Σημεία και θαύματα στους Δελφούς

Σημεία και θαύματα στους Δελφούς

[Στο έργο Περί του μη χραν νυν έμμετρα την Πυθίαν, την δελφική διαθήκη του Πλουτάρχου, μια ομάδα γνωστών περιηγείται με τη βοήθεια ξεναγών στα αναθήματα του μαντείου των Δελφών. Ο Φιλίνος παραθέτει μια σειρά από θαυμαστά γεγονότα και σημάδια που συνέβησαν στο χώρο των Δελφών και είχαν ως πρωταγωνιστές άψυχα αντικείμενα. Ο νεαρός ξένος επισκέπτης, στον οποίο γίνεται αναφορά, λέγεται Διογενιανός, ενώ ο Βόηθος είναι γεωμέτρης με επικούρειες τάσεις, ο οποίος αμφισβητεί τον υπερφυσικό χαρακτήρα των φαινομένων και τον αποδίδει στην τύχη και τη σύμπτωση. Αποτελεί τον εκπρόσωπο της επιστήμης, ενώ ο Φιλίνος εκφράζει τη θρησκευτική άποψη του Πλουτάρχου ότι ο θεός διαπερνά τα πάντα, άρα και τα άψυχα:]

Είχαμε πια προχωρήσει κατά τον ανδριάντα του Ιέρωνα, του τυράννου.[1] Σ’ όλα τ’ άλλα ο ξένος, αν και τα γνώριζε, προσέφερε τον εαυτό του ως ακροατή από ευγένεια. Όταν άκουσε, όμως, ότι ένας χάλκινος κίονας που στεκόταν όρθιος, αφιέρωμα του Ιέρωνα, έπεσε από μόνος του τη μέρα εκείνη, κατά την οποία συνέβη να πεθάνει ο Ιέρωνας στις Συρακούσες, εξεπλάγη. Κι εγώ[2] του θύμιζα συγχρόνως παρόμοια περιστατικά, όπως για παράδειγμα ότι έπεσαν τα μάτια του ανδριάντα του Ιέρωνα του Σπαρτιάτη,[3] πριν συμβεί ο θάνατός του στα Λεύκτρα. Τα άστρα, πάλι, που αφιέρωσε ο Λύσανδρος για τη ναυμαχία στους Αιγός ποταμούς, εξαφανίστηκαν.[4] Ο λίθινος ανδριάντας του ίδιου του Λυσάνδρου γέμισε άγριους θάμνους και χορτάρι σε τέτοια ποσότητα που το πρόσωπό του κρύφτηκε εντελώς.[5] Κατά τη σικελική καταστροφή των Αθηναίων έπεφταν τα χρυσά βαλανίδια του φοίνικα και κοράκια ακρωτηρίαζαν την ασπίδα του αγάλματος της Παλλάδας.[6] Το στεφάνι των Κνιδίων, πάλι, που δώρισε ο Φιλόμηλος, ο τύραννος των Φωκέων, στη Φαρσαλία τη χορεύτρια, όταν εκείνη μετέβη από την Ελλάδα στη Σικελία, την έκανε να πεθάνει, την ώρα που χόρευε γύρω από το ναό του Απόλλωνα.[7] Γιατί οι νέοι όρμησαν πάνω στο στεφάνι και μαλώνοντας μεταξύ τους για το χρυσάφι του διαμέλισαν τη γυναίκα. Ο Αριστοτέλης, λοιπόν, έλεγε ότι μόνο ο Όμηρος έφτιαχνε τις λέξεις ζωντανές χάρη στη δημιουργική του δύναμη. Εγώ, όμως, θα έλεγα ότι και τα αναθήματα που υπάρχουν εδώ έχουν σε μέγιστο βαθμό την ιδιότητα να κινούνται και να δίνουν σημάδια από κοινού με τη πρόνοια του θεού. Κανένα τμήμα τους δεν είναι κενό και αναίσθητο, αλλά είναι εξ ολοκλήρου γεμάτα από το θεό. Και ο Βόηθος είπε: «Μάλιστα! Δε μας αρκεί να φυλακίζουμε το θεό μια φορά κάθε μήνα σε ένα θνητό σώμα[8] αλλά θα τον ανακατέψουμε και σε κάθε πέτρα και χάλκινο αντικείμενο, σαν να μην έχουμε στη διάθεσή μας επαρκή δημιουργό αυτού του είδους των περιστατικών την τύχη και τη σύμπτωση». «Λοιπόν», είπα εγώ, «σου φαίνεται ότι κάθε ένα από τα παρόμοια περιστατικά μοιάζει τυχαίο και συμπτωματικό και ότι είναι πιθανό τα άτομα να γλιστρήσουν, να διαλυθούν και να παρεκκλίνουν όχι πριν ή μετά, αλλά ακριβώς εκείνη τη στιγμή, κατά την οποία σε κάθε έναν από τους αναθέτες επρόκειτο να συμβεί κάτι χειρότερο ή καλύτερο; Εσένα, καθώς φαίνεται, σε ωφελεί τώρα ο Επίκουρος[9] με όσα είπε ή έγραψε πριν από 300 χρόνια. Ο θεός, όμως, αν δεν έφερνε να κλείσει τον εαυτό του σε όλα τα πράγματα και δεν αναμιγνυόταν με όλα, σου φαίνεται ότι θα μπορούσε να δώσει την έναρξη της κίνησης και την αρχή της αίσθησης σε κάποιο από τα όντα;»

---

[1] Ο Ιέρωνας, ο περίφημος τύραννος των Συρακουσών (478-466 π.Χ.), προσέφερε πολλά αφιερώματα στο μαντείο των Δελφών μετά τη νίκη του στην Κύμη, απ' τα οποία περίφημο ήταν ένας τρίποδας από χρυσό.

[2] Μιλά ο Φιλίνος.

[3] Ένας αρχηγός μισθοφόρων με το όνομα Ιέρων πολέμησε, σύμφωνα με τον Ξενοφώντα (Ελλ.6.4.9), στη μάχη των Λεύκτρων (371 π.Χ.) στο πλευρό των Λακεδαιμονίων. Κατά μια άλλη άποψη η γραφή Ιέρων του κειμένου οφείλεται σε λάθος κάποιου αντιγραφέα, ο οποίος παρασύρθηκε από την αναφορά στο όνομα του τυράννου Ιέρωνα λίγο παραπάνω. Έτσι προτείνεται να διορθωθεί το όνομα σε Έρμων. Έρμων ήταν το όνομα του κυβερνήτη του πλοίου του Λυσάνδρου στους Αιγός ποταμούς, ο οποίος διέθετε άγαλμα στους Δελφούς, στο μνημείο των Ναυάρχων (Παυσ. 10.9.7). Εντούτοις, η χρονική απόσταση των 30 χρόνων ανάμεσα στη μάχη στους Αιγός ποταμούς και τη μάχη των Λεύκτρων μοιάζει εξαιρετικά μεγάλη, για να μας επιτρέψει να υποθέσουμε ότι ο Έρμων ήταν ακόμη στρατιωτικά ενεργός το 371 π.Χ.

[4] Τα άστρα αυτά συμβόλιζαν τους Διόσκουρους που λέγεται ότι εμφανίστηκαν να λάμπουν στα δύο πλευρά του πλοίου του Λυσάνδρου, όταν ξεκίνησε να επιτεθεί εναντίον των Αθηναίων στους Αιγός ποταμούς. Οι Διόσκουροι ταυτίζονταν από τους αρχαίους ναυτικούς με τις αιχμηρές φωτεινές λάμψεις που εμφανίζονται συχνά στα κατάρτια των πλοίων (φωτιά του Αγίου Έλμου) και θεωρούνται ευνοϊκό σημάδι για τους ναυτικούς.

[5] Στο εσωτερικό του θησαυρού των Ακανθίων και του Βρασίδα, κοντά στην είσοδο, υπήρχε ένα μαρμάρινο άγαλμα του Λυσάνδρου με μακριά μαλλιά και δασιά γένια κατά τον αρχαίο τρόπο. Ο ανδριάντας αυτός δεν πρέπει να συγχέεται με το μπρούτζινο άγαλμα του Λυσάνδρου στο μνημείο των Ναυάρχων.

[6] Η φοινικιά από χαλκό, που βρισκόταν κάτω από το άγαλμα της οπλισμένης Αθηνάς (=Παλλάδιο), ήταν αφιέρωμα των Αθηναίων στους Δελφούς μετά τη νίκη του Κίμωνα στον ποταμό Ευρυμέδοντα (468 π.Χ.).

[7] Ο Φιλόμηλος υπήρξε ο αρχηγός των Φωκέων που κατέλαβαν και λεηλάτησαν το μαντείο των Δελφών κατά τη διάρκεια του Ιερού Πολέμου του 4ου αιώνα π.Χ. (356-346 π.Χ.). Σύμφωνα με τον Αθήναιο, ο οποίος αντλεί τις πληροφορίες του από το χαμένο βιβλίο του Θεόπομπου Περί των συληθέντων εκ Δελφών χρημάτων, το χρυσό στεφάνι ήταν αφιέρωμα των Λαμψακηνών και όχι των Κνιδίων. Ο κατάλογος με τα παράξενα φαινόμενα που παραθέτει ο Πλούταρχος φαίνεται να προέρχεται, κατά ένα μέρος, από τον Καλλισθένη τον Ολύνθιο.

[8] Ο Βόηθος υπαινίσσεται την περιοδικότητα των συνηθισμένων χρησμών της Πυθίας που δίνονταν την έβδομη μέρα κάθε μήνα (=ημέρα γέννησης του Απόλλωνα), εκτός από τους τρεις χειμερινούς μήνες, όταν το ιερό ήταν αφιερωμένο στο Διόνυσο και ο Απόλλωνας θεωρούνταν απών. Ο Πλούταρχος αλλού, ακολουθώντας τον Καλλισθένη, αναφέρει ότι σε πρώιμη εποχή οι χρησμοί δίνονταν μόνο μια φορά το χρόνο κατά το μήνα Βύσιο, τον πρώτο μήνα της άνοιξης.

[9] Ωφελεί-Επίκουρος: υπάρχει εννοιολογικό παιχνίδι, καθώς το όνομα Επίκουρος σημαίνει κυριολεκτικά «αυτός που βοηθά, που προστατεύει». Από την εποχή του θανάτου του (270 π.Χ.) έχουν περάσει πράγματι 3 αιώνες την εποχή που εκτυλίσσεται ο διάλογος.

World's Deadliest - Piranhas Devour Chick

Στη Νότια Αμερική, υπάρχουν πάνω από 20 είδη πιράνχας...
Είναι ένα επιθετικό σαρκοφάγο ψάρι που κινείται και επιτίθεται ομαδικά...Ολόκληρο το κοπάδι επιτίθεται στο άτυχο θύμα και σε λίγο δεν υπάρχει τίποτα....
Αλίμονο στο διψασμένο ζώο η πτηνό που θα πέσει στα κοφτερά τους δόντια....
Στο συνοδευτικό video παρουσιάζεται θεαματικά η επίθεση καθώς και πληροφορίες για τα είδη των πιράνχας...
Για τη πιο άνετη παρακολούθηση υπάρχει η δυνατότητα εμφάνισης ελληνικών υποτίτλων...

                       ΔΙΚΟ   ΣΑΣ....!!!!!!!! 

Ενδιαφέρουσες πληροφορίες για το Ναό του Λούξορ

Luxor Temple είναι ένα μεγάλο Αρχαία συγκρότημα αιγυπτιακό ναό που βρίσκεται στην ανατολική όχθη του ποταμού Νείλου στην πόλη και σήμερα είναι γνωστή ως Λούξορ (αρχαία Θήβα) και κατασκευάστηκε περίπου το 1400 π.Χ..

Ο ναός είναι ένα από τα καλύτερα διατηρημένα της όλα τα αρχαία μνημεία με μεγάλες ποσότητες της δομής, αγάλματα και ανάγλυφα ακόμα άθικτο.

Είναι αφιερωμένη στην Amon , βασιλιάς των θεών, σύζυγος του Μουτ , και ο γιος τους Khons .

Κατασκευή του ναού ξεκίνησε από τον Φαραώ Αμενχοτέπ ΙΙΙ (1390-1352 π.Χ.) και ολοκληρώθηκε από τον Τουταγχαμών (1336-1327 π.Χ.) και Horemheb (1323-1295 π.Χ.) και στη συνέχεια προστίθεται σε από Ραμσή ΙΙ (1279-1213 π.Χ.).

Ο Ναός Λούξορ είναι κατασκευασμένο από ψαμμίτη από την Νουβία , στη νοτιοδυτική Αίγυπτο.

Το συγκρότημα ναός περιβάλλεται από τείχη πλίνθινα , συμβολική του διαχωρισμού μεταξύ του κόσμου και την ιερή σφαίρα των θεών.

Η είσοδος για το ίδιο το ιερό είναι γνωστό ως το πρώτο πυλώνα . Χτίστηκε από τον Ramesses ΙΙ και ήταν διακοσμημένη με σκηνές από τις στρατιωτικές εκστρατείες του, ιδίως θρίαμβό του στη μάχη του Κάδης. Οι πύργοι πυλώνα υποστήριξε αρχικά τέσσερα τεράστια σημαία κέδρου ιστούς από τους οποίους πανό θα κυματίσει στο αεράκι.

Δύο κόκκινο γρανίτη οβελίσκοι αρχικά στάθηκε μπροστά από τον πρώτο πυλώνα στο πίσω μέρος του προαυλίου, αλλά μόνο μία, πάνω από 25 μέτρα (75 πόδια) υψηλά, τώρα παραμένει. Το άλλο αφαιρέθηκε στο Παρίσι όπου βρίσκεται τώρα στο κέντρο της Place de la Concorde.

Έξι κολοσσιαία αγάλματα του Ραμσή ΙΙ , δύο από αυτούς κάθονται, πλαισιώνεται από την είσοδο, αν και σήμερα μόνο οι δύο κάθονται αυτοί έχουν διασωθεί . Το ένα στα ανατολικά ήταν γνωστός ως «Άρχοντα των Δύο Κτηματολογίου».

Η εξωτερική αυλή αναγράφεται μετά που διέρχεται από την πύλη πυλώνα. Η εξωτερική αυλή στο Luxor είναι γνωστή ως η αυλή του Ραμσή ΙΙ . Είναι 57 μέτρα (188 πόδια) μήκος και 51 μέτρα (168 πόδια) πλάτος. Εβδομήντα τέσσερις στήλες πάπυρο, με οφθαλμός πρωτεύουσες την περιβάλλουν και στη βορειοδυτική γωνία της αυλής υπάρχει ένα ιερό για να Thutmose ΙΙΙ, ενώ στο νότιο τμήμα της αυλής υπάρχει ένας αριθμός των μόνιμων κολοσσούς του Ραμσή ΙΙ.

Ο ναός Luxor διαθέτει δύο εξωτερικές αυλές συνδέονται με ένα διάδρομο γραμμή στήλη που ονομάζεται κιονοστοιχία. Το Colonnade διαθέτει επτά ζεύγη 16 μέτρα (52 πόδια) στήλες πάπυρο υψηλής ανοιχτό λουλούδι, το οποίο εξακολουθεί να υποστηρίζει τεράστιες στύλια τους.

Η αυλή του Αμενχοτέπ ΙΙΙ συνδέεται με την αυλή του Ramsses II από την κιονοστοιχία. Το Ελεγκτικό Amonhotep III μετρά 45 μέτρα (μακρά 148 πόδια) από 56 μέτρα (184 πόδια ευρύ), με διπλές σειρές κιόνων πάπυρο στις τρεις πλευρές.

Περπατώντας μέσα από την αυλή του Αμενχοτέπ ΙΙΙ, η επόμενη περιοχή είναι η υπόστυλη αίθουσα . Ο όρος "Υπόστηλη" αναφέρεται σε ένα τώρα ανύπαρκτη οροφή που υποστηρίζεται από μια σειρά κιόνων.Στήλες δεν υποστηρίζουν μόνο την οροφή αλλά γεμίσει ολόκληρη την αίθουσα, η υπόστυλη αίθουσα μέσα στο ναό του Λούξορ περιέχει τέσσερις σειρές από οκτώ κίονες η καθεμία ή 32 στο σύνολο στηλών Μόνο ο Φαραώ και ο ιερέας μπορεί να εισέλθει σε αυτήν την περιοχή του ναού.

Το κεντρικό θάλαμο στον άξονα νότια της υπόστυλη αίθουσα ήταν η λατρεία ιερό του Αμμωνα, stuccoed πάνω από τους Ρωμαίους τον 3ο αιώνα μ.Χ. και ζωγραφισμένα με σκηνές των Ρωμαίων αξιωματούχων: μερικά από αυτό εξακολουθεί να είναι άθικτη και ζωντανή. Μέσα από αυτή την αίθουσα, είτε πλευρά του οποίου είναι αφιερωμένα στην Μουτ και Khonsu, είναι ο τετρακιόνιος προθάλαμο, όπου προσφορές έγιναν σε Αμμωνα, και αμέσως πίσω από αυτό το Barque Παρεκκλήσι του Αμμωνα, ξαναχτίστηκε από τον Μέγα Αλέξανδρο , με ανάγλυφα τον απεικονίζοντας ως μια αιγυπτιακή Φαραώ.

Στα ανατολικά μια πόρτα οδηγεί σε δύο δωμάτια. Το πρώτο είναι "δωμάτιο γέννησης" Αμενχοτέπ Γ '[παρακάτω φωτογραφία] με σκηνές της συμβολικής θεία γέννησή του. Μπορείτε να δείτε τη στιγμή της σύλληψής του, όταν τα δάχτυλα του θεού αγγίζουν εκείνα της βασίλισσας και «δροσιά του γεμάτο σώμα της», σύμφωνα με το συνοδευτικό ιερογλυφική ​​λεζάντα. Το Ιερό του Αμενχοτέπ ΙΙΙ είναι το τελευταίο θάλαμο? εξακολουθεί να έχει τα ερείπια της βάσης πέτρα στην οποία βρισκόταν το άγαλμα Αμμωνα του, και παρόλο που κάποτε ήταν το πιο ιερό μέρος του ναού, το πολυσύχναστο δρόμο που τώρα τρέχει ακριβώς πίσω από το καθιστά λιγότερο ατμοσφαιρικά.

Όπως και σε άλλες αιγυπτιακές δομές μια κοινή τεχνική που χρησιμοποιήθηκε ήταν συμβολισμό , ήψευδαίσθησης .

Λούξορ Ναός ήταν το επίκεντρο μιας από τις σημαντικότερες θρησκευτικές γιορτές στην αρχαία Αίγυπτο - το ετήσιο Φεστιβάλ Opet .

Ο ναός του Λούξορ έχει, από την ίδρυσή της, ήταν πάντα ένα ιερό χώρο. Μετά την περίοδο ειδωλολατρικές της Αιγύπτου, μια χριστιανική εκκλησία και το μοναστήρι βρισκόταν εδώ, και μετά από αυτό, ένα τέμενος (τζαμί του 13ου αιώνα, του Αμπού ελ-Haggag) χτίστηκε ότι συνεχίζει να χρησιμοποιείται σήμερα.

Το όνομα του Λούξορ αντιπροσωπεύει τόσο τις μητρόπολη σημερινή μέρα που ήταν η αρχαία Θήβα, και το ναό. " Luxor " προέρχεται από την αραβική Αλ-uksur , που σημαίνει « οχυρώσεις »
.Interesting facts about Luxor Temple | Just Fun Facts

justfunfacts.com

ΕΛ ΝΙΝΙΟ-- El Niño 101

Τον όρο ΕΛ ΝΙΝΙΟ σίγουρα όλοι μας τον έχουμε ακούσει και σε γενικές γραμμές γνωρίζουμε ότι είναι ένα καιρικό φαινόμενο που επιδρά στο κλίμα της Γης με απρόβλεπτες συνέπειες....
Δημιουργείται στο μακρινό μας Ειρηνικό Ωκεανό, αλλά επιδρά στο όλο κλίμα της Γης...
Στο σύντομο συνοδευτικό video, ίσως να βρείτε τις απαντήσεις για όλα όσα θα θέλατε να γνωρίζετε για το ΕΛ ΝΙΝΙΟ...
Για τη πιο άνετη παρακολούθηση υπάρχει η δυνατότητα εμφάνισης ελληνικών υποτίτλων....

                         ΔΙΚΟ   ΣΑΣ....!!!!!!!!

Η ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ ΚΑΙ Η «ΟΔΥΣΣΕΙΑ» ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΑΡΓΟΥΣ.

Posted on Σεπτεμβρίου 1, 2011by ellas

Πως κατάφεραν σύγχρονοι κωπηλάτες να πλεύσουν με το ιστορικό πλοίο.

«Πλασμένη με το όνειρο, ανάκατα μ’ αρμύρα,
με την ψυχή του Έλληνα κι αιώνια πορεία
και τότε μα και πάντοτε, θα κυβερνάς την Μοίρα,
Αργώ μέσα στα πέλαγα, θα γράφεις Ιστορία…»

Γράφει ο Ιωάννης Μαλτέζος, καθηγητής Φυσικής Αγωγής- Ερέτης της πεντηκοντόρου Αργούς.

Σε όρθια στάση στο πηδάλιο ο Ναύαρχος ε.α. Απόστολος Κούρτης, εμπνευστής του όλου εγχειρήματος. ΦΩΤΟ: Αρχείο Ιωάννης Μαλτέζος

Στις 14 Ιουνίου του 2008, απέπλευσε από τον λιμένα του Βόλου η σύγχρονη Αργώ,για ένα ταξίδι που διήρκησε ως τις 8 Αυγούστου, διανύοντας συνολικά 650 ναυτικά μίλια, σε διάστημα 29 πλεύσιμων ημερών. Διήλθε από τον ισθμό της Κορίνθου, έφτασε στους Αγίους Σαράντα στην Αλβανία και επέστρεψε ολοκληρώνοντας το ταξίδι της στο Βαθύ της Ιθάκης, «πιάνοντας» 28 λιμάνια.

Το όλο εγχείρημα υποστηρίχθηκε από τον Δήμο του Βόλου, σε συνεργασία με το ινστιτούτο «ΝΑΥΔΟΜΟΣ», το οποίο ασχολείται με την έρευνα αρχαίας ναυπηγικής και τεχνολογίας και την αρωγή του κράτους, υλοποίησε την μελέτη και κατασκευή του σκάφους, ακολουθώντας τις οδηγίες των αρχαίων συγγραφέων.

Η Αργώ που ανήκει στο είδος της μονήρους πεντηκοντόρου με απλή ιστιοφορία, επανδρώθηκε από όλους όσους κλήθηκαν και ήθελαν να συμμετάσχουν στο πειραματικό της ταξίδι. Ο κινητήριος νους και μοχλός όλης της προσπάθειας και επικεφαλής του επιστημονικού ινστιτούτου «ΝΑΥΔΟΜΟΣ», Ναύαρχος ε.α. Απόστολος Κούρτης, ήταν αυτός που επέμεινε να στελεχωθεί η Αργώ, με όσους πράγματι θα ήθελαν να την πλεύσουν, παρά τις οχλήσεις, να την επανδρώσει με κωπηλάτες αθλητές ή μαθητές της Σχολής Ναυτικών δοκίμων (ΣΝΔ).

Ο στόχος ήταν να πλεύσει η Αργώ μέχρι το Πότι της Γεωργίας και προς αυτή την κατεύθυνση είχαν γίνει διάφορες συνεννοήσεις, αλλά τελικά η Τουρκία αρνήθηκε την διέλευση του πλοίου από τα Δαρδανέλια, επισημαίνοντας ότι δεν μπορεί να εγγυηθεί την ασφάλεια του πλοίου ούτε και του πληρώματος. Ωστόσο μια και το πλοίο όπως και το πλήρωμα ήταν ήδη έτοιμο, επιλέχτηκε η εναλλακτική πλεύση προς την Αδριατική, με σκοπό να καλύψει τα 1200 ναυτικά μίλια, όπως και προς το Πότι της Γεωργίας.

Tμήμα της πλώρης όπου φαίνεται κι ο Ολλανδός Pieter Boekestein που κράτησε λεπτομερή στατιστικά στοιχεία (πρώτος από την πλώρη αριστερά με το λευκό μπλουζάκι). ΦΩΤΟ: Αρχείο Ιωάννη Μαλτέζου

Στο μεταξύ, πραγματοποιήθηκαν όλες οι προαπαιτούμενες προπονήσεις εξοικείωσης των κωπηλατών με τα κουπιά και το σκάφος, καθώς κάθε Σαββατοκύριακο η Αργώ έπλεε στα νερά του Παγασητικού με αυτούς που ήθελαν να συμμετάσχουν στο ταξίδι.

Το όλο εγχείρημα από μόνο του ήταν μία πρόκληση, γιατί πάνω στην Αργώ υπήρχαν όλες οι ηλικίες, από τα είκοσι χρόνια, ως σχεδόν τα εβδομήντα. Ένα σύνολο ανομοιογενές κοινωνικά, ηλικιακά και προπονητικά, αλλά με κοινή ρίζα έμπνευσης και αγάπης, για το πλοίο σύμβολο του Ελληνισμού και της ενότητάς του. Στο πλήρωμα της Αργώς ή της Αργούς κατά τον νεώτερα επικρατέστερο τύπο, υπήρχαν εθελοντές κωπηλάτες από την Αλεξανδρούπολη ως και την Κρήτη καθώς και τρείς κοπέλες, ένας 66άχρονος Ολλανδός, ένας Γεωργιανός, καθώς και ένας Ελληνοκαναδός. Η κοινωνική διαστρωμάτωση περιελάμβανε  φοιτητές, ιδιωτικούς και δημοσίους υπαλλήλους, τεχνίτες, εκπαιδευτικούς, στρατιωτικούς, μικροεπιχειρηματίες και αρχιτέκτονες, όλα σχεδόν τα είδη δραστηριοτήτων του επαγγελματικού χώρου. Εξ αυτών οι μόνοι σχετικοί με κωπηλασία ήταν η Βιολέτα Παρασκευά, που ήταν αθλήτρια της κωπηλασίας και ο Pieter Boekestein, ο Ολλανδός που ήταν μέλος συλλόγου κωπηλατών στην Βόρεια θάλασσα. Βέβαια, όπως σύντομα και αυτοί ανακάλυψαν, η κωπηλασία που γνώριζαν δεν είχε καμία σχέση με ότι τους επιφύλασσε το εν λόγω ταξίδι, καθώς η κωπηλασία ενός αρχαίου σκάφους, από την 5η πρωινή συνήθως μέχρι το βράδυ δεν είχε και πολλές ομοιότητες με ότι είχαν συνηθίσει να κάνουν.

Πλεύση με άνεμο. ΦΩΤΟ: Aρχείο Ιωάννη Μαλτέζου

Στην πρώτη σχεδίαση του ταξιδιού προς το Πότι της Γεωργίας, η πρόβλεψη ήταν σε κάθε λιμάνι να παραμένει και μία ημέρα το πλοίο, για να αναπτύσσονται παράλληλα και οι πολιτιστικές δραστηριότητες του όλου εγχειρήματος και να λειτουργεί και ως ημέρα ανάπαυσης για το πλήρωμα (ο σχεδιασμός ήθελε να είναι τουλάχιστον 150 τον αριθμό) ούτως ώστε να βγαίνουν τρεις βάρδιες πληρώματος. Ο αριθμός των εθελοντών που συγκεντρώθηκε όμως έφτανε μόλις τους 75 και η αναλογία μίας ημέρας κωπηλασίας προς τρεις ανάπαυσης, μαζί με την ημέρα υποχρεωτικής αργίας σε κάθε λιμάνι, έγινε αντίστροφη σε δύο ημέρες κωπηλασίας και μία ανάπαυσης, χωρίς σταθμούς αργίας στα περισσότερα λιμάνια. Αυτό βέβαια θεωρητικά και βάση των αριθμών. Από τις πρώτες όμως  ημέρες του απόπλου η δυσκολία και η τραχύτητα της ολοήμερης κωπηλασίας, έθεσε αρκετούς ουσιαστικά εκτός μάχης, με αποτέλεσμα το φορτίο να επωμισθεί στους υπολοίπους που έθεσαν εαυτούς εκτός διαδικασίας επιλογής ανάπαυσης κι έτσι τελικά οι περισσότεροι κωπηλατούσαν τις περισσότερες ημέρες συνεχόμενα.

Ο γράφων εκτός της πρώτης ημέρας που η κλήρωση τον έθεσε εκτός, κωπηλάτησε καθ’ όλη την διάρκεια των υπολοίπων ημερών κυρίως ως πρόκωπος (πρώτο δεξί κουπί από την πρύμνη).

Η πρώτη μεγάλη δυσκολία μας περίμενε στην Χαλκίδα, όταν κατά την απόπειρα να πλεύσουμε στα στενά το πρωί,  κόλλησε η παλιά γέφυρα που ανοίγει και αφήνει ελεύθερο τον πορθμό για πλεύση, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να πλεύσει η Αργώ, γιατί ήταν αρκετά υψηλότερη από το επίπεδο της γέφυρας. Για να περιπλεύσουμε την Χαλκίδα ούτε λόγος μια και τις προηγούμενες μέρες, που ήταν από τις πρώτες του ταξιδιού, είχαμε εξαντληθεί με ολοήμερες κωπηλασίες κάτω από τον ανελέητο Ήλιο του Ιουνίου. Τότε λειτούργησε η από την αρχαιότητα διάσημη Ελληνική ιδιοφυία επίλυσης προβλημάτων. Αφαιρέθηκε το ιστίο με την βοήθεια γερανοφόρου οχήματος, που μας παρέσχε ο δήμος Χαλκίδας, αλλά επειδή και πάλι η πρύμνη ήταν υψηλότερη από το επίπεδο της γέφυρας, έγινε ελεγχόμενη εισροή υδάτων στο σκάφος για να «καθίσει» και παράλληλα με μετατόπιση των κωπηλατών προς την μία πλευρά, για να γείρει το σκάφος λοξά, ούτως ώστε γέρνοντας λοξά η πρύμνη να μειωθεί κι άλλο το ύψος της. Έτσι η Αργώ πέρασε μόλις κάτω από την αψίδα της γέφυρας, σε έναν παράτολμο όσο και επικίνδυνο για το σκάφος πρωτότυπο ναυτικό ελιγμό, που προσέδωσε στο όλο εγχείρημα ανάμεσα στις άλλες του πειραματικές πιστοποιήσεις και την πιστοποίηση της τέλεσης ενός τέτοιου εγχειρήματος, καθιστώντας το πρωτοπόρο και προς αυτή την κατεύθυνση.

Κατά την διάρκεια της διέλευσης του Ευβοϊκού Κόλπου με ούρια ιστιοδρομία,το ένα πηδάλιο έσπασε, ως γνωστόν αυτά τα πλοία έχουν δύο πηδάλια στην πρύμνη, ένα από κάθε πλευρά και τότε έγινε δοκιμαστική «τιμόνευση» με την χρήση των κουπιών. Δηλαδή με εντολή του καπετάνιου γινόταν «τσίμπημα» των κουπιών στην θάλασσα προς την πλευρά που θέλαμε να πλεύσουμε και ανάλογα έστριβε η Αργώ.

Πλέοντας νύχτα προς τον λιμένα της Βουλιαγμένης, λόγω καθυστέρησης που προκλήθηκε από τον καιρό και το μόνο που ακουγόταν ήταν ο ρυθμικός μονότονος ήχος των κουπιών, η Αργώ πέρασε δίπλα από κάποιο αλιευτικό σκάφος που έριχνε δίχτυα. Καθώς ο ψαράς δεν μας είχε αντιληφθεί μέσα στο σκοτάδι, κάποιος απευθυνόμενος προς αυτόν είπε:«Ήρθαμε για την ναυμαχία της Σαλαμίνας, ελπίζουμε να μην αργήσαμε….» Ο ψαράς αποσβολώθηκε στην θέση του και ίσως να είναι ακόμη εκεί αποσβολωμένος προσπαθώντας να καταλάβει τι ήταν αυτό που είχε δει……

Διέλευση του Ισθμού. ΦΩΤΟ: Αρχείο Ιωάννης Μαλτέζος

Η διέλευση του ισθμού της Κορίνθου ήταν μια άλλη μεγάλη επιτυχία, καθώς έπρεπε να παλεύουμε με το ρεύμα για τρεις περίπου ώρες, ώστε να μένει η Αργώ στο μέσον του ισθμού, αποφεύγοντας τα αβαθή άκρα. Αλλά παράλληλα ήταν και η μόνη πλεύση που κάναμε υπό σκιά, μια και η φιλόξενη ακτή της Πελοποννήσου μας σκέπαζε με την σκιά της.

Μια από τις σπάνιες ευκαιρίες για ξεκούραση λόγω πλεύσης με άνεμο…. πολύ ακριβοθώρητος ήταν ο ούριος άνεμος…. ΦΩΤΟ: Αρχείο Ιωάννου Μαλτέζου

Η κορύφωση όμως της αντοχής μας και η πιστοποίηση της αντοχής της Αργούς ήρθε στις4 Ιουλίου όταν αποπλέοντας από Κόρινθο με κατεύθυνση Ιτέα, κάτω από θερμοκρασίες απίστευτα έντονες (έλιωσαν οι μπαταρίες του GPS θαλάσσης από την ζέστη!) και ενώ υποχρεώθηκε το συνοδό σκάφος να μας εγκαταλείψει μεσοπέλαγα με εντολή της εισαγγελέως Λειβαδιάς, παρά τα νομικά επιχειρήματα  του «καπετάνιου» μας του κυρίου Κούρτη, πως αφήνει δηλαδή ένα πειραματικό σκάφος χωρίς «ομπρέλα»προστασίας, φέροντας πλήρως την ευθύνη για το πλήρωμα, γύρω στις 18,30 ξέσπασε το πρώτο μπουρίνι με τεράστιες ρεστίες (βουβά κύματα). Ο καιρός «μαλάκωσε» κατά τις 20.30 και το πρώτο σκάφος που φάνηκε στον ορίζοντα ήταν ένα ρυμουλκό που είχε σταλθεί από το λιμεναρχείο της περιοχής γύρω στις 21.00, σχεδόν 2,5 ώρες μετά από τα τηλέφωνα για παροχή πιθανής βοήθειας, γιατί λόγω καιρού ήταν αδύνατος ο απόπλους οποιουδήποτε σκάφους. Είχαμε μείνει μόνοι εμείς και η οργή του Ποσειδώνα μέσα στον Κορινθιακό, λόγω της αγγυλωτικής αρτηριοσκλήρωσης ως προς το γράμμα του  νόμου μιας δημοσίας λειτουργού. Δεν είχε όμως ακόμα τελειώσει η δοκιμασία μας. Επειδή είχαμε καθυστερήσει και ήδη είχε νυχτώσει, προορισμός μας έγινε ο λιμένας της Αντίκυρας όπου και μετά από κωπηλασία άλλων τεσσάρων ωρών φτάσαμε στην είσοδό του γύρω στις  01.00 μετά τα μεσάνυχτα. Τότε χτύπησε το δεύτερο μπουρίνι «κατάφατσα», που εκτιμήθηκε από 9 έως 10 μποφόρ. Για πρώτη φορά είδαμε την θάλασσα μέσα στην νύχτα να ασπρίζει σαν γάλα. Η μάχη συνεχίστηκε παρά την πλήρη σχεδόν εξάντληση που είχε προηγηθεί. Όταν πατούσαμε το λιμάνι της Αντίκυρας είχαμε συμπληρώσει σχεδόν 21 ώρες επάνω στην Αργώ, από το πρωί στις πέντε που είχαμε επιβιβαστεί ως τις δύο μετά τα μεσάνυχτα που πατούσαμε και πάλι στεριά. Ήταν θαύμα το γεγονός του ότι δεν συνέβη κάτι τραγικό και αυτό το οφείλουμε στην Παναγία μας και στους Αγίους μας.

Η Αργώ έπλευσε μέσα στον Αχελώο και στον Αχέροντα και συνέχισε το ταξίδι της προς τους Αγίους Σαράντα, παρά τις οχλήσεις από πλευράς Δήμου Βόλου μετά την Κέρκυρα να παρατήσουμε το ταξίδι. Αυτό συνέβη γιατί μετά την εγκατάλειψη του πλοίου συνοδείας, του «Πήγασος», ο Δήμος Βόλου μίσθωσε ένα πλοιάριο ονόματι «ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΠΡΟΥΦΑΣ», που δεν είχε ναύλο για πλεύση σε διεθνή ύδατα, αλλά ούτε και δυνατότητα πλεύσης όταν ο καιρός έπιανε τα 5 μποφόρ.  Αυτό ήταν άλλη μια αστοχία του υποστηριχτικού μηχανισμού. Παρά λοιπόν και αυτή την καινούργια αντιξοότητα πλεύσαμε στα ύδατα της Αλβανίας με συνεννόηση παροχής σκάφους συνοδείας από πλευράς Αλβανίας, ούτως ώστε να καταστεί δυνατή η πλεύση μας εκτός χωρικών υδάτων. Μετά από όλα αυτά η Αργώ γύρισε για να τελειώσει το ταξίδι της στο Βαθύ της Ιθάκης στις 8 Αυγούστου και καταγράφοντας την δική της ιστορία, που ξεκίνησε ωςΑργοναυτική εκστρατεία για να τελειώσει ως ….. Οδύσσεια….

Πρωί στο  Κιόνι στην Ιθάκη. «…Κοιμηθήκαμε μέσα στο σκάφος και μερικοίστην παραλία». ΦΩΤΟ: Αρχείο Ιωάννη Μαλτέζου

Στο τέλος του ταξιδιού, όλοι εμείς οι εθελοντές ερέτες από διάφορα μέρη της Ελλάδας και του εξωτερικού, είχαμε ομογενοποιηθεί σε ένα πλήρωμα με μια ψυχή και μια καρδιά και είχαμε αντιμετωπίσει με επιτυχία την διαχείριση της αντοχής, της υπομονής και της επιμονής μας, κάτω από  ανελέητες θερμοκρασίες, ενάντια σε φυσικές και οργανωτικές αντιξοότητες, κοιμώμενοι πολλές φορές, είτε επάνω στους πάγκους μας, είτε χύμα στις παραλίες πέριξ της Αγαπημένης μας Αργούς.

Η Αργώ είχε πλεύσει από το Αιγαίο στο Ιόνιο και σε δύο χώρες, μεταφέροντας ένα μήνυμα ενότητας, πολιτισμού και συναδέλφωσης καθώς και την πολιτισμική συνέχεια του Ελληνισμού για 3,5 χιλιάδες χρόνια Ιστορίας. Το ταξίδι καθυστέρησε οκτώ ημέρες λόγω καιρικών συνθηκών, ενώ συνολικά 18 ημέρες ήταν οι καθυστερήσεις που προκλήθηκαν λόγω ανεπάρκειας του υποστηρικτικού μηχανισμού.

Προς Λευκάδα εργασίες συντήρησης και καθαριότητας της Αργούς. ΦΩΤΟ: Αρχείο Ιωάννη Μαλτέζου

Αθροίζοντας τις συνολικές ώρες κωπηλασίας που φτάνουν τις 259,5 βλέπουμε ότι κατά μέσο όρο η κωπηλασία ανά μέρα έφτανε τις 9 περίπου ώρες, ενώ η ιστιοδρομία διήρκεσε σε σύνολο 54,5 ώρες φτάνοντας κατά μέσο όρο τις 2 ώρες περίπου. Εκείνο που δεν μπορεί να εκτιμηθεί και να καταγραφεί ήταν οι ανελέητες συνθήκες καύσωνα που στο σύνολο του ταξιδιού έλιωναν πραγματικά το πλήρωμα από το πρώτο φως μέχρι το τελευταίο.
Εδώ θα ήθελα να επισημάνω και τις προσπάθειες αρωγής των τοπικών αυτοδιοικήσεων στο Μαρμάρι της Εύβοιας, στον Μύτικα της Αιτωλοακαρνανίας, στην Πάργα και κυρίως στους Παξούς όπου η τοπική κοινωνία, λόγω πληρότητας των ξενοδοχείων της περιοχής, μας φιλοξένησε στα σπίτια τους, καθώς δυστυχώς και την απαράδεκτη απουσία της τοπικής αυτοδιοίκησης  της Κορίνθου όπως και της Λευκάδας. Το παρηγορητικό ήταν ότι ο απλός ο κόσμος στο σύνολό του αγκάλιασε την όλη προσπάθεια, επευφημώντας σε ορισμένες περιπτώσεις τις προσπάθειες του πληρώματος και αυτή του η καρδιά ήταν άλλωστε η καρδιά του Ελληνισμού που παλλότανε συντροφιά μας. Αλλά όχι μόνον των Ελλήνων. Πολλοί ξένοι επισκέπτες στην χώρα μας χειροκρότησαν και επευφήμησαν το όλο εγχείρημα. Δυστυχώς μικροκομματικές αγκυλώσεις και προσωπικές ίσως μικρότητες απέτρεψαν κάποιους από τους τοπικούς άρχοντες από το να γίνουν μέλη αυτής της Ιστορίας.

Την επομένη χρονιά η Αργώ και συγκεκριμένα στις 3 Αυγούστου κατέπλευσε στο λιμάνι του Πότι της Γεωργίας. Προηγουμένως είχε καταπλεύσει στο Μπατούμι. Αυτό επετεύχθη χάρη στην άοκνο προσπάθεια του τότε αντιπροέδρου της βουλής κυρίου Σούρλα, ο οποίος είχε υποσχεθεί όταν οι Τούρκοι αρνήθηκαν την διέλευση της Αργούς από τα στενά, ότι εμείς ότι και να γίνει θα πάμε στην Κολχίδα. Το πλοίο φορτώθηκε σε ένα μεταγωγικό και ξεφορτώθηκε στο Μπατούμι για να πλεύσει προς το Πότι με την πλήρη αρωγή της Γεωργιανής κυβέρνησης και του λαού της που γιόρτασε σύσσωμος την άφιξη του μυθικού πλοίου που κόμιζε ειρήνη, συναδέλφωση και πολιτισμό.

Ιόνιο πλεύση προς Ιθάκη με πανί στε στιλ «τελατίνι» και παράλληλη κωπηλασία. ΦΩΤΟ: Αρχείο Ιωάννη Μαλτέζου

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Τα στατιστικά στοιχεία κωπηλασίας και ιστιοδρομίας, αντλήθηκαν από τους σχολαστικούς πίνακες  που κατέγραψε ο Ολλανδός Αργοναύτης Pieter Bonkentein. Πηγή: Περί Αλός

ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙΣ ΜΕΣΑ ΣΕ 400 ΤΕΤΡΑΓΩΝΙΚΑ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΠΛΗΡΗ ΔΙΑΤΡΟΦΙΚΗ ΕΠΑΡΚΕΙΑ

BY IOANNA ON 28 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2016 • ( 2 ΣΧΟΛΙΑ )

Γράφει Συντακτική Ομάδα Χειλαδάκη

Ζούμε ομολογουμένως σε πολύ δύσκολους καιρούς και κανείς δεν ξέρει τι μας ξημερώνει το μέλλον. Με την σημερινή κρίση και τους κινδύνους της αβεβαιότητας για το αν αύριο θα έχουμε να φάμε, είναι πολύ σημαντικό να μάθουμε πως μπορούμε να επιβιώνουμε μόνοι μας.

Στη κέντρο του Λος Άντζελες ζει η οικογένεια Dervaes. Έχουν ένα οικόπεδο περίπου 400 τετραγωνικών μέτρα. Μέχρι στιγμής, όλα καλά. Αλλά αυτό που είναι ασυνήθιστο είναι το ότι μόνο 15 λεπτά με το αυτοκίνητο από το κέντρο του Λος Άντζελες, αυτή η οικογένεια έχε μια πρότυπη «αστική φάρμα» μέσα σε μια μεγαλούπολη. Έτσι δημιουργήθηκε ένα αγρόκτημα στην πόλη από την οποία μπορούν και τρέφονται.

Πολλοί από εμάς έχουν σίγουρα σκεφτεί το πώς θα μπορούσαν να επιβιώνουν καλύτερα χωρίς να έχουν ανάγκη από τα σουπερμάρκετ αλλά δεν τολμούν να το επιχειρήσουν.

Για να είμαστε ειλικρινείς, αυτό δεν γίνεται από την μια ήμερα στην άλλη και ούτε οπουδήποτε. Επίσης, δεν είναι και εύκολο να σπείρεις κάτι σε οποιοδήποτε μέρος και με σιγουριά να θερίσεις τα καλύτερα φρούτα και λαχανικά.

Ένα οικογενειακό αγρόκτημα 400 τετραγωνικών στην Πασαντίνα της Καλιφόρνιας όχι μόνο τροφοδοτεί μια οικογένεια, αλλά φέρνει την επανάσταση στην ιδέα του τι μπορεί να γίνει σε ένα πολύ απίθανο μέρος στη μέση μιας πόλης.

Η δημοσιογράφος Val Zavala μας δίνει μια γεύση από το επιχείρημα αυτής της οικογένειας Dervaes με τη ελεύθερη καλλιέργεια : «Φέραμε το χωρίο στην πόλη, αντί να χρειάζεται να βγούμε έξω και να πάμε σε χωρίο», δήλωσε ο Τζουλς (Jules) Dervaes, ο οποίος δημιούργησε το αγρόκτημα με τα τρία ενήλικα παιδιά του, Τζάστιν, Αναίς και Τζόρνταν.

Καλλιεργούνται σχεδόν όλα τα τρόφιμα που χρειάζονται. Ενενήντα τοις εκατό όλων των βιολογικών προϊόντων και η χορτοφαγική διατροφή τους προέρχεται από τον κήπο τους. Η επιχείρηση περιλαμβάνει την καλλιέργεια από 400 ποικιλίες λαχανικών, φρούτων και βρώσιμα λουλούδια.

Όλα αυτά παράγουν 6.000 κιλά τροφίμων ετησίως. Παράλληλα εκτρέφουν οκτώ κοτόπουλα, τέσσερις πάπιες και δύο κατσίκες, που τους παρέχουν αυγά και γάλα. Οι σεφ από τα καλύτερα εστιατόρια έρχονται στο σπίτι τους για να αγοράσουν από τα πλεονάζοντα προϊόντα της παραγωγής τους.

Όταν ρωτήθηκε αν είχε αμφιβολίες ότι θα επιτύχει το εγχείρημα ο Τζούλς παραδέχτηκε: «Σκεφτόμουν ότι αυτό το μέρος ήταν πολύ μικρό και ότι δεν θα υπήρχε κανένας τρόπος να το επιτύχουμε και να είμαστε σε θέση να θρέψουμε τους εαυτούς μας,. Ο Dervaes αποφάσισε να ξεκινήσει αυτή την προσπάθεια επειδή ανησυχούσε για το τι έδινε στα παιδιά του να φάνε. Ήθελε να τρώνε βιολογικά, τρόφιμα χωρίς γενετική επεξεργασία, και ήξερε ότι ο καλύτερος τρόπος για να τα εξασφαλίσεί είναι να καλλιεργήσει μόνος του.

Η οικογένεια έχει ένα ηλιακό πάνελ στην οροφή, που τους παρέχει όλη την ηλεκτρική ενέργεια, την όποια δεν χρησιμοποιούν πολύ διότι τα περισσότερα μηχανήματα τους είναι χειροκίνητα. Για αυτό και ο λογαριασμός του ηλεκτρικού ρεύματος είναι περίπου $ 12 το μήνα μόνο. Ακόμη και το αυτοκίνητό τους κινείται με βιοντίζελ, το οποίο το κάνουν από φυτικά απορρίμματα από εστιατόρια που τους τα φέρνουν στο σπίτι τους δωρεάν. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν όλες τις ανέσεις.

Όλα αυτά ακούγονται πολύ παραμυθένια αλλά πίσω από αυτό το φανταστικό εγχείρημα του Dervaes κρύβεται πολύ σκληρή δουλειά. Κερδίζουν περίπου $ 20.000 το χρόνο αλλά έχουν να αντιμετωπίσουν καιρικές καταστροφές, παράσιτα και την αλλαγή του κλίματος.

Ο Τζάστιν είπε, «καλλιεργούμε τόσο καιρό αλλά ακόμα δεν μπορούμε να αισθανθούμε ότι όλα τα προβλήματα λύθηκαν. Πρόβλημα είναι τα μικρά ζωύφια που βγαίνουν τον Ιούνιο, αλλά τώρα δεν βγαίνουν μόνο τον Ιούνιο αλλά και τον Ιούλιο, τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβριο».

Το νερό είναι, επίσης, ένα σοβαρό ζήτημα. Με την ξηρασία στην Καλιφόρνια, λέει ο Τζούλς, δημιουργείται μεγάλο πρόβλημα και έτσι έψαξε και βρήκε ο ίδιος την λύση. Στηρίχτηκε σε πήλινα δοχεία ποτίσματος, μια αρχαία μορφή άρδευσης, για τη διατήρηση του νερού.

Με την αυξανόμενη ροή όλων των τροφίμων τους οι ίδιοι, εκτός από συγκομιδές: όπως το σιτάρι, το ρύζι και βρώμη, είναι σε θέση να τρώνε φρέσκα και νόστιμα, τα βιολογικά τρόφιμα για $ 2 την ημέρα ανά άτομο.

Έχουν προσελκύσει την δημόσια προσοχή, δεδομένου ότι άρχισαν να ζουν με αυτάρκεια από τα μέσα της δεκαετίας του 80. Πολλοί έχουν μιμηθεί το πρότυπό τους. Προσφέρουν εργαστήρια και εκδηλώσεις προς εκπαίδευση τους, και έχουν ακόμη και ένα μπλογκ στο διαδίκτυο. Είναι ζωντανή απόδειξη το τι μπορεί να κάνει κανείς σε ένα δέκατο του ενός στρέμματος.

ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗ
nikosxeiladakis.gr

Το μέλλον του ελληνισμού

Posted on Μαΐου 2, 2011by ellas

Γράφει ο Νίκος Λυγερός

Ο καθένας βλέπει πάνω από την πατρίδα μας τον ήλιο της δικαιοσύνης. Πόσοι όμως πιστεύουν ότι υπάρχει η δικαιοσύνη για μας; Ζούμε με τις ημερομηνίες του παρελθόντος:1918, 1922, 1923, 1940, 1944, 1955, 1964, 1974 και περιμένουμε αθώα τις επόμενες. Μερικοί, βέβαια, πιστεύουν στην ελπίδα, αλλά όχι για εμάς. Γι’ αυτόν τον λόγο, φοβούνται το μέλλον και θέλουν να ζήσουν μόνο μέσα στο παρόν, ακόμα και αν είναι ανούσιο από μόνο του.

Ο ελληνισμός μπορεί να γεννήθηκε μέσα σ’ έναν τάφο. Αυτό δεν σημαίνει ότι πέθανε. Η ύπαρξή του έχει επηρεάσει όλη την Ευρώπη. Διότι ο ελληνισμός έχει αξίες και ύφος που προσφέρουν στους ανθρώπους ένα δημιουργικό πλαίσιο που παράγει πολιτισμό. Οελληνισμός δεν είναι μόνο ένα θύμα του παρελθόντος, είναι και μία μνήμη μέλλοντος. Ενσωμάτωσε μέσα του έννοιες ουσιαστικές, όπως η γενοκτονία, αλλά και η διασπορά.

Απέκτησε μία ιστορική οντότητα. Δεν έζησε μόνο τους θανάτους του λαού μας, θυσιάστηκε και για άλλους. Δεν έδειξε μόνο την ουσία της γνώσης, αλλά και την αναγκαιότητα της νοημοσύνης. Ο ελληνισμός δεν είναι ένα κλασικό σύστημα. Δεν είναι μόνο η φιλοσοφία. Η σοφία δεν είναι ο στόχος του. Είναι και τα μαθηματικά. Δεν επαρκούν οι αποκαλύψεις, πρέπει να υπάρχουν και ανακαλύψεις.

Κατά συνέπεια, το θέμα του δεν είναι μόνο ο Σωκράτης, αλλά και ο Αρχιμήδης. Η έρευνα συνεχίζεται. Τα αποτελέσματα είναι απλώς δεδομένα. Σημασία έχει η εξέλιξη της ανθρωπότητας. Ο ελληνισμός έχει μέλλον διότι έχει παρελθόν. Τα νοητικά του σχήματα δεν εξαντλούνται διότι είναι μια ανοιχτή δομή που ανασκευάζει συνεχώς τα δεδομένα για ν’ ανακαλύψει νέες εφευρέσεις και νέες μνήμες.

Γι’ αυτόν τον λόγο, το μέλλον του ελληνισμού σχετίζεται και με την αναγνώριση της γενοκτονίας. Διότι η προσπάθεια εξολόθρευσης του ελληνισμού ανήκει στην ιστορία του. Δίχως αυτό να σημαίνει, βέβαια, ότι ο ελληνισμός είναι μόνο ιστορία. Είναι και ουσία της ιστορίας, δηλαδή μύθος. Είναι όμως και μέλλον της ανθρωπότητας με όλη τη σημασία της έννοιας. Τα διαχρονικά νοητικά σχήματα του ελληνισμού πρέπει να ζήσουν. Διέσχισαν τους πολιτισμούς για να βοηθήσουν την ανθρωπότητα.

Η ίδια η ιδέα της επιστήμης και της έρευνας ανήκουν σε αυτό το πλαίσιο. Κατά συνέπεια, η ιστορία της πατρίδας μας δεν είναι μόνο η δική μας. Ανήκει σε όλη την ανθρωπότητα. Και αυτό ενισχύει την ιδέα ότι το μέλλον του ελληνισμού βρίσκεται στη νοόσφαιρα. Πρέπει, λοιπόν, να υπάρξει μια στρατηγική της ανάπτυξης της μνήμης και όχι μόνο της διατήρησης.

Διότι είναι με τη θυσία του ελληνισμού που γεννήθηκε η αναγέννηση. Αυτή όμως δεν είναι μόνο μία πιστή αντιγραφή της ελληνικής αρχαιότητας. Είναι περισσότερο μια προέκταση του αξιολογικού πυρήνα του ελληνισμού και σ’ αυτό το πλαίσιο ανήκει και ο ουμανισμός. Ο αιώνας των φώτων, ο διαφωτισμός, δεν έφερε μόνο το φως εξαιτίας των μαύρων αιώνων αλλά χάρις στη θυσία του φωτός του ελληνισμού. [Πηγή]

Ευχαριστώ τον κ. Δ. Κάτσιο, για την αποστολή του άρθρου.