Γιατί είσαι μόνος σ’ αυτόν τον “τέλειο” κόσμο;
Θέμα: Μοναξιά.
Θέμα που απασχολεί ένα μεγάλο μέρος των ανθρώπων σήμερα, πράγμα που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί περίεργο στην εποχή της τεχνολογίας, της τόσο “εύκολης” επαφής. Γιατί τα πράγματα δεν είναι όπως κάποτε, που για να γνωρίσεις κάποιον θα έπρεπε να τολμήσεις να τον πλησιάσεις, να υιοθετήσεις το πιο γλυκό σου χαμόγελο και να σκεφτείς τις πιο έξυπνες ατάκες. Τα πράγματα δεν είναι όπως κάποτε και για όλους εμάς κοντά στα 40, που προλάβαμε και ζήσαμε το “καμάκι εκ του σύνεγγυς”, είναι ακόμη πιο δύσκολα, γιατί πια θα πρέπει να προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα με όσες ευκολίες, αλλά και όσες παγίδες κρύβουν. Γιατί πια αρκεί ένα κλικ κι ένας ολόκληρος “κόσμος” με ανθρώπους-πιθανά ταίρια, ανοίγεται μπροστά σου. Κι οι επιλογές είναι πολλές κι ακριβώς επειδή είναι τόσες πολλές, η πλάνη μεγαλώνει. Γιατί όσες περισσότερες επιλογές (θεωρείς πως) έχεις μπροστά σου, τόσο περισσότερο τείνεις να πιστεύεις πως μπορείς να βρεις το καλύτερο, το πιο όμορφο, το πιο φανταχτερό, το πιο γυαλιστερό. Κι αυτόματα αποκτάς προσδοκίες, που είναι πραγματικά τόσο εύκολο να γίνουν υπερβολικά υψηλές, σχεδόν ανέφικτες…
Ο κόσμος που ανοίγεται μπροστά σου απλά με το πάτημα ενός κουμπιού, περιλαμβάνει γυναίκες με τέλειες αναλογίες, αλαβάστρινες επιδερμίδες, σαγηνευτικό βλέμμα και θελκτικά χείλη. Ο κόσμος που ανοίγεται μπροστά σου, απλά με το πάτημα ενός κουμπιού, περιλαμβάνει άντρες με καλοσχηματισμένους κοιλιακούς, πλούσια μαλλιά, γυμνασμένες πλάτες και μούσι τριών ημερών. Απ’ την άλλη, σ’ αυτόν τον κόσμο όλοι είναι σκληρά εργαζόμενοι, πετυχημένοι στον τομέα τους, οδηγούν ακριβά, καλογυαλισμένα αυτοκίνητα και διακοπάρουν σε πολυτελή ξενοδοχεία. Ξέρουν απ’ έξω όλα τα σοφά αποφθέγματα των αρχαίων ημών, έχουν πηγαίο χιούμορ και ξέρουν να προσεγγίσουν τον άνθρωπο που τους ενδιαφέρει με τις αυθόρμητες ατάκες τους. Κάνε μου τώρα μια χάρη και κοίτα γύρω σου… Πόσους τόσο “τέλειους” ανθρώπους βλέπεις; Λίγες και λίγους θα έλεγα, αλλά η αλήθεια είναι πως ο κόσμος άρχισε πια να προσέχει περισσότερο τον εαυτό του, να γυμνάζεται, να προσέχει τη διατροφή του, να περιποιείται το δέρμα του και να κάνει σκληρή εκπαίδευση στο… photoshop και στο κλόπι-paste! Το πρόβλημα είναι πως αυτά τα δύο τελευταία, συχνά τα ξεχνάμε κι αυτό ακριβώς είναι που μεγεθύνει τις προσδοκίες (που γίνονται λανθασμένες ή και εξωπραγματικές).
Κι είναι σαν να στέκεσαι μπροστά σε μια βιτρίνα με καλοφτιαγμένα γλυκά απ’ τα χεράκια του Άκη Πετρετζίκη. Κι είναι όλα άψογα διακοσμημένα, με τα κερασάκια και την τρούφα τους, το σιροπάκι και την γυαλιστερή τους επικάλυψη. Και φυσικά αφού τα έφτιαξε ο Άκης, είναι και ζουμερά και καλοψημένα και φρεσκότατα, έτσι δεν είναι; Και κάπου εκεί θα έρθω εγώ να σου πατήσω το μπάζερ, γιατί θα πρέπει να σου θυμίσω πως αυτό που επιλέγεις, θα πρέπει να μπορείς και να το πληρώσεις και όταν λέω “πληρώσεις” στις σχέσεις, διόλου δεν αναφέρομαι στο πάχος του πορτοφολιού σου, αλλά ξεκάθαρα στο τι έχεις εσύ να δώσεις σε αντάλλαγμα αυτού που θέλεις να αποκτήσεις. Στοχεύεις στην αψεγάδιαστη γυναίκα Μπάμπη μου / στοχεύεις στον αψεγάδιαστο άντρα Λίτσα μου, σκέψου όμως, εσύ είσαι αψεγάδιαστη-ος; Είσαι τόσο αψεγάδιαστος ώστε να μπορείς με ευκολία και περισσή έπαρση να υποτιμάς και να προσβάλεις τον Χ ή την Ψ, που τόλμησε να σε προσεγγίσει χωρίς να μοσχοβολάει τελειότητα; Είσαι τόσο αψεγάδιαστος ώστε να απαιτείς αυτή-ός η-ο αψεγάδιαστη-ος που επέλεξες μέσω του “κουτιού”, να είναι στην πραγματικότητα όπως το αψεγάδιαστο της “βιτρίνας”; Και πριν απαντήσεις πως “είχα την απαίτηση να είναι αληθινή-ός”, σκέψου απλά πόσα φίλτρα έβαλες στη φώτο προφίλ σου…
Οι ανασφάλειες που δημιουργεί αυτή η τελειότητα του εικονικού αυτού κόσμου, είναι ο λόγος που σπάνια “you get what you see”. Οι ανασφάλειες κι οι υψηλές (υπέρ του δέοντος υψηλές-σχεδόν ανέφικτες) προσδοκίες, είναι που ο κόσμος μας φαντάζει τέλειος, μα είναι απλά βουτηγμένος στη μοναξιά. Αυτά τα δύο είναι που αφήνουν τους ανθρώπους μόνους, να μαραζώνουν μπροστά σε άψογα προσεγμένα προφίλ. Χάνουμε το χρόνο μας να φτιάξουμε την (εικονική) εικόνα μας και ξεχνάμε τα “θέλω”, τις ανάγκες, την ψυχή μας. Κι έχουμε ανθρώπους που “μασάνε” απ’ τις υπόλοιπες “τέλειες” εικόνες και προσπαθούν με νύχια και με δόντια να τις μιμηθούν, έχουμε πραγματικούς ατελείς ανθρώπους που κλείνονται ολοένα και περισσότερο στο καβούκι τους, γιατί νιώθουν πως αυτό το “τέλειο” που υπάρχει (;) γύρω τους, δεν θα καταφέρουν ποτέ να το κατακτήσουν, έχουμε ανθρώπους που δεν κοιτούν το είδωλο και την ψυχή τους στον καθρέφτη και στοχεύουν στο “άψογο”, που νιώθουν τέλειοι, χωρίς να είναι, μα συμπεριφέρονται σαν να είναι. Έχουμε ανθρώπους με 1000 “θαυμαστές” στο προφίλ και κανέναν στο πλάι τους. Έχουμε ανθρώπους μόνους…
Θέμα: Μοναξιά. Είναι αλήθεια τελικά τόσο δύσκολο να πάψει να μας τυλίγει τόσο δυνατά; Είναι αλήθεια τόσο δύσκολο να μην ντρέπεσαι για τα μαλλιά σου που έχουν αραιώσει λίγο, για την κοιλίτσα σου που δεν είναι επίπεδη, για τις ραγάδες που έχεις στα πόδια σου, για τα δόντια σου που δεν είναι απόλυτα ίσια; Είναι τόσο δύσκολο να μην ντρέπεσαι για τον εξακοσίων ευρώ μισθό σου, για το αυτοκίνητό σου που αγόρασες μεταχειρισμένο, για το ότι δεν ξέρεις όλα τα γνωμικά του Πλάτωνος; Είναι τόσο δύσκολο να απελευθερωθείς απ’ την “πρέπει-να-είμαι-τέλειος” παγίδα; Είναι τόσο δύσκολο να είσαι απλά ο εαυτός σου; Είναι τόσο δύσκολο να βλέπεις το καλό στους ανθρώπους και να μην ψάχνεις με τον μεγεθυντικό το ψεγάδι ως άλλος “κύριος Τέλειος”; Η ευτυχία δεν θέλει τελειότητα, η ευτυχία θέλει αλήθεια, θετική διάθεση και ατέλειες που μπορείς να αγαπήσεις. Μήπως να το δοκίμαζες; Αν όχι, μείνε εκεί ψευτο-τέλειος και άσε τη ζωή σου να κυλά, ψάχνοντας προφίλ…
https://gynaikaeimai.com/
Κική Γιοβανοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου