ΟΙ ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΕΙΣ ΑΡΧΑΙΟΙ "ΜΑΓΙΚΟΙ¨ΚΑΘΡΕΠΤΕΣ ΤΗΣ ΚΙΝΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΙΑΠΩΝΊΑΣ

Home®1greek

Οι μυστηριώδεις αρχαίοι "μαγικοί" καθρέπτες της Κίνας και της Ιαπωνίας

 ενας ελληνας

Είναι απίστευτη η αρχαία τεχνολογία που οι επιστήμονες ανακαλύπτουν σε κάθε 

μεριά του πλανήτη μας και προσπαθούν να καταλάβουν και να αναλύσουν, πολλές

 φορές μάλιστα αποκρύπτοντας την χρήση της και το πόσο προηγμένη είναι.

Αυτή τη φορά η προσπάθειά μας για την απόδειξη των αρχαίων προηγμένων 

γνώσεων, μας οδηγεί κατ 'ευθείαν στην αρχαία Κίνα και την Ιαπωνία, όπου 

συναντάμε μερικά από τα πιο παράξενα αντικείμενα στον κόσμο - τους λεγόμενους

 «μαγικούς καθρέπτες».

Η ακριβής προέλευση των αρχαίων κινεζικών και ιαπωνικών "μαγικών" καθρεπτών

 είναι άγνωστη. Περίπου 1.200 χρόνια πριν, ένα βιβλίο με τίτλο "Record of Ancient

 Mirrors" υπήρχε ακόμη. Αυτό το βιβλίο περιείχε τα μυστικά αυτών των

 αινιγματικών αντικειμένων και τον τρόπο κατασκευής τους. Δυστυχώς, αυτό το 

βιβλίο έχει χαθεί για πάνω από χίλια χρόνια.

Σήμερα, αναρωτιόμαστε τι κρύβεται πίσω από τα μυστικά των χιλιάδων ετών

 "μαγικών" καθρεπτών που έχουν την ανατριχιαστική ικανότητα να 

προβάλλουν σχέδια στο πίσω μέρος τους, όταν φωτίζεται από το μπροστινό.

Στην αρχαία Κίνα, υπάρχει ένα είδος σπάνιου καθρέπτη που ονομάζεται t'ou 

kuand ching, που κυριολεκτικά σημαίνει «ο καθρέπτης που εκπέμπει φως ". 

Όταν ένα ισχυρό φως χτυπά την μη διακοσμημένη, γυαλισμένη μπροστινή 

επιφάνεια και ανακλάται πάνω σε ένα τοίχο ή μια οθόνη, τα μοτίβα που 

διακοσμούν το πίσω μέρος του καθρέφτη μυστηριωδώς εμφανίζονται στην 

αντανάκλαση.

Αυτά τα μυστηριώδη αρχαία αντικείμενα περιγράφονται στο πολύ ενδιαφέρον 

βιβλίο του Robert Temple "The Genius of China: 3,000 Years of Science, Discovery,

 and Invention"

«Όταν τα μαγικά κάτοπτρα κίνησαν το ενδιαφέρον και την προσοχή της Δύσης το

 1832, δεκάδες εξέχοντες επιστήμονες προσπάθησαν να ανακαλύψουν το μυστικό

 τους.



Εκατό χρόνια πριν, μια ικανοποιητική θεωρία για την μαγεία των "μαγικών 

καθρεπτών" διαμορφώθηκε από τον βρετανό κρυσταλλογράφο Sir William Bragg.

Τι ακριβώς, λοιπόν, είναι ένας μαγικός καθρέφτης;
Στο πίσω μέρος έχει χυτές χάλκινες εικόνες, σχέδια ή γραμμένους χαρακτήρες, ή 

και τα δύο. Η ανακλαστική πλευρά είναι κυρτή και αποτελείται από φωτεινό, 

λαμπερό, γυαλιστερό χαλκό, που χρησιμεύει ως καθρέφτης.

Σε πολλές συνθήκες φωτισμού, όταν κρατιέται στο χέρι, φαίνεται να είναι ένα 

απόλυτα φυσιολογικός καθρέπτης. Ωστόσο, όταν το κάτοπτρο κρατηθεί κάτω από 

το λαμπερό φως του ήλιου , η ανακλαστική επιφάνεια του μπορεί να "ιδωθεί", 

καθιστώντας δυνατή την επιθεώρηση, μέσα από την αντανάκλαση που πέφτει σε 

ένα σκοτεινό τοίχο, των γραπτών χαρακτήρων ή σχεδίων που υπάρχουν στο πίσω

 μέρος.

Κάπως, μυστηριωδώς, ο στερεός χαλκός γίνεται διαφανής, οδηγώντας στην 

κινεζική ονομασία για τα αντικείμενα, " καθρέφτες διεισδύοντος φωτός», εξηγεί ο 

Robert Temple στο βιβλίο του.

Το φαινόμενο αυτό μπορεί να ακούγεται περίεργο, διότι ο χαλκός δεν μπορεί να 

είναι διαφανής, αλλά οι αρχαίοι Κινέζοι χρησιμοποιούσαν ένα τέχνασμα. Από ένα

 έργο που ονομάζεται Dream Pool Essays, γραμμένο από τον Shen Gua, που 

δημοσιεύθηκε το 1086, μαθαίνουμε τα εξής :

"Υπάρχουν ορισμένα «κάτοπτρα διεισδύοντος φωτός » που έχουν περίπου είκοσι 

χαρακτήρες χαραγμένους πάνω τους σε ένα αρχαίο ύφος που δεν μπορεί να 

ερμηνευθεί.

Πάνω, η γυαλισμένη ανακλαστική επιφάνεια και (στην κορυφή) το διακοσμημένο 

πίσω μέρος ενός χάλκινου «μαγικού καθρέφτη». Όταν έντονο φως προβάλλεται 

στην ανακλαστική επιφάνεια και το κάτοπτρο κρατιέται έτσι ώστε το φως να 

ρίχνεται σε ένα σκοτεινό τοίχο, το διακοσμητικό μοτίβο στο πίσω μέρος γίνεται 

ορατό στην αντανάκλαση στον τοίχο. Ο καθρέφτης που παρουσιάζεται εδώ είναι 

Ιαπωνικός

Αν ένας τέτοιος καθρέφτης εκτεθεί στον ήλιο, αν και οι χαρακτήρες είναι όλοι στο 

πίσω μέρος, «περνούν μέσα » και αντικατοπτρίζονται σε ένα τοίχο π.χ ενός σπιτιού,

 όπου μπορούν να διαβαστούν πιο ευδιάκριτα....

Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί άλλα κάτοπτρα, αν και είναι εξαιρετικά λεπτά,

 δεν «αφήνουν το φως να περάσει από μέσα ».

Οι αρχαίοι πρέπει όντως να χρησιμοποιούσαν κάποια ιδιαίτερη τέχνη....

Αυτοί που αναζητούν την αιτία του φαινομένου ισχυρίζονται ότι κατά τη στιγμή που

 ο καθρέφτης χυτεύτηκε, το λεπτότερο μέρος έγινε κρύο πρώτο, ενώ το ανάγλυφο

 τμήμα του σχεδίου στο πίσω μέρος, όντας παχύτερο, έγινε αργότερα κρύο, έτσι 

ώστε ο χαλκός να σχηματίσει λεπτές ρυτίδες.

Έτσι, παρόλο που οι χαρακτήρες είναι στο πίσω μέρος, η πρόσοψη έχει αχνές 

γραμμές, τόσο αχνές που είναι αδύνατο να τις δει κανείς με γυμνό μάτι".

Όπως επισημαίνει ο Temple στο βιβλίο του, "οι λαμπερές , γυαλισμένες επιφάνειες 

του καθρέφτη κρύβουν μικρές διακυμάνσεις που το μάτι από μόνο του δεν θα 

μπορούσε να ανιχνεύσει ".

Προσεκτικά και εκτεταμένα οπτικά πειράματα που διεξήχθηκαν από Ευρωπαίους 

επιστήμονες απέδειξαν ότι οι επιφάνειες των«μαγικών» κατόπτρων αναπαράγουν 

τα σχέδια της πίσω επιφάνειας, λόγω της πολύ μικρής ανισότητας της 

καμπυλότητας ,καθώς τα παχύτερα τμήματα είναι ελαφρώς πιο επίπεδα από τα 

λεπτότερα και μερικές φορές πραγματικά κοίλα".

Το βασικό σχήμα του καθρέφτη , με το σχεδιασμό στο πίσω μέρος, χυτεύτηκε 

επίπεδο, και η κυρτότητα της επιφάνειας παρήχθηκε μετά από περίτεχνο ξύσιμο 

και σκάλισμα. Η επιφάνεια στη συνέχεια γυαλίστηκε για να γίνει λαμπερή. Οι 

πιέσεις που ασκήθηκαν από αυτές τις διεργασίες έκαναν τα λεπτότερα μέρη της 

επιφάνειας να διογκωθούν προς τα έξω και να γίνουν πιο κυρτά από τα παχύτερα 

τμήματα.

Τέλος, ένα αμάλγαμα υδραργύρου απλώθηκε πάνω από την επιφάνεια. Αυτό 

προκάλεσε περαιτέρω πιέσεις και καμπύλωση σε προτιμητέες κατευθύνσεις.

Το αποτέλεσμα ήταν ότι οι ατέλειες της επιφάνειας του καθρέπτη ταίριαξαν με τα 

μοτίβα στο πίσω μέρος, αν και ήταν πολύ λεπτά για να τις δει κανείς με γυμνό μάτι.

 Αλλά όταν ο καθρέφτης ανακλούσε το έντονο φως του ήλιου σε έναν τοίχο, με 

την προκύπτουσα μεγέθυνση της όλης εικόνας, το αποτέλεσμα ήταν να αναπαράγει

 τα μοτίβα, καθώς περνούσαν διαμέσου του στερεού χαλκού με τη μορφή ακτίνων 

φωτός ".

Παρόμοιοι μαγικοί καθρέπτες χρησιμοποιήθηκαν από ηγεμόνες της αρχαίας Ιαπωνίας,

 για να τρομάζουν τους εχθρούς τους, δημιουργώντας εικόνες από μάγους των 

βουνών και θεϊκά θηρία για τελετουργίες της λατρείας του ήλιου.

Ιάπωνες αρχαιολόγοι έχουν ανακτήσει 33 χάλκινα κάτοπτρα από ένα τύμβο σε 

σχήμα κλειδαρότρυπας στην περιοχή Yamato στην κεντρική Ιαπωνία, που 

χρονολογείται τον τρίτο αιώνα μ.Χ., εγείροντας το ζήτημα για μια μυστηριώδη 

χώρα που ονομάζεται Yamatai και την αινιγματική βασίλισσα της, Himiko.

Είναι μια εκπληκτική ανακάλυψη. Δεν υπάρχουν Ιαπωνικές πηγές που να 

αναφέρουν μια βασίλισσα που ονομάζεται Himiko.Σύμφωνα με το Εθνικό Μουσείο

 του Κιότο, τα σχέδια που είναι χαραγμένα στο πίσω μέρος ενός τέτοιου τύπου 

χάλκινου κατόπτρου που συνδέεται με την αρχαία βασίλισσα Himiko, προβάλλονται

 σε έναν τοίχο, όταν το φως του ήλιου ανακλάται από το μπροστινό μέρος.

«Κάποιος προφανώς παρατήρησε το φαινόμενο και σχημάτισε εκ προθέσεως 

καθρέφτες με αυτόν τον τρόπο. Πιστεύω ότι έχει κάτι να κάνει με την λατρεία του

 ήλιου," δήλωσε ο Ryu Murakami, επικεφαλής των επιμελητών του συμβουλίου του

 μουσείου.

Όταν το φως του ήλιου ανακλάται από την επιφάνεια του αντιγράφου ενός 

καθρέφτη Sankakubuchi Shinjukyo, τα σχέδια που είναι χαραγμένα στην πλάτη 

του, προβάλλονται σε έναν τοίχο στο Εθνικό Μουσείο του Κιότο στις 29 Ιανουαρίου

 του 2014.

Υπάρχουν ακόμα πολλά που δεν γνωρίζουμε για αυτούς τους αρχαίους

"μαγικούς" καθρέφτες και είναι αναμφισβήτητα ένα από τα πιο παράξενα

αντικείμενα στον κόσμο. Ίσως δεν θα μάθουμε ποτέ την πραγματική

σημασία τους, επειδή τα ​​αρχαία αρχεία που περιγράφουν αυτά τα

αινιγματικά αντικείμενα έχουν χαθεί για πάντα.

Έχουν..ή όπως πάντα μας κρύβουν ..κάτι;

thecuriosityofcat

Πηγή: https://greek1.blogspot.com/2014/09/blog-post_89.html#ixzz4ZiZhiZBD 
®1Greek Σκέψου...δεν είναι παράνομο ακόμη 
Under Creative Commons License: Attribution 
Follow us: @1_Greek on Twitter | 1greek on Facebook

ΟΙ ΑΝΤΡΕΣ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ

Οι άντρες στο σπίτι

Η Τζένη είναι παντρεμένη μ έναν άντρα « πολλά βαρύ », που δεν κάνει τίποτα στο σπίτι, για να βοηθήσει τη γυναίκα του στα οικιακά, παρ όλο που και οι δυο δουλεύουν όλη μέρα . 

Μια μέρα η Τζένη μπαίνει στο σπίτι, επιστρέφοντας απ τη δουλειά, και έμεινε άφωνη απ την έκπληξη : Το σπίτι ήταν συγυρισμένο, ένας σωρός ρούχα πλενόντουσαν στο πλυντήριο, ένας άλλος ήταν στο στεγνωτήριο, το φαγητό ψηνότανε στο φούρνο, το τραπέζι στρωμένο όμορφα . 
Μετά από έρευνα στο σπίτι και διακριτικές ερωτήσεις που υπέβαλε στον άντρα της, η Τζένη διαπιστώνει ότι όλη αυτή η στροφή 180 μοιρών οφειλότανε στο γεγονός ότι ο Κώστας ο άντρας της είχε διαβάσει ένα άρθρο σ ένα περιοδικό, που έλεγε ότι, αν οι γυναίκες που δουλεύουν είχαν μια βοήθεια στα οικιακά, θα έδειχναν μεγαλύτερη επιθυμία για τα ... παιχνίδια του κρεβατιού . 
Την επόμενη μέρα στη δουλειά, το πρώτο πράμα που είπε στις φιλενάδες της ήταν το να περιγράψει το προηγούμενο βράδυ . 
- Τα πάντα ήταν τέλεια, κορίτσια . Το φαγητό ήταν τέλειο, ο Κώστας μάζεψε και έπλυνε τα πιάτα μετά, δίπλωσε τα πλυμένα ρούχα, ώστε να είναι έτοιμα για το σιδέρωμα, βοήθησε τα παιδιά με το διάβασμά τους . Πραγματικά το απόλαυσα το βράδυ μας . 
- Και μετά ; και μετά ; ρωτήσανε οι άλλες , που άλλου είδους περιγραφές περιμένανε . 
- Μετά δεν έγινε τίποτα ! Ο Κώστας ήταν πολύ κουρασμένος , για να έχει όρεξη και για ερωτικά παιχνίδια ...

ΠΗΓΗ : "  http://asteiakia.gr  " 

Ο ΗΜΙΘΕΟΣ ΗΡΩΑΣ ΠΕΡΣΕΑΣ ΚΑΙ Η ΑΝΔΡΟΜΕΔΑ

Ο Ημίθεος ήρωας Περσέας και η Ανδρομέδα

Ο Ακρίσιος, ο Βασιλιάς του Άργους, είχε μία μοναχοκόρη, τη Δανάη, αλλά δεν είχε γιους ώστε να κληρονομήσουν το βασίλειο του. Η επιθυμία του να αποκτήσει ένα γιο ήταν τόσο μεγάλη, που αποφάσισε να ταξιδέψει μέχρι το μαντείο των Δελφών για να συμβουλευτεί την Πυθία.

«Όχι εσύ, Ακρίσιε, αλλά η κόρη σου Δανάη θα αποκτήσει ένα γιο. Κι αυτό το παιδί θα είναι η αιτία του θανάτου σου!» του είπε η ιέρεια του μαντείου.

Για να εμποδίσει την πραγματοποίηση του χρησμού, ο Ακρίσιος έδωσε εντολή να κατασκευαστεί μια υπόγεια φυλακή, στο κέντρο της αυλής του παλατιού του, όπου έκλεισε την όμορφη Δανάη. Μόνο η τροφός της Δανάης μπορούσε να την επισκέπτεται καθημερινά σ' αυτό το παράξενο κελί που έμοιαζε με τάφο, για να της πηγαίνει φαγητό και να τη φροντίζει.

Όμως το σχέδιο του Ακρίσιου δε στάθηκε ικανό να εμποδίσει το Δία να δει την κοπέλα και να την ερωτευτεί. Για να καταφέρει να την πλησιάσει, ο πατέρας των θεών μεταμορφώθηκε σε χρυσή βροχή που μπήκε μέσα στην υπόγεια φυλακή από μια σχισμή στη μεταλλική σκεπή της.

Έτσι, έπειτα από λίγο καιρό η Δανάη έφερε στον κόσμο ένα γιο, τον Περσέα, και με τη βοήθεια της τροφού της τον κράτησε κρυφό από τον κόσμο.

Η οργή του Ακρίσιου

Είχαν περάσει τρία με τέσσερα χρόνια, όταν μια μέρα, περπατώντας στην αυλή του παλατιού του, ο Ακρίσιος άκουσε μια παιδική φωνή κάτω από το έδαφος. Ήταν η φωνή του Περσέα, που γέλαγε χαρούμενος παίζοντας. Οργισμένος ο βασιλιάς που εξαπατήθηκε, καταδίκασε σε θάνατο την τροφό της κόρης του και ανάγκασε τη Δανάη να ομολογήσει μπροστά στο ιερό του Δία το όνομα του πατέρα του παιδιού της.

«Το όνομα του είναι Δίας» ομολόγησε η Δανάη, αλλά ο Ακρίσιος θύμωσε ακόμα περισσότερο, πιστεύοντας πως η κόρη του έλεγε ψέματα.

«Κλείστε μητέρα και παιδί σε μια λάρνακα, σφραγίστε την και πετάξτε την στη θάλασσα» διέταξε ο βασιλιάς. Έτσι κι έγινε, αλλά η λάρνακα δεν βούλιαξε. Παρασυρμένη από τα θαλάσσια ρεύματα, ταξίδεψε στο πέλαγος και έφτασε έπειτα από καιρό στη Σέριφο, ένα από τα νησιά των Κυκλάδων.

Εκεί βασιλιάς ήταν ο Πολυδέκτης. Ένας ψαράς που τον έλεγαν Δίκτη είδε τη λάρνακα να επιπλέει στο νερό και με τη βοήθεια μερικών συντρόφων του πέταξε στη θάλασσα ένα δίχτυ και την τράβηξε στη στεριά. Έτσι η Δανάη και ο Περσέας σώθηκαν από βέβαιο πνιγμό, αλλά όχι και από τις συμφορές που ήταν γραφτό να τους βρουν στο μέλλον.

Στο νησί της Σερίφου

Ο Περσέας μεγάλωσε στο νησί και έγινε ένα δυνατό παλικάρι που φρόντιζε τη μητέρα του, η οποία στο μεταξύ είχε γοητεύσει το βασιλιά Πολυδέκτη. Μια μέρα, ο βασιλιάς κάλεσε τον Περσέα σε ένα από τα συμπόσια του παλατιού ζητώντας του, όπως και με τους υπόλοιπους καλεσμένους, να του φέρει δώρο ένα άλογο.

Βέβαιος πως ο Περσέας, που είχε μεγαλώσει δίπλα σε έναν απλό ψαρά, δε θα μπορούσε να εκπληρώσει την επιθυμία του. Ο νέος, όμως, δεν πτοήθηκε και ανακοίνωσε στο Βασιλιά πως θα ερχόταν στο συμπόσιο, αλλά αντί για άλογο θα του έφερνε το κεφάλι της Μέδουσας.

Οι Γοργόνες

Η Μέδουσα ήταν μία από τις Γοργόνες, τις τρείς τρομακτικές αδελφές με μορφή τεράτων. Στα χέρια τους είχαν νύχια αρπακτικού, στο κεφάλι τους αντί για μαλλιά ζωντανά φίδια και στην πλάτη χρυσά φτερά που τους επέτρεπαν να πετούν. Τα μάτια τους, με βλέμμα ανατριχιαστικό, μεταμόρφωναν σε πέτρα όποιον θνητό τα κοιτούσε. Από τις τρείς αδελφές η μόνη θνητή ήταν η Μέδουσα.

Όταν ο Περσέας ξανασκέφτηκε την υπόσχεση που τόσο απερίσκεπτα είχε δώσει στο βασιλιά, ρίγησε. Ήταν υποχρεωμένος να τηρήσει την υπόσχεση του, αλλά δεν είχε ιδέα πώς θα τα κατάφερνε! Σκεπτικός, άρχισε να περπατά κατά μήκος της ακτής του νησιού. Είχε φτάσει στην άκρη της ακτής, αλλά ακόμα δεν είχε βρει τη λύση. Αποκαμωμένος, κάθισε σ' ένα βράχο και έβαλε τα κλάματα.

«Αλίμονο, πώς θα βρω τις Γοργόνες; Και με τι τρόπο θα καταφέρω να πιάσω την τρόμερή Μέδουσα;» αναρωτιόταν. Ο πρώτος από τους θεούς που βοήθησε τον Περσέα ήταν ο Ερμής, ο αγγελιαφόρος των θεών. «Οι Γοργόνες ζουν στην άλλη άκρη του Ωκεανού, κοντά στους κήπους των Εσπερίδων, εκεί όπου αρχίζει το Βασίλειο της Νύχτας» είπε ο Ερμής προσφέροντας στον Περσέα ένα κοφτερό ξίφος.

Μόλις έφυγε ο Ερμής, μπροστά στα έκπληκτα μάτια του Περσέα εμφανίστηκε η Αθηνά, που τον οδήγησε στις Ναιάδες, τις Νύμφες του υγρού στοιχείου, που κατοικούσαν στο νησί, σε μια σπηλιά εκεί κοντά. «Μόνο εσείς μπορείτε να βοηθήσετε τον Περσέα» τις παρακάλεσε η Αθηνά.

Αμέσως, οι Ναιάδες έσπευσαν να βοήθησουν το νέο. Η μία του έδωσε ένα ζευγάρι φτερωτά σανδάλια, η άλλη του φόρεσε στο κεφάλι το κράνος του Άδη που έκανεαόρατο όποιον το φορούσε, ενώ η τρίτη του έδωσε ένα σακί μέσα στο οποίο θα έπρεπε να βάλει το κομμένο κεφάλι της Μεδούσας.

Ο θάνατος της Μέδουσας

Ο Περσέας ξεκίνησε αμέσως το ταξίδι του. Ελαφρύς σαν πούπουλο χάρη στα φτερωτά του σανδάλια, μπορούσε να πετάει ψηλά στον αέρα. Διέσχισε με ευκολία τον Ωκεανό και έφτασε γρήγορα στα σύνορα του βασιλείου της Νύχτας. Εκεί, στις υπόγειες στοές μιας μυστηριώδους σπηλιάς, που τη φυλούσαν οι Γραίες, κρύβονταν οι εφιαλτικές Γοργόνες.
(Περσέας και Μέδουσα. Αττικό βάζο του 460 π.Χ. - Μουσείο Μονάχου, Γερμανία)

Οι Γραίες, κόρες κι αυτές, όπως και οι Γοργόνες, του θαλασσινού θεού Φόρκη, ήταν τρεις θεές με μορφή γερασμένων γυναικών. Φαλακρές από τότε που γεννήθηκαν, είχαν ένα μόνο δόντι και ένα μόνο μάτι, που το δανείζονταν με τη σειρά. Για το λόγο αυτό, φυλούσαν την είσοδο της σπηλιάς μία κάθε φορά και ποτέ όλες μαζί.

Τη στιγμή, μάλιστα, που η μία από τις Γραίες έβγαζε το μάτι για να το παραδώσει στην επόμενη ήταν και οι τρεις τους τυφλές. Ο Περσέας φόρεσε το κράνος του Άδη που τον έκανε αόρατο, πλησίασε τις θεές και, τη στιγμή που το μοναδικό τους μάτι άλλαζε χέρια, το άρπαξε σαν αστραπή. «Θα σας επιστρέψω το μάτι σας, αν μου δείξετε πού κρύβονται οι Γοργόνες» απάντησε αποφασιστικά ο Περσέας στις τρεις γριές που άρχισαν να διαμαρτύρονται.

Αφού πήρε την απάντηση που ήθελε, ξεκίνησε το ταξίδι του μέσα στη σπηλιά, με την προστασία της Αθηνάς, που τον ακολουθούσε σιωπηρά. Περπάτησε αρκετή ώρα μέσα στο λαβύρινθο με τις υπόγειες σήραγγες, ώσπου έφτασε στην κρυψώνα των Γοργόνων, που κοιμόνταν ανυποψίαστες.

Πλησίασε τη Μέδουσα και, κοιτάζοντας την αντανάκλαση της στην ασπίδα της Αθηνάς, ώστε να αποφύγει το θανατηφόρο βλέμμα της, σήκωσε το σπαθί του και με μια γρήγορη κίνηση έκοψε το φοβερό κεφάλι.

Πήγασος, το φτερωτό άλογο

Από το άψυχο σώμα της τερατώδους Μέδουσας δεν έτρεξε μόνο αίμα. Από τον ακέφαλο λαιμό της πετάχτηκε ένα φτερωτό άλογο, ο Πήγασος, και ένας γίγαντας, ο Χρυσάορας. Ο Περσέας, αφού έβαλε το κομμένο κεφάλι της Μέδουσας στο σακί του, ανέβηκε στη ράχη του φτερωτού Πήγασου και πέταξε μακριά από τη σπηλιά.

Οι άλλες δύο Γοργόνες, που στο μεταξύ είχαν ξυπνήσει, Βλέποντας το ακέφαλο σώμα της αδελφής τους, πήραν στο κυνήγι τον Περσέα. Έτρεξαν οργισμένες έξω από τη σπηλιά και συνέχισαν την καταδίωξη στον ουρανό. Όμως ο Περσέας, φορώντας το κράνος του Αδη, έγινε αόρατος και κατάφερε να τους ξεφύγει και να εξαφανιστεί.

Ανδρομέδα

Στον δρόμο της επιστροφής του από την Σέριφο, ο Περσέας πέρασε από την Αιθιοπία. Εκεί, αντίκρισε μια πανέμορφη κοπέλα αλυσοδεμένη πάνω σε ένα βράχο, την Ανδρομέδα, κόρη του βασιλιά Κηφέα και της Κασσιόπειας. Η μητέρα της κοπέλας, περήφανη για την ομορφιά της, είχε τολμήσει να ανταγωνιστεί τις Νηρηίδες.

Εκείνες, θυμωμένες, έτρεξαν στον πατέρα τους, τον Ποσειδώνα, για να εκδικηθεί την προσβολή. Ο θεός, οργισμένος, έστειλε ένα φοβερό δράκο που γεννήθηκε από τα αφρισμένα κύματα, για να καταστρέψει την Αιθιοπία. Ο βασιλιάς της χώρας, απελπισμένος, έτρεξε στο μαντείο του Άμμωνα για να ζητήσει βοήθεια.

«Η κόρη του Κηφέα και της Κασσιόπειας, η Ανδρομέδα, πρέπει να θυσιαστεί για να σταματήσει η συμφορά» ήταν ο τρομερός χρησμός που έδωσε το μαντείο.

Έτσι, η κοπέλα δέθηκε πάνω στο βράχο για να την κατασπαράξει το θαλάσσιο τέρας του Ποσειδώνα, και εκεί την είδε για πρώτη φορά ο Περσέας. «Θα ελευθερώσω την κόρη σας, αν μου υποσχεθείτε ότι θα μου δώσετε το χέρι της» είπε ο Περσέας στους γονείς της κοπέλας.

Έχοντας ακόμα μαζί του τα θεϊκά όπλα που του είχαν δώσει οι Νύμφες, δε δυσκολεύτηκε καθόλου να σκοτώσει το δράκο. Όμως ο Φινέας, αδελφός του Κηφέα, που είχε βάλει σκοπό να παντρευτεί εκείνος την Ανδρομέδα, επιτέθηκε στον Περσέα για να τον εξοντώσει.

Εκείνος, όμως, χρησιμοποιώντας το κεφάλι της Μέδουσας με το θανατηφόρο βλέμμα, μεταμόρφωσε σε πέτρα το Φινέα και τους στρατιώτες του. Ελεύθερος και με την όμορφη Ανδρομέδα στο πλευρό του, ο Περσέας μπορούσε πλέον να επιστρέψει στη Σέριφο.

Η επιστροφή στη Σέριφο


Όταν έφτασε στο νησί, ο Περσέας χρησιμοποίησε για άλλη μια φορά τις μαγικές δυνάμεις της Μέδουσας ώστε να γλιτώσει τη μητέρα του Δανάη από την ενοχλητική πολιορκία του βασιλιά Πολυδέκτη. Ο ήρωας έβγαλε από το σακί του το κομμένο κεφάλι της Γοργόνας και το κράτησε μπροστά στα μάτια του βασιλιά, ο οποίος μεταμορφώθηκε αμέσως σε πέτρα.

«Από εδώ και μπρος βασιλιάς τηε Σερίφου θα είναι ο Δίκτης» ανακοίνωσε ο Περσέας, ανταμείβοντας έτσι τον άνθρωπο που του είχε σώσει κάποτε τη ζωή και τον είχε μεγαλώσει σαν πατέρας. Ο Ερμής, που είχε τόσο βοηθήσει τον Περσέα στις περιπέτειες και τα κατορθώματα του, ανέλαβε να επιστρέψει στις Ναϊάδες τα μαγικά αντικείμενα που τους ανήκαν: τα φτερωτά σανδάλια, το σακί και το κράνος του Άδη. Ο Περσέας εμπιστεύτηκε στην Αθηνά το κεφάλι της Μέδουσας, το οποίο η θεά τοποθέτησε στο κέντρο , της ασπίδας της.

Οι περιπέτειες του Περσέα, όμως, δεν είχαν φτάσει στο τέλος τους. Ο χρησμός που τόσα χρόνια πριν είχε προβλέψει το χαμό του παππού του Ακρίσιου δεν είχε ακόμα επαληθευτεί.

Η επιστροφή στο Άργος

Ο Περσέας φλεγόταν από την επιθυμία να επιστρέψει στην πατρίδα του, το Άργος. Ο βασιλιάς Ακρίσιος, μαθαίνοντας τις προθέσεις του εγγονού του, εγκατέλειψε την πόλη και κατέφυγε στη Λάρισα ελπίζοντας να αποφύγει την εκπλήρωση του φοβερού χρησμού.

Ο Περσέας, που ήταν ήδη στο δρόμο για το Άργος ταξιδεύοντας με τη γυναίκα του, την Ανδρομέδα, αποφάσισε να πάει στη Λάρισα, για να λάβει μέρος στους αγώνες που διοργάνωνε ο βασιλιάς της πόλης προς τιμήν του πατέρα του. Επέλεξε τη δισκοβολία, πήρε θέση στον αγωνιστικό χώρο και έριξε με όλη του τη δύναμη το δίσκο όσο πιο μακριά μπορούσε.

Το βαρύ αντικείμενο, όμωε, ξέφυγε από την πορεία του και χτύπησε έναν από τους θεατές στο κεφάλι σκοτώνοντάς τον στη στιγμή. Ο άτυχος θεατής δεν ήταν άλλος από τον Ακρίσιο. Έτσι, ο ηλικιωμένος γεμόνας του Αργους σκοτώθηκε από το χέρι του εγγονού του, όπως ακριβώς είχε προβλέψει το μαντείο των Δελφών χρόνια πριν.

Ανάμεσα οτ' αστέρια του ουρανού

Ο Περσέας δε δέχτηκε να στεφθεί νέος βασιλιάς του Άργους. Ο πόνος του για το χαμό του παππού του, που ο ίδιος προκάλεσε άθελα του, ήταν αβάσταχτος. «Θα γίνω βασιλιάς της Τίρυνθας, στη θέση του εξαδέλφου μου Μεγαπένθη, ο οποίος με τη σειρά του θα γίνει Βασιλιάς του Άργους.» αποφάσισε ο Περσέας.

Από τον ευτυχισμένο γάμο του με την Ανδρομέδα, ο Περσέας απέκτησε πολλά παιδιά, από τα οποία ήταν γραφτό να γεννηθούν πολλοί και σημαντικοί ήρωες, ανάμεσα τους και ο Ηρακλής. Στο τέλος της επίγειας ζωής τους, οι δύο σύζυγοι τιμήθηκαν ως ημίθεοι και έγιναν αστερισμοί.

Ο Περσέας και η Ανδρομέδα στέλνουν πλέον τη λάμψη τους στον κόσμο από τον ουρανό, διατηρώντας ζωντανές στη μνήμη των ανθρώπων τις θαυμαστές τους περιπέτειες.


master-lista

ΟΙ ΑΙΓΥΠΤΙΟΙ, ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΘΕΟΙ ΤΟΥΣ

Οι Αιγύπτιοι, οι Έλληνες και οι Θεοί τους

Ο Πλούταρχος στο έργο του «Περί Ίσιδος και Οσίριδος» μας δηλώνει ότι η θεά Ίσις συμβολίζει το άστρο του Κυνός Σείριον ή Σώθιν «Εγώ ειμί η εν τω άστρω τω Κυνί επιτέλλουσα, κατακολουθών τω Ωρίωνι τω αστερισμώ του Οσίριδος» (Δαμάσκιος παρά Hopner). «Υπό των Ελλήνων (συνεχίζει ο Πλούταρχος) Κύων καλείται η ψυχή της Ίσιδος, Σώθις δε υπό των Αιγυπτίων, Ωρίων δε, η ψυχή του Ώρου, η δε ψυχή του Τυφώνος, Άρκτος. Οι δε ψυχές τους λάμπουν ως άστρα στον ουρανό.
Επί πλέον αναφέρει «τον Θεό Όσιρι, ως στρατηγό και πλοίαρχο του Κανώβου, το οποίον πλοίο, ονομάζουν οι Έλληνες «ΑΡΓΩ». Ο αστερισμός Της Αργούς, δεν απέχει μακριά από τους αστερισμούς του Ωρίωνος και του Κυνός, από τους οποίους ο πρώτος εθεωρείτο ως ο ιερός αστερισμός του Ώρου και ο δεύτερος της Ίσιδος».

Ο Πλούταρχος εξηγεί, ότι όλα τα ονόματα των Αιγυπτίων Θεών είναι Ελληνικά, και τα μετέφεραν στην Αίγυπτο, από την Ελλάδα οι εκάστοτε μεταναστεύσαντες Έλληνες. Επί πλέον (ο Πλούταρχος) ως ιερέας του Απόλλωνος στους Δελφούς, μας φανερώνει ότι η θεά Αθηνά και η Ίσις, είναι το ίδιο πρόσωπο, η ίδια θεότης με διαφορετικό όνομα. Καθώς και ο θεός Ώρος ταυτίζεται υπό των Ελλήνων με τον Απόλλωνα. Δηλαδή οι (αρχαίοι) Αιγύπτιοι και οι Έλληνες είχαν τους ίδιους Θεούς με διαφορετικά ονόματα και αυτό μας υποδεικνύει κοινή καταγωγή μεταξύ τους.

ΦΟΙΝΙΚΑΣ. ΤΟ ΜΥΘΙΚΟ ΠΟΥΛΙ ΚΑΙ Ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΟΥ.

 Η Φιλική Εταιρεία χρησιμοποίησε τον Φοίνικα ως σύμβολο του Ελληνικού κράτους που ξαναγεννιέται από τη στάχτη του. Ο Α. Υψηλάντης στη σημαία του Ιερού Λόγου και ο Καποδίστριας τον καθιέρωσε επίσημο έμβλημα του κράτους και το απεικόνισε πάνω στα νομίσματα και τις σφραγίδες. Από τον Ησίοδο τον -8ο αιώνα, έχουμε την αρχαιότερη αναφορά για τον Φοίνικα, που τον ταυτίζει με τον ήλιο και τον Θεό Απόλλωνα. Κατά τον Ηρόδοτο είχε το μέγεθος του αετού και πούπουλα χρυσοκόκκινα (βιβλ. 2,73). Κάθε 500 χρόνια ερχόταν από την Αραβία στην Ηλιούπολη της Αιγύπτου, μεταφέροντας το νεκρό πατέρα του, τον οποίο τύλιγε σε σχήμα αβγού μέσα σε σμύρνα και τον έθαβε στο ιερό του Ήλιου. Ο Έλληνας ιστορικόςΗρόδοτος, λέει: «Δεν έχω δει ποτέ αυτό το πουλί παρά μόνο σε εικόνες. Μέρη του φτερώματός του έχουν το χρυσό χρώμα και άλλα βαθυκόκκινο και μοιάζει στο περίγραμμα και τις διαστάσεις με αετό. Το πουλί αυτό μοιάζει με μεγάλο αετό ή με ερωδιό με χρυσό και κόκκινο φτέρωμα αν και ο κινέζικος έχει πέντε χρώματα. Του δίνουν πολλές ηλικίες, 500 , 540 , 1000 , 1461 , 12.994 χρόνια. Αυτός είναι ο Φοίνικας που γνωρίζουμε, το πουλί που αναγεννάτε μέσα από τις στάχτες του». Ο Φοίνικας δεν ζει με φρούτα ή λουλούδια, αλλά με μία υγρή κολλώδη ουσία, όπως το ρετσίνι, που ευωδιάζει λιβάνι. Μύρα η κομμιοφόρος. Κατά τονΠλίνιο ένας μόνο Φοίνικας υπάρχει σολόκληρο τον κόσμο. Όταν γερνά, κατασκευάζει φωλιά με κλαδιά αρωματικών φυτών, τη γεμίζει με αρώματα και πεθαίνει καιόμενος μέσα σ αυτή. Από τη στάχτη του ξαναγεννιέται και μεταφέρει τα λείψανα της προηγούμενης υπάρξεώς του μαζί και της φωλιάς του στην πόλη του Ήλιου για ταφή. Ο Πλίνιος ο πρεσβύτερος γράφει ότι: «Ο Φοίνικας ζούσε 1.460 έτη και οι ενδείξεις της επιστροφής του δίνονταν από τις κινήσεις των αστέρων». Ο Πλατωνικός ΦιλόσοφοςΚέλσιος, στο έργο του «Αληθής Λόγος», μας λέει: Ένα πουλί της Αραβίας, ο Φοίνικας, κουβαλά στην Αίγυπτο τον νεκρό πατέρα του τυλιγμένο σε σμύρνα (βαλσαμόδεντρο) και τον αποθέτει στο τέμενος του ήλιου.

Ο Οβίδιος μας λέει, ο Φοίνικας έρχεται από την Ασσυρία, αλλά αυτό το πουλί εμφανίζεται σε πολλά μέρη του κόσμου. Όλα αυτά τα πουλιά έχουν ταυτιστεί με τον ήλιο και μοιάζουν πολύ στο πουλί που περιγράφει ο Οβίδιος. Ο Οβίδιος στο έργο του «Μεταμορφώσεις» γράφει τα εξής για τον Φοίνικα: «Ο Φοίνικας, όπως τον ονομάζουν οι Έλληνες, είναι ένα μυθικό πουλί, που αναγεννάτε από την τέφρα του. Είναι ένα ιερό πουλί που έρχεται πάντα από την ανατολή και φέρνει τον πατέρα του βαλσαμωμένο μέσα σε μια σφαίρα γεμάτη μύρο και πηγαίνει και την αφήνει μέσα στον ναό του Ηλίου της Ηλιούπολης. Εκεί χτίζει και την φωλιά του στην πέτρα του ηλίου, και από εκεί χανόταν μέσα στις φλόγες όταν ήθελε να φύγει. Οι Αιγύπτιοι ονόμαζαν το πουλί αυτό «Μπενού» και το ταύτιζαν με τον θεό Ατούμ, θεό της δημιουργίας, κατόπιν με τον Ρα και τέλος με τον Όσιρι. Τα κείμενα των πυραμίδων τοποθετούν το γεγονός της δημιουργίας και των Ζεπ Τεπί (θεοί) στην Ηλιούπολη, στον «Ναό του Φοίνικα».

Σύμφωνα με την παράδοση, ο Φοίνικας, αυτό το εξαίσιο πουλί, εμφανίζεται σαν από θαύμα πάντα από τον ανατολικό ορίζοντα κατά την διάρκεια παγιωμένων σημείων του ουρανού, για να αναγγείλει την αρχή μιας νέας κοσμικής εποχής. Επέστρεφε στην Ηλιούπολη αναγεννημένος κάθε 1.460 χρόνια, όταν έκλεινε ο Σωθικός (Σειριακός) κύκλος, ο οποίος και ονομαζόταν «Ιδανικό Νέο Έτος» και συνέπιπτε με την ηλιακή αύξηση του Σειρίου.

Οι περισσότεροι σύγχρονοι ερευνητές της αρχαίας αιγυπτιακής θρησκείας αναφέρουν ότι τα μυστήρια της Αιγύπτου ή «Μυστήρια του Όσιρι» θεσπίστηκαν από τον Ερμή τον Τρισμέγιστο, που ήταν παιδαγωγός του Όσιρι. Σχεδόν όλες οι πληροφορίες για τα αιγυπτιακά Μυστήρια προέρχονται από τον Έλληνα ιστορικό Ηρόδοτο. Έδρα των αιγυπτιακών μυστηρίων ήταν η πόλη Άβυδος, με τον μεγαλοπρεπή ναό του θεού «Ήλιου – Ρα». Όμως τα πιο μεγάλα και τα πιο ιερά μυστήρια της αιγυπτιακής θρησκείας ήταν τα «Μυστήρια του Φοίνικα» στην Ηλιούπολη. Ο Φοίνικας ήταν ένα ιερό πουλί γνωστό σαν «Πνεύμα του Αναστημένου Όσιρι», το οποίο, σύμφωνα με τις θρησκευτικές δοξασίες της Αιγύπτου, ζούσε στον αστερισμό του Σειρίου. Ήταν το θεϊκό σύμβολο του Όσιρι και δήλωνε την αναγέννηση, η οποία άρχιζε από το «Μέγαρο του Φοίνικα» της Ηλιούπολης, όπως αναφέρουν τα κείμενα της πυραμίδας Τεξτς. Ο Γερμανός φιλόλογος Αδόλφος Έρμαν αναφέρει τα εδάφια των ταφικών μνημείων στα οποία είναι γραμμένα τα εξής: «Η ψυχή του Όσιρι κατοικεί στο πουλί Μπενού (Φοίνικας)». Ο ίδιος ο Όσιρις λέει: «Είμαι ο μεγάλος Φοίνικας που είναι το Ένα. Είμαι ο Όσιρις που έρχομαι από τον Σείριο. Είμαι ο επιβλέπων των πάντων».

Ο Πλούταρχος εξηγεί, ότι όλα τα ονόματα των Αιγυπτίων Θεών είναι Ελληνικά, και τα μετέφεραν στην Αίγυπτο, από την Ελλάδα οι εκάστοτε μεταναστεύσαντες Έλληνες. Επί πλέον (ο Πλούταρχος) ως ιερέας του Απόλλωνος στους Δελφούς, μας φανερώνει ότι η θεά Αθηνά και η Ίσις, είναι το ίδιο πρόσωπο, η ίδια θεότης με διαφορετικό όνομα. Καθώς και ο θεός Ώρος ταυτίζεται υπό των Ελλήνων με τον Απόλλωνα. Δηλαδή οι (αρχαίοι) Αιγύπτιοι και οι Έλληνες είχαν τους ίδιους Θεούς με διαφορετικά ονόματα και αυτό μας υποδεικνύει κοινή καταγωγή μεταξύ τους. Ο Πλούταρχος στο έργο του «Περί Ίσιδος και Οσίριδος» μας δηλώνει ότι η θεά Ίσις συμβολίζει το άστρο του Κυνός Σείριον ή Σώθιν «Εγώ ειμί η εν τω άστρω τω Κυνί επιτέλλουσα, κατακολουθών τω Ωρίωνι τω αστερισμώ του Οσίριδος» (Δαμάσκιος παρά Hopner). «Υπό των Ελλήνων(συνεχίζει ο Πλούταρχος) Κύων καλείται η ψυχή της Ίσιδος, Σώθις δε υπό των Αιγυπτίων, Ωρίων δε, η ψυχή του Ώρου, η δε ψυχή του Τυφώνος, Άρκτος. Οι δε ψυχές τους λάμπουν ως άστρα στον ουρανό. Επί πλέον αναφέρει «τον Θεό Όσιρι, ως στρατηγό και πλοίαρχο του Κανώβου, το οποίον πλοίο, ονομάζουν οι Έλληνες ΑΡΓΩ». Ο αστερισμός Της Αργούς, δεν απέχει μακριά από τους αστερισμούς του Ωρίωνος και του Κυνός, από τους οποίους ο πρώτος εθεωρείτο ως ο ιερός αστερισμός του Ώρου και ο δεύτερος της Ίσιδος». Ο Όσιρις, εξομοιώθηκε με πολλές θεότητες του Ελληνικού πάνθεου, κυρίως δε με τον Διόνυσο και τον Άδη. Όντας αρχικά θεός της φύσης, ενσάρκωση του πνεύματος της βλάστησης, που πεθαίνει κατά το θερισμό και αναγεννάται όταν φυτρώνει ο σπόρος, ο Όσιρις λατρεύθηκε σε ολόκληρη την αρχαία Αίγυπτο ως θεός των νεκρών. Ο Όσιρις μαζί με τον Σέραπη χαρακτηρίζονταν Άζωνοι θεοί.

Σύμφωνα με πανάρχαιες παραδόσεις όλων των ιστορικών λαών του πλανήτη, οι Θεοί μας, τα ουράνια όντα, επιστρέφουν σε τακτά χρονικά διαστήματα, κάθε 13.000 χρόνια στην αρχή ή στο τέλος ή και στο μέσον του ζωδιακού κύκλου, που διαρκεί 25.920 χρόνια. Σύμφωνα με μαρτυρίες αρχαίων ιστορικών, που αναφέρονται στο «Ημερολόγιο της Πέτρας» που υπήρχε στην επικάλυψη της μεγάλης πυραμίδας, προκύπτει ότι ο νέος «Κύκλος του Φοίνικα» συμπίπτει με το κλείσιμο της ζωδιακής τροχιάς της Γης, στις 21-12-2012 του ισχύοντος σήμερα ημερολογίου.

Πηγές:

 Αιθηρόη , 

 E R E B U S – Windows Live , 

Ελληνική Ελεύθερη Εγκυκλοπαίδεια,

 Περιοδικό «Ιερά Ελλάς

Πηγή

http://kastamonitis.blogspot.gr/

ΟΙ 13 ΠΥΛΕΣ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ ΠΟΥ ΟΔΗΓΟΥΝ ΣΤΟΝ " ΚΑΤΩ ΚΟΣΜΟ "

Αυτές είναι οι 13 ΠΥΛΕΣ στον πλανήτη που οδηγούν…στον “Κάτω Κόσμο” !! (φωτο)

Δείτε 13 πραγματικά σημεία πάνω στον πλανήτη μας που οι άνθρωποι… πίστευαν -και κάποιοι ακόμα πιστεύουν- οδηγούν στον Κάτω Κόσμο.

1. Πλουτώνειον, Ιεράπολη, Μικρά Ασία

Η αρχαία ελληνική πόλη της Ιεράπολις της Φρυγίας, κοντά στο σημερινό Pamukkale της Τουρκίας, ήταν αφιερωμένη στον Άδη, το θεό των νεκρών. Αν και το μέρος ανακαλύφτηκε το 1965, μόλις φέτος οι αρχαιολόγοι ανακοίνωσαν την σημασία του μέρους.

Τα ίδια αέρια που θερμαίνουν τις φημισμένες ιαματικές πηγές του Pamukkale προέρχονται από μια σπηλιά κάτω από το Πλουτώνειον, και επειδή οι ​​ατμοί είναι τοξικοί, οι κάτοικοι της Ιεράπολης πίστευαν ότι είχαν σταλεί από τον Πλούτωνα τον ίδιο και η περιοχή πιστευόταν πως ήταν η είσοδος του κάτω κόσμου. Πιστοί ερχόντουσαν από όλο τον -τότε- κόσμο και

2.Fengdu, Κίνα

Η 2.000 χρόνων Fēngdū Xiàn (Πόλη των Φαντασμάτων), που βρίσκεται στον δήμο Chongqing, εδώ και πολλά χρόνια πιστεύεται ότι είναι ο τόπος όπου οι νεκροί σταματούν καθώς μεταβαίνουν στη μετά θάνατον ζωή. Ένας θρύλος από τη δυναστεία Χαν αναφέρει δυο αυτοκρατορικούς υπαλλήλους, τον Wang Fangping και τον Yin Changsheng, οι οποίοι εγκατέλειψαν την Αυλή για α ασκηθούν στον Ταοϊσμό στην πόλη Fengdu και έγιναν αθάνατοι. Τα ονόματα τους, αν συνδυαστούν ακούγονται σαν «Βασιλιάς της Κόλασης», και έτσι ο Ming Shan, ο λόφος που βλέπει το Fengdu, έγινε γνωστός ως η κατοικία του Tianzi, του Βασιλιά της Κόλασης. Ενώ το Fengdu είναι πολύ παλιό, μερικά από τα συμβολικά του μέρη κατασκευάστηκαν πρόσφατα. Για παράδειγμα, το Last Glance στο Home Tower, η τελευταία θέα που βλέπουν τα φαντάσματα πριν αφήσουν αυτόν τον κόσμο κατασκευάστηκε το 1985.

3. Ηφαίστειο Masaya, Νικαράγουα

Οι Αβορίγινες του Masaya στη σημερινή Νικαράγουα δεν πίστευαν ότι η καλδέρα ήταν είσοδος για την μεταθανάτια ζωή, αλλά υπάρχει μια τοπική παράδοση που αναφέρει ότι το ηφαίστειο ήταν θεός και ότι ζούσε μια μάγισσα μέσα στον πύρινο λάκκο. Οι Ισπανοί εξερευνητές όμως που έφτασαν τον 16ο αιώνα -και δεν ήξεραν πολλά από ηφαίστεια- το συνέδεσαν με δραστηριότητα του διαβόλου. Το 1529, ο Fray Francisco de Bobadilla, του τάγματος Mercedarian, κράτησε έναν σταυρό στο ηφαίστειο, ελπίζοντας να εξορκίσει αυτό που πίστευε πως ήταν το «στόμα της κόλασης». Και δεν ήταν ο μόνος που έκανε κάτι τέτοιο. Όμως , ο Friar Juan de Torquemada δημοσίευσε μια θεολογική ανάλυση του Masaya και άλλων ηφαιστείων το 1615, υποστηρίζοντας ότι ήταν γελοίο να αντιμετωπίζουν τα ηφαίστεια ως πύλες της κολάσεως. Μεταξύ των επιχειρημάτων του ήταν ότι, μιας και οι ψυχές είναι ασώματες, η κόλαση δεν έχει ανάγκη από φυσική στόματα.

4. Οι Επτά Πύλες της Κολάσεως, ΗΠΑ

Ένας τοπικός θρύλος αναφέρει ότι στα δάση του Trout Run Road στο Hellam της Πενσυλβάνια βρίσκονται οι Επτά Πύλες της Κολάσεως. Το Hellam δεν είναι το μόνο μέρος των ΗΠΑ που φημολογείται ότι φιλοξενούν κάποια πύλη προς την κόλαση. Οι αστικοί μύθοι ισχυρίζονται ότι υπάρχουν σε οχετούς στο Clifton του Νιου Τζέρσεϊ και στο Νεκροταφείο του Stull στο Κάνσας. Μερικοί επαγγελματίες βουντού ισχυρίζονται ότι οι Επτά Πύλες της Guinee, οι οποίες οδηγούν στη μετά θάνατον ζωή των παραδόσεων βουντού, μπορούν να βρεθούν σε διάφορα μέρη της Νέας Ορλεάνης.

5. Lacus Curtius, Ρώμη, Ιταλία

Σήμερα, αυτός ο λάκκος στην Ρωμαϊκή Αγορά, αν και δεν του φαίνεται, αλλά όπως αναφέρει ο Ρωμαίος ιστορικός Τίτος Λίβιος, ήταν ένα τεράστιο χάσμα. Ο Τίτος Λίβιος αναφέρει την ιστορία του Marcus Curtius, από τον οποίο πήρε το όνομα του ο λάκκος. Σύμφωνα με τον ιστορικό, το χάσμα εμφανίστηκε στο κέντρο της Ρώμης και τίποτα δεν το γέμιζε. Ένα όραμα προφήτεψε ότι το χάσμα δεν θα έκλεινε και η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία θα καταστρεφόταν εκτός και αν η πόλη θυσίαζε αυτό που την έκανε ισχυρή. Ο Marcus Curtius συνειδητοποίησε ότι η δύναμη της Ρώμης οφειλόταν στα όπλα και την ανδρεία των πολιτών της, και έτσι πάνοπλος ίππευσε το άλογο του μέσα στο χάσμα και κατευθείαν στον κάτω κόσμο. Το χάσμα έκλεισε και η πόλη σώθηκε. Ίσως να είναι αυτός ο μύθος που κάνει τους ανθρώπους να πιστεύουν των το Lacus Curtius είναι «mundus», ένα μέρος όπου κάποιος μπορεί εύκολα να επικοινωνεί με τον κάτω κόσμο.

6.Το Καθαρτήριο του Αγίου Πατρικίου, Derg Lough, Ιρλανδία

Ένας μύθος για τον Ιρλανδό Άγιο Πατρίκιο αναφέρεται στο Station Island, ένα νησάκι στην ιρλανδική λίμνη Derg Lough. Σύμφωνα με τον μύθο, όταν ο Πατρίκιος απογοητεύτηκε με τους οπαδούς του λόγω της αμφιβολίας τους, εμφανίστηκε μπροστά του ο Χριστός και τον οδήγησε σε μια σπηλιά στο Station Island. Μέσα στη σπηλιά υπήρχε ένας λάκκος, που ήταν η Πύλη για το Καθαρτήριο, όπου οι ψυχές των νεκρών πρέπει να υπομείνουν τιμωρίες για τις αμαρτίες τους πριν ανέβουν στον Ουρανό. Ενώ βρισκόταν εκεί ο Άγιος έλαβε οράματα των βασανιστηρίων στην κόλαση. Από το 12ο αιώνα, το Station Island έχει προσελκύσει πολλούς Καθολικούς προσκυνητές που θέλουν να καθίσουν κοντά στο Καθαρτήριο. Το 1632, οι αρχές διέταξαν το κλείσιμο της σπηλιάς και τα περισσότερα αρχεία των πιστών καταστράφηκαν. Οι πιστοί όμως συνεχίζουν και επισκέπτονται το μέρος.

7. Όρος Χέκλα, Ισλανδία

Είναι ένα ενεργό ηφαίστειο που πήρε τη φήμη της πύλης για τον κάτω κόσμο τον 12ο αιώνα, μετά από 1104 εκρήξεις! Το ποίημα του 1120 «Voyage of St. Brendan» του Benedeit αναφέρει το ηφαίστειο ως την φυλακή του Ιούδα. Μετά την 1341 υπ. αριθμό έκρηξη, υπήρξαν αναφορές ότι ο κόσμος είδε πουλιά να πετούν ανάμεσα στις φωτιές και σκέφτηκαν πως ήταν σμήνη ψυχών.





8. Αχέρων

Ήταν γνωστός και ως Μαυροπόταμος, Φαναριώτικος ή Καμαριώτικο ποτάμι. Στην αρχαιότητα πίστευαν ότι ο Αχέρων αποτελεί τον ποταμό εκείνο, τον διάπλου του οποίου έκανε, σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία ο «ψυχοπομπός» Ερμής παραδίδοντας τις ψυχές των νεκρών στον Χάροντα για να καταλήξουν στο βασίλειο του Άδη.





9. Λίμνη Averno, Ιταλία

Στην Αινειάδα του Βιργιλίου, ο Αινείας κατεβαίνει στον κάτω κόσμο από την σπηλιά κοντά στη λίμνη Averno. Το όνομα της λίμνης προέρχεται από το ελληνικό «άορνος», που σημαίνει «χωρίς πτηνά», και που συνδέεται με το ότι τα πουλιά που πετούν πάνω από την λίμνη πεθαίνουν λόγω των τοξικών αερίων που βγαίνουν. Σήμερα βέβαια τα πουλιά πετούν κανονικά πάνω από τη λίμνη.





10. Ακρωτήριο Ταίναρο

Ένα από τα δεκάδες αρχαία πηγάδια της περιοχής του νεκρομαντείου στο Ταίναρο. Στο βάθος, ο χριστιανικός ναός των Αγίων Ασωμάτων
Το Ακρωτήριο Ταίναρο ή Κάβο Ματαπάς, το νοτιότερο άκρο της ηπειρωτικής Ελλάδας, βρίσκεται ένα μικρό και απομονωμένο σπήλαιο που αναφέρεται η ύπαρξη νεκρομαντείου του Ποσειδώνα ή ψυχοπομπείου τόσο από τον Παυσανία, όσο και από τον Πλούταρχο.











11. Οι Cenotes των Μάγια

Τα Cenotes είναι φυσικοί υπόγειοι ποταμοί, στο Μεξικό και την Κεντρική Αμερική και πιστευόταν ότι ήταν οι κατοικία του θεού της βροχής Chaak και πύλες για το Xibalba, τη μεταθανάτια ζωή. Οι αρχαιολόγοι έχουν βρει ναούς των Μάγια και ανθρώπινα υπολείμματα στις cenotes της χερσονήσου Γιουκατάμ, ενώ άλλες παραδόσεις τοποθετούν πύλες στο Cobán της Γουατεμάλα ή το Actun Tunichil Muknal στο Μπελίζ.



12. Όρος Osore, Ιαπωνία
Δεν ήταν μόνο οι Ευρωπαίοι που πίστευαν ότι τα ηφαίστεια ήταν πύλες για τον κάτω κόσμο. Το όρος Osore, μια περιοχή γεμάτη με ηφαίστεια στην απομακρυσμένη χερσόνησο Shimokita στο νησί Χονσού της Ιαπωνίας, ονομάζεται κυριολεκτικά «Όρος του Φόβου». Ο ποταμός Sanzu που διατρέχει την περιοχή λέγεται ότι ένα σημείο που πρέπει να περάσουν οι ψυχές για να περάσουν στην μετά θάνατον ζωή.





13. Κάστρο Houska, Πράγα, Τσεχία

Σύμφωνα με το μύθο, το κάστρο Houska είναι χτισμένο πάνω από μια «απύθμενη» τρύπα που οδηγεί στην κόλαση. Ένας θρύλος ισχυρίζεται ότι τον 13ο αιώνα, ο βασιλιάς Ottokar ΙΙ της Βοημίας προσέφερε χάρη σε κάθε καταδικασμένο κρατούμενο που κατέβαινε στο λάκκο και ανέφερε τι είχε δει. Ο πρώτος κρατούμενος άντεξε μόνο λίγα δευτερόλεπτα πριν αρχίσει να ουρλιάζει.

Όταν τον ανέβασαν πάνω, τα μαλλιά του είχαν γίνει κατάλευκα και έμοιαζε να έχει γεράσει 30 χρόνια. Έλεγε ασυναρτησίες για ανθρώπινα πλάσματα που πετούσαν μέσα στο σκοτάδι με φτερά. Το κάστρο χτίστηκε, πιθανότατα κατόπιν διαταγών του Ottokar II, πάνω από αυτήν την υποτιθέμενη τρύπα, χωρίς κατάλληλες οχυρώσεις, πηγή νερού ή κουζίνα. Ο μύθος υποστηρίζει ότι αυτό έγινε επειδή το κάστρο δεν θα κατοικούνταν από ανθρώπους, αλλά ήταν για να συλλαμβάνονται δαίμονες.

ΠΗΓΗ http://conspiracyfeeds.blogspot.gr

ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΣΤΑΧΤΟΠΟΥΤΑΣ

To σύνδρομο της Σταχτοπούτας: Γιατί μερικές γυναίκες θέλουν να εξαρτώνται από τον άνδρα

Το σύνδρομο της σταχτοπούτας περιγράφθηκε πρώτη φορά από την ψυχοθεραπεύτρια, Colette Dowling, όπου αναφέρεται στην ασυνείδητη επιθυμία της γυναίκας να δέχεται τη φροντίδα των άλλων και να φοβάται την ανεξαρτησία. Εδώ κάνει αναφορά κυρίως στην συναισθηματική αλλά και οικονομική εξάρτηση της γυναίκας από τον άντρα. Το σύνδρομο αυτό αποτελείται από απωθημένες στάσεις και φόβους το οποίο κρατά δέσμιες τις γυναίκες και δεν τους επιτρέπει να εξελιχθούν και να δημιουργηθούν σε όλο τους το φάσμα.

Στο γνωστό σε όλους μας παραμύθι, η σταχτοπούτα απεικονίζεται ως ιδέα της θηλυκότητας. Είναι μια γυναίκα όμορφη, χαριτωμένη, ευγενική, φιλότιμη, έξυπνη, εργατική και η μόνη ελπίδα της, παρά τις εμφανείς ικανότητές της, είναι να την παντρευτεί ο πρίγκιπας, για να ζήσει καλά και ευτυχισμένα. Σαν άλλες σταχτοπούτες, λοιπόν, οι ηρωίδες μας περιμένουν με ανυπομονησία τον πρίγκιπα όπου θα έρθει να της προστατέψει και να δώσει νόημα στη ζωή τους. Ίσως αυτή η ανυπομονησία για τον τέλειο άντρα είναι μια ψυχολογική εξάρτηση, η οποία υπαγορεύει ότι η ευτυχία τους κρέμεται από την αποδοχή και την φροντίδα των άλλων.

Φυσικά αυτό το σύνδρομο ανθίζει μέσα από την οικογένεια. Τα κοριτσάκια τείνουν να γαλουχούνται πάνω στην υποχώρηση, την ευαισθησία και γενικότερα με την αντίληψη πως δεν μπορούν να σταθούν μόνες τους, χωρίς την ανδρική παρουσία και υποστήριξη. Αυτό τις καθιστά ευάλωτες και δεν αναπτύσσουν τις δυνατότητές τους στο έπακρο.

Τα δεδομένα της σύγχρονης κοινωνίας σαφώς έχουν αλλάξει και οι γυναίκες πλέον είναι πιο ανεξάρτητες από ποτέ αλλά δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που ενώ προσπαθούν να κατακτήσουν την ανεξαρτησία τους, έρχονται ξανά αντιμέτωπες με εσωτερικές συγκρούσεις και αμφιβολίες για τις πραγματικές τους ικανότητες. Έτσι καταλήγουν να αναζητούν και πάλι τον πρίγκιπα που θα τις βγάλει από τις δυσκολίες και θα τις στηρίξει. Έναν άνδρα που θα μπορέσει να τους δώσει τη σταθερότητα και την προστασία που έχουν ανάγκη και θα τους προσφέρει την ευτυχία που χρειάζονται.

Η γυναικεία εξάρτηση στη φροντίδα των άλλων δεν είναι τίποτα άλλο από βαθιά ριζωμένες, παραμυθένιες ιστορίες αγάπης, που έχουν ως πρωταγωνιστή και ήρωα τον πρίγκιπα. Με βάση αυτή την θεωρία, μπορούμε να εξηγήσουμε γιατί πλήθος γυναικών παραμένει σε δυσλειτουργικές και εξαρτησιακές σχέσεις. Εγκλωβίζονται σε ένα συγκεκριμένο πρότυπο πριγκιπικής ευτυχία και δεν βλέπουν τίποτα παρά πέρα.

Η γυναίκα με το Σύνδρομο της Σταχτοπούτας καταλήγει να μην πιστεύει στον εαυτό της και τις δυνατότητές της, να μην μπορεί να υπάρξει ως αυτόνομη προσωπικότητα και να θεωρεί την ευτυχία της ταυτόσημη με τον ερχομό του πρίγκιπα. Αυτό είναι ένα καλά μαθημένο πρότυπο, που ακολουθεί κάποιες γυναίκες, οι οποίες θεωρούν πως η ευτυχία εξαρτάται από εξωτερικούς παράγοντες (πρίγκιπα, χρήματα, αναγνωσιμότητα).

Για να μπορέσει μια γυναίκα να ξεπεράσει το Σύνδρομο της Σταχτοπούτας θα πρέπει να πιστέψει στον εαυτό της, στις δυνάμεις της και να συνειδητοποιήσει ότι η ευτυχία προέρχεται από το εσωτερικό μας και όχι από εξωτερικούς παράγοντες. Κανένας πρίγκιπας δεν θα μας σώσει από τα προβλήματά μας και κανένας μάγος δεν θα εξαφανίσει τις δυσκολίες από τη ζωή μας. Αν θέλουμε να έχουμε στιγμές ευτυχίας στη ζωή μας θα πρέπει να τις φέρουμε αλλά και να παλέψουμε γι αυτές.

Το συμπέρασμα που καλό θα ήταν να βγάλουμε από όλο αυτό, είναι πως ναι μεν η σταχτοπούτα ήταν μια θεσπέσια κοπέλα, αλλά θα πρέπει να είναι πρότυπο προς αποφυγή. Την ευτυχία μπορούμε να την κατακτήσουμε με τις ικανότητες μας και όχι με τον ερχομό ενός πρίγκιπα. Να προσπαθούμε να χτίσουμε το παλάτι μας, με σύμμαχο την πίστη στον εαυτό μας και τις δυνάμεις μας. Και αν τυχόν έρθει ο πρίγκιπας είναι ευπρόσδεκτος αλλά ως επιστέγασμα της ευτυχίας μας και όχι ως αυτοσκοπός μας. Γι αυτό είναι πολύ σημαντικό οι γονείς να διδάσκουν τις κόρες τους να είναι ανεξάρτητες, να αναπτύσσουν την προσωπικότητά τους και τις δυνατότητές τους και να μην έχουν ως αυτοσκοπό να βρούνε ένα άνδρα να της στηρίξει. Να μάθουν ότι μπορούν να στηρίζονται στα πόδια τους και ότι είναι υπεύθυνες για την ευτυχία τους. Για να γίνει αυτό χρειάζεται από τους γονείς να εξηγούν τα παραμύθια στα παιδιά τους διότι περνάνε πολύ ισχυρά μηνύματα τα οποία καθηλώνονται στο μυαλό μας και μας ακολουθούν μια ζωή.