Η υπεροχή της αυτοπεποίθησης!
Δεν είναι η αισθητική υπεροχή σου που με αποσπά, αλλά η απόλυτη εκδοχή, εκείνη που πουλάς, από την αφήγηση του εγώ σου, που κάποιες φορές με κάνει να πιστέψω πως μας χωρίζουν έτη φωτός! Είναι αξιοθαύμαστος ο τρόπος που πουλάς την φήμη σου, μπορώ να σε παρομοιάσω με τρανούς πολεμιστές που πριν τους δουν, τους θαυμάζουν από την εξιστόρηση των επιτευγμάτων τους! Υπερέχεις όχι μόνο αισθητικά, αλλά ως προς το σύνολο. Έχεις κάνει δουλίτσα με τον εαυτό σου, το βλέπω, στο αναγνωρίζω! Έχω σταθεί στην γωνία και σε κάνω «χάζι», με μια λίμα ακονίζω τα νύχια μου, τσεκάροντας πού και πού το σχήμα τους, να είναι τέλεια εναρμονισμένο με την αισθητική σου, να μην χαλάει την κάπως επιτηδευμένη εικόνα σου. Εκείνη, που θρυμματίζεται σε δευτερόλεπτα αν την υποτάξω στο βλέμμα μου. Μεγαλωμένος με αρχές καλού παιδιού, εξαντλητικά αποτραβηγμένος από όλους, δοκιμάζεις την υπομονή των γύρω σου, δίνοντας και από λίγη τροφή προς σκέψη. Η σκέψη όμως σχεδόν πάντα δεν είναι εύπεπτη, δημιουργεί στομαχόπονο και τα στομάχια μας, είναι αρκετό καιρό τώρα τερματισμένα!
Ίσως αν καταλάβεις πως οι σκέψεις και τα συναισθήματα είναι κοινά και «χαμηλώσεις», τότε ίσως μπορέσουμε να κάνουμε παρέα, να ενώσουμε δυο σκέψεις και δυο αγκαλιές παρακάμπτοντας όλα όσα μας χωρίζουν. Πώς γίνεται τόσοι άνθρωποι να ζούμε στα ίδια μέρη και να μην συναντιόμαστε σχεδόν ποτέ; Ποιος αλγόριθμος της φύσης με έριξε σε μέρη άλλα, μακριά από εσένα και ποια απίθανη σύμπτωση με προσγείωσε στην απέναντι γωνία να σε χαζεύω στωικά; Δεν με νοιάζουν οι εποχές, αν είναι καλοκαίρι ή άνοιξη, ούτε η τροχιά με την οποία αλλάζει ο κόσμος. Αλλοιωμένη από συναισθήματα και παιδικούς ενθουσιασμούς εγκαρτέρησης, αναμένω τα καλύτερα σε ένα πλοίο που συνεχώς ξεμακραίνει από το λιμάνι μου. Δεν ξέρω πώς θα μπορούσα να κάνω τα πράγματα απλά, τα αντικείμενα, χωρίς συναισθηματική αξία, να σπάσω τους φυσικούς νόμους, δεν ξέρω αν υπάρχει μια έστω ελπίδα σύγκλισης, ταίριασμα τόπων και βλεμμάτων. Κινδυνεύω να γίνω γραφική, αλλά θα πάρω τα ρίσκα μου και θα αφιερώσω ακόμα λίγο «μελάνι» στο βωμό της θεάς γραφής! Θα θυσιάσω τα καλύτερά μου στα πόδια της, θα προσφέρω δάκρυα συγγραφικής χαράς και υπερβολή χαρούμενου μικρού παιδιού λίγο πριν ανοίξει το χριστουγεννιάτικο δώρο του.
Η υπεροχή της αυτοπεποίθησης είναι ένα κάστρο που ύψωσες, να διατηρήσεις τον μύθο σου, που κατά τ’ άλλα «καλά κρατεί», αλλά ας γνωρίζουμε και οι δυο πως λίγο έμεινε μέχρι η ματιά μας να συναντήσει το επόμενο αντικείμενο πόθου, το επόμενο ταξίδι, το επόμενο γενικά… Αυτά παθαίνουμε οι γεμάτοι αυτοπεποίθηση εγωιστές! Πεθαίνουμε αργά και συνήθως μόνοι! Οι ήρωες άλλωστε κάποιες φορές γκρεμίζονται και έτσι μεγαλώνει και η υστεροφημία τους, εξυμνείται ο ρόλος τους και η ζωή τους, ακόμα και νεκροί απόκτα νόημα.
Πόσα να χωρέσει ένα κείμενο, ποιες λέξεις να περιγράψουν τα πρωτόγνωρα, ποιες νύχτες να κρατήσουν καημούς και με ποιους ανθρώπους να μοιραστούμε τον πόνο μας, όταν όλοι έχουν «τα δικά τους»; Δεν θα κουράσω άλλο, θα φύγω σεμνά, όπως ήρθα!
https://gynaikaeimai.com/
Ελένη Ρέγγα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου