Κάποτε σου πα
θα φυσήξω με μια χορτασμένη εκπνοή
τις ζώσες από τις μνήμες μου
σε μια βαλίτσα
με κρυπτογραφημένο λουκέτο
Θα χειμάσω είπα
στους τόπους
που έχω θάψει τα κόκκαλα επιβίωσης
Όταν οι ώρες θα χαμηλώνουν
θα καβαλάω τις ράχες τους
και θα πετώ μ άδειο φλασκί
για τις ζεστές χοάνες του Καυκάσου
Άλλοτε σφηκιάρης
κι άλλοτε μια λιμόζα με απαλά νύχια
που πάντα ανήσυχα θα φέρομαι
όταν οι μέρες μου γεμίζουνε ορμόνες
Εγώ
μαζί με την βαριά μυρωδιά της στεφανωτής
την κυριακάτικη μπάντα
και τον αζύγιστο ορίζοντα
συντεταγμένοι
όλοι μας
στο βορεινό παράθυρο
Σάμπως μου χλόμιασες θαρρώ
Ξέρω
ένα μικρό λάθος είν αρκετό
Να συγγενέψω
μ όσους κατέχουνε οφφίκια
για συγχωρεμένους έρωτες
Να μη προλάβω ν απογδύσω
τη γη μου
από τα δόκανα
και οι οπλές μου να ματώνουν
Να απαντέχω
Ένα ΑΣΥΛΟ
Μιά χτεσινή άνοιξη
Ένα ταξίδι χτεσινό
Έναν επίλογο
Βαμμένο
Με ιλιγγιώδες κόκκινο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου