Ωρα: Κυριακή του Πάσχα χαράματα κατά τις 02:00…
…και παρότι «Πιστεύω» μέσες άκρες (ποτέ δεν ήμουν και το πιο φρόνιμο παιδάκι στα Χριστιανικά μου τυπικά)…
….βγαίνοντας στον Περιφερειακό κατά τις 1:00, μετά από ένα αδειανό Μεγάλο Σάββατο … ένα Μεγάλο Σάββατο που είμαι εντελώς πεπεισμένος πιά πως κάποιοι το χάρηκαν πάρα πολύ που κατέληξε έτσι … είδα τέτοια ερημιά, ένιωσα τόσο μόνος μου καθοδόν για το διανυκτερεύον φαρμακείο, που κατέληξα να προσεύχομαι, οδηγώντας μ’ έναν παιδικό τρόπο λίγο αστείο και λίγο ιερό συνάμα.
Μέσα στην ερημιά της πόλης, τη θλίψη για τις εξελίξεις και την καχυποψία πως όλο αυτό ίσως να είναι και κάτι άλλο προσχηματικό ΒΡΗΚΑ ΤΟ ΠΑΣΧΑ που είχα χάσει σε χαζό-τυπικότητες, ξενύχτια και μικρό-κραιπάλες.
Σαν να θυμήθηκα το νόημα του, που είναι η επικοινωνία με τον Θεό.
Πέρα από σχετικισμούς και ελευθεριότητες της διανόησης η ζωή μας είναι υπερβολικά μικρή για να την περνάμε χωρίς νόημα (σκέφθηκα…).
Σταματώντας στο φαρμακείο για να πάρω το φάρμακο της μικρούλας νεογέννητης κόρης μου είδα μια κοπέλα να περνάει με ποδήλατο στην κατηφόρα της Κατσιμήδη αθόρυβα μέσα στην παρανοϊκή ησυχία της νύχτας και χάρηκα τρομερά γι’ αυτό που έκανε καθώς ήταν τόσο ποιοτικό και όμορφο … ήταν επαναστατικό και τόσο καλαίσθητο που χαμογέλασα…
Λίγο αργότερα σταμάτησα στην πλατεία των Αγίων Αναργύρων, Άνω της Άνω Πόλης, και αγόρασα μια φτηνή κόκκινη λαμπάδα και με κρυφή χαρά σαν περιπέτεια επαναστατικής πράξεως πήρα φως απ’ το καντήλι στο παρεκκλήσι.
ΚΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΕΚΑΝΑΝ ΚΙ ΑΛΛΟΙ, ως κλέπτες εν νυκτί σταματούσαν με αλάρμ και έπαιρναν το φώς παραμάσχαλα και έφευγαν…
Είδα τον εαυτό μου στην απερήμωση να απευθύνει προσευχή, είδα άγνωστους να ψάχνουν χαράματα για το Φως της Αγάπης της παράδοσής μας, είδα μια όμορφη ποδηλάτρια να τιμά το νόημα στη ζωή και είδα και τη σύζυγό μου να θηλάζει μέσα στο Φως που έφερα απ’ το παρεκκλήσι.
Αυτό ήταν το καλύτερό μου Πάσχα και έπρεπε να φτάσω 48 ετών για να καταλάβω τα στοιχειώδη.
Ελπίζω του χρόνου να το γιορτάσουμε Λαμπρά και όπως του αξίζει και να πικράνουμε αυτούς που φέτος χάρηκαν με την απερήμωσή του.
Ξέρουν αυτοί…
ΚΑΛΗ μας Ανάσταση και σαν ατομικότητες και σαν Λαός και σαν Έθνος δοκιμαζόμενο.
Η φτηνή κόκκινη λαμπάδα καίει ακόμη μέσα στο σαλόνι και την κοιτάω ελαφρώς σαν μεθυσμένος.
Κάπως περίεργη είναι η λαμπάδα του Πάσχα αυτού και λαμπυρίζει σαν χιλιάκριβη δάδα!
Μπορούμε να είμαστε γεμάτοι ζωή ακόμη και στην πιο μαύρη ερημιά της πόλης.
Και στο πιο βαθύ σκοτάδι του υλισμού μπορούμε να δούμε το συναίσθημα που προσπερνούσαμε για χρόνια..
ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ!
https://www.macroskopio.gr/el
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου