Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Τρίτη 14 Φεβρουαρίου 2017

ΓΙΓΑΝΤΕΣ ΘΕΟΙ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Γίγαντες Θεοί και Άνθρωποι
HomeΙΣΤΟΡΙΑΜυθολογία

Γίγαντες Θεοί και Άνθρωποι






Γίγαντες ανώτεροι από τους θεούς;  

Δεν ξέρει ο ένας θεός τι κάνει ο άλλος; 

Άνθρωποι ανώτεροι από θεούς και γίγαντες; 

Θεοί που ζευγαρώνουν με ανθρώπους και γεννούν παιδιά ανώτερα από τους θεούς; 

Δεν διαθέτουν παντοδυναμία, ζητούν βοήθεια ο ένας από τον άλλον; 

Δεν ήταν καλοί, αγαθοί;


Αν δεχτούμε αυτά που λέει η Ελληνική Μυθολογία, (και δεν υπάρχει λόγος να μην τα 
δεχτούμε, ειδικά όταν συμπίπτουν σε όλες τι μυθολογίες, κουλτούρες και παραδόσεις 
των λαών) ήταν δολοπλόκοι, ύπουλοι, συμφεροντολόγοι και πανούργοι; Οι Γίγαντες 
κατά γενική ομολογία, ήταν οι γεννήτορες των θεών, άρα οι θεοί σκότωσαν τους γονείς 
τους; Η Αρχαία Ελληνική Μυθολογία-Ιστορία,έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ιστορίες για 
γίγαντες, θεούς και ανώτερους ανθρώπους.
Η Γιγαντομαχία, μάχη των θεών με τους Γίγαντες, είναι αρχαίος Ελληνικός μύθος που 
περιγράφει την πάλη του Δία και των ολυμπίων θεών με τους Γίγαντες. Την περιγράφει
 ο Απολλόδωρος στο έργο του «περί θεών», ο Όμηρος στην «Οδύσσεια», ο Υγίνος 
στο «Poetica Astronomica», ο Παυσανίας και ο Νόννος ο Πανοπολίτης.
Εκείνα τα χρόνια συνυπήρχαν με τους θεούς, και τους ανθρώπους και οι γίγαντες !!!
 Όταν ο Δίας νίκησε τον Κρόνο και τους Τιτάνες, και τους καταπόντισε στα Τάρταρα, η 
Γαία μίσησε τον Δία και τους άλλους θεούς του ουρανού, και όλα τα παιδιά τους.
 Ξεσήκωσε τους Γίγαντες, και αυτοί με αρχηγό τον Ευρυμέδωντα εκτόξευαν προς τον 
ουρανό τεράστιες κοτρώνες και φλεγόμενα βελανίδια. Η Γαία ξεκίνησε για να 
αναζητήσει το βοτάνι της αιωνιότητας για να κάνει τα παιδιά της αθάνατα.
Ο Δίας τότε φώναξε την Ηώ, τον Ήλιο και την Σελήνη και τους απαγόρευσε να βγουν 
και να φωτίσουν. Μέσα στο σκοτάδι πήγε αυτός και βρήκε πρώτος το βοτάνι της 
αιωνιότητας. Ο χρησμός του μαντείου όμως είπε, ότι «μόνο η βοήθεια ενός θνητού θα 
έφερνε την νίκη, αφού οι Γίγαντες είναι άτρωτοι για τους θεούς». Ο Δίας, έστειλε 
την κόρη του Αθηνά και ζήτησε την βοήθεια των δύο υιών του, που γέννησε με θνητές, 
του Ηρακλή και του Διόνυσου…
…«Είμαι ο γίγαντας ο Ερυσίχθωνας ο γιος του Τρίοπα, είμαι ο βασιλιάς, είμαι ο πιο 
δυνατός, είμαι ο πιο ξακουστός, είμαι ο πιο πλούσιος. Αλλά το παλάτι μου είναι μικρό, 
δεν αρμόζει στη δύναμη τη δόξα και τα πλούτη μου. Πρέπει το παλάτι μου να μεγαλώσω
 να δείχνω τη δύναμη μου να δείχνω τη δόξα μου να δείχνω τα πλούτη μου. Διαταγή μου
 είναι ή να κόψετε και να φέρετε την καλύτερη ξυλεία, να κόψετε ης μεγάλες βελανιδιές
 τις Δρυς τους δένδρους που η ξυλεία τους αντάξια του ονόματος μου και της δύναμης
 μου είναι». Οι υπήκοοι του προσπαθούν να τον μεταπείσουν.

«Βασιλιά είναι ύβρις, είναι υπερβολή αυτό 
που μας διατάζεις να κάνουμε. Έχουμε 
υποσχεθεί στη θεά Δήμητρα για όλα όσα 
μας προσφέρει. Για όλα όσα μας έμαθε, πώς
 να καλλιεργούμε τα χωράφια μας και πως
 να φροντίζουμε τη γη, για να μας φέρνει 
πάντοτε τα δώρα της, ότι θα προσέχουμε κι
 θα φροντίζουμε αυτό το Ιερό Δάσος εδώ 
στο ΔΩΤΙΟ Πεδίο. Σ’ αυτά κατοικούν οι 
Νύμφες και οι Αμαδρυάδες και όλα τα 
άλλα πανέμορφα Ζωντανά της φύσης μας. 
Τούτο το πεδίο αναζωογονεί και
 ξεκουράζει την κουρασμένη από την καλλιέργεια γη μας».
Αλλά ο γίγαντας Ερυσίχθωνας κανέναν δεν άκουσε ούτε φοβάται την οργή της θεάς. 
Μαζί με άλλους γίγαντες έκοψε τα Ιερά Δένδρα. Κλαίνε τα πουλιά, τα ζώα, οι Νύμφες 
και οι Αμαδρυάδες. Ήταν εκεί η θεά Δήμητρα και με τη μορφή της Νικήππης τον 
παρακάλεσε να σταματήσει αλλά αυτός δεν άκουγε τίποτα.
Έκοψε ο γίγαντας ο Ερυσίχθωνας, όλα τα δένδρα. Καταστροφή……!!!
Σε λίγο εμφανίζεται η Νικήππη, περίλυπη για τη καταστροφή.
«Ήμουν εκεί. Αυτό που έγινε είναι καταστροφή! Ο Ερυσίχθωνας μαζί με άλλους 
γίγαντες έκοψε τα ιερά δέντρα για να κατασκευάσει περισσότερα και καλύτερα 
ανάκλιντρα για τα Βασιλικά Γιγάντια συμπόσια που οργανώνει. Η θεά του είπε ότι 
παραλογίζεται και από την πράξη του όλο το Δώτιο πεδίο θα ερημωθεί. Θα έχει 
ανάκλιντρα αλλά δεν θα έχει τρόφιμα και ποτά για τα συμπόσιά του».
«Εγώ, είμαι Γίγαντας και εγγονός του Ποσειδώνα της απάντησε, δεν φοβάμαι τίποτα. 
Φύγετε από το δρόμο μου»
Η θεά κάλεσε από την Σκυθία την Πείνα και καθώς αυτός κοιμάται τον κυριεύει. Τον
 Γίγαντα τον κυρίευσε ακατάσχετη βουλιμία. Πεινούσε χωρίς σταματημό. Όλα τα 
πούλησε, για να χορτάσει και δεν χόρταινε με τίποτα.  Ο πατέρας του ο Τριόπας 
παρακάλεσε τον Ποσειδώνα να τον σώσει αλλά ο θεός δεν τον άκουσε. Όταν τίποτα 
δεν του απόμεινε αποφάσισε να πουλήσει την κόρη του Μήστρα.
Αυτή καθώς ήταν ερωμένη του Ποσειδώνα ζήτησε τη βοήθειά του και ο θεός της 
έδωσε το χάρισμα να μεταμορφώνεται σε ζώο όποτε ήθελε.
Μ’ αυτόν τον τρόπο ο Ερυσίχθωνας πουλώντας την κόρη του σαν «ζώο» που ξαναγύριζε
 σ’ αυτόν προσπαθούσε να χορτάσει. Ούτε αυτό όμως τον έσωσε. Ήταν τέτοια η πείνα 
του που τελικά από την βουλιμία του έφαγε τις σάρκες. Έτσι τελείωσαν οι Γίγαντες.




Αλλά έπρεπε να κοιμηθεί ο γίγαντας, για να τον 
κυριεύσει μια θεά;
Που μάλιστα κάλεσε και βοήθεια; Τι στο καλό θεά ήταν;
Ας δούμε πως άρχισε η μάχη θεών και γιγάντων
Οι Γίγαντες γεννήθηκαν από το σώμα της Γης όταν έσταξε
 πάνω του αίμα από την πληγή του Ουρανού μετά τον 
ακρωτηριασμό του από τον Κρόνο. Με τον ίδιο τρόπο 
γεννήθηκαν και οι Ερινύες και οι Μέλιες Νύμφες. Οι 
Γίγαντες ήταν όντα τρομακτικά και υπερφυσικά. Είχαν 
μορφή ανθρώπου μα ήταν τρομεροί στην όψη, πελώριοι
 στο ανάστημα και ακαταμάχητοι στη δύναμη.
Το σώμα τους ήταν φολιδωτό και κατέληγε σε ουρά σαύρας. Είχαν πυκνά μαλλιά και
 μακριά γένια. Στα τριχωτά χέρια τους κρατούσαν μακριά και λαμπερά ακόντια. 
Μολονότι είχαν θεϊκή καταγωγή ήταν θνητοί ή τουλάχιστον για να σκοτωθούν έπρεπε 
να χτυπηθούν ταυτόχρονα από ένα θεό και ένα θνητό.
Άλλες παραδόσεις έλεγαν ότι κάποιοι από τους Γίγαντες ήταν αθάνατοι όσο πατούσαν 
στο έδαφος όπου είχαν γεννηθεί. Επικρατέστερο μέρος για τη γέννησή τους είναι η 
Παλλήνη της Χαλκιδικής, μια περιοχή εξαιρετικά άγρια. Οι Γίγαντες ήταν πολύ 
περισσότεροι από τους Τιτάνες, τους Κύκλωπες και τους Εκατόγχειρες. Υπολογίζονται 
γύρω στους εκατό.
Κατοικούσαν στις δυτικές ακτές του Ωκεανού όπου συχνά τους επισκέπτονταν οι θεοί
 και έπαιρναν μέρος στα συμπόσιά τους. Αυτό γινόταν στις γιορτές όταν οι Γίγαντες 
πρόσφεραν εκατόμβες. Ακόμα και στο δρόμο, όταν τους συναντούσαν οι θεοί, πήγαιναν
 μαζί τους. Η δύναμη των Γιγάντων ήταν αφάνταστη. Μπορούσαν να ξεκολλούν με 
ευκολία βράχους ολόκληρους και να τους εκσφενδονίζουν μακριά.
Η Γη ήταν οργισμένη από την τύχη που είχαν οι Τιτάνες μετά το τέλος της Τιτανομαχίας.
 Μολονότι είχε βοηθήσει τον εγγονό της με κάθε τρόπο για να επικρατήσει, δεν άντεχε 
να βλέπει τους γιους και τις κόρες της φυλακισμένους στα Τάρταρα. Έτσι, όταν είδε την
 τεράστια δύναμη που είχαν οι Γίγαντες, τους ξεσήκωσε σε πόλεμο εναντίον των 
Ολυμπίων. Ο Δίας και τα αδέρφια του έπρεπε να περάσουν άλλη μια δοκιμασία. 
Ξέσπασε μια τρομερή μάχη που έμεινε γνωστή με το όνομα Γιγαντομαχία.
Η επίθεση των Γιγάντων μάλιστα έγινε χωρίς καμιά προειδοποίηση. Ξαφνικά οι θεοί του
 Ολύμπου δέχτηκαν βροχή από βράχους, αναμμένους δαυλούς και ολόκληρα φλεγόμενα
 δέντρα. Οι Γίγαντες ξερίζωναν τα βουνά και τα τοποθετούσαν το ένα πάνω στο άλλο 
για να σκαρφαλώσουν στην ψηλότερη κορυφή του Ολύμπου, εκεί όπου ήταν χτισμένα 
τα θεϊκά παλάτια.
Η Γη και ο Ουρανός αναστατώθηκαν. Έγινε σωστή κοσμοχαλασιά: στεριές 
βούλιαζαν και ποτάμια άλλαζαν πορείες. Οι οροσειρές τραντάζονταν συθέμελα και
 σαν φύλλα δέντρων έτρεμαν ο Όλυμπος, η Όσσα, το Πήλιο, η Πίνδος, το Παγγαίο 
και ο Αθως.
Οι θεοί του Ολύμπου ζώστηκαν τα άρματα και ετοιμάστηκαν για πόλεμο. Αρχηγός 
στο θεϊκό στρατόπεδο ήταν ο Δίας, οπλισμένος όχι μόνο με την αστραπή και τον 
κεραυνό, όπως στην Τιτανομαχία, αλλά και με την αιγίδα, το δέρμα κατσίκας που είχε
 πάνω το κεφάλι της Γοργόνας. Η τρομερή μορφή της έσπερνε τον πανικό ή 
απολίθωνε όποιον την αντίκριζε.
Πλάι του πιστή σύμμαχος η κόρη του η Αθηνά, η θεά των μαχών, που μόλις είχε 
γεννηθεί πάνοπλη από το τεράστιο κεφάλι του. Φορώντας την πανοπλία της και με το 
γοργώνειο στο στήθος πολέμησε καλύτερα και από άντρας. Γι’ αυτό ο Δίας, ονομάστηκε
 γιγαντοφόνης και γιγαντολέτωρ και η Αθηνά προσονομάστηκε γιγαντολέτειρα, δηλαδή
 αυτοί που σκότωσαν τους Γίγαντες. Παραστάτες του Δία ήταν η Νίκη και η φοβερή 
μάνα της η Στύγα.
Πρωτοπαλίκαρά του ήταν ο Ποσειδώνας, ο Απόλλωνας και ο Ήφαιστος ,που σε κάποια
 στιγμή που είδε κουρασμένο τον Ήλιο τον πήρε πάνω στο δικό του άρμα. Μα και οι 
θεές πρόσφεραν με κάθε τρόπο τη βοήθειά τους, η Ήρα, η Αφροδίτη, η Αρτεμη, η 
Εκάτη και οι Μοίρες.  Μόνο η Δήμητρα δε συμμετείχε στον αγώνα αυτόν γιατί είχε
 ιδιαίτερη συγγένεια με τη Γη, προστάτευε τους καρπούς που φύτρωναν στο ιερό 
της χώμα.
  



Καθένας θεός και καθεμιά θεά σκότωσαν 
έναν ή περισσότερους από τους Γίγαντες 
που οι πιο γνωστοί ήταν ο Πορφυρίωνας,
 ο Αλκυονέας, ο Εγκέλαδος, ο Εφιάλτης,
 ο Εύρυτος, ο Κλυτίας, ο Πολυβώτης, ο
 Πάλλας, ο Ιππόλυτος, ο Γρατίωνας, ο 
Άγριος και ο Θέωνας.
Ο πόλεμος κρατούσε πολύ καιρό μα με 
κανέναν τρόπο οι Ολύμπιοι δεν μπορούσαν
 να νικήσουν. Τότε η Αθηνά έμαθε τον 
πανάρχαιο χρησμό που έλεγε πως οι 
Γίγαντες θα χαθούν μόνο αν κάποιοι 
θνητοί πολεμήσουν στο πλάι των 
αθανάτων. Μόλις το άκουσε ο Δίας 
έστειλε την Αθηνά να φωνάξει δυο θνητούς γιους του, τον Ηρακλή τον οποίο είχε 
αποκτήσει με την Αλκμήνη και τον Διόνυσο που τον γέννησε με τη Σεμέλη.
Η Γη αμέσως άρχισε να ψάχνει ένα μαγικό βοτάνι που θα έκανε ατρόμητους τους 
Γίγαντες από τα βέλη των θνητών. Ο Δίας για να την καθυστερήσει απαγόρευσε στον 
Ήλιο, τη Σελήνη και την Ηως να ανατείλουν. Έτσι, επικράτησε για πολλές μέρες σκοτάδι
 μέχρι που ο Δίας βρήκε πρώτος το μαγικό βοτάνι και το κατέστρεψε. Έτσι η πορεία 
προς τη νίκη ξεκίνησε. Σε λίγο κατέφθασε ο Ηρακλής που υπήρξε ο πολυτιμότερος 
σύμμαχος της Αθηνάς σ’ αυτόν τον αγώνα και με τα βέλη του σκότωσε πάρα πολλούς 
Γίγαντες.
Μάλιστα, επειδή ήταν γιος του Δία, μπορούσε όταν κουραζόταν από την πολύωρη μάχη,
 ν’ ανεβαίνει στο άρμα του θεϊκού πατέρα του. Ο Διόνυσος ήρθε με τη συνοδεία του, 
τους Σάτυρους και τους Κορύβαντες, καβάλα πάνω σε γαϊδούρια που με τους κρότους 
και τα γκαρίσματά τους πολλές φορές τρόμαζαν τους Γίγαντες. Ένα άλλο όπλο του 
Διόνυσου ήταν και ο θύρσος, το σύμβολό του, ένα μακρύ ραβδί στολισμένο με κισσό.
 Οι δυο γιοι του Δία για τη γενναιότητα και το θάρρος που έδειξαν στη Γιγαντομαχία 
ανταμείφθηκαν και έγιναν αθάνατοι.
Οι αρχαίοι μυθογράφοι ασχολήθηκαν με τη Γιγαντομαχία και μέσα από τα έργα τους μας
 περιγράφουν πολλές σημαντικές σκηνές της.
Ο Ηρακλής χτύπησε πρώτα με το τόξο του τον Αλκυονέα. Αυτός ήταν ο μεγαλύτερος 
από τους Γίγαντες και σύμφωνα με μια παράδοση, ο αρχηγός τους. Ο Αλκυονέας έπεσε 
κάτω με τρομερό κρότο. Αλλά τη στιγμή που ο ήρωας πανηγύριζε για την επιτυχία του, 
τον είδε να σηκώνεται πάλι υψώνοντας απειλητικά το τεράστιο κορμί του.
Ήταν μάλιστα έτοιμος να εκτοξεύσει στον Ηρακλή έναν τεράστιο βράχο που βρισκόταν
 δίπλα του. Ευτυχώς η Αθηνά κατάφερε να τον εμποδίσει. Μετά εξήγησε στον Ηρακλή 
που ακόμη δεν μπορούσε να πιστέψει στα μάτια του, ότι ο Αλκυονέας ήταν αθάνατος 
όσο πατούσε στο χώμα που τον γέννησε. Τότε ο ήρωας φορτώθηκε στις στιβαρές πλάτες
 του το Γίγαντα, τον μετέφερε έξω από το πεδίο της Φλέγρας όπου είχε γεννηθεί και τον
 εξόντωσε τελειωτικά με τα βέλη του.
Οι κόρες του, οι Αλκυονίδες, απελπισμένες από το θάνατο του πατέρα τους, ρίχτηκαν 
στη θάλασσα και μεταμορφώθηκαν σε πουλιά (τις αλκυόνες).
Ο Πορφυρίωνας που φιλοδοξούσε να εξουσιάσει τη Δήλο και τους Δελφούς και η Γη 
του είχε υποσχεθεί να τον ζευγαρώσει με την Ήβη, την κόρη της Ήρας, παρακολουθούσε
 την εξόντωση του αδερφού του και όρμησε να εκδικηθεί τον Ηρακλή.
Σίγουρα ο τρομερός Γίγαντας θα καταπλάκωνε μ’ ένα βουνό τον ήρωα. Ευτυχώς όμως ο 
Δίας μηχανεύτηκε ένα κόλπο την τελευταία στιγμή. Διέταξε την Αφροδίτη να κυριέψει 
το Γίγαντα με ερωτικό πάθος για την Ήρα που βρισκόταν εκεί κοντά.
Η Αφροδίτη έστειλε το γιο της τον Έρωτα εναντίον του Πορφυρίωνα και ξαφνικά αυτός 
αδιαφορώντας για τον Ηρακλή άρχισε να κυνηγάει την Ήρα για να σμίξει μαζί της. Τη 
στιγμή ακριβώς που είχε συλλάβει τη θεϊκή βασίλισσα και είχε σκίσει τα μεγαλόπρεπα 
πέπλα της, ο Ηρακλής βρήκε την ευκαιρία να τον εξοντώσει με το βέλος του.
Ανάλογο ρόλο έπαιξε και η ίδια η Αφροδίτη στη διάρκεια της Γιγαντομαχίας. Σε μια 
δύσκολη στιγμή που δεκαπέντε Γίγαντες είχαν περικυκλώσει απειλητικά τον Ηρακλή, 
αυτή μετέφερε με τη θεϊκή δύναμή της τον ήρωα σ’ ένα σπήλαιο. Κατόπιν, έδειξε το 
καταπληκτικό της σώμα στους Γίγαντες. Αυτοί μονομιάς κυριεύτηκαν από ερωτικό πάθος
 και άρχισαν να τρέχουν πίσω από τη θεά. Η Αφροδίτη τους οδήγησε έτσι στη σπηλιά 
όπου είχε κρύψει τον Ηρακλή.
Επειδή οι Γίγαντες δε χωρούσαν να περάσουν όλοι μαζί την είσοδο της σπηλιάς, 
έμπαιναν μέσα ένας ένας. Ο Ηρακλής με μεγάλη ευκολία κατάφερε να τους εξοντώσει 
και τους δεκαπέντε. Η Αθηνά, πολεμική θεά, δεν κατέφυγε σε τέτοια γυναικεία κόλπα. 
χρησιμοποιώντας το δόρυ και το ακόντιό της πολέμησε αντρίκεια. Στην αρχή πάλευε 
πολλές ώρες με τον Πάλλαντα. Ο Γίγαντας ήταν τρομερά δυνατός, όμως η Αθηνά 
χρησιμοποιώντας πολεμικά κόλπα και έξυπνη στρατηγική κατάφερε να τον εξοντώσει. 
Στη συνέχεια τον έγδαρε και από το δέρμα του κατασκεύασε τη δική της αιγίδα, που την 
έκανε ατρόμητη.
Ο Εγκέλαδος, όταν είδε το φριχτό τέλος του Πάλλαντα, το έβαλε στα πόδια. Η Αθηνά 
όμως τον αντιλήφθηκε και τον καταδίωξε. Επειδή δυσκολευόταν να τον φτάσει, άρπαξε 
τη Σικελία και την πέταξε κατά πάνω του. Το νησί βρήκε το στόχο του και καταπλάκωσε
 το Γίγαντα. Έτσι εξηγούνταν από τους αρχαίους οι εκρήξεις της Αίτνας, που δεν ήταν 
τίποτα άλλο από τα τινάγματα του Εγκέλαδου που ψυχομαχούσε.
Μια παρόμοια περιπέτεια με τον Εγκέλαδο είχε και ο Πολυβώτης. Αυτόν ανέλαβε να τον
 αντιμετωπίσει ο Ποσειδώνας. Η μάχη μέσα στη θάλασσα ήταν τρομερή. Τεράστια 
κύματα σηκώθηκαν και κόντευαν να φτάσουν τα παλάτια του Ουρανού, ψηλά στον 
Αιθέρα. Ο Ποσειδώνας όμως είχε το προνόμιο ότι βρισκόταν στο δικό του χώρο, μέσα 
στο υγρό του βασίλειο. Με το όπλο που του είχαν χαρίσει οι Κύκλωπες, την τρομερή 
τρίαινα, κατάφερε να τρυπήσει πολλές φορές το κορμί του Γίγαντα.
Το αίμα του κυλούσε ασταμάτητα και κοκκίνισε ολόκληρη τη θάλασσα· μη μπορώντας 
να τα βγάλει πέρα τράπηκε σε φυγή. Ο θαλασσοσείστης Ποσειδώνας όμως άρπαξε ένα 
κομμάτι από την Κω, το πέταξε με μεγάλη δύναμη στον Πολυβώτη και τον πλάκωσε. 
Το κομμάτι της Κω που καταπλάκωσε το Γίγαντα είναι το γνωστό νησάκι Νίσυρος.Στη 
Γιγαντομαχία έλαβε μέρος και ο Απόλλωνας, ο γιος του Δία από τη Λητώ. Πιο γνωστή 
είναι η μάχη που έδωσε με το Γίγαντα Εφιάλτη.
Τα μαγικά του βέλη έπεφταν σαν βροχή πάνω στο τρομερό τέρας. Στην αρχή ο Εφιάλτης
 έμοιαζε να μην καταλαβαίνει τίποτα. Ο Ηρακλής όμως που είχε μάθει από την Αθηνά
 όλα τα μυστικά για την εξόντωση των εχθρών, έτρεξε για να βοηθήσει. Ο Εφιάλτης 
ήταν ένας από τους Γίγαντες για τους οποίους υπήρχε χρησμός ότι θα εξοντωνόταν μόνο
 αν τους χτυπούσε παράλληλα ένας θνητός και ένας αθάνατος.
Έτσι όταν ο Απόλλωνας τόξευσε το αριστερό μάτι του Γίγαντα, ο Ηρακλής σημάδεψε το 
δεξί. Τότε ο Εφιάλτης, τυφλωμένος και με το αίμα να τρέχει σαν ποτάμι πάνω στα γένια
 του και το τεράστιο σώμα του, ξεψύχησε. Η Γη για να εκδικηθεί τον Ηρακλή άρχισε από
 τότε να στέλνει τη μορφή του Εφιάλτη στα όνειρα των θνητών.
Ο Διόνυσος μαζί με τους Σάτυρους έτρεψαν σε φυγή τον Εύρυτο. Ο γιος του Δία τον 
καταδίωξε και μ’ ένα χτύπημα του θύρσου του κατάφερε να σκοτώσει το Γίγαντα. Αλλά
 η λύσσα του ήταν τόσο μεγάλη ώστε παρακάλεσε τον πατέρα του να τον μεταμορφώσει
 σε λιοντάρι.
Ο Δίας άκουσε το γιο του και έτσι σε λίγο ο Διόνυσος με μορφή λιονταριού κατασπάραξε
 το νεκρό Εύρυτο. Ο Πελώρεος που είδε το τέλος του αδερφού του βάλθηκε να εκδικηθεί
 το φονιά. Άρπαξε λοιπόν με μεγάλη ορμή το όρος Πήλιο και το εκτόξευσε ενάντια στον
 Διόνυσο, τους Σάτυρους και τους Κορύβαντες. Ευτυχώς που ο Άρης παρακολουθούσε 
τη σκηνή και έπιασε το βουνό στον αέρα. Έτσι γλίτωσε τον Διόνυσο και την παρέα του 
από βέβαιο θάνατο.
Ο Ποσειδώνας στη συνέχεια κυνήγησε τον Πελώρεο και όταν τον είδε να πηδά μέσα στα
 νερά του Σπερχειού ποταμού για να γλιτώσει, τον χτύπησε με την τρίαινά του και τον 
σκότωσε.
Τον Ευρυμέδοντα, που σύμφωνα με μια παράδοση ήταν αυτός ο αρχηγός των Γιγάντων, 
τον σκότωσε ο ίδιος ο Δίας. Και να πώς έγινε η τρομερή πάλη μεταξύ τους:
Ο Ευρυμέδοντας ήθελε να σκοτώσει ο ίδιος τον Δία έτσι ώστε σε περίπτωση νίκης των 
Γιγάντων, να γίνει αυτός ο κυρίαρχος του κόσμου. Έψαχνε λοιπόν μέσα στην αναταραχή
 τον αρχηγό των Ολυμπίων. Σε κάποια στιγμή διέκρινε τον αστραποβόλο κεραυνό και
 όρμησε με λύσσα εναντίον του. Η Γη προσπάθησε με κάθε τρόπο να βοηθήσει το γιο
 της. Έτσι έκανε να φυτρώσουν από το σώμα του χιλιάδες δηλητηριώδη φίδια.
Ο Ευρυμέδοντας άρχισε μ’ όλη του τη δύναμη να χτυπά τον Δία, που όμως 
προστατευόταν από τη θεϊκή αιγίδα του. Σε κάποια στιγμή ο Δίας κατάφερε να βάλει το
 πρόσωπο της Γοργόνας μπροστά στα μάτια του Γίγαντα. Τότε αυτός κυριεύτηκε από 
τρόμο. Ο Δίας έριξε πάνω του τον κεραυνό και σε λίγο το κορμί του τυλίχτηκε στις 
φλόγες. Κόρη του Ευρυμέδοντα ήταν η Περίβοια, που ζευγαρώθηκε με τον Ποσειδώνα
 και έφερε στον κόσμο τον Ναυσίθοο, πατέρα του Αλκίνοου, του βασιλιά των Φαιάκων.
Ο Ήφαιστος στη διάρκεια της Γιγαντομαχίας χρησιμοποιούσε ως όπλα του τα διάφορα 
υλικά που είχε μέσα στο θεϊκό εργαστήρι του. Επάνω στη φωτιά έλιωνε διάφορα 
μέταλλα, όπως ατσάλι, σίδερο, χαλκό και πυρακτωμένα τα εκτόξευε στους Γίγαντες. Μ’
 αυτόν τον τρόπο κατάφερε να εξοντώσει έναν πολύ επικίνδυνο Γίγαντα, τον Μίμαντα.
Τη στιγμή που αυτός χτυπιόταν με τον Δία και την Αθηνά και τους είχε φέρει σε 
δύσκολη θέση, ο Ήφαιστος του έριξε βλήματα πυρακτωμένου σιδήρου. Τότε ο Γίγαντας
 ένιωσε το κορμί του να ζεματάει, άρχισε να ουρλιάζει, έπεσε κάτω και κυλιόταν 
απελπισμένα στο έδαφος.
Ο Δίας τότε βρήκε την ευκαιρία και τον πλάκωσε μ’ ένα βουνό. Από τότε είναι θαμμένος
 κάτω από το όρος Μίμαντας που βρίσκεται στις Ερυθρές απέναντι από τη Χίο. Ο 
φτερωτός Ερμής και σ’ αυτόν τον πόλεμο χρησιμοποίησε την πονηριά του. Κατέβηκε 
στον Αδη και ζήτησε από το θείο του, τον μελαψό Πλούτωνα, την κυνέα, που τον έκανε 
αόρατο. Πέταξε αμέσως πάλι στη χώρα της συμπλοκής και φορώντας το μαγικό κράνος
 πλησίασε τον Ιππόλυτο.
Ο Γίγαντας άρχισε ξαφνικά να βλέπει τεράστιους βράχους να σηκώνονται μόνοι τους 
από τη γη και να πέφτουν επάνω του. Σε λίγο άρχισε να νιώθει τσιμπήματα, κλοτσιές, 
γροθιές σ’ όλο του το κορμί μα δεν έβλεπε κανέναν να βρίσκεται κοντά του. Τότε νόμισε
 πως τρελάθηκε από την οχλαγοή και τους κρότους και τράπηκε μόνος του σε φυγή. Ο
 Ερμής τον κυνήγησε και κατάφερε με μεγάλη ευκολία να τον αποτελειώσει.
Αλλά και οι υπόλοιπες θεές που πήραν μέρος στη Γιγαντομαχία κατάφεραν να δώσουν
 ένα χέρι βοήθειας στους βασικούς πρωταγωνιστές. Έτσι, η Εκάτη κατάφερε ρίχνοντας 
αμέτρητους αναμμένους δαυλούς να εξοντώσει τον Κλυτία. Αυτός δεν προλάβαινε να 
αποφύγει τον έναν και αμέσως έφτανε ο άλλος δαυλός. Σε κάποια στιγμή που 
άφησε ελεύθερα τα χέρια του για να ξεκουραστούν, η Εκάτη του πέταξε μια βροχή
 αναμμένους δαυλούς.



Ο Γίγαντας τυλίχτηκε στις φλόγες χωρίς να
 προλάβει ν’ αντιδράσει. Έτσι βρήκε φριχτό
 θάνατο. Επίσης, η Αρτεμη, η θεά του 
κυνηγιού, ρίχνοντας τα θεϊκά βέλη της 
σκότωσε τον Γρατίωνα. Τέλος, οι Μοίρες, 
οι κόρες του Δία, στάθηκαν στο πλευρό του
 εξοπλισμένες με τα χάλκινα ρόπαλά τους.
 Αυτές σκότωσαν τον Αγριο και τον Θέοντα. Ο φοβερός Αδαμάστορας βλέποντας τον 
έναν πίσω από τον άλλο τους αδερφούς του να εξουδετερώνονται από τους Ολύμπιους,
 σε μια τελευταία προσπάθεια διαφυγής από τη μοίρα άρπαξε ολόκληρη την οροσειρά
 της Ροδόπης και την έριξε καταπάνω τους.
Ο Ήλιος που περνούσε εκείνη την ώρα με το άρμα του, την τελευταία στιγμή κατάφερε 
ν’ αλλάξει την πορεία των βουνών και έσωσε τους θεούς. Τότε αυτοί είδαν πως δεν ήταν
 εύκολο να τα βγάλουν πέρα με τον αδάμαστο Αδαμάστορα, παρά μόνον εάν ένωναν
 όλοι μαζί τις δυνάμεις τους. Όρμησαν λοιπόν επάνω του ο Δίας, ο Αρης, ο Ερμής, ο 
Απόλλωνας, ο Ήφαιστος και μαζί ο Ηρακλής και ο Διόνυσος και μετά από πολλές ώρες
 πάλης κατάφεραν να τον εξοντώσουν.
Όλους τους υπόλοιπους Γίγαντες τους ξέκανε με τον κεραυνό του ο Δίας και με τα βέλη
 του ο Ηρακλής. Όταν πια τους εξόντωσαν όλους, οι θεοί κάθισαν να ξαποστάσουν 
χαρούμενοι για τη νίκη τους. Αμέσως μετά άρχισαν να τακτοποιούν τα θεϊκά τους 
παλάτια που σχεδόν είχαν καταστραφεί ύστερα από τέτοια κοσμοχαλασιά. (σ.σ. Καλά 
κάνω επομένως και δεν έχω σε καμία υπόληψη θεούς θεές και τους υποτελείς τους)
Μετά από χιλιάδες χρόνια οι άνθρωποι συνέχιζαν να βρίσκουν μέσα στη γη κόκαλα
 από σκοτωμένους Γίγαντες. Έδειχναν βράχους που είχαν εκσφενδονίσει αυτοί ή οι 
θεοί, όπως ένα βράχο στη Λυκαονία, που έλεγαν πως τον είχε ρίξει ο Δίας, νησιά 
σαν τη Νίσυρο, τη Λήμνο και την Πορφυριώνη στην Προποντίδα, βουνά σαν τον 
Μίμαντα και ηφαίστεια σαν το Βεζούβιο και την Αίτνα που κρατούσαν στα σπλάχνα
 τους τους Γίγαντες. Λένε πως επίτηδες η Γη με στοργή είχε θάψει τους γιους της
 βαθιά κάτω από τα βουνά ή πως είχε μεταμορφώσει τους ίδιους σε βουνά.
Ο βασιλιάς Αίαντας του Τρωικού πολέμου ήταν ένας γίγαντας όπως αναφέρει ο 
Παυσανίας στα Αττικά. Γράφει ότι βλέποντας τον σκελετό του, η επιγονατίδα του ήταν 
περίπου όσο ο δίσκος που ρίχνουν τα παιδιά στο πένταθλο. Η Ελληνική μυθολογία 
είδαμε πως περιγράφει με λεπτομέρειες, για τις συμμαχίες στους πολέμους των γιγάντων
 και την σταδιακή αντικατάστασή τους από άλλους θεούς.
Η γιγαντομαχία λέγεται ότι έληξε κοντά στην σημερινή Μεγαλόπολη όπου ο Δίας 
κατακεραύνωσε με κεραυνούς τους γίγαντες. Σήμερα εκεί υπάρχουν τα ορυχεία λιγνίτη 
της Δ.Ε.Η. και κάποιοι υποστηρίζουν ότι συχνά βρίσκονται μέσα στον λιγνίτη και 
τεράστια κόκκαλα!
Στην Ύδρα, στο σπήλαιο του Αγ. Κυπριανού, αναφέρεται ύπαρξη γιγάντιου ανθρώπινου
 σκελετού. Παρόμοια οστά λέγεται ότι είναι θαμμένα και στον περίβολο του ναού του 
Αγίου Νικολάου στις Σπέτσες. Στον Φενεό της Πελοποννήσου επίσης οι ντόπιοι 
βεβαιώνουν την ανακάλυψη τάφων με γιγάντιους σκελετούς. Οι τάφοι καταστράφηκαν
 και οι σκελετοί εξαφανίστηκαν, αλλά ακόμη και σήμερα υπάρχουν κάτοικοι που ξέρουν
 την ακριβή τοποθεσία άλλων τάφων γιγάντων, οι οποίοι δεν έχουν γίνει γνωστοί ακόμη  
στις αρχές, οπότε και «διασώζονται»…
..επιλεγμένα αποσπάσματα από τα βιβλία “Die Mythologie der Griechen’’  και 
“The Gods of the Greeks’’



Πηγή: https://greek1.blogspot.com/2015/03/Gigantes-Theoi-Anthropoi.html#ixzz4Ya3R5P8A 
®1Greek Σκέψου...δεν είναι παράνομο ακόμη 
Under Creative Commons License: Attribution 

Follow us: @1_Greek on Twitter | 1greek on Facebook

Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ ΦΑΛΑΓΓΑ

Μακεδονική φάλαγγα

«…μηδέν ‘εωρακέναι φοβερώτερον και δεινότερον φάλαγγος μακεδονικής…» «…δεν έχω δει κάτι φοβερότερο και τρομερότερο από τη μακεδονική φάλαγγα…» Αιμίλιος Παύλος (Ρωμαίος ύπατος, ο νικητής στη μάχη της Πύδνας), 168 π.Χ. Πολύβιος
Η Μακεδονική Φάλαγγααποτελούσε τον χαρακτηριστικό τρόπο παράταξης μάχης, αρχικά των Μακεδόνων και στη συνέχεια όλων των κρατών των Διαδόχων και Επιγόνων, έπειτα από δύο αιώνες (μέσα 4ος - μέσα 2ος αιώνα π.Χ.)


Συγκρότηση
Τη φάλαγγα συγκροτούσαν ελεύθεροι επαγγελματίες της Μακεδονίας, είτε μικροϊδιοκτήτες αγρότες, είτε αστοί των πόλεων. Σύμφωνα με την διαίρεση από τον Φίλιππο, η επικράτεια διαιρέθηκε σε 12 στρατολογικές περιφέρειες, από τις οποίες αντίστοιχα προέρχονταν οι τάξεις της φάλαγγας. Για να δείξει τη σημασία που προσέδιδε ο βασιλιάς στους πεζούς, τους ονόμασε πεζέταιρους, σε αντιστοιχία με τους Εταίρους, έφιππους αριστοκρατικής καταγωγής.

Οργάνωση
Η βασική μονάδα κατά τον 4ο αιώνα ήταν η Τάξη (1536 άνδρες), υπό τον ταξίαρχο.
Υπομονάδα της, το σύνταγμα (256) υπό το συνταγματάρχη, οι άνδρες του οποίου τάσσονταν σε βάθος 16 ζυγών, σχηματίζοντας το Λόχο, με μέτωπο άλλων 16, σχηματίζοντας το τετράγωνο του συντάγματος. Πρώτος σε κάθε λόχο ήταν ο διοικητής του, ο Λοχαγός και τελευταίος ο υποδιοικητής του, ο Ουραγός.
Άλλοι αξιωματικοί ήταν ο Ημιλοχίτης (διοικητής 8 ανδρών) και ο Ενωμοτάρχης (4).
Κάθε τάξη συγκροτούνταν από 6 συντάγματα, ενώ 32 τάξεις συγκροτούσαν ένα Κέρας.
Όλη η παράταξη αποτελούνταν από τα δύο Κέρατα (αριστερό – δεξιό, συνολικά 64 τάξεις).
Μετά την εποχή του Αλεξάνδρου, τόσο στη Μακεδονία όσο και στα κράτη των Διαδόχων, η βασική διαίρεση της φάλαγγας ήταν σε δύο κέρατα, τους Χαλκάσπιδες και τους Αργυράσπιδες, ενώ η διαίρεση σε τάξεις ατόνησε.
Η προέλευση κάθε τάξης από συγκεκριμένη περιοχή συνέβαλλε στο να σφυρηλατείται καλύτερα το πνεύμα της ομάδας και να εξασφαλίζεται καλύτερη απόδοση της φάλαγγας.
Στην φάλαγγα, εκτός από τους φαλαγγίτες πεζέταιρους, ήταν δυνατόν, ανάλογα με τις απαιτήσεις της μάχης να συμμετέχουν και οι Υπασπιστές.


Αναπαράσταση της Μακεδονικής φάλαγγας κατά τη μάχη

Αμυντικός Οπλισμός
Περικεφαλαία
Η περικεφαλαία ήταν θρακικού/φρυγικού τύπου, βαμμένη σε διάφορα χρώματα. Επί Αλεξάνδρου, χρησιμοποιείτο κυρίως η βοιωτική, ενώ ακόμα σε χρήση ήταν και χαλκιδικού ή αττικού τύπου, ακόμα και λακωνικοί πίλοι. Τον 4ο αιώνα στις φρυγικές, συχνά προσαρμόζονταν παραγναθίδες με σχήματα γενιάδας ή μουστακιού, καλύπτοντας όλο το πρόσωπο. Τα κράνη των αξιωματικών έφεραν λοφία (αλογοουρές συνήθως λευκές), ενώ επί Αλεξάνδρου, οι διακριθέντες στη μάχη είχαν στεφάνι,χρυσό ή αργυρό.
Θώρακας
Ο θώρακας ήταν μεταλλικός, μυώδης για τις πρώτες σειρές, Λινοθώρακας, ενισχυμένος με μεταλλικά ελάσματα ενίοτε για τις επόμενες. Ενίοτε και φολιδωτός, για τους ευπορότερους. Κάτω από το θώρακα έφεραν κοντό χιτώνιο.
Κνημίδες
Οι κνημίδες ήταν χάλκινες, παρόμοιες με αυτές των παραδοσιακών οπλιτών σε σχήμα.
Ασπίδα
Έφεραν ασπίδες μικρότερες από τους νότιους Έλληνες οπλίτες (το όπλον), περίπου 60 εκ., κυρτότερες, χωρίς στεφάνη, την οποία αναρτούσαν στον ώμο αφήνοντας έτσι ελεύθερα τα δύο χέρια για να χειριστούν τη σάρισα.
Επιθετικός Oπλισμός
Σάρισα
Ήταν μακρύ δόρυ από ξύλο κρανιάς, με μήκος 5,5 μ.(έφτανε έως 6,5) και βάρος ως 8 κιλά. Οι πρώτες 5 σειρές της φάλαγγας κρατούσαν ελαφρά σηκωμένες τις σάρισες, με σκοπό να πλήξουν τους αντιπάλους ή τα άλογά τους κατά πρόσωπο. Οι επόμενες 11 σειρές είχαν υψωμένα τα δόρατα, σχηματίζοντας έτσι ένα δάσος από σάρισες. Επειδή η σάρισα ήταν τόσο μακριά, οι πεζέταιροι είχαν πλεονέκτημα σε σχέση με τους κανονικούς οπλίτες και τους Πέρσες διότι μπορούσαν να κρατήσουν τους εχθρούς σε μεγάλη απόσταση και να τους πλήττουν χωρίς να κινδυνεύουν από τα κοντύτερα δόρατα των εχθρών.

Ξίφος
Τα ξίφη ήταν συνήθως ίσια, κοντά και πλατύστομα. Σπανιότερα μακρύτερα και ελαφρώς κυρτά-κοπίδες. Το ξίφος χρησιμοποιόταν σε περιπτώσεις που η σάρισα διαλυόταν ή οι εχθροί κατόρθωναν να σπάσουν την παράταξη της φάλαγγας, και χρειαζόταν να κάνουν μάχη σώμα με σώμα.

Τακτική - Στρατηγική

Σχηματισμοί
Οι σχηματισμοί στη μακεδονική φάλαγγα περιελάμβαναν:
Πύκνωση: βάθος 16 ανδρών
Συνασπισμός: 8 (όπως η νοτιοελληνική φάλαγγα)
Βάθος: 32 (σπάνια)
Η φάλαγγα μπορούσε να ταχθεί με ευθύ μέτωπο, λοξά ή σε άλλο σχηματισμό (τοξωτά, σφηνοειδώς, τετράγωνα) κατά τον 4ο και 3ο αιώνα π.Χ. Τον 2ο αιώνα ήταν δυνατή μόνο η ευθεία παράταξη.
Κύρια αποστολή της Μακεδονικής Φάλαγγας στο πεδίο της μάχης, ήταν να καθηλώσει τα αντίπαλα στρατεύματα, να τα αγκιστρώσει, παίζοντας έτσι αμυντικό ρόλο, ή να τα πιέσει δημιουργώντας μια τακτική βάση ανάπτυξης επιχειρησιακών κινήσεων για το υπόλοιπο στράτευμα. Στην επίτευξη αυτού του στόχου, ασφαλώς συνέβαλλε και η καθίζηση του ηθικού που προκαλούσε στους αντιπάλους.
Τακτική
Υπό τη διοίκηση του Φιλίππου Β' της Μακεδονίας και του γιου του Μ. Αλεξάνδρου, η Μακεδονική φάλαγγα ήταν ισχυρότατος σχηματισμός. Αυτοί οι άνδρες μπόρεσαν να κατανοήσουν και να εκμεταλλευτούν τα πλεονεκτήματά της χωρίς να εκθέσουν στον αντίπαλο τις αδυναμίες της. Κατά την Ελληνιστική περίοδο συγκρούσθηκαν μεγάλες φάλαγγες σαρισοφόρων με ποικίλα αποτελέσματα, ωστόσο ο ρόλος του βαρέος ιππικού πολλές φορές έκρινε εκείνες τις μάχες. Ο Μολοσσός βασιλιάς Πύρρος πρώτος αντιμετώπισε με φάλαγγα τις Ρωμαϊκές λεγεώνες πετυχαίνοντας οριακές νίκες, που όμως, σε μεγάλο βαθμό οφείλονταν στους ελέφαντές του. Οι Ρωμαίοι συνέτριψαν αργότερα τους στρατούς των Ελληνιστικών βασιλείων, καθώς οι πιο ευέλικτες λεγεώνες τους γνώριζαν πως να αντιμετωπίσουν τις φάλαγγες πεζέταιρων.
Κύριο πλεονέκτημα της Μακεδονικής φάλαγγας υπήρξε η τρομερή δύναμη κρούσης που παρέτασσε στο εμπρόσθιο τόξο, καθώς οι σάρισες των τριών πρώτων σειρών εκτείνονταν τουλάχιστον πέντε μέτρα μπροστά από το μέτωπό της. Το βάθος των ανδρών της έδινε μια ακαταμάχητη ορμή που ήταν πρακτικά αδύνατο να σταματηθεί από μπροστά.
Κύρια μειονεκτήματα της Μακεδονικής φάλαγγας υπήρξαν τα εκτεθειμένα πλευρά της και η αδυναμία άμυνας σε περίπτωση διάσπασης ή ρήγματος. Οι φαλαγγίτες δεν διέθεταν ούτε τον οπλισμό ούτε την εκπαίδευση για να αντιμετωπίσουν εκ του συστάδην αντιπάλους με ροπή στην ξιφομαχία, όπως οι λεγεωνάριοι με τις ευέλικτες ασπίδες τους (scutum) και τα φονικά κοντά ξίφη τους (gladius).
Γνωρίζοντας τα παραπάνω, οι Φίλιππος Β' και Μ. Αλέξανδρος στην πραγματικότητα δεν χρησιμοποίησαν την φάλαγγα ως όπλο κρούσης, δηλαδή δεν επεδίωξαν με την επέλασή της να καταβάλλουν τον αντίπαλο. Γνώριζαν ότι κατά την καταδίωξη ενός οπισθοχωρούντος εχθρού η φάλαγγα πιθανότατα θα εξέθετε τα ανυπεράσπιστα πλευρά της ή θα συναντούσε ανωμαλίες στο έδαφος οπότε θα παρουσίαζε ρήγματα. Οι Μακεδόνες στρατηλάτες, αντίθετα, χρησιμοποίησαν την φάλαγγα ώστε να αγκιστρώσουν τις δυνάμεις του αντιπάλου επάνω της, να τις εγκλωβίσουν, και στην συνέχεια να επιτύχουν το αποφασιστικό πλήγμα με το βαρύ ιππικό τους (Εταίροι, Σαρισοφόροι ιππείς, Θεσσαλοί). Αυτή η τακτική διδάσκεται ακόμα και σήμερα στις στρατιωτικές ακαδημίες διεθνώς ως τακτική Σφύρας και Άκμωνος (εν προκειμένω Άκμων=φάλαγγα, Σφύρα=Ιππικό).
Στις καταστροφικές για το βασίλειο της Μακεδονίας μάχες στις Κυνός Κεφαλαί και στην Πύδνα, αντίθετα, η φάλαγγα χρησιμοποιήθηκε ως "οδοστρωτήρας". Οι Ρωμαίοι διέθεταν την ψυχραιμία και την ποιότητα να οπισθοχωρήσουν μετά την πρώτη φονική για αυτούς επαφή, να παρασύρουν την φάλαγγα σε καταδίωξη και να της αντεπιτεθούν μόλις αυτή εξέθεσε τα πλευρά της και παρουσίασε ρήγματα στο μέτωπό της. Κατόπιν αυτού ακολούθησε σφαγή καθώς οι λεγεωνάριοι είχαν ασύγκριτο πλεονέκτημα στις κοντινές επαφές.
Συνοψίζοντας, για να αποτελέσει η Μακεδονική φάλαγγα στοιχείο μιας νικηφόρας συνταγής έπρεπε:
Να δίνει μάχη σε επίπεδο έδαφος χωρίς ανωμαλίες
Να υποστηρίζονται τα πλευρά της επαρκώς από ιππικό ή και υψηλής ποιότητας ελαφρύ πεζικό.
Να οδηγείται σε ασφαλείς για αυτήν ελιγμούς και όχι σε καταδίωξη
Να διοικείται από υψηλής ποιότητας στρατηγούς και ταξιάρχους (όπως αυτοί του Αλεξάνδρου)
Να στελεχώνεται από υψηλής ποιότητας πεζέταιρους (όπως αυτοί του Αλεξάνδρου)
Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση (όπως έγινε κατά τις κατακτήσεις των Ελληνιστικών βασιλείων από τους Ρωμαίους) η φάλαγγα εξέθετε τα σημαντικά μειονεκτήματά της με κίνδυνο ένας αποφασισμένος και πειθαρχημένος εχθρός (όπως οι Ρωμαίοι) να τα εκμεταλλευτεί.
Ιστορία
Ο πρώτος σχηματισμός βαρέως πεζικού στη Μακεδονία, αποδίδεται στο βασιλιά Αλέξανδρο. Είναι ασαφές αν πρόκειται στον Αλέξανδρο τον Α’ (498-454 π.Χ) ή στον Αλέξανδρο τον Β’ (περίπου 368 π.Χ). Η μεταρρύθμιση πάντως και μεταλλαγή αυτής της οπλιτικής φάλαγγας, στη μακεδονική, συντελέστηκε από τον Φίλιππο Β' (359-336 π.Χ), ο οποίος επηρεάστηκε από τους Θεσσαλούς και κυρίως τους Θηβαίους υπό τον Επαμεινώνδα.
Η χρήση της συνεχίστηκε στη Μακεδονία έως την κατάληψή της από τους Ρωμαίους, καθώς και στα κράτη των διαδόχων (βασίλειο Σελευκιδών, Αίγυπτος των Πτολεμαίων, Πέργαμος κ.ά). Πρώτη φορά χρησιμοποιείται από μη Μακεδόνες, από τον Πύρρο της Ηπείρου, ενώ γενικεύεται η χρήση της τόσο από τους Νότιους Έλληνες (Φιλοποίμην στην Αχαϊκή Συμπολιτεία, Κλεομένης Γ' στη Σπάρτη), όσο και από τα βάρβαρα ελληνίζοντα βασίλεια της ανατολής. Αποτέλεσμα ήταν να αποτελεί πλέον όχι «εθνικό» σχηματισμό των Μακεδόνων, αλλά κοινό τρόπο παράταξης σε όλο τον ελληνιστικό κόσμο, από την Ιταλία ως τον Ινδό.

Σημαντικές μάχες
Σημαντικές μάχες με συμμετοχή της φάλαγγας:
Μάχη της Χαιρώνειας ( Αυγ. 338 π.Χ.): Μακεδόνες – νότιοι Έλληνες
Μάχη του Γρανικού (334 π.Χ.): Έλληνες – Πέρσες
Μάχη της Ισσού (333 π.Χ.): Έλληνες – Πέρσες
Μάχη των Γαυγαμήλων (φθιν. 331 π.Χ.): Μακεδόνες – Πέρσες
Μάχη του Υδάσπη (326 π.Χ.): Μακεδόνες – Ινδοί του Πώρου
Μάχη της Κραννώνας (322 π.Χ.): Μακεδόνες – Αθηναίοι και σύμμαχοι
Μάχη της Γάζας (312 π.Χ.): Δημήτριος - Πτολεμαίος
Μάχη της Ιψού (301 π.Χ): Σέλευκος, Πτολεμαίος, Λυσίμαχος, Κάσσανδρος – Αντίοχος
Μάχη της Ηράκλειας (280 π.Χ.), Άσκλο(279 π.Χ.): Ηπειρώτες – Ρωμαίοι
Μάχη του Βενεβέντο (275 π.Χ.): Ηπειρώτες – Ρωμαίοι
Μάχη της Σελλασίας (222 π.Χ.): Μακεδόνες – Σπαρτιάτες
Μάχη της Ραφίας (217π.Χ): Πτολεμαίοι – Σελευκίδες
Μάχη των Κυνός Κεφαλών (197 π.Χ.): Μακεδόνες – Ρωμαίοι
Μάχη της Πύδνας (168π.Χ): Μακεδόνες – Ρωμαίοι
Μάχη της Λευκόπετρας (146 π.Χ.): Αχαϊκή Συμπολιτεία – Ρωμαίοι
Παρακμή
Η μακεδονική φάλαγγα, εξακολουθούσε να είναι σε χρήση, εώς την κατάκτηση της Αιγύπτου, ενώ τελευταία αναφορά στη χρήση της είναι από τον βασιλιά Μιθριδάτη Στ' του Πόντου τον 1ο π.Χ αιώνα.
Η φάλαγγα, μετά τον 3ο, αλλά κυρίως τον 2ο π.Χ αιώνα, έγινε πιο δυσκίνητη, έπαψαν οι υποδιαιρέσεις της σε τάξεις και πλέον διαιρούνταν σε δύο κέρατα. Η παράταξη της πύκνωσε, οι σάρισες αυξήθηκαν σε μήκος (6.5 μ.). Αποτέλεσμα των παραπάνω, ήταν να περιοριστεί στο ελάχιστο η δυνατότητα ελιγμών και ως εκ τούτου να μπορεί να αμύνεται ή να επιτίθεται μόνο σε ευθεία παράταξη, όπου και παρέμενε ακαταμάχητη. Σε περίπτωση όμως διάσπασής της ή πλαγιοκόπησης, ήταν αδύναμη πλέον να αντιδράσει με αποτέλεσμα την συντριβή της από τους Ρωμαίους στις μάχες των μέσων του 2ου π.Χ αιώνα.
Ήταν πλέον φανερό ότι έδυε η εποχή της Μακεδονικής Φάλαγγας και ανέτειλε η εποχή της Ρωμαϊκής Λεγεώνας.
Επίλογος
«…μηδέν ‘εωρακέναι φοβερώτερον και δεινότερον φάλαγγος μακεδονικής…»
«…δεν έχω δει κάτι φοβερότερο και τρομερότερο από τη μακεδονική φάλαγγα…»

Αιμίλιος Παύλος (Ρωμαίος ύπατος, ο νικητής στη μάχη της Πύδνας), Πολύβιος (απόσπασμα)




Πηγή:
el.wikipedia.org
arxaia-ellinika.blogspot.gr

Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου 2017

Η ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ << ΓΕΝΝΗΣΕ >> ΤΗ ΧΙΜΑΙΡΑ

Η Σαντορίνη «γέννησε» τη Χίμαιρα

HomeΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Η Σαντορίνη «γέννησε» τη Χίμαιρα

ΠΡΟΣΩΠΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΗΦΑΙΣΤΕΙΟΥ ΗΤΑΝ ΤΟ ΜΥΘΙΚΟ ΘΑΛΑΣΣΙΟ ΤΕΡΑΣ
Πού στηρίχτηκε η φαντασία των αρχαίων και έπλασε τη Χίμαιρα, το θαλάσσιο 
τέρας με το κατσικίσιο σώμα και τα τρία κεφάλια; 
Αγγελική Κώττη
Κατά τον αείμνηστο αρχαιολόγο Xρήστο Tσούντα, ήταν η προσωποποίηση του 
ηφαιστείου της Θήρας, που ζούσε στο βάθος της καλντέρας. Το ένα κεφάλι, το 
λιονταρίσιο, το είχε μπροστά, το δεύτερο το κατσικίσιο στη ράχη και ξεφυσούσε φλόγες και 
το τρίτο, το φιδίσιο, στην ουρά.
Περισσότερα θα πει ο ομότιμος καθηγητής αρχαιολογίας, Χρήστος Ντούμας, που θα μιλήσει 
απόψε στις 7 με θέμα «Το Ηφαίστειο της Θήρας και η συμβολή του στον πολιτισμό του 
Αιγαίου», στο αμφιθέατρο του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου (Τοσίτσα 1), στο πλαίσιο των
 εκδηλώσεων της Ενωσης Φίλων του ΕΑΜ.

Ο κ. Ντούμας, αναπτύσσοντας ανάλογο θέμα στην Αρχαιολογική Εταιρεία, έχει πει πως ο 
Τσούντας υποστήριζε ότι κατά τη διάρκεια των εκρήξεων στα τρία κεφάλια του μυθικού 
τέρατος έβλεπε τα τρία ανοίγματα της καλντέρας, από τα οποία το μεσαίο έβλεπε στον
 κεντρικό πυρήνα του ηφαιστείου με τις πύρινες φλόγες. Στον δε φόνο της, ο κορυφαίος 
αρχαιολόγος έβλεπε την κατάπαυση των ηφαιστειακών εκρήξεων.
Οι σεισμοί και οι εκρήξεις του θηραϊκού ηφαιστείου ποτέ δεν έπαψαν να δίνουν τροφή σε 
δεισιδαιμονίες και προλήψεις. Aνάμεσά τους και η διαμάχη του Βυζαντινού αυτοκράτορα 
Λέοντος Γ’ με τους εικονολάτρες, που το έτος 726 ερμηνεύθηκε ως σημάδι θεϊκής οργής.

Eκτός από τη μυθολογία, όμως, το ηφαίστειο προσέφερε και στην τέχνη: παράδειγμα η 
κατεργασία του μαρμάρου των κυκλαδικών ειδωλίων με ελαφρόπετρα, που υπήρχε άφθονη 
στην περιοχή και τους έδινε «λείες και απαλές απολήξεις». Eπίσης οι μνημειώδεις 
τοιχογραφίες του νησιού με κατά κανόνα γαιώδους προελεύσεως χρώματα έγιναν από 
κοιτάσματα κόκκινων, πράσινων και κυανών ορυκτών.
Ο προϊστορικός οικισμός του Ακρωτηρίου δοκιμάστηκε 
πολλές φορές από τις σεισμικές δονήσεις στη διάρκεια της 
τρισχιλιετούς ζωής του. Αλλες είχαν μεσαία ένταση και δεν 
άφησαν μαρτυρίες, άλλες όμως προξενούσαν ερείπια που 
ανιχνεύουμε σήμερα σε επάλληλα στρώματα.

Η σεισμικότητα της περιοχής είχε υπαγορεύσει 
συμπεριφορές κοντινές με τις σημερινές. Οι Θηραίοι δεν 
διανοούνταν να εγκαταλείψουν το νησί τους, έστω και αν 
κατά καιρούς το ηφαίστειο τούς ισοπέδωνε τα σπίτια. 
Αντίθετα, αμέσως μετά τον σεισμό καταπιάνονταν με την 
ανοικοδόμηση.


Αν και δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι υπήρχε και εφαρμοζόταν κάποιος αντισεισμικός 
κανονισμός, εκείνο που είναι μάλλον βέβαιο είναι ότι κάθε καταστρεπτικός σεισμός γινόταν 
κίνητρο μελέτης των ευπαθών μερών στις οικοδομές και στη λήψη πρακτικών μέτρων για την
 ενίσχυσή τους. 

Αμορτισέρ τα «αδράλια» στις σεισμικές δονήσεις


«Κάτω από το θεμέλιο μεσοκυκλαδικού κτιρίου, επάνω στο οποίο οικοδομήθηκε η Δυτική 
Οικία, βρέθηκε στρώση από χαλαρά θραύσματα πορώδους λάβας διατομής 4-6 εκ., γνωστά 
στους σημερινούς Ακρωτηριανούς ως αδράλια. Το στρώμα αυτό λειτουργούσε ως ένα είδος 
μαξιλαριού για να απορροφά τις σεισμικές δονήσεις. Τα ξύλινα πλέγματα στο σύστημα 
ενίσχυσης των τοίχων στα πολυώροφα κτίσματα ήταν επίσης μια μέθοδος προστασίας


Πηγή: https://greek1.blogspot.com/2017/02/hsantorinigennisetiximaira.html#ixzz4YZn4RI7a 
®1Greek Σκέψου...δεν είναι παράνομο ακόμη 
Under Creative Commons License: Attribution 

Follow us: @1_Greek on Twitter | 1greek on Facebook

ΤΙ ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ

Τι θεός είναι ο έρωτας;

Sandro Botticelli, Birth of Venus, 1486
Του Νίκου Τσούλια

      Είναι ο μοναδικός θεός που ενώνει όλους τους λαούς και όλους τους καιρούς – ο απόλυτα διαχρονικά θεός, που ιεροποιεί τον άνθρωπο και συνενώνει τον απόλυτα φαντασιακό κόσμο με τη βιωμένη πραγματικότητά μας. Είναι ο μόνος θεός που μας επισκέπτεται απρόσκλητα και ανταριάζει αισθήσεις και συναισθήματα, ονειροπολήσεις και φαντασιώσεις, που μας ταξιδεύει από το σκοτάδι στο φως και αντίθετα από τη μια στιγμή στην άλλη, χωρίς να ξέρεις τίποτα για τη συνέχεια.
      Όλες οι θυσίες, αρχέγονες και σύγχρονες, γίνονται προς χάριν του με αμείωτο ρυθμό. Θυσιάζονται γι’ αυτόν αμέτρητα όνειρα όπου γης και όπου χρόνου. Καρδιές τσακίζονται και γεύονται ανοιχτές πληγές όσο οι ίδιες χτυπάνε στης πνοής το κάλεσμα. Ζωές ανθρώπων ερημώνονται και στη συνέχεια επιλέγεται μοναξιά και σκοτεινιά. Ακόμα και οι ίδιοι οι άνθρωποι προσφέρουν μερικές φορές τη ζωή τους, άλλοτε μέσα από τα σκοτάδια της απόρριψης, άλλοτε μέσα από τους φοβερούς στροβιλισμούς του πάθους, άλλοτε από λάθη της καρδιάς.
      Τι γίνεται λοιπόν μ’ αυτή τη θεότητα; Γιατί ο άνθρωπος και ο πολιτισμός στο σύνολό του δεν επιχειρούν να κατανοήσουν τα χαοτικά φτερουγίσματά του; Γιατί αφήνουμε μόνες τους την ποίηση και την τέχνη να βρουν τα συμβολικά περάσματά του, αφού έτσι κι αλλιώς ο βελοφόρος θεός δεν αφήνει κανένα ίχνος στη γη; Γιατί θεωρούμε ότι η επιστήμη – με τη χημεία, τη βιολογία, τη νευρωνική και τα όποια άλλα παρακλάδια τους – μπορεί να ανιχνεύσει μια άκρη, αφού χάνεται στην λεπτομέρεια του «ειδικού» αδυνατώντας να συλλάβει ούτε καν την πιο αχνή γραμμή του σχήματος του «καθολικού»;
      Και το φοβερό με τον έρωτα είναι ότι συνενώνει ακόμα και τα αντίθετα αναιρώντας έτσι στην όποια δυνατότητα της σκέψης μας να δημιουργήσει κάποια σταθερά σημεία ερμηνείας του. Μας προσφέρει μια ξεχωριστή μεταρσίωση αλλά την ίδια στιγμή είμαστε φοβερά ευάλωτοι στο παραμικρό λάθος. Η απόλυτη σύμμειξη των ερωτευμένων συνυπάρχει με την πιο σκληρή ανταγωνιστικότητά τους και η ταύτισή τους σε ένα κοινό είδωλο συμπλέκεται με την διαπάλη τους για μονομερή επικράτηση και απόλυτη «ιδιοκτησία» του ενός επί του άλλου. Το εκτυφλωτικό φως του και το πιο βαθύ σκοτάδι αλληλοδιεισδύουν το ένα στο άλλο χωρίς όρια και ισορροπίες. Η ασύνορη ευτυχία έχει μέσα της την μαύρη άβυσσο και δεν μπορείς να εξηγήσεις το πώς βρίσκεσαι εδώ ή εκεί.
      Έχω μια ιδέα. Η μοναδικότητα αυτής της θεότητας βρίσκεται στο ότι έχει αναφορά στο γήινο στερέωμα. Δεν νοιάζεται για το μεταφυσικό σκηνικό. Εδώ προσφέρει όλο το μεγαλείο του ανθρώπου αλλά και τη συντριβή του. Εδώ δίνει την αίσθηση της απόλυτης μέθεξης με τον Κόσμο όλο απογειώνοντάς μας σε κατάσταση μόνιμης έκστασης και ιερής εξαΰλωσης αλλά και το κομμάτιασμά μας και την σχεδόν ολοκληρωτική κατάπτωσή μας. Εδώ είναι ο παράδεισός του και η κόλασή του.
      Έχει και μια άλλη πτυχή η μοναδικότητά του σ’ όλο το πάνθεον. Ο κόσμος του δεν ξεχωρίζει το φως από το σκοτάδι ούτε έχει την κλίμακα του «άσπρου – μαύρου» που έχει κυριαρχήσει στη σκέψη του ανθρώπου και στον βαθύ πυρήνα του πολιτισμού του. Ο κόσμος του είναι ενιαίος και αδιαίρετος στο ζήτημα των αντιθέτων εννοιών και σχημάτων. Είναι κόσμος γενικού ξεσηκωμού. Η κατάκτησή του δεν παρέχει καμιά ασφάλεια˙ αντίθετα είμαστε στο έλεος άγνωστων δυνάμεων. Αλλά είναι ο μόνος θεός που μας αγγίζει και τον αγγίζουμε, που είναι απόλυτα ανθρώπινος και ιερός συνάμα.
      Ο έρωτας δεν έχει καμιά σταθερότητα. Δεν προσφέρει κανένα απάγκιο παρά μόνο στροβιλισμούς και γενικό αντάριασμα. Προσφέρει την ιερή ακτινοβολία του με αντίτιμο την πιο σκληρή αβεβαιότητα. Εμφανίζεται πότε με την μια και πότε με την άλλη μορφή και ποτέ δεν ξέρεις πώς να τον εμπιστευτείς. Είναι ο κύριος αντίπαλος του θανάτου, γιατί είναι η πηγή της ζωής. Ο έρωτας είναι από τη γέννα του χαοτικός. Έδωσε μορφή στο Χάος αλλά τα δημιουργήματά του είναι και αυτά χαοτικά.
      Καμιά προσωπική εμπειρία δεν σε βοηθάει για μια δήθεν ορθή στάση απέναντί του ούτε και καμιά σοφία του κόσμου όλου μπορεί να σε συμβουλεύσει. Κάθε φορά είναι διαφορετικός, σαν να είναι η πρώτη φορά. Γιατί είναι πάντα νέος, πολύ νέος. Ο μόνος θεός που δοξάζει τη νεότητα και τίποτα άλλο πέραν αυτής. Πώς να κατανοήσει ο άνθρωπος του έρωτα τα παιχνιδίσματα όταν βλέπει το χρόνο να ζυγιάζει το βάρος του όλο και πιο πολύ πάνω του; Εκεί όμως όλοι μας, στο φως που τυφλώνει, γιατί είναι το μοναδικό πραγματικό φως στον κόσμο.
      Προσφέρεις τον εαυτό σου χωρίς υπολογισμούς και σχεδιασμούς, χωρίς ανταλλάγματα και υστεροβουλίες. Γιατί όποιος δεν συναντήσει τον έρωτα δεν έχει ζήσει τη ζωή του! Αν δεν προσφερθείς ολοκληρωτικά σ’ αυτόν, δεν μπορείς να γευθείς την Ομορφιά του κόσμου και της ζωής. Αλλά δεν έχουμε άλλη επιλογή. Η ζωή μας είναι ταξίδι για την αναζήτηση της ομορφιάς. Και είναι μόνο ο θεός έρωτας που ξέρει τα χαοτικά μονοπάτια της…
rokeby venus
Diego Velázquez’s «Rokeby Venus»

" ΕΡΩΤΑΣ " Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΣΑΡΚΑΣ της ΚΑΤΕ ΚΑΖΑΝΤΗ

«Έρωτας, η επανάσταση της σαρκός» της Κατέ Καζάντη

animated-gif-kiss-love-hug-42
«ου το εράν νόσος αλλά το μη εράν. ει γαρ εκ του οράν το εράν, τυφλοί οι μη ερώντες». Φιλόστρατος
 Κατά τον Ησίοδο, ο Έρως είναι γιος του Χάους. Μέρος της πρώτης θεϊκής τριάδας, μαζί με τη Γαία και τον Τάρταρο, εκφράζει την έννοια της δημιουργίας, τον τρίτο πόλο, δηλαδή, μεταξύ της ύλης και του θανάτου. Αποτελεί ταυτόχρονα τον μόνο τρόπο να στρογγυλεύει κανείς της αιχμηρές γωνίες του υλικού κόσμου και να λησμονεί το άγχος του θανάτου που διαρκώς κατατρύχει τους δύσμοιρους βροτούς.
Στο πλατωνικό «Συμπόσιο», ο Σωκράτης μεταφέρει τη γνώση της ιέρειας Διοτίμας: ο Έρως δεν είναι παρά ένας δαίμονας, ο οποίος μεσολαβεί μεταξύ των θνητών και των αθανάτων. Κι αυτός που καταλαμβάνεται απ’ το δαιμονικό μετεωρίζεται μεταξύ της φθοράς και της αιώνιας αφθαρσίας, γίνεται, τρόπον τινά, ημίθεος.
animated-gif-kiss-love-hug-42
«Τι θα ’τανε η ζωή, ποια τέρψηδίχως έρωτα;» Τα λόγια του Μίμνερμου, άκρως δηλωτικά ενός πολιτισμού που τίμησε απροσχημάτιστα, όσο κανένας άλλος, τον έρωτα, δεν αφορούν φυσικά μόνο την πνευματική, τη μεταφυσική του διάσταση. Στην κλασική δημοκρατία της Αθήνας, σε μια κοινωνία χωρίς οργανωμένη ενιαία θρησκεία και χωρίς σκληροπυρηνικό ιερατείο, άρα δίχως έναν κυρίαρχο και δεσμευτικό κώδικα ηθικής και συμπεριφοράς, ο Έρως είναι πανταχού παρών, ως κατάσταση συναισθηματική αλλά και ως πράξη σεξουαλική. Αυτήν την κοινωνία απηχεί, στον 3ομ.Χ. αιώνα πλέον, ο αστεϊσμός του Φιλόστρατου που συνδέει την έλλειψη του έρωτα με την τυφλότητα.
Αλλά οι σκληρές εγκρατιτικές τάσεις που επέφερε η επικράτηση του χριστιανισμού, εξοβέλισαν τον έρωτα στη νήσο της αμαρτίας. Μόνη επιτρεπτή μορφή, ο θείος έρως, αυτός προς τον Χριστό. Ο έρωτας δεν αφορά πλέον τον κόσμο τούτο: μετατίθεται κι αυτός, μαζί με την ανθρώπινη ευτυχία, στην επόμενη, αιώνια ζωή. Όσο για τη βασιλεία των ουρανών, αυτή είναι μοναχά για όσους φρόντισαν να συγκρατήσουν τις ορμές τους. «Παύσον τας ορμάς των παθών, σβέσον τα πεπυρωμένα βέλη του πονηρού, τα καθ’ ημάς δολίως κινούμενα. Τας της σαρκός ημών επαναστάσεις κατάστειλον και παν γεώδες και υλικόν ημών φρόνημα κοίμησον», παρακαλεί ο χριστιανός τον θεό του. Η ποινικοποίηση του έρωτα έχει ήδη συντελεστεί. Και μόνον εντός του γάμου μπορεί να γίνει ανεκτός, «τη πίστει ενούμενοι και συζυγία σεμνή», όπως ο Ακύλας και η Πρισκίλλα -13 Φεβρουαρίου η γιορτή τους.
Ο περασμένος αιώνας, ο 20ος, ο αιώνας των μεγάλων επαναστάσεων και των απελευθερωτικών αγώνων, αποενοχοποίησε τον άνθρωπο από το προπατορικό αμάρτημα. Ο έρωτας, ως κινητήριος, δημιουργός δύναμη, αποκαθίσταται. Οι βροτοί μπορούν να χαίρονται ξανά, με το μυαλό, την ψυχή και το κορμί τους ταυτοχρόνως. Μπορούν, δίχως τύψεις, να γοητεύονται από τον διπλανό, να υποκύπτουν στις χάρες του. Να αγαπιούνται άνδρας με άνδρα, γυναίκα με γυναίκα ή όπως αλλιώς επιθυμούν. Να μην αποστρέφουν τους οφθαλμούς για το χατίρι ενός θεού. Να απαλλαγούν από την τύφλωση.
Ταυτόχρονα, η αόρατη χείρα της αγοράς μας έφερε τον Άγιο Βαλεντίνο. Στον υπαρκτό καπιταλισμό, ο φετιχισμός του εμπορεύματος έχει κυρίαρχο λόγο. Και γεμίζει τη 14ηΦεβρουαρίου με αντιαισθητικές καρδούλες.

Ορκωμοσία Τραμπ: Το ευτράπελο της ημέρας με τον γερουσιαστή John Fetterman - «Έσκασε μύτη» με σορτς!

Ορκωμοσία Τραμπ: Το ευτράπελο της ημέρας με τον γερουσιαστή John Fetterman - «Έσκασε μύτη» με σορτς! (screenshot/X) Μια απόλυτα... γυμναστηρ...