Επειδή πολλοί με ρωτάνε για την «καπακομανία» -που ακόμη και σήμερα καλά κρατεί-, ας εξετάσουμε πως ξεκίνησαν όλα, αν πραγματικά κάποιος χαρίζει αμαξίδια, και τέλος θα σας παραθέσω και μερικούς από τους προβληματισμούς μου
Ναι μεν, αλλά…
Κατ αρχήν η φήμη με τα καπάκια υπήρχε εδώ και πάρα πολλά χρόνια, ίσως και 2 δεκαετίες. Αλλά μέχρι πριν 5 χρόνια τουλάχιστο, ήταν εντελώς ανυπόστατη.
Όπως μας πληροφορεί η εφημερίδα
Καθημερινή, κάπου μέσα στο 2011, άλλαξαν τα πράγματα:
Ολα ξεκίνησαν από ένα… ψέμα. Οι εκπρόσωποι του Συλλόγου Παραπληγικών και Κινητικά Αναπήρων του νομού Πέλλας, με έδρα τα Γιαννιτσά, είδαν σε μια ιστοσελίδα πως 10.000 πλαστικά καπάκια εμφιαλωμένου νερού και αναψυκτικών ανταλλάσσονται με ένα αναπηρικό ηλεκτροκίνητο αμαξίδιο. Στον Σύλλογο, στα σχολεία, σε καφετέριες και ταβέρνες της περιοχής σήμανε συναγερμός συμπαράστασης, και μέσα σε λίγες ημέρες ο αριθμός είχε καλυφθεί.
Ομως, όταν η πρόεδρος του Συλλόγου, Δήμητρα Χριστάκη, απευθύνθηκε σε εταιρείες εμφιάλωσης νερού και αναψυκτικών, βρέθηκε μπροστά στη σκληρή πραγματικότητα. «Τέτοια προσφορά δεν υφίσταται», της απάντησαν.
Απόγνωση. Τόσα καπάκια και άλλα τόσα που συνέχιζαν να καταφθάνουν στα γραφεία του Συλλόγου ήταν μάταιος κόπος. Σ’ αυτές όμως τις περιπτώσεις το «…σύμπαν είχε ήδη συνωμοτήσει για να πετύχει ο στόχος», και τα πλαστικά καπάκια άγγιξαν καρδιές.
Μια εταιρεία ανακύκλωσης – ειδών εμφιάλωσης με έδρα την Κεντρική Μακεδονία, με περίσσευμα κοινωνικής ευθύνης, δέχθηκε να κάνει το ψέμα… αλήθεια! Με την προϋπόθεση ότι δεν θα γνωστοποιηθεί η εταιρική της ταυτότητα, παραλαμβάνει τις ποσότητες του Συλλόγου με αντάλλαγμα την οικονομική συνδρομή της στην εξασφάλιση των αναπηρικών καροτσιών.
Ετσι, η προσπάθεια συνεχίστηκε, και δεκάδες φορείς από όλη την Ελλάδα, που πληροφορήθηκαν την προσπάθεια μέσω Facebook, blogs και δημοσιευμάτων, άρχισαν να στέλνουν μικρά και μεγάλα δέματα με καπάκια, με το ΚΤΕΛ, με κούριερ, με το ταχυδρομείο. Για να αγοραστεί ένα συνηθισμένο αναπηρικό καροτσάκι απαιτούνται καπάκια βάρους πλέον του ενός τόνου, ανέφερε η κ. Χριστάκη, και φυσικά η ποσότητα αυξάνεται όταν πρόκειται για ηλεκτροκίνητο. Για ένα μόνο κιλό χρειάζονται 540 καπάκια. «Εχουν έρθει από το Πολεμικό Ναυτικό, από μονάδες του Ελληνικού Στρατού, από σχολεία, από εργαζόμενους του ΟΤΕ, από εργαζόμενους ιδιωτικών εταιρειών, απ’ όπου μπορείτε να φανταστείτε» λέει.
Ο Σύλλογος με τη συγκέντρωση πλαστικών καπακιών προμηθεύτηκε έως τώρα έξι αναπηρικά καροτσάκια. Τα τρία διατέθηκαν στην Εθελοντική Ομάδα του νοσοκομείου «Παπαγεωργίου» της Θεσσαλονίκης για τις ανάγκες νεφροπαθών. Ενα στάλθηκε στο Βέλο Κορινθίας σε παιδάκι.
Τα άλλα δύο διατέθηκαν σε μέλη του Συλλόγου στα Γιαννιτσά (ένα εκ των οποίων ηλεκτροκίνητο), ενώ σύντομα θα προμηθευτεί ακόμη δύο που προορίζονται για άτομα στη Φθιώτιδα. Καθημερινά στα γραφεία της οδού Κολοκοτρώνη 10 των Γιαννιτσών καταφθάνουν δέματα με πλαστικά καπάκια. «Είναι τεράστια η ανταπόκριση του κόσμου, ενώ 2-3 εταιρείες δήλωσαν την πρόθεση να στηρίξουν τον Σύλλογο, χωρίς αντάλλαγμα τα πλαστικά καπάκια», επισημαίνει η κ. Χριστάκη.
Και δεν είχε άδικο η Καθημερινή. Από μια έρευνα που κάναμε, ανακαλύψαμε ότι η παλιότερη ανάλογη φήμη είχε κυκλοφορήσει στην Ιταλία το 2005 (βλ.
ΕΔΩ) και ήταν εντελώς ανυπόστατη
Η «καπακομανία» φαίνεται ότι υπήρχε και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Παρόμοια φήμη – μούφα- από το 2008 και στις ΗΠΑ όπου δήθεν 1500 καπάκια ανταλλάσσονταν με μια χημειοθεραπεία!! Το
cancer.org τους προειδοποιεί ότι πρόκειται για hoax. Το ίδιο θα πράξει μετά από λίγο κι
η Αμερικανική Αντικαρκινική Εταιρεία
Ας γυρίσουμε όμως στα δικά μας. Στη συνέχεια λοιπόν φαίνεται ότι κάποιοι κατάφεραν να πάρουν καρότσι (για
παράδειγμα κι
άλλο )
Την καπακομανία ήρθε πριν 2 χρόνια να την ενισχύσει και το
facebook:
Μια ιστορία (αληθινή ή ψεύτικη) ενός παραπληγικού κοριτσιού στην Κρήτη, συγκίνησε τους χρήστες, που διέδωσαν αστραπιαία την είδηση ότι ζητά τη βοήθειά τους για να αγοράσει ένα αναπηρικό καροτσάκι για τις ανάγκες του, και το οποίο θα εξαγόραζε με πλαστικά καπάκια, που θα πουλούσε σε Εταιρία Ανακύκλωσης στην Τσεχία.
Τα κάλεσμα στο διαδίκτυο έλεγε μεταξύ άλλων τα εξής: «Η περίπτωσή της (σ.σ. του κοριτσιού), απαιτεί μια δαπανηρή θεραπεία στο εξωτερικό, καθώς και φαρμακευτική αγωγή και φυσιοθεραπείες.
Δεν μας ζητά χρήματα, μα πλαστικά καπάκια! Σε διάφορες γωνιές της Ελλάδας έχει ξεκινήσει ήδη οργανωμένα η συλλογή καπακιών.
Στόχος να μαζευτούν 14 τόνοι από πλαστικά καπάκια μέχρι το τέλος του Ιουνίου. Τα καπάκια θα σταλούν σε εταιρία ανακύκλωσης στην Τσεχία και με αυτό τον τρόπο θα εξοικονομηθούν 4.000 ευρώ, για τις θεραπείες του παιδιού.
(Άγνωστο τι απέγινε)
Το σίγουρο είναι ότι ακόμη και σήμερα συνεχίζει ο κόσμος να μαζεύει καπάκια.
Ο Σύλλογος Παραπληγικών και «Η Αγία Ειρήνη» φαίνεται ότι ζητάνε καπάκια (βλ.
Εδώκι
εδώ κι
εδώ) .
Μάλιστα πέρσι είχα επικοινωνήσει μαζί τους και τους είχα στείλει το παρακάτω email
26 Αυγούστου 2015
«Καλησπέρα
Θα ήθελα να με πληροφορήσετε αν ευδοκίμησε τελικά η προσπάθεια σας και κατορθώσατε ν ανταλλάξετε τα καπάκια με αναπηρικά αμαξίδια.
Από μια μικρή έρευνα που είχα κάνει δεν βρήκα κάποια προσφορά από κάποια εταιρία ανακύκλωσης, ή άλλη, που ν ανταλλάσσει τα καπάκια.
Εσείς που ακριβώς τα δίνετε;
Συνεχίζεται να δέχεστε ποσότητες ; μπορούμε να σας στείλουμε;
Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων»
Η απάντηση που πήρα στις 9 Σεπτεμβρίου 2015
Καλημέρα σας
Η προσπάθεια μας συνεχίζεται και φέτος και θα συνεχιστεί και του χρόνου
Είδη έχουμε δώσει 60 καροτσάκια εδώ και δύο χρόνια που κάνουμε αυτή την προσπάθεια
Ο Σύλλογος μας τα δίνει σε μια εταιρία ανακύκλωσης που η έδρα της είναι εδώ στην Μακεδονία το όνομα της εταιρία δεν μπορώ να σας το πω γιατί έχει ζητήσει την εχεμύθεια μας. Αν θέλετε μπορείτε να μας στείλετε οποιαδήποτε καπακιών θέλετε.
Την ίδια μέρα ζήτησα περισσότερες διευκρινήσεις:
καλησπέρα και πάλι
Σας ευχαριστώ πολύ για την ανταπόκριση.
Χωρίς να θέλω να γίνω φορτικός, με την απάντησή σας προέκυψαν κάποια λογικά ερωτήματα, που θα θελα, αν έχετε την ευγενή καλοσύνη, να μου τα ξεδιαλύνετε.
Με συντηρητικούς υπολογισμούς (διορθώστε με παρακαλώ όπου έχω κάνει λάθος)
Αν ένα αναπηρικό καρότσι κοστολογείται από 200 ευρώ και πάνω
Αν για κάθε τόνο πλαστικού χρειάζονται 500 χιλιάδες καπάκια
Αν ένας τόνος πλαστικού στην ανακύκλωση αξίζει 70 ευρώ
Δεν βάζω καθόλου κόστος μεταφοράς και συσκευασίας.
Τότε για ν αγοραστούν 60 καρότσια θα χρειαζόμασταν τουλάχιστον 170 τόνους, ή 85 εκ καπάκια ! που είναι σχεδόν αδύνατον να μαζευτούν.
Κατανοώ την εχεμύθειά σας ως προς το όνομα, αλλά μήπως μπορείτε να μου απαντήσετε αν αυτή η εταιρία σας τα χαρίζει απλά τα καροτσάκια; Κι αν το κάνει γιατί χρειάζεται όλη αυτή η κινητοποίηση; Μήπως για να γίνει γνωστό το θέμα και κάποια προσπάθεια τόνωσης στο αίσθημα του εθελοντισμού;
Και η απάντηση που πήρα στις 2 Οκτωβρίου 2016 …
Καλησπέρα,
καμιά εταιρία δεν δίνει αναπηρικά αμαξίδια.
Η προσπάθεια καθημερινά δυναμώνει και μας κάνει αισιόδοξους ότι με τα χρήματα που παίρνουμε και τις ποσότητες που δίνουμε στην ανακυκλωτική εταιρία θα μπορέσουμε να βοηθήσουμε ανθρώπους με κινητική αναπηρία. Συνεχίζουμε.. και μπορείτε να μας τα στείλετε με την παράκληση να είναι μόνο πλαστικά καπάκια από νερό, αναψυκτικά, γάλατα, απορρυπαντικά.
Ευχαριστούμε
Πράγματι αυτή τη στιγμή φαίνεται να
πουλάνε τα καπάκια ως πλαστικό σε ανακυκλωτικές εταιρίες
Για παράδειγμα
εδώ αναφέρουν ότι 1 τόνος=540.000 καπάκια = 180 ευρώ
Συνεχίζοντας την έρευνα:
Η πρόεδρος του Συλλόγου Ατόμων με Σκλήρυνση κατά Πλάκας Καστοριάς κ. Βερόνικα Αποστόλου. είχε δηλώσει πρόσφατα: “Ειλικρινά δεν ξέρω τι συμβαίνει στους άλλους νομούς με τα καπάκια, αλλά τουλάχιστον στο δικό μας νομό δεν ανέχομαι σχόλια όπως απάτη τα πλαστικά καπάκια γιατί όλα είναι φανερά, το πόσα χρήματα παίρνουμε από την εταιρεία ανακύκλωσης, το πόσα κιλά στέλνουμε, κλπ. Αν είναι δυνατόν να βλέπω δημοσιεύσεις του τύπου απάτη; Η προσπάθεια ξεκίνησε πέρυσι και έως τώρα στείλαμε 6 τόνους καπάκια συνδυάζοντας ανακύκλωση και αναπηρία. Πιστέψτε με όταν είναι άμεση ανάγκη για αγορά αμαξιδίου κάνουμε άλλες ενέργειες, δε μένουμε εκεί. Οφείλω ένα ευχαριστώ σε όσους στηρίζουν αυτή την ενέργεια.”
****************
Η
Αθανασοπούλου Ουρανία όμως, μαζί με τον Σύλλογο «
Αγάπη για Ζωή» νοιάζεται για τα καπάκια όταν κανείς πια δε τα χρειάζεται. Τα ψάχνει στην πόλη να τα κάνει βουνά, να τα ανακυκλώσει, να τα μετατρέψει σε αμαξίδια για όσους τα χρειάζονται. «Ο
Σύλλογος ιδρύθηκε το 2005, η δράση μου όμως σε αυτόν ξεκίνησε το 2012. Σκοπός μας είναι η συλλογή όσο το δυνατόν περισσότερων καπακιών, τα οποία ανακυκλώνουμε και με τα χρήματα που παίρνουμε απ’ αυτά, αγοράζουμε αναπηρικά αμαξίδια. Μη φανταστείτε βέβαια ότι το ποσό είναι μεγάλο. Πρόκειται για 180 ευρώ, στον τόνο».
*******************
Το Σώμα Σαμαρειτών Διασωστών Ρόδου οργανώνει την Δράση «
Μαζεύω καπάκια …Μοιράζω χαμόγελα » για την απόκτηση αναπηρικών αμαξιδίων. Έχει 25 χιλιάδες φίλους στο facebook
Μέχρι και στην Κύπρο μαζεύουν (δείτε
εδώ). Κι όπως δηλώνουν:
««Καμία απολύτως βοήθεια. Δεν παίρνουμε κάποια χορηγία, ούτε κάποια χρηματική βοήθεια , ούτε από το κράτος ούτε και από άλλες υπηρεσίες. Λειτουργούμε εντελώς εθελοντικά και κάτω από νόμιμες διαδικασίες»»
Εδώ επίσης μπορείτε να βρείτε δεκάδες δράσεις, σε σχολεία , δήμους, συλλόγους κτλ
Πραγματικά συγκινητικές οι πρωτοβουλίες και μπράβο στους ανθρώπους και τους εθελοντές.
Εντάξει ωραία όλα αυτά, αλλά να χουμε και στο μυαλό μας τα εξής:
Με βάρος λιγότερο από 2 γραμμάρια (1.7 συγκεκριμένα) για κάθε καπάκι (εμφιαλωμένου νερού), η ποσότητα που πρέπει να συγκεντρωθεί είναι τεράστια. Για παράδειγμα για να συγκεντρωθεί ένας τόνος πλαστικού χρειάζονται 550.000 καπάκια…
Ένας τόνος πλαστικού αξίζει περίπου χοντρικά 100 ευρώ στην ανακύκλωση, ενώ ένα
απλό αναπηρικό αμαξίδιο, ξεκινά πάνω από
100-150 ευρώ (αυτά που μεταφέρουν τους ασθενείς στα νοσοκομεία) εώς
χιλιάδες ευρώ αυτά που προορίζονται για τις ανάγκες των αναπήρων. Άρα να ξέρετε ότι χρειάζονται μερικά εκατομμύρια καπάκια για το καθένα απ αυτά.
Για την οικονομική πλευρά του θέματος δεν μιλάμε, είναι εντελώς ασύμφορη. Ιδίως όταν κάποιος πρέπει να αποστείλει με ΚΤΕΛ, μεταφορική, κούριερ ή οτιδήποτε άλλο, το κόστος της μεταφοράς σίγουρα είναι πολλαπλάσιο του κόστους των υλικών που αποστέλνονται. Ακόμη κι αν δεχτούμε ότι οι μεταφορικές επιτελούν κοινωνικό έργο και κάνουν τη μεταφορά δωρεάν, υπάρχουν ανθρωποώρες, υλικά συσκευασίας/πακεταρίσματος (κουτιά, σακούλες, κραφτ), επιβάρυνση του περιβάλλοντος (κινητοποίηση ιχ, φορτηγών) κτλ.
Από την άλλη ο εθελοντισμός βασίζεται εκεί ακριβώς. Ότι ο καθένας δίνει δωρεάν από το χρόνο και την τεχνογνωσία του για τις ανάγκες των συνανθρώπων του που το έχουν περισσότερο ανάγκη.
Απλά πρέπει να ξέρετε ότι επειδή κάποτε φιλοτιμήθηκε κάποιος να τα ανταλλάξει, δεν σημαίνει ότι συνεχίζει να υφίσταται. Και δεν έπεσε στην αντιληψή μας να υπάρχει κάποιος μηχανισμός ή κάποια ενεργή προσφορά. Όπως προείπαμε τα καπάκια αυτή τη στιγμή πουλιούνται σε εταιρίες ανακύκλωσης πλαστικών.
Σημαντικό στοιχείο που πρέπει ν αναφερθεί είναι ότι πως κάθε άνθρωπος με κινητική αναπηρία, δικαιούται ανά 5ετία ή κατά περίπτωση ανά 4ετία, το ποσό των 1080 ευρώ (όπως αυτό έχει διαμορφωθεί σήμερα) για την αγορά ή αντικατάσταση αναπηρικού αμαξιδίου. Επομένως μπορεί δεν χρειάζεται τα χρήματα που θα μαζευτούν να πάνε για αμαξίδιο αναγκαστικά. Μπορούν να συμπληρώσουν το ποσό ή να πάνε για άλλες ανάγκες του.
Ποιο μπορεί να είναι το αρνητικό τελικά σ αυτή την υπόθεση;
Δεν είναι λίγες οι φορές που το συναίσθημα της ενοχής χρησιμοποιείται τεχνηέντως από κάποιους για τους δικούς τους ιδιοτελείς σκοπούς. Επομένως πρέπει ν αναρωτηθούμε αν πρόκειται για συμψηφισμό ενοχών ή είναι κάποια ανιδιοτελής προσφορά στην κοινωνία μας που τελικά θα χει κάποια προστιθέμενη αξία
Ερωτηματικό θα ήταν κι αν όλο αυτό συμβαίνει απλά για να τονωθεί το αίσθημα της προσφοράς και του εθελοντισμού ή εσκεμμένα αφήνουν την ιστορία με κρυφές φήμες, μυστικά κι υπονοούμενα (κυρίως για το θέμα της διάθεσης), γιατί προβάλλονται κάποιοι και βρίσκονται στο επίκεντρο της αναφοράς εκμεταλλευόμενοι τις ανυπόστατες φήμες.
Είναι επίσης μια καλή αφορμή για να είμαστε προσεκτικοί και μ άλλα ζητήματα (εκτός της κρατικής απουσίας) όπως για παράδειγμα να εξετάζουμε ποιος καταγράφει τις ανάγκες, ποιοι θα τα μοιράσουν, σε ποιους και με ποια κριτήρια ή ακόμη κι αν κάποιοι καπελώσουν ή προβληθούν.
Κι ο φορέας;
Ποιος θα ρωτήσει τον φορέα ποιες είναι οι ανάγκες που προέχουν;
Κι ο ανάπηρος;
Ποιος θα ρωτήσει τον άνθρωπο με αναπηρία ποιο αμαξίδιο έχει ανάγκη και τι επιθυμεί; Γιατί όπως είπαμε κάθε ένα έχει τα δικά του ειδικά χαρακτηριστικά και πρέπει να προσέξουμε την λεπτομέρεια. Οι ΑΜΕΑ δεν είναι άβουλα όντα που θα πρέπει να δεχτούν ότι τους δώσουν επειδή κάποιοι έτσι το αποφάσισαν.
Μήπως «ψειρίζουμε τη μαιμού»;
μήπως τελικά το μόνο που έχει σημασία είναι η προσφορά και η τόνωση του εθελοντισμού , η ευαισθητοποίηση του κόσμου, έστω και με τις όποιες ανεπιθύμητες παρενέργειες; Μήπως σ αυτούς τους καιρούς έτσι ενδυναμώνεται η κοινωνική συνοχή και η φιλανθρωπία;
Ή τελικά αν καθένας συμμετείχε με οποιονδήποτε άλλο πρόσφορο τρόπο στη στήριξη των συνανθρώπων μας που έχουν ανάγκη θα ήταν προτιμότερο;
Οι απαντήσεις δικές σας.
Όποιος φίλος-η έχει περισσότερες πληροφορίες για το θέμα θα τον παρακαλούσαμε να μας ενημερώσει.
Για πρώτη φορά το Star και η δημοσιογράφος, Μαρία Θεμελή μας ξεναγούν στο μοναδικό μαντείο που έχει βρεθεί στην Αθήνα και ανακαλύφθηκε στον Κεραμεικό πριν 1 χρόνο.
