George Seferis–Collected Poems
… Σαλαμίνα τε
τὰς νῦν ματρόπολις τῶνδ᾿
αἰτία στεναγμῶν.
~ΠΕΡΣΑΙ
Κάποτε ο ήλιος του μεσημεριού, κάποτε φούχτες η ψιλὴ
βροχὴ
και τ᾿ ακρογιάλι γεμάτο Θρύψαλα παλιὰ πιθάρια.
Ασήμαντες οι κολόνες- μονάχα ο Άγιος Επιφάνιος
δείχνοντας μουντά, χωνεμένη τη δύναμη της πολύχρυσης
αυτοκρατορίας.
Τα νέα κορμιὰ περάσαν απ᾿ εδώ, τα ερωτεμένα-
παλμοὶ στους κόλπους, ρόδινα κοχύλια και τα σφυρὰ
τρέχοντας άφοβα πάνω στο νερὸ
κι αγκάλες ανοιχτὲς για το ζευγάρωμα του πόθου.
Κύριος επὶ υδάτων πολλών,
πάνω σ᾿ αυτὸ το πέρασμα.
Τότες άκουσα βήματα στα χαλίκια.
Δεν είδα πρόσωπα- σα γύρισα είχαν φύγει.
Όμως βαριὰ η φωνὴ σαν το περπάτημα καματερού,
έμεινε εκεί στις φλέβες τ᾿ ουρανού στο κύλισμα της
θάλασσας
μέσα στα βότσαλα πάλι και πάλι:
«Η γης δεν έχει κρικέλια
για να την πάρουν στον ώμο και να φύγουν
μήτε μπορούν, όσο κι αν είναι διψασμένοι
να γλυκάνουν το πέλαγο με νερὸ μισὸ δράμι.
Και τούτα τα κορμιὰ
πλασμένα απὸ ένα χώμα που δεν ξέρουν,
έχουν ψυχές.
Μαζεύουν σύνεργα για να τις αλλάξουν,
δε θα μπορέσουν- μόνο θα τις ξεκάμουν
αν ξεγίνουνται οι ψυχές.
Δεν αργεί να καρπίσει τ᾿ αστάχυ
δε χρειάζεται μακρὺ καιρὸ
για να φουσκώσει της πίκρας το προζύμι,
δε χρειάζεται μακρὺ καιρὸ
το κακὸ για να σηκώσει το κεφάλι,
κι ο άρρωστος νους που αδειάζει
δε χρειάζεται μακρὺ καιρὸ
για να γεμίσει με την τρέλα,
νήσος τις έστι… «.Φίλοι του άλλου πολέμου,
σ᾿ αυτὴ την έρημη συννεφιασμένη ακρογιαλιὰ
σας συλλογίζομαι καθὼς γυρίζει η μέρα –
Εκείνοι που έπεσαν πολεμώντας κι εκείνοι που
έπεσαν χρόνια μετὰ τη μάχη-
εκείνοι που είδαν την αυγὴ μες απ᾿ την πάχνη
του Θανάτου
ή, μες στην άγρια μοναξιὰ κάτω απὸ τ᾿ άστρα,
νιώσανε πάνω τους μαβιὰ μεγάλα
τα μάτια της ολόκληρης καταστροφής-
κι ακόμη εκείνοι που προσεύχουνταν
όταν το φλογισμένο ατσάλι πριόνιζε τα καράβια:
«Κύριε, βόηθα να θυμόμαστε
πώς έγινε τούτο το φονικὸ-
την αρπαγὴ το δόλο την ιδιοτέλεια,
το στέγνωμα της αγάπης-
Κύριε, βόηθα να τα ξεριζώσουμε… ».
-Τώρα καλύτερα να λησμονήσουμε πάνω σε τούτα τα
χαλίκια-
δε φελά να μιλάμε-
τη γνώμη των δυνατών ποιὸς θα μπορέσει να τη γυρίσει;
ποιὸς θα μπορέσει ν᾿ ακουστεί;
Καθένας χωριστὰ ονειρεύεται και δεν ακούει το βραχνὰ
των άλλων.
-Ναι- όμως ο μαντατοφόρος τρέχει
κι όσο μακρὺς κι αν είναι ο δρόμος του, θα φέρει
σ᾿ αυτοὺς που γύρευαν ν᾿ αλυσοδέσουν τον Ελλήσποντο
το φοβερὸ μήνυμα της Σαλαμίνας.
Φωνὴ Κυρίου επὶ των υδάτων.
Νῆσος τίς ἐστι.
Σαλαμίνα, Κύπρoς, Νοέμβρης ῾53
SALAMIS IN CYPRUS
…and Salamis
whose metropolis today is
the cause of all our grief
• AESCHYLUS, THE PERSIANS
Sometimes the mid-day sun, sometimes handfuls
of light rain
and the shore filled with fragments of ancient storage jars.
The columns insignificant; only the Saint Epiphanios church
vaguely reveals the vanished might of the golden
Empire.
Young bodies of lovers have passed by here;
throbbing breasts, rosy conches and the feet
skimming the water without fear
and open embraces for the erotic coupling.
The Lord over many waters,
over this crossing.
Then I heard footsteps on the pebbles.
I didn’t see any faces; when I turned they were gone.
However the heavy voice, like the tread of a bull
remained there in the sky’s veins, in the sea’s
roll
among the pebbles, again and again.
‘The earth has no handles
that they can take it on their shoulders and leave
nor can they, no matter how thirsty,
sweeten the sea with half a gram of water.
And these bodies
formed of soil they don’t know
have souls.
They gather tools to change them,
but they won’t be able to; they can only unmake them
if souls can be unmade.
The wheat doesn’t take too long to ripen
it doesn’t take much time
for the yeast of bitterness to rise,
it doesn’t take much time
for the evil to raise its head,
and the sick mind that empties
doesn’t take much time
to fill with madness,
there is an island…’
Friends of the other war,
on this desolate cloudy shore
I think of you as the day turns—
Those who fell fighting and those who died
years after the battle;
those who saw dawn through the mist
of death
or, in the wild solitude under the stars,
felt on them the purple huge eyes
of total disaster;
and even those who prayed
when the flaming steel sawed the ships.
‘Lord, help us remember
why this slaughter took place;
the greed, the dishonesty, the selfishness
the drying of love;
Lord, help us uproot them…’
Now, on these pebbles, we better forget all this;
talking of it doesn’t help;
who can change the mind of the mighty?
Who can be heard?
Each dreams separately and doesn’t listen to the other’s
Nightmare.
Yes; but the messenger runs
and no matter how long his journey, he’ll bring
to those who tried to chain the Hellespont
the terrible message from Salamis.
Voice of the Lord over waters.
There is an island.
Salamis, Cyprus, Nov `53
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου