Ο ΑΔΗΣ, ΤΑ ΗΛΥΣΙΑ ΠΕΔΙΑ ΚΑΙ Ο ΠΟΣΕΙΔΏΝΑΣ

Ο Άδης, Ηλύσια πεδία και Ποσειδώνας

Οι πέντε ποταμοί του Άδη ήταν οι Αχέρων (o ποταμός της θλίψης), Κωκυτός (o ποταμός του θρήνου), Φλεγέθων (o ποταμός που έχει πύρινες φλόγες), Λήθη (o ποταμός της λησμονιάς) και Στυξ (o ποταμός του μίσους).

Η πρώτη περιοχή του Πλούτωνα περιλαμβάνει τους λειμώνες με τους ασφόδελους, που περιγράφονται στην Οδύσσεια, όπου οι σκιές των ηρώων περιφέρονται απελπισμένα μεταξύ κατώτερων πνευμάτων, που τιτιβίζουν γύρω τους σαν νυχτερίδες.

Πέρα από κει βρισκόταν το Έρεβος, που μπορεί να θεωρηθεί ως ευφημισμός του Άδη, το όνομα του οποίου προκαλούσε φρίκη. Υπήρχαν δύο πηγές, αυτή της Λήθης, όπου οι κοινές ψυχές συνέρρεαν για να σβήσουν κάθε μνήμη, και η πηγή της Μνημοσύνης, όπου αντιθέτως έπιναν οι μύστες των Μυστηρίων. 

Στο προαύλιο του οδυνηρού παλατιού του Άδη και της Περσεφόνης κάθονται τρεις κριτές του κάτω κόσμου: ο Μίνως, ο Ραδάμανθυς και ο Αιακός. Εκεί, μέρος ιερό αφιερωμένο στην Εκάτη, όπου συναντώνται τρεις δρόμοι, κρίνονται οι ψυχές και επιστρέφουν στους λειμώνες με τους ασφόδελους αν δεν είναι ούτε ενάρετες ούτε κακές, στέλνονται στον Τάρταρο αν είναι ασεβείς ή κακές, ή οδηγούνται στα Ηλύσια για να συντροφέψουν τις ηρωικές και τις ευλογημένες.

Κατά την Ελληνική Μυθολογία τα Ηλύσια Πεδία αποτελούσαν τμήμα του Άδη. Ήταν ο τελικός προορισμός της ψυχής των ηρώων και των ενάρετων.Ενώ τα Τάρταρα ήταν τόπος τιμωρίας, τα Ηλύσια Πεδία ήταν παραδείσιος τόπος με ολάνθιστα λιβάδια, όπου επικρατούσε αιώνια άνοιξη και οι πηγές της Λήθης ανάβλυζαν νέκταρ που έκανε τους νεκρούς να λησμονούν όλα τα γήινα δάκρυα και τις κακουχίες.

Εκεί βρίσκονταν κατά τον θρύλο ο Μενέλαος και η ωραία Ελένη, καθώς και ο Κάδμος και άλλοι θηβαίοι ήρωες. Κάτω από τη σκιά Μυρτιών εξασκούνταν στην ιππασία και τον στίβο ή έπαιζαν ζάρια και μουσική.

Ο Μίνως, αδερφός του Ραδάμανθυ βασίλευε στην πεδιάδα της άφιξης, εκεί που είχαν φέρει τον κοιμώμενο Κρόνο, που όντας μεθυσμένος από την πόση μελιού, είχε αιχμαλωτιστεί και δεθεί από τον Δία.

Σύμφωνα με τους Ορφικούς, ο Κρόνος βασίλευε εκεί έχοντας βασίλισσα την Ρέα.

Το Δίκρανο ή Σκήπτρο του Άδη είναι το κατεξοχήν σύμβολο της θνητότητάς μας. Δύο στοιχεία κυριαρχούν στον αποσυμβολισμό του: η ζωή και ο θάνατος. Γι’ αυτό έχει δύο αιχμές (Δίκρανον). Και παρά το γεγονός ότι στον Ορφικό Ύμνο, ο Πλούτων (Άδης), ο τρίτος αδελφός του Διός, που σημαίνει ακριβώς αυτή την έλλειψη του Θεού (Ά-δης > εκεί που δεν υπάρχει Δίας / Ζευς, εκεί που δεν υπάρχει Ζωή), αναφέρεται και αυτός ότι «έλαχε της τριτάτης (τρίτης) μοίρας», όπως και ο έτερος αδελφός του ο Ποσειδών καθώς είδαμε πιο πάνω, είναι σαφές ότι εδώ ως τρίτη μοίρα υπονοείται ο χθόνιος (επίγειος) κόσμος (χθόνα παμβασίλεια), ο κόσμος αυτός που τον μοιράζονται οι τρεις αδελφοί (Ζευς, Ποσειδών και Πλούτων), ως οι τρίτοι κατά σειράν στη διαδοχή της βασιλείας του κόσμου. 

Ο πρώτος βασιλιάς της γης ήταν ο Ουρανός (Ουρανίωνες), ο δεύτερος ήταν ο γιος του ο Κρόνος και ο τρίτος στη διαδοχή της βασιλείας ήταν ο γιος του Κρόνου, ο Ζευς, ο οποίος συμβασιλεύει μαζί με τους δύο άλλους πρεσβύτερους αδελφούς του. Γι’ αυτό, οι Ορφικοί Ύμνοι Ποσειδώνος και Πλούτωνος δε μιλούν για «βασίλειο», αλλά για «μοίρα», για διαδοχή, κληρονομιά.

Όταν οι Έλληνες προσεύχονταν στον Πλούτωνα, χτυπούσαν τα χέρια τους στο έδαφος για να είναι σίγουροι πως τους ακούει. Μαύρα ζώα, όπως πρόβατα, θυσιάζονταν προς τιμήν του. Το αίμα από τις θυσίες στον Άδη έσταζαν σε λάκκο για να τον φτάσουν. Το πρόσωπο που πρόσφερε τη θυσία έπρεπε να γυρίσει το κεφάλι του. Κάθε εκατό χρόνια λάμβαναν χώρα εορτές προς τιμή του.

Επανερχόμενοι στο Δίκρανο του Άδη (το οποίο πολύ κακώς αργότερα δαιμονοποιήθηκε και αποδόθηκε από αδαείς φανατικούς ως τα… κέρατα του Βελζεβούλ στην Κόλαση), επαναλαμβάνουμε πως το σκήπτρο αυτό έχει δύο μόνο «αιχμές», ζωή και θάνατο δηλαδή, αλλά συμβολοποιεί παράλληλα και τη δυνατότητα της θέωσης και της απαλλαγής από τη θνητότητα. Σύμφωνα με την επικρατούσα και στην αρχαία εικονογραφία και αγγειογραφία εκδοχή, οι δύο αυτές «αιχμές» του δόρατος του Πλούτωνα είναι τα δύο ανορθωμένα φτερά του αετού, της θεωμένης ψυχής, που πετά ελεύθερη και αθάνατη στον αιθέρα του Διός, καθώς, ως γνωστόν, ο αετός είναι το ιερό πουλί του Διός.

Η ΤΡΙΑΙΝΑ ΤΟΥ ΠΟΣΕΙΔΩΝΑ

Το επικρατέστερο όπλο του Ποσειδώνα, κατασκευάστηκε από τους Τελχίνες, τεχνολογικά προηγμένη θαλάσσια φυλή. Ο Ποσειδώνας τη χρησιμοποιούσε για να ανακατεύει τη θάλασσα, προκαλώντας τρικυμίες, για να την κατευνάζει, προσφέροντας καλό και ασφαλές ταξίδι στα καράβια, καθώς και για να σείει τη γη, φέρνοντας σεισμούς και σχίζοντας τη γη στα δύο.

Το όπλο του αυτό χρησιμοποίησε στις Τιτανομαχίες, ενώ στον πόλεμο με τους Γίγαντες, απέκοψε κομμάτι της Κω, με το οποίο καταπλάκωσε τον γίγαντα Πολυβώτη, δημιουργώντας έτσι την ηφαιστειογενή νήσο Νίσυρο.

Καλό θα ήταν να επισημάνουμε ότι η Τρίαινα δεν ήταν το μόνο όπλο που έφερε ο θεός.

Οι Τελχίνες, πέρα από την Τρίαινα, κατασκεύασαν για αυτόν ένα τρίγλωσσο ξίφος,με το οποίο δημιούργησε τις ενάλιες, τις θαλάσσιες νήσους,
ενώ στην Ιλιάδα, ο Όμηρος μας περιγράφει την επέμβαση του θεού υπέρ των Αχαιών,προπορευόμενος, κρατώντας στο χέρι του ένα φοβερό μακρύστομο σπαθί, ίδιο με αστραπή, το οποίο, όχι μόνον αδύνατον ήταν να το αγγίξει κανείς, αλλά και ο φόβος που προκαλούσε, κρατούσε τους άνδρες καθηλωμένους.

Παρόλα αυτά, θα παραμείνουμε στην ανάλυση της Τρίαινας, ως συμβόλου, ξεκινώντας με το τι συμβόλιζε τότε και σε τι εξελίχθηκε αργότερα.

Υλική και λειτουργική σημασία της Τρίαινας

Η Τρίαινα ήταν κυνηγετικό εργαλείο και όπλο των ψαράδων και των αλιέων, και η χρήση του δεν έχει αλλάξει ως σήμερα. Η υπεροχή της Τρίαινας απέναντι στο καμάκι είναι λειτουργική, καθώς εμποδίζει το θήραμα να κάνει κινήσεις για να ελευθερωθεί, ενώ η κατασκευή του επιτρέπει στις αιχμές να βυθιστούν μέσα στο στόχο όσο πρέπει, και όχι υπέρ του χρήσιμου. Επίσης το σχήμα της θυμίζει κουπί κωπήλατης βάρκας. Με βάση λοιπόν τη λειτουργικότητα αυτού του όπλου, θεωρήθηκε καταλληλότερο για να απεικονίσει το πρότυπο του ανθρώπου-θεού με την ιδιότητα του κυρίου των θαλασσών.

Η Τρίαινα ως σύμβολο των τεσσάρων στοιχείων

Η τρίαινα συμβόλιζε τα τέσσερα στοιχεία, έκαστο με κάθε άκρο-αιχμή της κατασκευής της.

Η Γη συμβολιζόταν με το στέλεχος της Τρίαινας, το οποίο ακουμπούσε στο έδαφος.

Το Ύδωρ, το Πυρ και ο Αήρ συμβολίζονται με τις τρεις αιχμές.

Το συμβολισμό των τεσσάρων στοιχείων τον παρατηρούμε επίσης στα τετράορα άρματα (άρματα με τέσσερα άλογα) των τριών μεγάλων θεών, Δία, Ποσειδώνα, Άδη, κατανοώντας έτσι ότι οι Μεγάλοι Θεοί ήταν αριστοτέχνες στον χειρισμό των τεσσάρων στοιχείων.

Λάβετε υπόψιν ότι, λέγοντας τέσσερα στοιχεία, η αποκωδικοποίηση δε γίνεται μόνο στο υλικό επίπεδο, μα και στο συμβολικό και ψυχολογικό, αφού το κάθε στοιχείο συμβολίζει και κάτι διαφορετικό στην υπόσταση του κόσμου μας.
Και ιδού τι εννοούμε με αυτό:

1. ΓΗ = Στερεή Κατάσταση = Ψυχολογική Λειτουργία Αίσθησης ( Ταύρος)
2. ΥΔΩΡ = Υγρή Κατάσταση = Ψυχολογική Κατάσταση Συναισθήματος (Άνθρωπος)
3. ΑΗΡ = Αέρια Κατάσταση = Ψυχολογική Λειτουργία Σκέψης και Διανόησης (Αετός)
4. ΠΥΡ = Ενεργειακή Κατάσταση = Ψυχολογική Κατάσταση Διαισθήσεως και Θείων Ιδεών (Λέων).

Ενώ την ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ τη συμπληρώνει ο ΑΙΘΗΡ, τον οποίο συναντούμε στο σημείο του ΣΤΑΥΡΟΥ.

Και η Τρίαινα έχει τα τέσσερα άκρα-αιχμές της να ενώνονται σε ένα σταυρό.

Επεξεργασία, επιμέλεια  αναδημοσιεύσεων Πλωτίνος

http://mythagogia.blogspot.gr/

Η ΘΥΕΛΛΩΔΗΣ ΣΧΕΣΗ ΤΟΥ ΑΕΡΑ ΜΕ ΤΗ ΦΩΤΙΑ

Η Θυελλώδης Σχέση του Αέρα με την Φωτιά από selana019   Ένας αέρας κόντρα στη φωτιά, να παλεύει να την αναζωπυρώνει, να της μάθει να πετάνε μαζί. Και η φωτιά; Και εκείνη κόντρα στον αέρα, να του χαρίζει απλόχερα τις σπίθες της χορεύοντας, να του δίνεται δίχως δισταγμό..δίχως να μπορεί ο ένας μακριά από την πνοή του άλλου για πολύ καιρό. Είναι θεμελιώδης ανάγκη τους. Η συνένωση τους οικοδομεί το Σύμπαν. Κανείς άλλος δε μπορεί να καταφέρει να δίνει ζωή, όσο αυτοί οι δύο, ο ένας στον άλλον. Η γη και το νερό σβήνουν την φωτιά και αν αυτό μοιάζει ανακουφιστικό για εκείνη, δε κρατάει πολύ. Είναι για λίγο καιρό, όσο για να ξαποστάσει και μετά να αναζητήσει πάλι την δύναμη της στον αέρα. Σε εκείνον που της αφιερώνει το όνειρο να αναπτυχθεί. Ο αέρας, από την δική του μεριά, μπορεί να αναστατώσει το νερό, να σηκώσει κύματα, να δημιουργήσει φουρτούνες, να σμιλεύσει βράχια, αλλά όταν κουραστεί γαληνεύει και το νερό παύει πλέον να του δίνει ζωή. Έτσι και με την γη. Θα ανακατέψει ότι βρίσκεται επάνω της, θα σπρώξει μερικούς ξερούς θάμνους στην Άγρια Δύση, αλλά μέχρι εκεί. Κανένα ενδιαφέρον. Ενώ με την φωτιά, διεισδύει ο ένας μέσα στον άλλον, γίνονται ένα. Ακόμα και όταν κοπάσει και παρασύρει στην καταστροφή του και εκείνη, δε θα σβήσει, θα σιγοκαίει  για να παίζει μαζί του, να τον αναστατώνει, να τον εξαγριώνει, μένοντας ενωμένη μαζί του με έναν μαγικό τρόπο, που τους κάνει ξεχωριστούς. Μία κόντρα που πάντα λάτρευα. Μία κόντρα που πάντα θα λατρεύω. Αναστασία Τσομπανοπούλου πηγή: https://chronografima.wordpress.com/2015/05/12/%CE%B7-%CE%B8%CF%85%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CF%8E%CE%B4%CE%B7%CF%82-%CF%83%CF%87%CE%AD%CF%83%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CE%AD%CF%81%CE%B1-%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CF%86%CF%89%CF%84%CE%B9%CE%AC/ Δημοσιεύτηκε  από τον χρήστη selana

Ο ΤΣΙΠΡΑΣ, Η " ΚΡΙΣΙΜΗ ΣΤΡΟΦΗ " ΚΑΙ Η " ΑΠΟΛΥΤΗ ΓΝΩΣΗ " ΤΟΥ ΛΑΟΥ.....

Ο ΤΣΙΠΡΑΣ, Η «ΚΡΙΣΙΜΗ ΣΤΡΟΦΗ», ΚΑΙ Η «ΑΠΟΛΥΤΗ ΓΝΩΣΗ» ΤΟΥ ΛΑΟΥ…

Οι κομμουνιστές στην εξουσία, αρουραίοι θλιβεροί, πεινασμένοι όσο ποτέ για αξιώματα, ανεμίζουν την σημαία της «κάθαρσης», αλλά η μπόχα που τους περιβάλλει γίνεται ολοένα και πιο αφόρητη. Σεσημασμένοι ψεύτες, σεσημασμένοι απατεώνες, θρασίμια, γλοιώδεις και εμετικοί, κατορθώνουν κάθε φορά να ξεπερνούν τον εαυτό τους στην παραμόρφωση της πραγματικότητας.

«Βρισκόμαστε στην πιο κρίσιμη στροφή της κυβερνητικής θητείας, της κρίσιμης στροφής της υλοποίησης της εντολής που λάβαμε από τον ελληνικό λαό, τον Σεπτέμβριο του 2015», ανέφερε μεταξύ άλλων ξεκινώντας την ομιλία του στη συνεδρίαση της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ ο Τσίπρας.

Η «κρίσιμη στροφή» αφορά το «δέσιμο» της «δουλειάς», που ανέλαβε τον Γενάρη του 2015 ως πιστό δουλικό και όχι ως δήθεν «αντάρτης» και «αιρετικός», όπως αυτοδιαφημίστηκε. Αλλά η θρασύτητα βρίσκεται αλλού.
«Όταν μετά τη σκληρή μάχη της πρώτης περιόδου και μετά τον συμβιβασμό της συμφωνίας του καλοκαιριού ως αποτέλεσμα ενός σκληρού εκβιασμού με αντικείμενο την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη. Τότε, για πρώτη φορά, με απόλυτη γνώση, με απόλυτη διαφάνεια, επέλεξε να μας δώσει μια ακόμη μεγαλύτερη νίκη σε ποσοστά. Επέλεξε να μας εμπιστευτεί όχι μόνο τη διαχείριση μιας δύσκολης συμφωνίας που την ήξερε και την ξέραμε όλοι αλλά και τη μεγάλη προσπάθεια να βγάλουμε με αγώνα και μεγάλη εντιμότητα από τα μνημόνια», πρόσθεσε προφανώς σε ντελίριο κωλοπετσοσύνης ο Τσίπας.

Καμώνεται ότι ξεχνάει ότι 320.000 ψηφοφόροι «χάθηκαν» μέσα σε μόλις εννέα μήνες το χρονικό διάστημα, που μεσολάβησε ανάμεσα στις εκλογές του Γενάρη και εκείνες του Σεπτέμβρη του 2015, επειδή ακριβώς είχαν πλέον πλήρη γνώση της «μεγάλης του εντιμότητας»

Και ο Τσίπρας συνέχισε να ψάλλει στο κομματικό ακροατήριο: «Ο λαός ήξερε ότι εμείς θα την υλοποιήσουμε χωρίς να λεηλατήσουμε περαιτέρω την ελληνική κοινωνία… Η λαϊκή εντολή που μας έφερε στη διακυβέρνηση του τόπου συνιστά το πρώτιστο καθήκον: αριστερό, κοινωνικό, εθνικοπατριωτικό…». Αυτό δε το περί λεηλασίας ,το είπε δύο μέρες μετά την τροπολογία με την οποία χάριζε πρόστιμα 38 εκατομμυρίων που όφειλε ο Σαββίδης από το λαθρεμπόριο της ΣΕΚΑΠ. Μ’ άλλα λόγια και ενώ οι ροχάλες πέφτουν βροχή και ενώ αποτελεί τον πλέον απαξιωμένο μνημονιακό διαχειριστή ακριβώς γιατί μπούχτισε στο ψέμα τούς πάντες, συνεχίζει το ίδιο αριστερό εθνικοπατριωτικό τροπάρι, άξιος του απολύτου πλέον χλευασμού.

Δημοσιεύθηκε από Λ-Μ

https://anarchypress.wordpress.com/2017/05/07/%CE%BF-%CF%84%CF%83%CE%B9%CF%80%CF%81%CE%B1%CF%83-%CE%B7-%CE%BA%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B9%CE%BC%CE%B7-%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%86%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CE%B1%CF%80/

Δημοσιεύτηκε από τον χρήστη selana

Η ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΟΥ ΚΑΙ Η "ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑ" ΤΟΥ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

Η εκστρατεία του Διονύσου και η "Ελληνικότητα" του Ανατολικού πολιτισμού

 ενας ελληνας

Στην παραπάνω εικόνα βλέπουμε Ιερείς στο Θιβέτ σε τελετουργικό χορό.
 Παρατηρήστε τις περικεφαλαίες που φοράνε. Σας θυμίζουν τίποτα;

Πέρα από το μυθολογικό έπος των "Διονυσιακών" του Νόννου το οποίο αναφέρεται σε ένα 
καθαρά αστρονομικό ή ουράνιο επίπεδο με απολήξεις στην χθόνα σχετικά με τις εκστρατείες
 του Διονύσου στην ανατολή, λαμβάνουμε ώς κύρια πηγή το "Περί Ίσιδος και Οσίριδος" 
του Πλουτάρχου κεφ. 13...."Και όταν εβασίλευε ο Όσιρις τους μέν Αιγύπτιους αμέσως 
απήλλαξε από την γεμάτη στερήσεις θηριώδη ζωή αφού τους δίδαξε την γεωργία,τους 
εθέσπισε νόμους και τους δίδαξε να τιμούν τους θεούς (σημ: αστρονομία, φιλοσοφία, τέχνη,
 μυθολογία). Μετά ταξίδεψε σε όλη τη γή και εξημέρωσε τους τρόπους των ανθρώπων και
 ελάχιστες φορές μάλιστα χρειάστηκε τα όπλα γιατί τις περισσότερες φορές τους έθελγε μέσω
 της μουσικής, του τραγουδιού και της πειθούς του λόγου. Γι' αυτό και οι Έλληνες πίστευαν ότι 
είναι ο ίδιος με τον Διόνυσο"

Φυσικά δεν θα πρέπει να θεωρήσουμε τον Διόνυσο ως φυσικό ιστορικό πρόσωπο αλλά ως ένα 
ευρύτερο σύνολο στοιχείων και καταστάσεων με βαθύ μυθολογικό υπόβαθρο το οποίο ως 
έκφραση αποκτά υπόσταση μέσα από τον συμβολισμό του Διονύσου.Ο δε Νόννος αναφέρει 
ότι επικεφαλής της εκστρατείας του Διονύσου στην ανατολή ήταν ο Οφέλτης ο οποίος δεν
 είναι άλλος από τον Αστερίωνα.
Ο Διόνυσος σε γενικές γραμμές συμβολίζει την κάθοδο και άνοδο των ψυχών σε σχέση με τον
 ενδοκοσμικό νου και τον Σείριο (Όσιριος),σε άμεση σχέση τις φάσεις της Σελήνης ως υιός της
 Περσεφόνης (βλ. Ορφικούς Ύμνους προς Διόνυσον, Περσεφόνη, Εύβουλο),με ευρύτερες 
συμβολικές απολήξεις στο πολιτισμικό υπόβαθρο του Μεσογειακού χώρου και δή του 
ελλαδικού.

Όπως αναφέρει και ο Ευριπίδης στις "Βάκχαι" στίχο 270: "Δύο δυνάμεις πρωτοήρθαν στους

 ανθρώπους, η θεά ΔΗΜΗΤΡΑ ή Γή ή όπως θέλεις πές την που θρέφει τους ανθρώπους. Μετά 

ήρθε της ΣΕΜΕΛΗΣ γόνος ο ΔΙΟΝΥΣΟΣ που με τον οίνο (σημείωση γραφόντα: αναφέρεται 

όχι μόνον στον οίνο καθ' αυτό ώς ποτό, αλλά στο νηπενθές νάμμα των μυστηρίων, της μουσικής,

 του χορού, του πολιτισμού και των τεχνών) παύει τη λύπη των θνητών. Και σαν χορταίνουν το

 ποτό απ' του αμπελιού τη ροή, ύπνο δίνει και λήθη στα κακά της ημέρας. Θεός χύνεται σπονδή

 στους αθανάτους ώστε για χάρη του οι θνητοί να μην στερούνται πλούτη. Τον περιγελάς που 

στον ΜΗΡΟ είναι ραμμένος; Θα σου εξιστορρίσω μία όμορφη ιστορία: Όταν ο ΖΕΥΣ απ' τη 

φωτιά του κεραυνού τον πήρε στον Όλυμπο τον έφερε ώς θείον βρέφος. Η ΉΡΑ βάλθηκε να 

τον διώξει από τον ΟΥΡΑΝΟ. Ο ΖΕΥΣ σαν μέγας θεός κάτι άλλο μηχανεύθει. Απ'τον ΑΙΘΕΡΑ 

που κυκλωνει τη χθόνα μέρος κόβει και φτιάχνει άλλον ΔΙΟΝΥΣΟ και ΟΜΗΡΟ τον δίνει να 

πάψει το νείκος της για το Διόνυσο. Και με τα χρόνια είπανε πως τράφηκε ραμμένος μέσα 

στου Δία το Μηρό και το μετέλλαξαν σε ΟΜΗΡΟΣ κι έτσι το μύθο πλάσανε πώς τάχα ο 

Διόνυσος ήταν όμηρος της Ήρας". Ο ΑΣΤΕΡΙΩΝ ως Υιός του Κομήτου (βλ. "Αργοναυτικά"

 Ορφέως στίχο 164) σχετίζεται άμεσα με την Κρήτη και τον (πρό)Μινωϊκό πολιτισμό της. 

Ας μην ξεχνάμε ότι η Κρήτη έλαβε το όνομά της από τον βασιλιά Κρίς ενώ πριν ονομαζόταν 

Αίθρα.

Ο Αστερίων έλαβε ως σύζυγο την Ευρώπη και "υιοθέτησε" τους υιούς της από τον Δία, τον 

Μίνωα, τον Ραδάμανθυ και τον Σαρπηδώνα. Οι παραπάνω πληροφορίες συνδέονται κυρίως 

με τα Αστερούσια Όρη και τον Τσούτσουρα, το πιθανό μέρος συνάντησης του Μίνωα με τον 

Δία, όπου κάθε 9 έτη ελάμβανε τους νόμους του βασιλείου του και όπως αναφέρει ο Όμηρος 

εννεαώρως εβασίλευε. Ο δε Αστερίων κατά την παράδοση συνδέεται και με τον Μινώταυρο. 

Στην Ιστορία του Ελληνικού Έθνους διαβάζουμε σχετικά: "Στην Κρήτη,ο Ταύρος ταυτίζεται με

 τον Ουρανό και τον Ήλιο που γονιμοποιούν τη Γή, ενώ το θηλυκό στοιχείο συσχετίζεται με τη

 Σελήνη, που το σχήμα της θυμίζει τα κέρατα. Έτσι, ο Γάμος του Ταύρου με την Αγελάδα, είναι

 μαζί Γάμος Ήλιου και Φεγγαριού. Αργότερα, τα πρόσωπα του Ιερού αυτού Γάμου τα 

υποδύεται ο Βασιλιάς και η Βασίλισσα της Κνωσού που το όνομά της Πασιφάη δηλαδή 

Ολόφωτη, δείχνει ακριβώς τη σχέση Βασίλισσας - Θεάς με την Σελήνη. Ο Υιός της ο 

Μινώταυρος, άνθρωπος με κεφαλή Ταύρου, λέγεται και "Αστερίων",γιατί και αυτός, όπως και

 ο πατέρας του σχετίζεται με τον έναστρο ουρανό...".
Στον Ορφικό Ύμνο στο Διόνυσο αναφέρεται: "Τον βαρυβρόντη Διόνυσο που Ευάν Ευοί

 κραυγάζει, τον πρωτογενή που έχει δυό φύσεις και γεννήθει τρείς φορές τον Βασιλέα Βάκχειο 

που ζεί μέσα στους αγρούς, τον Δίμορφο, το Διπλοκερασφόρο, τον Κισσοστεφανομένον, τον 

Απόκρυφον που είναι Βακχικός, Αγνός, με Ταύρου Πρόσωπο". 
Τα παραπάνω σχετίζονται και με την Αμάλθεια Αίγα που έθρεψε τον νεογέννητο Δία στο 

Ιδαίον Άντρον όπως και με τους Ιδαίους δάκτυλους και τους Κορυβαντικούς Χορούς, τους 

Κουρήτες και την θεμελίωση του Μινωικού Πολιτισμού που σαν κυρίαρχο σύμβολο είχε τον

Διπλούν Πέλεκυν και τον Ταύρο πάνω στην μητριαρχική πελασγική Κρήτη.

Ένα πρόχειρο συμπέρασμα είναι ότι ο Αστερίων συνδέεται άμεσα με τον Διόνυσο. Κατά 

κάποιο τρόπο θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο πρώτος είναι προσωποποιήση του δευτέρου. Αν

 ο Διόνυσος είναι κάτι το πολύ γενικό στα δισερεύνητα πλαίσια της μυθολογίας, τότε ο 

Αστερίων είναι κάτι πιο ειδικό. Δύο στοιχεία που ρίχνουν αρκετό φως στα μυστήρια που 

περικλείουν το πρόσωπο του Διονύσου μέσα στην μυθολογία. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Αστερίων

 και οι υπόλοιποι Αργοναύτες ήταν φυσικά ιστορικά πρόσωπα αλλά προσωποποιήσεις που 

απεικονίζουν συμβολικές μυθολογικές / κοσμογονικές / ψυχοκαθοδικές καταστάσεις με 

απολήξεις στην χθόνα. Ό,τι ισχύει δηλαδή και με τους θεούς αλλά σε ακόμη ευρύτερα επίπεδα,

 με την διαφορά ότι ο Διόνυσος ενσαρκώνει τους θεούς από το μικροκοσμικό - υποατομικό ως 

το μακροκοσμικό - υπερκόσμιο επίπεδο ως δομή ή έκφραση ενός νου παρά ως οντότητα. Αφού 

δεν αφήσαμε ασαφές και αυτό το ζήτημα, αλλά σηματοδοτήσαμε κάποιες πτυχές του, πάμε 

παρακάτω.

Οι απόγονοι ή το αποτέλεσμα της εκστρατείας του Αστερίωνος στην ανατολή είναι οι Δραβίδες

 και ο Ινδικός πολιτισμός. Η σχέση της ελληνικής φιλοσοφίας με τις ανατολικές θρησκείες είναι

 άμεση και πολύ στενή με τη χαώδη διαφορά ότι οι θρησκείες -ανατολικές και μη- είναι

 δόγματα δηλαδή κλειστές σε νέες ιδέες, ενώ η φιλοσοφία είναι ανοικτή σε διαρκώς νέες ιδέες.

 Έχουν όμως πάρα πολλά κοινά με την Κοσμοθεώρηση των Ελλήνων και κυρίως των Πυθαγορίων,

 των Πλατωνικών και του Ηράκλειτου δίχως να γνωρίζω και να μπορώ να απαντήσω το γιατί. 

Ίσως οι Έλληνες φιλόσοφοι να σχετίζονται με τους Ντέβα Αβατάρ του Ινδουϊσμου...
Η ινδουιστική φιλοσοφία μιλάει για έναν υλικό κόσμο ψευδαισθήσεων όμοιο με το "Μή 

όν" των Ελλήνων και κυρίως των επικούριων, των σοφιστών (με άλλες διαφορές) και των 

σκεπτικών. Η ύλη διαρκώς υπόκειται στον νόμο της φθοράς γιʼ αυτό και δεν μπορεί να 

συλληφθεί από τον νου μας μέσω των αισθήσεών μας, καθώς αυτό που παρατηρούμε τώρα 

μετά από λίγο θα αλλάξει, ακόμη κι εμείς οι ίδιοι θα αλλάξουμε. Πάνω σε αυτή τη λογική 

έρχεται η πλατωνική φιλοσοφία σαφώς επηρεασμένη από την ελεατική να υποστηρίξει ότι το 

Όλον είναι Πολλά και Έν με τη διαφορά ότι κάποιοι εκ των Ελεατών όπως ο Ζήνων και ο 

Παρμενίδης υποστήριξαν ότι το Έν προϋπάρχει των Πολλών και κάποιοι εξ αυτών όπως ο 

Εμπεδοκλής υποστήριξαν ότι το Έν και τα Πολλά συνυπάρχουν. Ο δε Πλάτων θεώρησε 

ότι στον Υλικό κόσμο επικρατεί η Λήθη ενώ στον κόσμο των Ιδεών η Α-λήθεια και 

σκοπός όλων των όντων είναι η ανέλιξη προς αυτήν, κάτι ανάλογο με τον πραγματικό

 σκοπό της ζωής στον ινδουισμό και κυρίως τον Μπεκτιβεντάντα Σουάμι Πραμπουπάντα η 

φιλοσοφική θεώρηση του οποίου άρχισε να προσδιορίζει τα λεπτά όρια μεταξύ ινδουιστικής

 φιλοσοφίας ,θρησκείας και μυστικισμού.

Ο Κρίσνα ο "άπειρα ελκυστικός" του ινδουισμού επί της ουσίας είναι ο "άπειρα ελκυστικός"
 κόσμος των Ιδεών του Πλάτωνα και σκοπός των ψυχών είναι κατά τον Πλάτωνα η 
συναναστροφή με τις αληθινές Ιδέες προς αυτόβουλη και συνειδητή μείωση των υλικών 
παθών, με αποτέλεσμα την λύτρωση των ψυχών και την απελευθέρωσή τους από τα δεσμά της
 ύλης και της διαρκούς παλιγγενεσίας (μετεμψύχωσης) θεωρία σαφώς προερχόμενη από τους
 Ορφικούς και του Πυθαγόρειους. Ο Κόσμος των Ιδεών λοιπόν είναι το αληθινό ΕΙΝΑΙ το 
οποίο είναι κάτι σαν καθαρό φως και αείζωη ενέργεια αλλά περισσότερο ιδεατό. Ωστόσο ο 
Πλάτων διατηρώντας ταυτόχρονα και τις παραδόσεις των προσωκρατικών Ελεατών ως προς 
το ΈΝ διατύπωσε ότι το ΕΝ είναι διφυές ως ΕΝ τέλειο (ενέργεια) και ως Μονάδα εξελίσιμη
 (ύλη) εντός του οποίου ωστόσο το αρχικό ΈΝ το πλατωνικό Αγαθόν διατηρεί την 
υπερβατικότητά του σε σχέση με το όντως Όν ή Μονάδα η οποία μετέχει στο γίγνεσθαι και 
συνεπώς είναι ταυτόχρονα καλή και κακή ή ορθότερα φθαρτή και άφθαρτη. Ο δε Αριστοτέλης
 αναφέρει ότι το Όλον είναι Ουσία. Πάνω στην έννοια του καλού και του κακού ο Ηράκλειτος 
αναφέρει "Το καλό και το κακό είναι ένα και το αυτό" απόσπασμα 58 όσον αφορά το Όλον, 
ενώ όσον αφορά το ΈΝ λέει Ένα είναι το σοφό, να γνωρίσεις τον λόγο που κυβέρνησε τα 
πάντα μέσω των πάντων" στο απόσπασμα 41. Διαβάζοντας στο βιβλίο "Τέλειες ερωτήσεις 
τέλειες απαντήσεις" του Σουάμι Πραμπουπάντα σελ. 35 "Βασάμσι τζιρνάνι γιατά βιχάγια , 
που σημαίνει "Τώρα φοράς ένα πουκάμισο και όταν παλιώσει θα το πετάξεις και θα πάρεις 
άλλο" βρίσκουμε την ρήση του Ηράκλειτου που αναφέρει "αθάνατοι θνητοί , θνητοί αθάνατο" 
 "62 και "είναι τέρψη ή θάνατος για τις ψυχές να γίνονται υγρές. Τέρψη είναι η πτώση στη 
γέννηση".

Η ζωή μας γεννιέται από τον θάνατό τους και η ζωή μας γεννιέται από τον θάνατό τους  
" απόσπασμα 77. Συνεχίζοντας τον Διάλογό του ο Πραμπουπάντα στον διάλογό του (σχεδόν
 πλατωνικό) συνεχίζει λέγοντας "Τί είναι αυτό που αλλάζει το άλλο ; Τι είναι αυτό που μένει 
σταθερό; (θυμίζοντας τον διάλογο "Τίμαιο" που ρωτάει ο Σωκράτης "Τι είναι αυτό που 
υπάρχει αεί και δεν γεννήθηκε και τί εκείνο που διαρκώς γίνεται;) Συνεχίζοντας ο Σουάμι: 
Το ΆΤΜΑ (ψυχή). Από τη μία ζωή στην άλλη. Ο πραγματικός σου εαυτός. Ποιός είναι αυτός 
που μιλάει μέσα σου; Ποιός είναι αυτός που μιλάει μέσω εμού;" Πάνω σε αυτό υπενθυμίζω το
 σοφό γνωμικό των προγόνων μας ΓΝΩΘΙ Σ' ΑΥΤΟΝ σε ισορροπία πάντα με το ΜΗΔΕΝ
 ΑΓΑΝ. 
Ο Κρίσνα και το Άτμα. Ο Απόλλων και ο Διόνυσος. Το ΕΝ και τα Πολλά. Η Ύλη και η Ενέργεια. 
Το Είναι και το Μη Είναι. Η Ψυχή και ο Θεός. Εντός του Γίγνεσθαι των προσωκρατικών 
"ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΡΕΙ" που θα έλεγε και ο Ηράκλειτος. Τα πάντα μεταστοιχειώνονται σε 
διάφορες μορφές ύλης και ενέργειας και η ανθρώπινη ύπαρξη και υπόσταση είναι μέρος τους
 εμπεριέχοντας τον ανθρώπινο λόγο ως μέρος του συμπαντικού ο οποίος μετέχει μεταξύ 
φθοράς και αφθαρσίας, χρόνου και αιωνιότητας, ύλης και ενέργειας. "Όσο μακριά κι αν σε
 βγάλει ο δρόμος τα πέρατα της ψυχής δεν θα τα βρείς, τόσο βαθύ λόγο εμπεριέχει
 λέει ο Ηράκλειτος αποσπ. 45 και "Σʼ όλους τους ανθρώπους έχει δοθεί η αυτογνωσία 
και η φρόνηση 116,"στα ίδια ποτάμια μπαίνουμε και δεν μπαίνουμε είμαστε και 
δεν είμαστε" απόσπ. 49 αλλά ταυτόχρονα "αδύνατον να μπούμε δύο φορές στον ίδιο 
ποταμό" απόσπασμα 91 καθώς τα πάντα μεταβάλλονται όπως "το πυρ ζει το θάνατο της
 γης, κι ο αέρας το θάνατο του πυρός, το ύδωρ το θάνατο του αέρα και η γή του
 ύδατος Ηράκλ. απόσπ. 76.

Βάση του Ινδουισμού και των ανατολικών φιλοσοφιών τα πάντα μεταστοιχειώνονται και
 αποτελούν μία πλάνη για τον άνθρωπο (Μάγια) διότι τίποτε δεν κρατάει για πάντα και δεν 
υπάρχει αμετάβλητο, ενώ το μόνον αληθινό είναι η ουσία των πάντων το άπειρα ελκυστικό
 (Κρίσνα) είναι αυτό που υπάρχει αμετάβλητο σαν κοσμική ενέργεια (Ατμα) και σκοπός της είναι
 η επιστροφή προς την ευδαιμονία (Νιρβάνα) μέσω της διαλεκτικής μας σχέσης με τη ζωή και
 το θάνατο (Διαλογισμός) και της άσκησης / αναπνοής του αθλητισμού - άθλων (Γιόγκα/Ζέν).
 "Διόνυσος και Αΐδης εν και το αυτό" Ηράκλειτος απόσπ. 15. ΓΙΝ και ΓΙΑΝΓΚ... Ο Ηράκλειτος
 και ο Πλάτων ήταν δύο από όλους τους Έλληνες. Την "ελληνικότητα" του πολιτισμού της 
ανατολής ήρθε να ενδυναμώσει και να αναζωπυρώσει η εκστρατεία ελληνοποίησης του 
Αλεξάνδρου στην Ανατολή, όπου εκεί συνάντησε πολιτισμούς που του είπαν "κι εμείς Έλληνες
 είμαστε" και ο ίδιος συχνά τους έλεγε "Και τώρα μπορείτε να καλείστε Έλληνες". Κατά κάποιο
 παράδοξο (;;;) τρόπο συναντούμε στοιχεία και σύμβολα του ελληνικού πολιτισμού όχι μόνον
 στις Ινδίες, αλλά και στην Νότια Κίνα και στο Θιβέτ. Αν παρατηρήσουμε φυσιογνωμικά και 
πολιτισμικά την φυλή των Καλάς στο Αφγανιστάν ή την φυλή Σίκχ (Σινδούς) στα σύνορα του
 Πακιστάν θα βγάλουμε αρκετά σημαντικά συμπεράσματα. Μετά από αυτά ας σκεφτούμε τον
 ρόλο των Ταλιμπάν απέναντι στην παγκοσμιοποίηση ως πυρήνας αντίδρασης καθώς και τον 
πνευματικό ρόλο των Σούφι της βόρειας Ινδίας και του Θιβέτ στην Ασιατική Ήπειρο.

Ας μην ξεχνάμε ότι κατά την μυθολογία ο Διόνυσος μεγάλωσε στο όρος της Νύσσας (βλ. 
"Αλεξάνδρου Ανάβασις" του Αρριανού Δ/27 Ι ) αλλά και λαμβάνοντας υπʼ όψιν το ακόλουθο
 απόσπασμα του Αρριανού από τα "Ινδικά" (Ε 12) σχετικά με την καταγωγή των Σίβας ή Σίνδων
 και λαμβάνοντας υπʼ όψιν την ετυμολογική συγγένεια των Σίβας με την Ινδική Θεότητα Σίβα....: 
"Όσον αφορά τους Σίβας οι οποίοι ήταν γένος Ινδικόν επειδή ορισμένοι τους είδαν να 
ντύνονται με δέρματα, ισχυρίζονται ότι είναι υπολείμματα του στρατού εκ της εκστρατείας του
 Ηρακλέους επειδή μάλιστα οι Σίβαι φέρουν και ράβδο ώς ανάμνησιν του ροπάλου του 
Ηρακλέους". ενώ στα "Αργοναυτικά" του Ορφέως στίχος 1046 διαβάζουμε: "Επειτα τρέχοντες 
(η Μήδεια και ο Ιάσων) το ρεύμα του ποταμού Φάσι λογω ανοησιών εις το μέσο της πεδιάδος
 έφτασαν που κατοικούν οι Γυμνοί, οι Βουονόμαι, και οι αγρότες Άρκυες, επίσης και η φυλή 
των Κερκετικών υπερήφανων Σινδών". Η σημερινή φυλή των Σίντ δηλαδή.

master-lista.blogspot.gr

Πηγή: https://greek1.blogspot.com/2016/02/blog-post_40.html#ixzz4gEc4Zkpt 
®1Greek Σκέψου...δεν είναι παράνομο ακόμη 
Under Creative Commons License: Attribution 
Follow us: @1_Greek on Twitter | 1greek on Facebook

171ο ΦΥΛΛΟ ΤΗΣ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗΣ ΑΝΑΡΧΙΚΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ " ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ "

ΚΥΚΛΟΦΟΡEI το φύλλο 171 της Μηνιαίας Πανελλαδικής Αναρχικής Εφημερίδας ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ από selana019 Ακολουθεί το προλογικό σημείωμα, αυτής της έκδοσης, από τον Κύκλο Σύνταξης: To 2014 στελέχη του Συριζα διακήρυτταν την έλευση του «νέου ΕΑΜ» θέλοντας να δώσουν μ’ αυτό τον τρόπο, όχι τόσο το στίγμα των αγωνιστικών τους προθέσεων, ή των πολιτικών φιλοδοξιών τους, αλλά να διεκδικήσουν την συνέχεια ενός «ένδοξου» παρελθόντος παρ’ όλη την αναμφίβολη και ομολογημένη συντριπτική ήττα που φέρει για την αριστερά. Τρία χρόνια αργότερα βουλευτής των ΑΝΕΛ χαρακτήρισε την κυβέρνηση Συριζα-Ανελ κατοχική λέγοντας συγκεκριμένα ότι «είμαστε και εμείς κυβέρνηση κατοχής, από το 2010 υπάρχει μια ιδιότυπη κυβέρνηση κατοχής. Κάνουμε ανταρτοπόλεμο, όπως και όλες οι κυβερνήσεις». Ουδείς, είτε βουλευτής είτε υπουργός της αριστερο-δεξιάς συγκυβέρνησης, τον εγκάλεσε ουδείς τον διέψευσε, ουδείς πρότεινε την αποπομπή του. Επιστρέφοντας, επίσης, σ’ άλλα «χνάρια», όπως εκείνα του «βρώμικου» ’89 μ’ ευκολία κάποιος θα διακρίνει ορισμένους σημαντικούς λόγους της μεταπολιτευτικής νομιμοποίησης των κομμουνιστικών κομμάτων. Θα διακρίνει, όμως, και τις «εκκρεμότητες», τα σχέδια που καθυστέρησαν εξ αιτίας της αντοχής του παπανδρεϊκού Πασόκ και οδήγησαν στην πρόσκαιρη αμφισβήτηση τού μεγέθους της χρησιμότητας των κομμουνιστικών εφεδρειών του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος. Και ήρθε η περίοδος της «κρίσης», της «χρεωκοπίας», της απαξίωσης του πολιτικού συστήματος, των μνημονίων, της έλευσης του ΔΝΤ και της τρόικας, της συρρίκνωσης των πάλαι ποτέ μεγάλων σε ποσοστά κομμάτων, όπως η ΝΔ και κυρίως το Πασόκ. Κομματικοί σχηματισμοί, που εναλλάσσονταν στην εξουσία έχοντας, όμως πάντοτε στο πλάι τους την κυρίως διασπασμένη και ενίοτε ενωμένη αριστερά, η οποία αποτέλεσε διαχρονικά τον συνεγγυητή του πολιτικού συστήματος. Το «νέο ΕΑΜ» ήρθε στην εξουσία κουβαλώντας ορισμένα διόλου ευκαταφρόνητα πολιτικά εφόδια, που προφανώς υποτίμησαν ή αδυνατούσαν να αναλύσουν οι προκάτοχοί του. Το εθνικοπατριωτικό μέτωπο που συγκροτήθηκε αποδείχθηκε ότι είχε εκείνο το εύρος που του επιτρέπει ακόμη να εκπροσωπεί έναν ευρύτερο πολιτικό πόλο, όπως αποδεικνύεται: από την σταθερή και απολύτως αδιατάρακτη συμμετοχή στην κυβέρνηση των Ανελ, την σταθερή συμμετοχή στελεχών του Πασόκ, αλλά και την διακεκριμένη στήριξη ακραιφνώς καραμανλικών (πρόεδρος Δημοκρατίας Π. Παυλόπουλος, αναπληρωτής υπουργός Δικαιοσύνης Παπαγγελόπουλος). Η άνοδος, όμως, στην εξουσία του «νέου ΕΑΜ» χαρακτηρίστηκε και από την ανοιχτή στήριξη σημαντικών τμημάτων (φιλοένοπλων και μη) της λεγόμενης αντιεξουσιαστικής αριστεράς. Έτσι η αριστερά των «αγώνων» (μαζί με τα απολύτως προσαρτημένα σ’ αυτήν τμήματα του «χώρου») βρήκε το «λιμάνι», που αναζητούσε διακαώς και διαχρονικά, διαδηλώνοντας με πάθος υπέρ του «ΟΧΙ» στο περιβόητο δημοψήφισμα του Ιουλίου του 2015, βάζοντας ουσιαστικά την ταφόπλακα, όπως αποδείχθηκε, σε ένα μεγάλο μέρος των μελλοντικών αγωνιστικών κινητοποιήσεων. Το «νέο ΕΑΜ» δεν μάσησε, απλά, το κίνημα, αλλά έφτυσε και τα «κουκούτσια»… Η σιωπηλή παραχώρηση ορισμένων εξω-θεσμικών κινηματικών αρμοδιοτήτων (όταν δεν υπάγονται αφανώς ή μη στην λειτουργία κάποιων ΜΚΟ) στην διαχείριση όψεων του προσφυγικού ζητήματος, δεν αποτελεί μόνο μια χαρακτηριστική ένδειξη τού δούναι και λαβείν, αλλά και μια λειτουργική για το καθεστώς κινηματική διασύνδεση. Ο βαθμός της προσάρτησης είναι τέτοιος, που δύσκολα κρύβεται, ακόμα και όταν η προσάρτηση αυτή ενδύεται τον μανδύα της δήθεν αυθεντικής αντιπολίτευσης ή όταν επιλέγονται τα διαφημιστικά τρικ ενός αξιοθρήνητου ακτιβισμού. Θα τονίσουμε, ακόμη, έστω και αν επαναλαμβανόμαστε ότι το «νέο ΕΑΜ» από την πρώτη στιγμή ευνοούνταν από την κοινοβουλευτική σταθεροποίηση της Χρυσής Αυγής και μάλιστα ως τρίτο κόμμα, όχι μόνο επειδή αυτή η σταθεροποίηση μονιμοποιεί τις εκλογικές απώλειες τόσο της ΝΔ, όσο και του Πασόκ, και σε μικρότερο ποσοστό και του ΚΚΕ, αλλά πολύ περισσότερο επειδή εμπεδώνει μια ευρεία κοινωνική νομιμοποίηση της λογικής του εθνικοπατριωτικού μετώπου. Η απομαζικοποίηση, βέβαια, στενοχωρεί (;) τους κάθε λογής εναπομείναντες κινηματικούς ιθύνοντες, αλλά είναι απορίας άξιον, γιατί θεωρούσαν ή εξακολουθούν να θεωρούν τους χιλιάδες αγωνιστές, όχι χρόνων, αλλά δεκαετιών, κάτι σαν τα πρόβατα που ξέφυγαν από το μαντρί και είναι υποχρεωμένα να γυρίσουν πίσω στ’ όνομα του, όλο και περισσότερου, κομμουνισμού, με ολίγη γαρνιτούρα από μια κακοφτιαγμένη σάλτσα, που δεν τρώγεται με τίποτα και που την βαφτίζουν «αναρχία»… Μάϊος 2017 anarchy.gr     https://anarchypress.wordpress.com/2017/05/06/%CE%BA%CF%85%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CF%86%CE%BF%CF%81ei-%CF%84%CE%BF-%CF%86%CF%8D%CE%BB%CE%BB%CE%BF-171-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BC%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%B1%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CE%BB/ Δημοσιεύτηκε από τον χρήστη selana

AFRICAN - GREEKS.... Η ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΑΣ

African-Greeks. Απόγονοι σκλάβων στην Ελλάδα. Η μειονότητα της μειονότητας!

Posted by Βασιλική Μετατρούλου στο 2011/02/01

Νέγροι έποικοι στην απογραφή της Θεσσαλονίκης. Εικόνα και λεζάντα από ένα άρθρο του Ευάγγελου Χεκίμογλου για την απογραφή της Θεσσαλονίκης το 1913.

Απόγονοι μαύρων (νέγρων) σκλάβων στην Ελλάδα. African-Greeks, θα λέγαμε, μαύροι, όχι απλά μελαμψοί,
…αλλά νέγροι.

Παντελώς άγνωστοι. Η μειονότητα της μειονότητας!

Πόσοι, άραγε, γνωρίζουν την ύπαρξή τους; Ζουν απομονωμένοι σε χωριά της Θράκης παίζοντας «το ρόλο που οι άλλοι τους έδωσαν». Πρόκειται, κυριολεκτικά, για τη μειονότητα της μειονότητας! Είναι οι έλληνες νέγροι, που σήμερα δεν ξεπερνούν τους διακόσιους και στην πολυφυλετική Θράκη κατείχαν την τελευταία θέση στην αυστηρή «οθωμανική ιεραρχία: Τούρκοι, Πομάκοι, Γύφτοι και τελευταίοι οι (Ελληνες) Νέγροι». 
Ελάχιστοι στην υπόλοιπη Ελλάδα γνωρίζουν ότι υπάρχουν έλληνες πολίτες με νέγρικα χαρακτηριστικά. Κανένας δεν έχει ασχοληθεί μαζί τους, ούτε καν σε επιστημονική βάση, πλην ελαχίστων που μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. 
Η παρουσία τους στη χώρα μας ξεκινάει την περίοδο της Τουρκοκρατίας. Τότε εμφανίστηκαν για πρώτη φορά, ως δούλοι των μπέηδων που τους έφερναν από την Αφρική. Μετά τη λήξη της τουρκοκρατίας, αρκετοί απ’ αυτούς παρέμειναν στα χωριά της Ξάνθης. Η τοπική κοινωνία τους αντιμετώπιζε ρατσιστικά, ως απόβλητους του κόσμου. Οι γάμοι με λευκούς και λευκές ήταν μέχρι πριν από μερικά χρόνια ενδεχόμενο σχεδόν αδιανόητο.
Σήμερα, οι λίγες οικογένειες νέγρων που έχουν απομείνει στην Ελλάδα ζουν στα χωριά Εύλαλο, Αβατο, Δέκαρχο και Παλιό Εράσμιο. Οι ίδιοι γνωρίζουν ελάχιστα πράγματα για την καταγωγή τους και ασφαλώς δεν τους είναι ιδιαιτέρως ευχάριστο να θυμούνται ότι είναι απόγονοι σκλάβων. Πολλοί απ’ αυτούς αρέσκονται να λένε ότι η καταγωγή τους είναι αραβική, αλλά η κρατούσα επιστημονική άποψη είναι ότι έλκουν την καταγωγή τους από την Αφρική, κυρίως από το Σουδάν και την Αιθιοπία. Θεωρείται πολύ πιθανό ότι τους έφερε ο αιγύπτιος στρατηγός Φουάτ στην Καβάλα και από ‘κει διατέθηκαν εν συνεχεία στα τσιφλίκια των μπέηδων της Ξάνθης.
Κάποιοι απ’ αυτούς θυμούνται διηγήσεις των παππούδων τους και υποστηρίζουν ότι οι πρόγονοί τους ήθελαν να επιστρέψουν στην πατρίδα τους, αλλά οι Τούρκοι δεν τους άφηναν. Κάθε χρόνο τους έλεγαν ότι θα τους αφήσουν μόλις τελειώσει ο θερισμός. Οταν τελείωνε, εκείνοι ξεκινούσαν ανά ομάδες, αλλά λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα τούρκοι στρατιώτες τους σταματούσαν και κάτω από την απειλή των όπλων τους εξανάγκαζαν να επιστρέψουν. Αυτό επαναλήφθηκε τρία τέσσερα χρόνια, μέχρι που απελπίστηκαν και ξέγραψαν την επιστροφή.
Το 1923, μετά την αποχώρηση των Τούρκων, οι νέγροι που δεν συμπεριλήφθηκαν στις ανταλλαγές έγιναν επίσημα έλληνες πολίτες. Στο θρήσκευμα παρέμειναν μουσουλμάνοι, όπως φαίνεται και από τα ονόματα τους, που προέρχονται από τον ευρύτερο μεσανατολικό χώρο. Το 1923 έπαψαν να είναι σκλάβοι και απέκτησαν για πρώτη φορά κλήρο. Η ελληνική κυβέρνηση μοίρασε τα τσιφλίκια των Τούρκων κυρίως σε έλληνες πρόσφυγες, χωρίς να εξαιρέσει τους ντόπιους νέγρους. Εκτοτε, όμως, κανείς δεν τους λαμβάνει υπόψη και ζουν απομονωμένοι. Αντιμετωπίζουν την περιφρόνηση όλων, συμπεριλαμβανομένων των υπόλοιπων μουσουλμάνων.
Ο πρώτος επιστήμονας που ασχολήθηκε μαζί τους ήταν ο ανθρωπολόγος πρίγκιπας Πέτρος της Δανίας και της Ελλάδας, το 1953. Ηταν ένας από τους ελάχιστους επιστήμονες που έβγαλαν οι βασιλικές οικογένειες της Ευρώπης. Εκείνη την εποχή πραγματοποιούσε μια ανθρωπολογική μελέτη στη Βόρειο Ελλάδα, και ειδικά στη Θράκη. Εκεί ανακάλυψε έκπληκτος τους νέγρους και ενδιαφέρθηκε αμέσως γι’ αυτούς. Μάλιστα τους κινηματογράφισε και η ταινία αυτή πιθανόν να υπάρχει μέχρι σήμερα, ξεχασμένη ίσως σε κάποιο αρχείο στη Δανία (ο Πέτρος ενδιαφερόταν και για την έδρα της Ανθρωπολογίας στην Ιατρική Σχολή της Αθήνας, αλλά η Φρειδερίκη και ο Παύλος, που έβλεπαν ως απειλή την εγκατάσταση ενός μορφωμένου συγγενή τους στην Ελλάδα, δεν τον άφησαν). Εκτοτε, μονάχα ένας επιστήμονας έχει ασχοληθεί με τους νέγρους της Θράκης. 
Τα επαγγέλματα που ασκούν σήμερα είναι κυρίως αγροτικά, οικοδομικά ή διάφορα εποχιακά. Κανένας τους δεν έχει σπουδάσει και μέχρι σήμερα, σχεδόν όλοι, μόλις τελειώνουν το δημοτικό εγκαταλείπουν το σχολείο.
Μεικτοί γάμοι έγιναν για πρώτη φορά το 1945, σε περιορισμένη όμως έκταση, και αφορούσαν κυρίως κάποιους νέγρους που παντρεύτηκαν γυναίκες από τους Κιρτζαλήδες. Οι Κιρτζαλήδες είναι ντόπιοι από τη Ροδόπη, που παλιά τους κυνηγούσαν και οι Βούλγαροι και οι Τούρκοι. Εξαιτίας των διώξεων, πολυάριθμες ομάδες Κιρτζαλήδων κατέβηκαν προς τα παράλια της Θράκης. Κυνηγημένοι όπως ήταν και χωρίς γη, κάποιοι απ’ αυτούς «έδωσαν» τις κόρες τους κι έτσι έγιναν ορισμένες επιγαμίες με νέγρους.
Τα έθιμα των νέγρων της Θράκης είναι όμοια με τα έθιμα των άλλων λαών της περιοχής, αφού οι ίδιοι δεν έχουν διατηρήσει τα δικά τους – ούτε καν την παραδοσιακή τους μουσική, την οποία σήμερα έχουν αντικαταστήσει με «νεολαϊκά» τσιφτετέλια.

Πηγές:

Βασιλική Σιούτη – Ελληνες νέγροι Η καλύβα του μπάρμπα-Μεχμέτ, Περιοδικό «ΕΨΙΛΟΝ» της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας, Κυριακή 02 Ιουνίου 1996.
Λάμπης Παπαδόπουλος, φωτογραφικό υλικό.
Και ένα ντοκιμαντέρ στην κρατική τηλεόραση της δεκαετίας του 1990 (του οποίου δεν θυμόμαστε τους συντελεστές).

 https://xyzcontagion.wordpress.com/

http://loutrakinow.blogspot.com/2011/02/african-greeks.html