ΑΥΤΟΚΛΗΤΟΙ ΣΩΤΗΡΕΣ, ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΕΚΠΤΩΤΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ
Κάποτε πίστευα, πως οι άνθρωποί σου, μετριούνται στις λύπες. Οι άνθρωποι που είναι πραγματικά δικοί σου, είναι αυτοί που είναι δίπλα σου στα δύσκολά σου και σου κρατούν το χέρι. Είναι αυτοί που θα βάλουν πλάτη στις στεναχώριες και θα καθίσουν στο πάτωμα δίπλα σου, κάθε φορά που πέφτεις. Κι ήρθαν αυτοί οι “αυτόκλητοι σωτήρες” να με κάνουν να αναθεωρήσω…
Όταν είσαι καλά, όταν όλα γύρω σου κυλάνε ομαλά, το μυαλό σου λειτουργεί φυσιολογικά και η κρίση σου είναι ακέραιη. Η ύπαρξή σου, είναι ένα φρούριο καλά φυλαγμένο. Επιλέγεις ποιους θα βάλεις στη ζωή σου και σε ποια θέση. Επιλέγεις ποιοι θα σε πλησιάσουν και ποιοι θα σταθούν δίπλα σου. Μπορεί να κάνεις λάθη καμιά φορά, αλλά είσαι καλά κι αυτό σημαίνει πως μπορείς να αντιμετωπίσεις στα ίσια κάθε κακή επιλογή σου. Τι γίνεται όμως, όταν κάτι σου συμβαίνει και σε γονατίζει; Τι γίνεται όταν δεις για κάποιο λόγο τον κόσμο σου ολόκληρο ή έστω ένα μέρος του, να γκρεμίζεται;
Σε κάθε δύσκολη στιγμή σου, θα δεις πολλούς να απομακρύνονται. Είναι όλοι αυτοί που τους βόλευε το φως κι οι μουσικές σου και στην πρώτη κακή στιγμή, εξαφανίζονται. Λιποτάκτες της ζωής. Μίζερα, μικρά ανθρωπάκια. Παράσιτα που έτρεφες στον κόρφο σου. Δειλοί κι ανίκανοι να αγαπήσουν. Καταλαβαίνεις ότι δεν άξιζαν, αλλά θα σου πάρει καιρό μέχρι να το συνειδητοποιήσεις και να γιατρέψεις τις πληγές που σου άφησε το φευγιό τους. Όσο βρίσκεσαι σε πανικό, η κρίση σου είναι πολύ θολή για να αντιληφθείς πως ήταν καλύτερο που έφυγαν, γιατί έτσι καθάρισαν αυτοβούλως το τοπίο και τον αέρα γύρω σου. Σε κάθε πανικό όμως, υπάρχουν κι οι άλλοι. Αυτοί που δεν ήταν και ήρθαν…
Είναι αυτοί που είδαν την στιγμή που γονατίζεις, την δική σου ευάλωτη στιγμή, ως ευκαιρία εισβολής. Είναι αυτοί που δεν ήταν ποτέ κι όμως βρήκαν την πίκρα σου ως ευκαιρία, να σύρουν τον ύπουλο εαυτό τους δίπλα σου, μέσα σ’ έναν δούρειο ίππο, καλυμμένο με συμπόνια και δήθεν ενδιαφέρον. Σ΄έναν δούρειο ίππο, μασκαρεμένο με καλοσύνη και αγάπη. Και κάπως έτσι, έγιναν για σένα “φύλακες άγγελοι”… Έγιναν αυτοί που δεν δείλιασαν. Που δεν στάθηκαν μπροστά στα τείχη που είχες πάντα ανάμεσά σας, μόνο για να είναι στο πλάι σου, μόνο για να βοηθήσουν. Ανιδιοτελώς…
Θολή η κρίση και τα μάτια σου και δεν είδες… Δεν είδες πως είναι εκεί, γιατί βρήκαν την ευκαιρία να τρυπώσουν στη ζωή σου, μια ζωή στην οποία ουδέποτε θα τους έδινες θέση και να παραστήσουν τους ήρωες, ενώ το μόνο που έκαναν ήταν να προσκολληθούν πάνω σου, για να δουν από κοντά τα πράγματα που κατασκόπευαν πάντα από μακριά και τους γέμιζαν φθόνο. Δεν είδες πως είναι εκεί, γιατί ξέρουν πως το δηλητήριο που αμολούν αργά και μεθοδικά, είναι πιο θανατηφόρο όταν δίνεται από κοντά.
Άνθρωποι που σ’ ακουμπούσαν, αλλά δεν μπορούσαν ποτέ να σ’ αγγίξουν, βρήκαν αυτή την ευάλωτη στιγμή σου για να εδραιώσουν (προσωρινά) μια θέση κοντά σου. Να ψάξουν για τα τρωτά σημεία σου και σε αποκαθηλώσουν με δόξα και τιμή στην πρώτη ευκαιρία. Γιατί ο στόχος είναι ακριβώς αυτός. Να καταφέρουν να διαπομπεύσουν το διαλυμένο κουφάρι σου στο πλήθος κι αν στο μεταξύ τους αποκαλύψεις, να απομακρυνθούν ουρλιάζοντας για την αχαριστία σου. Γιατί αυτοί ήταν εκεί! Δίπλα σου στη δύσκολη στιγμή σου!
Μην αυταπατάσαι. Αυτοί που δεν ήταν ποτέ κι εμφανίζονται ξαφνικά σε μια μεγάλη πυρκαγιά, δεν έρχονται με καθαρά χέρια. Μην σε ξεγελούν τα λουλούδια και τα γλυκά χαμόγελα που κουβαλούν. Μην σε ξεγελούν τα πομπώδη λόγια και οι δήθεν εγκάρδιες αγκαλιές. Μην σε ξεγελούν τα φτερά που έχουν οι ίδιοι κουμπώσει στην πλάτη τους. Ακόμη και τις ώρες που η ψυχή σου πονάει, πρόσεχε πού ανοίγεις την πόρτα σου. Φοβού τους αυτόκλητους σωτήρες, αυτούς τους έκπτωτους αγγέλους…
Από Gypsy Soul
ΠΗΓΗ : https://gynaikaeimai.com/
https://georgepelagia.wordpress.com/
13 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ, 2021
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου