Άραγε πόσα χρόνια μετά από ένα διαζύγιο, για να σταθείς και πάλι στα πόδια σου;
Μια χειμωνιάτικη μέρα, η απόφαση ήταν πλέον χωρίς γυρισμό. Χωρίσαμε τα τσανάκια μας και ο καθένας τον δρόμο του. Χρόνια διαλυμένο σπίτι. Γεμάτο έπιπλα, χρόνια έκανα για να φτιάξω ένα σπιτικό όπως περίπου το ονειρευόμουν, αλλά το τέλος είχε γραφτεί πολλά χρόνια πριν, απλά δεν θέλεις να το δεις και να το παραδεχτείς. Κουβαλάς τα πάντα μέσα σου και τα κλειδώνεις σε μια άκρη στο βάθος της ψυχής σου. Για πολύ καιρό τα ξεχνάς. Τα προσπερνάς και ελπίζεις ότι δεν έχεις κάνει και πάλι λάθος επιλογή.
Βράδυ Σαββάτου, κάθομαι μέσα στα σκοτάδια στο σαλόνι του τότε σπιτιού μου. Το ένιωθα ξένο. Έβαλα ένα ποτήρι κόκκινο κρασί, καψουροτράγουδα είχαν τυλίξει όλον τον χώρο. Αναμνήσεις μια ζωής χαμένης, μιας ζωής που δεν γυρνούσε πίσω. Χρόνια που έφυγαν και δεν γυρίζουν πίσω.
Δεν μετανιώνεις, απλά θέλεις για μια στιγμή να χαθείς στο βαθύ κόκκινο του κρασιού και για μια στιγμή να μην σκέφτεσαι τίποτα. Εκεί ξαπλωμένη στον καναπέ μου, ανάμεσα στο τρίτο ποτήρι και στα αμέτρητα τραγούδια χωρισμού, το κορμί μου μούδιασε και δεν ένιωθε τίποτα. Πέταξα το ποτήρι στον απέναντι τοίχο, σταγόνες κόκκινες έσταζαν, σαν το αίμα μου. Χάθηκα μέσα στην ζάλη του οινοπνεύματος, οι στίχοι των τραγουδιών ένα μαχαίρι, σε μια καρδιά που πλέον δεν χτυπούσε, είχε παγώσει. Πάγωσα πολλές στιγμές στην ζωή μου. Αλλά ο πόνος δεν παγώνει, είναι εκεί και περιμένει να εμφανιστεί κάποια στιγμή.
Μετά από εννιά χρόνια τελικά κοιτάω γύρω μου. Μπράβο τα κατάφερες. Μετά από τόσα χρόνια κατάφερα να νιώσω ότι το σπίτι μου έγινε και πάλι όπως το ονειρεύτηκα. Άραγε αξίζει όλο αυτό, αξίζει να προσπαθείς για κάτι αν δεν έχεις να το μοιραστείς με κάποιον; Προσπαθείς για να αποδείξεις στον εαυτό σου, ότι τα μπορείς όλα, αλλά αν μπορούσες όλα αυτά να τα μοιραστείς με τον άνθρωπο σου, δεν θα ένιωθες την ευτυχία; Αυτή την ευτυχία που βρίσκεις στις στιγμές;
https://gynaikaeimai.com/
Της Άνδρεα Αρβανιτίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου