ΚΟΙΤΑ ΠΟΥ Μ’ ΕΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΞΑΝΑΡΧΙΖΕΙ Η ΖΩΗ
“Άργησα πολύ! Θα προλάβω;” αναρωτιέμαι. Το λεωφορείο τρέχει μανιασμένο τις πρώτες πρωινές ώρες. Όλοι εργαζόμενοι, με θλιμμένη όψη και μερικοί νέοι που παραπαίουν απ’ το χθεσινό ξενύχτι.
Σαν χθες νιώθω ότι σε γνώρισα σε μια απ’ αυτές τις θέσεις και με καλημέρισες δειλά. Κι από τότε κάθε πρωί, περίμενα την στιγμή που θ’ ανέβεις, που θ’ ανταλλάξουμε μερικές κουβέντες και γέλια και θα πάρει ο καθένας το δρόμο του. Έτσι άρχιζε η μέρα όμορφα.
Και ένα πρωί δεν φάνηκες, ούτε το δεύτερο… Σ’ έψαχνα, αλλά δεν είχα τολμήσει να ζητήσω το τηλέφωνό σου. Ούτε κι εσύ. Και τ’ αφήσαμε εκεί.
Να ‘βλεπες μόνο πώς χαράζει έτσι όπως μπαίνει η άνοιξη! Τα χρώματα τ’ ουρανού που γεμίζουν την ψυχή! Η θέση σου παραμένει άδεια, με μια ελπίδα να κρέμεται πάνω της.
Κοιτάζω το μαβί χρώμα που στριφογυρίζει στα δέντρα με την ταχύτητα. “Χαθήκαμε για λίγο, έτσι;” με ξαφνιάζεις και κάθεσαι δίπλα μου.
Κι η ζωή ξαναρχίζει…
Της Στέλλας Σωτήρκου
https://gynaikaeimai.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου