Ο ΑΔΗΣ, ΤΑ ΗΛΥΣΙΑ ΠΕΔΙΑ ΚΑΙ Ο ΠΟΣΕΙΔΏΝΑΣ

Ο Άδης, Ηλύσια πεδία και Ποσειδώνας

Οι πέντε ποταμοί του Άδη ήταν οι Αχέρων (o ποταμός της θλίψης), Κωκυτός (o ποταμός του θρήνου), Φλεγέθων (o ποταμός που έχει πύρινες φλόγες), Λήθη (o ποταμός της λησμονιάς) και Στυξ (o ποταμός του μίσους).

Η πρώτη περιοχή του Πλούτωνα περιλαμβάνει τους λειμώνες με τους ασφόδελους, που περιγράφονται στην Οδύσσεια, όπου οι σκιές των ηρώων περιφέρονται απελπισμένα μεταξύ κατώτερων πνευμάτων, που τιτιβίζουν γύρω τους σαν νυχτερίδες.

Πέρα από κει βρισκόταν το Έρεβος, που μπορεί να θεωρηθεί ως ευφημισμός του Άδη, το όνομα του οποίου προκαλούσε φρίκη. Υπήρχαν δύο πηγές, αυτή της Λήθης, όπου οι κοινές ψυχές συνέρρεαν για να σβήσουν κάθε μνήμη, και η πηγή της Μνημοσύνης, όπου αντιθέτως έπιναν οι μύστες των Μυστηρίων. 

Στο προαύλιο του οδυνηρού παλατιού του Άδη και της Περσεφόνης κάθονται τρεις κριτές του κάτω κόσμου: ο Μίνως, ο Ραδάμανθυς και ο Αιακός. Εκεί, μέρος ιερό αφιερωμένο στην Εκάτη, όπου συναντώνται τρεις δρόμοι, κρίνονται οι ψυχές και επιστρέφουν στους λειμώνες με τους ασφόδελους αν δεν είναι ούτε ενάρετες ούτε κακές, στέλνονται στον Τάρταρο αν είναι ασεβείς ή κακές, ή οδηγούνται στα Ηλύσια για να συντροφέψουν τις ηρωικές και τις ευλογημένες.

Κατά την Ελληνική Μυθολογία τα Ηλύσια Πεδία αποτελούσαν τμήμα του Άδη. Ήταν ο τελικός προορισμός της ψυχής των ηρώων και των ενάρετων.Ενώ τα Τάρταρα ήταν τόπος τιμωρίας, τα Ηλύσια Πεδία ήταν παραδείσιος τόπος με ολάνθιστα λιβάδια, όπου επικρατούσε αιώνια άνοιξη και οι πηγές της Λήθης ανάβλυζαν νέκταρ που έκανε τους νεκρούς να λησμονούν όλα τα γήινα δάκρυα και τις κακουχίες.

Εκεί βρίσκονταν κατά τον θρύλο ο Μενέλαος και η ωραία Ελένη, καθώς και ο Κάδμος και άλλοι θηβαίοι ήρωες. Κάτω από τη σκιά Μυρτιών εξασκούνταν στην ιππασία και τον στίβο ή έπαιζαν ζάρια και μουσική.

Ο Μίνως, αδερφός του Ραδάμανθυ βασίλευε στην πεδιάδα της άφιξης, εκεί που είχαν φέρει τον κοιμώμενο Κρόνο, που όντας μεθυσμένος από την πόση μελιού, είχε αιχμαλωτιστεί και δεθεί από τον Δία.

Σύμφωνα με τους Ορφικούς, ο Κρόνος βασίλευε εκεί έχοντας βασίλισσα την Ρέα.

Το Δίκρανο ή Σκήπτρο του Άδη είναι το κατεξοχήν σύμβολο της θνητότητάς μας. Δύο στοιχεία κυριαρχούν στον αποσυμβολισμό του: η ζωή και ο θάνατος. Γι’ αυτό έχει δύο αιχμές (Δίκρανον). Και παρά το γεγονός ότι στον Ορφικό Ύμνο, ο Πλούτων (Άδης), ο τρίτος αδελφός του Διός, που σημαίνει ακριβώς αυτή την έλλειψη του Θεού (Ά-δης > εκεί που δεν υπάρχει Δίας / Ζευς, εκεί που δεν υπάρχει Ζωή), αναφέρεται και αυτός ότι «έλαχε της τριτάτης (τρίτης) μοίρας», όπως και ο έτερος αδελφός του ο Ποσειδών καθώς είδαμε πιο πάνω, είναι σαφές ότι εδώ ως τρίτη μοίρα υπονοείται ο χθόνιος (επίγειος) κόσμος (χθόνα παμβασίλεια), ο κόσμος αυτός που τον μοιράζονται οι τρεις αδελφοί (Ζευς, Ποσειδών και Πλούτων), ως οι τρίτοι κατά σειράν στη διαδοχή της βασιλείας του κόσμου. 

Ο πρώτος βασιλιάς της γης ήταν ο Ουρανός (Ουρανίωνες), ο δεύτερος ήταν ο γιος του ο Κρόνος και ο τρίτος στη διαδοχή της βασιλείας ήταν ο γιος του Κρόνου, ο Ζευς, ο οποίος συμβασιλεύει μαζί με τους δύο άλλους πρεσβύτερους αδελφούς του. Γι’ αυτό, οι Ορφικοί Ύμνοι Ποσειδώνος και Πλούτωνος δε μιλούν για «βασίλειο», αλλά για «μοίρα», για διαδοχή, κληρονομιά.

Όταν οι Έλληνες προσεύχονταν στον Πλούτωνα, χτυπούσαν τα χέρια τους στο έδαφος για να είναι σίγουροι πως τους ακούει. Μαύρα ζώα, όπως πρόβατα, θυσιάζονταν προς τιμήν του. Το αίμα από τις θυσίες στον Άδη έσταζαν σε λάκκο για να τον φτάσουν. Το πρόσωπο που πρόσφερε τη θυσία έπρεπε να γυρίσει το κεφάλι του. Κάθε εκατό χρόνια λάμβαναν χώρα εορτές προς τιμή του.

Επανερχόμενοι στο Δίκρανο του Άδη (το οποίο πολύ κακώς αργότερα δαιμονοποιήθηκε και αποδόθηκε από αδαείς φανατικούς ως τα… κέρατα του Βελζεβούλ στην Κόλαση), επαναλαμβάνουμε πως το σκήπτρο αυτό έχει δύο μόνο «αιχμές», ζωή και θάνατο δηλαδή, αλλά συμβολοποιεί παράλληλα και τη δυνατότητα της θέωσης και της απαλλαγής από τη θνητότητα. Σύμφωνα με την επικρατούσα και στην αρχαία εικονογραφία και αγγειογραφία εκδοχή, οι δύο αυτές «αιχμές» του δόρατος του Πλούτωνα είναι τα δύο ανορθωμένα φτερά του αετού, της θεωμένης ψυχής, που πετά ελεύθερη και αθάνατη στον αιθέρα του Διός, καθώς, ως γνωστόν, ο αετός είναι το ιερό πουλί του Διός.

Η ΤΡΙΑΙΝΑ ΤΟΥ ΠΟΣΕΙΔΩΝΑ

Το επικρατέστερο όπλο του Ποσειδώνα, κατασκευάστηκε από τους Τελχίνες, τεχνολογικά προηγμένη θαλάσσια φυλή. Ο Ποσειδώνας τη χρησιμοποιούσε για να ανακατεύει τη θάλασσα, προκαλώντας τρικυμίες, για να την κατευνάζει, προσφέροντας καλό και ασφαλές ταξίδι στα καράβια, καθώς και για να σείει τη γη, φέρνοντας σεισμούς και σχίζοντας τη γη στα δύο.

Το όπλο του αυτό χρησιμοποίησε στις Τιτανομαχίες, ενώ στον πόλεμο με τους Γίγαντες, απέκοψε κομμάτι της Κω, με το οποίο καταπλάκωσε τον γίγαντα Πολυβώτη, δημιουργώντας έτσι την ηφαιστειογενή νήσο Νίσυρο.

Καλό θα ήταν να επισημάνουμε ότι η Τρίαινα δεν ήταν το μόνο όπλο που έφερε ο θεός.

Οι Τελχίνες, πέρα από την Τρίαινα, κατασκεύασαν για αυτόν ένα τρίγλωσσο ξίφος,με το οποίο δημιούργησε τις ενάλιες, τις θαλάσσιες νήσους,
ενώ στην Ιλιάδα, ο Όμηρος μας περιγράφει την επέμβαση του θεού υπέρ των Αχαιών,προπορευόμενος, κρατώντας στο χέρι του ένα φοβερό μακρύστομο σπαθί, ίδιο με αστραπή, το οποίο, όχι μόνον αδύνατον ήταν να το αγγίξει κανείς, αλλά και ο φόβος που προκαλούσε, κρατούσε τους άνδρες καθηλωμένους.

Παρόλα αυτά, θα παραμείνουμε στην ανάλυση της Τρίαινας, ως συμβόλου, ξεκινώντας με το τι συμβόλιζε τότε και σε τι εξελίχθηκε αργότερα.

Υλική και λειτουργική σημασία της Τρίαινας

Η Τρίαινα ήταν κυνηγετικό εργαλείο και όπλο των ψαράδων και των αλιέων, και η χρήση του δεν έχει αλλάξει ως σήμερα. Η υπεροχή της Τρίαινας απέναντι στο καμάκι είναι λειτουργική, καθώς εμποδίζει το θήραμα να κάνει κινήσεις για να ελευθερωθεί, ενώ η κατασκευή του επιτρέπει στις αιχμές να βυθιστούν μέσα στο στόχο όσο πρέπει, και όχι υπέρ του χρήσιμου. Επίσης το σχήμα της θυμίζει κουπί κωπήλατης βάρκας. Με βάση λοιπόν τη λειτουργικότητα αυτού του όπλου, θεωρήθηκε καταλληλότερο για να απεικονίσει το πρότυπο του ανθρώπου-θεού με την ιδιότητα του κυρίου των θαλασσών.

Η Τρίαινα ως σύμβολο των τεσσάρων στοιχείων

Η τρίαινα συμβόλιζε τα τέσσερα στοιχεία, έκαστο με κάθε άκρο-αιχμή της κατασκευής της.

Η Γη συμβολιζόταν με το στέλεχος της Τρίαινας, το οποίο ακουμπούσε στο έδαφος.

Το Ύδωρ, το Πυρ και ο Αήρ συμβολίζονται με τις τρεις αιχμές.

Το συμβολισμό των τεσσάρων στοιχείων τον παρατηρούμε επίσης στα τετράορα άρματα (άρματα με τέσσερα άλογα) των τριών μεγάλων θεών, Δία, Ποσειδώνα, Άδη, κατανοώντας έτσι ότι οι Μεγάλοι Θεοί ήταν αριστοτέχνες στον χειρισμό των τεσσάρων στοιχείων.

Λάβετε υπόψιν ότι, λέγοντας τέσσερα στοιχεία, η αποκωδικοποίηση δε γίνεται μόνο στο υλικό επίπεδο, μα και στο συμβολικό και ψυχολογικό, αφού το κάθε στοιχείο συμβολίζει και κάτι διαφορετικό στην υπόσταση του κόσμου μας.
Και ιδού τι εννοούμε με αυτό:

1. ΓΗ = Στερεή Κατάσταση = Ψυχολογική Λειτουργία Αίσθησης ( Ταύρος)
2. ΥΔΩΡ = Υγρή Κατάσταση = Ψυχολογική Κατάσταση Συναισθήματος (Άνθρωπος)
3. ΑΗΡ = Αέρια Κατάσταση = Ψυχολογική Λειτουργία Σκέψης και Διανόησης (Αετός)
4. ΠΥΡ = Ενεργειακή Κατάσταση = Ψυχολογική Κατάσταση Διαισθήσεως και Θείων Ιδεών (Λέων).

Ενώ την ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ τη συμπληρώνει ο ΑΙΘΗΡ, τον οποίο συναντούμε στο σημείο του ΣΤΑΥΡΟΥ.

Και η Τρίαινα έχει τα τέσσερα άκρα-αιχμές της να ενώνονται σε ένα σταυρό.

Επεξεργασία, επιμέλεια  αναδημοσιεύσεων Πλωτίνος

http://mythagogia.blogspot.gr/