Pulsating Pench - Παλλόμενη βίδα

      Pulsating Pench - Παλλόμενη βίδα

Η φύση σε όλο της το μεγαλείο – δραματική, μαγική, γαλήνια και εντελώς αναζωογονητική!

«Λοιπόν πώς ήταν ο Keel;» ρώτησε η αδερφή μου. Απογοητευμένος, απάντησα, «Didi, όχι Keel, ήταν ο Pench». Γελώντας δυνατά, είπε, «Θυμήθηκα ότι το όνομα είχε κάποια σχέση με την ξυλουργική!!»

Αναφερόταν στην επίσκεψή μας στο καταπράσινο δάσος του Pench, που απλώνεται στη Μάντια Πραντές και τη Μαχαράστρα. Αντλώντας το όνομά του από τον ποταμό Pench που ελίσσεται μέσα του, το δάσος φιλοξενεί ένα εθνικό πάρκο και ένα καταφύγιο άγριας ζωής. Είναι τώρα ένα καταφύγιο τίγρης στο Madhya Pradesh και μπορεί να υπερηφανεύεται για περίπου 50 τίγρεις σε τελευταία καταμέτρηση. Περιπλανώνται στη γη από την Kanha και την Satpura ως MP έως το Melghat και τη Nagzira στη Μαχαράστρα. Περίεργος, ένας φίλος ρώτησε: «Πώς τα μετράς; Πώς ξέρεις ότι δεν μετράς την ίδια τίγρη ξανά και ξανά;». «Ω! Κάθε τίγρη έχει διαφορετικό σχέδιο ρίγες. όχι μόνο αυτό, είναι τσιμπήματα, αλλά και το σχέδιο των ρίγες σε κάθε πλευρά!» εξήγησε ο αξιωματικός των δασών, δείχνοντάς μας πώς οι καμουφλαρισμένες κάμερες, που ονομάζονται παγίδες κάμερας, τοποθετούνται σε τέτοιο επίπεδο στο μονοπάτι της τίγρης, ώστε να καταγράφουν το σχέδιο των λωρίδων σε κάθε τίγρη καθώς περνούσε.

      Μια ομαλή διαδρομή δύο ωρών από το αεροδρόμιο Nagpur μας έφερε στο Pench, όπου λίγο μετά το φυλάκιο ελέγχου Turia Gate, πήραμε το δρόμο μας προς το MP Tourism Guest House για ένα φλιτζάνι τσάι και σάντουιτς καλωσορίσματος. Το γοητευτικό μικρό κατάστημα με σουβενίρ στον Ξενώνα έφτιαξε τη διάθεση. Πήραμε τόσο φανταχτερά στα κομψά ψάθινα καπέλα που ο καταστηματάρχης έπρεπε να βρει περισσότερα! Ο ενθουσιασμός ήταν έκδηλος. Το προσωπικό του ξενώνα μίλησε για πρόσφατες εμφανίσεις τίγρεων. Το δάσος με τις πενήντα αποχρώσεις του πράσινου και την πλούσια πανίδα έγνεψε. Κάνοντας προκράτηση για το Jungle Jeep Safari αργά το απόγευμα, οπλισμένοι με κιάλια, κάμερες, σκίαστρα και μπουκάλια νερού, μπήκαμε γρήγορα σε μικρές ομάδες και επιβιβαστήκαμε στα ανοιχτά Jeep μας μαζί με τον εκπαιδευμένο μας οδηγό στο δάσος.

      Φλυαρώντας σαν έφηβοι, σφίγγοντας τα καινούργια μας καπέλα στον ήλιο που ήταν τώρα δυνατός, πήγαμε στη δασική εξοχή- λέγοντας τον οδηγό μας για πληροφορίες σχετικά με την παρακολούθηση τίγρης, αναζητώντας τις παγίδες της κάμερας χαμηλού επιπέδου και προσπαθώντας απεγνωσμένα να ψάξουμε για σημάδια πατημασιά στο χωματόδρομος. Ξαφνικά ο οδηγός μας τεντώθηκε. Έκανε νόημα στο στακάτο, που έμοιαζε με βήχα, με συναγερμό των λαγκουρών, και είπε απαλά ότι τα ζώα ένιωσαν ένα μεγάλο αρπακτικό κοντά, λεοπάρδαλη ή τίγρη. Με σταματημένη ανάσα, πιάσαμε κάμερες και κιάλια, έτοιμοι να απαθανατίσουμε τη στιγμή καθώς ο οδηγός μας προσπαθούσε να διαβάσει την κατεύθυνση του ήχου.

      Ξαφνικά, έδειξε ένα μακρινό δέντρο, στην κορυφή του οποίου η λεοπάρδαλη είχε σκοτώσει. Στραγγιστήκαμε και στραβοκοιτάσαμε για να πάρουμε μια ματιά. Ενθουσιασμένος κάποιος είπε, « ουα ντεκό ποντς ντίχι » ενώ ένας άλλος στράφηκε απίστευτα σε αυτό το κλάρον! Ξαφνικά, η λεοπάρδαλη, μας έβγαλε από την κατάσταση της προσδοκίας μας! Τελειώνοντας το μεσημεριανό του, κατέβηκε και διέσχισε ατημέλητα τη στενή χωμάτινη διαδρομή στην οποία στέκονταν τα τζιπ μας. Παγώσαμε στη στιγμή! Το μεγαλειώδες θηρίο γλιστρούσε, με το μυώδες σώμα του αδύνατο και χαριτωμένο, με το στικτό του παλτό να αστράφτει καθώς έπιανε τον απογευματινό ήλιο. Από την άλλη πλευρά του χωματόδρομου κατευθύνθηκε σε ένα ξέφωτο στο δάσος και εγκαταστάθηκε για τη σιέστα του. Και μετά, λίγο πριν κοιμηθεί, πήρε κουρτίνα! Σήκωσε το κεφάλι του και γύρισε κοιτώντας μας κατευθείαν. Σαν να ποζάρει! Σε ένα ξέφρενο κλικ φωτογραφιών, ο καθένας μας πήρε το τρόπαιό του. Είχαμε κερδίσει τα καυχησιολογικά μας δικαιώματα!

       Αλλά στη φρενίτιδα της προσπάθειας να δούμε μια τίγρη, μας είχε λείψει η μαγεία του δάσους. Μόλις την επόμενη μέρα, σε ένα Jeep Safari τα ξημερώματα, οι αισθήσεις μας συγκλονίστηκαν από την αφθονία της γοητείας του. Το πυκνό δάσος με το γενναιόδωρο κουβούκλιο διατηρούσε το δάσος δροσερό και φιλόξενο. Ο μεγάλος αριθμός σκιερών δέντρων τικ, μάθαμε, εξυπηρετούσε το δάσος σε όλη τη διάρκεια του κύκλου ζωής τους - ο φλοιός τους ως τροφή για τα φυτοφάγα ζώα, τα φύλλα που εμπλουτίζουν το έδαφος και ακόμη και το ξερό ή νεκρό δέντρο που παρέχει τρύπες φωλιάς για δρυοκολάπτες. Αυτό που μας έκοψε επίσης την ανάσα ήταν ο τεράστιος πλούτος των πουλιών – σε μυριάδες χρώματα, μεγέθη και ενδιαιτήματα – ήταν μια απόλαυση να το δούμε. Αυτό που πρόσθεσε τη διασκέδαση ήταν η διαδικασία αναγνώρισης κάθε πουλιού από ένα καλογραμμένο βιβλίο ορνιθολογίας που έφερε ο νεαρός οδηγός μας για την ημέρα. Το θέατρο στο δάσος ήταν επίσης σε πλήρη επίδειξη καθώς τα χαριτωμένα τσιτάλια έπαιζαν χαρούμενα τζόγο δίπλα στο ποτάμι και μετά, με τον παραμικρό ήχο κινδύνου, ξαφνικά ήταν σε πλήρη εγρήγορση, με τα αυτιά και τα κεφάλια τους έσκυψαν με απόλυτη προσοχή πριν απογειωθούν στην ασφάλεια. το αγριογούρουνο που τσακώνονταν με πάθος μεταξύ τους στα ψηλά χόρτα εξαφανίστηκαν τρελά και τα έξυπνα ελάφια και τα τσακάλια εκμεταλλεύτηκαν τα χαρίσματα του καμουφλάζ τους…. Η φύση, σε όλο της το μεγαλείο και γεμάτη δράμα. Μαγευτικό! Δεν είναι περίεργο λοιπόν που ο Pench βρήκε αναφορά τον 16ο αιώνα , το «Ain-i-Akbari». Και ενέπνευσε το "The Jungle Book" του Rudyard Kipling.

      Ο οδηγός μας σε αυτό το ταξίδι νωρίς το πρωί ήταν μια πολύ ευχάριστη, ενθουσιώδης νεαρή κοπέλα. Επιλεγμένη και εκπαιδευμένη από την κυβέρνηση της Madhya Pradesh, ήταν μια από μια ομάδα νεαρών γυναικών που ασχολούνταν περιοδικά από τις αρχές του Πάρκου. Υποδεικνύοντας με σιγουριά τα πολλά πλούτη των δασών, διατυπώνοντας με βεβαιότητα τα χαρακτηριστικά της πλούσιας πανίδας που μας προσδιόρισε, έλαμψε με αυτοεκτίμηση. Στο παραδοσιακό Madhya Pradesh, ο οδηγός μας, μια νεαρή μητέρα, ο σύζυγός της που υπηρετεί σε άλλη πόλη και η ίδια η μητέρα της που μπήκε για να φροντίσει το μωρό τους, είχε μπει με επιτυχία σε έναν ανδρικό προμαχώνα. Τα πεθερικά ήταν υποστηρικτικά. Νέα χειραφέτηση αναδυόταν στα έγκατα του καταπράσινου δάσους Pench. Ναι, ο κοινωνικός ιστός παίρνει μια νέα κοπή, τόσο σταδιακά.

      Η τελευταία μας στάση ήταν το υπέροχο μουσείο στο Εθνικό Πάρκο. Με αναπαραστάσεις δασικής χλωρίδας και πανίδας σε φυσικό μέγεθος και πλήθος πληροφοριών για αυτές, ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Ένα τμήμα είχε πολλά δέντρα με μοντέλα διαφορετικών πουλιών – οι φωνές των πουλιών και οι ήχοι του δάσους μπορούσαν να αναπαραχθούν με το πάτημα ενός κουμπιού. Παίζοντας τους ξανά και ξανά προκαλούσαμε ο ένας τον άλλον να αναγνωρίσουμε τα πουλιά. Η επιστροφή μας στην παιδική πολιτεία ολοκληρώθηκε! Ο φίλος μου πήρε αμέσως το μοντέλο σε φυσικό μέγεθος του τεράστιου, με βαρύ σώμα, φυτοφάγο, Gaur, του Ινδικού βίσωνα που μάθαμε ότι μπορεί να ζυγίζει έως και 1500 κιλά. Στάθηκε δίπλα του, χαμογέλασε ακτινοβόλα με τη μικροκαμωμένη της, με το μισό πόδι της νανίζεται από το τεράστιο θηρίο και έβγαλε μια selfie - αυτή είναι για να δείξει στους μικρούς μαθητές πίσω στο σπίτι ότι υπάρχουν άλλα τεράστια θηλαστικά πέρα ​​από τον ελέφαντα, είπε. Το γοητευτικό, ζωηρό χαμόγελό της παραμένει χαραγμένο στη μνήμη μας καθώς τη χάσαμε από καρκίνο λίγο μετά από αυτό το αξέχαστο ταξίδι.

     Το Pench δεν είναι μέρος. Είναι μια διάθεση, μια ανάμνηση όπου τα μελανιασμένα μυαλά της πόλης μας θα μπορούσαν να ανανεωθούν και να αναζωογονηθούν.

https://underthetamarindtreeblog.wordpress.com/