ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΕΤΑΛΟΥΔΕΣ

Ενδιαφέρουσες πληροφορίες 

για τις πεταλούδες

Οι Πεταλούδες είναι όμορφα, ιπτάμενα έντομα με μεγάλα και συχνά με έντονα χρωματισμένα φτερά.

Υπάρχουν περίπου 20.000 είδη πεταλούδων στον κόσμο.

Κατά μέσο όρο, μια ενήλικη πεταλούδα ζει περίπου ένα μήνα . Ωστόσο, ο χρόνος μπορεί να ποικίλλει σε μεγάλο βαθμό μεταξύ των ειδών, και τα θηλυκά τείνουν να ζουν περισσότερο από τα αρσενικά. Είναι εξαιρετικά ασυνήθιστο για μια πεταλούδα οποιουδήποτε είδους να ζει περισσότερο από ένα χρόνο.

Πεταλούδες μπορεί να βρεθούν σε όλο τον κόσμο! Στην πραγματικότητα, ζουν σε κάθε ήπειρο εκτός από την Ανταρκτική .

Πεταλούδες ζουν σε διαφορετικά ενδιαιτήματα , συμπεριλαμβανομένων των ριζοφόρων, τβν αλυκών,τα πεδινά δάση, τους αμμόλοφους, τους υγρότοπους, τίς ορεινές περιοχές και τα λιβάδια.

Όπως όλα τα έντομα , έχουν ένα σώμα τριών μερών (το κεφάλι, τον θώρακα και την κοιλιά), τρία ζευγάρια αρμό πόδια, σύνθετα μάτια και ένα ζευγάρι κεραιών .

Μια πεταλούδα έχει τέσσερα φτερά , δύο forewings(μπροστινά) και δύο hindwings (πίσω). Και τα δύο ζεύγη φτερών προσφύονται στο μεσαίο τμήμα, ή στο θώρακα, της πεταλούδας.

Τα φτερά της πεταλούδας είναι  εντυπωσιακά  με τα χρώματα και τα σχέδια που βλέπουμε από την αντανάκλαση των μικροσκοπικών κλιμάκων που τα καλύπτουν..

Το χρώμα μιας πεταλούδας μπορεί να παίξει ρόλο για την προστασία της . Οι μεγάλες κηλίδες στα φτερά μοιάζουν σαν τα μάτια της κουκουβάγιας δείχνοντας έτσι σαν ένα πολύ μεγαλύτερο ζώο, και, ένα αρπακτικό επί παραδείγματι ένα πουλί θα το σκεφτεί δύο φορές για να επιτεθεί. Άλλες πεταλούδες καμουφλάρονται για να διεισδύουν στο περιβάλλον τους, και μερικά έντονα χρώματα προειδοποιούν  ότι δήθεν είναι δηλητηριώδη.

Οι Πεταλούδες ποικίλλουν σε μέγεθος .

Η μεγαλύτερη πεταλούδα στον κόσμο είναι Birdwing της βασίλισσας Αλεξάνδρας . Έχει άνοιγμα φτερών 25 εκατοστά (9,8 ίντσες) και είναι εγγενές στην Παπούα της Νέας Γουινέας.

Η Μικρότερη πεταλούδα στον κόσμο είναι η Δυτική Μπλέ Πυγμαίος .  Έχει άνοιγμα φτερών 12 χιλιοστά (0,5 ίντσες) και είναι εγγενής στο δυτικό ΗΠΑ

Οι πεταλούδες είναι κυρίως ημερόβιες , που κυκλοφορούν δηλαδή  στη διάρκεια της ημέρας.

Τη νύχτα, ή κατά τη διάρκεια δυσμενών καιρικών συνθηκών, οι περισσότερες πεταλούδες κουρνιάζουν στην κάτω πλευρά του φύλλου, σέρνονται προς το βάθος μεταξύ λεπίδων του χόρτου ή σε μια ρωγμή  βράχου, ή βρείσκει κάποιο άλλο καταφύγιο, για προστασία και ύπνο. 

Οι πεταλούδες είναι ψυχρόαιμα , πράγμα που σημαίνει ότι δεν μπορούν να ρυθμίσουν τη θερμοκρασία του σώματος τους με  αποτέλεσμα, η θερμοκρασία  τους να μεταβάλλεται με τη θερμοκρασία του περιβάλλοντος χώρου.

Πεταλούδες είναι κυρίως μοναχικά πλάσματα . Εντούτοις, μερικά είδη μεταναστεύουν μαζικά.

Monarch (μονάρχης) πεταλούδες είναι διάσημες για την ετήσια μετανάστευσή τους.  Ταξιδεύουν μέχρι 3.200 χιλιόμετρα (2.000 μίλια) σε 2 μήνες για να πάνε από τον Καναδά και τις Βόρειες ΗΠΑ  στο  Μεξικό για το χειμώνα .

Ο ταχύτερες πεταλούδες είναι οι πλοίαρχοι, οι οποίες μπορούν  να πετάξουν στα 60 χιλιόμετρα ανά ώρα (37 μίλια ανά ώρα), αλλά οι περισσότερες πεταλούδες πετούν από 8 έως 20 χιλιόμετρα ανά ώρα (5 έως 12 μίλια ανά ώρα). Μερικά είδη μπορούν να πετούν σε μεγάλα ύψη, όσο 3.000 μέτρα (10.000 πόδια).

Οι Πεταλούδες δεν μπορούν να ακούσουν, αλλά μπορούν να αισθάνονται τις δονήσεις .

Με τις Ακίδες (αισθητήριες τρίχες) σε ολόκληρο το σώμα του εντόμου (συμπεριλαμβανομένων των κεραιών) μπορεί να αισθανθεί το περιβάλλον. Δίνουν επίσης στο έντομο πληροφορίες σχετικά με τον άνεμο, ενώ πετά.

Μια πεταλούδα χρησιμοποιεί τα πόδια και τις κεραίες της για να αντιληφθεί τη γεύση . Όταν προσγειώνεται πάνω σε ένα λουλούδι, τα πόδια της  ανιχνεύουν τη μυρωδιά / γεύση των ουσιών στο φυτό και να αποφασίσει αν είναι κατάλληλη τροφή, ή όχι.

Πεταλούδες δεν έχουν μύτη και ς πνεύμονες όπως και εμείς. Οι ενήλικες πεταλούδες, καθώς και οι  κάμπιες, αναπνέουν μέσα από μια σειρά από μικροσκοπικά ανοίγματα κατά μήκος των πλευρών των σωμάτων τους, που ονομάζεται "spiracles". Από κάθε οπή αναπνοής, ένα σωλήνα που ονομάζεται "τραχεία" μεταφέρεται το οξυγόνο στο σώμα.

Πεταλούδες μπορούν να δουν το κόκκινο χρώμα, το πράσινο και το κίτρινο, αλλά βλέπει επίσης και το χρώμα στο υπεριώδες φάσμα, το οποίο αποκαλύπτει μοτίβα λουλουδιών, και άλλες πεταλούδες, που εμείς δεν μπορούμε να δούμε.

Οι περισσότερες πλήρως ανεπτυγμένες πεταλούδες βγαίνουν για να "βοσκήσουν" το νέκταρ από τα λουλούδια, χρησιμοποιώντας τη γλώσσα τους σαν ένα καλαμάκι , ενώ μια μικρότερη μειοψηφία των πεταλούδων ρουφούν  χυμούς δέντρων, σάπια ζωική ύλη, και άλλα οργανικά υλικά. Οι προνύμφες των πεταλούδων, που ονομάζεται και κάμπιες, τρέφονται αχόρταγα σε φυτικό υλικό, ειδικά τα τρυφερά φύλλα.

Οι Πεταλούδες αλλάζουν τέσσερις φορές κατά τη διάρκεια της ζωής τους σε μια διαδικασία που ονομάζεται μεταμόρφωση . 
Αυγό - Μια πεταλούδα ξεκινά τη ζωή της ως ένα αυγό, συχνά πίσω από ένα φύλλο. 
Προνύμφη - Η προνύμφη (κάμπια) βγαίνει  από το αυγό και  τρώει τα φύλλα ή τα λουλούδια σχεδόν συνεχώς. Οι κάμπια molts (χάνει παλιό δέρμα του) πολλές φορές, καθώς μεγαλώνει. Η κάμπια θα αυξηθεί μέχρι και αρκετές χιλιάδες φορές στο μέγεθος πριν γίνει  "νύμφη "( Pupa}.
Η Pupa  μεταμορφώνεται σε χρυσαλλίδα  και αυτό αποτελεί  ένα στάδιο ανάπαυσης.. 
Ενηλίκων - Μια όμορφη,  ενήλικη πεταλούδα αναδύεται που θα συνεχίσει τον κύκλο.....

Σε περιοχές όπου η θερμοκρασία πέφτει κάτω από το μηδέν κατά τη διάρκεια του χειμώνα, τουλάχιστον ένα στάδιο κατά τον κύκλου ζωής ενός είδους πεταλούδας, αυτές πρέπει να είναι ανθεκτικές στην παγωνιά, αν φυσικά το είδος είναι κάτοικος της περιοχής . Οι περισσότερες πεταλούδες που ζουν σε ψυχρά κλίματα περνούν το χειμώνα, σαν κάμπιες, ενώ σχεδόν οι υπόλοιπες θα  περάσουν το χειμώνα, σαν pupas (νύμφες).  Μερικά είδη, κυρίως tortoiseshells (Nymphalis) και anglewings (Polygonia), θα περάσουν το χειμώνα ως ενήλικες, σε χειμερία νάρκη μέσα σε τρύπες στα δέντρα, σε σχισμές σε τεχνητές κατασκευές, ή σε άλλα καταφύγια. Ενώ πολύ λίγα είδη θα περάσουν το χειμώνα, σαν αυγά.

Μερικές πεταλούδες, ιδίως στις τροπικές περιοχές, έχουν πολλές γενιές μέσα σε ένα χρόνο, ενώ άλλες  έχουν ένα ενιαίο ετήσιο κύκλο σε κάθε γενιά, και μερικές σε ψυχρές περιοχές μπορεί να διαρκέσουν αρκετά χρόνια για να περάσουν μέσα από ολόκληρο τον κύκλο ζωής τους.

Μερικά από τα κοινά αρπακτικά των πεταλούδων περιλαμβάνουν σφήκες, μυρμήγκια , παρασιτικές μύγες,  πουλιά, φίδια , βατράχια, ποντίκια, σαύρες , λιβελλούλες  ακόμη και πιθήκους ! Μερικά από τα  ζώα που είναι λάτρεις του γεύματος με πεταλούδες  είναι τα βατράχια και οι αράχνες.

Η μεγαλύτερη απειλή για τις πεταλούδες είναι η απώλεια των ενδιαιτημάτων.

Οι Πεταλούδες προκαλούν το ενδιαφέρον και είναι ένα από τα θαύματα της φύσης ,λόγω της αρμονίας στη πτήση και τα φωτεινά τους χρώματα.

Οι πεταλούδες έχουν εμφανιστεί στην τέχνη πριν από 3.500 χρόνια  στην αρχαία Αίγυπτο.

Στην αρχαία Μεσοαμερικανική πόλη του Teotihuacan, η έξοχα χρωματισμένες εικόνες της πεταλούδας ήταν σκαλισμένες σε πολλούς ναούς, κτίρια, κοσμήματα, και ζωγραφισμένες σε θυμιατήρια.

Οι πεταλούδες που χρησιμοποιείται ευρέως σε αντικείμενα τέχνης και κοσμήματα: τοποθετούνται σε πλαίσια, ενσωματωμένα σε ρητίνη, που εμφανίζεται σε φιάλες, με απανωτές στρώσεις σε χαρτί, και χρησιμοποιείται σε ορισμένα μικτά έργα τέχνης μέσα μαζικής ενημέρωσης και επίπλωση.

Interesting facts about butterflies | Just Fun Facts

justfunfacts.co
m

ΜΟΣΕ ΝΤΑΓΙΑΝ...Ο ΛΕΩΝ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ

Μοσέ Νταγιάν…ο Λέων του Ισραήλ-vid

30 Απριλίου 2016

by sku

0 Σχόλια

«Israel must be like a mad dog, too dangerous to bother.»

Ο Μοσέ Νταγιάν (εβραϊκά: משה דיין, αγγλικά: Moshe Dayan, 20 Μαΐου 1915−16 Οκτωβρίου 1981) ήταν Ισραηλινός στρατηγός και σοσιαλιστής πολιτικός, αρχηγός του Γενικού Επιτελείου του ισραηλινού στρατού (1955-1958),  υπουργός Γεωργίας (1959-1964), Εθνικής Άμυνας (1967-1974) και Εξωτερικών (1977-1979).

Σοσιαλιστής πολιτικά, ο Νταγιάν έγινε παγκοσμίως γνωστός για τις τολμηρές στρατιωτικές του νίκες ενάντια σε αριθμητικά πολλαπλάσιες Αραβικές δυνάμεις: το 1967 στον πόλεμο των έξι ημερών με αιφνιδιαστικό χτύπημα κατέστρεψε ολοσχερώς την αιγυπτιακή πολεμική αεροπορία πριν προλάβει να απογειωθεί και ταυτόχρονα εισέβαλε στη Συρία κατακτώντας τα υψώματα Γκολάν που μέχρι σήμερα κατέχει το Ισραήλ.

Έχασε το αριστερό μάτι το 1941 πολεμώντας με τις βρετανικές δυνάμεις εναντίον του Άξονα στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και έκτοτε φορούσε ένα μαύρο «πειρατικό» κάλυμμα για το υπόλοιπο της ζωής του, κάτι που τον έκανε μία από τις πιο διάσημες φιγούρες της διεθνούς πολιτικής.

Γεννήθηκε το 1916 και μεγάλωσε στο κιμπούτς Ντεγκάνια Αλέφ, ένα από τα πρώτα σοσιαλιστικά κιμπούτς του Ισραήλ (που τότε ήταν βρετανική κτήση).

Στα εφηβικά του χρόνια εντάχθηκε στην Χαγκανά, την παράνομη παραστρατιωτική οργάνωση των ισραηλινών που πολεμούσε εναντίον των Βρετανών αποικιοκρατών αλλά και εναντίον των Παλαιστινίων, που ήταν η πλειοψηφία των κατοίκων της περιοχής.

Το 1940 οι βρετανικές αρχές τον συνέλαβαν, αλλά την επόμενη χρονιά απελευθερώθηκε για να πάρει μέρος σε καταδρομικές επιχειρήσεις στο Λίβανο ενάντια στους Γάλλους του Βισύ, που ήταν συνεργάτες των Γερμανών και κατείχαν την περιοχή.

Σε εκείνες τις επιχειρήσεις τραυματίστηκε σοβαρά όταν μία σφαίρα χτύπησε τα κιάλια που χρησιμοποιούσε εκείνη τη στιγμή.

Λόγω των εκτεταμένων τραυμάτων που υπέστη από τα θραύσματα του γυαλιού και λόγω της καθυστέρησης μέχρι να μεταφερθεί για νοσηλεία, έχασε το αριστερό του ματι.

Επείδη δεν ήταν δυνατό να τοποθετηθεί ένα γυάλινο υποκατάστατο, ο Νταγιάν φορούσε ένα χαρακτηριστικό μαύρο κάλυμμα για όλη την υπόλοιπη ζώη του.

Το 1948, κατά τη διάρκεια του πρώτου Αραβο-Ισραηλινού πολέμου, αμέσως μετά την ανακήρυξη του Ισραήλ σε ανεξάρτητο κράτος, ο 32χρονος Νταγιάν πέτυχε σημαντικές νίκες στην κοιλάδα του Ιορδάνη.

Το 1956 στην κρίση του Σουέζ ήταν αρχηγός του Επιτελείου Στρατού και μέσα σε μία εβδομάδα κατέλαβε τη χερσόνησο του Σινά.

Στη συνέχεια ασχολήθηκε με την πολιτική ως μέλος του σοσιαλιστικού Μαπάι και αργότερα του επίσης σοσιαλιστικού Ράφι, και αρχικά τοποθετήθηκε υπουργός Γεωργίας.

Το 1967 ως Υπουργός Άμυνας (μέχρι το 1974) σχεδίασε και πέτυχε την εντυπωσιακή νίκη του Ισραήλ κατά της Αιγύπτου, Συρίας, Ιράκ, Ιορδανίας, στον Πόλεμο των Έξι Ημερών.

Τότε, μέσα σε έξι μέρες το Ισραήλ κατέκτησε τη χερσόνησο του Σινά, τη Λωρίδα της Γάζας, τη Δυτική Όχθη και την Ανατολική Ιερουσαλήμ, και τα ωψώματα Γκολάν.

Μετά τον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ, το 1974, ο Νταγιάν αποσύρθηκε για ένα σύντομο διάστημα από την πολιτική σκηνή. Εκείνος ο πόλεμος έληξε τον Οκτώβριο του 1973 χωρίς ξεκάθαρο νικητή, και πολλοί Ισραηλινοί τον κατηγόρησαν ότι δεν ήταν έτοιμος στο ξεκίνημα του πολέμου, κάτι που ο ίδιος αρνήθηκε σθεναρά τονίζοντας τις καινούριες νίκες που πέτυχε ενάντια σε αριθμητικά ανώτερες δυνάμεις.

Το 1977 προσχώρησε στο κόμμα του Μεναχέμ Μπέγκιν για να λάβει μέρος στην κυβέρνηση ως Υπουργός Εξωτερικών, ως το 1979.

Με την ιδιότητα αυτή συνέβαλε στην υπογραφή της ειρηνευτικής συμφωνίας με την Αίγυπτο.

Πέθανε το 1981 από καρδιακή προσβολή.

Το Τελέμ, ένα αριστερό/πατριωτικό κόμμα που είχε ιδρύσει, είχε κερδίσει δύο έδρες στις βουλευτικές εκλογές της 30ης Ιουνίου 1981.
Δείτε τα χαρακτηριστικά video

http://www.polemosnet.com/index.php/2016/04/30/mose-ntagian-o-leon-tou-israil-vid/ …

ΒΙΝΤΕΟ ΓΙΑ ΤΑ ΓΛΥΠΤΑ ΤΟΥ ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ ΤΑ ΣΠΑΕΙ ΣΤΟ FACEBOOK

Βίντεο για τα Γλυπτά του Παρθενώνα τα σπάει στο Facebook

23 Σεπτεμβρίου 2016

Οι “περιπέτειες των Γλυπτών του Παρθενώνα”, το βίντεο που ανέβασε στο facebook το “Greece High Definition” πραγματικά τα… σπάει, καθώς παρουσιάζει μέσα σε μόλις 50 δευτερόλεπτα την ιστορία με τη μεγάλη κλοπή των μαρμάρων…

Το βίντεο, μαζί με εκείνο της παρουσίασης της αρχικής μορφής του ιερού βράχου της Ακρόπολης της Αθήνας με περισσότερες από 3,5 εκατομμύρια προβολές, πραγματικά αξίζουν την προσοχή σας.

Αν και ο καιρός μας τα χαλάει, έρχεται σαββατοκύριακο, ευκαιρία για βολτα, έστω και κάτω απ’ τον ιερό βράχο ή στο Μουσείο της Ακρόπολης όπου διεξάγεται το διεθνές επιστημονικό συνέδριο  με θέμα “Τα γλυπτά του Παρθενώνος: 200 χρόνια από την ιδιοποίησή τους από το Βρετανικό Μουσείο”.

http://www.facebook.com/share.php?u=http%3A%2F%2Fhellas-now.com%2Fvinteo-gia-ta-glypta-tou-parthenona-ta-spai-sto-facebook%2F

Ο ΡΟΒΙΟΛΗΣ ΣΤΗΝ ΟΔΟ ΓΡΑΦΗΜΩΝΟΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΡΑΜΟΝΙΑ του Ν. ΣΑΡΑΝΤΑΚΟΥ

Ο Ροβιόλης στην οδό Γραφημώνος και άλλα ραμόνια

Posted by sarant στο 10 Ιανουαρίου, 2017

Άρθρο για τα ραμόνια, δηλαδή τα παρακούσματα τραγουδιών, έχω βάλει και παλιότερα -τελευταία φορά πριν απο τριάμισι χρόνια. Νομίζω πως το διάστημα που μεσολάβησε είναι αρκετό ώστε κάποιοι παλαιότεροι να μην θυμούνται καλά το προηγούμενο άρθρο και κάποιοι νεότεροι φίλοι να μην έχουν προσθέσει δικά τους σχόλια. Το σημερινό ενσωματώνει τα καλύτερα παραδείγματα από τα προηγούμενα άρθρα μαζί με μερικά καινούργια -και βγήκε σε διάσταση έξτρα λαρτζ.

Ο τίτλος του σημειώματος περιέχει τουλάχιστον μιαν άγνωστη λέξη, χώρια τα δυο κύρια ονόματα. Τι να είναι τάχα το ραμόνι;

Το ραμόνι είναι λέξη παιδική, περίπου ιδιωτική, και στην προκειμένη περίπτωση δική μου. Μικρός, άκουγα τους γονείς μου να τραγουδούν Θεοδωράκη, τον Επιτάφιο, και να λένε:

Μα το καράβι βούλιαξε κι έσπασε το τιμόνι
και στου πελάγου το βυθό πλανιέμαι τώρα μόνη.

Ίσως επειδή δεν μου πήγαινε να συνδέσω την αρρενωπή φωνή του Μπιθικώτση με θηλυκό επίθετο (τώρα μόνη), το παράκουσα: πλανιέμαι το ραμόνι, κι έπλασα με το νου μου κάποιο μικρό ανυπεράσπιστο ζωάκι που περιπλανιέται στο βυθό του πελάγου. Και, «μπαμπά, τι είναι το ραμόνι;» οπότε έγινε μεγάλο γέλιο.

Τέτοια παρακούσματα είναι πολύ διαδεδομένα, ο καθένας έχει τα δικά του, άλλοτε από την παιδική ηλικία και άλλοτε ως ενήλικος. Αποφάσισα να τα λέω ραμόνια, όχι μόνο επειδή το ραμόνι είναι δικό μου, αλλά διότι το ραμόνι χτύπησε δυο φορές. Τι εννοώ; Πριν από μερικά χρόνια, συζητώντας με συνάδελφο που είναι καμιά δεκαριά χρόνια μικρότερος, βρήκα ότι κι εκείνος είχε, σαν παιδί, πλάσει το δικό του ραμόνι, κι εκείνος από τραγούδι του Μίκη, αλλά όχι από τον «Επιτάφιο», παρά από τα «Τραγούδια του αγώνα» -λογικό άλλωστε, αφού είναι μικρότερος δέκα χρόνια. Και στον Ωρωπό, εκεί που λέει: Κλαίει η μάνα τώρα μόνη, κλαιν τα δέντρα τα βουνά, ο φίλος μου συγκινιόταν για το καημένο το ραμόνι που το έκλαιγε η μάνα του. Ίσως επειδή είχε χαθεί και περιπλανιόταν στου πελάγου το βυθό!

Στην αγγλόφωνη ορολογία, τα ραμόνια ονομάζονται Mondegreen, όρος που τον έπλασε η Αμερικανίδα συγγραφέας Σίλβια Ράιτ, το 1954, επειδή όταν ήταν μικρή, παράκουσε τα λόγια μιας παραδοσιακής μπαλάντας, και στον τελευταίο στίχο αντί για

Ye Highlands and ye Lowlands,
Oh, where hae ye been?
They hae slain the Earl O’ Moray,
and laid him on the green

νόμιζε πως λέει: And Lady Mondegreen.

Στα ρώσικα ο αντίστοιχος όρος είναι νταρβαλντάι και έχει καθιερωθεί με πρόταση του Ντοστογιέφσκι, με αφορμή το παράκουσμα ενός στίχου του Γκλίνκα, όπου η φράση «νταρ Βαλντάγια» (δώρο της πόλης Βαλντάι) τραγουδιόταν από όλον τον κόσμο σαν να είναι μία (ανύπαρκτη) λέξη.

Εκτός από το ραμόνι, ένα άλλο διαδεδομένο παράκουσμα, που το έλεγε η αδερφή μου, αλλά το έχω ακούσει και από άλλους, είναι τα λουμπέσα. Ακούγοντας η αδερφή μου κάποια 28η Οκτωβρίου στο αναπόφευκτο «Κορόιδο Μουσολίνι» τον στίχο Δεν  έχεις διόλου μπέσα, κι όταν θα μπούμε μέσα…, και ίσως μη γνωρίζοντας τη λέξη «διόλου», στην προσπάθειά της να εκλογικεύσει το στίχο, έπλασε τα λουμπέσα, νόμισμα της εποχής ασφαλώς. Άκου θράσος, ο Ντούτσε, να τολμήσει να επιτεθεί στην Ελλάδα ενώ δεν είχε ούτε καν δυο λουμπέσα στο πορτοφόλι του! Πτωχέ Μπενίτο!

Γενικά, τα ραμόνια γεννιούνται από γνωστά τραγούδια και πολυτραγουδισμένα, όχι από ένα τραγούδι που το ακούς μία φορά. Οι νεότεροι από μένα, που έφαγαν τον Μίκη Θεοδωράκη με τη σέσουλα στη μεταπολίτευση, έχουν «ραμονίσει» πολλούς στίχους τραγουδιών του. Για παράδειγμα, υπάρχει το εξωτικό Παπουνάνε με τις κωδωνοκρουσίες του (Στο Παπουνάνε θα σημάνουν οι καμπάνες = Σώπα όπου να ’ναι θα σημάνουν οι καμπάνες, από τη Ρωμιοσύνη), αλλά και η αιμοβόρα Ζωντανίνα (θέλει η Ζωντανίνα πίνουν το αίμα τους = θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους, από το Άξιον Εστί).

Η Ζωντανίνα οφείλει τη γέννησή της και στον τρόπο με τον οποίο ερμηνεύει ο Μπιθικώτσης το τραγούδι, αφού ανασαίνει μετά το «να», οπότε δεν είναι παράλογο να δημιουργήσει Χίμαιρες το παιδικό μυαλό. Βέβαια, και το «Ένα το χελιδόνι» έχει παρακουστεί σαν ένατο χελιδόνι, δημιουργώντας την απορία τι να έγιναν τα άλλα οχτώ.

Τα δημοφιλή ραμόνια τα μοιράζονται πολλοί. Ο τίτλος του σημερινού σημειώματος είναι φόρος τιμής σε ένα από τα δημοφιλέστερα, στον βιρτουόζο βιολιστή Ροβιόλη. Ο Ροβιόλης μπορεί να κάνει και τους διαβόλους να χορεύουν, αφού ο στίχος από τον «Θωμά» στο Ρεμπέτικο του Ξαρχάκου λέει Με βιολί σαν του Ροβιόλη θα χορέψουν κι οι διαβόλοι. Μόνο που δεν λέει έτσι· ο Φέρρης έγραψε «με βιολί σαντουροβιόλι». Το πιο αστείο είναι ότι κάθε φορά που γίνεται αναφορά σε αυτό το θέμα σε κάποιο διαδικτυακό φόρουμ, θα βρεθεί πάντοτε κάποιος να γράψει έκπληκτος «Μη μου πείτε ότι ο Ροβιόλης δεν υπάρχει και είναι παράκουσμα!» Δίκαια λοιπόν ο Ροβιόλης αξιώθηκε και άρθρο στη Βικιπαίδεια!

Λογοτεχνικό ραμόνι είναι οι Κολμυρίδες. Στον «Μεγάλο περίπατο του Πέτρου» της Άλκης Ζέη, τα παιδιά ακούγαν το πατριωτικό εμβατήριο
Εν τω μέσω φοινίκων μυρίων
νικηφόρος στρατός προχωρεί
και το καταλάβαιναν:
Εν τω μέσω φυλής Κολμυρίδων
νικηφόρος στρατός προχωρεί
και απορούσαν ποιοι να ’ταν τάχατες αυτοί οι βάρβαροι Κολμυρίδες. Παρόμοια φυλή στο βασίλειο της Ραμονίας είναι οι Κουδόντοι, γενναίοι πολεμιστές –γεννημένοι από τον στίχο «Ξεκινάν με λύκου δόντι και με λιονταριού καρδιά» στον Κεμάλ του Χατζηδάκι, που παρακούστηκε ως «Ξεκινάνε οι Κουδόντοι».

Ραμόνι από την πραγματική ζωή, αν και όχι από τραγούδι, είχαμε στις πρώτες ανακοινώσεις της χούντας, που υπογράφονταν: Ο πρόεδρος – Τα μέλη. Πολύς κόσμος αναρωτήθηκε ποιος κερατάς είναι αυτός ο μυστηριώδης πρόεδρος Ταμέλης. (Το γεγονός το καταγράφει και σε διήγημά του ο Ιωάννου).

Η οδός Γραφημώνος του τίτλου είναι ραμόνι από ένα νεότερο τραγούδι, του Πασχάλη Τερζή: Ο δικός μου ο δρόμος μ’ έχει χρόνια διαλέξει, στην οδό γράφει «μόνος», επικίνδυνη λέξη. Αναρωτιέμαι τι το εξαιρετικό να έκανε αυτός ο αρχαίος ημών πρόγονος, ο Γραφημών και κατέκτησε την υστεροφημία.

Θυμίζει πάντως τον άγιο Γαργεννήτορα της εκκλησίας (του γαρ γεννήτορος η φωνή), ενώ σύμφωνα με άρθρο του Π. Λορεντζάτου (Αθηνά, 1904), στην Πύλαρο λεγόταν «γαράντρα» η «ανήθικη» γυναίκα, από παρερμηνεία του «πέντε γαρ άνδρας έσχες» της ευαγγελικής περικοπής (το λήμμα έχει καταχωρηθεί στο Ιστορικό Λεξικό της Ακαδημίας). Η εκκλησιαστική γλώσσα έχει δημιουργήσει άφθονα παρακούσματα, που όμως είναι αντικείμενο ξεχωριστού άρθρου, οπότε δεν θα ασχοληθώ με το θέμα αυτό παρά μόνο για να αναφέρω ένα εκκλησιαστικό ραμόνι (ραμόνιον) που το μνημονεύει ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης στο διήγημα «Στο Χριστό στο κάστρο».

― Δε μου λες, Αλεξανδρή, τι θα πη, τώρα, στην καταβασία των Χριστουγέννων, «ο ανυψώσας το κέρας ημών»; Ποιος είναι αυτός ο ανυψώσας;
― Να, ο ανηψιός σας, απήντα ο κυρ-Αλεξανδρής, μη εννοών άλλως την λέξιν.

Σε γενικές γραμμές, ο μηχανισμός του ραμονιού διαφέρει στα παιδιά απ’ ό,τι στους ενήλικες. Το παιδί, έχοντας επίγνωση του ότι δεν ξέρει όλες τις λέξεις της γλώσσας, εκλογικεύει το παράκουσμα πλάθοντας μιαν άγνωστη λέξη· έτσι, όταν ακούει «συγκάτοικοι είμαστε όλοι στην τρέλα, κι εγώ δεν έχω για νοίκι», το μη οικείο του «για νοίκι» το μεταπλάθει σε «γιαννίκι». Ο ενήλικας, αντίθετα, που (νομίζει πως) ξέρει όλες τις λέξεις, όταν παρακούσει κάτι το εκλογικεύει συνήθως με υπαρκτές λέξεις, όπως ο κυρ Αλεξανδρής στο παράδειγμα του Παπαδιαμάντη. Ας πούμε, τον στίχο της Φραγκοσυριανής του Μάρκου «και στο Πισκοπιό ρομάντζα» πολλοί ενήλικοι τον ραμονίζουν σε «και στο δίσκο δυο ρομάντζα» και άλλοι σε «και το βρίσκω πιο ρομάντζα».

Το Πισκοπιό, τοπωνύμιο της Σύρας, είναι άγνωστο σε όσους δεν έχουν επισκεφτεί το νησί, οπότε προσφέρεται για παράκουσμα. Το ίδιο συμβαίνει και με τα σπάνια ονόματα. Έτσι, στη Μπαλάντα του Αντρίκου, ο στίχος του Βάρναλη «το Αντιγονάκι κι η Ζηνοβία» ερμηνεύτηκε: «σαν τρυγονάκι η Ζηνοβία» αλλά και «καπληδονάκι η Ζηνοβία». Άλλοτε πάλι, γεννιούνται (ραμονικώς) υπαρκτά τοπωνύμια εκεί που δεν υπάρχουν –έτσι, στο «Χάντρα στο κομπολόι σου», το «ίσκιος θα γίνω μάτι μη με δει» πολύς κόσμος το έχει ακούσει «μα τη Νινευί» -αλλά, βεβαίως και ανύπαρκτα τοπωνύμια, όπως το Χαπί, από το τραγούδι των Παιδιών από την Πάτρα (Θα σου φύγω σ’το’χα πει) –άλλοι ωστόσο επιμένουν ότι ο τραγουδιστής θα πάει στο Καπί (σαν το Τοπ Καπί, ας πούμε) ή και στο ΚΑΠΗ.

Όταν σε ένα αγαπημένο τραγούδι υπάρχει μια ασυνήθιστη λέξη, είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα γεννηθούν ραμόνια. Στην «Τζαμάικα», το σπάνιο μεθυσμενάκι στον στίχο «κι ύστερα το βραδάκι μεθυσμενάκι στα καπηλειά» έχει δώσει πολλά ραμόνια π.χ. «μες της Μαινάκη τα καπηλειά» ή, σε ενήλικες, το ποιητικότατο «Μες της φενάκης τα καπηλειά». Ακόμα κι ένας ασυνήθιστος ρηματικός τύπος μπορεί στο παιδικό αυτί να γεννήσει ένα φανταστικό πρόσωπο, σαν την περίφημη Βροντούμ με τα πολύτιμα βραχιόλια, από τη Γερακίνα («τα βραχιόλια της βροντούν»), που θυμίζει τα Εκατομμύρια της Βεγούμ του Ιουλίου Βερν.

Οι ασυνήθιστοι τύποι δεν παραπλανούν μόνο παιδιά. Σύμφωνα με ένα κινηματογραφικό ανέκδοτο, στα γυρίσματα της ταινίας «Λόλα» η νεότατη τότε Βίκυ Μοσχολιού, αφού έχει ολοκληρωθεί το γύρισμα της περίφημης σκηνής του τέλους όπου τραγουδά το «Πέτρα την πέτρα» από το παράθυρο του καμπαρέ, ρωτά με γνήσια απορία τον σκηνοθέτη Δημόπουλο: «Κύριε Ντίνο, ποιος είναι τέλος πάντων αυτός ο Παγαπός;». Φυσικά, αναφέρεται στους στίχους του τραγουδιού: «…Πέτρα την πέτρα περπατώ, το αίμα του ανασαίνω, και πια δεν περιμένω, που σκότωσαν τον π’ αγαπώ…». Κατά σύμπτωση τις προάλλες είδαμε το βιβλίο του Παντελή Μπουκάλα με την Αγαπώ και τον Αγαπό στα δημοτικά τραγούδια.

Η ζωολογία δεν έχει ακόμα καταγράψει το εξωτικό πουλί πισεσί, που γεννήθηκε από το τραγούδι «Στη ντισκοτέκ» (αρχικά με την Ελπίδα, στη συνέχεια σε διασκευή από τα Ημισκούμπρια) και τους στίχους «Είναι που λείπεις εσύ, το χαμόγελό σου», ενώ πολλοί αναρωτιούνται τι ακριβώς να είναι το κανιβέρο που φοράνε οι Βραζιλιάνοι στο ελληνικό λάτιν «Μάμπο μπραζιλέρο» (και βραζιλιάνο με κάνει βέρο / και βραζιλιάνοι με κανιβέρο). Μάλλον καπέλο θα είναι, σαν σομπρέρο.

Ιδιαίτερος δικαστικός βαθμός είναι ο περιμενοδίκης γεννημένος από το τραγούδι του Βαμβακάρη: Σαν να ’μουνα υπόδικος και περιμενοδίκης, ενώ επικίνδυνο όπλο νέας τεχνολογίας είναι το σπιθονάκι: Ρίξε στο κορμί μου σπιθονάκι φονικό (αντί για σπίρτο να πυρποληθώ). Κλασικό ραμόνι είναι και το πύο του βυθού (Σαν τοπίο του βυθού, του Σαββόπουλου), όπως και το Θεών νταμάρι στην Πιρόγα του Μικρούτσικου, μια και το «φαιό νταμάρι» των στίχων του Αλκαίου δεν είναι και τόσο διαφανές στο παιδικό αυτί· από την άλλη, η Καμαρούλα του Πουλόπουλου έχει πολυραμονιστεί από γενεές παιδιών, ιδίως ο στίχος «Καμαρούλα μια σταλιά δυο επί τρία, κόχη και λατρεία», αφού οι μεν ακούν «τα μαρούλια μια σταλιά» ενώ οι δε «όχι και λατρεία».

Πηγή παιδιόπλαστων ραμονιών είναι και τα κάλαντα, που κάθε παιδί μαθαίνει από πολύ νωρίς και τα επαναλαμβάνει μηχανικά. Έτσι, από τα πρωτοχρονιάτικα κάλαντα γεννήθηκε  η Συσαρχόντισσα κυρία (τιμητικός τίτλος), αλλά και ο Δεσκεμές το παλικάρι. Βέβαια, ο κατεξοχήν ακατανόητος στίχος των πρωτοχρονιάτικων καλάντων είναι το «βαστάει εικόνα και χαρτί, ζαχαροκαντιοζυμωτή» (που όλοι σχεδόν το τραγουδούν σαν δύο λέξεις: ζαχαροκάντιο ζυμωτή) -κάποιος το είχε μεταπλάσει στο μάλλον αηδιαστικό «ζαχαροκαμπιοζυμωτή», ενώ άλλοι ακούν το λογικότερο «ζαχαροπλάστη ζυμωτή».

Από την άλλη, πολλά ραμόνια γεννιούνται όταν μέσα στους ελληνικούς στίχους υπάρχει ξένη λέξη ή φράση. Στο «Πατρίδα ζητάμε» του Γιάννη Γλέζου, ο στίχος (του Νερούντα, σε μετάφραση Λευτ. Παπαδόπουλου) «Μπορασίτα Μπορασίτα / μαζί μου ήθελα να ρθεις / μα εσύ μου είπες όχι» ερμηνεύτηκε από πολλούς σαν «μπόρα ας ήταν». Στον «Τούρκο στο Παρίσι» του Μαχαιρίτσα, το «μα c’est la vie που λένε και οι Γάλλοι» έχει ραμονιστεί σε «μασέ λαβή που λένε και οι Γάλλοι», προφανώς λαβή από γαλλική πολεμική τέχνη! Αλλά και στο δημοφιλές «Ρίτα Ριτάκι» των Κατσιμιχαίων, οι τελευταίοι στίχοι «ti voglio, si, ti voglio», που τραγουδιούνται σχεδόν ψιθυριστά, έχουν παρακουστεί σε «υπόγειο, εσύ σε υπόγειο» ή «Σιγόντο, Σι-ι-γόντο».

Ραμόνια γεννιούνται βέβαια σε όλες τις γλώσσες· ας πούμε, ένα διάσημο παράκουσμα των φυσικών ομιλητών της αγγλικής είναι στο τραγούδι Bad moon rising των Creedence Clearwater Revival, όπου πολλοί ακούνε There’s a bathroom on the right αντί There’s a bad moon on the rise. Αλλά δεν θα επεκταθούμε στα ξένα ραμόνια.

Κι αν οι ίδιοι οι αγγλοσάξονες μπερδεύουν τα αγγλικά λόγια των τραγουδιών, ίσως δικαιολογούνται και οι δικοί μας που έπλασαν τη διάσημη Κουτσουμπίλα (ή Κουτσουμπιλά; ), όπως λένε πολλοί το Could you be loved του Μπομπ Μάρλεϊ. Με την ευκαιρία να διηγηθούμε κι ένα θηριώδες ραμονικό μαργαριτάρι που διέπραξε ειδησεογραφικός ιστότοπος· τον Ιανουάριο του 2013, ο τότε υπουργός Αντώνης Μανιτάκης σε τοποθέτησή του στη Βουλή αναφέρθηκε «στο λεγόμενο mandatory law», δηλαδή το αναγκαστικό δίκαιο που διέπει κάποιες δανειακές συμβάσεις. Ο δημοσιογράφος που άκουσε τον αγγλικό όρο, χωρίς να υποψιαστεί ότι είναι αγγλικός, έγραψε: «Είναι το λεγόμενο ‘Μαντάτο Ριλό’», παραβαίνοντας μια πολύ βασική αρχή: βγάζει νόημα αυτό που γράφεις; Αν όχι, μην το γράψεις. Απορώ ειλικρινά, τι σκέφτηκε το θολωμένο του μυαλό ότι μπορεί να είναι το ριλό. Ίσως το πέρασε για κύριο όνομα, ίσως για κανένα τοπωνύμιο, γι’ αυτό άλλωστε το έγραψε και με κεφαλαία αρχικά γράμματα!

Αργά ή γρήγορα όλα τα ραμόνια, είτε παιδιόπλαστα είτε της ενήλικης ζωής ξεδιαλύνονται. Όταν γίνει αυτό, ο παθών αργά ή γρήγορα το εξομολογείται, κρυφοκοκκινίζοντας, στην παρέα του –εκτός αν τύχει να γίνει αυτή του η εξομολόγηση δημόσια, σαν εκείνον τον καημένο που βροντοφώναξε, σε συναυλία του Παπάζογλου: — Πες το «τρεις λύκοι αδέσποτοι»! εννοώντας, βέβαια, το «Τρελή κι αδέσποτη»!

Υστερόγραφο: Να εξομολογηθώ κι εγώ ένα δικό μου ραμόνι ή ίσως μεφραμόνι αφού περιέχει και στοιχεία «νόμου του ΜέΦΡι». Πριν από πολλά πολλά χρόνια, δεκαετία του 80, όταν είχε κυκλοφορήσει το Τσικαμπούμ του Γιοκαρίνη, σε ένα περιοδικό που έβγαζε η Πανσπουδαστική στα πανεπιστήμια, το Σχόλιο, είχε δημοσιευτεί μια κατεδαφιστική κριτική, η οποία μεταξύ άλλων κατηγορούσε το τραγούδι για ακατανόητους στίχους, φέρνοντας σαν παράδειγμα το:

έχω γκόμενα με δυάρι προς το στάδιο
που έχει θεία πέρσοναλ με ράδιο.

Έγραψα κι εγώ ένα θυμωμένο γράμμα, ότι για να κάνει κανείς κριτική πρέπει να’ναι επαρκής ακροατής και ότι είναι πολύ λογικό να βρίσκει ακατανόητο το «θεία πέρσοναλ» αφού ο στιχουργός έγραψε «Φίατ πέρσοναλ» (που ήταν μοντέλο αυτοκινήτου της εποχής).

Και ως εκεί καλά. Μόνο που τριάντα χρόνια αργότερα, πριν απο λίγους μήνες δηλαδή, συνειδητοποίησα ότι στο ίδιο τραγούδι είχα κι εγώ ένα παράκουσμα. Λίγο πιο πριν από το «Φίατ πέρσοναλ» υπάρχουν οι στίχοι:

Στο παράλογο το ρίχνεις του Ιονέσκο
χτες αγόραζες καρτούλες της Ουνέσκο
όρους θέτεις πια με ύφος σοβαρόν
μα όλα τούτα ρουφηχθέντων των μπυρών.

Τον τελευταίο στίχο εγώ τον άκουγα «ρουφηχθέντων των μηρών», και φανταζόμουν κάποια μέθοδο λιποαναρρόφησης για καλλίγραμμους μηρούς. Βέβαια, έχω το ελαφρυντικό ότι το «ρουφηχθέντων των μπυρών» είναι αντιγραμματικό, του τύπου «πληγέντων περιοχών» -αλλά φυσικά το γραμματικά σωστό, «ρουφηχθεισών των μπυρών», ούτε λέγεται ούτε τραγουδιέται. Ο Σάκης Μπουλάς, που έγραψε τους στίχους, θα γελάει πονηρά από εκεί πάνω…

Posted by sarant στο 10 Ιανουαρίου, 2017