Έχω πεισθεί ότι τα μεγάλα γεγονότα στη ζωή μας, έχουν κάποιο ηθικό αυτουργό.
Έτσι αυτός ο πίνακας, με τίτλο «Παράθυρο», υπήρξε ο «ηθικός» αυτουργός σε μια ενδιαφέρουσα ιστορία…αγάπης!
Πριν ασχοληθώ με την σκηνογραφία, είχα ένα εργαστήριο λιθογραφίας, πολύ κοντά στο τελεφερίκ του Λυκαβηττού. Η λιθογραφία είναι μια πολύ παλιά τεχνική, που κάποια μέρα θα σας την εξηγήσω, βασικά ζωγραφίζεις πάνω σε ογκόλιθους και τυπώνεις τα έργα σου χρησιμοποιώντας μια τεράστια χειροκίνητη πρέσα. Το καλό με την χαρακτική είναι ότι το ίδιο έργο μπορείς να το τυπώσεις αρκετές φορές, προσωπικά έκανα δέκα αντίτυπα. Εκείνες τις εποχές, έκανα και συχνά εκθέσεις. Αυτό το εργαστήρι βρισκόταν στο ισόγειο ενός ωραίου παλιού νεοκλασικού σπιτιού. Κάποια στιγμή αποφάσισα να κάνω και μια έκθεση εκεί, επισήμως. Τύπωσα λοιπόν προσκλήσεις και τις μοίρασα. Έριξα και μια στην είσοδο τής πολυκατοικίας που ήταν ακριβώς απέναντι από το εργαστήρι μου, στον Ν. Πιλάβιο που γνώριζα ελάχιστα, όχι ως Παραμυθά, αλλά παρακολουθούσαμε διαλέξεις φιλοσοφικού χαρακτήρα σε κάποιο όμιλο μελετών. Την παραμονή τής έκθεσης συνάντησα τον Νίκο που έμπαινε σπίτι του και τον ρώτησα αν θα ερχόταν στην έκθεση, δεν είχε πάρει την πρόσκληση… Χμ! Πρώτη… ένδειξη!
Την άλλη μέρα εμφανίστηκε στην έκθεση και έφυγε τελευταίος. Του άρεσε ο πίνακας με τίτλο «Παράθυρο» και τον αγόρασε, δεν είχε ξαναγοράσει πίνακα. Την επόμενη που συναντηθήκαμε στη διάλεξη, μου ζήτησε να έρθω σπίτι του για να του πω που να τον κρεμάσει… Χμ! Δεύτερη… ένδειξη.
Εκεί έμαθα ότι μόλις είχε χωρίσει μετά από αρκετά χρόνια γάμου, είχε ένα κοριτσάκι οκτώ χρονών και ήταν πολύ χαρούμενος που επί τέλους θα ζούσε μόνος. Στη συνέχεια μου ζήτησε να πάμε μαζί να διαλέξουμε το τραπέζι του, καναπέ είχε παραγγείλει μόνος και τον περίμενε. Κάναμε λίγο καιρό «απλή» παρέα και συζητάγαμε φιλοσοφοψυχολογικά θέματα μια και παρακολουθούσαμε «αυτές» τις διαλέξεις. Εδώ θα κάνω μια παρένθεση, η ίδια μεγάλωνα μόνη για δώδεκα χρόνια ένα παιδί, είχα περάσει από ατυχείς σχέσεις και δεν είχα καμιά όρεξη για περιπέτειες ερωτικού χαρακτήρα, πολύ απλά αποζητούσα μια σχέση συντροφικότητας. Μετά από πολύ λίγο καιρό αποφασίσαμε να παντρευτούμε, ήρθε και ο άσπρος καναπές και με την πρώτη «πιστολιά», ήρθε και η… Χμ! Τρίτη… ένδειξη και συνέλαβα τον Κωνσταντίνο!
Μετακομίσαμε σ’ ένα μεγάλο σπίτι, φέραμε ο καθένας από ένα παιδί και παντρευτήκαμε όταν ήμουν επτά μηνών έγκυος, με τα παιδιά μας ως παρανυφάκια να κρατούν τις λαμπάδες! Εκτός από τα παιδιά, φέραμε ο καθένας και τα έπιπλα μας, ο άσπρος καναπές πήγε στο σαλόνι, το τραπέζι στη κουζίνα, γιατί είχε πλακάκια, αγοράσαμε και ένα πιο «άνετο» κρεββάτι και κρεμάσαμε τον πίνακα «Παράθυρο» στο υπνοδωμάτιο μας… ενθύμιο!
Χμ… Εχθές 4 Δεκεμβρίου, γιορτάσαμε 26 χρόνια συντροφικότητας, κατανόησης, σεβασμού ο ένας προς τον άλλο και πάνω απ’ όλα αμοιβαίας καλοσύνης. Δεν θα ισχυριστώ ότι δεν υπήρξαν δύσκολες στιγμές, αλλά πάντα βάζαμε τα πράγματα κάτω και τα συζητούσαμε.
Θέλω να κλείσω αυτή την ιστορία μ’ ένα κείμενο του Κρισναμούρτι, ο Κρισναμούρτι άλλαξε τη ζωή και στους δυο μας.
«Καλλιεργούμε καθετί το εξωτερικό δίνοντας πολύ λίγη προσοχή σε όσα βρίσκονται μέσα μας’ αλλά το μέσα είναι που τρώει το έξω. το σκουλήκι που καταστρέφει την φρεσκάδα του μήλου βρίσκεται μέσα του.
Χρειάζεται μεγάλη νοημοσύνη σ’ ένα άνδρα και μια γυναίκα για να ζήσουν μαζί, χωρίς να παραδοθεί ο ένας στον άλλο, χωρίς να κυριαρχηθεί ο ένας από τον άλλο. Οι σχέσεις είναι το πιο δύσκολο πράγμα στη ζωή».
Δημοσιεύτηκε στις 5 Δεκεμβριου 2009 από την Άιναφετς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου