλύτερα αυτά τα θρεπτικά συστατικά.
Ταχίνι: Πιθανά οφέλη για την υγεία

Υγεία της καρδιάς

Το σουσάμι περιέχει τις μοναδικές ουσίες λιγνάνες, σησαμίνη και σησαμόλη, που έχει αποδειχθεί ότι μειώνουν τη χοληστερόλη. Το επιστημονικό περιοδικό Nutrition Research δημοσίευσε μια μελέτη στην οποία συμμετέχοντες κατανάλωσαν 40 γραμμάρια ταχινιού την ημέρα. Μετά από 4 εβδομάδες, η μέση ολική και η LDL (“κακή”) χοληστερόλη τους μειώθηκε κατά 6,4% και 9,5%, αντίστοιχα. Όταν οι συμμετέχοντες επέστρεψαν στην κανονική διατροφή τους χωρίς ταχίνι, στις επόμενες 4 εβδομάδες η χοληστερόλη τους, επέστρεψε στα αρχικά της επίπεδα.

Όπως είδαμε παραπάνω, το ταχίνι έχει πολλά μονοακόρεστα και πολυακόρεστα λιπαρά. Μελέτες έχουν δείξει ότι η κατανάλωση αυτών των τύπων λιπαρών μπορεί να μειώσει τα επιβλαβή επίπεδα χοληστερόλης, καθώς και τον κίνδυνο καρδιακών παθήσεων και εγκεφαλικού επεισοδίου.

Το ασβέστιο και το μαγνήσιο που περιέχει μπορεί επίσης να μειώσει την αρτηριακή πίεση με φυσικό τρόπο.

Καρκίνος

Οι λιγνάνες, χημικές ενώσεις που βρίσκονται σε ορισμένα φυτά, έχουν παρόμοια δομή με τα οιστρογόνα. Οι λιγνάνες, η σησαμίνη και το σησαμελαίου στο ταχίνι προσκολλώνται στους υποδοχείς των οιστρογόνων και προστατεύουν τον οργανισμό από καρκίνους που σχετίζονται με τις ορμόνες.

Αρθρίτιδα

Έρευνα που δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό περιοδικό International Journal of Rheumatic Diseases, εξέτασε ασθενείς με οστεοαρθρίτιδα γονάτου στους οποίους δόθηκε είτε γλυκοζαμίνη και Tylenol δύο φορές την ημέρα (μια τυποποιημένη θεραπεία για την οστεοαρθρίτιδα) ή 2 κουταλιές της σούπας ταχίνι ανά ημέρα.

Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι όσοι κατανάλωναν ταχίνι είχαν καλύτερες αποτελέσματα σε τεστ για την οστεοαρθρίτιδα του γόνατος, ανέφεραν λιγότερο πόνο και δεν είχαν φυσικά τις αρνητικές παρενέργειες που σχετίζονται με το Tylenol.
Υγεία των οστών

Η υψηλή περιεκτικότητα που έχει το ταχίνι σε μαγνήσιο είναι ευεργετική για τη διατήρηση υγιών οστών. Η επαρκής πρόσληψη μαγνησίου συνδέεται με μια μεγαλύτερη πυκνότητα των οστών και με την μείωση του κινδύνου οστεοπόρωσης σε μετεμμηνοπαυσιακές γυναίκες.

iatropedia.gr

https://www.pentapostagma.gr/

ΣΜΗΝΟΣ ΑΠΟ ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ ΣΦΗΚΕΣ ΣΚΟΤΩΣΕ ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΗ - Την τσίμπησαν 150 φορές σε μία επίθεση

Σμήνος από τεράστιες σφήκες σκότωσε ηλικιωμένη

Την τσίμπησαν 150 φορές σε μία επίθεση

Σμήνος από τεράστιες σφήκες σκότωσε μία ηλικιωμένη γυναίκα στην Ιαπωνία η οποία βρισκόταν σε αναπηρικό καροτσάκι τσιμπώντας την 150 φορές σε μία επίθεση που διήρκησε 50 λεπτά.

Σύμφωνα με δημοσίευμα του Gardian, η ηλικιωμένη, Chieko Kikuchi ηλικίας 87 ετών, έχασε τη ζωή της όταν δέχθηκε επίθεση από σμήνος γιγάντιων ασιατικών σφηκών καθώς γυρνούσε σπίτι της από μία μονάδα φροντίδας στη δυτική ιαπωνική συνοικία Ehime.Η κυρία που την συνόδευε, και το παραϊατρικό προσωπικό που κλήθηκε να αντιμετωπίσει το περιστατικό παρακολουθούσαν ανήμποροι καθώς η άτυχη γυναίκα δεχόταν 150 τσιμπήματα σε ένα μαρτύριο που κράτησε για περίπου 50 λεπτά.

Η συνοδός της αρχικά προσπάθησε να σώσει την Kikuchi μόνη της αλλά ήταν αδύνατο να αντιμετωπίσει το σμήνος και κάλεσε σε βοήθεια τη μονάδα φροντίδας η οποία και έστειλε παραϊατρικό προσωπικό.Ωστόσο, εκείνοι έφτασαν χωρίς να φορούν τον κατάλληλο ρουχισμό επειδή όπως από λάθος τους είχαν ενημερώσει θεώρησαν πως η Kikuchi είχε ήδη οδηγηθεί σε ασφαλές μέρος.

Τελικώς, τα έντομα υποχώρησαν και η άτυχη ηλικιωμένη μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο όπου εξέπνευσε λόγω των τραυματισμών της την επόμενη ημέρα.Τα έντομα προήλθαν από μία φωλιά που βρισκόταν σε ένα δίπλα κτήριο δίπλα στο σπίτι της γυναίκας, σύμφωνα με την Japan Times. Η επίθεση συνέβη τον Σεπτέμβριο αλλά δόθηκε στη δημοσιότητα την περασμένη Παρασκευή.Ένας πυροσβέστης που έτρεξε στο σημείο δήλωσε πως ήταν μία ασυνήθιστη επιχείρηση για αυτούς.

Ένας δασολόγος από την αρμόδια υπηρεσία του κράτους δήλωσε πως οι σφήκες συχνά επιτίθενται σε ανθρώπους όταν οι φωλιές τους επηρεάζονται.

Μάλιστα, ο ίδιος επισήμανε πως «για να αποφύγετε τσιμπήματα από σφήκες πρέπει να μένετε μακριά από τις φωλιές τους, να φοράτε προστατευτικά τζάκετ και να χρησιμοποιείτε σπρέι που σκοτώνουν τις σφήκες».

Σημειώνεται πως περίπου 20 άνθρωποι χάνουν την ζωή τους κάθε χρόνο στην Ιαπωνία από τσιμπήματα σφηκών, σύμφωνα με το κρατικό πρακτορείο NHK.

cnn.gr

Ο Αλντεμπαράν στο κελί του Θεού

Από

 SaneJoker

«Ρε μπαγάσα, περνάς καλά κει πάνω;
Μιαν ανάσα, γυρεύω για να γιάνω.»

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Μια νυχιά, έτσι είναι το φεγγάρι απόψε. Απ’ την άκρη του κρέμεται ένα αστέρι, ένα από κεινα που μείναν μόνα τους να κλαίν’ τον χαμένο αγώνα του τροβαδούρου.

Και δίπλα απ’ τη νυχιά είδα τον Θεό ν’ απλώνεται.

~~{}~~

Πριν πολλά χρόνια, τότε που ο ήλιος έβγαινε απ’ την ανατολή και το γρασίδι φύτρωνε στο χώμα, είχα βρεθεί στο Άγιο Όρος.

Θυμόμουν τον Καζαντζάκη και τον Σικελιανό που τριγυρνούσαν στον Άθω προς αναζήτηση θεού. Τον βρήκαν κι οι δυο, καθένας με τον τρόπο του.

Πήγα να ψάξω κι εγώ. Ίσως θα έπρεπε να κάνω πιο σημαντικά πράγματα, νέο παιδί, παλικάρι, που έπιανα τις πέτρες και τις έστιβα. Να σπουδάζω, να δουλεύω, να ψάχνω τρόπους για να βγάλω λεφτά. Δεν το είχα τότε, δεν το έχω τώρα, κι έτσι άφραγκος κι αλλοπαρμένος γυρεύω τον θεό, μακριά απ’ τον Άθω.

Για δεν υπήρξα κατεργάρης και τη χρειάζομαι τη χάρη σου, μωρέ.

~~{}~~

Άφησα πίσω μου τις Αγορές και τα παζάρια, πήρα μια διαλυμένη Βίβλο και παρείσφρυσα στο άβατο.

Με φιλοξένησε στο κελί του ο Χρυσόστομος. Και θυμάμαι ένα ένδοξο πρωινό, με τον ήλιο να επαργυρώνει τη θάλασσα, που με βρήκε χωμένο στη Βίβλο.

«Τι κάνεις εκεί;» με ρώτησε.
«Προσπαθώ να καταλάβω».
«Τι να καταλάβεις;», είπε γελώντας. «Κοίτα μπροστά σου. Τι άλλο θες;»

Σήκωσα το κεφάλι κι είδα τον Κόσμο. Χωρίς πολυκατοικίες, λεωφόρους κι αυτοκίνητα. Δεν υπήρχαν ψευδαισθήσεις κι υποκατάστατα, όλα εκείνα που κατασκευάζουν οι άνθρωποι για να επενδύσουν την αποτυχία τους. Ήταν ο Κόσμος γυμνός. Αληθινός.

Δεν κατάλαβα, αλλά ανατρίχιασα.

~~{}~~

Ήμουν μικρός τότε, λίγο παραπάνω απ’ τα είκοσι. Έπρεπε να γυρίσω πίσω. Ένιωθα πως κάπου με περίμενε ένα κορίτσι μ’ ανθισμένα στήθη. Κι όλος ο κόσμος ωχριά μπρος στο άρωμα της γυναίκας. Αλλιώς μπορεί να ‘μενα εκεί.

Γύρισα, αγάπησα κι αγαπήθηκα, κι έπειτα προσπάθησα να παρεισφρύσω στο άβατο των ανθρώπων.

Ακόμα δεν το ‘χω καταφέρει. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς λειτουργεί.

Κάποια βράδια, σαν το αποψινό, ρωτάω τον θεό, μήπως ξέρει αυτός, μήπως αυτός έχει καταλάβει.

Τον ρωτάω γιατί πρέπει να πονάμε.
Δεν απαντάει.
Τον ρωτάω γιατί πρέπει να πεθαίνουμε.
Δεν απαντάει.
Τον ρωτάω γιατί πνίγονται άνθρωποι.
Δεν απαντάει.

Αν μπορούσε να μιλήσει ξέρω τι θα μου ‘λεγε.

«Αυτός ο κόσμος είναι ο κόσμος των ανθρώπων.
Όταν όλοι ήσασταν κοντά μου σας ρώτησα τι προτιμάτε; Αθανασία ή ελευθερία;
Οι άγγελοι προτίμησαν την αθανασία. Οι άνθρωποι την ελευθερία.
Οι άγγελοι δεν μπορούν να επιλέξουν ανάμεσα στο Κακό και στο Καλό. Γι’ αυτό είναι αθάνατοι.
Οι άνθρωποι μπορούν να επιλέξουν. Γι’ αυτό πεθαίνουν.»

«Γι αυτό σκοτώνουν», του είπα.
Δεν απάντησε.

~~{}~~

Περπατούσαμε στο δάσος με τον Χρυσόστομο και μου ‘δειχνε τα ίχνη απ’ τα αγριογούρουνα. Κάπου είδαμε μια τρύπα στο βουνό.

«Κελί», μου είπε. «Εμενε ένας γέροντας εδώ.»
«Τι έκανε;» τον ρώτησα.
«Πέθανε», μου είπε.

~~

Το τελευταίο βράδυ, πριν φύγω απ’ τον Άθω, θυμήθηκα εκείνη τη βουδιστική ιστορία.

Ένας νεαρός είναι δόκιμος μοναχός. Περνάει όλες τις δοκιμασίες, αλλά δεν μπορεί να ξεχάσει το κορίτσι στο χωριό.

Πηγαίνει στον δάσκαλο και τον ρωτάει: «Δάσκαλε, τι να κάνω; Να γίνω μοναχός ή να γυρίσω στο χωριό να παντρευτώ;»

Ο δάσκαλος μασουλούσε κολοκυθόσπορους, με τα λίγα δόντια που του ‘χαν μείνει. Έφτυσε τα τσόφλια κι είπε: «Ό,τι και να κάνεις, στο τέλος θα το μετανιώσεις.»

~~{}~~

Το φεγγάρι μοιάζει με τσόφλι από πασατέμπο κι ο Αλντεμπαράν κρέμεται στην άκρη του.

Η Πέρλα, ο σκύλος, μασουλάει σαν σοφός ένα ξύλο.

Κάπου πνίγονται άνθρωποι, κάπου άνθρωποι πλουτίζουν, κάπου ένα παιδί ονειρεύεται την ειρήνη.

Ο ήλιος συνεχίζει να βγαίνει απ’ την ανατολή στον κόσμο των ανθρώπων.

Κι ο θεός ξαπλώνει στο κελί του, χωρίς ποτέ να απαντάει.

https://sanejoker.info/

https://twitter.com/pinatumbo