Aυτά είναι τα 10 καλύτερα σάουντρακ του μεγάλου Ennio Morricone

Από  Γιώργο Χαρωνίτη - 07/07/2020

Αν κάτσει κανείς να τα μετρήσει, είναι σίγουρα γύρω στα πεντακόσια. Και αν προσθέσει τα σάουντρακ, τα μη κινηματογραφικά/τηλεοπτικά του έργα, σίγουρα προσεγγίζει τα 600. Με μουσικές που καλύπτουν όλη την γκάμα – από την φολκ ως την κλασική, από την τζαζ ως τη σύγχρονη, από την ποπ ως την αυτοσχεδιαστική. Από αυτή την τεράστια μουσική πηγή επιλέγουμε τα δέκα σάουντρακ που ξεχωρίζουν δια γυμνού οφθαλμού. Θα μπορούσαμε σ' αυτά, με χαρακτηριστική άνεση, να προσθέσουμε άλλα δέκα, και άλλα δέκα... αλλά αφήνουμε την υπόλοιπη εξερεύνηση στα δικά σας αυτιά.

1. Il buono, il brutto, il cattivo (1966)

Οι καινοτομίες που εισήγαγε στα δυο πρώτα γουέστερν («Per un pugno di dollari», «Per qualche dollaro in piu») του Sergio Leone βρίσκουν τη θέση τους σ’ ένα απόλυτο ηχητικό έργο τέχνης: από το πασίγνωστο «θέμα του κογιότ» σε όλες του τις παραλλαγές ως το εκπληκτικό συμφωνικό ποίημα «L’estasi dell’oro» με την υπέροχη φωνή της Edda Dell’Orso, κυριολεκτικά ταξιδεύουμε στον μύθο, στην ιστορία, στην τραγωδία, στο αίσθημα…

2. Le clan des Siciliens (1969)

Ένα θέμα, με επίμονη την παρουσία της jaws harp σε ποικίλες παραλλαγές, συμπλέκεται με όσα ορίζει σ’ αυτή την αστυνομική περιπέτεια ο σκηνοθέτης Henri Verneuill. Ο Morricone τονίζει με την υπέροχη μουσική του την κοινή τους μοίρα. Το βασικό θέμα είναι ringtone μου εδώ και χρόνια!

3. C’era una volta il West (1969)

Μια καθαρή όπερα της βίας σκηνοθετημένη με μαεστρία από τον Leone και με όλα τα leitmotifs που θα επιθυμούσε ο Βάγκνερ – ευτυχώς, ο Morricone δεν γράφει σαν αυτόν! Τα θέματα της Τζιλ, του Φρανκ, του Φυσαρμόνικα, του Σεγιέν όλα πανέμορφα και συνιστούν ένα αριστούργημα.

4. Sacco e Vanzetti (1971)

Η μπαλάντα γραμμένη από και για την Joan Baez στα πρότυπα των παλιών αμερικάνικων protest songs αλλά με ενσωματωμένη και εμπλεγμένη με την λυρική ευαισθησία ενός Ιταλού που κατανοεί και μπορεί να εκφράσει μουσικά τον αγώνα, τα βάσανα και την αγωνία των αδίκως καταδικασμένων συμπατριωτών του. Και με όσον ηλεκτρονικό θόρυβο μπορεί ν’ αντέξει κανείς.

5. Barbablu (1972)

Μια αλληλουχία τρόμου και μυστηρίου – αλλά και έκδηλου χιούμορ. Υπέροχη μουσική για την όχι σπουδαία αλλά σίγουρα ενδιαφέρουσα ταινία του Edward Dmytryk, με το πλούσιο cast από υπέροχες γυναίκες! Η κλασική σύνθεση σε όλο της το μεγαλείο.

6. Peur sur la ville (1975)

Μουσική που με κάθε ηχορυθμικό της σχήμα μιλάει, αφηγείται, ποιεί δράμα – και δένει, φυσικά, τέλεια με την σκηνοθετική ροή και αφήγηση του Henri Verneuill. Απλώς, απολαύστε την με ή/και χωρίς εικόνα.

7. Le professionnel (1981)

Ο Belmondo ζήτησε από τον Morricone να χρησιμοποιήσει το «Chi mai» από την ξεχασμένη ταινία «Maddalena» του Πολωνού Jerzy Kawalerowicz που, εν το μεταξύ, είχε γίνει σουξέ από τη βρετανική τηλεοπτική σειρά «The Life and Times of Lloyd George». Ο Morricone όχι μόνο δεν χάλασε το χατήρι στον φίλο του αλλά έγραψε όλη τη μουσική της ταινίας έτσι που να βρίσκει τη δραματική της ολοκλήρωση στο πασίγνωστο «Chi mai».

8. The Thing (1982)

Σαφώς ο John Carpenter θα μπορούσε να τα καταφέρει και μόνος του – και έγραψε αρκετή μουσική για την ταινία του. Το impact όμως δεν θα μπορούσε να είναι το ίδιο. [Ο Μαέστρος χρησιμοποίησε ένα κομμάτι στο «The Hateful Eight»].

9. Once Upon a Time in America (1985)

Μια αριστουργηματική μουσική που παίζει με τις αναμνήσεις μιας ζωής που, τελικά, κανείς μας δεν καταλαβαίνει αν είναι πραγματικότητα ή όνειρο. Αυτή είναι η μαγεία.

10. The Mission (1986)

Ο Morricone, συνδυάζοντας μουσικές και ήχους από την παραδοσιακή μουσική των Guarani ως το Γρηγοριανό μέλος και γράφοντας για τα… δάχτυλα του Jeremy Irons το υπέροχο «Gabriel’s Oboe» φτιάχνει μια πραγματική συμφωνία. Ο ίδιος το τοποθετούσε στην κορυφή – και έκλεινε με αυτό τις συναυλίες του.

https://www.athinorama.gr/